คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ` weekend - l a s t. { end. }
WEEKEND
luhan x minseok x sehun
RATE: NC-17
-------------------
- LAST -
“ถ้าฉันไม่ใช่ลู่หาน...นายจะเสียใจกับเรื่องคืนนี้มั้ย? มินซอก...”
“มินซอกร้องไห้ทำไม?”
“ฮึก ฮือ ลูกบอล..ลูกบอลของมินซอก”
เด็กน้อยตัวกลมนั่งกอดเข่าร้องไห้โฮอยู่ในสวนสาธารณะของหมู่บ้าน ดวงตาแดงกล่ำ สองแก้มเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาหยดใสที่ไหลอาบลงมาเป็นทางยาว มินซอกในวัยแปดขวบ กำลังร้องไห้หนักเพราะเจ้าตัวดันทำลูกบอลหลุดมือเข้าไปอีกฝากหนึ่งของสวนซึ่งมีกำแพงลวดหนามกั้นอยู่ ทำให้มินซอกเข้าไปเอาลูกบอลไม่ได้
“เข้าไปอยู่ลึกขนาดนั้น...เราเข้าไปเอาไม่ได้หรอก ตัดใจเถอะนะมินซอก”
ลู่หานในวัยเดียวกันย่อตัวนั่งลงข้างๆเพื่อนสนิท ก่อนจะยกมือลูบหัวปลอบเพื่อนตัวกลมของเขา กำแพงลวดหนามทั้งสูงและอันตราย เด็กๆอย่างพวกเขาไม่มีทางลอดผ่านเข้าไปเก็บลูกบอลของมินซอกได้หรอก มินซอกเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนทั้งน้ำตา จมูกเล็กแดงกล่ำจากการร้องไห้อย่างหนัก แววตาเศร้าหม่นจนลู่หานอดสงสารไม่ได้
“ตะ...แต่ว่า ฮึก”
“เซฮุน!...นายจะทำอะไรน่ะ!?”
ลู่หานถามขึ้นเสียงดัง เมื่อเห็นร่างของเด็กชายตัวผอมอีกคนกำลังเดินมุ่งหน้าไปที่กำแพงลวดหนามตรงหน้า
“ฉันจะเข้าไปเอามาให้เอง”
เด็กน้อยพูดแค่นั้นก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ตรงบริเวณรั้วลวดหนามที่ชำรุดจนกลายเป็นช่องโหว่ขนาดไม่กว้างมาก แต่เขาคิดว่าขนาดตัวเล็กๆของเขาจะสามารถลอดผ่านเข้าไปได้ เซฮุนตัดสินใจก้าวขาข้างหนึ่งผ่านเข้าไปด้านในได้สำเร็จ
“เซฮุนอย่านะ! มันอันตราย”
ลู่หานร้องห้ามน้องชายตัวแสบเสียงดังลั่น โดยที่มีมินซอกนั่งมองร่างเล็กของเซฮุนค่อยๆแทรกตัวผ่านรั้วลอดหนามเข้าไปอย่างทุลักทุเลด้วยความตกตะลึง เซฮุนไม่สนใจเสียงห้ามปรามของคนเป็นพี่เลยแม้แต่นิด ยังคงพยายามแทรกตัวเองผ่านรั้วลวดหนามเข้าไปได้สำเร็จ
“เห็นมั้ย ว่าเข้ามาได้แล้ว”
เด็กชายตัวผอมยืนขึ้นปัดเสื้อผ้าเล็กน้อยก่อนจะบอกกับอีกสองคนว่าเขาสามารถผ่านเข้ามาได้โดยไม่เป็นอันตราย เซฮุนหมุนตัวเดินตรงไปยังลูกบอลของมินซอก ก่อนจะก้มลงหยิบมันขึ้นมา แล้วโยนข้ามแนวรั้วออกมา มินซอกฉีกยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะวิ่งไปเก็บลูกบอลของตัวเอง
“ลูกบอลของมินซอก!”
เด็กชายตัวกลมร้องออกมาด้วยความดีใจเมื่อก้มหยิบลูกบอลมาโอบไว้กับตัว ลู่หานหันมายิ้มให้กับมินซอก เซฮุนลอบยิ้มโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น เขาเดินกลับมาช่องทางเดิมที่ลอดผ่านเข้ามาก่อนจะแทรกตัวมุดหัวออกมา
“โอ้ย!!”
เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น ดึงให้ลู่หานและมินซอกหันมามองต้นเสียง แล้วทั้งคู่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากฝ่ามือเล็กของเซฮุน ลู่หานวิ่งเข้าไปหาน้องชายอย่างรวดเร็วตามด้วยมินซอกที่ทิ้งลูกบอลแล้ววิ่งตามมาด้วยความตกใจ ลู่หานกับมินซอกพยายามช่วยดึงร่างของเซฮุนออกมาโดยไม่ให้โดนลวดหนามเกี่ยว จนสามารถพาเซฮุนหลุดออกมาได้สำเร็จ
เลือดสีแดงสดยังคงไหลออกมาจากฝ่ามือเล็กของเซฮุนไม่ยอมหยุด มินซอกจับมือของคนเจ็บมาดูก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาอีกระลอก เขาเป็นต้นเหตุให้เซฮุนต้องเจ็บตัว
เพราะเขา...
- - - - - - - - - - - - - -
20130326.
มินซอกลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันใหม่ เมื่อคืนเขาจำไม่ได้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็เมื่อแสงแดดอุ่นๆยามสายปลุกให้เขาตื่นขึ้น เหตุการณ์เมื่อคืนหวนกลับเข้ามาในหัวของมินซอกอีกครั้ง คนตัวเล็กกระพริบตาถี่รัวก่อนจะก้มลงมองสำรวจตัวเองก็พบว่าเขาใส่เสื้อผ้าอยู่ครบทุกชิ้น ใบหน้าขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด เขาเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะพลิกตัวไปอีกด้าน
ลู่หาน...
ไม่อยู่...
ลู่หายหายไปไหน?
บนที่นอนอีกฝากว่างเปล่าไม่มีร่างของอีกคนนอนอยู่อย่างที่เขาคิด แขนเล็กยันให้กายลุกขึ้นนั่งก่อนจะมองสำรวจไปรอบห้อง ไม่มีแม้แต่เงาของอีกคน ร่องรอยจากเหตุการณ์เมื่อคืนยังคงอยู่ นั่นทำให้มินซอกแน่ใจว่าเขาไม่ได้ฝันไป
แต่ที่เขาประหลาดใจคือตอนนี้อีกคนหายไปไหน มินซอกลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้องน้ำเพื่อมองหาอีกคน แต่ก็ไร้วี่แวว ขาเล็กเปลี่ยนจากก้าวช้าๆเป็นก้าวเร็วขึ้น เมื่อไม่เห็นแม้แต่กระเป๋าเดินทางของอีกคน
มินซอกตามหาลู่หานทั่วบริเวณบ้าน เขาแน่ใจว่าเขาสำรวจดูทุกห้องภายในบ้านแล้ว แต่ก็ไม่พบร่างของอีกคนเลย แม้แต่รองเท้าที่ควรจะวางอยู่บนชั้นวางรองเท้าหน้าบ้าน ก็ไม่มี...
ลู่หานกลับไปแล้วงั้นหรอ?
อีกคนจะกลับไปทั้งๆที่วันนี้เป็นวันเกิดของเขาได้ยังไง ก็ลู่หานสัญญากับเขาไว้แล้วว่าจะอยู่ฉลองวันเกิดของเขาด้วยกัน แต่อีกคนจะกลับไปทั้งที่ยังไม่ได้เอ่ยลาสักคำได้ยังไง...
มินซอกเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูรั้ว มันถูกเปิดค้างไว้ เขายืนนิ่งคิ้วขมวดเป็นปมด้วยความสงสัย ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าเขากำลังรู้สึกยังไง ในหัวสมองตอนนี้มันว่างเปล่า พลันสายตาของคนตัวเล็กก็หันไปพบกับซองจดหมายสีขาวที่ถูกสอดไว้ที่กล่องรับจดหมาย..
มินซอก...ตอนที่นายได้อ่านจดมายฉบับนี้ฉันคงไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว
ขอโทษที่ฉันรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับนายไม่ได้...
ขอโทษที่ไม่ได้บอกความจริงกับนาย...
มินซอกเป็นคนที่ฉันรักมาก แต่ฉันคงไม่สามารถอยู่ดูแลมินซอกได้
แต่...ยังมีอีกคนที่รักมินซอกไม่น้อยไปกว่าฉันเลย เขาจะดูแลมินซอกแทนฉัน
โอ เซฮุนจะดูแลมินซอก... เซฮุนรักมินซอกมาก รักมานานแล้ว อาจจะก่อนฉันด้วยซ้ำ
เซฮุนรักมินซอก..และเซฮุนจะทำให้มินซอกมีความสุข
ขอให้สุดสัปดาห์นี้เป็นสุดสัปดาห์แห่งความสุขสำหรับมินซอกนะ...
รัก.
ลู่หาน.
- - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ทำอะไรอยู่?”
ร่างของผู้ป่วยที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงเขียนบางอย่างลงบนแผ่นกระดาษต้องชะงักมือเมื่อเสียงน้องชายของเขาดังขึ้นหลังจากเจ้าตัวเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับหอบหิ้วถุงผลไม้มาเต็มไม้เต็มมือ ลู่หานสอดกะดาษในมือเก็บไว้ในไดอารี่ก่อนจะหันไปทางน้องชายของเขา
“ป่าวนี่...”
เซฮุนเลิกคิ้วมองพี่ชายอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมาอีก หันมาหยิบผลไม้ออกมาจากถุง ก่อนจะเลือกแอปเปิ้ลหนึ่งผลขึ้นมาปลอกอยู่เงียบๆ ลู่หานเหลือบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของน้องชายก่อนจะยิ้มบางๆกับตัวเอง
“ทำไมตอนเด็กๆนายถึงชอบแกล้งมินซอกนักนะ...เซฮุน”
ลู่หานเปรยออกมาเบาๆราวกับว่าเขาพูดกับตัวเองมากกว่า แต่เซฮุนที่ยืนอยู่ข้างๆเตียงได้ยินประโยคเมื่อครู่ชัดเจน เขาขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะหันไปส่งสายตาสงสัยให้คนเป็นพี่
“ทำไมจู่ๆพูดเรื่องนี้ขึ้นมา...”
“ป่าวหรอก...ก็แค่อยากรู้”
“ก็แค่...เวลาแกล้งหมอนั่นแล้วสนุกดี”
เซฮุนเอียงคอตอบด้วยสีหน้ากวนๆก่อนจะหันมามาสนใจผลไม้ในมือต่อ ลู่หานหัวเราะออกมาเบาๆ
“ไม่ใช่เพราะชอบมินซอกหรอกหรอ?”
เซฮุนชะงักมือที่จับมีดเล็กในมือเล็กน้อย ก่อนที่ใบหน้าจะขึ้นสีแดงระเรื่อ ลู่หานมองดูอาการน้องชายอย่างคนรู้ทันจึงหลุดเสียงหัวเราะออกมาอีกครั้ง เซฮุนเม้มปากแน่นก่อนจะหันไปมองค้อนพี่ชายที่เอาแต่หัวเราะอย่างมีความสุข
“พูดบ้าอะไรน่ะ...”
เซฮุนแหวใส่เบาๆก่อนจะหันกลับมาปลอกแอปเปิ้ลในมือต่อ ลู่หานได้แต่ยิ้มพลางส่ายหัวให้กับคนปากแข็งอย่างโอเซฮุน น้องชายแท้ๆของเขาเอง ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าเซฮุนรู้สึกยังไงกับมินซอก เซฮุนเป็นคนเข้มแข็ง ตอนเด็กๆแทบไม่เคยร้องไห้ให้เขาเห็นเลย จนกระทั่งวันที่ต้องจากกับมินซอก เด็กชายตัวน้อยได้แต่นั่งซึมอยู่ในรถขณะที่ครอบครัวของเขากำลังเดินทางออกมาจากหมู่บ้าน ไม่นานธารน้ำตาก็เอ่อล้นออกมาจากดวงตากลมของน้องชายตัวน้อย เขารู้ว่าเซฮุนไม่อยากแยกกับมินซอก
เพราะ เซฮุนรักมินซอก...
“เซฮุน..”
“หืม?”
“สุดสัปดาห์นี้นายว่างรึป่าว?”
“อืม...ก็ว่าง”
“ช่วยอะไรฉันอย่างสิ”
“.........”
“ช่วยกลับไปหามินซอกหน่อย...”
- - - - - - - - - - - - - - - -
“ที่มือนั่นไปโดนอะไรมาหรอ?”
“อะ...อ๋อ เศษแก้วน่ะ โดนบาดเมื่อเดือนก่อน”
ทำไมเขาถึงไม่เอะใจเลยนะ รอยแผลเป็นที่ฝ่ามือของอีกคน เขาเห็นมันชัดเจนตอนที่ทำอาหารเย็นในครัว รอยแผลจากการเข้าไปเอาลูกบอลให้เขาเมื่อสิบเอ็ดปีที่แล้ว
รอยแผลของโอ เซฮุน
มินซอกปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเปรอะแก้มออกลวกๆขณะที่สองขากำลังวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละ เสียงลมหายใจเหนื่อยหอบปะปนกับเสียงสะอื้นของคนตัวเล็กดังเครือกันจนฟังแทบไม่ออก เขาไม่รู้ว่าจุดหมายที่กำลังวิ่งไปคือที่ไหน เขาไม่รู้ว่าวิ่งออกมาทำไม เขารู้แค่เขาไม่สามารถยืนอยู่เฉยๆได้ ตอนนี้เรื่องราวต่างๆกำลังทำให้เขาสับสน สับสนไปหมด ทั้งความรู้สึกและหัวใจของเขา…
มินซอกรักใคร?
