คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ❤Crazy Rhythm :: Intro
บทนำ
อากาศข้างนอกช่างไม่เป็นใจเอาซะเลยทั้งๆที่เมื่อกี้ยังมีแดดออกอยู่แท้ๆ แต่อยู่ดีๆฝนกลับตกลงมาซะงั้น เป็นเรื่องที่แย่ที่สุดในรอบสัปดาห์สำหรับคุณหนูเฮนเนสซี่ย์ ไวร่า แลนด์เดาเล็จ ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่บนรถมายบัคที่ติดฟิล์มสีดำสนิทก็เถอะ ฝนที่ตกหนักอย่างบ้าระห่ำทำให้เธอได้แต่มองคนที่เปียกปอนข้างนอกอย่างเวทนา
ฉันจะไม่มีวันสัมผัสกับน้ำสกปรกเน่าๆนั่นอย่างเด็ดขาด...
เธอคิดในใจ
การมาโรงเรียนสำหรับเปิดเทอมฤดูร้อนวันแรก ซึ่งเธอไม่ค่อยอยากสัมผัสมันซักเท่าไหร่ มันน่าเบื่อหน่ายที่จะมียัยอลิเซียร์ ผู้ดีจอมปลอมที่ถือแต่กระเป๋าแบรนด์เนมปลอมๆแต่อวดว่าตัวเองรวย หรือยัยไดแอน ที่มีรสนิยมห่วยๆเดินตามต้อยๆ พยายามเข้าหาเธอ คิดเรอะว่าเฮนเนสซี่ย์จะสน
สายฝนข้างนอกเหมือนกำลังจะหยุดแล้วซึ่งนั่นหมายความว่าเธอต้องลงจากรถคันนี้ซักที หลังจากที่รอฝนหยุดตกมาได้ 15 นาที เธอสวมเสื้อโค้ตสีเทาเข้ม และสวมรองเท้าบู๊ทสีดำสนิทก้าวลงจากรถอย่างสง่าโดยแอบคิดในใจว่านี่มันฤดูร้อน หรือฝนกันแน่ แต่ก็อย่างว่าหลังฝนตกเมื่อไรอากาศก็จะเริ่มหนาวเมื่อนั้น
“เนสซี่ย์ โอ้ว..ฉันคิดถึงเธอจัง” อลิเซียร์เดินเข้ามาจับมือเธออย่างตื่นเต้น ซึ่งนั่นทำให้เธอไม่ค่อยชอบใจซักเท่าไร เนสซี่ย์ งั้นหรอ ชื่อที่เธอเกลียดมันแทบบ้า
“คุณหนูแลนด์เดาเล็จ ฉันดีใจมากเลยค่ะที่ได้เจอคุณอีก” ไดแอนบอกแล้วแล้วปรบมือเบาๆพร้อมกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจเหมือนคนบ้า แต่สำหรับเฮนเนสซี่ย์แล้วมันดูแย่สุดๆ เธอได้แต่ถอนหายใจเบาๆอย่างเอือมระอา
“ช่วยถอยห่างจากฉัน 50 เซนติเมตรก่อนได้มั้ย” เธอบอกอย่างหงุดหงิดแล้วสบตาอย่างไม่เป็นมิตรกับอลิเซียร์ และไดแอน
“โอเคๆ ฉันคิดว่าเธออาจหงุดหงิดแต่เธอจะยิ้มออกแน่ถ้าเห็นไอ้นี่” พูดจบ อลิเซียร์ก็หยิบกระเป๋าชาแนลขึ้นมาให้เธอ
“ต้อนรับวันเปิดเทอมจ้าด้วยกระเป๋าชาแนลรุ่นใหม่ใบนี้” อลิเซียร์ และไดแอนยิ้มร่าแล้วยื่นให้เฮนเนสซี่ย์ด้วยความจริงใจ
แต่สายตาที่ได้รับกลับมานั้น...
