จอมโจรเทพกระบี่

ลำดับตอนที่ #2 : นามของเขาคือจอมโจรหวง 100%

บทที่1 นามของเขาคือจอมโจรหวง

          “เจ้าโจรนั้น ขโมยสร้อยมุกของข้าไปแล้ว!!สร้อยมุกที่จิ้นหงให้ข้า!!” เสียงแหลมของสตรีตระกูลสูงศักดิ์ดังขึ้นราวเสียงกรีดร้องกับท่าทางหยิ่งยโสเอาแต่ใจนั้น ทำให้บ่าวรับใช้ส่ายหน้าอย่างระอา แม้สตรีผู้นั้นจะเป็นสาวงามชั้นสูงก็ตาม ดั่งคำเปรียบเทียบว่า  สวยแต่รูปจูบไม่หอม

          “ต้องจับมันให้ได้!!!พวกเจ้าทำอะไรกันอยู่หรือ!ถึงปล่อยเจ้าหนูโสโครกนั้นเข้ามาได้!!”

          “ท่านหญิงฮุ่ยลี่ จอมโจรหวงนั้นรวดเร็วดุจสายลม และเจ้าเล่ห์ราวกับจิ้งจอกร้าย ไม่มีผู้ใดสามารถจับจอมโจรหวงได้หรอกเพคะ และเมื่อคืนนั้นมีงานเลี้ยงที่ท่านหญิงจัดขึ้น พวกข้าต่างไม่มีเวลามากนัก จอมโจรหวงคงฉวยโอกาสนี้ ลอบเข้ามาเพคะ” หญิงรับใช้ผู้หนึ่งกล่าว

          “ข้าไม่ได้ถามความเห็นเจ้า!!” ฮุ่ยลี่ตะวาด แต่ถ้าหากหญิงรับใช้ฟังไม่ผิดเมื่อสักครู่ท่านหญิงเอาแต่ใจได้เอ่ยถามพวกเขา

          “ข้าไม่อยากเห็นหน้าพวกเจ้าแล้ว!!!ปล่อยข้าอยู่ลำพังแล้วตามจิ้นหงมาหาข้า!!” นางพูดตัดบทแล้วเดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปในห้องด้วยความโกรธ

          “ข้าว่าชายหญิงอยู่ด้วยกันลำพัง มันดูไม่งาม” หญิงรับใช้คนเดิมกล่าว ฮุ่ยลี่ทำตาจิกและถึงจะไม่ได้พูดอะไร เหล่าบ่าวรับใช้ก็ทะยอยออกจากที่นั้น

          ใครจะกล้าขัดใจนาง ดูทำหน้า หญิงรับใช้นินทาอยู่ในใจ

          “ท่านหญิงเรียกข้าเหรอ” จิ้นฮุ่ยเดินเข้ามา และนั่งคุกเข่าด้านหน้าฮุ่ยลี่ เมื่อเห็นทหารชายคนโปรด ท่านหญิงฮุ่ยลี่แสร้งทำหน้าสลด กล่าวด้วยเสียงคล้ายเศร้าใจหนักหนา

          “สร้อยที่เจ้าให้ข้ามา มันถูกขโมยไปแล้ว” ฮุ่ยลี่ขยับกายมานั่งใกล้ๆจิ้นหงแล้ววางมือเรียวไว้บนบ่าของชายตรงหน้า

          “ข้าทราบแล้ว” จิ้นหงว่าด้วยหน้าตาและน้ำเสียงเรียบเฉย

          “ข้าเศร้าใจนัก”

          “ท่านเรียกข้ามาทำไมหรือ”

          “ข้าแค่อยากเห็นหน้าเจ้ามิได้หรือ” นิ้วเรียวของหญิงสาวไล้ตามใบหน้าเข้ม จิ้นหงเองก็ทราบอยู่แล้วว่าท่านหญิงฮุ่ยลี่สนใจในตัวเองเป็นพิเศษ

          “ได้โปรดอย่าทำเช่นนี้” จิ้นลู่ผละออกจากสัมผัสของฮุ่ยลี่อย่างรักษาหน้า

          “ทำไมเจ้าไม่ชอบข้าบ้าง” ฮุ่ยลี่บอกเสียงเศร้า มองเข้าไปในแววตาเย็นชาของบุรุษตรงหน้า จิ้นหงเป็นบุรุษหน้าตาดี ดวงตาคมฉายความเย็นชาเรียบเฉยออกมา รูปร่างกำยำสมกับที่เป็นทหารองครักษ์ ด้านของฮุ่ยลี่ตนค่อนข้างมั่นใจว่าตัวเองมีใบหน้าที่งดงาม ไม่ว่าชายใดก็ต้องเหลียวมอง ถ้าไม่นับนิสัย แต่ทุกๆคนรู้ดี

