คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : overnight : 5
5
“อื๊ออออ”ผมบิดขี้เกียจประหนึ่งว่าชาตินี้จะไม่ได้บิดอีกแล้ว
เช้าแล้ววันนี้ยังไม่สายตื่นมาก็ร้องเพลงถึงเธอ เห้ย!ผิดเรื่องละ ทำไมผมมาอยู่ในห้องนี้วะเนี่ย! เมื่อผมก้มลงไปสูดดมกลิ่นเสื้อของตนเองปรากฏว่ามีกลิ่นเหล้าติดอยู่ เชี่ย!แล้วอิลู่นี่มาจากไหนเนี่ย น้ำลายยายไหยย้อย เอ้ย!ไหลย้อยเป็นทางเลยครัช แล้วก็ต้องตกใจอะเกน เมื่อกำลังจะก้าวเท้าลงไปเหยียบย่ำพื้น(ดูๆดูมันใช้คำ :ไรท์)ก็ต้องเจอะกันน้องฮุนที่นอนแผ่หลาอยู่บนพื้น อูยยย เกือบเหยียบeggน้องฮุนไปแล้วไม่ล่ะ แตกขึ้นมาล่ะยุ่งเลย
แล้วชานยอลล่ะ…อยู่ไหน ?
เท่าที่ผมจำได้ตอนนี้คือเมื่อคืนกินเนื้อกันอยู่ๆดีผมก็ชวนชานยอลดวลเหล้า จากนั้นผมก็ซัดเข้าไปสิบกว่าขวดแล้วจากนั้นก็…จากนั้นก็….จากนั้นก็อะไรวะนึกไม่ออกโว้ย!
ตอนนี้ควรไปอาบน้ำก่อน ผมตัวนี่เหนียวแบบหยี๋มากอะ แทบจะไม่กล้าจับตัวเองเลย จัดการถอดเสื้อผ้าโดยหันตูดไปทางอิลู่จากนั้นก็เอาผ้าเช็ดตัวห่อท่อนล่างแล้วยัดใส่ปาก เห้ย!ผิดละๆ แล้วเดินไปเปิดประตูห้องน้ำเพื่อที่จะอาบน้ำ
“กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ”ผมคำรามอย่างดังเมื่อเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปแล้วเจอกับชานยอลที่กำลังยืนโชว์หนอนน้อย เอ้ย ไม่ดิหนอนยักษ์ ยืนล้างผมใต้ฝักบัวอยู่
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”ชานยอลเองก็ดูเหมือนว่าจะตกใจไม่แพ้ผมเช่นกัน ฟองนี่เข้าตาหมดแล้วมั้ง ว่าแต่ผมจะมายืนเป็นห่วงมันทำพระแสงเรนเจอร์อะไร ผมควรจะปิดประตูนี่แล้วออกไปนั่งรอข้างนอกซะ
นั่งรออยู่ไม่นานเท่าไรนักเดี๋ยวจะหมดรักเสียก่อน ถุ้ย!เกี่ยวมั้ยเนี่ย ชานยอลก็เดินเอาผ้าพันๆท่อนล่างออกมา ผมไม่ได้หันไปมองแบบHDหรอกแต่มันเห็นที่หางตาน่ะ
“ทำไมนายไม่ล็อกประตูวะ!”ผมตะโกนถามคำถามกลบเกลื่อนความอายที่เกิดขึ้นทุกวินาทีเมื่อภาพเมื่อกี้มันฉายเข้ามาในหัว ใต้ไฟสลัวๆแบบนี้อย่ากลัวเยย โย่วๆ ถุ้ย!นอกเรื่องอีกละผม
“แล้วทำไมพี่ไม่ฟังเสียงดูล่ะ ว่ามีคนอาบน้ำอยู่”ชานยอลถามทั้งๆที่ตัวเองแต่งตัวอยู่ในห้องที่อิลู่กับน้องฮุนนอนอยู่ หน็อย ผมถามก่อนนะแล้วดูมัน มันมาย้อนถามผม! ไม่เอาอะมี๊ แบคไม่ยอมแงๆ
“นี่! ฉันถามนายก่อนนะ! ใครใช้ให้มาย้อนถาม!”
