คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พ่อพระก็มีอยู่จริง…
= กรี๊ด =
= โครมคราม =
“ แก้ว แก้ว อยู่ไหน ! ” ต้น หนึ่งในผู้ป่วยที่มาปรึกษาแก้วตะโกนเรียกแก้วคนที่เขามาปรึกษา พร้อมขว้างของ
“ ใจเย็นก่อนนะ เราใจเย็นก่อนนะต้น แก้วกำลังมา มีอะไรคุยกับหมอก่อนได้นะ ” หมอดาวพูดพร้อมคอยระวังของที่ต้นโยนมาด้วย
“ ไม่ ! หมอไม่เข้าใจหรอก แก้วอยู่ไหน ! ไปตามแก้วมา ! ” ต้นพูดพร้อมโยนของไปด้วย
— - ห้องผู้ป่วยแก้ว - —
“ wdm230940-94-32omkw ” ฉันมองหน้าแม่กำลังพูด ผ่านมาเกือบครึ่งปีแล้วที่ฉันไม่ได้ยิน ฉันจะเป็นเฉพาะตอนที่่อยู่กับแม่ ไม่รู้ทำไมร่างกายฉันถึงเป็นแบบนี้ ….
แต่เชื่อไหม…
ฉันรู้ว่าแม่พูดอะไร โดยที่ไม่ต้องได้ยิน ตั้งแต่ฉันเกิด ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ที่แม่มักจะย้ำว่า พ่อฉันไม่ต้องการฉัน แต่แม่ฉันไม่ทำ ทำให้ฉันได้เกิดมา หน้าที่ของฉันที่เป็นลูกคนโต การทีี่น้องไม่รับผิดชอบตัวเอง มีอยู่เท่านี้ที่แม่ชอบคุยกับฉันซะส่วนใหญ่ …
ฉันเคยเป็นลูกคนเดียว พ่อ แม่ ให้เต็มร้อย …
พอมามีน้อง ทุกสิ่งกลับขั้วกันไปหมด
จากที่เป็นคนเคยถูกตามใจที่สุด กลายเป็นอันดับ 2
หรือนี้เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันกลายมาเป็นแบบนี้ …
เรียนจิตวิทยาอยู่ กลายมาเป็นผู้ป่วยเองซะงั้น
“ ดกหยหก่ยกห่นห เมื่อไรน้องจะรู้เรื่องแบบเรานะ แก้วเรายิ้มอะไร ” แม่มองหน้าแก้วที่เห็นยิ้ม สายตามองออกไปข้างนอก
“………”
— - แม่เขย่าตัวแก้วและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ - —
“ อ่อ เปล่า ” ฉันสะดุ้งและพูดพร้อมมองหน้าแม่
“ คิดถึงนะ อยากให้เรากลับมาอยู่บ้านเร็ว ๆ จัง ” แม่พยายามพูดช้า ๆ ชัด ๆ เพื่อให้ฉันอ่านปากได้
“ จ๊ะ คิดถึงเหมือนกันนะ ” ฉันพูด แล้วแม่ก็เดินกลับไป
ฉันเหม่อมองออกไปข้างนอกห้องผู้ป่วยในหัวคิดแต่ประโยคที่่แม่อยากให้กลับบ้าน เป็นประโยคที่ทำให้ฉันไม่อยากกลับเลย เพราะในความรู้สึกฉันคือแม่ไม่ได้เป็นห่วงฉันจริง ๆ ฉันรู้สึกว่าที่แม่ต้องการให้ฉันกลับไปเพราะต้องการให้ฉันช่วยงาน เพราะคนในครอบครัวไม่มีสักคนที่ช่วย …
ฉันไม่อยู่ ก็คงมีแต่แม่ที่ทำ
ฉันเคยนะ …
เคยพยายามพูดนะ ให้น้องรู้จักรับผิดชอบ รู้จักช่วยเหลืองานบ้านบ้าง แต่แม่ก็ไม่ยอมแล้วก็มาบ่นกับเรา
เรื่องที่แม่จะพูดกับฉันมีอยู่แค่นี้ …
ฉันรู้ …
ว่าแม่มองฉันสนิทเลยอยากเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้ฟัง แต่มันก็อดรู้สึกเครียดไม่ได้เพราะแม่มีฉันแต่ฉันไม่มีใครจะให้ไปใส่อารมณ์กับน้อง ฉันก็ไม่อยากทำ เพราะรู้ว่าเป็นยังไง ฉันก็ไม่อยากให้ใครมารู้สึกเหมือนกัน
