เซียนโลกนิยาย พิชิตโลกอนาคต

ตอนที่ 6 : ฮีโร่ ถือกำเนิด

ผมหลับตาและลืมตามาอีกครั้ง ก็เห็น ฟาลเนเซ่ ที่น่าจะตายไปแล้วกำลังตบมือให้ผมที่ผ่านด่านทดสอบ ภารกิจเปลี่ยนอาชีพ และเธอก็ค่อยๆเอื้อนเอ่ย อาชีพระดับตำนานที่ยังไม่เคยมีผุ้ใดในเรื่อง pozapu ผจญภัยเคยได้รับ

" อาชีพของเจ้าคือนักอัญเชิญ เจ้าสามารถอัญเชิญข้าและกองทัพของข้าได้ทุกเวลา และเนื่องจากเทพธิดา แห่งสงครามพึงใจในตัวเจ้า อาชีพของเจ้าจึงอัพไปอีกขั้น กลายเป็น อาชีพซัมมอนเนอร์ " ฟาลเนเซ่ กล่าวก่อนจะค่อยๆสลายกลายเป็นไอสีทองอีกครั้ง และดันก็ค่อยๆปิดตัวลง ซึ่งผมได้รับรางวัล เป็น อาหารพลาสม่า จำนวน 500 เม็ด

และแล้วอีก 10 นาทีต่อมา...ทางออกก็เปิดขึ้น

ทางออกของดันเจี้ยนแห่งนี้ ก็คือ ห้องรวมพลของเจ๊ ยูจินอา ผมค่อยๆย่างเท้าเดินออกมาพร้อมกับอาหาร ราวกับฮีโร่ผู้กอบกู้

" เขากลับมาแล้ว พร้อมกับอาหาร " คิม จินอู ตะโกน

" ชั้นนึกว่านายจะหนีซะแล้ว หนุ่มน้อย ชั้นคงต้องมองนายใหม่ " ยูจินอา

" ชั้นเชื่อนายมาตลอดเลยเพื่อน ว่านายต้องกลับมา แม้ว่าใครๆจะพากันรุมประฌามนาย ว่าขี้โกหก ชั้นก็ไม่เคยเชื่อ " โทมัสกล่าวด้วยความซาบซึ้งอย่างยิ่ง เขามองมาที่ผมด้วยดวงตาเป็นประกายแห่งความศรัทธาในตัวของมิตรแท้

" นายคือ ฮีโร่ " ทั้งเด็ก ทั้งผู้หญิง และคนแก่ที่ขาพิการบาดเจ็บ ต่างแซ่ซ้องผมในฐานะของ ฮีโร่ ผู้กอบกู้ ผุ้นำพาอาหารมาให้พวกเขาในยามวิกฤติ ผมก็เลยต้องเลยตามเลย ตามน้ำไป เพราะใครๆก็ศรัทธาผม แม้ความจริงจะเป็นยังไงก็ตาม ถ้าไม่มีใครรู้ ก็ไม่ถือว่าผมโกหก

" ตรูบอกว่าจะกลับมาช่วย ก็ต้องกลับมาช่วยสิ เพื่อนๆ " ผมกล่าวก่อนมอบอาหารให้กับทุกคน มันมีพอสำหรับ 5 วัน ซึ่งในตอนนี้ ยูจินอาก็ค่อนข้างออกอาการว่าเธอรู้สึกชอบผม เป็นการส่วนตัว

ทว่า...ในขณะที่ทุกคนกำลังดีใจ มยอง กิวฮัน ก็จับคนคนหนึ่งมาได้ มันคือ ฮวาง แท จุน และสาวๆอีกสองคนที่คุ้นหน้าคุ้นตานัก

" อายาเสะ อาสึกิ ขอบคุณพระเจ้าที่พวกเธอปลอดภัย " ผมอุทาน และแล้วด้วยพรหมลิขิตแห่งพระเจ้าผมก็ได้กลับมาเจอพวกเธออีกครั้ง และครั้งนี้ผมจะดูแลพวกเธออย่างดี แต่ก่อนอื่นขอชำระบัญชีแค้น กับ ฮวาง แท จุน เจ้าสารเลวนี่ก่อน

ผมเดินเข้าไปเตะ ฮวาง แท จุนที่ไม่มีทางสู้ แล้วกระชากหัวมันขึ้นมา พร้อมกับรัวหมัดต่อยใส่ท้องของมัน จนมันร้องโอดโอย แต่อยู่ๆ มยองกิวฮัน ก็เอามือมากุมมือผม