“ไปอาบน้ำไปขี้เกียจเถียงกับหมาแถวนี้”
“นายว่าใครเป็นหมาฮะ!?”
“เปล่าครับ”ชานยอลพูดจบก็ตัดบทโดยการเดินไปทางอื่นเฉยเลย ทิ้งให้ผมยืนสติแตกอยู่คนเดียว นายนี่มันกวนตีนจริงๆ ผมจึงจำต้องเดินเข้าห้องน้ำ อา…วันนี้ไม่มีเรียน ไปไหนดีน้า
Spacial Luhan Talkgs
“งึมๆ”ผมสะลึมสะลือเล็กน้อยแล้วยืดแขนออกสองข้างเพื่อบิดขี้เกียจ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อแขนข้างขวามันไปโดนอะไรอุ่นๆที่อยู่ด้านขวา
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดส์
นี่มันน้องฮุนนี่! แล้วมะ…มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ยะ…อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนผมเมาจนควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วก็…ก็โดนปล้ำน่ะ!? แต่เสื้อผ้าก็อยู่ครบนะ บล้า ลู่หานคนนี้ไม่ยอมเสียงซิงง่ายๆหรอก แงงง แล้วเมื่อคืนมันยังงายยย โอ้ย ถามตัวไปแล้วมันจะได้คำตอบมั้ยเนี่ย ในเมื่อผมเองนี่ไม่รู้อะไรแม่งสักอย่าง เอาล่ะ ปลุกคนหล่อขึ้นมาคุยสิจ้ะ
“เซฮุนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!”ผมแหกปากอย่างดังใส่หูคนข้างๆ
“งืมมม”
“เซฮุนตื่น!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก”เด็กคนข้างๆสะดุ้งตื่นทันทีเมื่อผมตะโกนเรียกเป็นครั้งที่สอง แหม่ ผมว่าครั้งแรกดังแล้วนะ แม่มยังไม่ตื่น นี่ถ้าแต่งงานไปแล้วปลุกยากแบบนี้จะทำยังไงดีน้า…โอ้ย คิดไปไกลละพอๆ เรายังไม่ได้คบกันด้วยซ้ำ
“เซฮุน ฟังพี่นะ นาย-มา-อยู่-บน-เตียง-กับ-ฉัน-ได้-ยัง-ไง-กัน”พูดแบบจิกเสียงประหนึ่งเป็นนางเอกที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่รู้เรื่องห่าอะไรเลย
“ผม…เอ่อ…รอแป้บนะครับ คิดแป้บ”คนตรงหน้าที่กำลังพูดทั้งๆที่ผมฟูเล็กน้อย แต่…แต่หล่ออะ กระชากใจพี่เลยน้อง
“ว่ายังไง?”
“ผมจำได้ว่าเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ผมตื่นมารอบนึง แต่ผมอยู่บนพื้นเลยคลานขึ้นมาบนเตียง…เอ่อ…แต่เมื่อคืนผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาห้องนี้ได้ยังไงกัน…”
“อ่า…”ผมอึ้งไปเล็กน้อย ผมก็จำไม่ได้ คนตรงหน้าก็จำไม่ได้ นี่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับหนูใครจะรับผิดช้อบบบ แงง
“พี่…เอ่อ…พี่ไปอาบน้ำก่อนเถอะครับ วันนี้วันเสาร์…แล้วผมก็ไม่มีเรียนด้วย เดี๋ยวไปหาอะไรกินกัน”
“อ่า…”ผมที่ยังงงเล็กน้อยยอมเดินออกไปอาบน้ำเสียโดยดี
ไปกินข้าวกัน? มันก็คือไปเดทนั่นแหละ อย่ามาทำใสใสหน่อยเลย คิกๆ
End Special Luhan Talk
“โอ่ว ดู่วดูวดูวดู๊ววว”ผมเดินฮัมเพลงเข้าไปในห้องของชานยอลเพื่อที่จะไปใส่เสื้อผ้า ตอนนี้หมอนั่นน่ะหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้โว้ะ ตอนนี้ผมนี่หิวแบบไส้เกือบขาด เอ่อ ฮุนนี่ยังนอนอยู่เลยครับแต่เพียงตอนนี้ฮุนนี่คลานไปนอนแทนที่ผม เอ่อ แต่งตัวในนี้ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย? ฮุนนี่หลับอยู่นี่นา ไม่เห็นหรอก ผมเปิดประตูตู้เสื้อผ้าออกก่อนที่จะหยิบเสื้อกับกางเกงที่ผมจะใส่ออกมา เอ่อ กางเกงในด้วยครับ ผมจัดการถอดผ้าเช็ดตัวออกแล้วแล้วหันหลังให้คนที่กำลังหลับอยู่ จากนั้นก็จัดการใส่เสื้อผ้าของตัวเอง
“ทำไมพี่มาแต่งตัวในนี้ล่ะครับ?”