“ของปลอมที่เธอชอบใช้เป็นประจำงั้นหรอ” เฮนเนสซี่ย์บอกอย่างหงุดหงิด ยัยอลิเซียร์มาจากตระกูลไหนไม่รู้ที่เธอไม่เคยได้ยินชื่อแสร้งทำตัวเป็นผู้ดี ส่วนไดแอนที่กระโปรงยาวคลุมเข่าสวมแว่นตากรอบสีเงินเนี่ยนะจะมีปัญญาซื้อของพวกนี้ให้เธอ คงมีแค่ของปลอมชั้นต่ำพวกนั้นแหละ
“ธ..เธอรู้” ไดแอนก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด
“ยัยไดแอนอย่าพูดมากน่า มันก็แค่มุข ขำๆน่ะเนสซี่ ไว้ฉันจะเหมาของแท้หมดร้านมาให้เธอเลยคอยดู” อลิเซียร์รับอย่างแนบเนียนซึ่งนั่นยิ่งทำให้เฮนเนสซี่ย์โมโหเข้าไปใหญ่
“เธอคิดว่าฉันเป็นใครถึงไม่รู้ว่าอะไรจริง หรือไม่จริง”
“ยอมรับความจริงได้แล้ว อลิเซียร์ และเธอ ไดแอน” เฮนเนสซี่ย์มองทั้งสองเหมือนเป็นสิ่งสกปรก
“ถอยไป!” เฮนเนสซี่ย์ พูดด้วยน้ำเสียงธรรมดาอย่างผู้ดี เพราะถ้าเธอตวาดนั่นล่ะ ยิ่งทำให้ภาพลักษณ์ของเธอดูต่ำต้อย
ทุกๆวันมักจะเป็นแบบนี้เสมอนั่นเป็นเรื่องที่เธอค่อนข้างจะชินกับมันแล้วที่มีอลิเซียร์ และไดแอนคอยตามติดแบบนี้ ไม่ว่าเธอจะว่ายังไง แต่สองคนนี้ก็ไม่เคยเลิกตามเธอซักครั้ง เธอไล่ความคิดทั้งหมดออกไปเมื่อลิฟท์สำหรับบุคคลพิเศษลงมาถึง ซึ่งจะมีแค่คนพิเศษเท่านั้นที่จะใช้ได้คือ คนที่มาจากตระกูลใหญ่ที่จ่ายเงินสนับสนุนโรงเรียนนี้ระดับเลขเจ็ดหลักภายในลิฟท์จะมีโซฟาให้นั่งรอระหว่างขึ้นไปแต่ละชั้นซึ่งตึกเรียนของเธอมีทั้งหมด 12 ชั้น
เสียงดังของนักเรียนในห้องทำให้เธอแทบบ้า มันไม่เหมาะเลยจริงๆที่คนพวกนี้จะเข้ามาอยู่โรงเรียนระดับผู้ดีแบบนี้ได้ เธอเดินเข้ามาในห้องอย่างเบื่อหน่ายแล้วถอดเสื้อโค้ตแขวนไว้ในล็อกเกอร์ของเธอเอง เสียงทุกคนในห้องเงียบลงได้ยินเพียงแต่เสียงรองเท้าบู๊ทที่เธอเดินไปเดินมาในห้องเท่านั้น เรื่องปกติน่ะ คนพิเศษอย่างคุณหนูแลนด์เดาเล็จ ก็มีแต่คนจับจ้องอยู่แล้วล่ะ
“หึ” เธอเดินออกไปจากห้องทิ้งไว้แค่เสียงเบาๆที่หายใจออกมาโดยไม่ลืมกระเป๋าแบรนด์เนมสีน้ำตาลใบโปรดของเธอ แปดสิบเปอร์เซ็นของคนทั้งห้องส่วนใหญ่จะไม่ชอบเธอซักเท่าไหร่ บางคนถึงกับอยากจะด่า แล้วตบหน้าซ้ำให้ตายแต่ก็ได้แค่คิดอ่ะนะ ใครล่ะจะกล้าทำอย่างนั้นกับคุณหนูแลนด์เดาเล็จ
กิจวัตรที่เหมาะสำหรับเธอที่สุดในตอนนี้คือการอ่านนิตยสารแฟชั่นในห้องอ่านหนังสือส่วนตัวที่มีสถาปนิกชื่อดังออกแบบให้ แต่จริงๆแล้วโปรแกรมที่เธอคิดจะทำในวันนี้คือขี่ม้าต่างหาก ถ้าไม่ติดว่าสนามเปียกแฉะอ่ะนะ ป่านนี้เธอคงไม่พลาด ดนตรีคลาสสิคที่กำลังพอดีกับบรรยากาศเงียบๆแบบนี้มันเป็นสิ่งที่เฮนเนสซีย์หลงใหลที่สุด มันเหมือนอยู่อีกโลกหนึ่งที่มีสิ่งดีๆอยู่รอบตัว ไม่มีใครเข้ามาวุ่นวาย
แต่เธอจำได้แค่ว่าเพลงคลาสสิคแบบนี้มันไม่มีเสียงกีตาร์ไฟฟ้าซักหน่อย!!
