ผมหลับตาและลืมตามาอีกครั้ง ก็เห็น ฟาลเนเซ่ ที่น่าจะตายไปแล้วกำลังตบมือให้ผมที่ผ่านด่านทดสอบ ภารกิจเปลี่ยนอาชีพ และเธอก็ค่อยๆเอื้อนเอ่ย อาชีพระดับตำนานที่ยังไม่เคยมีผุ้ใดในเรื่อง pozapu ผจญภัยเคยได้รับ
" อาชีพของเจ้าคือนักอัญเชิญ เจ้าสามารถอัญเชิญข้าและกองทัพของข้าได้ทุกเวลา และเนื่องจากเทพธิดา แห่งสงครามพึงใจในตัวเจ้า อาชีพของเจ้าจึงอัพไปอีกขั้น กลายเป็น อาชีพซัมมอนเนอร์ " ฟาลเนเซ่ กล่าวก่อนจะค่อยๆสลายกลายเป็นไอสีทองอีกครั้ง และดันก็ค่อยๆปิดตัวลง ซึ่งผมได้รับรางวัล เป็น อาหารพลาสม่า จำนวน 500 เม็ด
และแล้วอีก 10 นาทีต่อมา...ทางออกก็เปิดขึ้น
ทางออกของดันเจี้ยนแห่งนี้ ก็คือ ห้องรวมพลของเจ๊ ยูจินอา ผมค่อยๆย่างเท้าเดินออกมาพร้อมกับอาหาร ราวกับฮีโร่ผู้กอบกู้
" เขากลับมาแล้ว พร้อมกับอาหาร " คิม จินอู ตะโกน
" ชั้นนึกว่านายจะหนีซะแล้ว หนุ่มน้อย ชั้นคงต้องมองนายใหม่ " ยูจินอา
" ชั้นเชื่อนายมาตลอดเลยเพื่อน ว่านายต้องกลับมา แม้ว่าใครๆจะพากันรุมประฌามนาย ว่าขี้โกหก ชั้นก็ไม่เคยเชื่อ " โทมัสกล่าวด้วยความซาบซึ้งอย่างยิ่ง เขามองมาที่ผมด้วยดวงตาเป็นประกายแห่งความศรัทธาในตัวของมิตรแท้
" นายคือ ฮีโร่ " ทั้งเด็ก ทั้งผู้หญิง และคนแก่ที่ขาพิการบาดเจ็บ ต่างแซ่ซ้องผมในฐานะของ ฮีโร่ ผู้กอบกู้ ผุ้นำพาอาหารมาให้พวกเขาในยามวิกฤติ ผมก็เลยต้องเลยตามเลย ตามน้ำไป เพราะใครๆก็ศรัทธาผม แม้ความจริงจะเป็นยังไงก็ตาม ถ้าไม่มีใครรู้ ก็ไม่ถือว่าผมโกหก
" ตรูบอกว่าจะกลับมาช่วย ก็ต้องกลับมาช่วยสิ เพื่อนๆ " ผมกล่าวก่อนมอบอาหารให้กับทุกคน มันมีพอสำหรับ 5 วัน ซึ่งในตอนนี้ ยูจินอาก็ค่อนข้างออกอาการว่าเธอรู้สึกชอบผม เป็นการส่วนตัว
ทว่า...ในขณะที่ทุกคนกำลังดีใจ มยอง กิวฮัน ก็จับคนคนหนึ่งมาได้ มันคือ ฮวาง แท จุน และสาวๆอีกสองคนที่คุ้นหน้าคุ้นตานัก
" อายาเสะ อาสึกิ ขอบคุณพระเจ้าที่พวกเธอปลอดภัย " ผมอุทาน และแล้วด้วยพรหมลิขิตแห่งพระเจ้าผมก็ได้กลับมาเจอพวกเธออีกครั้ง และครั้งนี้ผมจะดูแลพวกเธออย่างดี แต่ก่อนอื่นขอชำระบัญชีแค้น กับ ฮวาง แท จุน เจ้าสารเลวนี่ก่อน
ผมเดินเข้าไปเตะ ฮวาง แท จุนที่ไม่มีทางสู้ แล้วกระชากหัวมันขึ้นมา พร้อมกับรัวหมัดต่อยใส่ท้องของมัน จนมันร้องโอดโอย แต่อยู่ๆ มยองกิวฮัน ก็เอามือมากุมมือผม
" ชั้นไม่รู้ว่านายมีความแค้นอะไรกับมัน แต่ตอนนี้ถ้านายชกมันอีกหมัดเดียว มันจะตาย พอก่อนเถอะชั้นขอร้อง "