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ผมสะดุ้งขึ้นหลังจากได้ยินเสียงคนบางคนถาม ฮุนนี่ตื่นแล้วเหรอ!!? ไม่นะฮือ ก้นสวยๆของชั้น แงง เค้าไม่ยอมอ่า
“อะ…เอ่อ ทำไม…ทำไมน้องตื่นแล้วไม่บอกเพ่ แงง”
“อะ…เอ่อ ตอนแรกผมก็ยังไม่ตื่นหรอกครับ แต่ผมได้ยินเสียงพี่เปิดตู้เสื้อผ้าน่ะ ผม…ผมก็เลยตื่น ละ…แล้วก็เห็น…”
“นายเห็นอะไรฮะ!! บอกมานะ!!”
“เห็นก้นพี่ครับ T^T”
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก นายห้ามไปบอกใครนะว่าเห็นอะ!! แงงง พี่จะฟ้องแม่ ฮืออออ”
“ผมขอโทษครับ เดี๋ยวผมเอาของมาให้เพื่อเป็นการขอโทษแล้วกัน”
“ของ…อะไร?”
“คอนแท็กเลนส์ไงครับ ให้ฟรีเลยนะ รุ่นที่ผมขายอยู่เนี่ยแพงมากเลยนะครับ ใส่นิ่มสบายตาด้วย”
“ไม่เอาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ดะ…เดี๋ยวนะ ตั้งสติแป้บ ผมเพิ่งรู้อะไรบางอย่างเมื่อกี้
อ๋ออ เซฮุนคนนี้น่ะเหรอที่เป็นคนขายคอนแท็กเลนส์น่ะ ก่อนหน้านี้เซฮุนบอกว่าตัวเองเป็นคนขายคอนแท็กเลนส์ แล้วตอนนั้นอิโด้มันก็เคยไปเอาคอนแท็กเลนส์กับเซฮุนนี่แล้วนี่นา แล้วทำไมเซฮุนไม่รู้ล่ะว่าอิโด้ชื่อคยองซู แล้วตอนนั้นโทรไปแล้วจำชื่อกับหน้าไม่ได้เลยหรือยังไงกัน?
แล้วผมก็ได้คำตอบแล้วตอนนี้
บางทีอิโด้มันอาจจะใช้ชื่อปลอม หรือไม่ก็…น้องฮุนนี่โง่…
บางทีมันอาจจะเป็นอย่างข้างหน้าก็ได้ น้องฮุนนี่คงไม่โง่ดักดานแบบนั้นหรอก หรือไม่ก็มีลูกค้าสั่งออเดอร์มามากเกินไปจนจำหน้าไม่ได้
แล้วผมจะมานั่งเครียดอะไรกับเรื่องพวกนี้เนี่ย ตอนนี้เรื่องที่ผมควรจะเครียดคงจะเป็นเรื่องที่มันเห็นก้นผมเมื่อกี้ดีกว่านะ
คิดแล้วมันก็เจ็บใจทำไมผมโง่จังวะ เห็นมั้ยเนี่ยโดนเด็กเห็นตูดเลย
“ไปอาบน้ำไป ป่านนี้อิลู่มันคงอาบเสร็จแล้วแหละมั้ง”
ผมบอกฮุนนี่ก่อนที่จะเดินออกไปตามหาชานยอล เด็กนั่นมันหายหัวไปไหนตั้งแต่เช้าวะเนี่ย! หรือว่า…บางทีอาจจะไม่ได้ออกไปไหนเพียงแต่เข้าไปในห้องๆนั้น…?
