คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อกหักคืออะไร ?
& เนื้อหาในเรื่องเป็นเรื่องสมมุติ หากมีปัญหาทางด้านจิตใจ แนะนำให้ปรึกษาจิตแพทย์ &
= ก๊อก ก๊อก =
“ เข้ามาได้เลยค่ะ ” ฉันพูดพร้อมปิดหนังสือในมือและมอง
“ ไง ” หมอหมีที่เคยช่วยฉันไว้ นี่เอง เขาทักฉันและยิ้ม
“ ไง ” ฉันทักแล้วยิ้มกลับ
เขาแน่เลยที่ทำให้หมอดาวคิดได้ ตอนแรกคิดว่่าแค่ถามลอย ๆ เหมือนคนอื่น ไม่ใช่แหะ
“ ขอบคุณนะ ” ฉันพูด ในขณะที่เขามานั่งข้างฉันที่เตียงผู้ป่วย
“ เรื่องไหนละ ” รู้ทันแหะ ว่าฉันต้องรู้
“ ทุกเรื่อง ” ฉันพูด
“ วันนี้จะมีเข้าห้องปรึกษา เราจะเข้าไปด้วยนะ ” หมอหมีพูด
เดี๋ยวนะ ฉันก็เรียกแต่หน้าหล่อ เอาจริงเขาชื่อว่าอะไรเนี่ย มากกว่านั้นแล้ว …
“ หมอดาวให้ฉันเป็นผู้ป่วยของคุณด้วยหรอ ” จะเป็นไม่เป็นฉันไม่สนใจหรอก ให้ฉันหายก็ดีใจแล้ว แค่อยากรู้ว่าจะมีหมอประจำเพิ่มหรอ ?
“ เปล่า ผมไม่คิดแย่งคนไข้หมอดาวหรอกนะ แค่อยากเป็นคู่หูกับแก้ว ศึกษาจากแก้วว่าทำไมคนไข้ถึงติดเราเฉย ๆ ” เขาพูดพร้อมบิดขี้เกลียด
“ อ๋อ แล้วหมอมีอะไรจะคุยกับฉันอีกไหมค่ะ ” ฉันถาม
“ ไม่ต้องเรียกหมอหรอก เราไม่ได้เป็นหมอของแก้วซะหน่อย ” เขาพูด
“ จ๊ะ หมีน้อย ” ฉันพูดพร้อมยิ้ม
“ ครับผม ” เขาตกใจเล็กน้อยก่อนยิ้มให้
“ เข้าเรื่องได้แล้ว จะถามว่าต้องทำตัวยังไงใช่ไหม ? ” ฉันพูด
หมีน้อยทำหน้าเหมือนเสียดายและพยักหน้า
“ อันดับแรกอย่าพูดจนกว่าคนที่ปรึกษาจะพูดจบ เพราะบางคนเขามา ไม่ต้องการให้แก้ปัญหาอะไรด้วยซ้ำ เขาแค่ต้องการระบายและหาคนฟัง ”
“ สอง ถ้าจะให้ฉันช่วย ฟังได้ แต่อย่าพูดคั่นเรา มันจะแย่ต่อทั้งเราและคนปรึกษา คนปรึกษาจะสับสน ส่วนเราก็เหนื่อยที่ต้องมาปรับความคิดให้เข้าใจอีก ”
“ แค่นี้แหละ ” ฉันพูดพร้อมมองหน้าเขา หน้าตาก็หล่อแล้วนะ แต่พอคนหล่อทำหน้าตั้งใจฟัง แบบนี้ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ สาวส่วนใหญ่ต้องกรี๊ดแน่นอน เสียแต่ว่าฉันเซ็งกับชีวิตเกินกว่าที่จะมาชื่นชมสิ่งสวยงาม
“ โอเค แล้วเราละ มีอะไรจะถามเพิ่มเติมไหม เพื่อใช้พูดคุยกับคนไข้ เอ๊ย ไม่ใช่คนที่มาปรึกษาเรา ” หมีน้อยพูด
“ ความรักแบบคู่รักคืออะไร แล้วอกหักคืออะไร ทำไมมันถึงดูเจ็บปวดจัง ไม่ได้คิดจะดูถูกนะ แต่นี้ไม่เคยมี ถ้าเข้าใจมากขึ้นก็อาจจะให้คำปรึกษาได้มากขึ้นมั่ง ” ฉันพูด
“ นี่ก็ไม่ค่อยเข้าใจด้วยสิ แต่คิดว่าความรักก็คือความรัก ไม่มีแยกหรอก ว่ารักแบบไหนเจ็บกว่ากัน ” หมีพูดพร้อมทำหน้าจริงจัง
พอฟังที่หมีน้อยพูด ฉันก็นิ่งคิด ความรักเจ็บเหมือนกันหมดหรอ งั้นก็ไม่น่ามีปัญหาในการปลอบใจ สำคัญที่สุดคือต้องรักตัวเองให้มากพอ
