คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Overnight : 17 (อ่านTalkกันด้วยย)
17
ไม่รู้ว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนคู่ผมมั้ย
แต่...
"บ๊ายบาย
เจอกันตอนเย็น!"ผมโบกมือให้ชานยอลก่อนรถของเขาจะค่อยๆแล่นออกไป
แต่ทันทีที่ผมหันหลังให้เขาผมก็ได้ยินเสียงรถถอยกลับมาก็ยังเห็นเขาอยู่ที่เดิม
ชานยอลก็ยังเป็นชานยอลอยู่เหมือนเดิมวันยังค่ำ
แค่ขับมาจอดส่งผมหน้าตึกก็เขินชาวบ้านจะแย่อยู่แล้ว
นี่ชานยอลชอบให้ผมเดินขึ้นตึกให้เสร็จก่อนถึงจะไป ผมว่าผมบอกเขาไปหลายครั้งแล้วนะ
ว่าไม่ต้อง
แล้วทุกทีที่เขามาส่งจะต้องมีสายตาเสือกจากบ้านมองมาเสมอ!
ผมไม่อยากให้ใครมอง!
ผมไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของใคร
แล้วก็ไม่อยากให้คนอื่นองชานยอลด้วย หวง!
แฟนผมยิ่งหล่อบาดใจชะนีอยู่ด้วย!
บางทีผมคิดว่า
มันจะมีสักครั้งมั้ยที่ผมทนไม่ไหวไล่เอาส้อมจิ้มตาคนอื่นเพราะความขวยเขิน
แต่บางทีผมว่าสาเหตุที่ทำให้ผมเอาส้อมไล่จิ้มตาคนอื่นนั้นน่าจะเป็นเพราะความหล่อของไอคุณแฟนผมมากกว่า...
เขาชอบทำตัวเป็นพ่อคนที่สองของผม
ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะห่วงอะไรนักหนา! ผมไม่ใช่เด็กละนะ
นี่ผมว่าถ้าเขาเดินไปส่งผมถึงข้างบนได้เขาคงทำไปนานแล้วล่ะ
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ
ผมก็ยังรักในความน่ารักของเขาอยู่ดี
"ยืนยิ้มอะไรอยู่ตรงบันได
มันขวางทางเดินคนอื่น!"ทันทีที่เสียงแว้ดๆนั่นดังขึ้นมาทำเอามโนจิตผมไปต่อไม่ถูก...คนกำลังจะทำซึ้งใครใช้ให้แม่งตะโกนวะ!
"แล้วมึงเป็นไร
อิจฉากูล่ะสิ อิลู่ แบร่"ผมแลบลิ้นปลิ้นตาให้มันรัวๆ วะฮะฮ่า
ใครใช้ให้มายืนดูคนคิดถึงแฟนกันล่ะ
ถามว่ามีงอนกันบ้างมั้ย...ก็มีนะ
งอนกันเรื่องอะไรเหรอ...เรื่องที่ทำให้ทะเลาะกันนี่ก็...
