Darktears...อาณาจักรนักเวทย์

ลำดับตอนที่ #12 : งานเลี้ยงเต้นรำ2(100%)รีไรท์

    งานเลี้ยงเต้นรำเริ่มขึ้นอย่างสนุกสนานต่างคนต่างคุยกันอย่างร่าเริ่งโดยมี จอร์น เฮล  

เป็นพิธีกรจำเป็น จอร์นเป็นคนที่พูดเก่งอัธยาศัยดี เขาเป็นคนร่างเล็กเมื่อยืนกับพวกเรมี

ลแล้วเขาก็เตี้ยกว่าเซเทลที่เตี้ยที่สุดในกลุ่ม แต่ก็ไม่มีใครตั้งอคติกับเขา

"ยินดีต้อนรับเข้าสู่งานเลี้ยงเต้นรำ สำหรับพวหเราเหล่าสมาชิกปราสาทราชาทั้ง

หลาย"เมื่อจอร์น กล่าวจบก็มีเสียงเฮ ดังลั่นรวมทั้งเสียงแก้วกระทบกันเป็นระยะๆ "วันนี้

เราจะมาทำความรู้จักกันให้เต็มที่และอาหารที่อยู่ตรงหน้าพวกคุณเชิญสวาปามกันตาม

สบาย การเต้นรำจะเริ่มขึ้นเวลาเที่ยงคืนพอดีนะครับ"

    มีคนมาคุยกับเรมีลมากมายแต่ส่วนมากจะเป็นพวกผู้ชายเพราะความคิดของพวกเขาก็

ตรงกันคือถ้าได้สาวเพอร์เฟ็กอย่างเรมีลมาเป็นแฟนคงเพิ่มบารมีตนได้เป็นกอง เรมีลก็

ตอบกลับไปตามมารยาท แต่คนที่เธอคุยด้วยแล้วถูกคอที่สุดคงจะเป็นนาย วอร์ค เขา

เป็นคนอารมณ์หน้าตาไม่จัดว่าหล่อมากมายแต่ก็ถือว่าน่ารักเหมือนเด็กๆมากกว่า 

"นี่วอร์ค ทำไมนายถึงอยากเรียนที่นี่ล่ะ"เรมีลเริ่มบทสนทนาอย่างเป็นกันเองเม่อทั้งคู่ทำ

ความรู้จักกันสักพัก

"แล้วมีใครบ้างล่ะที่ไม่อยากเรียที่นี่"วอร์คน้อมมา

"ก็จริงนะ ใครๆก็คงอยากเรียนที่นี่ทั้งนั่นแหละ"

"ใช่ไหมล่ะ แล้วเธอสนุกไหมล่ะมาอยู่ที่นี่"

"ก็สนุกนะ"

ทั้งคู่คุยกันอย่างสนิทสนมโดยไม่รู้ถึงสายตาของชายคนหนึ่งที่มองมายังทั้งสอง ไม่ใช่

แค่มาร์รอฟคนเดียวหรอกที่มองคนทั้งคู่ แต่ก็รวมถึงพวกเพื่อนๆสาวของเรมีลด้วย

"งั้นฉันกลับไปหาเพื่อนก่อนนะ"เรมีลพยักหน้าเเทนคำตอบให้วอร์ค

"เขาน่ารักดีนะ"พิลรีบเปิดบทสนทนาบทใหม่หลังจากที่วอร์คเดินไปแล้ว

"อือ ฉันก็ว่างั้น"ทุกๆคนเออ ออตามกันหมด

"อีกนานไหมกว่าจะเที่ยงคืน ขอฉันไปเข้ห้องน้ำก่อนนะ"เรมีลเดินผละจากกลุ่มแล้วตรง

ไปที่นอกร้านแทนที่จะไปห้องน้ำอย่างที่บอกเพื่อนๆไว้

"มืดๆค่ำเธอไม่ควรออกไปไหนมาไหนคนเดียวนะ"มาร์รอฟทักเมื่อเห็นเรมีลกำลังจะเปิด

ประตู

"แล้วนายจะไปกับฉันไหมล่ะ นะๆๆๆ ไปเถอะฉันไม่อยากเดินคนเดียวเหมือนกัน"

