ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องของนายศิลา
\" หนีเร็ว!!!!!!!!! \"
ศิลารีบจับกึ่งกระชากมือ เพื่อให้หญิงสาวและตัวของเขาเองพ้นจากแสงกล้องถ่ายรูป และเสียงของ
นักข่าว ผู้คนที่มาร่วมงานกันในครั้งนี้
\" นี่นายจะทำอะไรน่ะ \" วันณิกานสะบัดมือให้หลุดจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม เมื่อมาถึงทางเข้า
ของงาน
\" พาคุณหนีไง \" ศิลาตอบกลับมา
\" ก็ฉันไม่ไว้ใจนายไงล่ะ \" วันณิกานกอดอกและทำคิ้วขมวดพร้อมกับจ้องชายหนุ่มตรงหน้า
\" ก็... นี่รีบขึ้นรถได้แล้ว ไม่อยากกลับบ้านหรือไงกัน \" ศิลาพูดพร้อมกับหันไปทางฝูงนักข่าว
\" แต่ว่า... \" วันณิกานกำลังจะเถียงต่อ แต่พอหันหน้าไปทางฝูงนักข่าวก็รีบก้าวขาขึ้นรถของศิลาทันที
เพราะกลัวจะไม่ได้กลับบ้านนะสิ.... ก็เพราะนักข่าวพวกนี้เจอไฮโซหน่อยก็รีบกดชัตเตอร์กันมันมือ
\" เหอะรอดแล้ว.....เอ๊ะนายมาช่วยฉันทำไมกัน \" ชั้นถามนายศิลาอย่างสงสัย
\" นี่ เธอไม่รู้จักชั้นหรือไงกัน \" ศิลาละจากการมองถนนมามองวันณิกานอย่างสงสัยไม่แพ้กัน
กันณิกานพยายามมองหน้าของศิลา .... เอ๊ะแต่นายนี่ก็คุ้นหน้าอยู่เหมือนกันนะ เคยเห็นที่ไหนนะ
ชั้นเคยเจอนายนี่ด้วยหรือไงกันน้า...อ๋อ นายนั่นเอง....
\" ใช่นายนั่นเอง ที่ฉันเจอที่งานนาฬิกานั่นไง.... นายชื่อศิลา อรุณวรรณ ลูกชายคนเดียวของ นายศิลากร
เจ้าของบริษัทนาฬิกายักษ์ใหญ่ของประเทศไทย
\" ถูกต้องนะคร๊าบบบบบบ \" ศิลาเลียนเสียงของพิธีกรรายการแฟนพันแท้
\" ถึงว่าทำไมนายถึงได้หนีนักข่าวเหมือนกับชั้น \" วันณิกานถึงบางอ้อ \" แล้วทำไมนายถึงได้มาประกวดทำขนมล่ะ \" วันณิกานถามต่อ
\" ก็ผมไม่ชอบงานบริหารนี่ วันๆก็ได้แต่นั่งที่โต๊ะ ประธานบริษัท แล้วชี้นิ้วสั่งลูกน้อง บวกกับที่ผมเป็นคนชอบทำขนมอยู่แล้ว ผมเลยไปประกวดทำขนมงานเดียวกับคุณยังไงล่ะ \"
\" แล้วพ่อนายไม่โกรธหรือไงกัน \" ชั้นถามด้วยความสงสัย
\" โกรธซิ ถึงขนาดไล่ออกจากบ้านเลยล่ะ \"ศิลาตอบออกมาอย่างหน้าตาเฉย
\" ไล่ออกจากบ้าน \" ฉันตะโกนลั่นรถ
\" โอ๊ย เบาๆหน่อยได้ไหมเสียงดังจริง \" ศิลาพูดพร้อมกับมือหนึ่งจับพวงมาลัยรถ และอีกมือหนึ่งยกขึ้นปิดหู เพื่อป้องกันแก้วหูที่อาจจะแตกได้
\" ก็ได้.. แล้วนายอยู่ที่ไหนล่ะ \"
\" บ้านพักตากอากาศที่ชลบุรี แล้วจะให้ผมไปส่งคุณที่บ้านไหมล่ะ \"
