คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Season of Waiting [KrisHo]
Title : Season of Waiting
Couple: Kris x Suho
Writer : Junma_Suju
สายลมเย็นพัดผ่านร่างกาย ร่างทั้งสองนั่งกอดกันนั่งดูทิวทัศน์โดยรอบ หัวทุยค่อยๆเอนลงซบที่ไหล่กว้าง
“พี่จะไปนานแค่ไหน”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะ 1 ปีหรือมากกว่านั้น” ใบหน้าหล่อเหลาหันมาจูบหน้าผากอีกฝ่ายเบาๆ
“แล้วพี่ไม่คิดถึงผมหรอ” จุนมยอน เอ่ยเบาๆ น้ำตาค่อยๆเอ่อรื้นที่ขอบตา
ใครบอกล่ะ พี่คิดถึงเราทุกลมหายใจเข้าออก…
สนามบินอินชอน
ร่างทั้งสองเดินกุมมือกันเข้ามาในสนามบิน มือใหญ่กระชับมือเล็กให้แน่นมากขึ้น ตอนนี้จิตใจของทั้งสองคนไม่ต่างกันเลย เจ็บปวดไม่ต่างกัน….
ขอให้ท่านผู้โดยสารที่บินที่ TP9012 ที่จะเดินทางไปปักกิ่งเตรียมตัวขึ้นเครื่องได้ค่ะ…..
“ตัวเล็ก พี่จะต้องไปแล้วนะ” คริส เอ่ยขึ้น ร่างสูงหันมองพบข้างกาย ใบหน้าขาวใสแดงก่ำและเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา มือกร้านเอื้อมไปเช็ดให้ร่างบาง
“ขี้แยเป็นเด็กไปได้ พี่ไปเรียนนะ” ถึงจะพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง แต่คริสก็รู้สึกเหมือนกับจุนมยอน เป็นคนห่วงคนตรงหน้ามาก
ตัวเล็กของเขาซุ่มซ่าม ดื้อรั้น ขี้แย แต่ทั้งหมดที่เป็นจุนมยอนเขาก็รักทั้งหมด ถ้าเขาไม่อยู่แล้ว ใคร…. จะดูแลตัวเล็ก
“พี่คริส ฮึก…. อย่าไปได้ไหม” คริสโอบอีกฝ่ายเข้ามากอด เพราะอย่างนี้ไงล่ะ
“พี่สัญญา พี่จะรีบกลับมา ตัวเล็กต้องดูแลตัวเองดีๆนะ รู้ไหม” จุนมยอนพยักหน้าในอ้อมกอดของร่างสูง
“ดูและตัวเองดีๆ พี่ไปแล้วนะ” คริสผละตัวเองออกจากร่างบางก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากไป
แต่ทว่า….
“พี่คริส!”ร่างบางของคนรักวิ่งตามหลังเขามา คริสของอีกฝ่ายด้วยความงุนงง
จุ๊บ!
“เดินทางปลอดภัยฮะ” จุนมยอนยิ้มเขินอาย กล้าทำไปได้ยังไง บ้าจริง!
คริสพยักหน้าพร้อมกับอมยิ้มในความน่ารักของอีกฝ่าย ก่อนจะเดินเข้าเกทด้วยหัวใจที่พองโต
พี่คริสไปแล้ว…. ไปแล้วจริงๆ….
“จงอิน!มีจดหมายมาหาพี่บ้างรึเปล่า” จุนมยอนเดินจูงจักรยานเข้าบ้าน พร้อมกับเอ่ยถามน้องชายที่ยืนคุยโทรศัพท์งุ้งงิ้งกับแฟน
“อืม…แล้วนี่กินข้าวยัง”
เงียบ….ไอ้เด็กนี่….
“คิมจงอิน!!!!!!!”จุนมยอนตัดสินใจตะโกนใส่หูน้องชายตัวโตที่ยืนสร้างโลกส่วนตัวเราสองไม่ยอมตอบฮยอง
“โหย! อะไรเนี่ย นูน่า! ตะโกนใส่หูผมทำไม”จงอินมันตีหน้ายุ่งใส่ร่างบาง
“ฉันถามไม่ได้ยินหรอ! แล้วอีกอย่าง ใครเป็นนูน่าแกมิทราบ ห๊ะ!”
