คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : overnight : 2
2
"อะ...เอ่อ"ผมเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำและจัดการอะไรๆเสร็จแล้ว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นชานยอลกำลังหลับอยู่บนโซฟา
ทำไมนะ...ทำไมใจเต้นแรง...?
เห้ย!!จะบ้าเหรอ ทำไมผมต้องมาทำตัวเป็นหญิงสาวทั่วไปในนิยายโรแมนติกด้วยวะ!
เดินเข้าไปปลุกมันสิบยอน แบคฮยอน!
ผมค่อยๆย่างกายเข้าไปใกล้ๆจากนั้นก็หย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาข้างๆเขา แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะลอบมองเขาอีกครั้ง
มองแล้ว...มองอีก...
จนไม่รู้ว่าตอนนี้เวลาผ่านไปกี่นาทีแล้ว ผมได้แต่นั่งมองเขาอยู่แบบนั้น ผมกำลังเอื้อมมือไปเพื่อที่จะทัดผมที่ปรกลงมาด้านหน้าของเขา
หมับ
ชานยอลคว้าเข้าที่ข้อมือของผม
"เห้ย!! อย่าเข้าใจผิดนะเว้ย!!"ผมรีบแก้ตัวทันที
ทำไมวะ...ทำไมรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง
"จะลักหลับผมก็บอก หึ"
เด็กนี่!! น้ำเสียงเยาเย้ยเมื่อกี้นั่นมันอะไรกัน!! บยอน แบคฮยอน ไม่เคยรู้สึกเสียเซลฟ์ขนาดนี้มาก่อนเลยครับ!
"อย่าคิดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ดิวะ! คนอย่างฉันเนี่ยนะจะลักหลับนาย!"
"แล้วเมื่อกี้เรียกว่าอะไรครับ หืม?"
ทำไมต้องมาถามด้วยเสียงทุ้มต่ำแบบนั้นด้วยวะ!!พูดเสียงแหลมๆหน่อยไม่ได้ไง้ แพ้ครับแพ้ ฮืออ
"อะ...เอ่อ คือ..."ตอบมันสิวะ ตอบมันออกไปสิ ฮือๆทำไมผมต้องพูดตะกุกตะกักจนหน้ารำคาญแบบนี้ด้วยวะ ผมว่าตอนนี้หน้าผมคงขึ้นสีจนมันจับได้แล้วว่าผมกำลังเขิน!!
"ถ้าไม่ตอบผมจะคิดเองนะครับ"
"เออ! เชิญคิดไปได้เลยไอเด็กปาร์ค!!"
"แย่จัง ทำไมต้องเรียกผมว่าเด็กด้วยนะ ?"มันถามพร้อมกับยื่นหน้ามาใกล้ๆ"ไหนลองเรียกผมว่าชานยอลซิ"
"ฝันไปเถอะ"ถึงจะกลัวว่ามันจะทำอะไรแปลกๆอีกแต่ผมก็ยังทำปากดีอยู่นั่นแหละ
"จะเรียก...หรือไม่เรียก...?"มันถามพร้อมกับใบหน้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆให้ตายสิ แล้วทำไมต้องยอมมันด้วยวะ
"ไม่เรียก แล้วใครจะทำไม ฉันจะเรียกไอเด็กปาร์ค ไอเด็กปาร์ค ไอเด็กปาร์ค ไอเด็กปะ...อุ้บ"
เด็กนี่จุ้บผมเบาๆหนึ่งที
แล้วทำไมผมต้องมานั่งอธิบายด้วยวะ!?
"เห้ยนายนี่มัน!!..."ผมเตรียมจะโวยวายอีกรอบแต่ก็ต้องหุบปากลงเมื่อเจอสายตาที่เหมือนตรึงผมไว้ไม่ให้ขยับไปไหน
"ถ้าต่อไปนี้ไม่เรียกผมว่าชานยอล เจอจูบแน่ หึ พี่แบคฮยอน"
นี่ผมแพ้มันจริงๆแล้วใช่มั้ย?