ฉันทิ้งตัวลงนอนกับเตียง แม่กลับไปแล้ว เราก็ได้นอนพักสักที
“ แก้ว !” พยาบาลเรียกพร้อมเปิดประตูเสียงดัง
“ แก้ว ! ” พยาบาลตะโกนเรียกอีกรอบหลังเปิดประตูแล้วเจอแก้ว
“ ลืมไปว่าแม่แก้วพึ่งมา ” พยาบาลเดินเข้าไปในห้องแล้วหยิบสมุดกับปากกาที่อยู่ข้างเตียงแล้วรีบเขียนข้อความ ยื่นให้แก้วดู
- แย่แล้ว แก้ว ต้นโวยวายใหญ่เลยอยากเจอเรา ทำลายข้างของหมดเลย ! -
นางพยาบาลจับมือฉันและลากฉันไป
“ จะว่าไปพี่รีบขนาดนี้ ยังเขียนเครื่องหมายอุทานได้อีกเนาะ ” ฉันยิ้มและพูดไปด้วยในขณะที่ขาก็เดินตามที่ถูกลาก
= โครมคราม =
ถึงจะยังไม่ได้ยิน แต่ภาพที่เห็นก็ทำให้รู้ว่าคงเสียงดังมากแน่ ๆ พอมาถึงสิ่งที่เห็นคือต้น หนึ่งในเพื่อนคนไข้ที่มาปรึกษาฉันปาข้างของที่อยู่รอบข้างไปหมด มีหมอดาวทำท่าให้ใจเย็น ๆ
ฉันละสายตาจากสิ่งที่เห็นตรงหน้า เดินไปหยิบกระดาษ ปากกา ที่มีอยู่ตรงโต๊ะพยาบาลแถวนั้น พอหันกลับมาภาพที่เห็นก็เหมือนภาพช้าที่หนังชอบทำ ฉันเห็นแก้วที่ต้นปากำลังมาทางฉันอย่างช้า ๆ ณ วินาทีนั้น ฉันคิดเลยว่าหัวฉันต้องแตกแน่ ๆ แต่ไม่น่าเชื่อที่อยู่ดี ๆ มีผู้ชายหน้าตาดี มาขว้างฉันกับแก้ว พอเห็นแบบนี้ ฉันเลยวางสมุดกับปากกาที่ถืออยู่ และเอามือปัดแก้วให้ตกลงมาก่อนที่จะโดนหัวผู้ชายตกหน้าที่เข้ามาบังให้ฉัน …
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อมีคนสนใจฉันด้วยแหะ นึกว่ามีแต่คนสนใจต้นซะแล้ว แถมเข้ามาช่วยบังให้อีก ถ้าฉันตาไม่ไหว ปัดแก้วออก ก็คงได้เศษแก้วจิกหลังไปแล้ว
โลกนี้ … ยังมีคนมีคนเห็นฉัน แคร์ฉันอยู่ด้วยแหะ ถึงแม้ดูจะเป็นคนแคร์ทุกคนก็ตาม พ่อพระจริงเลยพ่อ
“ ขอบใจ ” ฉันพูดกับผู้ชายที่มาบังให้้และตั้งฉายาให้ว่าพ่อพระ
ฉันเดินผ่านพ่อพระและเดินหาต้นที่กำลังโวยวายอยู่ มีหมอ นางพยาบาลเต็มไปหมด ฉันเดินแทรกพยาบาลกับหมอเพื่อไปหาต้นที่อยู่ใจกลาง
“ ต้น ! ” ฉันเรียก
“ เห็นพี่พยาบาลบอกว่าต้นเรียกหาเรา เรามาแล้ว มีอะไรคุยกับเราได้นะ อย่าปาของเลย ไม่ดีหรอก เดี๋ยวต้นจะเจ็บเอาได้นะ ถ้าเศษที่แตกโดนต้น ” ฉันพูด
ต้นวางของ แล้วหันมาหาฉันแล้วพยายามพูดอะไรสักอย่าง
“ ต้น เราขอโทษนะ แต่เราไม่ได้ยิน เราป่วยอยู่ นี่ สมุด ปากกา เราไปที่ห้องที่เราชอบคุยกันดีกว่านะ แล้วมาคุยกัน ” พอพูดเสร็จ ฉันก็เดินนำต้นไป โดยมีต้นเดินตามมาติด ๆ
“ ใครเรียก แก้วมา ” หมอดาวพูด หลังจากที่เหตุการณ์ทุกอย่างสงบลง ต้นเลิกปาของและเดินตามแก้วไป
“ ลืมไปแล้วหรอ ว่าแก้วก็ป่วยอยู่ แก้วมาที่นี่ เพื่อมาพัก เป็นคนไข้ของที่นี่ อย่าทำแบบนี้อีก เราควรทำให้ต้นเย็นลงก่อน ไม่ใช่จับคนไข้ที่กำลังอาละวาด มาเจอกับคนไข้อีกคน ถ้าแก้วเป็นอะไรขึ้นมา จะทำยังไง ? ” หมอดาวพูดตักเตือนพยาบาลที่พาแก้วมา
ความคิดเห็น