คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แบบทดสอบ(100%)รีไรท์แล้วค่ะ
"คุณหนูขา อาหารว่างค่ะ"เบลล่าตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกคุณหนูของเธอที่กำลังขมักเขม้นในการอ่านหนังสือ
"เดี๋ยวได้ไหมคะ"เรมีลตะโกนตอบกลับ
"ไม่ได้ค่ะ คุณหนูรู้ไหมคะว่าคุณหนูหมกอยู่ในห้องสมุดมาครึ่งวันแล้วนะคะ"เบลล่าบอกเพราะเธอเรียกคณหนูเป็นรอบที่สิบแล้ว
"แหมป้าเบลก็ การทดสอบครั้งนี้มันสำคัญมากนะคะ ถ้าหนูได้อยู่บราทีสหนูก็จะได้เจอเพื่อนใหม่ๆแล้วก็ไม่ต้องกลับไปทำตัวเป็นคุณหนูในคอกอยู่กับคุณแม่"เรมีลทำปากเบ้เมื่อนึกถึงการที่ต้องกลับไปยืนหลังตรง พูดเพราะๆ วางตัวราวเจ้าหญิง
"อย่าพูดอย่างนั้นอีกนะคะคุณหนู"เบลล่าทำหน้าเหี้ยมขึ้นมาทันที
"ขอโทษค่ะ"คำปรามของเบลล่าทำให้เรมีลสลดลงเล็กน้อย
"มาเถอะค่ะวันนี้มีเค้กของโปรดคุณหนูด้วยนะคะ"เรมีลรีบวางหนังสือลงเตรียมตัวจะไปทานเค้กซึ่งมันเป็นสิ่งที่เธอชอบมากที่สุด
เมื่อยืนขึ้นเรมีลค่อยๆหลับตาลงพร้อมทั้งพึมพคำว่า"เกรอฟ"แล้วร่างของเรมีลก็ค่อยๆลอยขึ้นเหนือพื้นประมาณ1ฟุตแล้วจึงเคลื่อนตัวไปด้านหน้า
"เอาอีกแล้วคุณหนู ป้าล่ะสงสัยจริงๆทำไมคุณหนูไม่เดินแบบคนปกติ"เบลล่าถึงจะทึ่งกับความสามารถนี้ แต่ก็คิดว่ามันจะดูพิกลๆถ้าเรมีลจะบินไปที่ห้องครัว
"แหมป้าคะ ก็หนูตื่นเต้นไปหน่อยนี่คะพอดีหนูหาหนังสือเล่มหนึ่งเจอมันสอนให้บินโดยไม่ต้องอาศัยพาหนะหนูก็แค่อยากลองแต่ก็ทำได้แค่ฟุตสองฟุตเองค่ะ"
"อายุเท่าคุณหนูทำได้เท่านี้ก็เก่งแล้วค่ะ เพราะเวทย์นี้คนส่วนน้อยเท่านั้นแหละค่ะที่จะทำได้โดยที่ยังไม่ได้เรียน"เบลล่าชื่นชมในความสามารถของเรมีลมากเพราะเท่าที่อยู่ด้วยกันมาสองสามวันทำให่รู้ว่าเรมีลเป็นคนที่ทำอะไรแล้วจริงจังแล้วต้องทำให้ได้มันจึงทำให้เธอเป็นคนที่เรียนรู้อะไรเร็วกว่าเด็กทั่วไป
บนโต๊ะอาหารมีอาหารสารพัดทุกๆมื้อ แต่เรมีลก็ไม่เคยจัดการกับพวกมันหมดเสียที เธอไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมแม่บ้านเบลล่าถึงจัดอาหารมาให้มากมายขนาดนี้ทั้งๆที่มีเธอทานอยู่คนเดียวแต่นอกจากอาหารเหล่านี้จะมากมายแล้วมันยังมีรสชาติเป็นเลิศด้วย นอกจากเวลาที่เรมีลเอาไปอ่านหนังสือ เวลาที่เหลือ เธอก็จะเอาเรียนทำอาหารกับป้าเบล
"อร่อยอีกแล้วค่ะป้า"เรมีลเอ่ยชื่นชมฝีมือของเบลล่า
"ขอบคุณค่ะ"เบลล่าที่ยืนดูเรมีลทานอยู่ด้านหลังยิ้มอย่างพอใจ "คุณหนูเตรียมตัวพร้อมหรือยังคะ พรุ่งนี้คุณหนูก็จะต้องไปสอบแล้วนะคะ"
"น่าจะพร้อมแล้วมั้งคะ"เรมีลตักอาหารคำสุดท้ายเข้าปาก"แต่หนูไม่มั่นใจเลยค่ะ"สีหน้ากังวลปรากฏบนใบหน้า
