คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : overnight : 12
12
จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเด็กตัวเท่าควายมานั่งทับผมบนเก้าอี้ทั้งๆที่ที่นั่งมีตั้งเยอะแยะ…
อะไรของเซฮุนก็ไม่รู้! ห้องก็ตั้งกว้าง(ถึงจะเล็กมากก็เถอะ) แต่เบียดหาพ่งงงงงงงงงงงง แล้วพอถามว่าทำไมต้องเบียด คำตอบที่ได้กลับมาคือ
หนาว...
ผมนั่งหดก้นจนจะเป็นตะคริวมาค่อนครึ่งชั่วโมงแล้วเนี่ย จะลุกไปไหนก็ไม่ได้เพราะเซฮุนนั่งทับอยู่ *ไว้อาลัยตัวเองเก้าสิบสี่วิ*
“ว่าแต่ แอะ มา แอะ โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หายไม่ใจไม่ออกโว้ยยออกไปปปปปปป”สุดท้ายตีนผมก็ลั่นใส่ไอเด็กนี่จนมันลงไปกองอยู่บนพื้น ถึงจะหน้าสวยแต่ฝีเท้าไม่ธรรมดานะครับ
“โอ้ย! เจ็บนะพี่! พูดดีๆไม่ได้ไง้”เซฮุนลูบก้นตัวเองป้อยๆพร้อมกับยู่ปาก
“ก็พูดดีๆไปไม่รู้กี่รอบแล้ว นายไม่ยอมลุกเองนี่ -_-"ตีหน้ามึนใส่แม่งโลย ฮิๆ
"พี่อะ!"
"ยังอีก! อย่าเข้ามานะไอเด็กตุ๊ด!"ผมยกสองมือขึ้นมาตั้งการ์ดกันท่า โถ่ ตอนเจอเซฮุนครั้งแรกมันก็ดูแมนอยู่หรอก เดินกับชานยอลแล้วสูงทั้งคู่งี้ แต่พอได้คุยกันก็ชักเริ่มไม่แน่ใจว่าไอเด็กนี่มันเป็นตุ๊ดหรือเปล่า ร่างกายผอมแห้งถึงแม้จะมีซิกแพคหน่อยๆก็เถอะแต่ยังไงก็ถึงว่าแห้งไป สะโพกกับตูดได้รูปเหมือนผู้หญิงนั่นอีก ให้ตายเถอะแข้งผมยังแมนกว่าทั้งตัวของไอเด็กนี่เลย-_-
"โอเคๆเราไปนั่งคุยกันที่โซฟาเถอะ"
"เออ ก็ได้"
ผมยอมลุกไปตามที่เซฮุนบอกโดยดี ไม่ใช่อะไรหรอกกลัวโดนนั่งทับแบบเมื่อกี้อีกน่ะสิ ตูดแหลมชะมัด-_-
"คือผมมีเรื่องอยากจะให้พี่ช่วย...นิดนึง”เซฮุนปรับโหมดสีหน้าให้เข้าสู่โหมดจริงจัง
"สาบานนะว่ามันเป็นเรื่องที่นิดนึงจริงๆ?"ทำหน้าซีเรียสแบบนี้ ผมว่ามันไม่นิดแน่ๆ
"เอ่อ...มันก็ใหญ่อยู่อะนะ แต่คงไม่เท่าของผมหรอก โอ้ย!"ผมฟาดป้าบเข้าไปที่หลังของเซฮุนเต็มแรง เรื่องสำคัญแท้ๆยังจะมีอารมณ์เล่นมุขอีก ทำหน้าเครียดตอนที่ขอให้ช่วย ไม่รู้ว่าเรื่องใหญ่ก็บ้าละ
"พูดดีๆก่อนที่ฉันจะไม่ช่วยนะ"
"โถ่พี่ โอเคๆ ถ้าพี่ไม่ช่วยผมก็ไม่รู้จะไปขอให้ใครช่วยจริงๆ"
"ฉันสำคัญมากขนาดนั้นเชียว?"
