คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Overnight : 15 (100%)
15
18.00 น.
ผมยืนท้าวศอกกับราวของระเบียงคอนโด
พร้อมกับทอดสายตาที่แสนเหม่อลอยออกไปข้างหน้า ภาพตรงหน้าเต็มไปด้วยแสงสีมากมาย
ไม่ว่าจะเป็นไฟจากรถยนต์ ไฟจากคอนโดที่อยู่ใกล้ๆกัน หรือไฟของร้านค้า
สมองผมว่างเปล่าเมื่อมองภาพเหล่านั้น
-17.40น. ก่อนหน้านี้20นาที-
“รับสิ…”ผมสบถกับตัวเองด้วยประโยคเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าไปมา
เมื่อผมโทรหาชานยอลเท่าไรก็ไม่มีท่าทีว่าปลายสายจะรับเลย
ถ้ากลับก่อนก็ควรจะบอกไม่ใช่เหรอ…
“เห้ยมึง ใจเย็นนะ…เขาอาจจะกำลังยุ่งอยู่ก็ได้…”เสียงของลู่หานที่พูดกับผมนั่นไม่ทำให้ผมสามารถดึงสติกลับมาได้เลยแม้แต่น้อย
อะไรกัน…เมื่อเช้ายังดีๆอยู่เลยแท้ๆ
หายไปแบบนี้มันหมายความว่าไง
.
.
.
.
18:05 น.
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นนั้นเป็นสิ่งที่ช่วยให้ผมออกจากภวังค์
สองมือของผมลนลานที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์ที่หน้าจอว่าเป็นเบอร์ของใครกันแน่
ใช่ชานยอลหรือเปล่า ขอให้เป็นชานยอลเถอะ ผมภาวนาให้เป็นแบบนั้นจริงๆนะ ได้โปรดเถอะพระเจ้า
ผมยิ้มกว้างออกมาทันทีเมื่อเห็นว่าชื่อที่ขึ้นโชว์อยู่ที่หน้าจอนั้นเป็นชื่อของชานยอล
ก่อนจะรีบร้อนที่จะกดรับสายด้วยมืออันสั่นเทา
(นั่นบะ แบค ใช่มั้ย…)
น้ำเสียงที่สั่นเทาจากปลายสายนั่นสั่นไม่แพ้กับใจของผมตอนนี้เลย ให้ตาย…นั่นไม่ใช่เสียงของชานยอล
นั่นมันเสียงของลู่หาน…
“อะ อือ”ผมค่อยๆกรอกเสียงลงไปช้าๆ
ทั้งๆที่ตอนนี้ผมไม่อยากจะพูดอะไรเลยแม้แต่น้อย
(คือมึง…ทำใจดีๆไว้นะ
คือชานยอล…น้องชานยอลเขา…)
“เขาทำไม! มึงบอกกูมาเร็วๆดิวะ!”ผมพูดโพล่งออกไปทันทีเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะสู้ดีนักจากเพื่อนตัวเอง
ให้ตายสิ ผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยสักนิด
(ชานยอล…ชานยอล ดะ โดน
รถชน ตอนนี้อยู่ห้องICU)
ราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจ เมื่อโยคที่ได้ยินเป็นประโยคที่ไม่ได้มีเรื่องดีเลยแม้แต่น้อย
โทรศัพท์ที่แนบอยู่ข้างหูตอนแรกเกือบหล่นเพราะผมควบคุมให้มือตัวเองหยุดสั่นไม่ได้เลย…บอกผมทีได้ไหมว่าไม่จริง
หลอกผมว่านี่คือเรื่องล้อเล่นก็ได้
ทันใดนั้นไฟเจ้ากรรมก็ดับพรึบพร้อมกับมีเสียงเหมือนมีคนแตะคีย์การ์ดเพื่อปลดล็อคประตูดังขึ้น
ไม่…ใคร ใครเข้ามา…
♥
ผมคู้ตัวแล้วหันหลังพิงราวเหล็กตรงระเบียงเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตว่ามีคนอยู่ในห้อง
ชิบหาย…ทำไมคนที่เข้าเหมือนจะไม่ได้มีคนเดียวเลย…เหมือนมีสี่คน…มันกำลังจะโจรกรรมหรืออะไรกันแน่
มากันเป็นทีมแบบนี้
“สุขสันต์วันเกิดนะอิแบค”ตามมาด้วยไอเพื่อนไม่รักดีอย่างลู่หาน
แม่ง หลอกผมได้ลงคอ
“สุขสันต์วันเกิดนะแจ้ะ
มีความสุขมากๆนะแจ้ะ คุคิ”ตามมาด้วยดีโอ ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองมั้ย
แต่เหมือนขาดใครบางคนไป...
“สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่แบคฮยอน
ขอโทษสำหรับเรื่องตูดเมื่อวันนั้น แหะๆ…"เซฮุนพูดแล้วเอามือเกาท้ายทอยแก้เขิน”อะ ผมให้”ผมรับเซตคอนแทคเลนส์มาไว้ในมือ อืม…มีหลายสิแถมน้ำยากับยาหยอดตาด้วย
บางทีผมก็แอบงงนะว่าไอเด็กวิศวะนี่มันจะเป็นวิศวะหรือคนขายคอนแทคเลนส์กันแน่
เห็นขายได้ขายดี แถมได้แถมดี ทั้งๆที่ผมก็บอกไปกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ว่าไม่ใส่คอนแทคโว้ยยยยยยยยยยยยยย
ผมเงยหน้าขึ้นมามองไอเพื่อนรักทั้งสองที่ยืนยิ้มแป้นแล้นอยู่ตรงหน้าผม
เดี๋ยวก่อนเถอะพวกมึง…ผ่านวันนี้ไปเมื่อไรนะ
เอาไว้เคลียร์กันให้หนักเลย…โทษฐานทำผมตกใจ
นี่ดีเท่าไรแล้วที่ไม่เอาไม้เบสบอลฟาดหัวเนี่ย
"แล้วทำไมพวกมึง
กับน้องฮุนนี่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ทำไมไม่ไปเฝ้าชานยอล"ผมถามอย่างสงสัย
ก็เมื่อกี้ลู่หายเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าชานยอลถูกรถชนและตอนนี้อยู่ในห้องICU
"เนี่ย
ผัวมึงอุตส่าห์ลงทุนทำเค้กให้มึงกับมือเองเลยนะเนี่ย...น่าอิจฉา"จู่ๆอิโด้ก็เปลี่ยนเรื่องแล้วยื่นเค้กมาให้ผมแทน
"ชานยอล...เป็นคนทำเค้ก?"ผมถามมันด้วยความรู้สึกสงสัยเต็มไปหมดในหัว
ทำไมผมไม่รู้สึกดีใจสักนิด
มันเหมือน...มันเหมือนผมเป็นสาเหตุทำให้ชานยอลก็ถูกรถชน...
"กะ ก็
เมื่อตอนบ่าย เราสี่คนช่วยกันทำเค้กให้มึง แต่พอ...แต่พอเราจะปักเทียน ปรากฎว่าพวกเราเพิ่งนึกได้ว่าลืมซื้อเทียนมา...ชานยอล
ชะ
ชานยอลอาสาเป็นคนออกไปซื้อเทียนที่มินิมาร์ทแถวๆคอนโด..."ลู่หานเล่าไปร้องไห้ไป
ผม...ผมไม่อยากฟังเหตุการณ์ต่อจากนี้แล้ว..."แต่ไม่กี่นาทีต่อมาก็มีคนโทรมาบอกข่าวร้ายกับเรา...ฮึก"
"ทำไม..."ตอนนี้ขาของผมไม่มีแรงยืนแล้ว
ผมทิ้งตัวลงตรงนั้นแล้วร้องไห้ออกมาในทันที
"พี่แบคใจเย็นๆนะ
พวกเราก็ไม่มีใครอยากให้เหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นหรอก..."เซฮุนย่อตัวลงมานั่งยองๆให้อยู่ในระดับเดียวกับผมแล้วตบบ่า
"อือ...ฮึกกกก
ฮือออออออ"
"แต่วันนี้พวกเรามีของขวัญมาให้แบคด้วยนะ
เซฮุน"ดีโอหันไปส่งซิกให้เซฮุนก่อนที่เซฮุนจะเดินไปลากกล่องของขวัญใบใหญ่มาวางตรงหน้าผม
ดูสีหน้าเซฮุนแล้วคาดว่ากล่องใบนี้คงจะหนักไม่ใช่น้อย
“ของขวัญอะไรไม่เอาแล้ว…จะไปหา ฮึก ไปหาชานยอล”ผมทำท่าว่าจะเดินไปที่ประตูเพื่อนั่งรถออกไปหาชานยอลที่โรงพยาบาล
แต่ก็ถูกไอเพื่อนรักทั้งสองคนคว้าแขนเอาไว้ก่อน
“เปิดดูก่อนแล้วค่อยไป”ลู่หานพูดกับผมด้วยสีหน้าระริกระรี้
อะไรของมัน…แฟนผกำลังเจ็บหนักอยู่โรงพยาบาลจะให้มายิ้มหน้าระรื่นกับของขวัญวันเกิดน่ะเหรอ…บ้าหรือเปล่า
“ทำไมพวกมึงต้องให้กูเปิดด้วยอะ
ไปหาชานยอลก่อนไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ เปิดก่อนแล้วค่อยไป”
“อะไรวะ เปิดก็ได้ๆ”ผมจำใจค่อยๆแกะห่อของขวัญออกทีละนิด
แต่แล้วสิ่งที่ประจักษ์แก่สายตาผมตรงหน้าก็ทำเอาผมแทบฉี่ราด
“ชานยอล!!!”