          ท่านหญิงฮุ่ยลี่ชอบทหารนายนี้จริงๆ

กริ้งงงงงงงง

          เสียงระฆังเตือนภัยดังขึ้นกะทันหัน พร้อมกับเสียงตะโกนวุ่นวายของเหล่าทหาร ซึ่งจิ้นหงจับใจความได้ว่า

          จอมโจหวงบุกมาอีกแล้ว

          “ข้าขอตัว” จิ้นหงลุกขึ้นก่อนจะวิ่งออกไป เพื่อไปที่ป้อมระฆังใหญ่ จุดที่ตั้งของระฆังเตือนภัยของเมือง เพราะคราวใดที่จอมโจรหวงบุกมา เจ้าตัวจะสั่นระฆังเตือนภัยด้วยตัวเองเพื่อก่อความวุ่นวาย แต่ขณะที่จิ้นหงไปถึงที่นั้น ก็ไม่มีแม้แต่เงาของผู้ใดอยู่เลย!

          กับดัก! มันคือกับดักของจอมโจรหวง

          คิดได้เพียงแค่นั้นจิ้นหงก็รีบหันหลังกลับไปเพื่อตามจอมโจรหวงให้ทันแต่ขณะที่จิ้นหงหันหลังกลับไปนั้น จิ้นหงก็รู้สึกถึงการมีอยู่ของมนุษย์ เขาหันหน้ากลับไปแต่ในเสี้ยววินาทีก็มีวัตถุสีเงินผิวเรียบและเย็นมาจอที่คอเขาจากด้านหลัง

          “เจ้าเป็นใคร” จิ้นหงเอ่ยเสียงเรียบ พยายามถ่วงเวลาไว้ที่สุด แต่ไม่เพียงแค่ไม่ตอบคนด้านหลังก็จ่อมีดเข้ามาใกล้คอของจิ้นหงมากกว่าเดิม

          “เจ้าต้องการอะไร” จิ้นหงยังถามอยู่ แต่…

          “ลูกข้า กลับได้แล้ว” เสียงของบุรุษอีกคนว่า จิ้นหงจำได้ขึ้นใจว่านั้นเป็นเสียงของจอมโจรหวง จอมโจรแห่งสายลม ที่ชื่อเสียงกว้างไกลเรื่องการจับตัวยาก

          คนด้านหลังจิ้นหง ลดมีดลงและกระโดดขึ้นบนหลังคาตามจอมโจรหวงไป จิ้นหงไม่ทันได้เห็นใบหน้าของคนๆนั้น เห็นเพียงแค่แผ่นหลังที่อยู่ใต้ผ้าสีดำสนิทกับผมยาวที่รวบไว้เป็นผมหางม้า และหยกรูปพระจันทร์เสี้ยวที่ห้อยอยู่ตรงเอว

          ณ วันนี้เขาพึ่งได้รับรู้ว่าจอมโจรหวงมีบุตรชาย

          รุ่งเช้าหลังจากค่ำคืนที่วุ่นวายตอนจอมโจรหวงบุกมา จิ้นหงนั่งเฝ้ายามอยู่บนต้นไม้หน้าบ้านของแม่นางฮุ่ยลี่ที่โดนขโมยของไปอีกครั้งด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ในหัวกำลังสับสน ความคิดตีกันไปหมด คนๆนั้นคือใคร บุตรชายของจอมโจรหวงหรือ ทำไมจอมโจรหวงต้องขโมยของจากฮุ่ยลี่

          “จิ้นหง ข้านำอาหารมาให้” เสียงจากนางรับใช้ของแม่นางฮุ่ยลี่ดังมาจากข้างล่าง จิ้นหงมองลงไปก็พบว่าใบหน้านั้นมีแผลเต็มไปหมดแต่กระนั้นเธอก็ยังคงมอบรอยยิ้มสดใสให้เขาเช่นทุกวัน

