★ One Piece 'short fanfiction All Luffy [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #37 : ◣Fanfic◥ [ZoroxLuffy] Wha! It was just illusion wall X) (Part3)

Title: Wha! It was just illusion wall X)

Pairing: Zoro x Luffy
Rate: PG-13
Writer: PINKUHERO
Part: 3/6

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

บางทีก็คิดว่า หมอนี่กำลังแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องไปหรือเปล่า...

 หรือว่ายังคงเข้าใจว่านี่คือสิ่งที่เพื่อนสนิททำกัน...

 ถ้าหากไปสนิทกับคนอื่นด้วย จะไม่พลอยไปทำแบบนี้กับคนอื่นหมดเลยหรือไง...

โรงฝึกแบบญี่ปุ่นของคุณอาผู้สวมแว่นกรอบกลมคนนั้น มักจะมีเหล่าลูกศิษย์มาฝากตัวอยู่เสมอให้ช่วงปิดเทอมของนักเรียน สถานที่ที่เรียกได้ว่าเขาผูกพันกับมันมาตั้งแต่เด็ก แน่นอนว่าต้องมีกฎประจำสำนักอยู่ด้วย 

พอพวกลูกศิษย์พากันเปิดเทอมเมื่อไร หน้าที่ทำความสะอาดก็จะพลอยตกเป็นของโซโลไปโดยปริยาย หลายๆครั้งก็มักจะมีตัวป่วนข้างบ้านเข้ามาเล่นอยู่เสมอ ซึ่งนอกจากจะไม่ช่วยเขาทำความสะอาดแล้ว ยังจะมาพังข้าวของในบ้านที่เจ้าตัวออกปากว่าจะช่วยทำความสะอาดด้วยอีก 

นั่นเป็นเหตุผลให้มีคำสั่งเด็ดขาดจากเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ออย่างเขา ว่าไม่ว่ายังไงก็ห้ามคนตัวเล็กแตะอุปกรณ์ใดๆทั้งสิ้น พอเริ่มทำอะไรไม่ได้ ลูฟี่ก็ทำได้แค่นั่งเล่นนอนเล่นอยู่ในห้องญี่ปุ่น พอเริ่มหิวก็จะส่งเสียงดังรบกวนสมาธิของเขาอยู่บ่อยๆ ต้องมาคอยห้ามไม่ให้คนๆนี้เดินเข้าไปพังครัวอีกยกใหญ่ 

เท่าที่กล่าวๆมานั่นคือ... ลูฟี่ทำผิดกฎของที่นี่แทบจะทุกข้อ 

โรงฝึกของตระกูลโรโรโนอา ได้รับการสืบทอดมาหลายรุ่น จนมาถึงคุณอาของเขา พอยุคสมัยใหม่และวัฒนธรรมตะวันตกเริ่มเข้ามา การฝึกดาบก็ดูจะกลายเป็นสิ่งที่ล้าสมัยไป แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็รักที่นี่ ...รักการฝึกดาบ และคำสัญญาที่ให้ไว้กับพี่สาว... 

และประการที่หนึ่ง... สำหรับกฎประจำสำนักแห่งนี้ แน่นอนว่าไม่ใช่ที่นอนเล่นของใครบางคน 

ตั้งแต่เมื่อเช้าที่โซโลเริ่มออกมาฝึกร่างกายอยู่ที่ลานหน้าบ้านอย่างเช่นทุกๆวัน ประตูหน้าบ้านของเขาถูกเปิดออกโดยไม่มีคำขออนุญาตจากผู้เปิดซักคำ ก่อนจะปรากฏร่างที่คุ้นเคยของลูฟี่ ที่มาพร้อมกับคำกล่าวทักทาย 'โยว่' สั้นๆ 

เสียงใสๆนั่นเล่าเรื่องราวให้โซโลฟังอย่างภาคภูมิใจว่า ปู่ของตนเพิ่งกลับมาจากกรมทหาร แล้วเจ้าตัวก็ดันไปทำเสียงดังวุ่นวายการทำงานของคนสูงอายุเข้า เป็นสาเหตุให้โดนเนรเทศออกมาอยู่ที่บ้านของเขานี่เอง 

ลูฟี่สวมเสื้อยืดแขนยาวมีฮู๊ดสีดำ เข้าคู่กับกางเกงยืดขาแปดส่วน ริมฝีปากสีชมพูเรื่อๆนั่นคาบก้านอมยิ้มเอาไว้ บวกกับถุงขนมกรุบกรอบที่วางอยู่เกลื่อนกลาด กายบางนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นบ้านของเขาอย่างเพลิดเพลิน นี่ถ้าไม่ได้ตาฝาดไป พื้นมันดูเงางามขึ้นกว่าเดิมมากพอสมควรเลยล่ะ 

