คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : overnight : 11
11
“เออนี่”ผมสะกิดแขนชานยอลในขณะที่เขากำลังขับรถพาผมไปส่งมหาลัย แหม๋ เด็กนี่หยั๋งป๋า อันที่จริงก็มีเรียนเหมือนกันนั่นแหละ ก็เลยมาด้วยกัน ประหยัดค่าน้ำมันด้วย ฮิ
“ว่า?”เขาถามผมโดยที่ไม่หันมามองด้วยซ้ำ แหม๋ เดี๋ยวตบทิ่มเลยนี่
“เออ…คือว่า…ที่เราคบกันเนี่ยมีคนรู้มั้ยง่ะ”
“ก็ต้องมีแหละ ว่าแต่ทำไมเหรอ พี่ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราคบกันว่างั้น?”
“ไม่ช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”เดี๋ยวนี้หัดสะบัดเสียงใส่หรอม เดี๋ยวพ่อโบก”ก็เมื่อวันก่อนน่ะสิ…”จู่ๆเรื่องเมื่อวันก่อนก็ลอยเข้ามาในหัว นี่มันก็ผ่านมาสามวันแล้ว ยังหาต้นตอไม่ได้เลยว่าไอรูปพวกนั้นมันถูกส่งมาจากใคร แล้วส่งมาทำซากพืชซากสัตว์อะไรก็ไม่รู้-.- สุดท้ายผมก็ตัดสินใจที่จะไม่พูดมันออกไป
“…?”ชานยอลหันมาเลิกคิ้วใส่ผมอย่างเป็นเชิงคำถามว่าอะไร? แล้วจากนั้นก็หันไปขับรถต่อ หู้ยอีเด็กนี่จะทำตัวแบบนี้ไปถึงไหนกัน เดี๋ยววันหลังก็ไม่ให้เอาหรอก ฮิ
“แล้ว…นายว่าถ้าคนกลุ่มนึงรู้ว่าเราคบกัน เขาจะจะโอเคกันมั้ยง่ะ”ถามไปก็แอบลอบมองหน้าเด็กนี่ไป เดาไม่ถูกเลยว่าจะตอบกลับมาแบบไหน
“พี่ก็…ถามอะไรแบบนั้นล่ะ”เหมือนชานยอลจะชะงักไปนิดหน่อย สงสัยลมตีหน้า ฮิ”ไม่โอเคก็ต้องโอเค พี่เป็นคนของผมแล้วนะจะกลัวอะไรล่ะ”
หู้ย มาทำเป็นโรแมนติคด้วยพ่อโบก ล้อเล่นๆ ถ้าเป็นคนแบบในนางเอกนิยายทั่วๆไปล่ะก็คงจะน้ำตาไหลพรากกับประโยคเมื่อกี้แล้วโผเข้ากอดกระชับแน่นไปตั้งนานแล้ว แต่ติดว่ามันไม่ใช่อะแกร ที่ถามเพราะว่าอยากจะหาตัวไอคนที่ส่งมาต่างหากเล่า โอ๋ ก็ซึ้งนิดนึงแหละ ชานยอลไม่ร้องนะคนดี อุ้บส์
“บ้ายบายคนดีของพี่ เจอกันตอนเย็นนะ จุ้บ”หันไปส่งจูบให้ทีนึงก่อนจะเดินสะบัดก้นเข้าคณะไปทั้งๆที่ยังไม่ได้ตอบชานยอลกลับไปเรื่องเมื่อกี้
ไม่ร้องคนดีของพี่ ไว้พี่หาเจอเมื่อไรแล้วจะบอกนะ ฮิ
“เดินหน้าแป้นแล้นมาแต่ไกลเลย อีนางสาวเขมร”มาถึงก็ชมกันเลยทีเดียว ดูอิลู่มันทักครับ หน้าแบบนี้อะนะนางสาวเขมร หน้าแบบนี้เขาเรียกเริ่ดครับ
“ปากเสีย แล้วนี่เดี๋ยวนี้ทำไมมึงมาเช้ากว่ากูตลอดเลยวะ”
“ก็เพราะว่าไม่ไปมัวแต่นอนซบอกผัวนะซี”