เท่านั้นร่างกายผมก็ไปไวกว่าความคิด เท้าสองทั้งสองข้างของผมขยับเดินไปที่ห้องๆที่ชานยอลกำชับกับผมไว้ว่าห้ามเข้าไป
แล้วผม….ควรเข้าไปแบบเคาะประตูหรือไม่เคาะประตูดี? เคาะประตูดีกว่า เดินหาว่าผมเสียมารยาทอีก อย่างน้อยเคาะประตูก็เป็นสัญญาณว่าผมขออนุญาตแล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ชานยอล!”ผมตะโกนเรียกที่หน้าประตู ยืนรออยู่สักครู่ก็ไม่มีคนมาเปิด ผมจึงตัดสินใจบิดลูกบิดเข้าไป แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อจู่ๆชานยอลก็โผล่พรวดขึ้นมาที่หน้าประตู
“ผมบอกไม่ให้พี่เข้ามาไง”เขาดันผมออกมาข้างนอกแล้วก็ตามด้วยตัวเขาเองที่เดินออกมาแล้วรีบปิดประตูห้องทันที ให้ตายสิ…ทำไมแบบนี้มันยิ่งเพิ่มความน่าสงสัยในตัวชานยอลขึ้นเป็นเท่าตัว เอาล่ะ…ผมต้องรู้ให้ได้ว่าในห้องนั้นมีอะไร!
“ในห้องนั้นมันมีอะไรกันแน่! ทำไมฉันถึงเข้าไปไม่ได้!”
“ผมว่าพี่ไม่รู้จะดีกว่านะครับ"
“สักวันฉันต้องรู้ให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีอะไรก็ตาม!”
“พี่รู้ไปแล้วจะเสียใจ ผมเตือนไว้แค่นี้นะครับ”
ยิ่งพูดแบบนี้แบคฮยอนคนชอบกินเผือกก็ยิ่งอยากรู้ดิครับ ไอเด็กชานยอลนี่ก็เหมือนกันทำไมชอบทำตัวมีลับลมคมในนักนะ กระตุ้นต่อมเผือกของผมเหลือเกิน
“ครับพี่ชาน”ผมประชดออกไปอย่างหมั่นไส้ มาตงมาเตือน ใครเป็นพี่ใครเป็นน้องกันแน่วะอยากจะกระโดถีบขาคู่เข้าที่เบ้าหน้าหล่อๆนั่นเหลือเกิ๊น
Special Jongin Talk
“ไค ทำไมสองวันมานี้ ฉันไม่เห็นแบคฮยอนเลยอ่า”คยองซูถามผมหลังจากวันนี้เป็นวันที่สองแล้วหลังจากเกิดเรื่องวันนั้น ผมเองก็ไม่เจอแบคฮยอนมาสอองวันแล้วเหมือนกัน โธ่เว้ย!ไม่น่าทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบเลยจริงๆ ท่องไว้สิแฟนตัวเองก็มีเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วนะจงอินแถมแฟนผมยังเป็นเพื่อนกับแบคฮยอนด้วย ถ้าคยองซูรู้เรื่องวันนั้นคงจะโกรธผมไม่ใช่น้อย แถมเมื่อวานนี้ยังมีไอบ้าคนไหนโทรมาก็ไม่รู้จะมาจีบเมียผม หวงเว้ยหวง!