"..."ไม่มีคำตอบจากมาร์รอฟ แต่เขาก็เดินตามเธอไป"เธอต้องกลับก่อนเทียงคืนนะ"มาร์

รอฟเตือนเพราะกลัวว่าเพื่อนๆเรมีลจะเป็นห่วง

"จ้าๆๆ"แล้วเรมีลก็ลากมาร์รอฟชมในเมือง

    แม้ยามนี้จะมืดมากแล้วแต่กราเซลก็ยังมีคนเดินกันอย่างขวักไขว่บ้างก็ชื้อของ บ้างก็

นัดพบ แต่ส่วนมากที่เธอเห็นก็คือว่ามีหนุ่มสาวมากายมาจู๋จี๋กัน

"เฮ้อ ถ้าแม่มาเห็นอย่างนี้ฉันคงหูชา"เรมีลมองเหล่าหนุ่มสาวที่ผ่านไปผ่านแล้วนึกถึง

หน้าผู้เป็นแม่ขึ้นมาแม่คงโกรธมากถ้าเห็นพวหหนุ่มสาวมาจู๋จี๋กันในที่สาธารณะ

"แม่เธอคงเข้มงวดมากเลยนะ"

"ถ้าไม้ติดว่าฉันเป็นลูกนะ คงไล่ฉันออกจากบ้านแล้วมั้ง เพราะฉันชอบแอบซนเวลาแม่ไม่

อยู่น่ะ แต่แม่ก็รู้ทันทุกทีเลย"มาร์รอฟสังเกตแววตาเศร้าๆของเรมีลเมื่อพูดถึงบ้านที่เธอ

เคยอยู่ เขาคิดว่าชีวิตเรมีลคงไม่สมบูรณ์เหมือนกับเขา

"อยากกินไรหน่อยไหม เหลือเวลาอีกตั้ว3-4ชม."มาร์รอฟถาม

"ดีสิ ไปกินไอศกรีมกันนะ"โดยไม่รอฟังคำตอบอีกเช่นเคยเรมีลก็ลากมาร์รอฟมาร้าน

ไอศกรีมเรียบร้อยแล้ว

   เมื่อทั้งสองก้าวเข้ามาในร้านเหมือนมันมีแรงดึงดูดสายตาเพราะทุกสายตาหันมามอง

พวกเขาทั้งคู่ หลายคนคิดว่าทั้งคู่คงเป็นคู่รักกัน เพราะทั้งสองเหมาะสมกันมาก ทั่งหน้า

ตาและดูจากการแต่งตัวก็คงจะเหมาะสมกันทางฐานะด้วยเช่นกัน

"เราไปนั่งโต๊ะด้านในกันเถอะ ฉันไม่ชอบสายตาเหล่านั้นเลย"เรมีลสกิดมาร์รอฟวึ่งมาร์รอ

ฟก็เห็นด้วย

  ทั้งคู่เดินไปนั่งโต๊ะทางด้านในสุดวึ่งเป็นดต๊ะสำหรับสองคน เมื่อทั้งคู่นั่งลงก็มีเมนู

ปรากฏขึ้นทันที พร้อมทั้งเสียงปริศนา ซึ่งเรมีลคุ้นเคยดีเพราะเธอมักมาร้านนี้เสมอเวลา

แอบพวกเพื่อนๆมาทานไอศกรีม

"นายเอาอะไรอ่ะ"เรมีลถาม.

