คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : การพบกัน(100%)รีไรท์แล้วนะค๊ะ
"วันนี้คุณหนูอารมณ์ดีจังนะคะ"เบลล่ายิ้มไปกับความน่ารักของคุณหนูของเธอ
"แหม ป้าเบลก็ วันนี้หนูจะได้ไปเปิดหูเปิดตาแถมได้ไปกับเพื่อนใหม่อีกนะคะ"เรมีลยิ้มอย่างร่าเริง
"งั้นคุณหนูก็ควรไปแต่งตัวได้แล้วค่ะ"เบลล่ายื่นชุดสีชมพูเปิดไหล่ประดับลูกไม้น้อยๆรอบๆคอ
"ค่ะ"เรมีลรับชุดมาอย่างว่าง่าย
เรมีลค่อยๆเดินไปที่ห้องนอน ห้องนอนของเธอเป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดในบ้านถ้าไม่นับรวมกับห้องสมุด ห้องนี้มีเตียงสีฟ้าสดใสหนึ่งเตียงรวมทั้งเป็นคลังตุ๊กตาขนาดย่อมอีกด้วย เรมีลในบางทีเธอก็ดูเป็นผู้ใหญ่แต่บางที่เธอก็ดูเหมือนเด็กทั่วๆไป
เรมีลเริ่มอาบน้ำแต่งตัว เพื่อที่จะรีบไปรอเซเทลทางชั้นล่าง เพราะเธอนัดเซเทลไว้ที่นี่ ด้วยความรีบร้อนทำให้เรมีลเผลอไปปัดรูปภาพตรงผนังซึ่งเธอก็ไม่เคยสังเกตเลยว่ามีรูปภาพอยู่ที่นี่มาก่อน
มันเป็นรูปชายคนหนึ่งกับนกสีที่มีเปลวเพลิงรายล้อมแต่จะเรียกว่าเปลวเพลิงก็ไม่ถูกเพราะว่ามันเป็นสีฟ้า รอบๆตัวพวกเขาเป็นซากปรักหักพังแล้วยังมีเด็กทารกในอ้อมแขนอีก แต่ถ้าชายคนนั้นแก่ลงอีกหน่อยก็แทบจะถอดมาจากแม่พิมพ์เดียวกับคุณพ่อเลย
"ดีจ๊ะ เรมีลวันนี้ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ"เมื่อเรมีลเดินลงมาจากห้องเธอก็ได้ยินเสียงหวานใสจากเซเทล
"หวัดดีเซเทล"เรมีลวิ่งเข้ามากอดเพื่อนสาว"เอ๋วันนี้ฉันว่าเราแวะร้านเค้กกันก่อนไม๊"
"จ้าๆ"เซเทลมีท่าทีขำๆกับเพื่อนสาวของเธอ
"แล้วเราต้องซื้ออะไรบ้างนะ"เรมีลถามเพื่อนของเธอ
"ก็พวกตำราเรียน เครื่องแบบ อ๋อที่สำคัญมากๆก็คือคทา"เซเทลบอก
"ว้าว ฉันจะได้ใช้คทาแล้ว"เรมีลร้องออกมาอย่างดีใจเรียกรอยยิ้มจากทั้งเซเทลและเบลล่าให้กว้างขึ้น
"คุณหนูคะ ให้ป้าไปด้วยไหมคะ"เบลล่าถามอย่างเป็นห่วง
"โอ๊ย ไม่ต้องหลอกค่ะป้า ป้าแค่อยู่ที่บ้านเตรียมอาหารอร่อยๆให้หนูทานก็พอแล้วค่ะ"
"ค่ะๆ"เบลล่าบอกคุณหนูของเธอ
เรมีลกับเซเทลเดินไปที่เกวียนซึ่งมีทรอคถูกล่ามติดไว้เรียบร้อยแล้ว
"หวัดดีทรอค นี่เซเทลเพื่อนฉันเอง"เรมีลคุยกับทรอคสร้างความฉงนให้กับเซเทล
"เรมีลเธอพูดกับสัตว์ได้หรอ นั่นมันเวทย์ขั้นสูงเลยนะ"เซเทลถามอยากแปลกใจ