"อ้อ แต่อยากเรียกผมว่าไอเด็กปาร์คอีก งั้นผมจะเรียกพี่ว่าเมียแล้วกัน"
"ใครเมียใครวะ!!"
เสียงผู้มาใหม่แทรกขึ้นระหว่างบทสนทนาของผมกับชานยอล ชิบหายแล้ว! นั่นมันพี่ชายผม เอาเสร็จแล้วเหรอวะ ทำไมไม่ออกมาตอนน้องตัวเองโดนปล้ำล่ะ! เฮอะ(งอนเล็กน้อย)
"สวัสดีครับพี่เขย"ชานยอลเอ่ยทักทายพี่ชายผม
"ใครพี่เขยมึง กูไม่เคยมีน้องเขยแบบนี้ สัส!"
"หวงเหรอครับ ?"
"ใช่ หวง หวงน้องกู หวงมากด้วย"อิพี่ไคเดินเข้ามากระชากข้อมือผมให้ไปหลบอยู่ด้านหลัง
"หวงในฐานะน้องชาย...? หรืออย่างอื่น"
ชานยอลเงยหน้าขึ้นประชันสายตากับพี่ชายผม หมายความว่าไงที่หวงในฐานะน้องชายหรืออย่างอื่น ? ถึงแม้ว่าไอไคจะเป็นพี่ชายไม่แท้ของผม แต่เห็นเขาก็ดูเป็นห่วงผมดีจนบางครั้งผมก็คิดว่าเขาเป็นพี่ชายแท้ๆของผมซะอีก
"ในฐานะน้องดิวะ!! มึงอย่าคิดอะไรเหี้ยๆนะสัส!"
"อย่าคิดว่าผมมองไม่ออกนะครับ ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ คุณพี่ชาย..."
"คิดเหี้ยไร!? มึงอย่ามาพูดบ้าๆกับกูนะเว้ย"
"ผมคิดว่าสภาพตอนนี้ของพี่ ไม่ต้องอะไรจากหมาหวงก้างเลยจริงๆครับ"
อะไรกันชานยอล...? ที่นายพูดมันหมายความว่าอะไร?
"ไอสัสนี่ มึงปากดีเกินไปแล้วนะ!!"
ผมรีบคว้ามือไคเอาไว้ เมื่อเห็นไคทำท่าจะเข้าไปซัดปากชานยอล
"ไค!!ใจเย็นๆ ไปดูแลอิโด้ไป!! เดี๋ยวฉันจัดการเอง!!"ผมตวาดใส่ไคเมื่อเห็นว่าอารมณ์ในตอนนี้ของเขาอยู่ในโหมดที่ห้ามไม่ได้ง่ายๆ
"แบค! เดี๋ยวนี้กล้าขึ้นเสียงใส่พี่เหรอ!"
"เพราะตอนนี้พี่อยู่ในอารมณ์ที่ไม่พร้อมจะคุยดีๆกับผมต่างหาก กลับเข้าห้องไปไป"ผมพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็น
"ได้แบค พี่ว่าเย็นนี้เราต้องคุยกัน"
ไคเดินเดินฟึดฟัดเข้าห้องไป ตอนนี้เหลือแต่ผมอยู่กับชานยอลสองคนแล้ว
"นี่ชานยอล..."ผมจับไหล่ชานยอลทั้งสองข้างไว้แน่น"นายหมายความว่าไงที่บอกว่าไคคิดกับฉันเป็นอย่างอื่น นายรู้อะไรมา"
"นี่พี่มองไม่ออกหรือไงว่ามันชอบพี่น่ะ"ชานยอลพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแล้วสบตาผม
"ชอบเหรอ หึ อย่าพูดบ้าๆน่ะ เขาเป็นพี่ชายฉันนะชานยอล แล้วอีกอย่าง เขาก็มีแฟนแล้วด้วย แฟนเขาเป็นเพื่อนฉันด้วยนะ!"ผมขึ้นเสียงใส่อย่างลืมตัว เพราะตอนนี้ผมอยู่ในโหมดไม่ปกติ
"ผมจะโกหกไปทำไมล่ะแบคฮยอน พี่ตั้งสติดีๆแล้วฟังผมนะ"เขาเอื้อมมือทั้งสองมาประคองหน้าผมให้หันไปสบตากับเขา"ถ้าพี่ไม่เชื่อผมงั้นลองทดสอบดูมั้ย?"