          “หน้าของเจ้าไปโดนอะไรมา” เขาเอ่ยถาม หลังจากนั้นก็กระโดดลงมาจากต้นไม้ลงมาอยู่ข้างหน้านาง

          “มิใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก แค่อุบัติเหตุเล็กน้อย” นางตอบแล้วยื่นถาดข้าวให้จิ้นหงพร้อมยิ้มให้

          “แผลเจ้าคล้ายโดนน้ำร้อนลวก เกิดอะไรขึ้นหรือ” จิ้นหงเอามือแตะลงบนใบหน้าของนางเบาๆ

          “ข้าประมาทเอง ไม่มีอะไรต้องกังวล ข้าสบายดี” นางยิ้ม

          “ฝีมือฮุ่ยลี่หรือ” จิ้นหงเอ่ยถามเพราะไม่เชื่อในคำของนาง ไม่มีทางที่คนรอบคอบอย่างนางจะประมาทด้วยเรื่องแค่นี้

          “เปล่าหรอก ข้าประมาทเอง ดีแล้วที่ตาของข้าไม่เป็นอะไร ถ้าตาข้าบอดข้าคงมิได้เห็นหน้าเจ้าอีก”

          “ข้าก็คิดแบบเจ้าเช่นกัน เจ้าทำอาหารนี้เองหรือ” จิ้นหงมองอาหารที่นางให้มา

          “ข้าเห็นเจ้าเฝ้ายามตั้งแต่เช้าตรู่ คาดว่าเจ้าคงยังมิได้ทานอะไร ข้าเลยทำมาให้ ถ้าเจ้าป่วยขึ้นมาก็ไม่มีใครคอบปกป้องพวกเราสิ”

          “ขอบใจเจ้ามาก สำหรับอาหารและความเป็นห่วง”

          “ทานให้อิ่ม เจ้าจะได้มีแรง” นางยิ้มให้จิ้นหงก่อนจะหันหลังกลับไป

          “เหม่ยถิง!” จิ้นหงตะโกนเรียกนาง พอนางหันหลังกลับมาก็เอ่ยประโยคที่พูดให้นางฟังอยู่ทุกวัน…

          “ข้ารักเจ้านะ”

60%

          ขณะที่จิ้นหงยิ้มกับตัวเอง อีกด้านหนึ่งฮุ่ยลี่ก็ได้กำมือแน่น นางเม้มปากจนห้อเลือด แววตาฉายความอิจฉาริษยาออกมาชัดเจนจนปิดไม่มิดว่านางได้เห็นภาพบาดหัวใจไปเมื่อครู่

          "จิ้นหงรักมัน!!นางคนรับใช้ต่ำต้อยนั้น" ว่าจบฮุ่ยลี่ก็เดินกระแทกเท้ากลับไปที่ห้องแล้วตะโกนใส่หญิงรับใช้คนอื่นๆด้วยเสียงชิงชัง

          "เหม่ยถิงอยู่ไหน!!"

          หญิงรับใช้คนหนึ่งอาสาไปตามเหม่ยถิงให้ฮุ่ยลี่ แต่ทันทีที่เหม่ยถิงมาถึง แม่หยงฮุ่ยลี่ก็สะบัดมือตบหน้าเหม่ยถิงอย่างรุนแรงและลากแขนนางให้ไปด้วยกัน

          "มากับข้าเดี๋ยวนี้!!!" นางว่า

          บนสะพานเก่าที่ใช้ข้ามบ่อน้ำลึกด้านหลังของที่พัก ที่ไม่ค่อยมีใครผ่านมา ฮุ่ยลี่กำลังจิดแขนเหม่ยถิงด้วยเล็บยาวๆของนางแล้วถามเหม่ยถิงในคำตอบที่นางรู้ดีอยู่แล้ว

          "เจ้ากำลังคบหากับจิ้นหงของข้ารึ"

          "ข้า.....มิได้คบหากับจิ้นหงเจ้าค่ะ" เหม่ยถิงตอบ เธอพยายามทำเสียงไม่ให้สั่น แต่ก็อดที่จะน้ำตาคลอกับความเจ็บที่แขนไม่ได้

          "โกหก!!ตอแหล!!ข้าเห็นจิ้นหงบอกเราเจ้า เจ้ากล้าดีเยี่ยงไร เจ้าก็รู้ว่าข้ามีใจให้จิ้นหง!"

