Lovely Devil สาวขี้อายกับนายซาตาน

ตอนที่1  ความคิดไม่มีเสียง

ทำไมคุณพ่อคุณแม่และพี่ชายสุดโหด ต้องส่งสาวน้อยน่ารักพราวเสน่ห์ อย่างฉันไปอยู่ญี่ปุ่นด้วย ~

พอฉันถามทีไรพวกเค้าก็ตอบว่า ยังโตไม่พอบ้าง ไม่ใช่เรื่องของฉันบ้างทั้งที่ฉันก็ก็อายุ 17 แล้วน้า

ชิ! แต่ฉันก็ไม่สนหรอกถึงไม่บอก ฉันก็หาความลับที่ครอบครัวรู้กัน(ยกเว้นฉัน) ให้ได้ เฮอะ

แม่ขา ~ แม่จะให้ลูกสาวของแม่ที่น่ารักคนนี้ไปอยู่ญี่ปุ่นจริงๆเหรอค่า ม่ายห่วงหนูบ้างเลยเหรอ ฉันอ้อนแม่แบบสุดๆถึงขนาดบีบไหล่นวดแขนเชียวน้า อย่าใจร้ายกัน เล้ยยย

 แม่ก็ไม่ได้ให้จีวอนไปคนเดียวนี่จ๊ะ เพื่อนลูกยูจูก็ไปด้วยนี่ พระเจ้า นั้นแหละคือสิ่งที่ฉันไม่ต้องการก็ยัยยูจูนี่แหละที่ฉันไม่อยากให้ไปด้วยอะ ถึงยูจูจะเป็นเพื่อนฉันตั้งแต่เด็กๆ จนถึงเดี๋ยวนี้ก็เถอะ แต่ยัยนี้มีโรคประจำตัวอย่างหนึ่งรู้แล้ว เหยียบไว้เลยนะเพราะอาจทำให้ญาติหรือคนรักของคุณที่เป็นผู้ชายจะเกิดอันตรายได้ หึหึ เพราะ ชาน ยูจู เพื่อนฉันเป็นพวกโรค บ้า! ผู้ชายหน้าตาดีอย่างแรง ยิ่งตรงเสป็คละก็ น่ากลัว พอเถอะๆ เดี๋ยวถ้าเพื่อนฉันรู้ว่านินทามันในใจจะดูไม่ดีเอา อิอิ 

ใช่ จีวอนฉันก็ไปกับแกด้วยนะ จะกลัวอะไรหนักหนา ฉันว่าดีออกจะได้ไปเจออะไรๆ ใหม่ๆ ดีๆกว่าเกาหลีประเทศเรา แบบ หนุ่มญี่ปุ่นไงจ๊ะ ฮ่าๆ เอาแล้วไง ไม่พ้นเรื่องพวกนี้อีกหละ

นี่ๆ ยัยยูจูแกจำไม่ได้จริงๆเหรอ ครั้งที่แล้ว ที่แกแย่งแฟนชาวบ้านเค้า แล้วทำเอาฉันพลอยซวยไปกับแกด้วยอ่ะ แกเนี่ยบ้าไปแล้วจริงๆด้วย แหะ แล้วไม่ใช่แค่ครั้งนั้นครั้งเดียวนะยะ

  ใครจะไปเหมือนแกละ แค่สารภาพรักแกยังตัดสินใจเป็นเดือนๆ ไม่รู้จะอายอะไร สุดท้ายก็มานั่งร้องห่มร้องไห้ แล้วนี่แกจะทิ้งเพื่อนได้ลงคอเหรอไง เสียเวลาที่ฉันเรียนภาษาญี่ปุ่นกับแกตั้งแต่เด็กๆ ถ้าไม่ติดที่พ่อให้ฉันเรียน ให้จ้างฉันก็ไม่เรียนหรอกยะ ชิ! 