"ทดสอบ...ทดสอบอะไร?"ผมถามอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่ชานยอลต้องการจะสื่อ
"ผมจะวางแผนให้พี่ทดสอบพี่ชายคุณ ผมจะตั้งกล้องไว้ในห้องคุณถ้าพี่คุณคิดจะปล้ำคุณขึ้นมาผมจะได้ช่วยทัน"
"เหอะ จะบ้าหรือไง นั่นมันพี่ฉันเชียวนะชานยอล"ผมพูดแล้วส่ายหัวเบาๆอย่างไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่ได้ยินมาสักเท่าไร
"แต่ไม่ใช่พี่แท้ๆสักหน่อย จริงมั้ย?"
"งั้นก็แล้วแต่นายแล้วกัน"
ให้ตายสิ! ทำไมผมต้องยอมทำตามคำสั่งของเด็กนี่ด้วยก็ไม่รู้ เห้อม
"งั้นเดี๋ยวผมมานะ"
เขาพูดจบแล้วก็เปิดประตูออกไปข้างนอกหน้าตาเฉย คาดว่าคงจะกลับไปเอาของแหละมั้ง
ผมจมอยู่กับความคิดในหัวเพียงลำพัง
นั่นมันพี่ชายเราเชียวนะ แบคฮยอน
ผมควรจะเชื่อใครดีระหว่าง คนที่เพิ่งรู้จักกับผมได้แค่วันเดียว กับ พี่ชายที่อยู่กับผมมาตั้งแต่ผมเข้ามหาลัย?
ไม่นานนักประตูก็ถูกเปิดเข้ามา ชานยอลถือกล้องขนาดเล็ก ถ้าคุณไม่สังเกตมันก็มองไม่เห็นหรอกมันเล็กมากจริงๆ เขาเป็นแค่เด็กมหาลัยที่เป็นรุ่นน้องผมหนึ่งปี แล้วทำไมถึงมีของแบบนี้อยู่กับตัวกันนะ
บางทีเขาอาจจะเป็นโรคจิตที่แอบซ่อนกล้องตามห้องน้ำ...
หรืออาจจะชอบติดกล้องตรงแถวๆตู้เอทีเอ็ม...
เห้ย! จะบ้าเหรอ!
