ส่วนไหนของร่างกายสำคัญสุด

เนื้อเรื่อง

อ่านแล้วให้แง่คิดดีนะ .. อ่านให้จบล่ะ
แม่ของผมเคยถามผมว่า ส่วนไหนของร่างกายที่สำคัญที่สุด ตลอดหลายปีที่ผ่านมา
ผมได้ทาย สิ่งที่ผมคิดว่ามันเป็นคำตอบที่ถูก เมื่อตอนผมยังเป็นเด็กเล็ก ?
ผมเคยคิดว่าเสียงเป็นสิ่งที่สำคัญมากสำหรับเราในฐานะ ที่เป็นมนุษย์..

ดังนั้น ผมจึงบอกว่า "แม่ มันคือ หู ผมไง" แต่แม่บอกว่า "ไม่ใช่จ้ะ คนจำนวนมาก

หูหนวก
แต่ก็ยังอยู่ได้" ลูกลองคิดดูไปก่อนนะ แล้วเร็วๆนี้แม่จะ ถามลูกใหม่
หลายปีผ่านไปก่อนที่ แม่จะถามผมเรื่องนี้อีกครั้ง
ตั้งแต่ที่ผมทายผิดครั้งแรกผมก็พยายามครุ่นคิดหาคำตอบที่ถูกต้องตลอดมา
และในตอนนี้ผมบอกกับแม่ว่า "แม่ การมองเห็น สำคัญมากสำหรับทุกๆคน
ดังนั้นมันต้องเป็นตาของเราแน่เลย ที่สำคัญที่สุด" แม่มองมาที่ผม
และบอกกับผมว่า"ลูกเรียนรู้ได้เร็วมาก แต่ ว่าคำตอบยังไม่ถูกจ้ะ เพราะว่า!
ยังมีคนมากมายที่ตาบอดแต่ก็ยังอยู่ได้"
อึ้งไปอีกครั้ง แต่ผมก็ยังคงพยายามค้นคว้าหาความรู้ต่อมาอีกหลายปี
และแม่ก็ยังคงถามผมอีก หลายครั้ง และทุกครั้ง คำตอบของแม่ก็คือ "ไม่ใช่จ้ะ
?. แต่ ลูกก็ฉลาดขึ้นทุกๆ นะจ๊ะ ลูกรัก"
จนเมื่อปีที่แล้ว ปู่ของผมตายลง ทุกคนในบ้านเศร้าใจกันมาก ทุกคนร้องไห้
แม้แต่พ่อของผมก็ร้องด้วย ผม จำได้ดีเพราะว่า มันเป็นเพียงครั้งที่สอง
ที่ผมเห็นพ่อร้องไห้ แม่มองมาที่ผม

ตอนที่เรากล่าวคำอำลาครั้งสุดท้ายต่อคุณปู่
แล้วแม่ก็ถามผมว่า "ลูกรู้หรือยังส่วนไหนของ ร่างกายเราสำคัญที่สุดลูกรัก?"
ผมรู้สึกงุนงง ที่แม่ถามผมตอนนี้ ผมคิดตลอดมาว่าคำถามนี้เป็นเกมส์
ระหว่างผมกับแม่ แม่มองเห็นสีหน้ามึนของของผม

และก็บอกว่า"คำถามนี้สำคัญมากลูก
มันแสดงให้เห็นความจริง ในชีวิต ของเรา
สำหรับอวัยวะต่างๆที่ลูกเคยบอกกับแม่ว่าสำคัญ ในอดีตที่ผ่านมา
และแม่ได้บอกกับลูกว่า มันผิด

มาตลอดพร้อมกันนั้นแม่ก็ได้ยกตัวอย่างให้ลูกฟัง
ว่าทำไมมันถึงผิด แต่ว่าวันนี้

เป็นวันที่ลูกจะได้เรียนบทเรียนที่สำคัญที่สุด
แม่ ก้มลงมองมาที่ผม ด้วยความรู้สึกลึกซึ้งอย่างที่แม่คนนึงจะทำได้
ผมเห็นตาแม่เอ่อด้วยน้ำตา และแม่ก็ พูดว่า"ลูกรัก
ส่วนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของลูกก็คือ "บ่า"จ้ะ"
ผมถามแม่ว่า"เป็นเพราะว่ามันคอยรองรับหัวของเ ราไว้ใช่มั้ยครับ?" แม่ตอบว่า
"ไม่ใช่จ้ะ แต่เป็นเพราะว่ามันสามารถรองรับ ศรีษะของเพื่อนของเรา หรือ
คนที่เรารัก เมื่อยามที่เค้าร้องไห้
คนเราทุกคนต้องการบ่าใครซักคนไว้คอยซบยามร้องให้ในบางช่วงเวลาของชีวิต
ลูกรักแม่เพียงแต่หวังว่า ลูกจะมี เพื่อนและคนรัก
ที่จะมีบ่าพร้อมที่จะให้ลูกซบตอนร้องไห้ ยามเมื่อลูกต้องการ

แล้วคุณล่ะ มีเพื่อน หรือ คนรัก คนที่คอยให้คุณซบบ่า
ยามที่คุณต้องการรึเปล่า??
ตรงนั้นเองที่ผมได้รู้ว่า สิ่งสำคัญที่สุดของร่างกายเรา คือการไม่เห็นแก่ตัว
และ มันคือความรู้สึกร่วมรับรู้ กับ ความเจ็บปวดของคนอื่น คนเราอาจจะลืม
สิ่งที่คุณพูด....... คนเราอาจจะลืมสิ่งทีคุณทำ ......... แต่ไม่มีใครลืม
สิ่งที่ทำให้เค้า "รู้สึก"ได้......
ต้นฉบับของจม.ฉบับนี้มาจาก ไหนไม่ทราบ
แต่มันจะนำพรประเสริฐมาสู่คนที่เผยแพร่ข้อความนี้ออกไปต่อๆ กัน
เพื่อนที่ดีก็เหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า....คุณไม่ได้เห็นมันตลอดเวลาหรอก
แต่คุณรู้ว่า พวกเค้าอยู่ที่ ตรงนั้นกับคุณ ตลอดเวลา........