"ก็นะ...ก็เอ่อคือ..."เซฮุนก้มลงมากระซิบกระซาบข้างหูผม ทันทีที่ผมฟังจบถึงกับอ้าปากออกมา
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จะให้ฉันไปทำแบบนั้นเนี่ยนะ! จะบ้าหรอมมมมมม"
"เถอะน่า ช่วยผมเถอะพี่*0*"
"ไม่อะ! ไปขอให้คนอื่นช่วยไป!"
"ช่วยผมนะพี่ ฮือ??"
"เห้ยๆๆๆๆๆ อย่าร้องไห้ดิ เห้ยยยยยยยยยยยยยย"ผมทำอะไรไม่ถูก เมื่อจู่ๆคนตัวสูงตรงหน้าดันเบะปากร้องไห้ออกมาซะงั้น ไม่เคยเจอใครมาร้องไห้ใส่นอกจากอิแบคกับอิโด้นะเว้ย แล้วแบบนี้จะให้ทำยังไงอะ ร้องไห้ตามแม่งเลยดีมั้ย??
.
.
.
"เออ ช่วยก็ช่วยวะ!"
"เย้!"เดี๋ยวๆๆๆน้ำตาเมื่อกี้แม่งหายไปไหนหมดวะ นี่โดนอิเด็กตุ๊ดแกล้งบีบน้ำตาใส่เปล้าวะเนี่ย
"แล้วจะเริ่มวันไหนอะ"
"พรุ่งนี้ครับ เดี๋ยวไปซื้อของกัน"
"เออๆไป กลับบ้านนอนได้แล้ว"
"พี่จะให้ผมกลับบ้านในสภาพนี้เนี่ยนะ!"แล้วสภาพนี้มันสภาพไหนกันน้า...ก็แค่บ็อกเซอร์รัดเป้ากับเสื้อยืดธรรมดาๆเท่านั้นเอง ไม่เห็นจะน่าเกลียดตรงไหนเลย หุหุ
"งั้นนอนที่นี่ก็ได้..."
"เย้! พี่ใจดีที่สุดเลย"เซฮุนทำหน้าระรื่นทันทีเมื่อผมบอกว่าจะให้นอนที่นี่
"แต่อย่าหวังเลยว่าจะได้นอนบนเตียงเดียวกัน"วะฮะฮ่า นายตามฉันไม่ทันหรอกไอเด็กปี94
.
.
.
.
.
.
"อืม..."เซฮุนมองผมที่อยู่ในชุดเดรสสุดน่ารัก(?)สีชมพู สวยหรอ? แต่สายตาแบบนี้มันไม่น่าหมายความว่าสวยแน่ๆเอ่อ...มันเหมือนอะไรสักอย่าง
"ทำไม? มีอะไรแปลก?"
"หน้าผ่าน หุ่นผ่าน ยกเว้น...เอ่อ ขา"
"ขา? ขาฉันทำไม"นั่นนะสิขาผมมันทำไม ผมรักขาคู่นี้มากเลยนะ ดูแลมันมาอย่างดี แต่ไอเด็กนี่กลับมาทำหน้าทำตาเอือมระอาใส่ขาผมอย่างนี้เหรอ
"ขาพี่แม่งแมนกว่าขาผมอีกอะ! งานอดิเรกพี่คืออะไรเนี่ย!"
"อ่อ...เตะบอล"
"แล้วใครใช้ให้พี่เตะบอลเป็นงานอดิเรกกันเล่า??"
"แล้วจะให้ฉันทำยังไง?"ผมถามเซฮุนด้วยความไม่พอใจเท่าไร อะไรวะ ก็คนมันชอบเตะบอลมันผิดตรงไหน
"ผมว่า...เปลี่ยนแนวดีกว่าเดรสสั้นไม่รับกับขาพี่สักเท่าไร ตามมานี่"
"เห้ยเดี๋ยวๆๆๆๆ ยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย กรี๊ดดดดดด"
"ตามมาก่อนเถอะ เดี๋ยวค่อยเปลี่ยนก็ได้"
ไอเด็กเวรนี่! เล่นลากผมให้เดินฉับๆแบบไม่ดูสภาพผมเลยว่ากำลังอยู่ในชุดอะไร กระโปรงไงครัฟ แม่งเดินเร็วได้มั้ยล่ะห่า ชุดนี้เนี่ย-_-
.