เขาทิ้งตัวลงนั่งข้างผมบนโซฟา แล้วอธิบายว่าผมควรทำยังไงบ้าง
"พี่ก็แค่แกล้งไม่สบายนะ ผมมองพี่ผ่านกล้องนี้อยู่ตลอดเวลานั่นแหละ"
"ฉันควรเชื่อนายดีมั้ย?"ผมสบตาเขาอย่างลังเล แหมผมรู้สึกเมือนเป็นสาวน้อยไร้เดียงสาเลยล่ีะครับตอนนี้
"แล้วแต่เลยครับ ผมเป็นห่วงพี่นะ"
เขาพูดจบแล้วก็ถามผมว่าห้องผมอยู่ไหน จากนั้นเขาก็ลงมือติดตั้งกล้องไว้ในมุมที่มองเห็นทุกอย่างชัดเจน
สุดท้ายผมก็เลือกทำตามที่เขาบอก เอาล่ะทีนี้จะได้รู้กันว้าพี่ชายของผมกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
ชานยอลเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมอยู่กับบทที่ต้องเล่นบนโซฟา
"กลับบ้านดีๆนะคยอง เจอกันพรุ่งนี้นะครับ"พี่ชายผมโบกมือบอกลาเพื่อนสนิทของผมอย่างที่เคยทำทุกวัน
"อื้อ...เจอกันพรุ่งนี้นะครับ"อิโด้พูดจบก็เขย่งตัวหอมแก้มไคไปหนึ่งฟอด จากนั้นมันก็หันมาหาผมที่นอนซมอยู่บนโซฟา"บายอิแบค เจอกันนะ"แหมทีเวลาพูดกับผมนะคนละขั้วเลย
พูดจบมันก็เดินออกจากห้องไป
เอาล่ะตอนนี้เหลือผมกับไค...พี่ชายสุดที่รักของผมแล้ว
ไคเหลือบมองมาทางผมเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามาแล้วนั่งยองๆข้างๆโซฟาที่ถูกผมยึดเป็นพื้นที่นอนเรียบร้อยแล้ว
"ไม่สบายหรือเปล่า...แบค...?"เขาถามผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเป็นห่วง เขาเป็นแบบนี้ไงผมถึงได้รักเขาเหมือนกับเป็นพี่ชายแท้ๆ
แต่ผมคิดไม่ออกเลยจริงๆว่า ถ้าใครรักผมแบบนั้น...แบบที่ชานยอลบอก มันจะเป็นยังไงกันนะ...?
"อะ...อือ...แบค...แบคไม่สบาย"ผมแกล้งทำเป็นเหมือนคนป่วยจริงๆ
มันจะเนียนหรือเปล่าวะ เพราะก่อนหน้านี้ผมยังยืนตะโกนโหวกเหวกใส่พี่ว่าให้กลับห้องไปอยู่เลย
เขาเอื้อมมือมาสัมผัสกับหน้าผากของผมเพื่อเช็คดุว่าตัวผมร้อนหรือเปล่า
"ตัวก็ไม่ร้อนนี่...ไม่สบายจริงๆเหรอ"
แหงล่ะ มันจะร้อนได้ไงในเมื่อผมแกล้ง
"บะ...แบคปวดหัว..."แถไปก่อนแล้วกันครับ อิลู่มันเคยบอกว่าผมเป็นคนแถเก่ง
"งั้นเดี๋ยวเช็ดตัวให้นะ รอแป้บนึง"
ไคยืนขึ้นก่อนจะหมุนตัวไปทางห้องน้ำเพื่อหาอะไรมาเช็ดตัวให้ผม แต่ก็ต้องชะงักเมื่อถูกผมคว้าหมับไว้ที่ข้อมือ
"มีอะไรแบค"
"พะ...พาไปที่ห้องหน่อยสิ"
ให้ตายเถอะบยอนแบคฮยอน นี่กำลังอ่อยพี่ชายตัวเองอยู่หรือไงกัน
"ครับ"
พูดจบเขาก็ช้อนตัวผมขึ้นแล้วอุ้มผมในท่าเจ้าสาว ก่อนที่จะตรงไปที่ห้องนอนของผม แล้ววางผมลงบนเตียงอย่างเบามือ
ผมแกล้งหลับตาลงเพื่อเป็นการบอกอ้อมๆว่าจะหลับเพื่อพักผ่อนตอนที่ไม่สบาย
ไคเดินออกจากไป คาดว่าจะไปเอาอุปกรณ์เช็ดตัวมาให้ผม
เอาล่ะในระหว่างนี้ผมก็นอนคิดต่อไปว่าจะทำยังไงดีเพื่อพิสูจน์พี่ชายผม
ไคเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับกะละมังและผ้าเช็ดตัว จากนั้นเขาก็เดินเข้ามาแล้ววางไว้ที่โต๊ะของหัวเตียง เขาจัดแจงเอาผ้าชุบน้ำแล้วบิดให้แห้งพอหมาดๆ
ปวดตาชะมัก ทำไมต้องมาหรี่ตามองเขาแบบนี้ด้วยเนี่ย
ทั้งหมดมันเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นของชานยอลคนเดียว!!