\" ไม่ต้องหรอก ที่บ้านชั้นไม่มีใครต้องการชั้นแล้ว \" วันณิกานพูดออกไปด้วยเสียงเศร้าสร้อย
\" อย่าบอกน่ะว่า....... \" ยังไม่ทันที่ศิลาจะพูดจบก็ วันณิกานก็ต่อเสียให้จบ \" ใช่ ฉันก็โดนไล่ออกจากบ้านเหมือนกับนาย \" แล้วจู่จู่น้ำตาเม็ดโตก็ไหลออกมาจากตาของหญิงสาว
\" คุณเป็นอะไรไปน่ะ \" ศิลาทำเสียงตกใจเมื่อเห็นน้ำตาของหญิงสาว
\".............. \" หากคำตอบที่ได้รับกับเป็นการเงียบ
\" งั้น...ผมพาคุณไปบ้านของผมนะ \"
“ ……………. “
-----------------------------------------
“ คุณๆ ถึงแล้ว “ ศิลาเข่าตัวของวันณิกาน ในขนาดที่ตลอดทางหญิงสาวไม่ได้พูดอะไร และเข้าสู่ห่วงความฝัน
“ อืม ถึงแล้วหรอ “ วันณิกานลงมาจากรถ
“ เข้าบ้านกันเถอะ “
“ นี่บ้านนายหรอ “ ฉันกวาดตามองไปรอบๆบ้านของศิลา
“ ครับ นี่ก็ดึกมากแล้วขึ้นไปนอนเถอะครับ “
ชั้นกับศิลาเดินขึ้นไปชั้นบน เขาเปิดห้องๆหนึ่งให้ชั้นดู
“ จะให้ฉันนอนห้องนี่ใช่ไหม “
“ ครับ ที่ตู้เสื้อผ้ามีเสื้อผ้าพอที่คุณจะใส่ได้นะ ราตรีสวัสดิ์ครับ “ ศิลากำลังจะเดินกลับห้องแต่…..
อยู่ๆฉันก็จับมือของเขาไว้
“ ขอบคุณนะคะ ที่ไม่ทิ้งฉันไว้ที่งาน “ ฉันกล่าวขอบคุณ
“ ไม่เป็นไรครับ “ ศิลาตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
ศิลารีบจับกึ่งกระชากมือ เพื่อให้หญิงสาวและตัวของเขาเองพ้นจากแสงกล้องถ่ายรูป และเสียงของ
นักข่าว ผู้คนที่มาร่วมงานกันในครั้งนี้
\" นี่นายจะทำอะไรน่ะ \" วันณิกานสะบัดมือให้หลุดจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม เมื่อมาถึงทางเข้า
ของงาน
\" พาคุณหนีไง \" ศิลาตอบกลับมา
\" ก็ฉันไม่ไว้ใจนายไงล่ะ \" วันณิกานกอดอกและทำคิ้วขมวดพร้อมกับจ้องชายหนุ่มตรงหน้า
\" ก็... นี่รีบขึ้นรถได้แล้ว ไม่อยากกลับบ้านหรือไงกัน \" ศิลาพูดพร้อมกับหันไปทางฝูงนักข่าว
\" แต่ว่า... \" วันณิกานกำลังจะเถียงต่อ แต่พอหันหน้าไปทางฝูงนักข่าวก็รีบก้าวขาขึ้นรถของศิลาทันที
เพราะกลัวจะไม่ได้กลับบ้านนะสิ.... ก็เพราะนักข่าวพวกนี้เจอไฮโซหน่อยก็รีบกดชัตเตอร์กันมันมือ
\" เหอะรอดแล้ว.....เอ๊ะนายมาช่วยฉันทำไมกัน \" ชั้นถามนายศิลาอย่างสงสัย
\" นี่ เธอไม่รู้จักชั้นหรือไงกัน \" ศิลาละจากการมองถนนมามองวันณิกานอย่างสงสัยไม่แพ้กัน
กันณิกานพยายามมองหน้าของศิลา .... เอ๊ะแต่นายนี่ก็คุ้นหน้าอยู่เหมือนกันนะ เคยเห็นที่ไหนนะ
ชั้นเคยเจอนายนี่ด้วยหรือไงกันน้า...อ๋อ นายนั่นเอง....