"ก็ใช้เวลาฝึกนานเหมือนกันแหละ อ๋อ นี่ทรอคมันเป็นสัตว์เลี้ยงที่น่ารักที่สุดในโลกเลยด้วย"มือของเรมีลลูบหัวทรอคอย่างเอ็นดู
"ฉันว่าเรารีบไปกันเถอะ"เซเทลเรียกเพื่อนสาวที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับการเล่นหหัวสัตว์เลี้ยงตัวโปรด
"อื้อ"แล้วเรมีลก็ก้าวเข้ามาใรเกวียน
เมื่อทั้งคู่มานั่งกันเรียบร้อยแล้วทรอคก็เริ่มทะยานข้นบนท้องฟ้าอย่างรู้หน้าที่
"ว้าว ตั้งแต่เกิดมาฉันเพิ่งเคยนั่งเกวียนบินได้เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย"เซเทลอุทานอย่างดีใจ
"หรอ งั้นวันหลังเธอก็มาที่บ้านฉันสิแล้วจะให้ทรอคพาเที่ยว แต่เธอต้องสัญญานะว่าจะพาฉันนั่งเกวียนโดยสารน่ะ"เรมีลตั้งข้อแรกเปลี่ยน
"พวกเกวียนโดยสารน่าเบื่อจะตาย แถมยังช้าอีกมันสู้เกวียนเหินฟ้าของเธอไม่ได้เลยนะ"เซเทลบอก
"แหมฉันก็แค่อยากลองน่ะ"เรมีลทำท่าทางอ้อนวอน
"โอเคตกลง"เซเทลยอมใจอ่อนกับความน่ารักขี้อ้อนของเพื่อนสาว
เมื่อทรอคเริ่มลดความเร็วและความสูงลง แล้วจึงลงจอดในที่สุด
"โห คนเยอะจังเลย เร็วๆสิเซเทล"เรมีลทำตาโตกับตลาดที่มีคนเยอะแยะมากมาย
"มาแล้วๆอย่ารีบนักสิเดี๋ยวก็หลงหรอก"เมื่อเซเทลลงมาจากเกวียนก็ถูกเรมีลลากไปทันที
"เราไปไหนก่อนดีล่ะ อ๋อ ไปซื้อเค้กกันก่อนดีกว่า ป้าเบลล่าบอกว่ามีเค้กร้านหนึ่งอร่อยมากๆเลย"โดยไม่ฟังคำตกลง เรมีลก็ลากเซเทลไปทันที
เรมีลลากเซเทลมาเรื่อยๆจนเจอร้านขายขนมเค้กที่ต้องการมันเป็นร้านไม่ใหญ่มาก ตกแต่งด้วยสีน้ำตาลเป็นส่วนใหญ่ มีโต๊ะส่วนมากเป็นที่นั่งสำหรับสองคนเมื่อเรมีลจับจองที่นั่งเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ ระหว่างที่เธอเดินไปก็มีสายตาหลายคู่จับจ้องที่เธอแต่เรมีลแกล้งทำเป็นไม่เห็น
"เอานี่หนึ่งชิ้นค่ะ แล้วก็นี่ นี่ อ๋อ แล้วก็น้ำหวานด้วยนะคะ"เรมีลจิ้มเค้กที่เธอคิดว่าน่ากินให้เจ้าของร้านดู
"ครับ"เจ้าของร้านรับคำแล้วก็หยิบขนมเค้กของเรมีลสั่งให้"เรมีลขอบคุณพร้อมส่งรอยิ้มให้แล้วจึงเดินไปที่โต๊ะ
"นี่เรมีลเธอจะกินหรือเขมือบเนี่ย"เซเทลตกใจเล็ดน้อยเมื่อพบกับขนมเค้ก3ชิ้นและน้ำหวาน2แก้ว
"แหมนานๆทีอาจได้มานะ เราก็ต้องลองๆไว้หน่อย"เรมีลพูดจบก็รีบใช้ช้อนตักขนมเค้กเข้าปาก