เอาเข้าไปๆ ร่ายสะยาวเชียวก็แหงละ ฉันไม่ใช่พวก  หน้าฉาบด้วยปูนซีเมนต์ ร้อยชั้นนิยะ จริงๆแล้วฉันยังไม่เคยโดนจูบด้วยซ้ำถึงจะเคยมีแฟนแต่ไม่เคยทำยังที่ว่าละนะ เพราะเค้าคงให้เกีรยติฉัน  แต่ที่ไหนได้ ตอนสุดท้ายกลับจับได้ว่าเค้าไปยืนจูบกับผู้ชายด้วยกันสะได้  น่าขำชะมัด แอบเคืองนิดๆ

พอเถอะ สองคู่หูเนี่ย เถียงกันน่ารักจังเลยนะ เอ่อ นิจีวอนไปญี่ปุ่นทั้งที ซื้อชุดยูกะตะมาฝากพี่ด้วยนะ และรีบๆไปได้แหละ ไอ พี่บ้าเอ๊ย ฉันไม่ได้อยากไปญี่ปุ่นนะ เพราะใครละทำให้ฉันต้องไปเพราะเหตุผลที่ไม่มีคำตอบไงละ ไร้สาระสิ้นดี

อือๆ.... พ่อขา จะไม่ลากันเลยเหรอ ใจร้ายเกินไปน้า ค่า ฉันเหลือบไปเห็นพ่อที่ยืนหันหลังแต่ไม่ยอมมาลากับฉัน   ฮึก ฮือ พ่อไม่เป็นไรหรอกลูก ฮึก 

พ่อ ร้องไห้ทำไมค่า    ก็พ่อไม่ชอบการจาก ฮือ ฮึก แต่ลูกต้องไปเข้าใจไหม เพื่อตัวลูกเอง พ่อกับแม่รักลูกมากนะจ๊ะ ดูแลตัวเองให้ดี   มีอะไรโทรบอกพ่อเลยนะ อ่าและนี่แผนที่คอนโด อย่าพากันหลงละ ยังไงพ่อก็คิดถึงลูกนะ

แต่ก็ไม่เห็นต้องไปนี่ค่ะ 

~ ท่านผู้โดยสาร G 30e เดินทางไปประเทศญี่ปุ่น เมืองหลวงกรุงโตเกียว พร้อมขึ้นเครื่องค่ะ~

อุ้ย! จีวอน ยูจูไปได้แล้วจ้า พ่อกับแม่ทุกๆคนจะไปเยี่ยมน้า

พ่อกับแม่ของฉันและของยูจู ผักฉันกับยูจูให้รีบเดินแต่ฉันยังไม่ได้ฟังคำตอบเลยนะว่าทำไมให้ฉันไปอ่า ใจร้ายที่สุด ฉันทำอะไรผิดหา

 -------------------------เวลาผ่านไป เรื่อยๆ เรื่อยๆ ขณะอยู่บนเครื่องบินข้ามประเทศ--------------------

 ครืน  ครืน (เสียงเครื่องบินลงจอด) 

              อ่าห้า ~ ถึงจนได้เหนอะจีวอน เฮ้ย!! แก แกเป็นอะไรอ่า ดูทำหน้ายังกะคนเมา

ฉันสบายดีแต่ฉัน จะกลับบ้านไม่ต้องการมาเผชิญหน้ากับชะตากรรมที่นี้เข้าใจมั้ย หึ

กรี๊ด... หนุ่มๆญี่ปุ่นคิดไม่ผิดที่มานะเนี่ย ฮิฮิ วาว วาว ดูนู้นๆ หนุ่มเสื้อเขียวสูงๆน่ะ น่ารักจังเลย ว้าย... นั้นๆหนุ่มใส่แว่นสีชาคนนั้นเท่ระเบิด เอะ ผู้ชายที่ยื่นตรงเคาน์เตอร์ก็ดูดีนะ เอาแล้วนั้นหนุ่ม เอา เออ อาอิดอาก อันอะไอ (เธอมาปิดปากฉันทำไม) ขืนฉันไม่ปิดปากยัยนี้นะคง ร่ายอีกเป็นชั่วโมงโรคจะกำเริบขึ้นไปใหญ่ แล้วฉันก็จะขายขี้หน้า ทั่วทั้งแผ่นดินค่าท่านพี่น้อง