เรื่องผมแอบกินขนมที่เขาจะซื้อมากินเองซะหมดเกลี้ยง
ทำเอาชานยอลงอนผมไปอาทิตย์นึงเต็มๆ ฮะๆ
แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีทะเลาะกันหรอก
เพราะส่วนใหญ่ผมมีอะไรก็บอกเขา เขามีอะไรก็บอกผม ส่วนใหญ่เราเข้าใจกัน
เหมือนเปิดใจที่จะเรียนรู้กันและกันมั้ง...ผมว่าแบบนั้นนะ
หลายๆคนคงคิดว่าผมโม้หรือเปล่า
คบกันไม่มีทะเลาะกันบ่อยๆเหมือนคู่อื่นบ้างเลยหรอ บางคนก็บอกว่าเดี๋ยวอยู่กันไปนานๆสันดานก็ออก
ก็มีประหม่าเล็กน้อยกับความคิดแบบนั้น แต่ยังไงซะผมก็มั่นใจในตัวเขา
เชื่อใจในตัวเขา ถ้าเราซื่อสัตย์ ดูแล เอาใจใส่กันและกัน จะอะไรที่ไหนมาทะเลาะ
ยอมรับว่าสามเดือนที่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ผมมีความสุขมาก หลายๆคนอาจมองว่าเวลาสามเดือนนี้มันสั้น
แต่สำหรับผมแม่งก็เป็นเวลาที่สั้นแต่โครตจะมีความหมายเลยครับ
ผมคิดว่าเราเข้ากันได้ดี
เหมือนเขาเป็นได้ทั้งเพื่อนและแฟนในเวลาเดียวกัน มีอะไรเขาก็จะมาถามไถ่ผม
คอยช่วยผมแทบจะทุกเรื่อง เหมือนเขาเป็นคนมอบความสุขในแต่ละวันที่ตื่นนอนแล้วลืมตาขึ้นมา
"ยืนเหม่ออะไรอีกเล่าไอหอยหลอด
ไป!ขึ้นตึก!"ลู่หานดันหลังผมให้เดินขึ้นไปข้างหน้า ขัดเวลาทำซึ้งหมด! ไอเพื่อนเวร!
"งืมมมมมมมมมมม"
ในที่สุดพวกเราก็ขึ้นมาถึงหน้าห้องที่เรียนชั่วโมงแรกโดยสวัสดิภาพ
เพื่อนในคณะมองเราเล็กน้อยเพราะเห็นว่าพวกเราเสียงดังกัน
ผมเบื่อจัง...รู้สึกอยากกลับบ้านไปนอนกกแฟนทั้งวันเลย วันนี้ทำอะไรกินกันดีน้า
ทำไมเหมือนมีความแรด
Special Chanyeol Talk
ผมอยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว และกำลังจะออกตัวในอีกไม่กีนาทีข้างหน้า
ผมยกแขนซ้ายขึ้นมาเพื่อดูนาฬิกาข้อมือว่าบอกเวลากี่โมงแล้ว
ตอนนี้ก็…บ่ายสามเห็นจะได้
ดูเหมือนว่าพี่แบคฮยอนจะเลิกแล้วซะด้วยสิ
ต้องชิงไปรับก่อนเข้าตัวจะชิงนั่งรถกลับบ้านเองซะก่อน
ก็พี่แบคฮยอนน่ะชอบดื้อกับผมทุกที…มันน่าจับตีก้น!แล้วขย้ำให้จมเตียง! เอ้ย ผมว่าผมนอกเรื่องแล้วล่ะ
เขาชอบบอกว่าเกรงใจผม ไม่อยากให้ผมลำบาก ลำบากอะไรล่ะ
อยู่มหาลัยเดียวกันแถมคณะพี่เขาก็ถัดไปอีกประมาณเจ็ดร้อยเมตร กลับบ้าน…ก็อยู่บ้านเดียวกันอยู่แล้ว อีกอย่างผมก็ขับรถ มันลำบากตรงไหน
ทุกวันนี้ผมยังไม่เข้าใจตรรกะพี่เขาเลยครับ
บางทีก็ต้องล่อด้วยขนมตลอด…
นี่แฟนหรือหมาเนี่ย
ผมล่ะงง
Rrrrrrrrr
ผมหยิบโทรศัพท์อกมาจากกระเป๋ากางเกง
มองหน้าจอโทรศัท์ก่อนรับนิดหน่อยเพื่อที่ว่าผมจะได้รู้ว่าใครกันนะที่โทรมา
‘พี่หมาของผม<3’
ผมรีบกดรับทันทีที่เห็นว่าเป็นชื่อคนที่คุ้ยเคย
ไม่ใช่ว่าผมรีบอะไรขนาดนั้นแต่ไม่อยากให้เขาถือสายรอผมนานนี่นา
“ว่าไงครับ หืม?
ผมกำลังจะไปรับ”
(ฉันจะบอกว่ากลับไปก่อนเลยนะ
ไม่ต้องมารับ)
“อ้าว
มีอะไรหรือเปล่า?”
