คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 จดหมายเชิญร้านเรมีส
บทที่ 3 หมายเิร้านเรมีส
หมายเิาร้านเรมีส ถูส่ไปยัเหล่านมีอาีพาร้า้วยัน ทำให้ผู้รับหมายเิวามพึพอใพอสมวร
และ่าวเรื่อหมายเิาร้านเรมีส ็ทำให้มีเสียลือัระาย้ามวัน้ามืน
นวัน่อมา ประานทั่วไปอาศัยโยรอบๆ ็อยาไ้เ่นัน โยเพาะานลู้าประำ เิวามไม่ยอมที่ว่าทำไมถึไม่ไ้หมายเิาร้านเรมีส ทำให้มาเทอร์พ่อบ้าน้อรับศึหนัที่หน้าร้านอีรั้ เมื่อหมายเิมาวันเิรบรอบวัยห้าวบอุหนูโรมินเ่ลายเป็นวาม้อารอรอเมือย่านาร้านัผภัยไปเสียแล้ว
“ไม่ไหวอรับนายหิ านลู้าที่มาื้อประำ็อยาไ้หมายเิอุหนูอรับ”
มาเทอร์้านไม่ไหว ึหลบเ้ามารายานเ้านายสาว่อน
“เี๋ยวันัื่อเพิ่มให้สิบรายไป่อน” เรมินอาสรุปแทบพิเ้าอี้นั่ปวเมื่อยปวไหล่ เพียเพราะลูสาวัวน้อยรอบรอเวทย์อวยพรเท่านั้น แทบทำให้ผู้นลั่วามปรารถนานล้น มิน่าละท่านแม่อนาถึบอเอาไว้ว่า อย่าใ้่อหน้าประาน ารเอ่ยเวทย์อวยพร้อนัหมายและเป็นที่พ้นาสายานหมู่มัมา้วย
เรมินอา รำพันนึำไ้ว่าท่านแม่เรมีอา มัะระวััวในารนัแมาออวยพร ทุอย่าที่ทำ ือ หาเินมาเลี้ยูเธอ แทนบิาที่เสียีวิ
เวลาเินหมุนไปนระทั่บ่ายอวัน ้านท่านเ้าเมือรับรู้ถึวามลหนใน่วสามสี่วันที่ผ่านมานี้ ึ่เหุเิาเวทย์อวยพร ที่มีเพียแุ่นนานัหมายเท่านั้นถึะไ้รับพรอย่าถู้อ
“ร้านเรมีส ำลัทำให้เมืออเรามีภัย ส่ทหารไปสืบมาสิ อาะ้อประาศยุบร้านนั่นทิ้ะ!” เสียท่านเ้าเมือสรุป เนื่อาเวทอวยพร ือ สิ่มี่ามหาศาล ไม่ใ่ะมาใ้เป็นสื่อาร้าายนัผภัยใๆ
วันรุ่ึ้นอีวัน่อมา
มีอำลัทหารเมือุให่บุมาที่ร้านเรมีส เพื่อเรียัวเ้าอร้านไปสืบสวนสอบสวน ทำให้ลู้าประำและนทั่วไปรับทราบ่าว ึพาันออมาปป้อแถวหน้าร้าน
“่วนี้ นายหิไ้หมายอเิัวไปพบเยอะแยะเลยนะอรับ” มาเทอร์เอ่ยึ้น้วยนิสัยลูบาัวเอ
“สาส์นเรียัวไปสอบสวน! โทษาน่อภัยให้เมือฟาเนส” เรมินอา อ่านสาส์นในมือ พร้อมับอำลัทหารเเมือมารอรับ
ันไ้ยินแม่อ่านสาส์นเรียัว แล้วเอามือุมมับยให่ ่อนะมาอร่าัวน้อยอันไว้แน่นๆ
“ไอ้เส็เร็” แม่เอ่ยสบถัฟันราวับเือแ้นใ
อา...ันรู้แล้ว แม่ไม่ถูโลับท่านเ้าเมือแน่ๆ ายละ เนี่ยันทำเรื่อเล็ๆ ให้ลายเป็นเรื่อให่โไ้้วยแหละ ว่าแ่แ่ัานวันเิ ทำไมท่านแม่ถึลายเป็นน่อภัยร้ายให้เมือแนนี้ไ้ละ?