"คุณหนูทำได้อยู่แล้วค่ะ"รอยยิ้มปลอบโยนบนใบหน้าของเบลล่าทำให้เรมีลยิ้มออก
"darktears ก่อตั้งโดย3ชนเผ่า..."เรมีลกำลังนั่นท่องเกี่ยวกับdarktearsเตรียมตัวในการทดสอบข้อเขียนในช้วงเช้า อยู่ที่ลานน้ำพุ
ก้าวแรกที่เธอก้าวเข้ามาในบราทีสนั้น เธอทึ่งกับทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ กราเซลเป็นเมืองที่เรียกได้ว่าอึกทึกที่สุก รถลาติดแทบทุกๆวันรวมทั้งยังมีคนมากเป็นอันดับ2ของทั่วโลกด้วยแต่ในบราทีสซึ่งอยู่ใจกลางกราเซลกลับเงียบสงบร่มรื่น
"ขอโทษนะคะ"เสียงใสดังแว่วมาในหูทำให้เรมีลต้องเงยหน้าไปมองที่ต้นเสียง ผู้หญิงคนหนึ่งน่าจะอายูรุ่นราวคราวเดียวกับเรมีล เธอมีผมสีน้ำตาลยาว ในหน้าน่ารักไม่ถึงกับสวยมากแต่ดูเป็นคนเรียบร้อยพอสมควร
"คะ"เรมีลพูดเชิงสงสัยว่าเธอมีอะไร
"คือว่าฉันชื่อ เซเทล จิลโลซ่า"เธอพูด
"ค่ะ ส่วนฉัน เรมีล ชาร์ลเทล" เซเทล เบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงตะลึง เพราะเธอไม่คิดว่าเรมีล จะมาเรียนที่บราทีสมันอาจทำให้เธอกังวลเล็กน้อยเพราะเธอแน่ใจว่เรมีลจะต้องเข้าบราทีสได้แน่นอนเพราะเธอสัมผัสได้ถึงไอเวทย์ทีมีมากกว่าคนธรรมดา เพราะฉะนั้นจำนวนคนก็ต้องลดลง
"มีอะไรให้ช่วยไหมคะ"เรมีลถามพร้อมส่งยิ้มหวานมาให้เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่น มันทำให้เธอดูสดใสสวยงาม
"เอ่อคือขอนั่งด้วยได้ไหมคะ"เซเทลถาม
"ได้สิ ฉันว่าเรมาเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ"เรมีลพูด เธอดีใจที่ได้พบเพื่อนใหม่
ทั้งสองคุยกันอย่างสนุกสนานทำให้ลดความเครียดลงไปได้บ้าง เรมีลคิดว่าเพื่อนใหม่คนนี้เป็นคนที่มีนิสัยดีพอควร ตั้งแต่จำความได้เรมีลคุยกับเพื่อนวัยเดียวกันเพียงไม่กี่ครั้งทำให้เธออยากรักษามิตรภาพนี้ไว้ให้นานที่สุด ส่วนเซเทลตอนเธอเห็นเรมีลครั้งแรกเธอคิดว่าเรมีลจะเป็นคนที่เงียบๆ เธอเคยได้ยินชื่อเสียงของเรมีลมามากมาย เธอรู้ว่าเรมีลเป็นคนที่สวยและเก่งมากตั้งแต่เรมีลอายุยังน้อยเธอก็ช่วยงานของพ่อมแเธอมากมายทำให้ ชาร์ลเทลเป็นตระกุลที่ร่ำรวยมาก
"ได้เวลาแล้ว สู้ๆ"เรมีลบอกกับเพื่อนใหม่ของเธอ เซเทลยิ้มตอบ
เมื่อเรมีลเข้ามาในห้องที่ใช่ในการสอบข้อเขียน ห้องนี้เป็นห้องสีทองขนาดใหญ่มาก มีโต๊ะเล็ฟๆมากมายไว้สำหรับทำข้อสอบ เรมีลเดินไปนั่งที่เลขที่ที่ตนได้รับ เมื่อเธอก้าวเข้าไปก่อนที่จะถึงตัวโต๊ะเธอรู้สึกถึงข่ายเวทย์มนตร์ที่คอยกันไว้เพราะเมื่อเธอก้าวเข้ามาทางด้านในเธอก็เหมือนอยู่คนเดียวในห้อง
"ความซื่อสัตย์เป็นสัยลักษณ์ของผู้ยิ่งใหญ่"เสียงแหบพร่าดังขึ้นเมื่อเธอนั่งลงบนเก้าอี้