\" ใช่นายนั่นเอง ที่ฉันเจอที่งานนาฬิกานั่นไง.... นายชื่อศิลา อรุณวรรณ ลูกชายคนเดียวของ นายศิลากร
เจ้าของบริษัทนาฬิกายักษ์ใหญ่ของประเทศไทย
\" ถูกต้องนะคร๊าบบบบบบ \" ศิลาเลียนเสียงของพิธีกรรายการแฟนพันแท้
\" ถึงว่าทำไมนายถึงได้หนีนักข่าวเหมือนกับชั้น \" วันณิกานถึงบางอ้อ \" แล้วทำไมนายถึงได้มาประกวดทำขนมล่ะ \" วันณิกานถามต่อ
\" ก็ผมไม่ชอบงานบริหารนี่ วันๆก็ได้แต่นั่งที่โต๊ะ ประธานบริษัท แล้วชี้นิ้วสั่งลูกน้อง บวกกับที่ผมเป็นคนชอบทำขนมอยู่แล้ว ผมเลยไปประกวดทำขนมงานเดียวกับคุณยังไงล่ะ \"
\" แล้วพ่อนายไม่โกรธหรือไงกัน \" ชั้นถามด้วยความสงสัย
\" โกรธซิ ถึงขนาดไล่ออกจากบ้านเลยล่ะ \"ศิลาตอบออกมาอย่างหน้าตาเฉย
\" ไล่ออกจากบ้าน \" ฉันตะโกนลั่นรถ
\" โอ๊ย เบาๆหน่อยได้ไหมเสียงดังจริง \" ศิลาพูดพร้อมกับมือหนึ่งจับพวงมาลัยรถ และอีกมือหนึ่งยกขึ้นปิดหู เพื่อป้องกันแก้วหูที่อาจจะแตกได้
\" ก็ได้.. แล้วนายอยู่ที่ไหนล่ะ \"
\" บ้านพักตากอากาศที่ชลบุรี แล้วจะให้ผมไปส่งคุณที่บ้านไหมล่ะ \"
\" ไม่ต้องหรอก ที่บ้านชั้นไม่มีใครต้องการชั้นแล้ว \" วันณิกานพูดออกไปด้วยเสียงเศร้าสร้อย
\" อย่าบอกน่ะว่า....... \" ยังไม่ทันที่ศิลาจะพูดจบก็ วันณิกานก็ต่อเสียให้จบ \" ใช่ ฉันก็โดนไล่ออกจากบ้านเหมือนกับนาย \" แล้วจู่จู่น้ำตาเม็ดโตก็ไหลออกมาจากตาของหญิงสาว
\" คุณเป็นอะไรไปน่ะ \" ศิลาทำเสียงตกใจเมื่อเห็นน้ำตาของหญิงสาว
\".............. \" หากคำตอบที่ได้รับกับเป็นการเงียบ
\" งั้น...ผมพาคุณไปบ้านของผมนะ \"
“ ……………. “
-----------------------------------------
“ คุณๆ ถึงแล้ว “ ศิลาเข่าตัวของวันณิกาน ในขนาดที่ตลอดทางหญิงสาวไม่ได้พูดอะไร และเข้าสู่ห่วงความฝัน
“ อืม ถึงแล้วหรอ “ วันณิกานลงมาจากรถ
“ เข้าบ้านกันเถอะ “
“ นี่บ้านนายหรอ “ ฉันกวาดตามองไปรอบๆบ้านของศิลา
“ ครับ นี่ก็ดึกมากแล้วขึ้นไปนอนเถอะครับ “
ชั้นกับศิลาเดินขึ้นไปชั้นบน เขาเปิดห้องๆหนึ่งให้ชั้นดู
“ จะให้ฉันนอนห้องนี่ใช่ไหม “
“ ครับ ที่ตู้เสื้อผ้ามีเสื้อผ้าพอที่คุณจะใส่ได้นะ ราตรีสวัสดิ์ครับ “ ศิลากำลังจะเดินกลับห้องแต่…..
อยู่ๆฉันก็จับมือของเขาไว้
“ ขอบคุณนะคะ ที่ไม่ทิ้งฉันไว้ที่งาน “ ฉันกล่าวขอบคุณ
“ ไม่เป็นไรครับ “ ศิลาตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น