คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ ๑ :: เพื่อนใหม่
บทที่ ๑ :: เพื่อนใหม่
เสียงออดของโรงเรียนดังขึ้นทั่วสนามบริเวณโรงเรียนใหญ่ชื่อดังแห่งหนึ่งใน
จ.เชียงใหม่ เสียงเจ๊าะแจ๊ะจอแจกันมากมายตรงบริเวณลานห้องประชาสัมพันธ์
ชายหนุ่มผู้มาใหม่ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ที่เพิ่งย้ายมาจากกรุงเทพฯ
รีบวิ่งดิ่งตรงเข้าไปที่บอร์ดประชาสัมพันธ์ทันที แน่นอนวันนี้เป็นวันประกาศ
รายชื่อนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 นักเรียนต่างสถาบันและนักเรียนหลากหลายที่มายืนเบียดกันเพื่อดูผลสอบกับห้องเรียนใหม่ของตน
...
นิ้วลากตามตารางรายชื่อที่ประกาศไว้ ไล่ตั้งแต่ด้านบนลงมาด้านล่าง
“ ภาคิน ขฌาปฐพี
ลำดับที่ 21 ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ห้อง 2
เลขประจำตัว 5753 สาย ศิลป์-คำนวณ”
ด้วยความที่ดีใจสุดขีด กระโดดร้องลั่นบริเวณนั้น ทำให้สายตาของคนอื่นๆหันมามอง “ฮ่าๆๆ สอบได้แล้วโว๊ยยย” ชายหนุ่มตาสีดำผมสีเทาดำรูปร่างสูงเพรียวใบหน้าหล่อเหลา สะกดใจคนมากมาย ตะโกนลั่นด้วยความดีใจ
….
“สวัสดีนักเรียนทุกท่าน ยินดีต้อนรับสู่วันประกาศผล
นักเรียนที่มาใหม่เชิญต่อคิวกันทางด้านต้นไม้ใหญ่ฝั่งโรงยิม
ส่วนนักเรียนที่เรียนโรงเรียนเดิม
ให้ไปต่อคิวที่บริเวณต้นไม้ใหญ่ฝั่งโรงอาหารค่ะ”
สิ้นสุดการประกาศจากเสียงตามสายแล้ว นักเรียนทุกคนก็ปฏิบัติตาม
เว้นแต่ว่า...
นักเรียนชายมาดเข้มท่าทางกำลังสบสนกับทิศทางโรงเรียนใหม่ เขากวาดสายตาดูรอบๆบริเวณ ซึ่งกว่าจะเจอนั้นก็เล่นจนซะเขาเหนื่อยเลยทีเดียว
“ฮ่าๆๆ ดูไอหมอนั่นสิ มาช้าอย่างกับเต่า เด็กใหม่อะไรป๊อดจังวะ”
เสียงที่ลอดเล็ดดังเข้ามาในหูของอีกฝ่าย ชายที่กำลังเหนื่อยก็มองกลับไปด้วยสายตาที่ค้อนหนัก
“นี่ พวกนายอ่ะ อย่ามาเก่งแต่ปากสิ พูดมาก”
เสียงของชายที่ยืนดูเหตุการณ์เอ่ยขึ้น ทำให้ชายที่กำลังเหนื่อยหันมามอง
ด้วยความที่อีกฝ่ายแค้นหนักที่มาบอกกับเขาว่าพูดมาก
ทำให้เตรียมอารมณ์ไม่ทัน
“ตัวต่อตัวเลยป่ะ!!?? ถ้าแน่จริงอ่ะ” เขากล่าว
จากนั้นเสียงของอาจารย์ที่มายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาก็กล่าวยาว พลางอธิบายพาดูสถานที่ “สวัสดีนักเรียน เรียกฉันว่า อ.ลัดดา นะทุกคน ฉันจะเป็นอ.หัวหน้าระดับของมัธยมศึกษาปีที่ 4 ให้นักเรียนทุกคนเข้าแถวเรียงห้องนะ”
ไม่นานนักทุกคนก็ทำตาม แต่ทว่าสายตาของภาคินก็เหลือบไปมองเห็นบริเวณต้นไม้ใหญ่ หญิงสาวหน้าตาดูลึกลับ ดวงตาเศร้าหมองที่แอบบริเวณริมต้นไม้..
“นายชื่ออะไรหรอ?” ไม่ทันที่ภาคินจะมองเห็นภาพเบื้องหน้าได้ชัดเจนเขาหันไปตอบอีกฝ่าย พอหันมาอีกที หญิงสาวคนนั้นที่เขาเห็นก็หายไปกับสายลมและใบไม้ที่ร่วงโรยลงมา “เรา คุณาธรรย์ โญธินอรัญ เรียก ธรรย์ ก็ได้ ขอบคุณที่ช่วยเถียงไอนั่นให้ตอนนั้นนะ แหะๆ ยินดีที่ได้รู้จักนะ คิน” สิ้นสุดเสียง ก็ยืนเข้าแถวกันตามปกติ แต่สิ่งที่เขาเห็นแล้วน่าโมโหนั่นก็คือ คนที่มาท้าทายเขาเมื่อครู่ดันมาอยู่ห้องเรียนเดียวกันอีก “ทินพากร รณพัสนันท์ หรือ ทิน”
เขารู้สึกไม่ถูกชะตาแม้แต่น้อยตั้งแต่แรก
“อ้าว! นี่มันนายที่ด่าฉันตอนนั้นนี่ ว่าไงละ จะตัวตัวเลยป่ะ?” ทินพากรกล่าว
แต่ภาคินก็ไม่สะทบสะท้านอะไร อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากมีเรื่อง อีกใจหนึ่งก็คิดแต่เรื่องสาวปริศนาคนนั้นที่อยู่ตรงต้นไม้นั่น
....