"ไม่ล่ะฉันไม่ชอบทานไอศกรีม"มาร์รอฟปฏิเสธ

"เอาเชอเบ็ทมะนาวหนึ่งค่ะ"เรมีลสั่งโดยเลิกสนใจมาร์รอฟ

  ไอศกรีมลอยมาโดยไม่เห็นคนเสริฟแล้ววางลงช้าๆบนโต๊ะ เรมีลจึงลงมือทาน

"กินหน่อยเถอะนะๆๆๆ"เรมีลเริ่มอ้อนเมื่อเห็นมาร์รอฟไม่ยอมทานอะไลย

"ไม่ล่ะ"แต่คราวนี้เรมีลยื่นช้อนของเธอไปที่หน้าเขาเรียบร้อยแล้ว

"อร่อยนะ"เรมีลยิ้มเหมือนเด็กๆ

"อืม"มาร์รอฟต้องกินเข้าไปเพราะเขาไม่สามารถปฏิเสธรอยยิ้มของเรมีลได้เลย

"นี่ เดี๋ยวเราไปดูการแสดงทางโน้นกันนะ"เรมีลบอก

"แล้วแต่"มาร์รอฟตอบเรียบๆ

"เฮ้อ นายนี่ อย่างงี้หาแฟนยากนะจะบอกให้"

"..."

เรมีลคุยกับมาร์รอฟก็เหมือนเธอคุยคนเดียว แต่แม้มาร์รอฟจะพูดน้อยแต่ก็ทำให้เรมีลไม่

เบื่อ กลับทำให้เธอและเขาสนิทกันมากขึ้นอีก

"ว้าว สวยจังเลย"เรมีลอุทานขึ้นมาเมื่อได้เห็นการแสดงที่สวยงาม

  เรมีลชมการแสดงอย่างตื่นตาตื่นใจโดยไม่รู้ตัวเเลยว่ามันเบียดขนาดไหน เบียดจนมีชาย

คนหนึ่งชนเรมีลจนเอนไปทางมาร์รอฟ เขาต้องรับเธอไว้ 

"ขอบใจนะ"พอ่ร์รอฟปล่อยมีเรมีลก็โดนชนอีกจนได้ มาร์รอฟจึงต้องโอบเรมีลเอาไว้

อย่างนั้น เรมีลรู่สึกอบอุ่น และเขาก็อยากจะอยู่อย่างนี้ตลอดไป 

  ทั้งคู่กลับมาในงานเลี้ยงด้วยกับ แต่เมื่อทั้งคู่ก้าวเข้ามาในงาน เสียงนายจอร์นก็ดังขึ้น

"อ้าว เรากำลังหาคู่เปิดตัวพอดีเลย"แล้วเสียงแซว วี๊ดวิ้วก็ดังระงมไปทั่ว "มาเลยๆ แอบ

ไปจู๋จี๋กันมาก็ไม่บอก ฮ่าๆๆมาเปิดฟลอร์ซะดีๆ" 

   เรมีลทำท่าจะปฏิเสธ แต่มาร์รอฟกลับกระซิบที่ข้างหุว่า

"ยังไงพวกเค้าก็ต้องทำให้เราเปิดฟลอร์ให้ได้อยู่ดีล่ะ" เรมีลเลยจำใจเดินไปกับมาร์รอฟ

    ทั้งคู่เดินไปที่กลางฟลอร์เต้นรำ มาร์รอฟโค้งให้เรมีล เธอจึงต้องย่อกายลง แล้วการ

เต้นรำที่สุดสวยงามก็เริ่มต้นขึ้น ทั้งเต้นอย่างพริ้วไหว ทำให้ดูเหมือนคู่รักกัน ทุกๆคน

มองอย่างเคลิบเคลิ้ม การเต้นรำครั้งนี้เหมือนมีมนตร์สะกดสายตาทุกคู่ให้จ้องมอง เขา

และเธออาจไม่รู้ตัวว่าในหัวใจนั้นเริ่มเปลี่ยนแปลง จากที่เคยว่างเปล่ากลับมีคนบางคน


กำลังซึมเข้าไปในใจของอีกฝ่าย