.
.
"ผ่าน!"
"นี่เรียกผ่าน?"
"ใช่! ผ่าน"ดูท่าทางเซฮุนจะปลื้มปิติกับชุดนี้มาก แต่ทำไมผมคิดว่ามันป่าๆ...เอ่อ ป่าๆนั่นแหละ เอ่อแบบมันเหมือนสาวชาวเกาะอะเข้าใจป้ะ มันไปเอาแฟชั่นการแต่งตัวแบบนี้มาจากใครวะเนี่ย อยากจะกรี๊ดใส่จริงๆ
"ทำไมมันแปลกๆ..."
"แปลกตรงไหน นี่เขาเรียกชุดโบฮีเมียนไง สวยดีออก"
"สวยดีออก?(สรุปมันสวยมั้ยเนี่ย-_-) แล้วแม่นายจะไม่ว่าฉันแปลกหรือไง"
"แปลกตรงไหนเล่า เขาเรียกคนมีสไตล์เป็นของตัวเอง ป้ะ! ไปซื้อของต่อ"
"เดี๋ยวววววววว ขอเปลี่ยนกลับเป็นชุดเดิมก่อนนน"
"ไปมันทั้งชุดนี้แหละ ตังก็จ่ายแล้ว"
"นายจะบ้าหรือไง! แล้ววิกนี้ทำไมมันร้อนงี้อ่ะ! ไม่ใส่ไม่ได้หรอ"แม่งโคตรร้อนอ่ะนี่พูด มาใส่เองป้ะละ ฟ่วย
"ไปเถอะน่าาาาาา"ทำไมผมต้องยอมให้ไอเด็กตุ๊ดนี่ลากด้วยนะ ว่าแล้วก็จัดสักหน่อย
"โอ๊ย"
คนรอบๆหันมามองที่เซฮุนกันเป็นตาเดียวทันทีที่เซฮุนล้มลง ก็บอกว่าขอเปลี่ยนชุดก่อนไม่ได้หรือไง ดื้อกับพี่มันต้องเจอแบบนี้แหละน้อง
"เปลี่ยนชุดแป้บ รออยู่ตรงนี้แหละ"ว่าแล้วผมก็เดินเข้าห้องลองเสื้อผ้าไปพร้อมกับชุดที่ใส่ขามา
"ถีบมาได้...ขาก็ไม่ใช่เล็กๆ..."
.
.
.
"ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ"ผมถามเมื่อเห็นว่าทางทีเซฮุนเดินไปนั้นไม่ใช้ทางที่จะออกจากห้าง
"เดี๋ยวไปซื้อของอีกอย่างนึง ยังไม่ครบเลย"
"อะไรอีกล่ะ เสื้อผ้า เครื่องสำอาง เครื่องประดับ อะไรก็ซื้อหมดแล้ว"หัดใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายตั้งแต่เด็ก เดี๋ยวแม่จะฟาดยับเลย
"อีกอย่างเดียวเอง เดี๋ยวก็ได้กลับแล้ว"
"นี่!"มีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้กับชั้ล ถึงผมจะแมนแต่ผมก็เมื่อยเป็นนะครับ
สุดท้ายเซฮุนก็ลากผมมาหยุดอยู่ที่ร้านอะไรสักอย่างที่แสงมันแสบตามาก โอ...(แต่ไม่เซฮุนนะ) มีแต่ของสวยๆงามๆทั้งนั้นเลยแฮะ;____;
"เอาอันที่สั่งทำไว้อะพี่"
"รอแป้บนึงนะคะ เดี๋ยวหยิบให้"พนักงานหน้าสวย เดินเข้าไปหลังร้าน คาดว่าคงจะไปหยิบของที่เซฮุนบอกมาให้ ว่าแต่แอบมาสั่งไว้ตอนไหน ทำไมไม่รู้เรื่อง
ผมนั่งหมุนเก้าอี้ไปมาระหว่างที่รอ แต่ดูเซฮุนสิ ท่าทางจะชิวมากๆกับการรอ ทั้งๆที่ผมเบื่อแทบแย่ อีพนักงานคนเมื่อกี้แม่งตกส้วมตายไปหรือยังวะ
"ได้แล้วค่ะ"ของที่ยื่นให้เซฮุนถูกแพ็กมาอย่างดี แต่ผมไม่รู้หรอกว่าข้างในนั้นมันคืออะไร
แต่เซฮุนฮุนดูท่าทางจะไม่รีบเท่าไร กลับหยิบของที่อยู่ในกล่องออกมา มันคือ...กำไล?