" ชั้นไม่รู้ว่านายมีความแค้นอะไรกับมัน แต่ตอนนี้ถ้านายชกมันอีกหมัดเดียว มันจะตาย พอก่อนเถอะชั้นขอร้อง "

ผมจึงหยุดหมัดลง และหันไปหา อายาเสะ และ อาสึกิ ที่กำลังสั่นกลัว จากสายตาราวปีศาจที่ไม่ต่างจากดาร์คอีริค ก็ไม่ปานของผม

ผมรีบวิ่งไปปลอบพวกเธอ และเอาอาหาร พลาสม่า มาให้พวกเธอกิน

ไม่น่าเชื่อว่าพวกเธอจะรีบรับไปกินอย่างมูมมาม เพราะพวกเธอไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว

" อีก 5วัน อาหารพลาสม่าจะหมดลง ชั้นอยากให้นายกับโทมัสขึ้นไปหาอาหารบนพื้นดิน " ยูจินอากล่าวก่อนจะเริ่มการปันอาหาร

" ทุกคนมารวมกันทางนี้เราจะเริ่มปันอาหารแล้ว " คิม จินอู กล่าว พวกผู้คนรีบมาต่อแถวกันอย่างไว และมีสาวๆบางคนแอบเข้าข้างหลังเวที และทำเรื่องอย่างว่า เพื่อขออาหารเพิ่ม

" ชั้นจะไปหยุดสาวๆพวกนั้น ไม่ให้ทำเรื่องแบบนั้น " อายาเสะ กล่าวกับผม แล้วเธอก็กำลังจะเดินไป แต่ถูกผมหยุดไว้ก่อน

" เธอไม่มีทางหยุดพฤติกรรมราวสัตว์ป่าได้หรอก เพราะกฏของโลกเปลี่ยนไปแล้ว ตราบใดที่อาหารเป็นปัจจัยสำคัญ พวกผุ้คนในที่นี้ก็จะถูกควบคุม " ผมพูดแต่ไม่พูดเปล่าผมดึงเธอเข้ามาจูบเพื่อให้เธอ เข้าใจว่าสถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว

เพี๊ยะ คนบ้า

อายาเสะ ตบหน้าผม แต่มันก็ไม่เจ็บอะไรเลย เนื่องจากสกิล รีเกน ที่ผมได้รับ

"รอผมก่อนนะ อายาเสะ อาสึกิ ผมจะไปหาอาหาร และเปลี่ยนกฏ ทุกอย่างของที่นี่ " ผมกล่าวแล้วมองหน้าอาสึกิ

" พี่จะเปลี่ยนไปเป็นสัตว์ประหลาดในคราบมนุษย์เหมือนดาร์ค อีริคหรือเปล่า " อาสึกิถาม แต่ผมไม่ตอบเพียงลูบหัวเธอเท่านั้น และฝากเธอไว้กับอายาเสะ ก่อนจะมองหน้าโทมัส

" ไปหาอาหารกันเถอะ "

.

.

30 นาทีต่อมา...หลังจากออกจากที่หลบภัยใต้ดินของ เจ๊ ยูจินอา

ผมกับโทมัสก็ตระเวนไป ตามร้าน pinky smile ( ร้านที่ขายของคล้ายๆ 7-11 ครับ )และรวบรวมอาหารแห้ง กับอาหารแช่แข็งใส่ลงถุง และจู่ๆผมก็เห็นหน้าต่าง เก็บของโผล่ออกมาราวกับมันเป็นเกมส์ ข้างในเก็บดาบมาซามุเนะของผมเอาไว้ ผมจึงรีบเอา มาม่า และ อาหารกระป๋องใส่ลงไปให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

" นายเป็นฮันเตอร์ ที่สามารถใช้เวทย์มิติได้เหรอ ชั้นเองก็เป็นฮันเตอร์ที่ใช้เวทย์มิติได้ นายดูสิ " โทมัสกล่าว แล้วอวด ช่องเก็บของของเขาที่มีอาหารแช่แข็งอยู่จนเต็ม

" เราไปที่ดาดฟ้ากันเถอะ ชั้นอยากดูสถานการณ์ทั่วเมือง " ผมกล่าวแล้วโทมัสก็ทำหน้าตกลง

" โอเช "

และเมื่อพวกเราไปถึงดาดฟ้าของอาคารแห่งหนึ่ง ก็มีสิ่งที่ไม่น่าเชื่อเกิดขึ้น

นั่นมัน ทหาร!!!