นิๆ ยูจูแกไม่ฟังฉันเลยใช่มะ ก็แค่ไอ้ผู้ชายหน้าขาวๆ ปากแดงๆ ไม่เห็นมีอะไรดีเลย

ที่เกาหลีก็ผู้ชายหน้าขาวปากแดงก็มีตั้งเยอะ แฟนล่าสุดของแกที่เป็นเกย์ ก็หน้าขาวปากแดงเหมือนกัน แหละ โธ่

ถึงจะยังนั้น ฉันก็เคารพที่ที่ฉันเกิดแหละยะ และแฟนที่เป็นเกย์ฉันก็ไม่คิดมากด้วย โธ่เอ๊ย จะพูดถึงอีตาแฟนเก่าที่ไปยื่นจูบกับผู้ชายด้วยกันทำไม ฉันอยากบ้าตายจริงๆ 

โอ๊ย พอเถอะๆฉันหิวไส้จะขาดแล้วน้า ไปกินเค้กกับชาอุ่นๆตรงร้านนั้นเหอะ แถมคนขายหน้าตาหล่อด้วย แหะๆ

อยู่บนเครื่องฉันยังเห็นแกกินเค้กกับน้ำผลไม้เป็นร้อยครั้งแล้วมั้ง ยูจู

แหมๆ แต่แกก็ไม่หิวเลยเหรอ จีวอน น้าๆ ไปกินเหอะถือว่าฉันขอร้องนะจ๊ะ

โครก คราก (ท้องฉันร้องเองงะ) 

ฮ่า ฮ่า ท้องร้องจนได้ มาๆ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง ไอ้ที่ว่าเลี้ยงอะนั้นมันก็เงินรวมด้วยกันไม่ใช่เหรอยะ ยูจูลากฉันเดินไปที่ร้านเค้กในสนามบินจนได้   ฉันรู้แหละนะว่ายัยยูจู ต้องไปจีบคนขายชัวร์ป๊าบ (คนขายผู้ชาย) สงสัยโรคกำเริบใหญ่ ฉันนั่งลง และ ยูจูเป็นคนสั่งเพราะมีหนุ่มญี่ปุ่นหน้าใสมาบริการ ยัยนั้นเลยถือโอกาสดี ฉันไม่สน เลยเอาแผนที่คอนโดมาเปิดดูพลางๆ   ตอนเด็กฉันมาเรียนอนุบาลที่ญี่ปุ่นกับยูจูด้วยกันเราเลยสนิทกันมากๆ ยายของฉันเป็นคนญี่ปุ่นส่วนตาเป็นคนเกาหลี ฉันเลยได้มาอยู่กับท่านสองคนแหละ ส่วนยูจูคือลูกของเพื่อนสนิทพ่อ พ่อเป็นตำรวจยศใหญ่พอสมควรพ่อของยูจูเป็นคู่หูของพ่อฉันทำงานด้วยกัน และเรียนด้วยกัน จนกระทั้งแย่งผู้หญิงคนเดียวกันคือแม่ของฉันเอง สุดท้ายพ่อฉันก็เป็นคนครอบครองแม่ได้  เรื่องนี้พี่จีเช คือพี่ชายฉันเองเล่าให้ฟังอีกที  พ่อของยูจูก็พบรักกับแม่ยูจู  ครอบครัวฉันกับครอบครัวยูจู ก็สนิทกันมากๆ ของมากๆ(โอ้งงจัง)  /span> จนกลายนับเป็นญาติกันอยู่แล้ว เหอะๆ กลับเข้าสู่ ปัจจุบันดีกว่า

เอ่อ แล้วมีเบอร์มือถือมั้ยค่ะ นั้นไม่ใช่เสียงฉันแน่นอน ยูจูกำลังถามเบอร์พ่อหนุ่มหน้าใสอยู่ ***!!     ฉันอยากบ้าตาย

อะไรนะครับเบอร์ที่ร้านหรือ...