"มันคืออะไร"ผมถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่ามันคืออะไร แต่แบบมาเพื่อซื้อของแบบเนี้ยอะนะ แล้วอยู่ในร้านนี้ดูท่าทางว่าจะแพงไม่ใช่น้อย เงินมันหายากนะจะบอกให้
"คาร์เทีย"
"ซื้อให้ฉัน?"
"ครับ"ผมเบิกตากว้างทันทีที่เซฮุนบอกว่าซื้อให้ผม
"จะบ้าหรือไง!"ของแบบนี้ต้องราคาสูงไม่ใช่เล่นๆแน่ จะมาให้กันง่ายๆแบบนี้ได้ยังไง
"ซื้อให้พี่อะ"
"ซื้อให้ทำไม"
"ก็ให้พี่ใส่ไง"
"รู้แล้วโว้ย"ถามอัตโนมัติไปงั้นแหละ ไม่ต้องตอบแบบนี้ก็ได้โว้ย"เท่าไรล่ะ"ผมมองไอกำไลที่เซฮุนเรียกว่าคาร์เทียอย่างกลัวๆ แพงขนาดนั้นให้มันมาอยู่ข้อมือผมเนี่ยนะ
"2,298,772วอน เอาแขนมา"
"ไม่!"
"จะได้สมจริงไง ...เรื่องแม่ผมน่ะ"
"อะ เอางั้นก็ได้"ผมยื่นแขนออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ทำไมเซฮุนถึงกล้าให้ผมถึงขนาดนี้กันนะ ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย อ่อเป็นนี่นา เป็นแฟนหลอกๆ...พูดแล้วมันเจ็บตรงนี้ที่หัวใจ(นั่นมันจับ!)
"แฟนคุณเซฮุนน่ารักจังเลยนะคะ ถ้าไว้ผมยาวน่าจะน่ารักกว่านี้"ยัยพนักงานหมู่แปด(ก๊าซเฉื่อย นางหยิบของเฉื่อยมากเลยเอามาเปรียบกับก๊าซแม่งเลย ช่วงนี้ยิ่งเครียดกับการเรียนเคมีอยู่-.-)พูดขึ้นมาหลังจากที่เจ้าหล่อนนั่งเงียบมานาน
"ไม่ใช่แฟนหรอกฮะ ผมเป็นพี่ไอเด็กนี่"ผมบอกอย่างปัดๆ แต่แอบเห็นเซฮุนหน้าเสียไปนิดนึงแฮะ อะไรเล่า ถ้านายตอบฉันก็กลัวตัวเองจะเจ็บไง โถ่ เกิดเป็นลู่หานช่างน่าเศร้า
"อ๋อ...ถึงว่า ก็หน้าคล้ายๆกันอยู่นะ ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท เอ...ว่าแต่นี่ผู้ชายเหรอคะ?"ยัยนี่ทำหน้าเอ๋อไปหนึ่งมีหลังจากเพิ่งรู้ว่าผมเป็นผู้ชาย โถ่ ทำไมต้องคิดว่าผมเป็นผู้หญิงกันด้วยนะ ออกจะหล่อขนาดนี้ นังโง่.มองแรง
"กลับบ้านเถอะพี่"เซฮุนลากผมออกมาจากตรงนั้นอย่างรีบๆเหมือนจะไม่ต้องการได้ยินอะไรไปมากกว่านี้ เซฮุนเอ้ย พี่ไม่ได้ตั้งใจนะแง ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆจะให้พี่ตอบว่าเป็นแฟนไง้??