เขาค่อยๆเลิกเสื้อผมขึ้นอย่างแบบมะ...มือ แล้วเช็ดตัว ซับขึ้นมาเรื่อยๆ
โอ้ยยย เสียวว จักจี้โว้ยยย
"อะ...อือ..."ผมครางออกมาเล็กน้อยเมื่อสัมผัสของผ้าเช็ดตัวโดนผิวของผม
"อึก"
ชิบหายละ ผมได้ยินเสียงไคกลืนน้ำลาย นี่ผมจะตายหรือเปล่าเนี่ย!!
ผมได้แต่ภาวนาในใจว่า ผมเป็นน้องชายของพี่นะครับ
แต่มันก็ไม่ทันแล้ว...
ไคกดริมฝีปากลงมาที่ริมฝีปากผม ก่อนที่ลิ้นร้อนจะตามเข้ามา เขาหลับตาพริ้ม...แต่ผมลืมตาโพลง!!
ผมพยายามผลักไคให้ออกไปห่างๆผม
"อื้อ...ไค...อย่า...อื้อ..."
ปลายนิ้วของไคสะกิดยอดอกผมเบาๆ ความเสียวแผ่ซ่านไปทั่วร้อง แต่ความกลัวกับมีมากกว่า...
"แบค...พี่มองแบคมานานแล้วรูัมั้ย..."เขาพูดแล้วสบตาผมเพื่อสื่อความหมายบางอย่างมาให้
"ไค...นายเป็นพี่ฉันนะ!!"ผมตะคอกใส่หน้าเขา เพื่อเรียกสติเขากลับมา
แต่เขาไม่มีแต่สนใจเสียงเรียกของผมด้วยซ้ำ
ตอนนี้ริมฝีปากของเขากำลังเล่นซนกับร่างกายผม...
"คะ...ไค! นาย...นายคบกับเพื่อนฉันอยู่นะ...อื้อ..."
ตอนนี้...ตอนนี้สมองของผมคิดถึงคนๆนี้เพียงแค่คนเดียวเท่านั้น...
"ชะ...ชานยอล ช่วยด้วย..."
นี่ผมจะต้องตกเป็นของพี่ชายตัวเองจริงๆหรือนี่ ?
Special Chanyeol Talk
"โธ่เว้ย!"
ผมสบถกับตัวเองอย่างหัวเสีย ขณะที่มองภาพในจอมอนิเตอร์
ภาพที่ผมเห็นคือไอ้ไคกำลังเลิกเสื้อแบคขึ้น...
แล้วมันก็ทำอย่างที่ผมคิดไว้!!
ผมรีบเปิดประตูห้องออกไปเพื่อไปหาแบคฮยอน
ให้ตายสิผมไม่เคยรู้สึกเป็นห่วงใครมากเท่านี้มาก่อนเลย!
ทันทีที่ผมวิ่งมาถึงที่ห้องแบคฮยอน ผมนี่เรียกได้ว่าแทบจะพังประตูเข้าไป ผมไม่รอช้ารีบตรงไปที่ห้องแบคฮยอนทันที แต่แล้วผมก็โมโหจนแทบควบคุมสติตนเองไม่อยู่เมื่อเห็นภาพตรงหน้า
ไอพี่ชายของแบคฮยอนกำลังคร่อมแบคฮยอนอยู่!