"อืม อร่อยดีนะ"เซเทลเอ่ยชมเมื่อเธอทานเข้าไปคำแรกทั้งๆที่เรมีลทานไปเป็นสิบคำแล้ว
"เห็นไหมล่ะ"เรมีลยิ้มอย่างร่าเริง
"เฮ้อ อิ่มอร่อยจังเลย"เรมีลพูดหลังจากตักเค้กคำสุดท้ายเข้าปาก
"ไม่อิ่มก็แปลกล่ะ"เซเทลพูดอย่างขำๆ ทำให้เรมีลค้อนเข้าให้ แล้วทั้งสองก็เดินออกจากร้าน
"โอ๊ย"เรมีลคลำหัวปอยๆเพราะดันเดินไปชนกับใครคนหนึ่งหนึ่งเข้า
"นี่ นาย/เธอ"สองเสียงประสานกัน แล้วเรมีลก็เหลือบไปเห็นเศษแก้วหล่นอยู่ที่พื้น
"เฮ้ย พวกกุญแจฉัน นี่นาย นายต้องรับผิดชอบนะ"เรมีลเงยหน้าขึ้นมาทำให้ตอนนี้หน้าของเธออยู่ห่างจากเขาไม่กี่เซนติเมตร เธอจึงรีบผละออกมา
"แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไงล่ะ แล้วอีกอย่างเธอก็มาชนฉันเองนะ"เขาพูดพลางยิ้มกริ่ม ซึ่งมันยิ่งเพิ่มโทสะให้เรมีลมากขึ้น หน้าตาที่ดูดีกว่าพวกผู้ชายทั่วไปผมสีเงินปรกหน้าเล็กน้อยดวงตาสีแดงโครงหน้า แต่มันก็ไม่ได้ช่วยลดโทสะของเธอเลยเพราะ พวงกุญแจนี้มันเป็นสิ่งที่อยู่กับเธอตั่งแต่จำความได้
"นี่นายหาว่าฉันชนนายงั้นหรอ"เรมีลเริ่มเพิ่มเสียงให้ดังจนเริ่มมีคนหันมามอง
"พอๆ พอทั่งคู่แหละ มาร์รอฟ ฉันว่าเรารีบไปซื้อของกันเถอะ"เมื่อคำว่า มาร์รอฟ หลุดจากปาก มันจึงทำให้เซเทลอุทานเล็กน้อย ส่วนเรมีลก็แค่คุ้นๆเท่านั้นเอง
"เรมีล ฉันก็ว่าเราไปซื้อของกันเถอะ"เซเทลรีบพูดกับเรมีล
"แต่ว่า..."ยังไม่ทันที่เรมีลจะพูดจบเซเทลก็รีบบอกลาชายหนุ่มทั้งสองแล้วจึงลากเรมีลออกไป
"นายสนใจหรอ"บารอนเพื่อนสนิทของมาร์รอฟพูดเมื่อเห็นมาร์รอฟ มองตามหญิงสาวไป
"..."ไม่มีเสียงตอบจากมาร์รอฟทำให้บารอนไม่พูดหรือตื๊ออะไรต่อ เพราะเขารู้ว่าถ้าขืนหลุดปากไปอาจโดนไอ้เพื่อนใจร้อนคนนี้ต่อยเอา
บารอนรู้จักมาร์รอฟมานานมากแล้ว พวกเขาอยู่ด้วยกันจนเหมือนฝาแฝดตัวติดกันเลยที่เดียว มาร์รอฟ เป็นคนไม่ค่อยพูด แต่ลึกๆแล้วเขาก็เป็นคนอ่อนโยนทีเดียว
"เราจะไปไหนกันก่อนดีล่ะ"เรมีลหันซ้ายหันขวาเพื่อหาจุดหมาย
"ฉันว่าเราไปซื้อคทากันก่อนดีไหม"เซเทลเสนอ
"อือ แล้วทางไหนล่ะ"เรมีลถาม
"ตามมาซี"เซเทลลากเรมีลมีลให้ออกเดิน
ทั้งคู่เดินออกมาเรื่อยๆ ตามถนนที่มีคนเดินกันอย่างขวักไขว่ บ้างก็หยุดเพื่อพูดคุยกัน บ้างก็แค่แวะทักทาย พวกเธอเดินจนมาหยุดที่หน้าร้านที่มีไม้แขวนสลักไว้ว่า "คทาเวทย์"และบรรทัดที่สองสลักเป็นสีดำว่า "ดอร์จ นักคทาวิทยา" แล้วทั้งสองก็ก้าวเข้าไปในร้านซึ่งซอมซ่อพอสมควรแต่ก็คงความอบอุ่นไว้
