คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความกังวล(แก้ไข)รีไรท์แล้ว
"คุณหนูเรมีลขา ตื่นเถอะค่ะ"เสียงหญิงวัยกลางคนกำลังปลุกสาวน้อยที่กำลังนอนหลับอยุ่บนเตียง
"แปปหนึ่งได้ไหมคะ"เรมีลบอกเสียงงัวเงีย รวมทั้งหันหน้าหนีแสงสว่างยามรุ่งอรุณ
"แต่ว่านี่มันสายแล้วนะคะ"ผู้เป็นแม่นมมองเรมีลอย่างเอ็นดูปนระอา เรมีลมักเป็นอย่างนี้เสมอเวลาที่คุณผู้หญิงบอกว่าไม่อยู่
"ขออีกนิดจริงๆนะคะ"เรมีลยังคงหลับตาต่อไปไม่สนใจเสียงเรียกของแม่นม
"แต่คุณหญิงบอกว่าให้มาตามคุณหนูนะคะ"แม่นมบอก คราวนี้เรมีลรีบเด้งตัวขึ้นมาทำให้ผมสีน้ำตาลอ่อนพลิ้วสลวยตามแรงลม
"จริงหรอคะ ไหนคุณแม่บอกว่าวันนี้คุณแม่มีนัดไงคะ"เรมีลทำหน้าฉงนเล็กน้อย
"ก็พอดีคุณหญิงบอกว่ามีแขกต้องการพบคุณหนู" พอแม่นมเห็นสีหน้าของคนที่เป็นดั่งลูกของเธอก็อมยิ้มเล็กน้อย เรมีลเป็นสาวน้อยที่จัดได้ว่าสวยมากๆ เธอมีผมสีน้ำตาลยาวสลวย ดวงตากลมโต ผิวขาวอมชมพูที่เนียนละเอียด ริมฝีปากบางอมชมพู
"เอ๋ เขาต้องการพบหนูทำไมนะ"เรมีลพึมพำกับตนเองก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่หาดูได้ยาก ที่จริงเธอไม่ได้เป็นคนยิ้มยากเพียงแต่เธอไม่ค่อยชอบที่จะยิ้มเท่านั้นเอง แม่นมชอบที่จะเห็นคุณหนูของเธอยิ้มเพราะเวลาเรมีลยิ้มจะยิ่งทำให้เธอสวยมากขึ้นมากๆ
"แต่ช่างมันเถอะค่ะ ไหนคะชุด"เรมีลแม้ว่าเธอจะเป็นคนนอบน้อมแต่ก็เอาแต่ใจพอดู ยิ่งอยู่กับแม่นมแล้วิย่งทำให้เธอเคยตัว
"อ่ะ นี่ค่ะ"แม่นมยื่นชุดกระโปรงสั้นยาวเลยเข่าขึ้นมานิดหน่อย เป้นแขนตุ๊กตาสีขาว ซึ่งแม่นมเป็นคนตัดเองเพราะเธอต้องการให้เรมีลดูดีที่สุดในชุดที่เธอตัด
"โอโห วันนี้ชุดก็สวยเหมือนทุกวันเลยค่ะ"เรมีลบอกพร้อมกับส่งรอยยิ้มมาให้แม่นม
เรมีลถือชุดสีขาวสะอ้านมาที่ห้องน้ำแล้วแขวนไว้ที่ราวก่อนที่เธอจะลงไปแช่ในอ่างอาบน้ำ ที่แม่นมมักเตรียมน้ำอุ่นไว้สำหรับเธอเรียบร้อยแล้ว ทุกๆวันเธอบอกตรงๆว่าแทบไม่เคยใส่เสื้อผ้าซ้ำกันเลย เพราะความสุขของแม่นมอย่างที่หนึ่งคือการตัดเสื้อผ้าให้เธอ เธอยอมรับว่าแม่นมนั้นเป็นคนที่เก่งเรื่องงานบ้านงานเรือนทุกๆอย่าง แม่นมเป็นคนที่ใช้เวทย์มนตร์ได้คล่องแคล่วมากๆ เธอเคยถามว่าเเม่นมไปเรียนมาจากไหน แต่ในทุกๆครั้งแม่นมก็ทำได้เพียงแค่ยิ้มตอบกลับมา
"เฮ้อ หอมจัง"เรมีลชอบกลิ่นสบู่ใหม่ที่แม่ซื้อให้มากๆ แม่บอกว่ามันเป็นสบู่ที่หอมที่สุดในdarktearsแม่เป็นคนหัวสูงชอบใช้ของที่เรียกได้ว่าหรูเว่อร์
"โอ้ย"อยู่ดีๆเรมีลก็ปวดหัวขึ้นมา ในช่วงนี้เธอปวดหัวแบบนี้ค่อนข้างบ่อย ไม่นานภาพห้องน้ำก็เริ่มเลือนรางมีภาพแสงสีฟ้ากับทองเข้ามาแทนที่แต่ไม่นานมันก็หายไป เธอเคยสงสัยว่านี่คือภาพอะไร แต่ก็ต้องจะใจเลิกคิดเพราะว่ามันคิดไม่ออก
"คุณหนูสวยมากเลยค่ะ"แม่นมพูดหลังจากที่เธอเดินออกมาจากห้องน้ำ
"ขอบคุณค่ะ"เรมีลหน้าแดงนิดๆ ทำให้แม่นมยิ้มออกมา
"รีบไปเถอะค่ะเดี๋ยวคุณหญิงรอนาน"เเม่นมพูด