“เออ เหน็บแนมได้เหน็บแนมไปลูก”ขอพ่อเหน็บกลับบ้างนะเดี๋ยวพ่อคันอยู่คนเดียว เอ้ย นั่นมันเห็บ(งงก็เรื่องของมึง ฮิ)”ไม่ได้มีผัวเป็นตุ๊ดนี่นา”
“อีสีส้มแดง อีแสดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“โอ้ยยยยยยยยย พวกมึงจะโวยวายอะไรกันนักหนาเนี่ย เสียงดังไปถึงหน้าคณะนู่นนนนนน”คยองซูที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่เมื่อกี้ถึงกับด่าแล้วกระแทกกระเป๋าลงกับม้าหินอ่อน ผมยังไม่ได้เสียงดังเลยนา มีแต่อิลู่คนเดียวนั่นแหละที่เสียงดัง-.-
“ฮิฮิ”
“เปลี่ยนเสียงหัวเราะ อีกแล้ว?”คยองซูถามผมพร้อมกับทำท่าจะล้วงของบางอย่างออกมาจากกระเป๋า เอ อะไรกันน้า ตื่นเต้นกันไหมเอ่ยเด็กๆ
“เกร๋ดีออก”
“อืมจ้า ดีออก”คยองซูยื่นถุงกระดาษสีน้ำตาลใบเล็กๆมาให้ผม อะไรหว่า…”อะ เอาไปของขวัญวันเกิดมึงอะ”
คิดเบ็ดเสร็จแล้วผ่านมาหนึ่งเดือนกว่าๆแล้วเพิ่งจะให้ เหตุผลคืออะไรรู้มั้ย นางบอกลืมหยิบมาครับ ลืมแม่งทุกวันนั่นแหละ มัวแต่เยกับผัว น่าตบจริงๆ
“เอ้าแกเร็วๆสิครับ กูรอเผือกอยู่”ไอลู่ชะโงกหน้าเข้ามาอย่างเผือกเต็มแม็กซ์
“อะไรกันน้า”ผมค่อยๆแง้มถุงกระดาษออกแล้วหรี่ตาดู จะใช่ซีซีทาหน้าที่ผมบ่นอยากได้ใส่มันอยู่บ่อยๆหรือเปล่าน้า ที่ไม่ซื้อเองไม่ใช่อะไร ส่วนตัวแล้วมีปัญญาซื้อได้แค่แบบซองเล็ก อยากได้แบบหลอดครับหลอด
“เร็วสิสัด!”ขอแกล้งหน่อยไม่ได้ไง้ โบราณเขาบอกว่าน้ำขึ้นให้รีบตัก มีโอกาสให้รีบคว้าไว้(ช่วงสอนภาษา)
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”ฟัคมีเบเบ้ ดูมันซิว่ามันให้อะไร ผมหยิบของในถุงกระดาษออกมาแกว่งตรงหน้าไอโด้สองสามที
“ชอบล่ะสิ”มันยิ้มโชว์ฟันเรียงสวยใส่ผม โถ่อีดอก ไอชอบก็ชอบนะ
“โคตรเหมาะกับมึงเลยว่ะ”ไอลู่พูดแล้วยิ้มโชว์ฟันเรียงสวยให้ผมอีกคน โอ้ยอีด่ก ไม่ต้องทำหน้าแบบนี้กันก็ได้ครับกูไหว้ล่ะ…ขอตบที
♥
“นี่มัน…ถุงเป็ดตอแหลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล”เป็นไอลู่เหมือนเดิมที่ต่อเติมประโยคเมื่อกี้ให้สมบูรณ์ นึกภาพออกกันมั้ยครับ เป็นถุงนิ่มๆที่พวกวัยรุ่นมัธยมเขาชอบเอามาคล้องแขนกันเดินว่อนไปทั่วโรงเรียนอะครับ อีห่าจิก นี่ใช้อะไรคิดเนี่ยถึงซื้อมา ที่ไม่ด่า(?)เนี่ยก็เพราะว่ามันน่ารักหรอก กล้าซื้อมาให้ก็กล้าใช้แหละวะ หวังว่าหลังจากเดินถือถุงนี้ว่อนไปทั่วมหาลัยแล้วจะไม่ได้ได้ยินคนเรียกผมว่าอิแบคเป็ดเหลืองนะ ได้มาแล้วก็ต้องต้องตั้งชื่อมันซะหน่อย