“ก็ถ้านูน่าเลิกหน้าหวาน ตัวบาง ร่างน้อยเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละที่ผมจะเรียก ฮยอง”
“ไอ้ดำ!”
“โหย นูน่าอะไรอีกเนี่ย”
“ที่ฉันถาม มีจดหมายมาไหม”
“จากไอ้พี่คริสของพี่นะหรอ ไม่มีหรอก พอใจยังครับ” ร่างบางเงียบทันทีเมื่อได้ยินคำตอบของน้องชาย นี่จะหกเดือนแล้วนะ ทำไมพี่คริสถึงไม่มีจดหมายมาบ้างเลย
ความคิดของจุนมยอนต้องชะงักลง เมื่อร่างบางรู้สึกตัวว่าถูกสะกิดจากใครบางคน
“ฮยองเป็นอะไรรึเปล่า”จงอินถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ซึ่งจุนมยอนก็ส่ายหน้าแล้วส่งยิ้มให้น้องชาย
เขาเกลียดรอยยิ้มแบบนี้ของพี่ชายที่สุด ถ้ามันเจ็บ ก็ระบายมันออกมาบ้าง….
พี่ไม่เป็นไรหรอก พี่คริสเขาอาจจะแค่…ยุ่งอยู่เท่านั้นเอง
ไม่ว่าจะนานยังไงผมก็จะรอ…. รอพี่คริสคนเดียว
4 ปีต่อมา
หิมะแรก…
ของปีนี้…
สวยจัง….
“พี่คริส กอดหน่อยสิ” ร่างบางอ้าแขน พองแก้มอย่างออดอ้อนอีกฝ่าย คริสได้แต่ยิ้มกับภาพตรงหน้า
“จะอ้อนอะไรอีกเรา”
“โธ่ พี่คริสก็มันหนาวนี่นา กอดผมหน่อยก็ไม่ได้” จุนมยอนยู่ปากอย่างขัดใจ
“ฮ่าๆ ก็ได้ มาสิ…”
พี่คริสผมหนาวจังเลยฮะ กอดผมอีกสักครั้งจะได้ไหม
“ทำไมมานั่งตากหิมะข้างนอกแบบนี้ล่ะ นูน่า”จงอินเดินมานั่งข้างพี่ชายที่ระเบียงพลางหันมองคนข้างกาย แววตาสะท้อนความเจ็บปวดออกมาโดยที่คนข้างกายเอาแต่จ้องมองไปที่แสนไกล
พี่ครับ… พอเถอะ ก่อนที่ร่างกายของพี่มันจะไม่ไหว
ติ๊งต่อง
“ใครมานะ ไปดูซิลูก” จุนมยอนผละออกจากโซฟาก่อนจะเดินออกไปดูที่หน้าบ้าน แปลก…. ทำไมถึงรู้สึกตื่นเต้นแบบนี้นะ ลางสังหรณ์บอกเขาแบบนั้น
แกร๊ก
ใครคนนั้น…. ในทุกห้วงคำนึง
ใครคนนั้น…. ที่จุนมยอนคนนี้โหยหา
ใครคนนั้น…. ที่เฝ้ารอมาตลอด
ใครคนนั้น…. ก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“พี่คริส…”
“คุณรู้จักผมด้วยหรอ เราเคยรู้จักกันมาก่อนใช่ไหม”
ทำไม… คุณถึงลืมผมไป… ทำไม?