“อ๋อ…แบคฮยอนออกไปเที่ยวแหละเดียวก็กลับมาตอนเย็นๆ”
“ถ้าไปไหนก็ต้องชวนฉันสิ แต่นี่ไม่…”
“ก็ตอนนี้แบคฮยอนมีคนที่ดูๆกันอยู่มั้ง คงจะอายเพื่อนแหละเลยไม่กล้าบอกนายน่ะ”ผมโกหกออกไปคำโต แบคฮยอนเป็นคนประเภทที่มีอะไรก็จะบอกเพื่อนทุกอย่าง ผมรู้เหมือนกันว่าโกหกออกไปแบบนี้คยองซูจะเชื่อผมหรือเปล่า
“อ่อ…แสบจริงๆ มีจะมีแฟนไม่ยอมบอกเพื่อน”
นี่ยังไม่นับรวมตอนเย็นของเมื่อวานที่ลู่หานเพื่อนอีกคนของแบคฮยอนมาถามหาแบคฮยอน ดีนะ ที่ตอนนั้นคยองซูไม่อยู่ ไม่งั้นได้ถามตายเลยว่าแบคฮยอนหายไปไหน
“อย่าสนใจเรื่องของคนอื่นเลย มาสนใจเรื่องของเราดีกว่า”ผมบีบจมูกคนคนตัวเล็ก
“บ้าน่า! วันนี้รอบนึงตั้งแต่เช้าแล้วนะ ฉันคิดว่าฉันไม่ไหวแล้ว…”
“ขออีกรอบนะครับ”
ว่าแล้วผมก็บดจูบลงไปที่ริมฝีปากสีแดงระเรื่อนั่น น่ารักแบบนี้จะไม่ให้ฟัดได้ยังไงล่ะครับ ขออีกสักหนึ่งรอบแล้วกัน
End Special Jongin Talk
“อ่า…ใส่ดีๆหน่อยสิ มันไม่ตรงแล้วจะใส่เข้าไปได้ยังไงกัน!”
“ผมพยายามที่สุดแล้วนะครับ ก็พี่อยู่ไม่นิ่งเอง”
“นายนั่นแหละไม่ได้เรื่องเอาซะเลย! มานี่ฉันจัดการเอง! ต้องให้คนอย่างฉันลงมือทำเองอยู่เรื่อยเลย!”
ผมระเบิดความโมโหหลังจากที่ผมกับชานยอลพามากันที่ร้านรองเท้าเพื่อเลือกซื้อรองเท้าคู่ใหม่ ก็แหม…คู่เดิมมันคับนี่นา เลยอ้อนให้เด็กนี่ซื้อให้ใหม่ซะเลยคิกๆ สบายจังตังอยู่ครบ
“เสร็จสักที”
“ทำไมเรามาเลือกรองเท้านานกันแบบนี้เนี่ยครับ”
“ก็นายนั่นแหละ! ใส่ให้ฉันช้าทำให้ฉันเสร็จช้าอยู่เรื่อยเลย!”
“แล้วนี่เลือกได้หรือยังครับ?”
“ยังเลย ขอลองอีกคู่นึง”
“แต่ผมว่าเราเลือกนานกันเกินไปแล้วนะครับ”พูดจบชานยอลก็ชี้ไปที่กองรองเท้าที่วางอยู่ข้างๆตัวผมกว่ายี่สิบกว่าคู่ แหะๆ ไม่อยากจะยอมรับหรอกว่าเป็นคนเรื่องเยอะ แต่จะซื้อทั้งทีก็ต้องเอาคู่ที่เหมาะกับตัวเองแบบสุดๆจริงมั้ย?
