พันธนาการแห่งรัก พิทักษ์หัวใจนายเย็นชา

ลำดับตอนที่ #1 : ครั้งแรกของเรา

ณ..ภัตตาคารโรงแรมหรูย่านใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง
 
…ภูษิต พิทักษ์ธนากูล ชายหนุ่มวัยยี่สิบเก้าปี  รูปร่างสูงใหญ่ ผิวขาวสะอาด  ผมสั้นโดยถูกจัดทรงมาอย่างหล่อเหลาดูดีและเนียบใบหน้าหล่อคม ดวงตากลมโต ขนตาแพยาว เข้ากับรูปหน้าได้ดี ริมฝีปากสีแดงอมชมพู  เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาว   พับแขนขึ้นไปเหนือศอกสีขาวกับกางเกงสแลกสีดำที่คาดทับกับเข็มขัดหนังอย่างดี สวมรองเท้ายี่ห้อดังราคาแพง เขาเพิ่งถูกแฟนสาวของเขาทิ้งเขาไปอย่างไม่มีเยื้อใย เพื่อไปแต่งงานกับคนรักของเธอ ด้วยเหตุนี้ทำให้เขาต้องเขามากรุงเทพเพื่อมาขอร้องเธอ แต่เขาก็ต้องผิดหวังเมื่อบอกว่าเธอไม่ได้รักเธอแล้ว มันทำให้หัวใจเขาแตกสลาย ภาพที่เธอเขานั้นมันยังวนเวียนอยู่ในหัวของเขาอยู่ไร

“ภูค่ะ เมย์ต้องขอโทษจริงๆนะค่ะเมไม่ตั้งใจ แต่เมรักเขาและเขาก็รักเมย์ด้วย” เมยาวี แฟนสาวของภูษิตบอกกับชายหนุ่ม

“เมย์ แล้วที่ผ่านมาเรื่องระหว่างเรามันคืออะไร ผมรักคุณนะ” ชายหนุ่มบอกอย่างตัดพ้อ กลับไร่กลับผมนะเมย์
 
“ไม่ค่ะ เมย์จะไม่เสียเวลาอยู่กับคุณหรอกค่ะ คุณนะ วันๆก็ทำงานแต่ในไร่ น่าเบื่อมาก เมย์อยากจะไปเที่ยว สังสรรค์กับเพื่อนบ้างอะไรบ้าง “

“ผมก็พาคุณไปได้ทุกที่คุณต้องการนะเมย์ กลับไร่กับผมเถอะนะ คุณอยากจะไปที่ไหน เที่ยวเมืองนอก หรือ ในไทย ตอนนี้ผมก็จะพาคุณไปนะ นะ “

“เสียใจค่ะภู “ เมยาวีตอบแฟนหนุ่มไป

 “แล้วที่เมื่อก่อนคุณเคยบอกผมว่าคุณรักผม รักบ้านไร่ของเรา มันหมายความว่ายังไง” เขาพยายามจะถามเธอเพื่อหาเหตุผล

“ มันหมายความว่าเมย์โกหกคุณไงค่ะ ” เมยาวีตอบแบบทำร้ายน้ำใจเขามาก

“ เมย์ต้องไปแล้วนะค่ะภู แฟนเมย์รออยู่ ” เธอเดินหันหลังจากเขาไปโดยไม่หันหลังมาฟังเสียเรียกของคนที่รักเธอเลย

“ เมย์ เมย์ เมย์” เขาพยามจะเรียกเธอถึงแม้เธอจะไม่สนใจเขาเลย จากการที่เมยาวีทิ้งเขาไปมันทำให้เขาเสียใจมาก

   เขาเรียกพนักงานให้ยกเหล้าอย่างดีมาวางไว้ให้   แล้วเขาก็กระดกดื่มรวดเดียวหมดขวด   ก่อนจะกวักมือเรียกพนักงานให้เอาขวดใหม่มาดื่มเหมือนเดิมเรื่อยๆ

“น้อง…..พี่ขอเหล้าเพิ่มหน่อย” ด้วยความเมาแบบไม่ค่อยได้สติ

“ท่าทางเขาจะไม่ค่อยดีนะคะคุณปาริตา”