เมื่อขึ้นไปที่ห้องมัธยมศึกษาปีที่ 4 ห้อง 2 สาย ศิลป์-คำนวณ
อ.ลัดดา ก็สั่งให้ทุกคนนั่งให้เรียบร้อยก่อนที่จะอธิบายเรื่องต่างๆ
ภาคินกับคุณาธรรย์เริ่มสนิทกันมากขึ้น ข้างๆของภาคินเป็นที่ว่างเปล่า
…..
“ขอโทษค่ะจารย์!!! ขอโทษที่มาช้าค่ะ!”
เสียงที่อยู่บริเวณหน้าห้องก็ดังขึ้นมา ทุกคนมองไปที่ประตูเป็นตาเดียว
ทุกคนเห็นเหมือนกันก็คือ สาวห้าวผมสั้นประบ่า สวย สูง ทำให้ทุกคนอึ้งไปตามๆกัน เธอเดินมานั่งข้างๆภาคิน ซึ้งเป็นที่ว่างเปล่า
ภาคินมองเธอด้วยความสงสัยและอึ้งทึ่งเล็กน้อย
เธอก็ได้แนะนำตัวให้ภาคินและคุณาธรรย์
“ไพลิน เมธารันยกรย์ เรียก ลิน ก็ได้สั้นๆ ” และไม่นานนักทั้ง3คนก็คุยได้ถูกปากกันมาก ถูกชะตากันเลยก็ว่าได้ ขณะที่อาจารย์ลัดดา ให้นักเรียนทุกคนแนะนำตัว ภาคินก็มองไปที่นอกหน้าต่าง เขามองไปที่ต้นไม้ต้นนั้น จ้องมอง
แล้วพลางถามตัวเองว่าสาวคนนั้นเป็นใครกันนะ จู่ๆลมก็พัดแรงหน้าต่างกระจกใสๆก็เริ่มผล่ามัว และรางหยดน้ำฝนก็ไหลกับกระจกบางๆ เขามองเห็นบรรยากาศข้างนอกไม่ค่อยชัดนัก ทุกอย่างตอนนี้เย็นไปหมด แอร์ที่เปิดอยู่ก็เริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ เขาหันไปมองด้านหลังสุดของห้อง ขณะทุกคนกำลังตั้งใจฟังเพื่อนๆแนะนำตัวหน้าห้อง เขามองไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งคนเดียวหลังห้องเธอหันไปมองริมหน้าต่างเช่นเดียวกับภาคิน สายตาของเธอดูหมองหม่นมาก
เธอดูนิ่งๆไม่ได้ระแวงหรือสนใจอะไรที่อยู่เบื้องหน้า ภาคินอดสงสัยไม่ได้
เขาอยากทำความรู้จักกับเธอ พลางหันกลับไปมองที่ริมหน้าต่างที่ครั้ง ฝนเริ่มตกปรอยๆไม่หนักมาก ไอน้ำที่เกาะหน้าต่างก็เริ่มไหลย้อยลงด้านล่าง ทำให้เขามองเห็นบรรยากาศที่อยู่ด้านนอกได้ชัดเจน เขาเห็นสิ่งที่ผิดปกติ
หญิงสาวคนหนึ่งยืนท่ามกลางสายฝนปรอยๆ เธอยืนห่างจากต้นไม้ใหญ่ได้ไม่ไกล
เธอดูเศร้ามาก ภาคินสามารถรับรู้ความรู้สึกนั้นได้ แต่เขาก็สงสัยอีกครั้งว่า
คนที่ยืนท่ามกลางสายฝนนั้นใช่คนเดียวกันกับที่เขาเห็นที่ริมใต้ต้นไม่ใหญ่เมื่อเช้าหรือเปล่า คำสงสัยและคำถามเหล่านั้นยังวนเวียนอยู่ในหัวสมองของเขา
เมื่อหมดเวลา อาจารย์ลัดดาก็ให้นักเรียนทุกคนกลับบ้าน
-หญิงสาวที่อยู่ริมต้นไม้ใหญ่คนนั้นเป็นใคร?
-หญิงที่ยืนท่ามกลางสายฝนคนนั้นเป็นใคร?
-หญิงที่นั่งหลังห้องที่สายตาดูนิ่งเงียบคนนั้นเป็นใคร?
-ทำไมพวกเธอเหล่านั้นถึงต้องทำอะไรแบบนั้นด้วย?
คำถามพวกนี้ยังวนเวียนอยู่ในหัวของภาคินทั้งคืน และอีกสามวันก็จะถึงวันเปิดเทอมแล้ว เขาต้องรู้และค้นหาคำตอบของคำถามนั้นๆให้ได้...
♠-----♣-----♠
ความคิดเห็น