มีทหาร 20 กว่าคนกำลังเดินเท้ามาทางนี้ โทมัสยิ้มดีใจ แล้วเตรียมจะร้องตะโกน แต่โดนผมห้ามไว้

" เดี๋ยวก่อนโทมัสมีอะไรแปลกๆ "

ทหารทั้ง 20 คนที่กำลังเดินมาทางนี้ ไม่ได้มาด้วยภารกิจช่วยเหลือ แต่มาเพราะภารกิจสังหาร พวกเขาได้รับคำสั่งให้ฆ่าทุกสิ่งที่สามารถติดเชื้อได้ เพื่อลดปริมาณคนติดเชื้อ และมีผุ้หยิง สองคนกำลังวิ่งหนีพวกมันอยู่

แฮ่ก แฮ่ก ช่วยด้วยคะ ช่วยด้วย ผู้หญิงทั้งสองคนทำหน้าซีดและสั่นด้วยความกลัว

" เราต้องลงไปช่วยพวกเธอ ยูกวานมิน ไม่งั้นพวกเธอจะถูกทหาร ปูยี่ปูยำก่อนจะถูกฆ่า " โทมัสกล่าวด้วยความโกรธ แล้วกล่าวต่อ

" ทหารสารเลวแทนที่จะมาช่วยประชาชน กลับมาสังหารกันได้หน้าตาเฉย "

" นายอย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจตอนนี้ ชั้นขอดูเหตุการณ์ไปก่อน " ผมกล่าว และผลจากการมองจากที่สูงทำให้ผมคิดว่า ผุ้หญิงสองคนที่กำลังวิ่งหนีอยู่ เป็นฮันเตอร์ สายนักฆ่า เพราะฝีเท้าเบามาก

...พวกเธอ แสดงไม่เนียนเลยนะ ผมคิด เพราะหลังจากที่ผมโดนยูจินอา หลอกผมก็ไม่เชื่อผุ้หญิงอีกแล้ว เพราะ ไรด์ pozapu โรคจิตชอบเขียนเหตุการณ์ให้ผุ้หญิงเหล่านั้นเป็นตัวร้ายที่เข้ามาหลอก ในสถานการณ์ปัจจุบัน แต่กลับไม่ใส่ชื่อเอาไว้ ทำให้ผมไม่รู้ว่าใครบ้างเป็นมิตร ใครบ้างเป็นศัตรู

และแล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ผมคิด ผุ้หญิงสองคนแกล้งทำเป็นสะดุดก้อนหิน แต่ล่อพวกทหารมาหยั่งลานโล่ง ทหารเหล่านั้นหัวเราะ แล้วกำลังจะฉีกเสื้อผ้าพวกเธอ

" ฮะ ฮะ ฮ่า  ของดีชะมัด ขอชั้น มีอะไรกับเธอก่อนส่งขึ้นสวรรค์นะจ๊ะน้องสาว" ทหารคนหนึ่งที่ดูเป็นหัวหน้าพูดขึ้นมา ทว่า...

ปัง ปัง ปัง

เสียงจาก AK-47 ยิงจนทหาร 20 คนตายไป 13 คน และพวกที่เหลืออยู่อีก 7คนกำลังสับสน พวกเขากำลังจะหมอบลง แต่จู่ๆหัวของพวกเขาก็หายไปด้วยความรวดเร็ว

ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ผุ้หญิงสองคนนั้นเปลี่ยนจากสาวน้อยที่หวาดกลัวกลายเป็นยมฑูตที่ยิ่งกว่ายมฑูต พวกเธอสะบัดมีดในมือสังหารทหารที่เหลืออย่างรวดเร็ว พร้อมพูดทิ้งท้าย

" ใครกันแน่ที่เป็นสิงโต แล้วใครกันแน่ที่เป็นลูกแกะ " 

โทมัสที่ดูเหตุการณ์อยู่ข้างๆผมหนาวสั่น นี่แหละกฏของโลกที่เปลี่ยนไป

" พวกเรากลับไปหา เจ๊ ยูจินอาก่อน ชั้นคิดว่าที่แถวนี้ไม่ปลอดภัย " ผมกล่าว ดังนั้น โทมัสกับผมจึงเอาอาหารกลับไปที่ฐานอย่างเร่งด่วน เพราะพวกเราอาจเป็นรายต่อไป ที่ต้องตายก็ได้

และนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้สัมผัสกับโลกที่โหดร้าย

*****************************************************************************

โปรดติดตามตอนต่อไป