คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Kihae Step Love EP.1
คฤหาสตระกูล คิม ....
เมื่อ10ปีที่แล้ว..
"คุณหนูคิบอมค่ะ เมื่อซักครู่นี้คุณหญิงโทรมาค่ะ"
เสียงของแม่บ้าน วัยกลางกลางคนเอ่ยขึ้นกับ ลูกชายคนเล็กของตระกูลคิม ที่กำลังนั่ง
อ่านหนังสือเล่มโตอยู่ที่ห้องรับแขกอันโอ่อ่าของตระกูล
".........." เด็กชายตัวน้อยวัย 11ขวบเงียบเเทนคำตอบรับ
"คุณหญิงให้นม มาเรียนคุณหนูว่าจะกลับเย็นนิดนึงหน่ะค่ะ เพราะว่า ...."
"คุณหญิงแม่ไปทำบุณที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอีกเเล้วใช่มั๊ย นมยู"
เด็กชายคิมคิบอม เอ่ยแทรกขึ้นมา นมยูพยักหน้ารับเพียงเล็กน้อย
พรึ่บ!!
คิบอม ปิดหนังสือในมือก่อนจะโยนไว้ข้างๆตัว แล้วทำสีหน้าเบื่อหน่าย ก่อนจะถอนหาย
ใจออกมา
"เฮ้ออออออออออออ"
"คุณหนูถอนหายใจอย่างนี้เดี๋ยวก็แก่เร็วหรอกนะค่ะ" นมยูยิ้มให้กับความแก่แดดของ
เด็กหนุ่มตรงหน้า
"ผมไม่แก่หรอกน่านม ผมอายุ11ขวบเองนะ " เด็กชายคิมคิบอม พูดอย่างฉะฉาน
ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา
"นมยู ถึงเวลาทานอาหารแล้วขึ้นไปเรียกผมด้วยน่ะ"
"ได้ค่ะ คุณหนุ"
ตอนเย็น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"คุณหนูคิบอมค่ะ ได้เวลารับประทานอาหารเย็นแล้วค่ะ"
สาวใช้คนหนึ่งของบ้านเรียกคิบอมไม่นานเด็กชายตัวน้อยก็เปิดประตูไม้บานใหญ่
ออกมา
"คุณหญิงกลับมาเเล้วค่ะคุณหนู"
"อืม "
คิบอมเกาหัว2-3ครั้ง ก่อนจะบิดขี้เกียจเเละเดินลงไปที่ห้องอาหารด้านล่าง
"คิบอมลูกมานั่งตรงข้างๆแม่นี่เร็ว"
ผู้เป็นเเม่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะอาหารอันยาวเยียด ยิ้มให้ลูกชายตัวน้อยอย่างเอ็นดู
ตอนสมัยที่คิบอมอยู่ประถมต้น เค้ามักจะถามผู้เป็นแม่ว่า
'คุณหญิงแม่ฮะ ทำไมโต๊ะอาหารถึงยาวจังเลยล่ะครับ'
'ก็เอาไว้เวลาเลี้ยงแขกยังไงล่ะจ้ะ' ไม่ว่ายังไงคิบอมก้ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดีเพราะโต๊ะมัน
ยาวเกินไป จนบางครั้งที่คิบอมอยู่บ้านคนเดียวเค้าจะไม่ลงมาทานข้าวข้างล่าง
เพราะโต๊ะมันใหญ่เกินไปสำหรับคนอย่างคิบอม มันทำให้คิบอมรู้สึกเหงาแปลกๆ
"คิบอมวันนี้แม่ไปทำบุณที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาล่ะค่ะ"