ทำไมมันดังมากจนทำให้เธอไม่มีสมาธิในการดูแฟชั่นที่เจิดจรัสในหนังสือเล่มนี้เลย เธอวางหนังสือเล่มนี้ลงแล้วหรี่ตาด้วยความคิดก่อนจะเดินไปรอบๆห้อง มันต้องเป็นเสียงของวงดนตรีที่เพิ่งจะฟอร์มใหม่แน่ๆ ทั้งที่ห้องนี้สามารถเก็บเสียงได้อย่างดี แสดงว่าข้างนอกเสียงต้องดังมากๆเลยล่ะ
ช่างกล้านะไอ้วงดนตรีบ้า...
เธอไม่มีทางนั่งอยู่เฉยๆแบบนี้ต่อไปได้แน่ๆ
“I tried playing it cool
ฉันพยายามที่จะสงบลงแล้วนะ
But when I'm looking at you
แต่ตอนที่ฉันมองเธอน่ะ
I can't ever be brave
ฉันไม่สามารถจะทำตัวกล้าหาญได้เลย
Cause you make my heart race
เพราะว่าเธอทำให้ใจฉันเต้นไงล่ะ”
หนวกหู หนวกหู >...< !
เสียงเหมือนฟ้าจะถล่มดังถึกก้องไปทั่วเวทีเซนเตอร์ที่ตั้งอยู่ตรงจุดศูนย์กลางของโรงเรียน นักเรียนนับหลายร้อยคนกระโดดโลดเต้นไปตามจังหวะเพลง และส่งเสียงร้องกันอย่างเมามัน คุณหนูเฮนเนสซีย์มองไปยังตรงกลางจุดเด่นที่ทุกคนกำลังให้ความสนใจ ซึ่งจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากวงดนตรีวงนั้น
ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกนะ ไม่ใช่จะปิดเทอมซักหน่อย ทำไมถึงได้จัดงานดนตรีบ้าบอนี่ขึ้นมาได้ กำหนดการของโรงเรียนก็ไม่เคยแจ้งเอาไว้ แสดงว่าคนพวกนี้ต้องจัดขึ้นมาเองแน่ๆ
“ฮึ่ม!.. คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ที่คิดจะทำอะไรก็ทำ โดยไม่เกรงกลัวใคร รู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว”
เฮนเนสซีย์ คิดวิธีที่จะหยุดงานไร้สาระพวกนี้ เธอลงไปข้างล่าง และเดินไปยังเวทีเซนเตอร์ด้วยสีหน้าไม่พอใจ ถึงแม้จะมีคนมากมายตรงขอบเวที แต่เธอก็ไม่หวั่นเกรงแม้แต่น้อย ทันทีที่เธอเดินไปยังบนเวทีก็มีแต่คนหลบหลีกทางให้จนแหวกทางเป็นเส้นตรง และทุกคนเริ่มชะงัก แม้กระทั่ง...
