Darktears...อาณาจักรนักเวทย์

ลำดับตอนที่ #13 : ภาระ หน้าที่(100%)รีไรท์แย๊วน๊าค๊า

"เฮ้อ เซ็งจังเลยทุกคนเอาแต่อ่านหนังสือ"เรมีลบ่นออกมาเมื่อเพื่อนๆมัวแต่ก้มหน้าก้มตา

อ่านหนังสือเตรียมทดสอบเป็นราชินีปราสาท

"แหม เธอก็อ่านด้วยสิ"เซเทลบอกเมื่อเห็นเรมีลเริ่มหมดความอดทน

"นี่มัน5ชั่วโมงแล้วนะพวกเธอยังไม่พอใจอีกหรอ ไม่คิดจะฝึกไอ้มารยาทหญิงเหยิงอะไร

นั่นหรอ"ความกังวลผุดขึ้นมาในหัวเรมีลเมื่อนึกถึงการชิงตำแหน่งที่จะต้องมีการทดสอบ

เรื่อง สิ่งที่ผู้หญิงควรทำได้

"แหมก็เธอเล่นเก่งไปหมดทุกอย่างนี่ เธอมาอ่านกับพวกเราก็เบื่อนะสิ"มีเดลพูด
 
"แล้วให้ทำไงอ่ะ ฉันไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เล้ย"เรมีลบ่นสักพัก 

"เธอก็ไปเดินเล่นสิ จะได้ไม่เบื่อ"

"เออใช่ น่าจะดีกว่ามานั่งหดหู่อย่างนี้เนอะ"

แล้วเรมีลก็เดินออกไปด้านนอกห้องสมุดที่เพื่อนๆกับเธอใช้เป็นที่อยู่ชั่วคราวเพราะทุกคน

เล่นไม่ยอมไปไหนเลยมัวแต่นั่งอ่านหนังสือกันยิ่งทำให้เรมีลเบื่อขึ้นทุกทีๆ

   บราทีสเป็นโรงเรียนที่คงควาเป็นธรรมชาติที่สุดเพราะว่ามีสวนขนาดใหญ่และ

ทะเลสาบที่น้ำแทบจะไม่มีตำหนิอะไรเลยยังคงความใสเสมอตั้งแต่เธอเข้ามาที่นี่ ที่ที่เธอ

ชอบไปมากที่สุดคงจะเป็นริมทะเลสาบ ถึงแม้ว่าเรมีลจะว่ายน้ำไม่เป็น แต่เธอก็สามารถ

เดินบนน้ำได้ ถึงยังไงการเดินบนน้ำนั้นก็ต้องอาศัยสมาธิอย่างมากเพราะว่าถ้าวูบไป

เพียงนิดเดียวเธออาจจมน้ำได้

"เฮ้อ เบื่อๆๆๆๆๆๆ"เรมีลระบายอารมณ์โดยการโยนก้อนหินลงไปในน้ำ

"มานั่งถอนหายใจอยู้ตรงนี้แสดงว่าอ่านหนังสือจบแล้วงั้นหรอ"มาร์รอฟลงมานั่งข้างๆเรมีล

"นายไม่ซ้อมหรอ"

"ซ้อมอะไรล่ะ"

"แหม นายมันเก่งนี่" ตั้งแต่เรมีลรู้จักกับมาร์รอฟมาเธอยังไม่เคยเห็นเขาทำอะไรพลาด

เลย ไม่ว่าจะเป็นการเรียน คนตรี เต้นรำ ร้องเพลง ฟันดาบ 

"แล้วเธอล่ะไม่อ่านหนังสือหรอ"

"ไม่ล่ะ ฉันเบื่อ"เรมีลพูด

"ดูเหมือนเธอไม่ค่อยกระตือรือร้นเลยนะ การทดสอบครั้งนี้น่ะ"มาร์รอฟถามเชิงแปลกใจ

"อือ ตอนแรกก็อยากอยู่หรอก แต่คิดไปคิดมาฉันไม่เหมาะหรอกตำแหน่งนี้น่ะ"เรมีลเอน

หลังพิงกับต้นไม้

"ไม่มีใครเหมาะเท่าเธอหรอก"มาร์รอฟพึมพำเบาๆ

"อะไรนะ"