"เรารู้"เรมีลพูดกับตัวเองเบาๆเธอถูกสอนเรื่องคุณธรรมมาตลอดชีวิต และสิ่งที่เธอถูกเน้นมาตลอดคือความซื่อสัตย์ ความซื่อสัตย์ฉันไม่ได้ให้แกท่องไปวันๆแต่แกต้องทำด้วยมันเป็นสิ่งที่ฉันเคยผิดพลาดมาแล้วเพราะความโลภของตัวเอง แม่เคยพูดเอาไว้แบบนี้
เมื่อเสียงนั้นพูดจบก็มีแสงไฟสีฟ้าปรากฏขึ้นบนโต๊ะแล้วไม่นานมันก็ดับไป และมีกระดาษสามแผ่นปรากฏขึ้นแทน เรมีลลงมือทำข้อสอบ มันไม่ได้ยากเลยสำหรับเธอเพราะก่อนสอบเธอขมักเขม้นในการอ่านมากๆมันจึงไม่แปลกที่เธอไม่ค่อยตื่นเต้นเมื่อทำข้อสอบเสร็จแต่มันกลับทำให้เธอโล่งขึ้นมามากๆ
"เป็นไงมั่งจ๊ะ"เรมีลรีบถามทันทีเมื่อเจอกับ เซเทล
"ก็ดีอะจะ"เซเทลตอบกลับมาสีหน้าเป็นกังวลเล็กน้อย
"ทำใจให้สบายเถอะต่อไปเราต้องสอบปฏิบัติกันอีกนะ"รอยยิ้มของเรมีลทำให้เซเทลสบายใจขึ้นมาก
ทั้งสองเดินไปคุยกันไปว่าต่างคนต่างแสดงอะไรซึ่งเรื่องนี้เรมีลก็คิดไว้แล้วแต่เธอก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะทำสำเร็จไหม เรมีลรู้ว่าเซเทลรู้เรื่องเกี่ยวกับบราทีสมากกว่าเธอมาก มันจึงทำให้เรมีลสนใจมาๆเวลาเวเทลพูดถึงบราทีส มันทำให้เรมีลรู้อะไรหลายอย่างเช่น บราทีสไม่ใช่โรงเรียนที่สอนเวทย์กับเหล่านักเวทย์ทั่วdarktearsเท่านั้นแต่ยังเป็นที่รวมเหล่ารัชทายาทมากมายที่ต้องการเป้นกษัตริยืที่ยิ่งใหญ่ และนอกจากนั้นที่สร้างความกังวลให้เธอพอสมควรคือเธอไม่คิดว่าที่นี่จะเป็นโรงเรียนประจำ
"ไปกันเถอะ"เรมีลบอกเมื่อนาฬิกาเรือนที่เธอคิดว่ามัยคงใหญ่ที่สุดในโลกตีบอกเวลาบ่าย
"อืม"เซเทลตอบมา
เรมีลไปยืนรออยู่หน้ากระโจมทองที่มีผ้าหลากสีประดับตกแต่งโดยรอบ ยิ่งเห็นคนแล้วคนเล่าเดินเข้าไปมันด็่งทำให้เธอตื่นเต้นมากขึ้น จนเผลอกัดริมฝีปากตัวเอง
"เรมีลดร้า ชาร์ลเทล"เสียงประกาศจากหญิงคนหนึ่งซึ่งดังมาจากไหนก็ไม่รู้ ทำให้เรมีลต้องลุกขึ้นซึ้งมันเรียกเสียงฮือฮาได้พอสมควร
เมื่อเสายตาจับจ้องมาที่เธอบางคนก็เบิกตา บางคนก็ร้องออกมาอย่างตื่นเต้น เรมีลพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนก้าวเข้าไปในกระโจม
เมื่อเธอก้าวเข้ามา เธอก็พบเวทีขนาดย่อมซึ่งมีโต๊ะประดับริบบิ้นสีชมพูอยู่ มีผู้อวุโสหลายท่านนั่งอยู่ ทุกๆท่านเรมีลบอกได้เลยว่าทุกท่านนั้นล้วนเป็นนักเวทย์ระดับสูงมันเลยยิ่งทวีความตื่นเต้นและดดันให้เธอเพิ่มมากขึ้น
"คุณเรมีลดร้า คุณรู้แล้วใช่ไหมคะว่าต้องทำอย่างไร"หญิงชราคนหนึ่งพูดออกมา เธอสวนเสื้อผ้าแบบย้อนยุคหมวกสีทองซึ้งไม่เข้ากับผมสีชสพูแปร๊ดบนศีรษะของเธอเลย มันทำให้เรมีลแอบขำน้อยๆแล้วเธอจึงก้าวขึ้นไปบนเวที