‘ ธันเดอร์ ’ มือกีต้าร์ที่ดวงตาสีดำสนิทของเขา บังเอิญไปเห็นคุณหนูจอมหยิ่งที่ใครๆก็รู้จักตรงหน้าเวทีพอดี ไม่ใช่เฉพาะเขาหรอกนะ เพราะถึงแม้ตอนนี้เพลงจะสนุกแค่ไหน ก็ไม่สำคัญเท่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า บางคนคงกำลังลุ้นอยู่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ แต่เพลงก็ยังคงดำเนินต่อไป
“So get out, get out, get out of my head
เพราะงั้น ออกไป ออกไป ออกไป จากความคิดผมซักที
And fall into my arms instead
และตกมาอยู่ในอ้อมแขนผมแทนนะ
I don't, I don't, don't know what it is
ผมไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
But I need that one thing
แต่ผมต้องการสิ่งนั้น
And you've got that one thing “
และคุณก็มีสิ่งนั้น พอดีเลย
ธันเดอร์ยิ้มและสบตาเธอเล็กน้อย นั่นทำให้เฮนเนสซีย์กำมือแน่น ความรู้สึกเหมือนกำลังถูกล้อเลียนอยู่ยังไงไม่รู้ เธอจึงตัดสินใจเดินขึ้นเวทีมาอย่างไม่เกรงกลัวใคร ทำให้สมาชิกในวงดนตรีทุกคนต่าง งง เป็นสีหน้าแบบเดียวกัน แต่พวกเขาก็ยังร้องเพลง และเล่นดนตรีต่อไปอย่างไม่สะทกสะท้านต่างจากสีหน้าที่แสดงออกมา ทุกคนต่างมองหน้ากันอย่างอึ้งๆและคุณหนูจอมหยิ่งก็ทำเรื่องที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นเมื่อเธอเดินตรงไปยังคัทเอ้าท์ก่อนที่จะดึงมันลงมา…
ฟึ่บ~
ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบกริบเหมือนกลับมาสู่ภาวะปกติอีกครั้ง เงียบจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงอีกาบินผ่าน-O- นักเรียนที่กำลังเต้นอยู่เมื่อกี้ก็หยุดอยู่ในท่าที่นิ่งค้างเหมือนมีคนเอารีโมทมากด stop ไว้ สมาชิกในวงทุกคนต่างหันไปมองต้นเหตุที่ทำให้ไฟดับพร้อมกันก่อนที่ร่างบางนั้นจะพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ
“ขอโทษนะ ฉันรำคาญกับเพลงที่พวกนายร้องมากๆ ฉันต้องการความสงบ! ”
เธอมองหน้าทุกๆคนในวงเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินจากไปด้วยเสียงรองเท้าบู้ทที่กระทบกับพื้นดังเป็นจังหวะ ทุกคนต่างมองไปที่เธอด้วยสายตาเดียวกันแล้วอ้าปากค้าง ในโรงเรียนแห่งนี้มีคนไม่ชอบเธอ และถึงขั้นเกลียดเป็นจำนวนมาก แต่ก็ไม่มีใครทำอะไรเธอได้เลย ก็แหงล่ะ! ตระกูลแลนด์เดาเล็จเป็นตระกูลดังที่ใครๆก็รู้จักดีเพราะเป็นเจ้าของธุรกิจ มากมาย รวมถึงสาธารณูปโภคต่างๆ ทุกคนก็ทำได้เพียงแค่เบ้ปาก และข่มความรู้สึกเอาไว้เท่านั้นเอง!
แต่รู้อะไรมั้ย..ทุกคนที่หมายถึง เว้นไว้เพียงแค่ Black Ocean น่ะสิ :)
เฮนเนสซี่ย์ : ฮึ่ม! รู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว
To Be Continue…
ความคิดเห็น