"แล้ว?" คิบอม ตักอาหารเข้าปากอย่างไม่สนใจผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ
"แล้ว นี่งัยจ้ะ ดงแฮ"
ผู้เป็นแม่เดินไปจูงมือเด็กคนนึงออกมาจากที่หลบอยู่ข้างประตู คิบอมวางช้อมส้อมลง
แล้วหันไปมอง
โอ้ยยย เกิดอะไรขึ้นหว๊ะเนี่ย ทำไมเรารู้สึกแปลกๆ เหมือนจะไม่สบายเลยแหะ
"แน่ ดงแฮ น่ารักล่ะซิ คิบอมถึงได้อึ้งอะ"
ผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นอย่างขำๆ ก่อนจะลากดงแฮให้มานั่งตรงข้ามกับคิบอม
"อย่ามาล้อเล่นนะ คุณหญิงแม่ ไปเอาเด็กผู้หญิงมาเลี้ยงทำไมหน่ะ"
"จะ ใจร้าย ชั้นเป็นผู้ชายนะ"
ดงแฮเอ่ย
"หา"
ปากนิด จมูกหน่อย แถมรูปร่างยังจะดูอ่อนแอ้น ไม่สมชายเนี่ยนะ ผู้ชาย
"คิบอมนี่น่า ดงแฮเป็นผู้ชายจ้ะ แถมยังแก่กว่าลูกตั้งปี1นะ เพราะฉนั้น ดงแฮจะมาเป็นพี่
ของลูกงัยจ้ะ"
"ผมมีพี่แค่2คนเท่านั้น คนอื่น ผม ไม่ รับ"
คิบอมจงใจเน้นคำสุดท้ายช้าๆชัดๆ ส่งผลให้ดงแฮ ที่นั่งอยู่ตรงข้าม น้ำตาคลอเบ้าได้ง่ายๆ
"คิบอม ขอโทษพี่เค้าซะ"
ผู้เป็นแม่เอ่ยเสียงเข้ม แต่มีหรือที่คนอย่างคิมคิบอมจะกลัว เหอะไม่มีทาง
"ไม่"
คิบอมเอ่ยเสียงดัง น้ำตาของดงแฮไหลอาบแก้ม ทั้งๆที่เค้าพยายามเช็ดอย่างสุดความสามารถ
แต่มันก้ยังไหลออกมายู่ดี
"อึกๆ ผม ขะ ขอโทษนะฮะ ฮืออ..."
"โอ๋ๆ อย่าร้องไห้นะดงแฮ"
คุณหญิงแม่ ลูบหัวดงแฮเบาๆ ก่อนจะส่งสายตาดุๆไปให้คิบอม
"ขอตัว"
พูดจบคิบอมก้เดินออกจากห้องอาหารไป
"ให้ตายซิ อะไรมันจะแก่แดดได้ขนาดนี้ นี่อายุแค่11ขวบเองน่ะยังเป็นขนาดนี้"
"คุณน้าไม่น่ารับผมมาเลี้ยงเลยนะฮะ"
ดงแฮเอ่ยทั้งน้ำตา
"เรียกแม่ซิค่ะลูก อย่าคิดมากเลยจ้ะ เดี๋ยวแม่จะจัดการคิบอมมันเอง"
"อย่าทำอะไรคิบอมเลยนะฮะ คุณแม่"
"จ้ะ แม่ไม่ทำหรอก หึหึ"
ผู้เป็นแม่ลูบหัวกอดดงแฮหลวมๆกอ่นจะยิ้ม อย่างเจ้าเล่ห์
"ช่วยไม่ได้นะ ลีดงแฮ นายอยากทำให้ชั้นปั่นป่วนเองหนิ ฮึ"
+++++++++++++++++++++++++
จบไปเเล่วววว 1ตอนนน น
วู้ๆๆๆ เหนื่อยๆๆ นี่เป็นฟิคเรื่องแรกที่เจ้คิดว่าเจ้จะแต่งมันให้จบ
ยังไงก็ขอฝากด้วยเเระก๊านเน้อ บอกด้วยว่าสนุกมั๊ย หรือไม่ เพราะเจ้จะได้เอาไปปรับปรุง
ว่าแต่ สงกะสัยกันม้า ว่าไคคือพี่อีก2คนของคิบอม หึหึ เดาเอาจิว่าไคเอ่ยยย ย
เม้นจิ้ดๆเพื่อกำลังใจของคนแต่ง
ขอบคุนค่ะ
ความคิดเห็น