“ ฮัลโหล มีคนอยู่ไหม ” หมีน้อยพูดพร้อมเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉัน
“ อยู่ ” ฉันพูด
“ โอเค ” เขาพูดพร้อมนั่งมองเรื่อยเปื่อยไม่พูดอะไร
ฉันทำหน้าจริงจังและมองหน้าเขา
“ พูด ! ” ฉันพูด
“ อยากรู้อะไร รู้สึกอะไรให้พูด เราไม่มีเวทมนตร์จะรู้ได้หรอกนะ ” ฉันพูดด้วยความรู้สึกหงุดหงิด รู้สึกเหมือนเห็นตัวเองในกระจกยังไงไม่รู้
“ แน่ใจนะ ” หมีน้อยมองหน้าเรา
“ ไม่แน่ใจ แต่ถ้าหมีน้อยมัวแต่เก็บไว้ไม่บอกใครหัวไม่ระเบิดหรอ ” ฉันพูดด้วยความโมโหนิด ๆ
“ อย่ามา ตัวเองก็ช่วยคนอื่น ทั้ง ๆ ที่ตัวเองป่วย เป็นคนดีจังเลยนะ ” เขาพูดย้อนกลับและทำหน้าสะดุ้งที่เผลอพูดตรงที่ใจคิดออกมา
“ รู้ไหม ว่าฉันเกลียดคำนี้มาก ฉันเกลียดการเป็นคนดีที่สุดเลย ” ฉันพูด
“ แต่ดีใจนะ ที่หมีน้อยระเบิดอารมณ์ออกมา ” ฉันพูดออกมาด้วยความสะใจที่ทำให้คนเก็บอารมณ์ระเบิดอารมณ์ออกมาได้
หมีน้อยอ้าปากเหมือนจะพูด
“ หยุด ! บ่ายแล้วไปกันดีกว่า วันนี้คนที่ฉันจะคุยด้วยคือต้นที่นายเห็นเขาตอนโมโหอะ น่าจะอ่านประวัติแล้วเนาะ ” ฉันพูดพร้อมรีบเดินออกนอกห้อง
“ ฝากไว้ก่อนเถอะ ! ” ได้ยินเสียงหมีน้อยตามหลังมา
& ห้องให้คำปรึกษา &
“ สวัสดีต้น ” ฉันพูดหลังจากที่นั่งลง
“ สวัสดีต้น เราหมอหมีนะ ” หมีน้อยที่เดินตามนั่งลงข้างฉัน
“ สวัสดีแก้ว สวัสดีหมอหมี ” ต้นพูดพร้อมทำหน้ากังวลเล็กน้อย
“ ต้น หมีน้อยเขาเป็นเพื่อนของเรา ไม่ต้องกังวลนะ ” ฉันพูดพร้อมมองหน้าต้นและยิ้มเพื่อแสดงความจริงใจ
“ เขาเคยช่วยเราด้วยนะ พอดีเราเดินไม่ดูทางเกือบเดินชนป้าย เขาก็มาช่วยเราไว้ไม่ให้ชน ” ฉันพูด
“ มาเล่นเกมกันดีกว่า นี่บล็อกไม้ เกมเดิมที่ต้นชอบ ” ฉันพูด พยายามปัดความสนใจที่ต้นมีต่อหมอหมี
“ ต้นเริ่มก่อน เราและหมีน้อยคนสุดท้ายนะ ” ฉันพูด
พอเริ่มเกมไปสักพักและเห็นว่าต้นเริ่มผ่อนคลาย
“ ต้น วันนี้มีอะไรมาเล่าให้เราฟังไหม ” ฉันพูด
“ เรา… เรารู้ว่า ต้องรักตัวเองแต่รักตัวเองนี้ต้องทำอย่างไรหรอ ” ต้นพูดด้วยเสียงที่คลอและน้ำตาเริ่มไหล
“ ถ้าให้สรุปสั้น ๆ ทำเหมือนกับที่เราทำให้คนที่เรารัก ” ฉันพูด
“ สังเกตว่าเราชอบอะไร ต้องการอะไร ต้องการที่เราหมายถึงคือความต้องการของตัวเองจริง ๆ ” ฉันพูด
“ ถามตัวเองว่าอยากทำอะไร เวลาว่างอยากดูหนังไหม ? อยากออกกำลังกายรึเปล่า ? งานอดิเรกที่เราชอบคืออะไร ? เอาเวลาที่เราเคยให้คนอื่น ให้กับตัวเอง แค่นี้เลย ” ฉันพูด
“ การบ้านวันนี้ เขียนลงสมุดว่าเราได้ทำอะไร เพื่อตัวเองบ้าง เอาไว้อาทิตย์หน้าที่เจอกันมาเล่าให้เราฟัง แต่ก่อนกลับ เราอยากให้ต้นเขียนรายการสิ่งที่อยากจะทำก่อน เพื่อพอออกไปต้นจะได้ทำได้เลย ” ฉันพูดพร้อมยื่นสมุดให้