ารเห็นร่าแสนสวยทั้มีอารม์ใบหน้าบึ้้าวออมาาร้าน และึ้นรถม้าทหารไปสอบสวน ทำให้ผู้นเริ่มถอยห่าๆ าร้านเรมีสมาึ้น เพราะลัวมีภัยมาถึัวเ่นัน
ันถูมาเทอร์พ่อบ้านอุ้มมอส่แม่เรมินอาอยู่ั้นบนสุห้อัวเอ อนแรว่าะร้อไห้อยู่หรอ แ่เห็นอาารอแม่ที่ไม่พอใ แถมโยนันให้มาเทอร์อุ้ม้วย และบอว่า
“แม่ไปพบเ้าเมือ แป๊ปเียว เี๋ยวลับมานะ” แล้วแม่็เิน้ำๆ ออไปื้อๆ
อาารแบบนี้ บอเลย แม่ะไปเหวี่ยวีนใส่ท่านเ้าเมือแห่แนนี้แน่นอน
“มาเทอร์ ท่านเ้าเมือะหัวโนไหม” ันถาม
“ทำไมหรืออรับ”
“็ท่านแม่ไปเหมือนอยาทุบีหัวนอ่ะ” ันเาอาารแม่เรมินอาไ้เ่นนั้นแหละ ไม่เห็นแม่ะื่นลัวับารสอบสวนรั้นี้เลยนะ
“ั้นรึ?อรับ ระผมเพิ่เ้าใ อาารโมโหอนายหิเ่นนี้” ้านมาเทอร์เอ็ไม่เยพบท่านเ้าเมือเ่นัน และไม่เยเห็นนายหิพูถึ้วย สรุปว่า...อย่าไหน่อ นายหิมีอำนา่อรอถึระับท่านเ้าเมือผู้สูศัิ์ไ้้วยเียวรึ?
เวลาเินผ่านไปเือบั่วโม
ร่าบาสามุสีทึบ้าวับๆ ึๆ ไปยัห้อโถทำานให่อท่านเ้าเมือฟาเนส ทหารเมือที่าม้านหลัถึับเสียวสันหลั ไม่บ่อยเลยที่ท่านเ้าเมือฟาเนสะสอบสวน้วยนเอ
ทหารหน้าห้อรายาน านั้นร่าบาแสนสวย็ถูส่เ้าไปยัห้อสอบสวนหรือห้อทำานอท่านเ้าเมือนั่นแหละ
แผ่นหลัร่าบาในุลูไม้สีทึบยาวถึาุ่มำลัสั่นไหว ทหารเเมือที่เห็น่อนะปิประู ทำให้เาไม่ออว่านาำลัมีอาารสั่นลัวหรือว่าโรธันแน่
“หวัี น้อสาวแสนน่ารั ไม่เอันนานเลยนะ” ท่านเ้าเมือวัยย่าสี่สิบปลายๆ ทัึ้น เมื่อปิสมุเอสาราน าที่เห็นร่าบาอเรมินอา ถูส่เ้ามาหาถึห้อทำานส่วนัว
“ันไม่มีพี่าย!” เรมินอาัฟันบอ เธอไม่ทัทายธรรมเนียมนั้นสูใๆ อะไรทั้สิ้น เพราะารสอบสวนนี้ หมายถึาร้อยุบร้านเรมีสอเธอทิ้!
“แม่เธอ เป็นอนุพ่อัน อย่าไ เธอ็มีศัิ์เป็นน้อ” ท่านเ้าเมือบอ่อนะยับปลายเสื้อลุมสีน้ำาลทอถัลายสวย และลุึ้นาเ้าอี้ประำัว
“เมราฟ อย่าเอ่ยถึแม่ัน” เรมินอาเหมือนโรธริ ที่ท่านเ้าเมือนามว่าเมราฟเอ่ยถึอีอเธอ
“ลืมไป เธอไม่อบให้ใรเอ่ยถึมารา” ท่านเ้าเมือเมราฟเอ่ย่อนะถือพัมาประทับมืออี้า ราวับเยาะหยันที่ทำให้เรมินอาเสียอาารไ้
เรมินอา พยายามไม่ระเบิสิัวเอ เท่าที่ำวามไ้ แม่หอบเธอมาอาศัยอยู่ในบารมีอบ้านระูลเอ ลิน์ ้วยารเป็นอนุอท่านแรน์ยุเมราฟฟี่ แน่นอน เธอไม่เยพบหรอ แ่เพราะเ้าโรเรียนั้นสู เลยไ้เอรัทายาทอย่าเมราฟ พี่ให่อระูล แล้วันเลียี้หน้าึ้นมา แถมหมอนี่วนประสาทเธอเ่ที่สุ้วย