“แฮ่ก ทำ ทำไมพี่เปิดช้าจัง
ผมหายใจไม่ออก”
“แล้วใครใช้ให้ไปอยู่ในนี้ล่ะ”ผมมองอย่างสงสัยก่อนจะหันไปสบตากับไอเพื่อนรักทั้งสองและเซฮุน”ใครแม่งเป็นคนคิดพิเรนทร์แบบนี้”ผมไล่มองหน้าแต่ละคนเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ
“ผะ ผมครับ”เป็นเซฮุนเองที่ยกมือตอบคำถามนั้น แหม่
กว่าจะยกมือตอบได้นี่คิดนานเหลือเกินนะ อย่างกับเล่นเกมโชว์
“พี่จะทำหน้าง้ำหน้างอแบบนั้นทำไมล่ะ
หืม ผมก็อยู่ตรงนี้แล้วไงครับ”ชานยอลส่งยิ้มแล้วยีผมของผม
พฮือ ผมอยากจะร้องไห้ดังๆอีกสักครั้งกับให้กับไมโครเวฟที่อยู่ตรงหน้า
ทำไมชานยอลต้องเกิดมาเป็นผู้ชายอบอุ่นที่ชอบทำให้ผมใจสั่นเป็นระยะๆด้วยนะ
“ก็ชานยอลอะ! เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง”ผมกระแทกเสียงทั้งๆที่ยังทำหน้าง้ำหน้างออยู่แบบนั้น
“โถ อ้อนผัว…”คยองซู
“มันตอแหลหรืออะไร…”ลู่หาน
“เอ่อ…”ตามด้วยเซฮุนที่ไม่รู้จะพูดอะไรดี
ทำไมอีเพื่อนสองคนนี้ทันต้องว่าผมตอแหลด้วยอะ!
ก็คนมันตกใจอะจะให้ทำยังไงไม่ได้ตอแหลสักหน่อย พวกบ้า
“ร้องไห้แล้วไม่น่ารักเลยนะครับ
ป่ะ ไปลอตเต้เวิร์ลกันดีกว่า”ว่าแล้วชานยอลก็จูงมือผมออกมาจากตรงนั้นเตรียมออกจากห้องทันที”พี่ดีโอจะชวนแฟนไปด้วยมั้ยครับ”
“ได้เหรอ?”