ผมจึงหยุดหมัดลง และหันไปหา อายาเสะ และ อาสึกิ ที่กำลังสั่นกลัว จากสายตาราวปีศาจที่ไม่ต่างจากดาร์คอีริค ก็ไม่ปานของผม
ผมรีบวิ่งไปปลอบพวกเธอ และเอาอาหาร พลาสม่า มาให้พวกเธอกิน
ไม่น่าเชื่อว่าพวกเธอจะรีบรับไปกินอย่างมูมมาม เพราะพวกเธอไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว
" อีก 5วัน อาหารพลาสม่าจะหมดลง ชั้นอยากให้นายกับโทมัสขึ้นไปหาอาหารบนพื้นดิน " ยูจินอากล่าวก่อนจะเริ่มการปันอาหาร
" ทุกคนมารวมกันทางนี้เราจะเริ่มปันอาหารแล้ว " คิม จินอู กล่าว พวกผู้คนรีบมาต่อแถวกันอย่างไว และมีสาวๆบางคนแอบเข้าข้างหลังเวที และทำเรื่องอย่างว่า เพื่อขออาหารเพิ่ม
" ชั้นจะไปหยุดสาวๆพวกนั้น ไม่ให้ทำเรื่องแบบนั้น " อายาเสะ กล่าวกับผม แล้วเธอก็กำลังจะเดินไป แต่ถูกผมหยุดไว้ก่อน
" เธอไม่มีทางหยุดพฤติกรรมราวสัตว์ป่าได้หรอก เพราะกฏของโลกเปลี่ยนไปแล้ว ตราบใดที่อาหารเป็นปัจจัยสำคัญ พวกผุ้คนในที่นี้ก็จะถูกควบคุม " ผมพูดแต่ไม่พูดเปล่าผมดึงเธอเข้ามาจูบเพื่อให้เธอ เข้าใจว่าสถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว
เพี๊ยะ คนบ้า
อายาเสะ ตบหน้าผม แต่มันก็ไม่เจ็บอะไรเลย เนื่องจากสกิล รีเกน ที่ผมได้รับ
"รอผมก่อนนะ อายาเสะ อาสึกิ ผมจะไปหาอาหาร และเปลี่ยนกฏ ทุกอย่างของที่นี่ " ผมกล่าวแล้วมองหน้าอาสึกิ
" พี่จะเปลี่ยนไปเป็นสัตว์ประหลาดในคราบมนุษย์เหมือนดาร์ค อีริคหรือเปล่า " อาสึกิถาม แต่ผมไม่ตอบเพียงลูบหัวเธอเท่านั้น และฝากเธอไว้กับอายาเสะ ก่อนจะมองหน้าโทมัส
" ไปหาอาหารกันเถอะ "
.
.
30 นาทีต่อมา...หลังจากออกจากที่หลบภัยใต้ดินของ เจ๊ ยูจินอา
ผมกับโทมัสก็ตระเวนไป ตามร้าน pinky smile ( ร้านที่ขายของคล้ายๆ 7-11 ครับ )และรวบรวมอาหารแห้ง กับอาหารแช่แข็งใส่ลงถุง และจู่ๆผมก็เห็นหน้าต่าง เก็บของโผล่ออกมาราวกับมันเป็นเกมส์ ข้างในเก็บดาบมาซามุเนะของผมเอาไว้ ผมจึงรีบเอา มาม่า และ อาหารกระป๋องใส่ลงไปให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้
" นายเป็นฮันเตอร์ ที่สามารถใช้เวทย์มิติได้เหรอ ชั้นเองก็เป็นฮันเตอร์ที่ใช้เวทย์มิติได้ นายดูสิ " โทมัสกล่าว แล้วอวด ช่องเก็บของของเขาที่มีอาหารแช่แข็งอยู่จนเต็ม
" เราไปที่ดาดฟ้ากันเถอะ ชั้นอยากดูสถานการณ์ทั่วเมือง " ผมกล่าวแล้วโทมัสก็ทำหน้าตกลง
" โอเช "
และเมื่อพวกเราไปถึงดาดฟ้าของอาคารแห่งหนึ่ง ก็มีสิ่งที่ไม่น่าเชื่อเกิดขึ้น
นั่นมัน ทหาร!!!