"เปล่านี่"มาร์รอฟปฏิเสธ

"แล้วนายอยากเป็นมากหรอไอ้ตำแหน่งราชาเนี่ย"เรมีลเห็นมาร์รอฟซ้อมนู่นซ้อมนี่มา

หลายวันเลยแปลกใจ

"เธอรู้ไหม ที่ฉันซ้อมอย่างนี้เพราะว่าการได้เป็นราชามันเป็นสิ่งที่ฉันต้องทำเป็นหน้าที่ 

เป็นภาระ แต่ก็อย่างที่บอกยิ่งเรายิ่งใหญ่แค่ไหน ความสุขก็ยิ่งลดลงเท่านั้น ฉันไม่ได้

อยากเป็นแต่แค่ฉันต้องเป็นต่างหาก"มาร์รอฟหน้าตาสลดลงเล็กน้อย

"อือ ภาระนายคงมากเนอะ งั้นวันนี้นายพักสักวันสิ "เรมีลยิ้มอย่างจริงใจให้มาร์รอฟ ทำ

ให้สีหน้าของเขาดีขึ้น

"อืม แต่เธอต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันนะ"มาร์รอฟพูดแผ่วลงแต่เรมีลนั้นกลับยิ้มออกมาเธอไม่รู้

หมือนกันว่าทำไมถึงต้องยิ้ม

"ได้สิ"
 

    ทั้งคู่คุยกันอย่างมีความสุข พวกเขาคิดว่านี่เป็นความสุขที่สุดสำหรับพวกเขาเพราะว่า

ทั้งคู่ถูกเลี้ยงมาคล้ายกันดังนั้นเพื่อนแทบจะเรียกว่าเป็นสิ่งต้องห้ามของทั้งคู่  คำว่ายิ่ง

ใหญ่ไม่มีคำว่าเพื่อนอยู่ในเหตุผลทั้งปวง

"ฉันง่วงจังเลย"เรมีลว่าพลางหลับตาลงช้าๆ มาร์รอฟมองเรมีลโดยไม่ละสายตา ซึ่งมันก็

ไม่มีเหตุผลอะไรที่ทำให้เค้าละสายตาจากเธอได้

"เธอจะรู้ไหมว่าเธอทำให้ฉันไม่เหมือนเดิม"มาร์รอฟรำพึงเบาๆ แล้วหัวเรมีลก็เอนลงมา

พิงไหล่ของเขา

    ไม่นานมาร์รอฟหนังตาก็เริ่มหย่อนแล้วเขาก็หลับไปในที่สุด...


   เมื่อเรมีลตื่นขึ้นมาเธอก็พบว่าตนกำลังนอนพิงไหล่ของมาร์รอฟอยู่ และตอนนี้ก็เย็น

มากแล้วนี่ก็ผ่านมาหลายชั่วโมงเรมีลเลยรู้ว่ามาร์รอฟคงเมื่อยมากๆแต่หน้าตาเขาเวลา

หลับนั่นเรมีลไม่อยากให้ตื่นเลย 

"นี่ มาร์รอฟ ตื่นได้แล้วเย็นแล้วนะ"เรมีลสะกิดเบาๆที่ไหล่ของเขา

"อือ"เขาค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วก็พบเรมีลนั่งอยู่ข้างๆ

"เราไปกันเถอะ"แล้วเรมีลก็ลุกขึ้น 

"โอ๊ย"เรมีลอุทานเมื่อเธอกำลังจะตกน้ำเพราะว่าขาเธอชาจนแทบจะเดินไม่ไหว แต่ก็มี

มือมาโอบเอวเธอไว้

"ระวังหน่อยสิ"มาร์รอฟกระซิบเบาๆที่ข้างหู

"อือ ขอโทษนะ"แล้วเรมีลก็จับไหล่มาร์รอฟยันตัวเธอลุกขึ้น

"อือ ทีหลังก็ระวังๆละกัน"

"ย่ะ"

มาร์รอฟยิ้มขำๆกับท่าทางของเรมีล เขาชอบเวลาเธอยิ้มแบบนี้และอยากให้รอยยิ้มแบบ

นี้อยู่กับเขาตลอดไป