“มินซอก...”
โอ เซฮุน...
ร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า ทำให้มินซอกผ่อนความเร็วจากการวิ่งมาเป็นก้าวเดินช้าๆไปหาคนตรงหน้า ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำใสๆมองตรงไปยังอีกคนที่มองมาที่เขาเช่นกัน แววตาที่กำลังเต็มไปด้วยความเศร้า เซฮุนกำลังรู้สึกเศร้า เขาไม่ชอบน้ำตาของอีกคน ไม่ชอบเห็นมินซอกร้องไห้ ไม่ชอบมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ทำไมเขาถึงได้ชอบทำให้คนๆนี้ร้องไห้นักนะ ทำไมเขาถึงได้ชอบทำมินซอกเสียใจ ทำไม...
ผลั่ก!
ฝ่ามือเล็กทั้งสองข้างของคนตัวเล็กผลักที่อกของเขา ขาทั้งสองข้างก้าวถอยหลังอย่างคนไร้เรี่ยวแรง ไม่มีเสียงร้องของความเจ็บปวดออกมาเลยแม้แต่นิด เขารู้ว่ามันเจ็บปวดไม่เท่ากับเสี้ยวหนึ่งของคนตัวเล็กตรงหน้านี้เลยด้วยซ้ำ เซฮุนก้มหน้าลงต่ำเม้มริมฝีปากของตัวเองแน่น ไม่กล้าแม้แต่จะมองใบหน้าของคนตัวเล็กในตอนนี้ เขารู้สึกผิด รู้สึกผิดเหลือเกิน...
“ทำไมถึงทำแบบนี้ ฮึก...”
“.........”
“ทำไมนายไม่บอกความจริง...”
“……..”
“ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกว่าเป็นนาย ฮึก…”
มินซอกก้าวเข้าไปชิดตัวอีกคนก่อนจะใช้สองมือทุบรัวลงที่อกของคนตรงหน้า คนที่เอาแต่ยืนก้มหน้านิ่ง คนที่เอาแต่นิ่งเงียบ คนที่ชอบแกล้งเขาตั้งแต่ตอนเด็กๆ เซฮุนคนใจร้าย คนตัวเล็กปล่อยเสียงสะอื้นออกมา น้ำตาที่ไหลลงมายังคงไม่มีทีท่าจะหยุดไหล...
“ทำไม..ฮึก ทำไมเซฮุน..ฮือ..”
“ขอโทษ...มินซอก ฉันขอโทษ…”
เซฮุนรวบสองมือของคนตัวเล็กตรงหน้าไว้ก่อนจะรวบตัวอีกคนเข้ามากอด เขาทนเห็นอีกคนร้องไห้ต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาไม่อยากเห็นมินซอกร้องไห้เพราะเขาอีกแล้ว เซฮุนกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นเมื่ออีกคนยังส่งเสียงสะอื้นออกมาไม่ยอมหยุด
อย่าร้องไห้ มินซอกอย่างร้องไห้นะ...
“ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก...ว่านายรู้สึกยังไง ฮึก” มินซอกส่งเสียงอู้อี้ออกมาทั้งที่ยังสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของอีกคน
“........”
“ฉันจะได้รู้ตัวเร็วกว่านี้...ฮึก ว่าฉัน ก็รู้สึกเหมือนกันกับนาย”
“มินซอก….”
เซฮุนเบิกตากว้าง ก่อนจะกระพริบตาถี่อย่างสับสนก่อนจะดึงใบหน้าอีกคนให้สบตากับเขา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา คนตัวเล็กในอ้อมกอดเขายังคงส่งเสียงสะอื้นออกมาเบาๆ
เขาไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย คำพูดของมินซอกยังดังก้องอยู่ในหัวของเขา นิ้วเรียวยกขึ้นเกลี่ยหยดน้ำตาออกจากแก้มของคนตัวเล็ก ก่อนที่ใบหน้าจะเคลื่อนต่ำลงไปหาอีกคน และริมฝีปากที่ประกบกันราวกับโหยหา จูบของเขาสำหรับมินซอก จูบของเซฮุนสำหรับมินซอก เขาปล่อยให้เวลาผ่านไปก่อนจะผละริมฝีปากออกมามองคนตรงหน้า สองมือประคองใบหน้าอีกคนไว้อย่างทะนุถนอม
“ฉันรักมินซอก...เซฮุนรักมินซอกนะครับ”
“ฉันก็รักเซฮุน...”