...แขกท่านนี้เขาดื่มมากแล้วด้วยนะค่ะ..คือว่าหนูเห็นเขามานั่งดื่มตั้งแต่ตอนเย็น  ตั้งแต่เขาเข้ามาจองห้องกับทางเราแล้วพนักงานก็ยกของขึ้นไปเก็บที่ห้องพักใแล้วก็ลงมาดื่มที่นี่นะค่ะ”พนักงานสาวเป็นคนบอกกับอารยา
.
...ปาริตา  อัศวไพศาล หญิงสาววัยยี่สิบสี่ปี ผมยาวสวยเต็มแผ่นหลัง ดวงหน้ารูปไข่สวยหวาน  ดวงตากลมโตสดใส  เธอแต่งกายด้วยชุดฟรอมของเครื่องของผู้บริหารโรงแรม ดูสะอาด  สวมร้องเท้าส้นสูงมีสายเล็กมัดที่ข้อเท้าเอาไว้อย่างน่ารัก
 เธอทอดสายตามองชายหนุ่มคนนั้นอย่างนิ่งงัน  ก่อนจะก้าวขาตรงเข้าไปหาร่างของชายหนุ่มแล้วหันหน้าไปบอกกับพนังงานคนหนึ่งที่กำลังจะวางขวดเหล้าให้เขา

“ ขอโทษนะค่ะ...ดิฉันว่าดึกมากแล้วนะค่ะคุณน่าจะขึ้นไปผักผ่อนได้แล้วนะคะ...”
 
น้ำเสียงหวานหูดังขึ้นเบาๆ แต่ก็สามารถเรียกความสนใจจากเขาได้
 
...ชายหนุ่มหน้าตาคมคายเงยหน้าขึ้นไปมองดวงหน้าหวานของหญิงสาวตรงหน้า ถึงแม้เขาจะเห็นเธอเลือนรางแต่เขาก็รู้ว่า  คนตรงหน้าสวยงานและน่ารักขนาดไหน

“ ไม่ฉันมีเงิน...นี่ไง..เท่าไหร่ค่าเหล้า   คำพูดห้วนๆเขาพยามบอกเธอทั้งๆที่เมาไม่รู้เรื่อง
 
 “ดิฉันทราบค่ะว่าคุณมีเงิน แต่ดิฉันว่าคุณเมามากแล้วนะค่ะ คุณควรกลับไปพักผ่อนที่ห้องพักได้แล้วนะค่ะ” ปาริตาตอบเขาว่าเธอทราบ
 
เขาหยิบเงินสดออกมาจากกระเป๋าสตางค์ออกมาวางอย่าไม่ใส่ใจกับกระเป๋าใบนั้นสักเท่าไหร่  จึงทำให้มันตกลงสู่พื้น หญิงสาวมองเห็นแล้วก็หันไปมองในขณะที่พนักงานส่งกระเป๋าสตางค์แล้วส่งให้เธอเธอเปิดมันออกมาดูจึงรู้ว่าชายคนที่เมา คือ  ภูษิต  พิทักษ์ธนากูล

  “ ค่าใช้จ่ายของคุณเอาไว้เก็บรวมกันกับค่าห้องก็ได้..แต่ตอนนี้ขอให้คุณขึ้นไปผักผ่อนก่อนนะค่ะ ”
 
    เธอหันไปหาพนักงานสองคนที่เดินเข้ามาพร้อมกับช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้นแล้วพาก้าวออกจากห้องอาคารหรูตรงไปยังลิฟต์แล้วเข้าไปยังห้องพักเขา โดยใช้คีย์การ์ดที่อยู่ในมือบางของเธอ
 
“ วางเขาไว้ที่เตียงนั่นละจ๊ะ ”
 
เธอบอกกับพนักงานชายหนุ่มสองคน ที่ช่วยกันวางร่างสูงใหญ่ของเขาลงบนเตียงกว้างแล้วก็ออกไปที่ประตูห้อง
 
“ ขอน้ำหน่อยสิ....หิวน้ำ ”
 