“กูจะตั้งชื่อให้มัน มึงไม่ต้องห่วง”ผมหันไปทำท่าปางห้ามญาติแล้วหลับตาใส่ไอโด้”ชื่ออะไรดีวะ…”
“เป็ดตอแหล”ลู่หานเสนอ
“อีอ๋อย”คยองซู
“ได้ที่ไหนเล่าอีอ๋อยอะโว้ะ”ผมหันไปค้อนใส่คยองซู(เอาตะปูด้วยไหม ฮิ้ว)จะให้ตั้งว่าอ๋อยได้ยังไงเล่า ก็ชื่อมันซ้ำกับป้าร้านขายน้ำที่โรงอาหารมหาลัยอะ เกิดวันดีคืนดีลืมถุงนี้ไว้บนโต๊ะแล้วต่อแถวซื้อน้ำอยู่ แล้วตะโกนบอกเพื่อนว่า’มึง! หยิบอิอ๋อยให้หน่อยดิ’มีหวังป้าได้เอากระบวยตักน้ำฟาดหน้ากูแน่ หอก
ผมคิดในใจอยู่สักพัก ชื่อนั้นก็ไม่ดีชื่อนี้ก็ไม่โดน ฮรึก ไอเหลืองลูกพ่ออย่าน้อยใจไปนะ พ่อจะรีบคิดชื่อเกร๋ๆให้เดี๋ยวนี้แหละ
“อ๋อ…กูคิดออกแล้วว่ะ”สุดท้ายก็คิดออก”ชื่ออิโค่ย”
“…”ลู่หาน
“…เหมาะกับมึงดีนี่”ตามมาด้วยไอเหลือกสิบล้อ(อารมณ์ชั่ววูบจริงๆ)
"ฮิๆ อิโค่ยของกูน่ารักที่สุด"
"กูอุตส่าห์ซื้อมากวนตีนแม่งเสือกชอบอีก"แหน่ะ เพื่อนให้ก็ต้องชอบเป็นธรรมดาสิจ้ะ
ผมรูดให้ถุงเป็ดเปิดออกแล้วหยิบเครื่องประทินผิว(อาทิเช่น อายไลเนอร์ แป้งBB ดินสอเขียนคิ้ว ลิปมัน แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ใช้หรอก ชานยอลบอกหน้าสดน่ารักกว่า-.,-)ออกมาจากกระเป๋าเรียนมาใส่ในอิโค่ยแทน
"เห้ยมึง อยากกินbaskin robbinง่ะ"เป็นลู่หานที่พูดขึ้นมาหลังจาก สองคนนี้ทำหน้าเอือมใส่ผมเป็นเวลานานสองนาน
"ป้ะ ไอโด้เลี้ยงเอง"แกล้งแป้บ
"เลี้ยงพ่องดิแสดดด"มันโบกมืออย่างไม่เอาด้วย ผมกับลู่หานมองหน้ากันอย่างลู่งานแล้วหันไปส่งสายตาเว้าวอนใส่มัน"...เออ เลี้ยงก็ได้วะ เดี๋ยวขอเงินมี๊ก่อน:("
บอกแล้วว่ายังไงมันก็ต้องเลี้ยง ไอนี่มันลูกคนรวย ปล.ไม่ได้เกาะเพื่อนกินนะ จุ้บ
"เออมึงคบกันชานยอลแล้วนี่ ว่าแต่ไปคบกันได้ไงวะ"คยองซู
"ก็ไม่รู้เหมือนกัน...เจอครั้งแรกก็รู้สึกถูกชะตาด้วยนิดนึงอะ แต่ก็คงเพราะหล่อมั้ง"ความจริงเพราะไอกุญแจเส็งเคร็งกับความเผือกของผมล้วนๆเลยแหละ เลยเสียอ่างล้างจานลบไม้โทออกเลย ฮึก(งงเมนชั่นมา-.-)
"อย่าทำตัวง่ายนักสิ รู้มั้ยผู้ชายน่ะแม่งไม่ชอบอะไรที่ได้มาง่ายๆหรอก อะไรที่ได้มาง่ายๆมันก็เสียไปง่ายเหมือนกันนะรู้มั้ย"ขอเสนอสุภาษิตสอนหญิงประจำวันนี้โดยน้องโด้นักเยมือฉมัง ถรุ้ยยยยใช่ที่ไหนเล่า มันพูดแบบนี้แล้วก็น่าคิดอยู่เหมือนกันนะ...ผมง่ายเกินไปหรือเปล่านะ...