มีทหาร 20 กว่าคนกำลังเดินเท้ามาทางนี้ โทมัสยิ้มดีใจ แล้วเตรียมจะร้องตะโกน แต่โดนผมห้ามไว้
" เดี๋ยวก่อนโทมัสมีอะไรแปลกๆ "
ทหารทั้ง 20 คนที่กำลังเดินมาทางนี้ ไม่ได้มาด้วยภารกิจช่วยเหลือ แต่มาเพราะภารกิจสังหาร พวกเขาได้รับคำสั่งให้ฆ่าทุกสิ่งที่สามารถติดเชื้อได้ เพื่อลดปริมาณคนติดเชื้อ และมีผุ้หยิง สองคนกำลังวิ่งหนีพวกมันอยู่
แฮ่ก แฮ่ก ช่วยด้วยคะ ช่วยด้วย ผู้หญิงทั้งสองคนทำหน้าซีดและสั่นด้วยความกลัว
" เราต้องลงไปช่วยพวกเธอ ยูกวานมิน ไม่งั้นพวกเธอจะถูกทหาร ปูยี่ปูยำก่อนจะถูกฆ่า " โทมัสกล่าวด้วยความโกรธ แล้วกล่าวต่อ
" ทหารสารเลวแทนที่จะมาช่วยประชาชน กลับมาสังหารกันได้หน้าตาเฉย "
" นายอย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจตอนนี้ ชั้นขอดูเหตุการณ์ไปก่อน " ผมกล่าว และผลจากการมองจากที่สูงทำให้ผมคิดว่า ผุ้หญิงสองคนที่กำลังวิ่งหนีอยู่ เป็นฮันเตอร์ สายนักฆ่า เพราะฝีเท้าเบามาก
...พวกเธอ แสดงไม่เนียนเลยนะ ผมคิด เพราะหลังจากที่ผมโดนยูจินอา หลอกผมก็ไม่เชื่อผุ้หญิงอีกแล้ว เพราะ ไรด์ pozapu โรคจิตชอบเขียนเหตุการณ์ให้ผุ้หญิงเหล่านั้นเป็นตัวร้ายที่เข้ามาหลอก ในสถานการณ์ปัจจุบัน แต่กลับไม่ใส่ชื่อเอาไว้ ทำให้ผมไม่รู้ว่าใครบ้างเป็นมิตร ใครบ้างเป็นศัตรู
และแล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ผมคิด ผุ้หญิงสองคนแกล้งทำเป็นสะดุดก้อนหิน แต่ล่อพวกทหารมาหยั่งลานโล่ง ทหารเหล่านั้นหัวเราะ แล้วกำลังจะฉีกเสื้อผ้าพวกเธอ
" ฮะ ฮะ ฮ่า ของดีชะมัด ขอชั้น มีอะไรกับเธอก่อนส่งขึ้นสวรรค์นะจ๊ะน้องสาว" ทหารคนหนึ่งที่ดูเป็นหัวหน้าพูดขึ้นมา ทว่า...
ปัง ปัง ปัง
เสียงจาก AK-47 ยิงจนทหาร 20 คนตายไป 13 คน และพวกที่เหลืออยู่อีก 7คนกำลังสับสน พวกเขากำลังจะหมอบลง แต่จู่ๆหัวของพวกเขาก็หายไปด้วยความรวดเร็ว
ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ผุ้หญิงสองคนนั้นเปลี่ยนจากสาวน้อยที่หวาดกลัวกลายเป็นยมฑูตที่ยิ่งกว่ายมฑูต พวกเธอสะบัดมีดในมือสังหารทหารที่เหลืออย่างรวดเร็ว พร้อมพูดทิ้งท้าย
" ใครกันแน่ที่เป็นสิงโต แล้วใครกันแน่ที่เป็นลูกแกะ "
โทมัสที่ดูเหตุการณ์อยู่ข้างๆผมหนาวสั่น นี่แหละกฏของโลกที่เปลี่ยนไป
" พวกเรากลับไปหา เจ๊ ยูจินอาก่อน ชั้นคิดว่าที่แถวนี้ไม่ปลอดภัย " ผมกล่าว ดังนั้น โทมัสกับผมจึงเอาอาหารกลับไปที่ฐานอย่างเร่งด่วน เพราะพวกเราอาจเป็นรายต่อไป ที่ต้องตายก็ได้
และนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้สัมผัสกับโลกที่โหดร้าย
*****************************************************************************
โปรดติดตามตอนต่อไป
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
คล้าย มุมมองนักอ่านพระเจ้า