ผมได้แต่เดินก้มหน้าอยู่ข้างเซฮุนที่จูงมือผมอย่างเงียบๆ เห็นเซฮุนทำหน้าแบบนี้แล้วไม่น่ารักเลย...ไม่เหมือนไอเด็กขี้แกล้งเลยง่ะ
ไงล่ะมึง...นั่งเงียบกันทั้งคู่ในรถน่ะสิ ไอนี่ก็รวยเนอะสงสัยคอนแทคขายดี นอกจากจะมีเงินซื้อคาร์เทียแล้วยังมีเงินพอที่จะสตาร์ทรถทิ้งไว้ให้เปลืองน้ำมันเล่นอีก
"นี่ ทำไมไม่ออกรถล่ะ"
"..."
"นี่ อย่าเงียบได้มั้ย"
"..."อิหรรมโตนี่ จะเงียบอีกนานมั้ย คนเขาก็เครียดเป็นนะ
"ถ้าไม่ออกรถจะขับเองละนะ"
"..."สงสัยอยากลองดีกับลู่หานคนนี้ เอาแม่งเลย ผมปีนจากที่นั่งข้างคนขับไปนั่งตรงกลางระหว่างขาของเซฮุน(มันมีที่ให้นั่งนะอย่าคิดลึก)แล้วจัดการปลดเกียร์เหยียบคันเร่งออกรถทันที
"พี่รู้มั้ยทำไมผมถึงซื้อคาร์เทียให้พี่"เซฮุนที่เงียบมานานพูดขึ้นหลังจากรถออกไปได้สักพักแล้ว
"มะ ไม่รู้"
"มันเหมือนกับของผม"เซฮุนถกแขนเสื้อให้ผมดู เออ...ใช่จริงๆแฮะแต่ของเซฮุนมันเป็นแบบถอดได้อะ ของผมถอดไม่ได้ อะไรวะงี้ผมก็ถอดนี่ไม่ได้อะหรอถ้าไม่มีที่ไข เอาเปรียบกันนี่หว่า ฟ่วย
"อ่า"
"ถึงแม้ว่าของผมมันจะเป็นแบบที่สามารถถอดออกเมื่อไรก็ได้ แต่ผมจะไม่ถอดมัน"
"อ่า"ไอเด็กนี่ไปเก็บกดมาจากไหนวะ พ่นบ้าอะไรออกมาเยอะแยะ ว่าแต่นี่มันเป็นคาเทียคู่รักถ้าเซฮุนไม่ถอดแสดงว่าเราก็เป็นคู่รักกันอะดิ ม่ายยยยยยยเรายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะแง มาจองจำตัวผมแบบนี้คนหล่อคนอื่นก็หนีหมดอะดิ แต่ไม่แน่คนอื่นอาจจะไม่รู้จักกำไลนี่ก็ได้ เพราะผมก็เพิ่งรู้จักวันนี้เหมือนกัน เอ้ะ หรือผมโง่คนเดียวหว่า
"พี่ก็ห้ามถอดนะ"
"..."ผมลังเลอยู่เล็กน้อยว่าจะตอบอะไรกลับไปดี สุดท้ายก็เลือกที่จะตอบตกลงกลับไป"อืม ตะแต่ หยุดเอาอะไรมาดันตูดฉันได้แล้ว??"
"อะไรที่ว่านี่คืออะไรล่ะ หืม"
"ก็อะไรไงเล่า! นานไม่ได้โง่สักหน่อยคิดเองเซ่!"ผมทั้งเขินทั้งทำอะไรไม่ถูก กรี๊ดดดดดด อีเด็กนี่มันยอกย้อนผมพร้อมกับมังกรยักษ์อะแง??