แฟนที่ว่านี่หมายถึงไคสินะ…ใช่สิ ตั้งแต่วันนั้นมาผมก็ไม่ได้คุยกับไคอีกเลยนี่นา ได้ติดต่อเลยด้วย
จะว่าไปก็แอบสงสารไคอยู่เหมือนกันนะ ไคเป็นคนช่วยผมมาตลอดเลยนี่…ถ้าไม่นับไอคืนนั่นไคก็เป็นคนดีมากๆคนนึงเลยแหละ…
“ได้สิครับ ผมไปรอที่รถนะ”
การมาเดทหลายๆคู่พร้อมกันไม่ใช่เรื่องตลก
ไอคนนี้ก็จะเล่นนี่ ไอคนนั้นก็จะเล่นนั่น
ไอคนนู้นก็จะเล่นนู้น ยกตัวอย่างเมื่อกี้เลย เซฮุนกับดีโออยากจะเล่นม้าหมุนในขณะที่ลู่หานกับไคอยากจะเล่นรถไฟเหาะ
ผมกับชานยอลจะไปเล่นไอซ์สเกตกัน แต่ลู่หานดันไม่ยอมให้เซฮุนกับดีโอไปเล่นด้วยกันเพราะกลัวความรู้สึกเก่าของเซฮุนประทุ
ให้มันได้อย่างนี้แถอะอ สุดท้ายเราทั้งหมดก็ต้องมานั่งจุมปุ๊กอยู่ที่ฟาสฟู้ดในสวนสนุกเนี่ย
“แบคฮยอน…”จู่ๆไคก็เรียกผมขึ้นมาหลังจากเรามานั่งตั้งวงกินแฮมเบอร์เกอร์ที่โต๊ะเดียวกัน
“ว่า”ผมตอบไป หางตาก็เหล่มองชานยอลนิดๆเพื่อดูว่าชานยอลีปฏิกิริยาอะไรมั้ย
จะไม่ให้แอบเหล่ได้ยังไงล่ะ สองคนนี้เขาเคยจะมีเรื่องกันมาก่อนนี่
ผมแอบเห็นว่าชานยอลเคี้ยวแฮมเบอร์เกอร์ในปากตุ้ยพร้อมกับทำหน้านิ่งแบบไม่สนใจอะไรรอบข้างทั้งนั้น
ให้ความสนใจกับแฮมเบอร์เกอร์ที่อยู่ตรงหน้าเพียงอย่างเดียว
“พี่ขอโทษนะ เรื่องวันนั้น”
“อื้อ”ผมต้องรับไปสั้นๆเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
แต่ผมก็ไม่ได้โกรธไคแล้วจริงๆนะ
“เรื่องอะไรหรอ”จู่ๆคยองซูก็เงยหน้าขึ้นมาเอาตาโตๆที่เต็มไปด้วยความสงสัยหลังจากที่นั่งฟังอยู่นานนั่นมองผม
“ปละ เปล่าไม่มีอะไร
กินต่อเถอะ”ผมเสมองไปด้านอื่นพร้อมกับเปลี่ยนเรื่อง“เอ้อเซฮุน คอนแทคเลนส์ที่นายให้มาวันนั้นตอนที่เห็นเอ่อ…เห็นช่างมัน ใส่สบายดีนะ เลนส์นิ่มดี”
“จริงเหรอครับ!
ถ้าไม่รบกวนพี่เกินไปพี่ช่วยถ่ายรูปรีวิวสินค้าให้ผมหน่อยได้มั้ยอะ
ผมจะเอาไปให้ลูกค้าคนอื่นๆดู”
“พี่เนี่ยนะ? ให้พี่รีวิวให้?”
“ก็พี่หน้าตาน่ารักไง
คนที่เขาเข้ามาส่องร้านผมจะได้อยากซื้อ อยากน่ารักเหมือนพี่”เซฮุนพูดไปก็ยกกล้องขึ้นมาถ่ายไปด้วย
เอาที่สบายใจเลยน้อง ถ่ายตอนพี่กำลังกินอีก
เห็นถ่ายคนนู้นคนนี้ไปทั่วตั้งแต่เมื่อกี้ละ
อืม ลูกค้าแบบนี้ก็มีด้วยเนอะ
บางทีผมก็สงสัยว่าคอนแทคเลนส์เนี่ยที่ใส่แล้วดูดีไม่ได้ขึ้นอยู่กับเบ้าหน้าตัวเองหรือไง
ขึ้นอยู่กับเบ้าหน้าพรีเซนเตอร์หรอ?