ใบหน้าของแบคฮยอนอาบไปด้วยน้ำตาที่ไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย
ที่จริงมันผิดที่ผม...ผิดที่ผมใช้ให้เขามาทดสอบเรื่องงี่เง่าพรรค์นี้
แต่ถ้าผมไม่ให้เขารู้ตั้งแต่ตอนนี้สักวันเรื่องแบบนี้มันก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี
ผมรีบตรงเข้าไปหาพี่ชายของแบคฮยอนก่อนที่จะกระชากร่างมันให้ลงมาบนพื้นก่อนที่จะนั่งคร่อมแล้วซัดหน้ามันด้วยอารมณ์โมโหสุดขีด
ผมยังคงซัดมันต่อไปราวกับว่าจะเอามันให้ตาย แบคฮยอนนั่งร้องไห้อยู่บนเตียงพร้อมกันเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ย
นี่ผม...ผมมาช้าไปอย่างนั้นหรือ ?
"ชานยอล! พอแล้ว...นั่นมันพี่ชายฉัน!เดี๋ยวก็ตายหรอก!!"
แบคฮยอนเอ่ยห้ามผมเมื่อเห็นผมโมโหแบบขาดสติ
ผมชะงักทันที เลิกซัดไอหมอนี่ทิ้งมันให้สลบบนพื้นเพราะแรงอัดของผมแล้วเดินไปหาแบคฮยอน
"แบคฮยอน...แบคฮยอน...พี่ไม่เป็นอะไรนะ..."ผมถอดเสื้อคลุมตัวนอกของผมคลุมร่างแบคฮยอนไว้แล้วดึงเขาเข้ามากอด
"ชานยอล...ฉัน...ฉันเชื่อที่นายพูดแล้ว..."แบคฮยอนพูดทั้งที่ยังกอดผมอยู่แบบนั้น
"ไม่เป็นไรนะ...ตั้งแต่วันนี้ไปก็ไปอยู่ห้องผมก่อนแล้วกัน..."
"อะ...อือ..."
"พี่ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยนะแล้วก็ไปเก็บเสื้อผ้าซะ เดี๋ยวผมจะนั่งรออยู่ด้านนอกนะ ส่วนไอพี่ชายพี่เนี่ยเดี๋ยวผมโทรเรียกเพื่อนพี่มาดูแลมันแล้วกัน"
"ไม่ได้นะ! ให้อิโด้รู้ไม่ได้เด็ดขาด...อย่า..."
ประโยคนี้ของแบคฮยอนทำให้ผมหงุดหงิดเล็กน้อย ตัวเองเจ็บยังจะมีหน้ามาห่วงคนอื่นอีก...
End Special Chanyeol Talk
ชานยอลออกไปนั่งรอผมข้างนอกแล้ว ทีแรกผมก็ไม่อยากจะเชื่อที่เขาพูดสักเท่าไร กล้าดียังไงมากล่าวหาพี่ชายแสนดีของผมแบบนั้น
แต่แล้ววันนี้ผมก็ได้ประจักษ์แก่สายตาตัวเอง
ผมไม่คิดมาก่อนเลยว่าไคจะคิดกับผมมากว่าน้องชายแบบที่ชานยอลบอก หรือว่าจะเป็นเพราะผมไปอ่อยเขา ?
บ้าน่า...ถึงจะอ่อยก็เถอะ แต่คนเป็นพี่ชายก็ไม่น่าจะมีสิทธิ์ที่จะมาทำอะไรแบบนี้
"ฮะๆ"ผมแค่นหัวเราะเบาๆให้กับความโง่ของตัวเอง ก่อนที่จะเก็บเสื้อผ้าไปอยู่กับชานยอล
อย่าหาว่าผมหนีตามผู้ชายเลยนะครับ...แต่มันจำเป็น...
writer
แชปนี้สั้นไปหรือเปล่าเอ่ย 5555555555
มาดูกันว่าไคจะเป็นคนแบบไหน
เอาใจช่วยเค้าด้วยน้า เค้าอยากให้เตงเม้นอ่า **
ร่วมสกรีมลงแท็ก
#ฟิคข้ามคืน
ความคิดเห็น