“พอดีว่าแม่ผมให้เอาอันนี้มาให้คุณ” มือกร้านยื่นซองจดหมายสีชมพูให้กับอีกฝ่าย น้ำตาเอ่อล้นที่ขอบตาของร่างบาง อย่านะ… อย่าไหลออกมา อย่าเด็ดขาด พี่คริสไม่ชอบน้ำตาของผม ผมก็จะไม่ร้อง
“อะไรหรอครับ”จุนมยอนฝืนยิ้มส่ง
“การ์ดแต่งงาน” ราวกับฟ้าผ่าลงกลางใจ ในหัวตอนนี้มีแต่คำว่า ทำไม? ทำไม? หูรู้สึกอื้ออึงไร้สุ้มเสียงใดๆ
“พี่…. ลืมผมแล้วจริงๆหรอ อึก จำผมไม่ได้จริงๆเหรอ”
คริสมองอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ แต่ก็ต้องแปลกใจยิ่งกว่า เมื่อรู้สึกหัวใจของเขาอึดอัดไปหมด เพียงเพราะคนตรงหน้าเสียน้ำตา….เพราะเขา
ร่างสูงกำลังจะเอื้อมไปเช็ดน้ำตาให้…
“คริสคะ” ร่างบอบบางของหญิงสาวเดินเข้ามาใกล้เขาทั้งสอง แขนเล็กของเธอเกี่ยวเข้ากับแขนของคริสอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ
“สวัสดีค่ะ ฉันจางเสี่ยวค่ะ เป็นคู่หมั้นของอู๋ฟานค่ะ”รอยยิ้มแต่งแต้มบนใบหน้าของหญิงสาวอย่างอ่อนหวาน
“ผม…. คิมจุนมยอน ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
ช่างเป็นการรู้จักที่เลวร้ายที่สุดที่ผมเคยเจอ
“คริสเกอ! มาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ” เสียงเรียกจากเด็กผู้ชายตัวสูงทำให้ต้องหันไปมอง คิ้วหนาเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม
“ผมจื่อเทาไง จำได้ไหม ส่วนเจ้านี่ คิมจงอิน ไง” ดวงตาของคริสมองที่ใบหน้าของเด็กข้างๆจื่อเทา
เหมือนเคยรู้จักที่ไหนนะ….
จงอินมองปฏิกิริยาของคริสแล้วได้แต่รู้สึกแปลกใจ ท่าทางที่ทำกับราวไม่เคยรู้จักกันมาก่อน มันหมายความว่ายังไง
เกิดอะไรขึ้นกับพี่คริส?
“พี่… จำพวกเราไม่ได้หรอ”
“….”
“พี่…. ลืมพี่จุนมยอนไปแล้วใช่ไหม”
“พี่…. ลืมผมแล้วจริงๆหรอ อึก จำผมไม่ได้จริงๆเหรอ”
“อย่างนี้สินะ ถึงให้พี่จุนมยอนรอคอยโดยที่พี่… ลืมพี่จุนมยอนไปจนหมด…. สารเลว”
ดวงตาของจงอินมองคริสอย่างแข็งกร้าวและชิงชัง ไม่ทันที่ใครจะได้พูดอะไร จงอินผละตัวออกจากวงสนทนาไปอย่างรวดเร็ว
สิ่งที่พี่ทำมาทั้งหมด คู่ควรแล้วเหรอ กับความเสียใจที่ได้รับ
หลังจากที่ได้ผ่านเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นมา คริสเอาแต่นั่งครุ่นคิดไม่ขยับไปไหน คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าทำไม ทำไมถึงต้องทำหน้าเจ็บปวดแบบนั้น และทำไมเขาต้องเสียใจกับคนตัวเล็กนั่นด้วย เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ เมื่อ 4 ปีที่แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่
“ฮึกๆ ฮือ…ฮือ….”
ไหลเล็กสะท้านสั่นไหวเพราะการร้องไห้ หลังจากที่ได้เจอคริสร่างบางเอาแต่เก็บตัวเองอยู่ในห้อง แขนเรียวโอบกอดตัวเองเอาไว้ ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงใดๆ ในหัวมีแต่ภาพของคริสกับผู้หญิงคนนั้น คนที่ได้หัวใจ
คริสไป
“หยุดร้องไห้เถอะ”
เสียงของจงอินดังขึ้นจากข้างหลัง จุนมยอนชายมองเพียงครู่ก่อนจะจมอยู่กับตัวเองเหมือนอย่าง หลายนาทีกว่าจะตอบผู้เป็นน้องออกไป
“พี่…..พี่ลืมเขาไม่ได้”
“แต่มันทำร้ายพี่นะ! อย่าโง่อีกเลย ไอ้นั่น! ไม่มีพี่ในหัวใจอีกแล้วนะ!”
“เงียบเดี๋ยวนี้นะจงอิน!”ร่างบางหันมาตวาดใส่จงอิน
“หยุดรอมันได้แล้ว! มันลืมพี่ไปแล้ว!”
เพี๊ยะ!
ใบหน้าคมของจงอินหันไปตามแรงตบ ร่างบางอึ้งในการกระทำของตัวเอง ทั้งห้องตกในความเงียบงัน
“พี่ขอโทษ…..”
“…..”