"ช่างแม่งเถอะสัส"
Special Sehun Talk
(ใกล้ถึงแล้ว...อีกนิดนึง รอหน่อย...)
"ไวไวเลยสัส กูรีบ แค่นี้นะ!"ผมกระแทกน้ำเสียงใส่คนปลายสายอย่างรุนแรง แม่งนัดตั้งแต่บ่ายสองนี่มันกี่โมง สามโมงแล้วครับพี่! ไอชานยอลแม่ง...
Rrr~
ใครแม่งเสือกโทรมาตอนนี้อีกวะ คนกำลังอารมณ์เสียอยู่ เดี๋ยวพ่อตบดิ้น อ้าวชิบหายนี่มันหญิงแม่นี่หว่า รับแป้บส์
"ครับแม่"
(มีหลานหรือยังลูก...)
"ใจเย็นสิครับแม่ ผมกำลัง ทะ...ทำอยู่"
(อย่าลืมทำให้แม่ชื่นใจก่อนตายนะ...)
"โถ่แม่ อย่าพูดแบบนั้นสิครับ เดี๋ยวแม่-"
ตู๊ด
เต็มๆเลย...วางสายใส่ทั้งๆที่ผมยังพูดไม่เสร็จ นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นแม่นะ...
"น้องๆมานี่ดิ้"โบกมือเรียกพนักงานที่ยืนอยู่แถวๆนี้มาสั่งเค้ก ร้านเดิมนั่นแหละ
"รับอะไรเพิ่มดีคะ?"พนักงานคนเดิมกับครั้งที่แล้งถามแล้วฉีกยิ้มให้ผม"เค้กสไปเดอร์แมนมั้ยคะ 55555555"อ้าวอีนังนี่ กวนตีนอีก ไอชานยอลนี่ก็ทิ้งระเบิดไว้ตั้งแต่ตอนที่แล้ว แม่งเอ้ยโดนแซวเลยแสด
"ขอเค้กเมอเมด แล้วก็ไวท์คริสมาสต์"
"ค่ะ รอสักครู่นะคะ"ทันทีที่ผมสั่งจบ พนักงานคนนี้ก็จดยิกๆแล้วรีบวิ่งไปที่ครัวทันที หู้ย สงสัยคงกลัวคนหล่อถีบกระมัง(แต่ไม่กะละมังนะ)
ผมนั่งขบคิดอยู่สักพักว่าทำแบบนี้มันดีแล้วจริงๆเหรอ จริงอยู่ที่ว่าการหลอกมันเป็นสิ่งไม่ดีเอาซะเลย ยิ่งคนๆนั้นเป็นแม่แล้วด้วย นรกกินกบาลแน่มึง… แต่มันจำเป็นจริงๆนะแม่ ผมขอโทษครับ
“ทำหน้าเป็นหมาหงอยไปได้ ไอตุ๊ด”แหม่ไอเวรนี่ปากเสียจริงๆ มาสายแล้วยังจะมาด่ากูว่าตุ๊ดอีก โถ่มึงก็เป็นอิหอยขายาวคนนึงเท่านั้นแหละ ไอหอยกระทะ(ว่าแต่หอยกระทะมันมีขามั้ยง่ะ-.-)
“หน้าหมาสู้เมียมึงไม่ได้หรอก เมียมึงนี่หน้าโคตรหมาเลย”เล่นแม่งสักหน่อยละกัน หมั่นไส้มานาน นี่ผมไม่อยากจะอวดนะว่าได้เห็นตูดพี่แบคฮยอนนะครับแหมมมมมมมมมมมมมม่
“อ้าวๆ ด่าเมียกูแล้วทำหน้าลามกอีก คิดอกุศลอะไรเปล้าเนี่ยสัส”
“ก็นิสนึงงงงงงงง”
“มึงว่าไงนะ?”ชานยอลถามผมอีครั้งเพื่อความแน่ใจ โถ่วเห็นหน้าโกรธๆกับหูกางๆแล้วแม่งอยากขำว่ะ จะลั่นนนนนน
“เปล่าครับเพื่อน เอาล่ะเข้าเรื่อง แฮ่ม”
“แฮม แฮม แฮมเบอร์เกอร์”
“แฮม แฮม แฮมทาโร่ต่างหาก จะเล่นแล้วยังผิด”
“เออๆเข้าเรื่องเลยละกัน”
“มึงจะให้กูหลอกแม่จริงๆหรอวะ”
“ก็เออสิวะ ถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วมึงมีทางเลือกอย่างอื่นอีกหรือไง?”
