ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Darktears...อาณาจักรนักเวทย์

    ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ(100%)รีไรท์แล้วค่รา

    • อัปเดตล่าสุด 8 เม.ย. 51


    "ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม"

    เสียงที่มาพร้อมกับความตาย เสียงที่นำหายนะมาสู้มนุษย์
    เศษไม้นับร้อยปลิวอยู่กลางอากาศ ลอยเคว้งคว้างพร้อมกับเสียงโหยหวน 
    ทุ่งหญ้าที่เคยสวยงาม หน้าคฤหาสน์หลังงาม บัดนี้มีร่างที่ไร้วิณญาณนอนสลบไสลอยู่

    "พ่อคะ หยุดเถอะค่ะ"เสียงหญิงสาวที่ขอร้องผู้เป็นพ่อ ขอชีวิตผู้เป็น พ่อ

    "พ่อบอกแล้วให้ลูกหลบไป มิเช่นนั้น เจ้าจะเป็นเหมือนสามีหน้าโง่ของเจ้า"ผู้เป็นพ่อส่งเสียงคล้ายเสียงคำรามกึกก้องทั่วบริเวณบ้าน

    หญิงสาวที่ไม่ได้เพียงมีน้ำตานองหน้า แต่ดวงตากลับจับจ้องไปที่บุตรี ที่ร้องไห้อยู่ในอ้อมแขน ผู้เป็นพ่อไม่สนใจเสียงร่ำไห้ของทั้งลูกสาวที่เคยเป็นทั้งแก้วตาดวงใจ กับหลานสาว ที่มันเกิดมาเพื่อทำลายเขา

    "ไม่ ลูกจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าพ่อจะเลิกอาฆาตเสียที"หญิงสาวร้องห่มร้องไห้อ้อนวอนผู้เป็นพ่ออย่างเด็ดเดี่ยว

    "งั้นก็ตามใจ"ในตาของผู้เป็นพ่อหม่นลงเล็กน้อยเมื่อมองมาที่ลูกสาว  แต่พอไปจับจ้องที่ทารกน้อยดวงตาคู่นั้นก็กร้าวขึ้นมาทันที

    ทันใดนั้น ก็มีแสงเรื่องรองออกมาจากคทาของชายชรา คทาที่ใครๆก็ยอมรับว่ามันเป็นที่สุดของภิภพ

    "ตูมมมม"
    เสียงระเบิดที่ดังมาอีกรอบระเบิดที่มีอานุภาพร้ายแรง ระเบิดที่ออกมาจากคทาที่ทรงพลัง ระเบิดที่มาพร้อมความเคียดแค้นของผู้เป็นพ่อ

    "แกจะต้องตาย ถ้าแกอยู่แกจะกลับมาทำลายฉัน"ชายชรามีสีหน้าสลดลงหลังจากที่มองสภาพของลูกสาวที่เป็นที่รัก ที่แม้ชีวิตของเธอ เธอก็ยอมสละเพื่อ ไอ้หลานนอกคอกนั่น

    "แม่รักลูกนะ"หญิงสาวหลังจากสบตากับผู้เป็นบิดา ก็ค่อยๆหันหน้าสนใจทารกน้อยที่อยู่ในอ้อมแขน ดวงตาที่เคยสดใสของเธอบัดนี้ค่อยๆปิดลงช้าๆ พร้อมกับหายใจที่ค่อยๆหมดลง

    "หึ ลูกยอมเสียสละชีวิตเพื่อมันเชียวหรือนี่"ชายชราน้ำตาคลอเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ลดความพยายามที่จะปลิดชีพทารกน้อย คทาในมือเขาถูกวาดเป็นวงกลมเหนือศีรษะ แล้วก็ลดระดับลงมาจ่อที่ทารกน้อย ลำแสงสีเหลืองทองพุ่งออกมาจากคทา แต่กลับมีลำแสงสีฟ้าพุ่งมาปะทะ ลำแสงที่เกิดจากร่างกายของทารกน้อย ชายชราเบิกตาขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาหรี่ลงแล้วมองไปที่ทารก ไม่นานลำแสงทั้งสองก็กลายเป็นระเบิดลูกมหึมาที่ทำลายชีวิตนับร้อยโดยรอบ


    ระเบิดที่ทำลายนักเวทย์ ผู้มีฝีมือเมื่อพันปีก่อน แต่ระเบิดในครั้งนี้กลับไม่สามารถทำร้ายทารกน้อยได้เพียงสักนิด แต่กลับทำให้ชายชราแทบเอาชีวิตไม่รอด เขาหันใบหน้าที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดจากบาดแผลโทรมกายมามองทารก พร้อมทั้งเปล่งเสียงที่แหบพร่า

    "ฉันจะกลับมาเอาชีวิตแก" แล้วร่างชายชราก็ค่อยๆเลือนหายไป

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×