“แต่ถ้าเป็นนาย… ถ้าคยองซูลืมนาย นายจะสามารถลืมคยองซูได้ง่ายขนาดนั้นเชียวหรอ”
ตกดึก
นอนไม่หลับ
คำนี้คำเดียวที่อยู่ในหัวเขาตอนนี้ เขาเอาแต่ครุ่นคิดถึงผู้ชายคนนั้นตลอดเวลา ผู้ชายที่ชื่อ คิม จุนมยอน นอนไม่หลับจนต้องออกมาเดินมาเล่นแบบนี้ พลันสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นคนที่อยู่ในความคิดของเขา บ้านข้างๆเขา บ้านของคิม จุนมยอน
“นอนไม่หลับเหมือนกันหรอ”
ร่างเล็กตกใจเล็กน้อยกับเสียงอีกคน ไม่คิดว่าจะได้เจอ พี่คริสก็นอนไม่หลับหรอครับ คิดเรื่องอะไรอยู่ มีเรื่องของผมบ้างหรือเปล่า
“คืนนี้อากาศดีนะฮะ” ร่างเล็กพูดขึ้น หลังจากที่ปล่อยให้ความเงียบงันอยู่กับพวกเขามานานจนเกินไป
“ใช่”
“….”
“เรา…. เคยรู้จักกันมาก่อนใช่ไหม”ร่างบางมองลึกเข้าในดวงตาของอีกฝ่าย แววตาของร่างสูงเต็มไปด้วยความสับสนและไม่มั่นใจ จุนมยอนยิ้มก่อนจะเสมองไปทางอื่น
“พี่จำตัวเล็กไม่ได้หรอ”
ตัวเล็ก
ตัวเล็ก
ตัวเล็ก
“พี่คริส ฮึก…. อย่าไปได้ไหม”
“พี่คริส ฮึก…. อย่าไปได้ไหม”
“พี่สัญญา พี่จะรีบกลับมา ตัวเล็กต้องดูแลตัวเองดีๆนะ รู้ไหม”
“ตัวเล็ก… ดูแลตัวเองดีๆนะ”ร่างสูงเพ้อออกมาราวกับอยู่ในภวังค์
“พี่คริส…..”
“ขอกอดอีกสักครั้งจะได้ไหม”
น้ำตาของจุนมยอนไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว มือเล็กปิดปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น ใบหน้าหวานพยักหน้าช้าๆ ร่างทั้งสองร่างกอดกันอย่างโหยหา คริสรู้สึกได้ว่าสิ่งที่เขาขาดหาย กำลังถูกเติมเต็มโดยคนตรงหน้า
โหยหา
คิดถึง
และ
รัก
“ฮึก…. คริส ฉันขอโทษ ฮือๆ”
วันต่อมา
“คริส…. เราไปเที่ยวกันหน่อยไหม”จางเสี่ยวเอ่ยชักชวนร่างสูง แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูด
“คริสคะ….คริส”
“ว่าไง”คริสที่พึ่งได้สติหันกลับมายิ้มให้อีกฝ่าย
“เราไปเที่ยวกันนะคะ”
“อ่อ ได้สิ”
วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะได้อยู่กับคุณ ทำให้ฉันมีความสุขทีนะ….
ตลอดทั้งวันคริสและจางเสี่ยวใช้เวลาเที่ยวกันหลายที่ ทำอย่างที่คู่รักหลายๆคนทำ แต่สิ่งที่ดูขาดไปคงจะเป็น หัวใจของคริส
ริมแม่น้ำฮัน
“วันนี้สนุกมากๆเลยนะ”จางเสี่ยวยิ้มร่าเริง ใบหน้าจ้องมองไปที่แม่น้ำข้างหน้า เธอนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งราวกับกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง
“มีอะไรจะคุยกับผมรึเปล่า”คริสจับถึงความผิดสังเกตของคนตรงหน้าได้จึงเอ่ยถามออกมา
จางเสี่ยวหันกลับมาหาร่างสูง จ้องมองใบหน้าที่หล่อเหลาของคนรัก ไม่ว่าจะเป็น คิ้ว ดวงตา จมูก ปาก ล้วนลงตัวและดูดีที่สุดเมื่อเป็นคริส
คริสเป็นผู้ชายที่ดี อบอุ่น ด้วยเหตุนี้เธอจึงหลงรักเขา รักตลอดมา เธอรู้อยู่เต็มอกว่าเจ้าของหัวใจของคริสคือใคร รู้เพราะญาติของเธอ จางอี้ชิง
“เธอจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ คริสมันมีคนรักอยู่แล้ว”
“ฉันรักเขา รักเขามาก”
“เธอรักเขา แต่เคยถามคริสหรือยัง แล้วเธอนึกถึงคนรักของเขาไหมจะรู้สึกยังไง”
“…..”