“ก็…”คิดไปคิดมาก็ถูกของมันนั่นแหละถ้าไม่ทำแบบนี้มันก็ไม่มีทางไหนแล้ว“ไม่มีอะ…”
“กูไปนั่งคิดแผนมาแล้ว คือมึงต้องไปตกลงกับพี่ลู่หานก่อน เออทีนี้เรื่องอัลตร้าซาวน์เดี๋ยวกูเดินเรื่องให้ ท้องอ่อนๆเนียนอยู่แล้วแหละมึง ยังไม่ค่อยโตเท่าไร”
“อืม…ชำนาญเชียวนะมึง ซ้อมมีลูกเหรอ หรือเคยมีล่ะ”
“เห้ยกู ปะ เปล่า”ชานยอลส่ายหน้าปฏิเสธเป็นพัลวัน โถ่…ทำแบบนี้มันยิ่งทำให้น่าสงสัยมากขึ้นนะไอชานยอล…อย่าให้กูรู้นะว่ามึงซ่อนความลับอะไรไว้ กูจะเป็นคนขุดมันขึ้นมาเอง โฮะๆ
“เออเปล่าก็เปล่า ไม่เห็นต้องเหงื่อตกขนาดนั้นเลย”
“ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับพี่เขาแล้วแหละ…”
“อืม…”เรื่องนี้ผมเองก็ยังไม่ได้บอกพี่ลู่หานเลย แล้วที่สำคัญเราไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย แบบนี้เขาจะยอมช่วยผมมั้ยนะ…
“อย่าเครียดไปเลยมึง คนอย่างกูไม่มีคำว่าพลาด”
End Special Sehun Talk
Special Luhan talk
หลังจากที่เมื่อตอนเย็นไปฟาดไอศกรีมที่มีคยองซูเป็นเจ้ามือมาเรียบร้อยแล้ว กิจวัตรเดิมๆก็วนลูปกลับมาอีก แต่วันนี้คันจมูกแปลกๆแฮะ แล้วก็รู้สึกไม่แปลกๆด้วย รู้สึกเหมือนหายนะจะมาเยือนยังไงยังงั้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงประตูดังขึ้นนั่นทำเอาผมตกใจไม่ใช่น้อย ไอคนที่มาหานี่แม่งจะเอาหายนะมาให้อย่างที่ผมบ่นเมื่อกี้ไหมหนอ เปิดรับมันดีมั้ย
"ใครอะ"ด้วยความที่หอพักผมไม่มีตาแมว เวลาใครมาหาก็ต้องคอยถามทุกครั้ง รันทดชะมัด
"ผมเองครับ"
"ผมไหนวะ ไม่เคยมีคนรู้จักชื่อผม ไม่เปิดให้โว้ย"ถามว่าใครดันตอบกลับมาว่าผมเองครับ ไม่ใช่นางเอกในนิยายที่ตาเท่าไข่ห่านที่พระเอกบอกว่าผมเองครับแล้วจะจำเสียงได้ สมองผมไม่ว่างพอที่จะไปจำอะไรแบบนั้นหรอก ไร้สาระ ไม่บอกว่าใครก็ยืนให้ยุงกัดข้างนอกต่อไปละกัน ว้ายๆๆๆ
"โอเซฮุนครับ"
ทันทีที่คนข้างนอกพูดชื่อตัวเองออกมา สมองของผมก็เริ่มประมวลผลทันที ขุดเร็วขุด โอเซฮุนคือใครกันนะ แล้วก็ได้คำตอบ อ่อ เพื่อนของผัวของเพื่อนของผมนั่นเอง ไอเด็กตาตี่ ไอเด็กตุ๊ดนี่หว่า ว่าแต่มาทำไมหว่า