--------------------------
ดอกเบญจมาศสีขาวช่อสวยถูกวางลงตรงหน้าหลักศิลาสีขาวที่มีรูปของ ลู่หาน คนที่เขาคิดถึงมาตลอด น้ำตาไหลออกมาจากร่างเล็กที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าร่างของอีกคนที่หลับใหลอยู่ใต้พื้นดิน สายลมเอื่อยพัดมากระทบใบหน้าเขาอย่างแผ่วเบาราวกับว่ามันต้องการจะปลอบประโลมเขา
มินซอกรู้เรื่องราวทั้งหมดจากเซฮุน ลู่หานป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ลู่หานเพิ่งพบเชื้อมะเร็งเมื่อสองปีที่แล้วและไม่ได้บอกเรื่องนี้กับมินซอก กำลังใจจากมินซอกทำให้ลู่หานสามารถต่อลมหายใจตัวเองได้จนมันเหมือนกับว่าเขาจะหายขาด แต่สุดท้ายมะเร็งร้ายก็พรากลู่หานไปจากเขาและเซฮุน...
“ขืนมินซอกเอาแต่ร้องไห้แบบนี้ พี่คงได้โกรธฉันแย่...”
เซฮุนที่ยืนอยู่ข้างหลังเอ่ยขึ้นเบาๆ มินซอกยิ้มกับตัวเองก่อนจะเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า
“ฉันจะคิดถึงลู่หานตลอดไป...”
มือเล็กเอื้อมไปลูบใบหน้าคนในรูปเบาๆก่อนจะลุกขึ้นยืนและก้าวถอยหลังมายืนข้างๆเซฮุน แม้ว่าลู่หานจะจากไปอย่างไม่มีวันกลับ แต่ลู่หานจะเป็นความทรงจำที่สวยงามของมินซอก ตลอดไป...
“พี่ไม่ต้องห่วงนะ....” เซฮุนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ราวกับต้องการให้อีกคนที่อยู่บนนั้นได้รับรู้ เซฮุนเอ่ยแผ่วเบาก่อนจะก้มหน้าลงมองหน้าอีกคน เขาจับมือของมินซอกขึ้นมาทาบทับที่บริเวณหน้าอกด้านซ้าย
“ผมจะดูแลมินซอก ด้วยชีวิต...”
“และหัวใจของผม...”
- - - - - - - - - - - - - - -
ร่างที่นั่งพิงหัวเตียงของเตียงผู้ป่วยกำลังทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง สายลมในฤดูใบไม้ผลิปลายเดือนมีนาคมพัดมากระทบกับร่างกายอย่างแผ่วเบา หากแต่ช่วยให้เขารู้สึกสงบอย่างน่าประหลาด ในมือของผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้ายมีรูปถ่ายหนึ่งใบ ในรูปมีเด็กผู้ชายสามคนกำลังยืนกอดคอกันอยู่ ใบหน้าของเด็กทั้งสามแต้มไปด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสา
ในเวลานี้เขารู้ว่าเหลือเวลาอยู่บนโลกใบนี้อีกไม่นาน ในไม่ช้าเขาจะต้องละทิ้งทุกอย่างไว้บนโลกใบนี้ ก่อนลมหายใจสุดท้ายจะหมดไป เขาได้มอบของขวัญที่แสนวิเศษให้กับคนที่เขารักที่สุดทั้งสองคนแล้ว...
ลู่หานยิ้มให้กับรูปถ่ายในมือเป็นครั้งสุดท้าย.
สุดสัปดาห์นี้...เขาคงได้หลับพักผ่อนเต็มที่แล้ว
หลับไปชั่วนิรันดร์...
WEEK
END.
- - - - - - - -
- TALK -
สำหรับ Special shot-fiction เรื่อง weekend นี้เราได้แรงบันดาลใจมาจากการ์ตูนสั้นเรื่องหนึ่งที่เคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว จำพล็อตเรื่องได้ลางๆแต่จำชื่อเรื่องไม่ได้ 5555555 แต่ชอบพล็อตเรื่องมากเลยจำได้ขึ้นใจ สำหรับเรื่องนี้สุดท้ายแล้วก็กลายเป็น ฮุนหมิน จนได้ (อย่าเพิ่งสาปเรา) 555555555555 กบฏพิหานอย่างแรง ให้นางตายเฉยเลย 55555555
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ.
ความคิดเห็น