เรมีลค่อยๆก้าวขาลงบันไดอย่างสง่างาม ซึ่งเธอทำเป็นประจำถึงแม้เธอจะไม่ค่อยพอใจกับการที่ต้องทำแบบนี้ก็ตามที ในบางครั้งเธอก็อยากจะวิ่งลงบันไดอย่างเด็กคนอื่นๆบ้าง แต่เธอรู้ว่าถึงยังไงก็ไม่สามารถทำได้ตราบใดที่ยังอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ เรมีลชำเลืองมองที่ห้องรับแขกเล็กน้อยเผื่อว่าจะสามรถมองเห็นผู้มาเยือนได้ เมื่อเธอมายืนหน้าประตูกระจกของห้องรับแขก เธอเตรียมตัวจะยกมือเคาะประตู แต่เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นก่อน
"เชิญ"เสียงของเรนอล ชาร์ลเทล ผู้เป็นแม่
เมื่อเรมีลเดินเข้ามาในห้องก็พบ เรนอล กำลังนั่งอยู่กับหญิงชราผู้หนึ่ง
"สวัสดีค่ะ"เรมีลค่อยๆย่อตัวทำความเคารพผู้มาเยือน
"งาม สวยงามมากๆ"หญิงชราพึมพำ"ลูกสาวของคุณนี่งามสมคำลือจริงๆนะคะ"
"อ๋อ ใครๆก็ว่าอย่างนั้นแหละค่ะ" เรนอลพูดอย่างภูมิใจ
"สวัสดีจ๊ะ ฉันเรเวน เป็นอาจารย์อยู่ที่ บราทีส" เรนีลยิ้มรับคำหญิงชราน้อยๆทั้งๆที่เธอสงสัยอย่างมากว่าอาจารย์จากบราทีสจะมาทำอะไรที่นี่
บราทีสโรงเรียนเวทย์ที่ลือกันว่าสุดยอดที่สุด สวยงามที่สุด รวมทั้งเป็นที่ที่รวบรวมอาจารย์จากทุกแขนงไว้ที่นั่น นอกจากจะเป็นโรงเรียนสอนเวทย์ที่ดีที่สุดแล้วยังลือกันอีกว่าเป็นโรงเรียนที่เข้าได้ยากที่สุด เนื่องจากคนจากทั่วDarktears มาแแห่กันเข้าจำนวนเป็นหมื่น แต่ที่นี่กลับรับแค่ 60 คน
"เรามาเข้าเรื่องกับเลยดีกว่า"เรเวนเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังขึ้นเล็กน้อย"อีกไม่กี่เดือน คุณเรมีลก็จะมีอายุครบ15ปีแล้ว ทางเราเลยอยากจะขอเชิญคุณเรมีลไปร่วมทดสอบกับทางโรงเรียน"
"เอ่อ..."เรมีลกำลังจะตอบปฏิเสธเพราะเธอไม่เคยคิดจะไปร่วมการทดสอบอภิมหาโหดอยู่แล้ว
"ตกลงค่ะ"เรนอลตอบอย่างชัดเจนทำให้เรมีลไม่กล้าขัด
"โอ้...อย่างนั้นดีเลยค่ะ"เรเวนทำท่าพึงพอใจกับคำตอบเป็นอย่างมาก
"การทดสอบจะมีขึ้นในอีกสองอาทิตย์พอดีค่ะ เอ่อ...ดิฉันต้องขอโทดจริงๆนะคะพอดีดิฉันต้องไปแล้ว"เรเวนยืนขึ้นย่อตัวลงช้าๆ
พร้อมกับหายตัวไป
"เอ่อ..."เรมีลกำลังจะถามว่าทำไมแม่ถึงยอมให้เธอไปเรียนที่บราทีสเพราะว่าตั้งแต่เกิดมาเธอต้องเรียนที่บ้านมาโดยตลอด เธอเคยบอกกับแม่แล้วว่าเธอก็อยากไปเรียนที่โรงเรียนดูบ้างแต่คำตอบในตอนนั้นคือ ไม่
"แกไม่ต้องมาถามเพราะนี่คือคำสั่ง"เรนอล ตอบอย่างเด็ดขาดแล้วเดินจากไป
เรมีลกลับขึ้นไปที่ห้องของตนแล้วก็ทิ้งตัวลงบนเตียง เธอไม่เคยอยากไปเรียนที่บราทีสเลย เพราะเธอไม่เคยมีเพื่อน ไม่เคยไปอยู่ในสังคมของเด็กรุ่นเดียวกันเรื่องการทดสอบเธอไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่ เนื่องจากว่าเธอสามารถร่ายเวทย์ได้เทียบเท่ากับนักเวทย์ชั้นสูง นอกจากนั้นเธอยังสามารถ ร่ายรำ ร้องเพลง และอีกหลายๆอย่างตลอดชีวิตทำให้เธอดูเหนือกับเด็กคนอื่นๆมาก แต่นี่เป็นสิ่งที่สร้างความกังวลให้เธออย่างร้ายแรง...
ความคิดเห็น