เบอร์ตะเองแหละ ฮิฮิ

เอ่อ คิดเงินเลยดีกว่าค่ะ เสียงฉันตัดบท ไม่งั้นถ้าหนุ่มหน้าใสคนนี้มีแฟนแล้วจะยุ่งอีก ฉันจ่ายเงินเอง ทั้งที่ตอนแรกยัยยูจูจะเป็นคนจ่ายแต่ฉันทนไม่ไหวจริงๆ  และลาก ยูจูพร้อมรถเค้นกระเป๋าออกมาอย่างเซ็งๆ

อะไรของแกเนี่ยฉันกำลังได้เบอร์อยู่แล้ว เค้กซักชิ้นฉันยังไม่ได้กินเลยน้า

เค้กแกยังไม่ได้กิน แต่แกกำลังจะเขมือบ หนุ่มหน้าใสอยู่ละสิ

คอยดูนะถ้าโรคของแกกำเริบมาบ้างฉันจะไม่ช่วยเลย เชอะ

ยูจู เดินสะบัดนำหน้าฉันไป คงงอนฉันอะดิ  เอ่อจริงๆแล้วฉันก็มีโรดประจำกายเหมือนกันน่ะ(แอบไม่บอกตอนแรก)  มันก็คือโรคภูมิแพ้  ช้านแพ้ผู้ชายหน้าตาดีค่า ~ ถ้าได้เจอแบบประชิดหรือใกล้ชิดฉันจะสลบไปไม่ก็อาเจียนแหละค่า เรื่องนี้ก็เหยียบไว้เลยนะ ห้ามบอกใครเด็ดขาด (ยกเว้นบอกต่อเรื่องนิยายนะ อิอิ)

รู้ถึงไหนอายถึงนั้นค่า  ฉันเดินตามยูจูเพื่อง้อยัยนั้น

โอ๋ๆ อย่างอนนะ คืนดีกันน้า

หึ หึ ก็ได้ๆ แต่แกต้องสันญานะว่าถ้า ครั้งต่อไปแกต้องช่วยฉันและฉันก็จะช่วยแกเวลาแกมีอาการโรคกำเริบ อ่า

ขอคิดก่อน ถ้าฉันช่วยยัยนี้ผลเสียคือฉันอาจซวยอีกได้และอายทั่วแผ่นดิน  ข้อดีคือยัยนี้อาจจะช่วยฉันเวลาฉันสลบไปเพราะอาการโรคภูมิแพ้ (คนหล่อ) คำตอบคือ

อือ อือ ก็ได้ ยอมก็ได้วะ

ดีมาก นั้นเราเดินทางไปยังจุดหมายดีมั้ยเพื่อนรัก

Ok ฉันเดินออกไปยังหน้าสนามบินซึ่งตอนนี้เวลา บ่ายสามพอดี และเรียกแท็กซี่ ฉันเอากระเป๋าไว้ท้ายรถซึ่งรวมกับยูจูแล้วกระเป๋า8ใบพอดีค่ะ ท่านพี่น้อง ในนั้นเต็มไปด้วยตู้เย็น ทีวี และสิ่งที่ขาดไม่ได้คือ คอมพิวเตอร์ค่า อิอิ ไม่ใช่  ล้อเล่นเจ้าค่า มีเสื้อผ้าเต็มไปหมด(คงไม่ต้องบอกว่าอะไรบ้าง- -*) และฉันกับยูจูก็นั่งเบาะหลังคนขับ แล้วเค้าก็หันมาถามฉันกับยูจู คนขับพูดภาษาอังกฤษใส่ฉัน คงนึกว่าฉันพูดญี่ปุ่นไม่ได้ล่าซี  หึหึ(ระดับขั้นเทพอย่างนี้)

Where are you going?