"บอกชื่อตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง"ผมบ่นอุบอิบในขณะที่มือก็เปิดประตูไปด้วย กรี๊ดดดดดดดด ทำไมสภาพมันโทรมแบบนี้วะ เนื้อตัวก็เปียกไปหมด ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาเนี่ย"เอ้าเข้ามาเช็ดตัวก่อนเร็วๆๆๆๆๆๆๆ"
"..."ไม่พูดไม่จาอีก อย่าบอกนะว่าโกรธที่เปิดประตูให้ช้า อะไรอะก็คนมันต้องระวังไว้ก่อนไง ไม่รู้ว่าใครจะให้เปิดให้หรือไง
"แล้วทำไมเปียกซกแบบนี้แหละ หือ?"ผมถามในขณะที่เช็ดผมให้คนตรงหน้าไปด้วย เอ้อ...โซฟาเปียกหมดเลยแฮะ ช่างมันคนตรงหน้าสำคัญกว่า
สำคัญกว่าอย่างนั้นเหรอ...
กรี๊ดดดดดดดดด ก็แค่เปรียบว่าคนสำคัญกว่าสิ่งของเท่านั้นแหละ พฮือ ไม่ได้คิดอะไรนะ -////-
"ข้างนอกฝนตก พี่ไม่เห็นหรือไง"
"อะ เอ่อ"ผมมองไปที่หน้าต่างเพื่อดูว่าฝนตกจริงๆเหมือนที่เซฮุนบอกหรือไม่ แล้วก็พบว่ามันตกจริงๆ ผมนี่โง่เลยครับ"แล้วที่มาเนี่ยมีอะไรหรือเปล่า นี่มันก็หนึ่งทุ่มแล้วนะ"ผมเปลี่ยนเรื่องทันทีหลังจากที่โชว์โง่ออกไปเมื่อกี้
"..."เซฮุนไม่ตอบอะไร รู้ตัวอีกทีใบหน้าของคนตรงหน้าก็ใกล้เข้ามา ลมหายใจร้อนๆของคนตรงหน้าหายใจรดหน้าผม ผมชะงักไปนิดนึงก่อนที่จะหลับตาปี๋เมื่อรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังจะทำอะไร
"..."
"หลับตาทำไม"ผมลืมตาขึ้นมาข้างนึงก่อนที่จะเห็นว่าเซฮุนกลั้นหัวเราะไว้ หน็อย เด็กนี่มันแกล้งผมชัดๆ อีเด็กดอกกกกกกกกก
"ก็นายจะแกล้งฉันอะ!"
"แกล้งอะไร ผมเปล่า...พี่นั่นแหละคิดไปเอง"ผมแอบเห็นรอยยิ้มชั่วร้ายที่กลั้นขำไว้ภายใต้หน้าของเซฮุน คนอุตส่าห์ช่วยเช็ดผมให้ยังจะมาแกล้งกันอีก ไอเด็กเนรคุณ!
"รออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวไปเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้"ผมก้าวขาฉับๆเดินออกไปจากตรงนั้นแต่ก็ได้ยินเสียงขำไล่หลังมา ผมชะงักเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าพูดอะไรออกไป"เดี๋ยวเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน! เงียบปากไปเลยไอเด็กแป๊ะ"ด้วยความที่ผมไม่ใช่คนเกาหลีนั่นทำให้ไวยากรณ์ยังไม่ค่อยแรงเท่าไรอาจจะพูดผิดไปบ้างแต่ไม่เห็นต้องขำกันเลยนี่!
ให้ตายสิ เมื่อกี้แทบเป็นบ้า!