"สวัสดีคุณหนูทั้งสอง"เสียงที่แหบพร่าบ่งบอกถึงความชราภาพดังมาจากชั้นที่วางคทามากมายหลายรูปแบบ
"เอ่อ...สวัสดีค่ะ"เรมีลทักทายตามมารยาท
"สวัสดีค่ะ"เซเทลพูดอย่างหวาดๆ
"คุณหนูเชิญเลือกได้เลยครับ"เสียงนั้นดังอีกครั้ง
แล้วทั้งสองก็เดินวนไปวนมา เรมีลถูกใจคทาหลายอันทั้งที่หัวคทาเป็นเพชร เพทาย หยก หรือแม้แต่ทับทิม แต่สุดท้ายก็เจอกับคทาด้ามหนึ่งมันวางอยู่บนแท่นสีทองสลักไว้ว่า "แด่ทายาทแห่งข้า เจ้าฟ้าผู้ยิ่งใหญ่" มันเป็นคทาที่สวยงามที่สุดในบรรดาคทาทั้งหลาบนหัวคทามีรูปนกเพลิงสีฟ้าที่เธอเห็นในรูปที่ห้องนอน รอบๆมีอัญยมณีเกือบทุกชนิดประดับอยู่ด้ามคทาเป็นสีขาวมุกเพราะเมื่อสะท้อนแสงแล้วมันเกิดเป็นสีรุ้ง เรมีลค่อยๆหยิบมันขึ้นมาแล้วก็เกิดแสงสีทองเปล่งประกายจากคทา
"โอ้ในที่สุดมันก็มีเจ้าของ"ชายชราเดินออกมาจากที่ไหนไม่รู้ เขามีผมสีเท่า ใส่เสื้อคลุมตัวยาวสีน้ำเงินและมีสร้อยคอมุกประดับอยู่รอบคอ
"คะ"เรมีลหันไปหาชายชราผู้นั้น
"ขออภัยที่กระผมไม่ได้แนะนำตัวว คุณหนูเรมีลดร้า กระผม ดอร์จ ครับ"ดอร์จแนะนำตัว
"แล้วคุณรู้ชื่อฉันได้อย่างไรคะ"เรมีลหันไปทำหน้าตาขึงขังเล็กน้อย
"ผมบอกตรงๆว่าคนทั้งDarktearsก็รู้จักคุณทั้งนั้นแหละครับ"คำตอบนี้ทำให้เรมีลตีหน้าบึ้งทันที
"แล้วคทานี่ทำไมหรอคะ"เรมีลถามอย่างสุภาพ
"ก็ไม่มีใครยกมันมาได้เป็นศตวรรษแล้วครับ แล้วมีคนเล่ากันมาว่ามันเป็นคทาที่ทรงพลังที่สุด รอเจ้าของที่เหมาะสมแก่มันแถมคุณยังทำให้มันแสดงพลังออกมาได้อีก"คำอธิบายนี้มันทำให้เธออึ้ง
"แล้วอย่างนี้ฉันจะใช้มันได้ดีหรอคะ"สีหน้าของเรมีลสร้างความเอ็นดูให้เธอ
"คุณหนูเคยทราบไหมครับ คทาจะเลือกเจ้าแห่งมัน"ชายชรายิ้มน้อยเป็นเชิงบอกว่าให้เธอมั่นใจ
"คะ งั้นหนูเอาด้ามนี้ค่ะ" แล้วเมื่อจ่ายเงินเสร็จก็เห็นเซเทลเดินมาสบทบเมื่อเซเทลเห็นคทาของเรมีลสร้างความตะลึงให้เธออย่างมาก
"คทา นะ...ในตำนาน"เซเทลอุทานออกมาเบาๆ
"อะไรนะ"
"อ๋อป่าวจ้ะ" แล้วทั้งคู่ก็เดินออกมาจากร้าน
ทั้งสองเดินซื้อเครื่องแบบ ตำราเรียน และของที่จำเป็นต่อการใช้ชีวิตในโรงเรียนประจำแล้วทั้งคู่จึงแยกกันกลับบ้าน
ความคิดเห็น