“งุนอ่า! แล้วเค้ายู่ไม่น่ารักหรอ!”อืม…เอาเข้าไปไอสองคนนี้
แม่งจะหึงเรื่องเล็กๆน้อยๆกันไปไหนว้า ตั้งแต่ไอเรื่องรถไฟเหาะเมื่อกี้ละ
โอเคๆยอมเขาหน่อย ว่าแล้วมันก็ผลัดกันถ่ายรูป โอเคๆคู่รักฮิปสเตอร์สินะ
(หาดูรูปได้ที่ทอล์คท้ายตอน)
“แบค…แล้วจะย้ายกับมาอยู่กับพี่มั้ย”ไคยังคงไม่ยอมแพ้ที่จะถามคำถามผมต่อ
“อืม…ขอคิดดูก่อนนะฮะ”ผมตอบกลับไป
ฟังดูแล้วห้วนๆแปลกๆใช่มั้ยล่ะ แต่อืม…ผมไม่ได้ข้องอะไรกับไคแล้วนะ
ผมคิดเหมือนที่ผมพูดจริงๆเพราะตอนนี้ผมชอบที่จะอยู่กับชานยอล
ไคคงไม่ด่าผมว่าเห็นผู้ชายสำคัญกว่าพี่อยู่ในใจหรอกนะ…
“พี่ไค…ผมว่าอย่าเลย
ให้ไอแบคมันไปทนฟังเสียงแบบนั้นมันก็คงไม่อยากอยู่แหละ พี่อะ
จะทำอะไรก็เกรงใจน้องบ้าง วันไหนที่แบเรียกผมให้ไปอยู่เป็นเพื่อนนะ อือหือ…ผมนี่เข้าใจความรู้สึกแบคเลย สนุกสนานกันเลยทีเดียว”ที่ลู่หานพูดก็มีส่วนถูกของมันนะ
ไคชอบทำอะไรเปิดเผยอยู่เรื่อย…”ไอโด้! มึงก็เหมือนกัน
ไม่เกรงใจพวกกูสองคนเล้ยยยยยยย ไงล่ะสุขสมเลยสิมึง ไอคนมีผัวก่อนเพื่อน!”อืม อันหลังนี่มันใส่อารมณ์ส่วนตัวของตัวเองเข้าไปล้วนๆเลย…
“งั้นก็ แล้วแต่แบคละกันนะ
ยังไงก็ได้พี่ไม่ขัด”
“อือ”ผมอยากจะตบปากตัวเองเสียเต็มประดา
ทำไมต้องตอบพี่เขาไปสั้นๆแบบนั้นด้วยวะ ไอห่า
“แล้วนี่…พวกเราจะนั่งกันอยู่ตรงนี้จนสวนสนุกปิดเหรอ?”ชานยอลที่นั่งเงียบอยู่นานถามขึ้น
“ไม่หรอก
เดี๋ยวกินให้เสร็จแล้วไปหาอะไรที่มันเสียวไส้เล่นกันมั้ยย”ลู่หานชวนขึ้นมาเป็นคนแรก
“ไม่เอาด้วยหรอก
เล่นทีนี่แฮมเบอร์เกอร์ที่กินเข้าไปเมื่อกี้ได้หลุดออกมาจากปากพอดี”ผมแอบได้ยินมันคุยกับไคเมื่อกี้ว่าจะไปเล่นไวกิ้งกัน เอาด้วยก็บ้าละ
“งั้นเอาอะไรที่มันเบๆมั้ย…”จู่ๆไคก็เป็นคนชวนขึ้นมาก่อนบ้าง ทำไมต้องทำเสียงแบบนั้นด้วย…
“อะไรล่ะ”เป็นไปตามที่ติดไว้ ทุกคนพร้อมใจกันประสานเสียงถามคำถามเดียวกัน
“Tomb of Horror”อย่า
อย่า อย่าตอบตกลงกันเป็นอันขาดเลย ผมไม่เอาด้วยนะฮือออออออออออออออออออ
“ตกลง!!”ไอชิบหายยยยย ทุกคนแม่งตอบตกลงกันหมดเลยว่ะ ฟวยยยยยยยยย
.
.
.
.
ผมจะต่อยไอคนต้นคิดทันทีที่ออกไปจากที่นี่ได้
ไคแม่ง!