          "ข้าขอโทษ แต่ข้าก็รักเขามากไม่ต่างกับท่านหรอก"

          "เจ้ามันนางรับใช้ต่ำต้อย!!" ฮุ่ยลี่เกรี้ยวกราดมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อได้ยินว่าเหม่ยถิงก็รักให้จิ้นหง นั้นก็หมายความว่าทั้งคู่มีใจให้กันและกัน

          "คนรับใช้ต่ำต้อยก็คู่ควรกับนายทหารมากกว่ามิใช่รึเจ้าคะ"

          "เจ้ามันปากดี อวดเก่ง" ฮุ่ยลี่ง้างมือขึ้นสูงเหมือนจะตบเหม่ยถิง 

          "อย่านะ ท่านหญิง!" เหม่ยถิงถอยห่างจนต้นขาของเธฮติดกับขอบสะพานแต่มือเรียวของฮุ่ยลี่ที่ง้างขึ้นไม่ได้ตบลงบนใบหน้าของเธอ เป้าหมายของนางกลับเปลี่ยนไปที่ไหล่ของเหม่ยถิงแล้วพลักอย่างแรง ฮุ่ยลี่โกรธและมีแรงริษยามากเกินกว่าจะสังเกตว่าด้านหลังของเหม่ยถิงเป็นขอบสะพานเล็กๆที่มิอาจจะช่วยดันไม่ให้เธอตกลงไปได้

          ตู้ม!!

          เสียงน้ำดังสนั่น พริบตาเดียวร่างของเหม่ยถิงก็ตกลงไปอยู่บนผิวน้ำ ข้างใต้ผิวน้ำนั้นเป็นน้ำลึก5เมตรและกว้างมากกว่าที่เธอจะสามารถตะเเกียกตะกายไปจับฝั่งได้ รอบๆไม่มีโขนหินหรือกิ่งไม้จากต้นไม้ใหญ่ เธอไม่มีที่พึ่งยามลงไปในน้ำ  ทำให้เธอพยายามเรียกคนช่วยแต่เมื่อเธออ้าปาก น้ำในบ่อก็เข้าไปในปากเธอจนสำลัก เธอมองฮุ่ยลี่ที่ตกอยู่ในอาการตกใจ แต่ฮุ่ยลี่ก็มิอาจช่วยนางได้ เพราะนางกลัวว่าถ้าเหม่ยถิงรอด นางจะต้องโดนจิ้นหงและคนในเมืองเกลียด นอกจากนั้นตระกูลของนางก็จะเสียชื่อเสียงว่านางรังแกคนรับใช้เพราะเรื่องผู้ชาย แต่แล้วโชคชะตาก็ไม่เคยปราณีใคร เหม่ยถิงที่อยู่ในน้ำเย็นเชียบเกร็งตัวแน่น ใบหน้าบิดเบี้ยว คล้ายว่าขาของเธอจะเป็นตะคริว ทำให้เธอตะเกียกตะกายมากกว่าเดิม เหม่ยถิงหมดแรง แล้วก็จมลงไปใต้น้ำลึก

          จนเวลาผ่านไปไม่นานที่ร่างของเหม่ยถิงจมลงไป ฮุ่ยลี่ชะโงกลงไปมองแต่เธอไม่เห็นวี่แววของเหม่ยถิง เธอหันมองด้านซ้ายและขวาเมื่อไม่พบใครที่เป็นพยานเห็นเหตุการ์ณ เธอก็ตะโกนสุดเสียง

          "ช่วยด้วยยยยย"

          เมื่อคนรับใช้และทหารได้ยินเสียงนาง ก็ต่างรีบวิ่งมา ทันทีที่ฮุ่ยลี่เห็นจิ้นหง นางก็โผกอดจิ้นหงแน่นแล้วหลั่งน้ำตา พร้อมบอกจิ้นหงเสียงสั่น

          "จอมโจรหวง..ฆ่าเหม่ยถิง...มันฆ่าเหม่ยถิงไปแล้ว"

100%

-------------------------------------------------------------------------

Talk with me

ตอนสั้นเนอะ งงกันบ้างไหมคะ? นางๆเธอๆทั้งเรื่อง ขอโทษนะคะที่ไม่ค่อยได้อัพ แถมเวลาอัพก็อัพเป็น% 

หลายๆคนคงถาม ไหนนางเอก  นางเอกจะมาตอนหน้าหรือไม่ก็ตอนที่3ค่ะ นางเป็นคนลึกลับ (.__.)