"เขินแบบนี้ขับต่อไม่ไหวหรอก มาเดี๋ยวขับเอง"
"ดะ เดี๋ยวฉันขับอยู่นะ!"กลายเป็นว่าตอนนี้เซฮุนจับมือผมไว้แลัวขับ มันเหมือนกับการกอดทางอ้อมเลยอะแงงงงง ไหนจะมีไอมังกรยักษ์นี่อีก
"ก็อยากอ่อยก่อนทำไมล่ะ"
กรี๊ดดดดดดด ผมไปอ่อยมันตอนไหนวะ อ๋อ ไม่ได้ตั้งใจอ่อยนะ แค่ตั้งใจนั่งตรงนี้แล้วขับ นั่งตรงนี้เรียกอ่อยหรอม ผมไสยไสย คิก
End Special Luhan Talk
“หน้าแป้นแล้นเชียว ไปสอยหนุ่มที่ไหนมาล่ะสัส”ผมถามลู่หานด้วยความหมั่นไส้ขั้นแม็กซ์ จะไม่ได้ให้หมั่นไส้มันได้ไงล่ะ ก็แม่งนั่งลูบคาร์เทียของใครก็ไม่รู้แล้วเอาแต่ยิ้มตั้งแต่เช้า จนตอนนี้จะเข้าเรียนแล้วมันยังไม่หยุดเลย จับแม่งส่งโรงพยาบาลบ้าเลยดีไหม
“ก็เปล่า กูก็มีอยู่คนเดียวน่ะแหละ จะไปสอยใครอีกล่ะ”
“อ่อ น้องฮุนนี่อะนะ ว่าแต่ไปทำอิท่าไหนฮุนนี่ถึงซื้อกำไลแพงๆแบบนี้ให้วะเนี่ย”
“สงสัย108ท่าห้านาทีมั้ง”ดีโอพูดขึ้นมาหลังจากที่นั่งเงียบอยู่นาน
“แหม ใครจะไปเท่ามึงล่ะครับอิโด้ เยกับผัวได้ทุกวันไม่มีเหนื่อย”
“ก็ของมันดีอะ จะให้ทำไงได้”ดีโอเป็นประเภทคนที่เงียบๆแต่พูดทีนี่น่าตบมาก แหม่ เพื่อนผมแต่ละคนนี่ดีๆกันทั้งนั้น คนนึงนั่งลูบกำลังอย่างกับจะขอหวย อีกคนนึงก็ติดเซ็กส์ แหม่ แล้วผมล่ะ ผมล่ะ?
ผมก็เป็นคนปกติไง แต่ไม่รู้มาอยู่กับอิสองตัวนี้ได้ยังไง…
“เรียนได้แล้วมึง จะเก้าโมงละ ตอนเย็นกูมีระต้องไปทำอีก”ลู่หานพูดแล้วเดินเข้าไปในห้องบรรยายทันที ว่าแต่มันจะรีบไปไหนของมันวะ มีอะไรไม่เคยบอกเพื่อนอะ!