แหะๆ เราพูดญี่ปุ่นได้ค่า

ออ ครับ ไปไหนครับ 

แผนที่ แผนที่คอนโดละยูจู

ฉันจะไปรู้เหรอ พ่อแกให้แกไม่ใช่เหรอไง ลืมไว้ที่ไหน หาดูดีๆนะเว้ย

ตาย ตายฉันไม่อยากนอนข้างถนนน้า ฉันลืมไว้ที่ไหนเนี่ย นึกๆซียัยจีวอนเอ๊ย  ใช่แล้ว

ร้านเค้ก ร้านเค้ก ฉันลืมไว้ที่นั้น ยูจูแกรอที่นี้นะ รอฉันแปป นะ

ว่าแล้วแกเนี่ยโก๊ะจริง... ยูจู บ่นอุบอิบฉันไม่ฟังรีบออกจากรถและรีบวิ่งไปที่ร้านเค้กทันที เพราะถ้าไปเจอละก็ฉันต้องกลายเป็นจีวอนผู้ตกอับแน่ๆ ฮือ ฮือ มาถึงหน้าร้านฉันก็เห็นหนุ่มหน้าใสยื่น

จิ้มลิ้มมองฉัน มองอะไรยะฉันคงสวยบาดตาแกละซีแต่ที่ไหนได้

คุณครับกระดาษนี้ใช้ของคุณปล่าวครับ ฉันมองกระดาษแผ่นนั้น แผนที่นี่นา

ออใช่ค่ะ ลืมไว้เลยมาเอา ขอบใจนะค่ะ ฉันยิ้มหวานให้ รู้สึกอยากอาเจียนจังเพราะหนุ่มหน้าใสแน่เลย ทำให้อาการกำเริบแต่ไม่ถึงอาเจียนออกมาหรอก เพราะแกไม่ใช่เสป็คฉันยะ อิอิ ฉันรีบวิ่งและถือแผนที่ไว้ จนผ่านพัดลมไอน้ำยักษ์ กระดาษแผนที่ก็ปลิวออกจากมือฉัน มือฉันมันไม่มีกระดูกรึไงฟระ  เฮ้ย!! กลับมานะไปไหนอ่า เออฉันนี่โง่จังพูดกับแผนที่ได้ค่ะ แล้วมันจะกลับมามั้ยละ

กระดาษแผนที่ก็ปลิวตามกระแสลมฉันก็วิ่งตามเหมือนคนบ้าคนที่อยู่รอบข้างก็มองอย่างตลกๆ ฉันคงตลกมากละสินะ เชอะ ฉันไม่สนหรอกสิ่งที่สนคือที่อยู่ต่างหาก กระดาษปลิวอยู่นับ 5 นาทีได้ฉันก็ตามอยู่ 5 นทีเหมือนกันจนรู้สึกเวียนหัวแบบสุดๆ จนกระทั้งปลิวไปตกที่รองเท้าใครคนหนึ่ง และทันใดนั้นก็ 'พรวด' (ขอเซ็นเซอร์) อาเจียน ใส่รองเท้าเค้าสะแล้ว  ฉัน ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย มึน คงเป็นเพราะตามแผนที่อยู่นานแล้วก็ วืบ ล้มไปทันที(สลบนั้นเอง)  

ตอนที่2  โรคภูมิแพ้

ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย โอ๊ย ฉันรู้สึกอีกทีก็อยู่บนรถคันหนึ่ง โดยนอนอยู่ที่เบาะหลังของรถ ฉันลืมตาขึ้น ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่คนขับและมองฉันทางกระจกหน้ารถ เค้าส่ายหน้าไปมา หรือว่า เค้าทำมิดีมิร้ายฉัน ตายแล้ว เวอร์จิ้นของฉันเก็บไว้ให้สามีในอนาคตนะยะ ไม่ยอมหรอกนายต้องตาย