ถึงแม้ว่าผมจะมีชานยอลอยู่ข้างๆก็ไม่ได้แปลว่าผมไม่กลัวนะครับ
แบคฮยอนกับบ้านผีสิงไม่ใช่ของคู่กันเลย โนๆๆหยุดคิดไปได้เลย
ตั้งแต่เดินเข้ามาผิวกายของผมก็ปะทะกับความเย็นฉ่ำของอุณหภูมิภายในบ้านผีสิงนี่
ไอห่า ไหนจะกระโหลกปลอมที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้าอีก
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”จู่ๆตรงช่องแคบอะไรสักอย่างนี่แม่งสั่นเสียงดังจนผมถึงกับต้องร้องออกมา
อืมอีคนสร้าง เอาที่สบายใจเลยจ้ะ
เดินมาเรื่อยๆท่ามกลางความมืดที่ปกคลุมรอบๆ
อีสองคู่ข้างหน้านี่เดินหายหัวกันไปไหนหมดแล้วไม่รู้ ใช่สี้ พวกไม่กลัวผี
ผมได้แต่บีบมือชานยอลแน่นแล้วภาวนาให้ออกจากที่นี่ไปให้ได้เร็วๆสักที
“สัสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส”ผมอุทานออกมาอย่างลืมตัวเมื่อมีไอบ้าที่ไหนไม่รู้แต่งชุดผีปลอมาจ๊ะเอ๋ข้างๆผม
นี่บุญเท่าไรแล้วที่ไม่ยันหน้าเนี่ย ฝั่งชานยอลมีไม่โผล่มาโผล่ข้างๆไอคนที่ปอดแหก
ชานยอลนี่ก็เหมือนกันยังหายใจอยู่หรือเปล่าวะ เงียบอย่างกับเป่าสาก
เสียงลูกกรงปิดรัวๆกับเสียงลากโซ่ไม่ใช่เรื่องตลกเลยแม้แต่น้อย อีผีห่า
จะออกมาก็มาไม่ต้องมาทำซาวน์บิ๊วกู! ตอนนี้ผมจับมือชานยอลแน่นให้ชานยอลพาเดินเลย
มืออีกข้างนึงที่เหลือก็ปิดตาตัวเอง ผมไม่อยากทนมองอะไรที่มันน่ากลัวๆฮืออออออออออออออออออออออ
และแล้วเราก็เดินผ่านมาตรงกระจกใส่ที่เต็มไปด้วยคราบเลือด
อีกฝั่งนึงของกระจกมีผู้หญิงผิวซีดผมยาวปิดหน้าปิดตากำลังตบกระจกใสอย่างบ้าคลั่ง
นังดอกกกกกกกกกก ไม่มีที่ให้อยู่หรือไงทำไมต้องมาตบกระจกเล่นแบบเน้
อืม
อีตู้กระจกมีผีหน้าตาน่ากลัวมานั่งให้เลือกใช้บริการอยู่นับสิบ แต่ละตัวตะเกียกตายเหมือนอยากจะออกมาหาอะไรกินเต็มทน
ฮือ ทนอีกนิดสิแบคฮยอนนนน ผมเห็นแสงสว่างตรงหน้าแล้ววว กลายเป็นว่าผมรีบวิ่งออกมา
จนลืมไปเลยว่าจับมือชานยอลอยู่…
แหม
ก่อนออกนี่มึงแถมสะพานสั่นๆให้กูด้วย อีใจแม่บ่ดี
ทันทีที่ผมออกไปก็พบกับผู้ชายห้าคนยืนรอผมอยู่ ห้ะ อะไรนะห้าคน?
ผมนับให้ถี่ถ้วนอีกครัง
แต่คำตอบก็ชัดเจนเมื่อชานยอลปรี่ออกมาจากพวกเพื่อนๆหาผมแล้วถามประโยคที่ผมไม่อยากจะได้ยินออกมา
“พี่แบค! พี่ปล่อยมือผมไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้! ดีนะที่ออกมาได้เนี่ย
ผมเป็นห่วงแทบแย่”
“ชะ ชานยอลออกมานานแล้วยัง”
“สักพักแล้วพี่
นี่ถ้าเกินห้านาทีแล้วพี่ไม่ออกมา ผมกะจะกลับเข้าไปตามพี่แล้วเนี่ย”
บอกผมทีว่าผมกำลังฝัน
บอกผมทีว่าเมื่อกี้ข้างในนั่นผมไม่ได้จูงมือใคร…
“ไหนๆก็ไปเดินย่อยกันมาละ
ไปเล่น Gyro Dropต่อกัน!”เสียงใสๆของลู่หานนั้นฟังดูน่าสนุกกับสิ่งที่มันพูดนะ
แต่ใครจะรู้ว่าไอเครื่องเล่นน่าหวาดเสียวที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสียงใสๆของมันนี่มันไม่ได้น่าสนุกเลยแม้แต่น้อย
ระบบย่อยอาหารคิดหนักกันเลยทีเดียว…
หมดกัน…ชิงช้าสวรรค์
เดทในฝัน…
.Talk.
รู็แล้วเนอะใครเข้ามา5555555555555555555555555555555555555555555555555555555
เพิ่งสอบกลางภาคไปได้วันเดียวเอง
แอบแว้บมาอัพให้แง
รอกันอีกนิดน้า อย่าทิ้งกันน้า
คุณPaamaiก็อย่าทิ้งเค้าน้า
อยู่กับเค้าไปจนจบเลยนะ
เอ็นจอยรีดดิ้งค่า แฮร่
แอบแว้บเอารูปตอนไปกินแฮมเบอร์กันมาแปะ
คู่รักฮิปสเตอร์5555555555555555555555555555
ความคิดเห็น