“ ต้นมีอะไรจะถามเราอีกไหม ? ”ฉันถามขึ้นหลังจากที่ต้นเขียนเสร็จ
“ ไม่มี ” ต้นบอก
“ เราล่ะ หมอหมีมีอะไรจะเสริมไหม ? ” ฉันพูด
“ ไม่มีครับ ” เขาพูดพร้อมยิ้ม
“ งั้น วันนี้เราพอแค่นี้นะ ต้นไปหาหมอดาวต่อได้เลย ” ฉันพูด
“ ขอบคุณ ไว้เจอกันอาทิตย์หน้านะแก้ว … หมอหมี ” ต้นยิ้มให้ฉันและหันไปหาหมอหมีแล้วเดินออกไป
“ ก็รู้นะว่าฟัง เป็นสิ่งสำคัญ แต่พอเห็นวันนี้ก็พึ่งเข้าใจว่าการฟังเป็นสิ่งสำคัญจริง ๆ ” หมีน้อยพูด
“การฟังเหมือนเป็นเรื่องง่าย แต่ที่จริงมันเป็นเรื่องที่ยากมาก การฟังหมายถึงการที่เราได้รับข้อมูลอย่างเดียว โดยที่เราจะแสดงความคิดของเราไม่ได้จนกว่าเราจะได้ฟังข้อมูลนั้นจนจบ ซึ่งกว่าจะถึงตอนนั้นการรับข้อมูลอย่างเดียว มันก็เหมือนน้ำในแก้ว ถ้ารับอย่างเดียวน้ำก็เต็มแก้วจนล้นออกมา ” ฉันพูด
“ เพราะงั้น มีอะไรก็พูดออกมาบ้างนะหมีน้อย ” ฉันพูดพร้อมยิ้ม
“ ทำไมถึงรู้” หมีน้อยพูดด้วยความตกใจ
“ มันคงเป็นข้อดีของโรคที่ฉันเป็นต่อคนอื่นอะนะ ” ฉันพูดพร้อมยิ้ม
“ สังเกต ฉันใส่ใจคนอื่นเป็นพิเศษ เริ่มแรกก็แคร์มาก แคร์ทุกคน เห็นใครทำอะไรอยู่ ไม่ได้ต้องเขาไปช่วย เพราะกลัวไม่มีเพื่อน ตอนนี้ดีขึ้นแล้วเพราะได้รับการบำบัด แต่การสังเกตว่าใครรู้สึกยังไงก็ยังอยู่ ” ฉันพูด
“หมีน้อยก็คล้ายกัน ตั้งแต่เห็นหมีไม่เคยพูดก่อน เราไม่ได้บำบัด เราพูดคุยกัน ไม่พอใจ คิดอะไร ก็ขัดได้เลย เขาถึงเรียกว่าพูดคุย ครั้งแรกที่เราเจอกันหมีช่วยปัดแจกันจนตัวเองเจ็บ เอาจริงหมีมีอีกหลายวิธีนะที่ช่วยเราได้ อย่างดึงเราออกจากทิศที่แจกัน ไม่ก็เข้าไปคุยกับต้นไม่ให้ปาของ ไม่ก็ … " ฉันพูด
“ ปล่อย ฉันจะเจ็บแต่มันก็อาจทำให้เราจำ มันไม่ตายหมีน้อย โลกนี้มีกี่ล้านล้านคนเราตามดูแลทุกคนไม่ได้หรอกนะ แม้แค่คนเดียวยังไม่ได้เลย เพราะเราอยู่กับคนคนหนึ่งตลอดเวลาไม่ได้ ” ฉันพูด
“ อึ้ง ตกใจไปเลยสิท่า นี้ละ ที่ทำให้ฉันต้องอยู่ในนี้ หวังว่าหมีน้อยนะแยกแยะได้ และไม่ต้องมาเป็นคนไข้เหมือนฉันนะ ” ฉันพูดพร้อมยิ้มและเดินออกมาเพื่อกลับไปห้องผู้ป่วยของตัวเอง
“ เรามีแผนจะทำอะไรต่อ ? ” หมีน้อยพูดและเดินตามฉันไปด้วย
“ ดูซีรีส์ ” ฉันพูดแค่คิดก็สนุกแล้ว เมื่อก่อน 5 วันเข้าห้องปรึกษา 2 วันทำกิจกรรมกลุ่ม พอได้มีเวลาว่างมากขึ้น ทำให้มีเวลาทำอย่างอื่นเยอะเลย
“ ดูด้วยสิ ” หมีน้อยพูดพร้อมยิ้ม
“ แน่ใจ ? ” ฉันหยุดเดินและถาม
“ ได้หมด เอาที่แก้วอยากดูเลย สัญญาว่าจะไม่รบกวน อยู่เงียบ ๆ เลย ” หมีน้อยพูด
“ แล้วแต่ ” ฉันพูด
ความคิดเห็น