กรี๊ดดดดดด นาย นายทำอะไรฉันบอกมานะไอ้โรคจิตรนาย นายจะฆ่าปิดปากฉันใช่มั้ย ไอ้คนใจร้ายยย ฉันออกจากรถอย่างเร่งด่วนเพื่อตะโกนเรียกคนช่วย

ช่วยด้วย!! มีคนจะทำร้ายฉันไอ้บ้าโรคจิตนี่จะ ข่มขืนฉัน อุบ อ๊าก ไอ้อ้า เอาอือ ออก ไอ อะ

(ไอ้บ้าเอามือออกไปนะ) เค้าเอามือมาปิดปากฉันทางด้านหลัง กลัวแล้ว อย่าทำแบบนี้

นี่ๆ เธอหยุดเดี๋ยวนี้นะ ใครเค้าจะทำอะไรเธอ

อ้อ อายไอ (ก็นายไง)

หน้าอกไข่ดาวอย่างเธอฉันไม่ชอบอะนะ ขอโทษด้วย

อ๊าก  ไอ้ โอคอิด (ไอ้โรคจิต)

ฉันจะเอามือออกนะเพราะมือฉันชุ้มไปด้วยน้ำลายน่าขยะแขยงของเธอ แล้วอย่ากรี๊ดอีกนะ เข้าใจมั้ย

ฉันพยักหน้า ใครให้นายมาอุดปากฉันละ น้ำลายของฉันต้องพุ้งกระชูดอยู่แล้วละ

ฉันเตรียมวิ่งหนีแต่ เค้าก็ จับแขนฉันไว้

จะไปไหน ไม่คิดจะชดใช้อะไรฉันเลยเหรอ ชดใช้อะไรยะนายแหละต้องชดใช้ ฉันหันหน้ามาทางเค้าก็อึ้งกิมจี่ พระเจ้าทำไมต้องส่งคนหล่อมาทะเลาะกับหนูด้วยเดี๋ยวก็ยอมสะหรอก ตัวเค้าสูงเมื่อเทียบกับฉันแล้วฉันสูงกว่า สูงกว่า ไหล่เค้านิดเดียวเอง แหะๆ หน้าที่ขาวใสนั้นทำให้ฉันอาการกำเริบแบบระยะแรกคือ พะอืดพะอม ต่อมาทรงผมสีน้ำตาลหน่อยๆเมื่อกระทบกับแดดออกเป็นน้ำตาลเข้มยาวมาถึงคอเค้าเรียกวว่าทรงรากไทรใช่มั้ยแบบนั้นละ จนมาถึงคิ้วที่ได้รูปคู่นั้นเข้มโค้งสวยที่สุด ตาสีเหล็กเป็นประกายส่งสะท้อนมาทางฉันสายตาออกดู งงๆ เล็กน้อย(ว่ามองเค้าทำไม) จมูกนั้นอยากแกะออกมาเป็นของฉันจังได้รูปโด่งอย่างงดงาม และ ปากนั้นช่างน่าจุ๊บจังแต่ฉันก็ไม่เคยสักครั้ง อิอิ  ปากส้มอมชมพูเล็กน้อย ไหล่ที่กว้างของเค้าก็ช่างน่ากอด ว๊าย!! นี่ฉันคิดอะไรอยู่ เค้าคือฆาตกรน้า เมื่อรวมทั้งหมดของเค้าแล้วอาการของฉันที่น่าป็นห่วงอยู่แล้วเริ่มทรุด อาการภูมิแพ้(ผู้ชายหน้าตาดี) ถึงขีดสุดแล้วนะ อ่า ไม่ไหวแล้ว ผนังตาเริ่มปิดลงเรื่อยๆ สลบไปแล้วค่าช่วยช้านที