เมื่อเรมีลขึ้นมาบนเวที เธอค่อยๆก้าวไปอยุ่ ณ ตรงกลางของเวที เรมีลค่อยๆสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วเปลือกตาก็ค่อยๆปิดลงเมื่อมันปิดสนิทแสงไฟรอบๆก็ดับพรึบลงทันที ไม่นานก็มีแสงหลากสีปรากฏรอบตัวของเรมีล ก่อนที่จะกลายเป็นสีขาวเรื่องรอง ทอประกายรับกับผิวขาวนวล เธอก้าวเท้าไปทางด้านหน้าและเมื่อปลายเท้าสัมผัสกับพื้นเวทีก็ทำให้เกิดละลอกคลื่อรอบๆปลายเท้า ชั่วอึดใจเครื่องดนตรีสามชนิดก็มาตั้งอยู้บนเวทีเรียบร้อยแล้ว พวกมันบรรเลงเพลงที่หวานซึ้ง สะกดความตะลึงของคนรอบๆที่ทึ่งกับความสามาถของเรมีล เรมีลค่อยๆร่ายรำอย่างงดงามไปรอบๆเวที ทำให้เกิดดวงไฟนับร้อยลอยละล่องอยู่โดยรอบ พวกมันเหมือนได้รับการยะะชาให้ร่ายรำตามนายหญิงคนงามคราวนี้เรมีลกระโดดจากพื้นเวทีอย่างรวดเร็วก่อให้เกิดลมพัดเบาวร้างความเดลิบเคลิ้มแกคนดูแต่ลม้บาๆนี้กลับพักแสงของดวงไปนับร้อยดับลง ลมเบาๆก็ค่อยๆกลายเป็นพายุหมุนที่รุนแรงมันทำให้สิ่งต่างๆรอบด้านหมุนวน แต่สิ่งที่ประหลาดที่สุดคือร่างทุกร่างกลับยังคนนั่งอย่างสบายๆ จากพายุก็กลายมาเป้นสายฝนสีทองที่ตกลงมาแต่มันไม่ได้ทำให้เรมีลเปียกเหมือนกับว่ามันสามรถซึมไปในร่างของเธอได้สุดท้ายการแสดงที่แสนสุดยอดนี้ก็จบลงด้วยการ ย่อกายอย่างสง่างามขอเรมีล ทันใดที่เธอยืดตัวขึ้นเสียงปรบมือก็ดังแบบไม่มีทีท่าว่าจะหยุดทำให้เรมีลอมยิ้มในใจก่อนจะก้าวลงจากเวที
เมื่อเรมีลก้าวออกมาจากกระโจมมันทำให้เหล่าผู้อวุโสด้านในเริ่มวิจารณ์ความสามารถของเธอ
"เด็กคนนี้ฉันว่าฉันจะไม่เสียดายเลยถ้านำเธอมาอยู่ในบราทีส"
"ฉันก็ว่าอย่างนั้น บางทีเธออาจจะมีบางอย่างที่ทำให้เธอต้องรองรับหน้าที่ที่กำลังจะมาถึง"
"ใช่ๆฉันว่าเช่นนั้น เธอเหมะสมทุกประการที่จะมาเป็นส่วนหนึ่งของบราทีส"
"ถูกต้องเธอเหมาะมากกับหน้าที่ที่คนหลายคนเคยคิดจะทำแต่ก็ล้มเหลวทุกราย"
"แต่พวกคุณไม่คิดหรอคะว่าความสามารถที่มากเกินไปในตัวเธอนี้มันจะกลับมาทำร้ายเธอ"
"พวกเราทุกคนรู้ว่า เมื่อเวลามาถึงเธอก็จะพร้อมที่จะเสียสละ หรือบางทีมันอาจจะไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้นเลยก็ได้"
เมื่อเวลาประกาศผลมาเยือนก็ไม่ต้องสงสัยว่าเรมีลได้ในคะแนนที่สูงมาก แต่มันก็ยังน้อยกว่า มาร์รอฟ บารองก้า เจ้าชายผู้เพรียบพร้อม เรมีลสงสัยเล็กน้อยว่าชายผู้นี้คือใครแต่เธอก็ต้องเลิกสนใจเมื่อมีรายการปรากฏบนมือของเธอ มันเป็นรายการที่บอกเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องใช้ในการเรียนของบราทีส เรมีลจึงนัดกับเซเทลไปที่ตลาดกลางเมืองในวันพรุ่งด้วยกัน
ความคิดเห็น