“มาเ้าเรื่อ รู้ัวไหมว่าเธอำลั่อภัยร้ายให้เมือฟาเนสอัน ันั้นันะยุบร้านเธอทิ้ะ ถ้าเธออธิบายไม่ระ่า” แรน์ยุเมราฟเ้าเมือมีอำนาในมือและ่มวัเ็มที่
“มีอำนา็ทำไ้นี่” เรมินอาูะหัวเสียมา เมื่อเอท่านเมราฟเอ่ยถึร้านอเธอ
“แน่นอน ถ้าอะไรที่มันเป็นภัย่อเมืออัน ัน็ำัทิ้ทันที” แรน์ยุเมราฟเอ่ยเสียเ้มัเน
“ไอ้เวร...” เรมินอาเริ่มหมวามอทน
แรน์ยุเมราฟเ้าเมือมีวามสะใับเรื่อทุ์ใอเรมินอา ่อนะยื่นใบำสั่สาสน์ สั่ารยุบร้านเรมีสอยู่บนโ๊ะทำาน ถึแม้เาะไม่อบัน แ่เรมินอาหัวื้อมัไม่ยอมเา ทั้ที่ท่านพ่อ่อนเสียไ้ฝาให้เาูแลน้อทุน รวมทั้น้อสาวบุธรรมนนี้้วย แ่เหมือนเรมินอาะไม่่อยอบี้หน้านเท่าในั
“เวทอวยพร ที่เธอรอบรอ มัน ือ อะไร” แรน์ยุเมราฟเ้าเมือถาม เพราะาเหุที่ไปสืบมานั้น ือ เวทอวยพรอร้านเรมีส แม้ะรู้ว่าเรมินอามีเวทอวยพรเหมือนแม่อเธอ แ่เธอไม่น่าเปิเผยให้ใรๆ พบเห็นไ้่ายๆ นี่นา เท่าที่ำไ้ ือ เรมินอาเลี่ยใ้เวทอวยพรเสมอๆ
เรมิอาำมือแน่น วาแ่ำ
“เล่าีๆ มันมีผล่อร้านเธอ และลายเ็นอัน” เ้าเมือแรน์ยุเมราฟเอ่ย่มู่ ้วยารแปะสาส์นยุบร้านเรมีส
“เหุเพราะลูสาวอัน ันไปอวยพรให้พ่อ้าท่านเอราสที่ลา” เรมินอาถอนหายใ้าๆ และยอมเล่าเรื่อราวทั้หม
“ลูสาว...” แรน์ยุเมราฟนใ นี่เาละเลย่อน้อสาวบุธรรมนนี้ ี่ปีันนะ? สิบปีเลยมั้
“ใ่ ื่อโรมินเ่ ำลัน่ารั น่าอ้อน นี่นายพานอเรื่อเหรอไห๊ะ” เรมินอาเผลออวลูสาว นลืมไปว่ารหน้านั้นือใร
“โอ้...เพิ่รู้ัวว่ามีหลานสาวแฮะ” แรน์ยุเมราฟบอ้วยท่าทีระหยิ่มและปนวามื่นใ เรมิอามีลูเป็นัวเป็นนแล้วั้นเหรอ? พ่ออหลานือใรัน
“ห้ามมาใล้ โรมินเ่อัน” เรมินอาู่ฟ่อๆ ทำให้ฝั่แรน์ยุเ้าเมือทำเพียยัไหล่อบ
“เล่า่อสิ เพราะเห็นแ่หลานสาว ารยุบึถูยเลิไปแล้วรึ่หนึ่” ผู้พี่เอ่ยำัสิน ทำให้ไ้ยินเสียิะไม่อบใานเป็นน้อสาวบุธรรม
“าที่ลูเผลอใ้เวทย์อวยพรที่ลา ทำให้สมามาร้า่าๆ ส่หมายเิ มาหาถึร้อยบับ เพื่ออพบโรมินเ่”
“ร้อยบับ!” แรน์ยุเ้าเมืออุทานไม่อยาะเื่อ เวทอวยพรอันรายริๆ ้วย ารสั่เสียอท่านพ่อ เาไม่วรปล่อยละเลยอี่อไป
“แ่ลูสาว ไม่่อยแ็แรล้มป่วยเป็นแรมปี ึไม่มีทาพบแไ้ทั้หม”
“เพราะเธอปิเสธ่าหา” แรน์ยุเมราฟัวามินเป็นน้อ ทำให้เิเสียฮึฮัอีรั้
“พ่อบ้านอัน ึแนะนำว่าให้เทียบเิมาวันเิลูในวัยรบห้าวบแทน พบรั้เียวพร้อมำอวยพร ันเห็น้วยึส่บัรเิถึพวเา เพื่อให้มาวันเิานอลูในเือนหน้านี้” เรมินอาอธิบายเสียุ่นๆ