อาวนี่ๆ เธอลวนลามฉันทางสายตาแล้วสลบเลย เหรอ นั้นคือคำพูดของเค้าก่อนสลบ แล้วเค้าก็อุ้มฉันขึ้น.... (ยังพอมีมีความรู้สึก)

       ผมเดินทางกลับญี่ปุ่นเพราะโรงเรียนเปิดเทอมแล้ว หลังจากไปอยู่เกาหลีเหนือ กับพ่อสะนาน ผมเป็นลูกครึ่ง ญี่ปุ่นเกาหลี แม่อยู่ญี่ปุ่นพ่ออยู่เกาหลี สาเหตุจากทั้งสอง มีภารกิจต้องทำทั้งคู่เดือนสองเดือนถึงจะได้เจอกันทีเพราะอย่างนั้นเลยเป็นความโชคดีของผมที่พูดได้ทั้งภาษาญี่ปุ่นและเกาหลี  แต่ที่มาญี่ปุ่นครั้งนี้มีบางอย่างที่สำคัญคือ ผมต้องทำภารกิจบางอย่างเพื่อปกป้องผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้รับคำท้าทายมาจากพ่อของผม เพื่อทำให้พ่อรู้ว่าผมก็สามารถเป็นนักสืบและตำรวจอย่างพ่อได้หมือนกัน ที่ต้องทำภารกิจแบบนี้เพราะผมมันไม่เอาไหนในสายตาพ่อ ผมนี่แหละจะพิสูจน์ตัวเองจากภารกิจนี้ละ จริงๆแล้วผมมาเรียนมัธยมปลาย ที่ญี่ปุ่นก่อนแล้วหนึ่งปี ซึ่งเดิมทีเรียนที่เกาหลี ก็เพราะต้องมาสำรวจสถานที่ว่าปลอดภัยสำหรับผู้หญิงคนนั้นหรือปล่าว และที่สำคัญห้ามบอกเรื่องนี้ให้ผู้หญิงคนนั้นรู้สะด้วย ยกเว้นตัวผมเองที่รู้ทั้งหมด....

ตอนที่3  ชะตากรรมที่ญี่ปุ่น - -*

   โอ๊ย ฉันอยู่ไหนอีกละเนี่ย ฉันลืมตาแล้วก็เจอ หน้ายัยยูจูโผล่มา

ตื่นแล้วเหรอ หึหึ อาการกำเริบละซิ เหอะๆ ฉันมองไปรอบๆ เป็นห้องเหมือนห้องรับแขกและทางซ้ายมีประตูหนึ่งบานทางขวาก็เหมือนกัน อีกทาง

มีมุมๆ หนึ่งเป็นเคาน์เตอร์ครัวมีโต๊ะกินข้าวเล็กๆสำหรับสองคน วาว นี่อย่าบอกนะมาถึงคอนโดแล้วอ่า

นี่เรามาถึงอาคอนโดแล้วเหรอ ยูจู

อื้อ ไปอาบน้ำไปกลิ่นตัว แกเหม็นอาเจียนจัง เอ่อเดี๋ยวห้องแกทางซ้ายนะ เพราะทางขวาตึกตรงข้ามมีหนุ่มหน้าตาดีอยู่ ฉันจอง ยะ เหอะ เอาไปเถอะฉันไม่อยากให้หนุ่มๆหน้าตาดีของยัยนั้นมาแอบดูฉันแต่งตัวหรอก เชอะ! ฉันเอาเสื้อผ้าในกระเป๋าและไปอาบน้ำทันที ก็จริงแหละนะกลิ่นอาเจียนฉันมันรุนแรงเป็นบ้าเลย อายตัวเงชะมัด และในขณะที่ฉันกำลังไปแช้ในอ่างน้ำอุ่นๆ ฉันลืมอะไรบ้างอย่าง อ่าห้าคิดออกแล้วเวอร์จิ้นของฉัน ไอ้ฆาตกรหน้าหล่อนั้น(ยังไปชมอีก) ทำอะไรฉันบ้างก็ไม่รู้ อ้าวแล้วแต่ว่าฉันกลับมาหายูจูได้ไงละ หรือว่าฉันฝันไปเอง ไม่ได้ๆแหละ ต้องถามให้รู้เรื่อง ฉันรีบอาบน้ำและออกมาข้างนอกห้องก็เห็นยูจู ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