“ทำหน้าเหมือนหมาถูกเหยียบหางเลย เข้าไปเรียนได้แล้ว-_-”ดีโอพูดแล้วเดินตามลู่หานเข้าไปติดๆ โอ้ย อีเพื่อนบล้า แม่งไม่มีใครเข้าใจผมเลยอ่าส์
Special Chanyeol Talk
ผมนั่งรอผลอัลตราซาวน์ในห้องหมอคนสนิท อั๊ยย่ะ มันไปทำผลหรือมันไปขี้วะเนี่ย นานไปตาย
“มาพร้อมกับงานใหญ่ด้วยแฮะไอปาร์ค ไม่ได้เจอกันนานนี่”
“พูดจาหมาๆเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนนะ นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนนี่ไม่มาขอให้ช่วยหรอกนะ”
“กูต้องเป็นคนพูดว่าถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนนี่ไม่ช่วยมากกว่านะ ไอโง่ว”
“เออเหมือนๆกันแหละ”
“เอา เอาไป ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะมึง”
End Special Chanyeaol Talk
Special Luhan Talk
ขณะนี้เวลา18:00น.ตรงเป๊ะและผมที่อยู่ในร่างผู้หญิง
แหม่ อย่างกับกลายร่างได้ แบบยามพระอาทิตย์ตกดินจะเปลี่ยนร่างเป็นผู้หญิงและออกล่าเหยื่อผู้ชายตอนกลางคืน ถุ้ยยยยยยยยยยยยยยย เพ้อมากไปและอิหรรม เอาล่ะปั้นหน้าสวยๆเข้าไว้ เอาให้เชื่อว่าเราเป็นผู้หญิง โอเคสูดหายใจลึกๆลู่หาน เขาจับไม่ได้หรอกว่านายเป็นผู้ชาย ก็แต๊บมาเรียบร้อยแล้วนี่
ผมยืนอยู่หน้าบ้านเซฮุนกำลังรอเซฮุนจอดรถเข้าโรงรถให้เรียบร้อย หวังว่าแม่เซฮุนจะไม่เปิดประตูพลั้วะออกมาเจอกับผมที่ยืนหายใจแรงนะ อะไรเล่าก็คนมันตื่นเต้นนี่นา ไม่เคยทำอะไรแบบนี้;___;
“เอ้า ทำไมหายใจแรงขนาดนี้อะพี่”เซฮุนถือซองสีน้ำตาลที่คาดว่าเป็นผลอัลตราซาวน์แล้วเดินมาหาผม
“นายมาเป็นฉันมั้ยล่ะ”ผมพูดแล้วยู่ปากใส่เซฮุน ไม่มาเป็นผมน้ะไม่รู้หรอกไอเด็กบ้า ทั้งวิกทั้งเครื่องสำอางทั้งฟองน้ำทั้งแต๊บทั้งท้อง ไม่รู้ว่าไอคนแต่งนี่จะเยอะไปไหน
“ไม่ต้องกลัวนะพี่ เราจะผ่านมันไปด้วยกัน”
“ผ่านมั้ยไปด้วยกันอะไรเล่า นี่มันปัญหาของนายคนเดียวเลย!”
“ชู่ววววววว เบาๆดิพี่เดี๋ยวในบ้านผมก็ได้ยินหมดหรอก”
“ว่าแต่อัลตราซาวน์นี่มันจะเนียนหรอ ฉันท้องแค่ไม่ถึงเดือนเองนะ”
“เอาน่า ก็แค่ก้อนเลือด แม่ผมดูไม่รู้เรื่องหรอก”ผมกังวลอยู่เหมือนกัน ถ้าแม่เซฮุนรู้ความจริงขึ้นมา ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น”แล้วก็จะเรียกฉันกับนายมันไม่ได้แล้วนะ เอาแบบสนิทๆอะ จะเรียกว่ะอะไรกันดี เค้ากับตัวเองมันธรรมดาไป”
“อืม…งั้นขอคิดแป้บนะ”เอาแบบดูสนิทๆหรอ ทำไมคำที่ผุดขึ้นมาในสมองผมมีแต่คำที่ชวนอ้วกทั้งนั้นเลยแบบ”งุนกับยู่”
“เป็นความคิดที่ดีนี่ คิดอะไรดีๆกับเขาเป็นด้วยเหรอ”เซฮุนยิ้มกว้างออกมากับความคิดผม นี่หรือความคิดที่ดี ผมพูดกับตัวเองในหัว
“ไอบ้า”ผมเตะขาเซฮุนไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้
“โอ้ยยยยเจ็บเว้ย เตะมาได้ยังไงเนี่ยตรงนี้มันเจ็บนะ”
“สมน้ำหน้า ไอเด็กตุ๊ด”ผมแลบลิ้นใส่เซฮุนไปหนึ่งทีก่อนที่จะหันไปเตรียมที่จะเคาะประตู
“เอะอะอะไรกันหรอลูก…”กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นี่ใครเนี่ยอยู่ดีๆก็เปิดประตูออกมาตกอกตกใจหมด อ่อแม่เซฮุนเอง ต้องมารยาทงาม ก่อนอื่นทักทายก่อน
“สวัสดีครั….ค่ะ”ผมโค้ง90องศาทักทายไปหนึ่งที แล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างให้ นั่นไงมึงเกือบหลุดแล้วมั้ยล่ะห่ารั่ก
“อ้าว นี่แฟนเซฮุนหรอลูก เอ้าๆๆๆๆเข้ามานั่งข้างในก่อน”แม่เซฮุนก็ดูเหมือนจะใจดีนี่นา ไม่น่าจะหลอกยาก(ทำไมผมเลวงี้)
“แม่ออกมาทำไมเล่า ไม่ป่วยอยู่นี่”
“ออกมาหาลูกสะใภ้ไม่ได้หรือไง แกมีอะไรหือ?”