“น่านะแป้บนึง”
“คู่นี้สวยแล้วครับ ไม่ต้องเลือกแล้ว”
“จริงเหรอ!? ไม่ได้หรอกฉันใช่มั้ย”
“ครับ คิดเงินเลยนะครับ”พูดจบเขาก็ชิงถอดรองเท้าคู่เมื่อกี้ออกไปแล้วเดินไปที่จุดคิดเงินอย่างรวดเร็ว โอโห…ท่าทางว่ารองเท้าคู่นั้นจะสวยจริงๆแฮะ รีบเชียว(ยังๆยังไม่รู้ตัวอีก 55 :ไรท์)
“หิวอ่า…ไปกินพิซซ่ากัน!”วันนี้ผมทำตัวเป็นลูกแมวน้อยออดอ้อนชานยอลให้พาไปหาอะไรอร่อยๆกินกัน ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็เปลืองเงินในส่วนของผมสิครับ ช่วยไม่ได้อยากรวยเองนี่นา แฮร่
“อ่าครับ…ร้านนั้นดีมั้ย”ชานยอลพาผมเดินเข้ามาในร้านพิซซ่าร้านหนึ่ง ภายในถูกตกแต่งแบบคลาสสิคตามสมัยยุคคุณพ่อ อา…บรรยากาศร้านแบบนี้ให้ความรู้สึกอบอุ่นแปลกๆเหมือนกันแฮะ แปลกจังผมไม่เคยมากินพิซซ่าในร้านแบบนี้มาก่อนเลย
“ฮาวายเอี้ยนหนึ่งถาดครับ”ชานยอลชูหนึ่งนิ้วให้พนักงานที่เพิ่งเดินเข้ามาเพื่อรับออเดอร์เมื่อกี้
“นายรู้ได้ไงว่าฉันกินหน้านั้น”ผมประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเขาสั่งพิซซ่าโดยไม่ถามว่าผมจะกินหน้าอะไรแต่บังเอิญไปสั่งหน้าที่ผมชอบกินซะด้วยสิ แหม่หล่อจริงๆ ผมให้แค่วันนี้วันเดียวเท่านั้นแหละคิกๆ
“ผมชอบกินหน้านี้ เลยคิดว่าพี่จะชอบเหมือนกัน”
“อา…ชอบกินเหมือนกันเลยนะ”
เมื่อผมพูดประโยคเมื่อครู่จบ บทสนาระหว่างเราก็เงียบลงเสียดื้อๆ หิวแล้วโว้ยยยทำช้าเหลือเกิน เดี๋ยวพ่อจะไปตบพ่อครัวซะเลยนี่
“เก็บอาการหน่อยครับ ผมก็รู้ว่าคุณหิวแต่…”
“แต่อะไร! น้ำลายฉันไหลงั้นเหรอ!?”ผมพูดแล้วรีบเอายกมือขึ้นมาเอาแขนเสื้อเช็ดที่บริเวณมุมปากทั้งสองข้าง นี่ผมหิวถึงขนาดนั้นหรือยังไงกัน!?
“5555555555555555555555555555”จู่ๆชานยอลก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“มันมีอะไรน่าขำหรือไง!?”ผมถามเขาด้วยอารมณ์โมโหเล็กน้อย ทำไม!มันมีอะไรน่าขำไม่ทราบ!
“เมื่อกี้ผมแค่จะบอกว่า…5555 พี่…55555555555 ผมแค่จะบอกพี่ว่าพี่ดูหิวมากเท่านั้นเอง ไม่ได้ต้องการจะสื่อว่าพี่น้ำลายไหลสักหน่อย 555555555555555555555555555”หัวเราะได้ตบมากจ้ะ
“หยุดหัวเราะเลย! ฉันไม่อยากกลายเป็นจุดสนใจของคนในร้านนะ!”
พอดีกับตอนนั้นพิซซ่าก็ถูกยกเข้ามาขัดจังหวะการด่าของผมซะก่อน ผมจัดการฟาดพิซซ่าตรงหน้าเข้าไปในปาก ตอนนี้ผมกินเข้าไปสามชิ้นแล้วในขณะที่ชานยอลยังจัดการกับชิ้นแรกไม่เสร็จ เอ่อ…ผมว่าผมไม่ได้กินเร็วนะ ชานยอลกินช้าต่างหาก!
ภายในถาดมีพิซซ่าบรรจุอยู่ทั้งหมดหกชิ้นใหญ่ๆ เมื่อกี้นี้ผมกินเข้าไปสามชิ้นแล้วจึงเลือกที่จะหยุดกินเพราะยังไงก็ต้องแบ่งกันคนละครึ่งถึงจะถูก จริงมั้ย?