ผมยืนพิงหลังกับตู้เสื้อผ้าก่อนที่จะถอนหายใจแรงๆ ให้กับเหตุการณ์เมื่อกี้ เอาล่ะRIPให้กับลู่หานกันหน่อย
ผมเปิดประตูตู้เสื้อผ้าออกแล้วหาชุดเพื่อที่จะให้ไอเด็กประสาทที่อยู่ข้างนอกใส่ ขนาดตัวนี่คนละไซส์กันเลยแบบนี้มันจะใส่ได้มั้ยเนี่ย อ้ะจริงสิ! มันยังมีเสื้อยืดของพี่ชายผมอยู่นี่นา คราวก่อนมาเยี่ยมผมลืมไว้ตัวนึง อ่าจำได้ละๆ พี่ชายผมไม่ได้อยู่เกาหลีหรอก แต่อยู่ที่จีน เออๆเอาตัวนี้ไปก่อนก็ได้ แล้ว...กางเกงล่ะกางเกง เออๆพี่ชายผมมันลืมบ๊อกเซอร์ไว้ด้วยนี่หว่า ลายซุปเปอร์แมนจำได้แล้ว ว่าแต่เซฮุนจะถือมั้ยถ้าใส่ของพวกนี้ เอาหน่าเด็กนั่นคงไม่เรื่องมากหรอก คิดเองเออเองเสร็จสัพก็หอบของทั้งหมดไว้แล้วเดินออกมา
"รอนานมั้ย เอานี่ไปใส่ก่อน"ผมโยนเสื้อยืดสีขาวกับบ็อกเซอร์ไปแปะบนกลางหัวเซฮุนพอดิบพอดี สมน้ำหน้าอยากแกล้งกันก่อนเองนี้ ㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋ
"ของใคร"
"เออน่าใส่ๆไปเถอะ"
"แฟน?"
"แฟนบ้าอะไรเล่า ฉันโสดสนิท"แล้วที่สำคัญถ้ามีแฟนแล้ว คงไม่ปล่อยให้นายมานั่งเปียกอยู่ในนี้หรอกเซฮุน ไอโง่ว ㅋㅋ
"แล้วของใคร?"เอ้า เสือกจริง อุ้ยลืมตัวท่ดๆ
"ของพี่ชาย อย่าถามมากเลยใส่ๆไปเถ้อะ"
"แน่ใจนะ?"เซฮุนถามย้ำอีกครั้งก่อนที่จะถอดเสื้อมหาลัยของตัวเองออก"บอกตั้งแต่แรกก็จบ"
"นายนี่มันเด็กขี้เสือก..."ผมต้องรีบกลืนคำพูดกลับเข้าไปในลำคออย่างรวดเร็วเมื่อเห็นสายตาพิฆาตจากเซฮุนส่งมา"อะไรกัน ด่าแค่นี้ต้องข่มขู่กันทางสายตาเลยเหรอ-3-"
"จะเปลี่ยนจากข่มขู่เป็นข่มอย่างอื่นก็ได้นะ"
"ข่ม...?"ทำไมชอบพูดแระโยคที่ทำให้เข้าใจยากอยู่เรื่อยเลย เอาเป็นว่าเรื่องของมึงเถอะเซฮุน ㅋㅋ
"คิดเองละกัน..."ยังมีหน้ามาทำหน้ากวนตีนใส่อีก"แต่บ็อกเซอร์นี่รัดเป้าชะมัดเลย ไม่มีที่มันใหญ่กว่านี้แล้วเหรอ"
"นี่ก็ใหญ่แล้วนะ ใส่ๆไปเถอะมากเรื่อง"
"แสดงว่าผมใหญ่กว่าพี่พี่อะดิ"
"ว่าไงนะ!"
"เปล่าครับ"
อ่อลืม ยังอีกอย่างที่ฉันไม่ได้บอกนายนะเซฮุน ความจริงแล้วบ็อกเซอร์ตัวเนี้ยมันของพี่ฉันตอนอายุ15 ไม่เล็กก็บ้าแล่ว ㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋ
แถมให้อีกอย่างก็ได้เห็นว่าเป็นรุ่นน้องที่น่ารัก ความจริงตัวใหญ่กว่านี้ก็มีนะ แต่อยากเห็นนายใส่ตัวเล็กๆอะ อยากรู้ว่ามันจะแค่ไหนเชียว ㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋ
Writer
พี่ลู่แม่งเจ้าเล่ห์ว่ะㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋ
หากไม่เม้นท์ไรท์จะเสียใจ และ อัพช้านะจ้ะㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋ
ความคิดเห็น