จอมโจรเทพกระบี่

ลำดับตอนที่ #3 : ความโกรธและการตามหา 20%

"จอมโจรหวง..ฆ่าเหม่ยถิง...มันฆ่าเหม่ยถิงไปแล้ว"

"ว่าไงนะ!เหม่ยถิงอยู่ไหน!!!!"จิ้นหงบีบไหล่ฮุ่ยลี่แน่นพร้อมเขย่าอย่างร้อนรน

"น้ำ..นางจมน้ำ"

ทันทีที่ฮุ่ยลี่พูดจบ จิ้นหงก็กระโดดลงบ่อโดยไม่คิดชีวิต เขาดำขึ้นลงอยู่นาน ฮุ่ยลี่มองใบหน้าเปียกปอนที่แสดงความร้อนรนในการตามหาร่างคนรัก น้ำใสๆก็พาลไหลออกจากตาพร้อมกับความรู้สึกเจ็บที่หัวใจจนเจียนจะตาย จากนั้นจิ้นหงก็โผล่ขึ้นมาจากน้ำพร้อมร่างไร้ลมหายใจของเหม่ยถิง ทหารนายอื่นช่วยกันอุ้มร่างของเหม่ยถิงและพยุงจิ้นหงให้ขึ้นมา จนสามารถนำร่างของเธอขึ้นมาบนสะพานได้

"เหม่ยถิง..เหม่ยถิง"จิ้นหงเรียนชื่อคนรักด้วยเสียงแหบพร่า เขาประคองใบหน้าของเหม่ยถิงแล้วร้องไห้ออกมา โดยไม่ห่วงศักดิ์ศรี

"ตื่นขึ้นมา ตื่นขึ้นมามองข้าเถอะนะ" เขาพร่ำบอกกับคนรักว่าให้ลืมตาขึนมามองหน้าเขา ด้วยความหวัง ทั้งที่ความเป็นไปได้จะเท่ากับศูนย์

"เพราะมัน!! เพราะมัน!! เพราะไอ้โจรเลวนั้น!!"จิ้นหงตะโกน บัดนี้เขามีแต่ความโกรธและความแค้น

"ข้าจะฆ่ามัน!!!!!"จิ้นหงเอามือทุบลงกับพื้นแล้วหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความเจ็บปวด กับความจริงที่ว่า เขาจะไม่มีเหม่ยถิงอยู่ข้างกายอีกแล้ว

ทุกๆอย่างกลับไปเป็นปกติอีกครั้ง ยกเว้นสองเรื่อง คือบ้านเมืองกลับสงบอย่างน่าแปลกใจ ไม่มีจอมโจรหวงออกมาขโมยของ และหัวใจของจิ้นหง เขาใช้ชีวิตตามปกติด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ไม่ว่าเขาจะมองไปทางไหนก็มีแต่ความทรงจำของเขากับเหม่ยถิงเต็มไปหมด ทั้งๆที่เขารักเธอมากขนาดนี้ ทำไมจึงต้องพรากพวกเขาจากกัน ตั้งแต่เรื่องคราวนั้น จิ้นหงเอาแต่ร้องไห้เสียใจราวหนึ่งเดือน ชาวบ้านต่างกล่าวว่าเขาไม่สมกับการเป็นชายทหาร และเป็นชายอ่อนแอ 

จิ้นหงตัดสินใจลาออกจากการเป็นทหารและรวบรวมเงินเก็บและเสบียง เขาออกเดินทางพร้อมกับม้าคู่หู เพื่อที่จะตามหาจอมโจรหวงโดยไม่มีข้อมูลแม้แต่นิดเดียว

จิ้นหงขี่ม้าเข้ามาในเมือง แวะตามร้านเหล้าแและร้านค้าข้างทางเพื่อเก็บข้อมูล จนกระทั่งมาถึงร้านเหล้าที่ส่งเสียงดังเอะอะ

"ข้าสนิทกับจอมโจรหวงนะจะบอกให้!"ชายแก่ซัดเหล้าเข้าปากแล้วพูดโอ้อวด

"จริงหรือ แล้วเขาอยู่แห่งใดกัน"จิ้นหงก้าวเข้ามาในร้านแล้วถามกับชายแก่ ทำให้บรรยากาศโดยรอบสงบลงสักพัก

"ข้าได้ยินเขาว่าจะไปที่เมืองเลี่ยงหลินซึ่งห่างจากนี้ไม่น้อย แต่โชคดีที่ไม่มีแม่น้ำใหญ่หรือทะเลตัดผ่าน ท่านสามารถเดินทางด้วยม้า โดยใช้เวลาราวๆสามเดือนเศษ"

จิ้นหงหันหลังกลับทันทีที่ได้รับคำตอบ หมายจะรีบไปที่ม้าแล้วเดินทาง แต่เสียงหนึ่งก็รั้งเขาไว้

"ช้าก่อน ข้าของเดินทางไปด้วยกันกับท่านด้วยได้หรือไม่"

จิ้นหงหันหลังกลับมามองบุคคลที่เรียกตัวเอง เขาเป็นคนร่างสูงแต่น้อยกว่าเขาอยู่มาก หน้าตาที่หวาน ผมที่ยาวและรูปร่าง บ่งบอกได้ว่าเป็นสตรี แต่การแต่งตัวดูทะมัดทะแมงราวกับเด็กชาย

"สตรี?"

"ใช่ ข้าเป็นสตรีแต่ไม่ต้องห่วงเห็นข้าเช่นนี้ แต่ข้าเก่งมากนะ"เธอว่า

"ทำไมเจ้าถึงอยากตามข้าไป"

"ข้าออกตามหาจอมโจรหวงมาพักนึงแล้ว ข้ามีเรื่องที่ต้องจัดการกับเขา"

เพราะเหตุใดก็ไม่ทราบจิ้นหงถึงวางใจว่าสตรีตรงหน้าสามารถวางใจได้ 

"ข้าจิ้นหง เจ้ามีนามว่าอะไร"

"ข้า จินเถา ยินดีที่ได้รู้จักท่าน"

"อย่าเป็นภาระของข้าแล้วกัน"จิ้นหงเดินไปที่ม้า

จินเถายิ้มก่อนจะเดินตามไปราวกับเด็กน้อย 

205