ยิ้มอะไรอยู่น่ะ ผีเข้าเหรอ

ปล่าวยะ แต่ฉันขำแกต่างหากตอนที่หนุ่มในฝันของฉันเล่าให้ฟังน่ะ ตลกชะมัด

ฮะ อะไรนะฉันไม่ได้ฝันเหรอที่ว่าฉันเจอฆาตกรน่ะ

ใครฆาตกรกันฮะ มีก็แต่เจ้าชายเทพบุตรรูปงามต่างหาก

แกเล่าให้ฉันฟังเลยนะ ว่าฆาตกรนั้นทำอะไรฉันบ้างและฉันมาหาแกได้ไง ฉันไม่อยากเสียเวอจิ้นน้า ฮือ ฮือ

โอ๊ย! เวอจ้งเวอร์จิ้นอะไรของแกยะ เค้าไม่ได้ทำอะไรแกเลย  แต่ฉันอิจฉาแกมากกว่าอะ อ๊าก ฉันอยากให้เทพบุตรรูปงามนั้นมาอุ้มฉันบ้าง จะทำอะไรก็ยอม

อุ้มอะไร เค้าอุ้มฉันเหรอ เค้าเล่าให้แกฟังยังไงเล่ามาให้ฉันฟังให้หมดนะ!!

ฉันจะเล่าให้ก็ได้ เค้าเล่าให้ฉันฟังว่า แกน่ะไปอาเจียนใส่ร้องเท้าเค้าและแกก็สลบไป นั้นไงรองเท้าเค้า ยังวางตรงนั้นเลยเค้าบอกให้แกซักเพื่อเป็นการชดใช้ด้วย ยูจูชี้ไปทางรองเท้าผ้าใบคู่หนึ่งที่แบบว่า ***สิ้นดีอาเจียนของฉันเหรอน่ะ น่ากลัวยิ่งกว่าแมวตดสะอีก แหวะ

ก็ฉันพยายามเอาแผนที่นี่นา

อือ จากนั้นเค้าก็อุ้มแกไปที่รถของเค้าเพราะอายคนแถวนั้นที่มอง และพอแกตื่นแกก็โวยวายและแกยังไปลวนลามเค้าทางสายตาด้วยเหรอจีวอนเห็นเค้าบอกมานะ

ก็ ก็นั้นแหละที่ทำให้โรคมันถึงขีดสุดเพราะไอ้หน้าตาบาดใจ แล้วอีกอย่างฉันยังอยู่ในระดับประชิดด้วย อาการแพ้เลยแผงขึ้นมา สลบไปเลย

พอแกสลบเค้าบอกว่าเค้าปลุกยังไงแกก็ไม่ตื่นจนฉันโทรเข้ามือถือแกพอเค้ารับมือถือฉันก็บอกให้พาแกมาหาฉันนี่แหละ โดยการอุ้มมานะ เท่สุดๆเลยอะ เห็นมั้ยว่าเค้าไม่ใช่ฆาตกรแต่เป็นผลเมืองดีแถมยังหน้าตาดีอีกต่างหาก แต่ที่เสียดายฉันลืมถามเบอร์กับชื่อเค้าอะ วาว เท่ที่สุด ฉันเข้าใจเค้าผิดเหรอนี่ ถึงจะเป็นผลเมืองดี แต่ปากร้ายสุดๆที่เค้าพูดว่า หน้าอกไข่ดาวอย่างเธอ ฉันไม่ชอบอะนะ ขอโทษด้วย คิดแล้วโมโห

แล้วแต่ว่าแกมาท