“เปล่าครับ ยู่คุยกับแม่ไปก่อนนะ เดี๋ยวงุนเข้าห้องน้ำก่อน”กรี๊ดดดดดดดดดดดด จะอ้วกโว้ยฮือ เลี่ยนสุดด ทำไมงุนทิ้งยู่แบบเนี้ยอ่า เอ้ย ไม่ใช่แล้วมึง ทำไมเซฮุนทิ้งผมแบบนี้วะ พฮือ จะรอดมั้ย
ผมเดินตามแม่เซฮุนไปนั่งที่โซฟาอย่างเงียบๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เอาวะต้องแอบเป็นผู้หญิงน่ารักๆโว้ย หวังว่าแม่จะไม่เห็นขายู่นะ แง??
“หนูชื่ออะไรล่ะ”เอาแล้วไงมึง ไม่ได้คิดชื่อไว้ด้วย เอาแบบน่ารักๆแล้วกัน
“ชื่อลู่ชิงค่ะ เรียกสั้นๆว่าลูลู่ก็ได้”
“อ๋อความหมายดีจัง ว่าแต่หนูนี่เสียงน่ารักดีนะ”นี่อุตส่าห์งัดภาษษบ้านเกิดออกมาสู้เลยนะฮือ
“ขอบคุณค่ะ”เสียงหนุ่มไปป้ะวะแก พยายามดัดให้เนีนที่สุด อิเด็กตุ๊ดนี่ก็หายไปนานเหลือเกินไปทำอะไรในห้องน้ำวะ
“หนูดูมีสไตล์เป็นของตัวเองดีนะ”สไตล์ชาวป่าค่ะคุณแม่ เลือกโดยลูกชายคุณแม่เอง
“ขอบคุณค่ะ ”
“ว่าแต่…หนูไม่ใช่ผู้หญิงนี่ ทำไมท้องได้ล่ะ”
.talk.
เอาแล้วไงง แม่เซฮุนนี่ยังไงกันน้า
เอาใจช่วยพี่ลู่ต่อไปนะฮัฟ
ขอโทษที่ไม่ได้อัพน้านนาน
เกือบเดือนนึงเลย เดือนนึงแล้วมั้งเนี่ย
จริงๆแล้วจิตใจห่อเหี่ยวมาก
แต่ได้สองคอมเมนท์มาช่วยเยียวยา
เลยทำให้ต้องมีกำลังใจ รีบปั่นรีบอัพ
ขอบคุณสองเมนท์นั้น และ
ขอบคุณทุกๆเมนท์โลยยยยย
เอาเป็นว่าขอชดเชยด้วยการ
อัพแบบ100%ไปเลยละกัน
อยากอ่านฮุนฮานอีกเยอะๆ
ก็ตามไปอ่านเรื่องนู้นได้เลยเนอะ
จุ้บ ~♡ . (￣▽￣)~
และอย่าลืมคอมเมนท์ด้วยนะฮัฟ
ไม่เม้นท์จะงอนแรงนะคราวนี้
ขอให้สนุกกับการอ่านนะฮัฟ
enjoy reading เย้
ขอบคุณฝีมือการตัดต่อภาพจากเพื่อนเลิฟ
Tonwanjaนั่นเอง ฮิ้ววววววววววววว
ความคิดเห็น