ปาริตาเตรียมจะก้าวออกไปจากห้องแต่พอได้ยินเสียงของเขาเรียกเธอจึงหันกลับมา  ในขณะที่พนักงานทั้งสองออกไปจากห้องของเขา
เธอเดินตรงไปที่เตียงกว้าง แล้วก้มมองดูใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา  รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นมาบนใบหน้าหวาน เมื่อมองดูใบหน้าของเขาที่ดูหล่อ เธอเองก็เพียงแค่มองว่าเขาเองก็ดูหล่อดี พลางคิดในใจว่าผู้ชายๆหล่ออย่างเขาทำไมต้องมาอกหักอะไรขนาดนี้ด้วย
     เธอไม่เคยมองหน้าผู้ชายที่มองคิดว่าสะดุดตามาก่อน  เขาคนนี้เหมือนมีอะไรบางอย่างที่สามารถสะกดคนอย่างเธอให้หยุดมองเขาได้
 
“ นี่ค่ะ คุณภูษิต  น้ำ....
 
  เธอยื่นขวดแก้วน้ำเย็นที่เดินไปเปิดมาจากตู้เย็นมาส่งให้เขา
 
    เมื่อเขาค่อยๆลืมตามองเจ้าของเสียงที่หวานหู ก่อนจะยื่นมือไปรับขวดน้ำพร้อมกับลุกนั่งแล้วกระดกน้ำในขวดจนหมด
 
“ คุณดื่มมากแล้วนะค่ะ....นอนพักเถอะค่ะ...หากต้องการอะไรพิเศษบอกกับพนักงานได้นะค่ะ..”
 
    เธอพูดจบก็เตรียมตัวหมุนร่างก้าวไปจากเตียงกว้าง...แต่ว่าฝ่ามือใหญ่ที่แข็งแรงของเขารวบข้อมือข้างหนึ่งของเธอเอาไว้ก่อน จะออกแรงกระตุกให้ร่างบางเซลงไปนั่งบนตก
 
“อุ้ย..นี่คุณ..!!!!  หญิงสาวร่างบางร้องอย่างตกใจ
 
เธอหันขวับไปมองเขา  แต่เขากลับไม่พูดพร่ำทำเพลง
 
  เขาโน้มใบหน้าที่หล่อเหลาลงมาที่แก้มขาวนวลของเธอและซุกไซ้ไปตามใบหน้าและลำคอ โดยที่หญิงสาวพยามยามดิ้นด้วยความตกใจ
 
“ ไม่นะ อย่าทำแบบนี้ ฉันเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ “
 
หญิงสาวตรงหน้าพยามยามดิ้น แต่ร่างใหญ่กลับไม่ยอมฟังคำทัดท้านของเธอ ก่อนจะทาบร่างของคนตัวใหญ่ทับคนตัวเล็ก ให้นอนลงไปสู่เตียวกว้าง
 
อย่านะ....อย่า   หญิงสาวร้องของทั้งน้ำตา
 
   แต่ด้วยอาการของคนที่เมากลับไม่ได้ฟังคำพูดของเธอแม้แต่น้อย  มือข้างหนึ่งก็รวบมือบางไว้เหนือศีรษะ  ร่างกายเขาเขาก็เบียดเข้าร่างของเธอเอาไว้อย่างแนบแน่น ในขณะที่ที่หญิงสาวทั้งร้องไห้และขัดขืนอย่างน่าสงสารและพยามยามดิ้นรนขัดขืน   แต่ก็ไม่อาจจะต้านพละกำลังของคนที่แข็งแรงแล้วความเชี่ยวชาญของเขาได้ เธอถูกเขาข่มขืนในค่ำคืนที่ยาวนาน โดยไม่มีใครล่วงรู้ได้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น  รวดเร็วชนิดที่ไม่คาดฝัน
  อารยานอนนิ่งร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ระบมไปทั้งร่างกายและจิตใจ  หยาดน้ำใสๆ
ออกมาจากหางตาทั้งสองข้าง หญิงสาวใช้หางตาหันไปมองคนข้างๆที่นอนหลับอย่างสนิท อย่างเจ็บใจ  พร้อมกับคิดในใจอย่างโมโห

“คุณจะต้องรับผิดชอบในสิ่งที่คุณทำลงไปคุณภูษิต....”