ถึงแม้น้ำเสียงในการพูดประโยคสุดท้ายของเขาจะเป็นการลากเสียงยาวๆก็เถอะ
แต่ทำไมจู่ๆถึงบอกให้ผมกับก่อนกันล่ะ มีเรื่องอะไรที่ไม่ได้บอกผมหรือเปล่า…
(ก็…วันนี้ไคมารับน่ะ)
“…”
(เฮ้ ไม่มีอะไรหรอก
ฉันแค่อยากจะปรับความเข้าใจกันนิดหน่อยด้วยแหละ อีกอย่าง…เขาก็เป็นพี่ฉันนะ
ฉันจะโกรธเขาไปตลอดไม่ได้หรอก…)
“…”
ผมยังคงเงียบอยู่อย่างนั้น
เหมือนสติของผมหลุดไปแล้วเรียบร้อย
ผมเป็นห่วงพี่แบคฮยอนกลัวว่าเขาจะเจอเหตุการณ์แบบวันนั้นอีก ถึงจะเป็นพี่ชายก็เถอะ…แต่ไม่แท้ไม่ใช่เหรอ
ผมตบหน้าผากตัวเองหนึ่งที
เฮ้อ ทำไมผมคิดไปเป็นตุเป็นตะขนาดนี้ ลองคิดกลับกันดูเขาควรจะไม่ไว้ใจผมมากกว่า
เพราะผมไม่ได้มีสายเลิอดร่วมกันกับเขาเลย เอาล่ะ อย่ามองอะไรในแง่ลบเกินไปสิ…
มันใช่เวลามาดราม่ามั้ย…
(เอาน่า เนี่ย
คยองซูก็ไปด้วย ที่มันไม่มาเนี่ยเพราะว่ามันไปนอนกกอยู่กับไคทั้งวันนั่นแหละ ฮ่าๆ
เพื่อนฉันมันร้ายเนอะ)
“โอเคครับ มีอะไรโทรหาผมนะ
รีบกลับด้วยล่ะ”
(รีบกงรีบกลับอะไรกันล่ะ
ห้องพี่ฉันก็อยู่ที่เดียวกับนายนั่นแหละตาทึ่ม!)
“คร้าบบบบ”ผมพูดแค่นั้นแล้วพีแบคฮยอนก็วางสายไป
น้ำเสียงที่ค้อนผมเล็กๆมันทำให้ผมคิดถึงเขาชะมัด
แค่คิดว่าเขาจะกลับช้าผมก็คิดถึงเขาจะแย่อยู่แล้ว ทำไมผมเป็นคนไม่มีเหตุผลแบบนี้
ฮะๆ
วันนี้ผมก็คงต้องกินข้าวอย่างเซ็งๆในห้องคนเดียวสินะ…
Rrrrrrrrrr
“ว่าไงอีกล่ะครับคุณแฟน”ผมกดรับโทรศัพท์ทันที พี่แบคฮยอนนี่ตายยากจริงๆผมคิดถึงก็โทรมาพอดี
(แฟนพ่อมึงสิถรุ้ย
นี่คนหล่อเพื่อนมึงครับ)
“อ้าว
มึงจะโทรมาทำพระแสงเรนเจอร์อะไร! มึงอยู่บนตึกไม่ใช่เหรอ!”ผมรีบปลี่ยนน้ำเสียงทนทีเมื่อรู้ว่าคนปลายสายนั่นคือเซฮุน
รู้สึกขนลุกชะมัดที่เมื่อกี้พูดซะเสียงหวานเลย
(เปล่าไม่ได้อยู่บนตึก
อยู่ข้างหลังมึงเนี่ยแหละ ท้ายรถมึงอะ หันมาดิ)
ผมค่อยๆหันหน้าช้าๆเพื่อมองข้างหลัง
โถ่นี่มันนึกว่ามันเล่นซีรีย์อยู่หรือไงกัน ทำอย่างกับเป็นฉากนางเอกเจอกับพระเอก
แล้วนี่ผมบ้าหันตามมันทำไม
“พ่อมึงเป็นเจ้าของสัญญาณโทรศัพท์หรอ”นั่นคือสุดท้ายที่ผมใช้ทักทายเพื่อนรักในยามบ่าย
ก่อนที่จะกดตัดสายใส่ โทรมาอย่างกับโทรฟรี
สักพักมันก็ย้ายร่างตัวเองมานั่งข้างๆเบาะผมเป็นอันเรียบร้อย
“ฮาย สวัสดียามบ่าย”
“เออสวัสดี”
“แล้วไม่ถามกูหน่อยหรอว่ากูมีไร”
“เอ้า
มึงมีไรทำไมไม่พูด! ทำไมต้องรอให้กูถาม!”มันจะกวนตีนผมหรืออะไรไม่เข้าใจ
ถึงผมจะสนิทกับมันก็เถอะแต่บางทีมันก็ชอบทำตัวแปลกๆ
หรือไม่ก็พูดอะไรที่เข้าใจยากไปหน่อย
“กูจะไปหาพี่ลู่หานอะ”
“…”ผมเงียบก่อนที่จะรอให้เซฮุนพูดต่อ
แต่เปล่าเลย มันไม่ได้พูดอะไรต่อหลังจากนั้น”แล้ว?”