“พี่ไม่กินอีกเหรอครับ?”ชานยอลถามผมหลังจากที่เขาจัดการกับพิซซ่าชิ้นโตชิ้นแรกเสร็จแล้ว
“จะบ้าหรือไง ต้องแบ่งกันคนละครึ่งดิ”
“ผมอิ่มแล้ว พี่กินเถอะ”
“ห้ะ! ชิ้นเดียวเนี่ยนะ!!”มันจะประหลาดเกินไปแล้ว คนที่ไหนวะกินชิ้นเดียวแล้วอิ่ม
“ครับอิ่มแล้ว พี่กินเถอะ”
“ตามใจแล้วกันอย่ามาเสียใจที่หลังนะ”ผมจัดการฟาดพิซซ่าสองชิ้นที่เหลือเข้าไปแล้วดื่มน้ำตาม ชานยอลที่ตอนนี้ยังดูทึ่งๆอยู่กับการกินของผมอยู่ไม่หาย โอเค ผมยอมรับว่าผมกินเยอะ แต่ผมจะเป็นแบบนี้ในตอนที่หิวเท่านั้นนะ ไม่เหมือนอิลู่ที่ไม่ว่าจะเวลาไหนมันก็ฟาดเรียบหมด
“เช็คบิลเลยครับ”ชานยอลหันหลังไปกวักมือเรียกพนักงานสาวที่ยืนอยู่ที่โต๊ะว่างข้างๆถัดไปอีกสองโต๊ะให้มาคิดเงิน ผมว่ายัยพนักงานคนนี้น่าหมั่นไส้เนอะผมเห็นเธอแอบลอบมองชานยอลหลายทีละ เบื่อว่ะ ก็เข้าใจนะว่าชานยอลหล่อ แต่ไม่ให้มองโว้ยย ไม่ใช่ชอบ มันไม่ส่วนตัว(หรา? :ไรท์)แหมเมื่อกี้ตอนชานยอลกวักมือเรียกนะรีบปรี่เข้ามาเชียว อิน่าวอก อิชะนีลูกกรอก อ้ากกก
หลังจากจ่ายเงินไปกับพิซซ่าที่ราคาแพงพอสมควรผมกับชานยอลก็พากันมาเดินย่อยที่ร้านขายของเล่นทั่วไป พนักงานที่ประจำอยู่ตรงแคชเชียร์มองผมกับชานยอลแปลกๆตอนเราพากันเดินเข้ามา มองอะไรวะเดี๋ยวขาคู่ใส่ซะเลยหนิ ก็รู้น่ะครับว่าแบคฮยอนคนนี้หล่อ แต่ไม่ต้องมองด้วยสายตาแปลกๆแบบนั้นก็ได้ครับ
“อยากได้ราพันเซลอ่าชานยอล เค้าจะเอาราพันเซลง่า”
“พี่อ้อนผมหลายทีแล้วนะครับวันนี้…”
“น่านะ…ซื้อให้หน่อย จะเอา จะเอา แง”ผมแกล้งทำท่าเหมือนเด็กน้อยที่โดนพ่อแม่ขัดใจเวลาจะเอาของเล่น และนั่นก็ได้ผลซะด้วย ฮิๆ
“ผมจะซื้อไอตุ๊กตาปัญญาอ่อนนี่ให้เป็นอย่างสุดท้ายแล้วนะ”
“คร้าบบบบ”ผมรีบตอบรับไปในทันที ตุ๊กตาตัวนี้มันน่ารักนี่นา ผมอยากได้มานานละแต่เพราะไม่มีเงินเลยไม่ได้มีโอกาสซื้อสักที คอยดูนะวันที่มีเรียนจะเอาไปอวดอิลู่ทันทีเลย!
ผมกับชานยอลพากันมาที่รถแล้วแล้วขับกลับคอนโด จะว่าไปตอนนี้อิลู่จะไปยังไงกับฮุนนี่บ้างนะ…เห็นพากันออกไปแต่เช้าก่อนผมอีก ไปไหนกัน?
ช่างมันเถอะ ตอนนี้ขอเล่นตุ๊กตาดีกว่า ตุ๊กตาน่าร้าก
“ตุ๊กตาอะไรน่ากลัวยิ่งกว่าแอนนาเบลอีก”
“นายพูดว่ายังไงนะ!?”ตุ๊กตานี่มันน่ากลัวตรงไหนกัน ออกจะน่ารักอิคนตาถั่ว อิคนตาไม่ถึง อิหอยทอด เออ!ยอมวันนี้วันนึงก็ได้วะ!ถือว่าซื้อตุ๊กตาให้แล้วกัน!