“เธอทำแบบนี้ก็ต่างอะไรกับ การแย่งคนรักของคนอื่นมา”
“……”
“อย่าใช้โอกาสที่คริสป่วยเพื่อตัวเธอเอง วันนี้เธออาจจะมีความสุข แต่เมื่อไหร่ที่เจ้าของเขามาทวงคืน วันนั้นพระเจ้าจะไม่เข้าข้างเธอ”
ตอนนี้เธอก็กำลังได้รับผลนั้น บทลงโทษของคนที่ แย่งของคนอื่น
และเด็กผู้ชายคนนั้น เด็กผู้ชายที่ชื่อคิม จงอิน
“ผมอยากจะขอร้องคุณ คืนพี่คริสให้พี่จุนมยอนเถอะ”
“คริส ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณ ฉันจะเล่าเรื่องเมื่อ 4 ปีก่อนในคุณฟัง”
“เมื่อ 4 ปีก่อน ฉันขับรถชนคุณ ในตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี นอกจากพาคุณส่งโรงพยาบาล ฉันเฝ้ารอคุณจนถึงวันที่คุณฟื้น….”
“นานแค่ไหนคะกว่าเขาจะฟื้น”จางเสี่ยวถามแพทย์เจ้าของไข้ร่างสูงด้วยความกังวล กลัวเหลือเกินว่าสิ่งที่จะตาม เธอไม่อาจจะรับผิดชอบไหว
“พ้นขีดอันตรายแล้ว ประมาณ 2-3 วันก็คงฟื้นครับ ผมขอตัวก่อน”
“หลังจากนั้นไม่นานคุณก็ฟื้นขึ้นมา ฉันคอยช่วยเหลือดูแลคุณ จนกระทั่งรู้ว่าคุณเป็นนักศึกษาที่ได้ทุนจากเกาหลีมาเรียนที่ปักกิ่ง ที่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับฉัน ในช่วงที่ฉันดูแลคุณอยู่ ในเวลาที่คุณหลับฉันมักจะได้ยินชื่อของคนๆหนึ่ง”
“จุนมยอน…… พี่คิดถึงตัวเล็ก”
“แต่ว่าพอตื่นขึ้นมาคุณจำใครไม่ได้ซักคน ยกเว้นแม่ของคุณ ฉันเลยติดต่อให้ท่านมาเยี่ยมคุณ แต่ว่าพอฉันได้อยู่ใกล้ๆคุณ ได้ดูแลคุณ ได้เรียนรู้นิสัยใจคอคุณ อึก ฉันก็เริ่มตกหลุมรักคุณ ฮึก …. แม้ว่าฉันจะรู้อยู่แล้วว่า คุณมีคนที่รอคุณอยู่แล้วที่เกาหลี ฮือๆ ทั้งที่…. ฮึก ทั้งที่อี้ชิงห้ามฉันแล้ว แต่ฉันกลับเห็นแก่ตัว ที่จะใช้ความผูกพันรั้งคุณไว้ แต่ว่าฉันก็พบว่า มันไม่ใช่”
“ผมอยากจะขอร้องคุณ คืนพี่คริสให้พี่จุนมยอนเถอะ”
“แล้วทำไมฉันจะต้องทำตามที่เธอบอกด้วย”จางเสี่ยวรู้สึกหัวเสีย เมื่อจู่ๆ ก็มีเด็กผู้ชายผิวสีแทนเดินเข้ามาบอกให้เธอเลิกกับคริส
“เพราะพี่ชายของผมมาก่อนคุณ”
“หึ มันไม่สำคัญหรอกว่าใครมาก่อนมาหลัง มันสำคัญที่คนกลางต่างหาก”
“งั้นหรอ…” จงอินยิ้มมุมปาก นั่นทำให้จางเสี่ยวเริ่มหวาดหวั่นกับสิ่งที่เด็กนั่นกำลังจะพูด
“คุณอย่าคิดว่าความผูกพันจะรั้งให้พี่คริสอยู่กับคุณไปตลอด ซักวันเขาจะต้องจะพี่จุนมยอนได้ และกลับไปหาหัวใจที่แท้จริงของเขา”
“ฉันขอโทษ คริส ฮือๆๆ ขอโทษ ฮือๆๆ” จางเสี่ยวโผเข้ากอดคริส พอคริสได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดในใจคล้ายกลับตาที่เคยมืดบอดกลับมามองเห็นอีกครั้ง เขาไม่ถือโทษโกรธเธอ หากจะโทษ…. ต้องโทษที่โชคชะตาเล่นตลกกับพวกเรา