“ัที่ไหน นเป็นร้อย ร้านเล็ๆ ไม่พอหรอ” แรน์ยุเมราฟถามเริ่มเป็นห่ว ทำให้เรมินอาบำ เพราะเาะเสนอสถานที่ให้แน่ๆ
“ฤหาสน์ทาใ้”
“อ้อ บ้านร้า” แรน์ยุเมราฟพยายามนึๆ เป็นฤหาสน์ที่ยให้อนุภรรยาอท่านพ่อนั่นแหละ หรือแม่อเรมินอา
“ำลัปรับปรุ่าหา!” เรมิอาแย้ืน
“ทำวามสะอา และแ่บ้านให้สวยาม มัน ือ หน้าาให้ับหลาน้วย เี๋ยวส่ทหารไป่วยำัเอาสิ่รๆ ในบ้านร้านั่นออแล้วัน” แรน์ยุเมราฟเอ่ยบอทั้ิถึวามเหมาะสม
“ไม่ำเป็นน่า ัน้านไ้” เรมินอาไม่รับ แม้ะเสียอ่อนล เมื่อผู้พี่เริ่มเ้ามาให้วามูแล
“เ็บเินอเธอไว้รับผิอบส่วนอแาร้าเถอะ ส่วนสถานที่มันเี่ยวับระูลอัน ัน้อทำให้มันเหมาะสมและมีวามส่าาม” แรน์ยุเมราฟเอ่ยแบบมัมือ สรุปว่าะส่ทหารไป่วยเหลือ และอยุ้มัน้วยไปในัว
เรมินอา อยาเอ่ยั้าน แ่วามเอาแ่ใอเมราฟมัอบใ้เสมอ ถ้าเป็นเรื่อที่้อารทำให้สำเร็ รวมถึหน้าาอระูล้วย
“นี่เป็นวามรับผิอบอันเ่นัน เมื่อเหุเิเพราะหลานัวเอ่อภัยร้ายให้เมือฟาเนส ัน็แสวามผิอบในส่วนอัน ลไหม” แรน์ยุเมราฟเราับน้อสาวนหัวื้อ และเาเอาัวเ้าไปมีส่วนรับผิอบารยุบร้านอหลานสาวทันใเ่นัน
“็ไ้่ะ” เรมินอายอมอ้อน้อและยอมล
“หึๆ โเป็นผู้ให่แล้วสินะเรมินอา นึว่าะหัวื้อนฝาเหมือนแ่่อน” แรน์ยุเมราฟพอใที่้อเสนออเาไ้อบรับาน้อสาวบุธรรม
“เพื่อลู ันยอม่าไ้ทุน” เรมิอาเอ่ยประัประ
“ถ้าเพื่อลู ้อสุท้าย หมายเิอันละ แลับารไม่เ็นสาส์นประาศยุบร้านเรมีสแบบถาวร” แรน์ยุเมราฟเอ่ยปิไพ่สุท้ายในำมือ
“ไอ้ี้โ...ไห๋ออมาแบบนี้” เรมินอาถึับวาใส่ ใบหน้าอนำทั้โมโหึ้น ให้ายเถอะ เธอแพ้เาลอเลย
“อยาไปเอหน้าหลานสาวแสนน่ารัสัรั้” แรน์ยุเมราฟพ่นไม้เ็ แม้ว่าอีฝ่ายใไม่แ็พอ แ่เรียมมารับมือเ่นัน
“็ไ้ นี่หมายเิอพี่” เรมินอายอมำน ่อนวาบโ๊ะีปัทั้หมายเิ พร้อมับมาึระาษสาสน์ยุบร้านเรมีสเอามาีทิ้่อหน้าท่านเ้าเมือฟาเนสสูศัิ์อย่า เอ ลิน์ แล้วหมุนัวสะบั้น ้าวับๆ ลับไปหาลูสาวสุวใ
แรน์ยุเมราฟถึับส่ายหน้าให้เบาๆ ารเป็นพี่ให่แล้ว้อูแลบรราน้อๆ มันเหนื่อยเหมือนันนะ สสัยเพราะอายุที่เพิ่มึ้นระมั้
“้อวนเมรินน่าไป้วย อย่าน้อยน่าะทำให้เรมินอาใอ่อนล” แรน์ยุเมราฟนึถึลูสาววัยสิบสอปี ที่่อน้าเอาแ่ใเหมือนนพอวร ถ้ารู้ว่ามีน้อสาวั้นหนึ่ะลายเป็นพี่ที่ีแบบเาบ้าไหมนะ
โปริามอน่อไป
บทที่4 หนูอยาเป็นนัผภัย
ความคิดเห็น