“เปล่าครับ”
“เออแล้วไป!”นายนี่มันโง่หรือโง่เนี่ย เมื่อกี้ที่ถามว่าพูดว่าอะไรที่จริงได้ยินตั้งแต่แรกแล้วโว้ยย แค่ถามย้ำเท่านั้นแหละ ฮึ่ย
“ไปไหนกันต่อดีครับ?”
“อ้าว นี่เราไม่ได้จะกลับคอนโดกันหรือไง?”
“ไหนๆวันนี้ก็ไม่มีเรียนตรงกันพอดี ก็ไปเที่ยวให้สนุกกันดีกว่าครับ”
“อืม…”ไปดีมั้ยนะอุตส่าห์มีคนชวนทั้งที”โอเค! ไปก็ได้ แต่นายต้องเลี้ยงนะ”
“ครับ…วันนี้จะไม่ยอมเสียเงินเลยสินะ”
“อะไรนะ!”
เมื่อกี้ชานยอลบ่นว่าอะไรเงินๆนะ แต่เมื่อกี้ที่ถามน่ะผมไม่ได้ยินจริงๆมัวแต่ดีใจอยู่กับการได้ไปเที่ยวแบบฟรีๆ
“ผมรู้แล้วว่าเราจะไปไหนกันดี”
“ไปไหน…?”
“เดี๋ยวถึงแล้วก็รู้เองแหละครับ”
อะไรกันเนี่ย! ทำไมเด็กนี่ชอบทำตัวมีลับลมคมในนักนะ! ชอบทำตัวให้น่าสงสัยอยู่เรื่อยเลย
30 นาทีผ่านไป
โอ้ย!ง่วงโว้ย! เมื่อไรจะถึงเนี่ย ผมนี่ตาจะปิดอยู่แล้วนะ! ทำไมที่ๆจะไปเนี่ยมันนานนักวะ คนหล่อรอไม่ได้ครับ
“นี่ชานยอล…เมื่อไรจะถึงเนี่ย”ผมถามเขาเมื่อตอนนี้รถติดไฟแดงอยู่
“รอแป้บนึงนะครับ”จู่ๆเขาก็เอาผ้าพันคอสีดำมาจากไหนก็ไม่รู้มาปิดตาผมเฉยเลยแล้ว ตอนนี้ก็เท่ากับว่าทั้งโลกของผมมืดสนิทน่ะสิครับ
“ย๊า! นายเอาผ้ามาปิดตาฉันทำไมเนี่ย!”
“ปิดตาไว้จะได้ไม่เห็นว่าถึงไหนแล้ว มันจะทำให้พี่คิดว่าไม่นาน”
“จะบ้าหรือไง! ฉันจะเอาออกเดี๋ยวนี้แหละ!”ผมทำท่าว่าจะกระชากผ้าที่ปิดตาผมออก แต่ทันทีที่รถออกตัว มือของชานยอลก็เลื่อนมาจับมือของผมไว้ไม่ให้เอาผ้าออก
“ขอร้องล่ะ รอไปเงียบๆเถอะครับ…”
ทันที่ที่ชานยอลพูดประโยคนั้นจบ ผมก็รู้สึกได้ว่าหน้าของผมก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเสียดื้อๆ ทำไมกันนะ…เพียงแค่คำพูดไม่ก็คำของเขาทำให้ผมเขินได้ขนาดนี้เชียวหรือ?
Writer
เอาล่ะ! เค้าแวะมาอัพให้แล้วน้า
งืออ แต่ตอนนี้เค้าเปิดเทอมแล้วง่า เวลาที่จะอัพได้ก็คงจะมีแต่เสาร์-อาทิตย์เท่านั้น
เค้าขอกำลังใจเยอะๆน้า เพราะตอนนี้ไรท์ไม่ค่อยมีเวลาเลยแถมยังต้องปั่นฟิคสองเรื่องพร้อมๆกันอีกต่างหา ช่วยๆกันคอมเม้นท์หน่อยนะแง เป็นรีดเดอร์เงาเค้าเสียใจนะเค้าจะฟ้องปรี้ชาน T^T
ความคิดเห็น