สวนสาธารณะ
อากาศในยามเช้าที่สดใสผู้คนบางตา บ้างก็วิ่งออกกำลังกาย บ้างก็เดินรับลมยามเช้า ส่วนตัวเขานั้น…. นั่งอยู่ที่นี่คนเดียว
จุนมยอนเอาแต่นั่งก้มหน้าไม่รับรู้โลกภายนอก ในมือเรียวถือสิ่งของบางอย่างไว้
ร็อกเกอร์สีเงิน
“ฮึกๆ พี่คริส…”จุนมยอนร้องไห้ออกมาจนสุดจะกลั้น หัวใจของเขาเจ็บปวดเกินที่จะทน
วันนี้… จะเป็นวันที่พี่คริสเข้าพิธีแต่งงาน เธอช่างน่าอิจฉาเหลือเกิน
“พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าร้องไห้ หืม ตัวเล็ก”เสียงของคริสดังขึ้นจากด้าน จุนมยอนลุกขึ้นจากม้านั่งด้วยความตกใจ
“พี่คริส….” ใบหน้าขาวใสเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา มองคนตรงหน้าด้วยความตะลึง
“ก็พี่น่ะสิ” คริสโอบจุนมยอนเข้ามากอด ริมฝีปากหนาจูบที่ขมับร่างบางราวกับต้องการปลอบขวัญ
“ฮือๆ พี่คริสจริงๆใช่ไหม ผมไม่ได้ฝันไป”
“พี่กอดตัวเล็กอยู่แบบนี้ยังจะคิดว่าฝันอีกเหรอ”
“ผมกลัว…. กลัวว่า ถ้าลืมตาขึ้นมาอีกครั้งแล้วพี่จะไม่อยู่กับผมอีก”
เพราะเขาทิ้งให้จุนมยอนต้องเฝ้ารอ
ทิ้งให้จุนมยอนอยู่เพียงลำพัง
ทิ้งให้จุนมยอนต้องเจ็บปวด
ไม่ว่าจะขอโทษซักกี่ครั้งก็คงไม่เพียงพอสำหรับความรู้สึกที่สูญเสียไป
“พี่ขอโทษพี่จะไม่ทิ้งตัวเล็กไปไหนอีกแล้ว”
“แล้วคุณจางเสี่ยวล่ะฮะ”
“ฉันหวังว่าคริสจะมีความสุข และฉันก็อยากจะเห็นคริสมีความสุข…. กับคนที่คริสรัก”
“เธอไปอเมริกาแล้วล่ะ”จุนมยอนผละออกจากคริสอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินคำตอบที่น่าตกใจจากปากของคริส
“ทำไมล่ะฮะ เพราะผมรึเปล่า”
“ไม่ใช่ เพราะจางเสี่ยว ทำให้เรากลับมารักกันอีกครั้ง เธอเล่าเรื่องอุบัติเหตุเมื่อ 4 ปีก่อนให้พี่ฟังทั้งหมด แล้วเธอก็ฝากขอโทษตัวเล็กด้วย ที่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมด”
“ฮึก ไม่เป็นไรฮะ ไม่เป็นไร แค่มีพี่ก็พอ ผมก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว
“พี่รักเรานะ ตัวเล็ก”ริมฝีปากหยักมอบจูบที่แสนอ่อนหวานให้แก่จุนมยอน แทนความรู้สึกทั้งหมดคิดถึง ขอโทษ และที่สำคัญ รัก
รักมากเหลือเกิน รักจนไม่อาจมีใครมาแทนที่ได้
“ผมก็รักพี่ฮะ พี่คริส”
---------------------------------------------THE END----------------------------------------------------------
Junma_SuJu: ครบแล้วนะฮ้าาาา เม้นบอกเค้าด้วยนะ
ความคิดเห็น