“กูไม่ได้เอารถมา”
“มึงจะบอกว่าให้กูพาไปก็บอกมาตรงๆ!ไม่ต้องอ้อมค้อม!”
“วันนี้เพื่อนหล่อมากครับ”
บางทีผมก็ขนลุกกับการกระทำของมัน
ดูอย่างนี่ดิผมบอกจะพาไปมันก็มาทำตาวิ๊งๆใส่ นี่ถ้าไม่ได้เป็นเพื่อนมันแล้วรู้สันดานกันนี่ผมคงทนขนลุกไม่ไหวแล้วถีบมันไปแล้ว…
“เออขอบใจ ถรุ้ย!”
“เดี๋ยวแวะร้านพิซซ่าของหน้านี่นิดนึงดิ จะซื้อไรไปกิน”
“สั่งซะเหมือนกูเป็นคนขับรถ”
“เอานา
นิดหน่อย เพื่อนกัน”
โชคดีที่มีที่ว่างสำหรับจอดรถพอดี
ผมชิดขวาเพื่อที่จะจอดหน้าร้านพิซซ่าตามที่เซฮุนบอก ก่อนที่จะดับเครื่อง
“…”ผ่านไปสามนาทีแล้วเซฮุนยังคงไม่ลงไปไหน
“…”
“นี่กูต้องลงไปซื้อให้มึงอีกเหรอ?”
“เปล่าๆกูขอทำใจแป้บนึงดิ”
“ทำใจ?”
“ก็มึงดูนู่นดิ”เซฮุนพยักหน้าไปทางหน้าร้านพิซซ่า
ประตูกระจกใสสองบานทำให้เห็นด้านในชัดแจ๋ว อ๋อ…เข้าใจมันแล้วว่าทำไมต้องทำใจ
“…”
ก็พนักงานที่อยู่ที่เคาน์เตอร์เพื่อรับออเดอร์น่ารักซะขนาดนี้…
แต่ยังไงก็น่ารักไม่เท่าแฟนผมแน่ๆ…
“ลงไปซื้อ! ไม่ซื้อกูจะออกรถแล้วนะ!”
(45%)
.Talk.
โอเคหลายคนคงอยากถีบไรท์มาก
หายไปนานชาติเศษ55555555
อยากถีบตัวเองเหมือนกัน!55555
หลายคนคงคิดว่าไรท์เทเรื่องนี้ไปแล้วแน่ๆ
เออก็มีความคิดแบบนั้นอยู่นะ!
แต่มาคิดดูแล้วคนอ่านคงรู้สึกเฟลแน่ๆ
อย่าเพิ่งเทไรท์กันก่อนนะ แง
(คาดว่า)ตอนนี้ตอนสุดท้ายแล้ว
ถ้าเขียนจบภายในตอนนี้ก็จบแล้วแหละ
อ่านแล้วอย่าลืมคอมเมนท์ด้วยน้า แฮร่ヾ(*´∀｀*)ﾉ
เอนจอยรีดิ้งนะ เย้
ความคิดเห็น