จริงๆลูฟี่ก็ไม่ได้ทำผิดอะไรหรอก ...หากแต่ที่นี่เป็นโรงฝึกดาบของเขา ที่อาเพิ่งจะฝากดูแลไปหมาดๆก่อนออกไปทำธุระข้างนอก อย่างน้อยถ้าเจ้านี่ไม่ได้เกรงใจเขา ...ก็เกรงใจอาที่ฝากบ้านเอาไว้ให้เขาดูแลซักนิดก็ได้ 

“ เห้อ... นายนี่มัน ” 

ร่างสูงพ่นลมหายใจ คนที่กำลังใช้สมาธิบดยาในโกร่งบดเบนสายตาคมมองตามร่างเล็กที่อยู่ไม่ไกลไปอย่างหน่ายๆ บ่นไปทั้งที่ลูฟี่ยังคงกลิ้งหลุนๆอยู่บนพื้นอย่างสนุกสนาน ในมือของเจ้าตัวมีเครื่องเกมส์psp ปลายนิ้วเรียวๆรัวกดแป้นทั้งซ้ายขวาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะหันมามู่ปากให้โซโล 

“ บู้ววว โซโลขี้งก ” 

ก็บ่นไปอย่างนั้นแหละ... กี่ครั้งๆก็ทำได้แค่ตามใจลูฟี่ไปทุกที ดูเจ้าตัวที่ทำหน้าแบบนั้นเข้าสิ ...ใครมันจะไปกล้าไล่ออกไปกันล่ะ โซโลคงได้กลายเป็นคนที่ใจร้ายที่สุดแน่ๆ 

ตุบ... 

พอนอนกลิ้งเล่นไปได้ซักพักก็หยุดลง เมื่อแผ่นหลังบางๆนั่นชนเข้ากับแผ่นหลังของเขา ความอบอุ่นน้อยๆที่สัมผัสได้จากร่างกายของทั้งคู่ที่สัมผัสถึงกัน โซโลก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะทนนั่งเฉยได้โดยไม่รู้สึกอะไรเลย... 

มันเขิน... 

“ อย่าขยับออกนะโซโล ฉันอุตส่าห์หาที่พิงได้แล้ว... ” เสียงที่ยังไม่แตกหนุ่มดีดังขึ้นขัดโซโลที่กำลังจะขยับตัวออกไปด้านข้างอย่างรู้ทัน หันไปก็เจอคนหน้าหวานที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมส์อยู่ 

“ ….. ” ทำได้แค่หันกลับมาตั้งใจบดยาต่อไป ...โดยซ่อนความรู้สึกร้อนที่หน้าเอาไว้เงียบๆ 

ยามที่ลูฟี่เข้ามาใกล้ๆ ใจมันก็ไม่เคยสงบทุกที... 

ความเอาแต่ใจของคนตัวเล็กๆคนนี้ ...ทำไมถึงต้องกลายเป็นเขาที่ยอมสยบให้ทุกที 

ประการที่สอง... ที่นี่ก็ยังไม่ใช่สถานรับเลี้ยงเด็กงอแงที่โตแต่ตัวด้วย 

“ ไม่เอาาาา! ทำไมในตู้เย็นถึงได้มีแต่ผลไม้อยู่ข้างในล่ะเนี่ย! อยากกินเนื้อชะม้าดดดดด ” 

เสียงเล็กโวยวายขึ้นดังลั่นหลังจากกระชากประตูตู้เย็นออกได้ไม่นาน เจ้าของดวงตากลมโตหันมาขมวดคิ้วยุ่งใส่เจ้าของบ้าน ลิ้นเล็กๆแลบออกมาช่วยยืนยันความหิวของเจ้าตัว 

“ เฮ้ๆ นายควรจะสำนึกซะบ้างนะ ว่าฉันไม่ใช่คนใช้ของนายซักหน่อย ...แล้วที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านนายอีกต่างหาก ” 

คนตัวสูงเดินเข้าไปหยุดข้างหลังลูฟี่ คว้าเอาขวดน้ำเปล่าขึ้นมาเปิดดื่ม มือหนาข้างหนึ่งเอื้อมไปดึงแก้มนิ่มๆของคนตัวเล็กกว่าแล้วยืดออก นั่นทำให้ลูฟี่ยิ่งขมวดคิ้วเข้าหากันหนักกว่าเดิม 

“ แง่งงงงงง ” กระโดดงับแขนแกร่งของอีกฝ่ายไปเรียบร้อย... จนน้ำในขวดกระฉอกออกมาเลอะเต็มพื้นบ้าน 

“ โฮ่ยย! ทำอะไรของนายเนี่ย! ” 

คนๆนี้ เป็นคนที่รับมือด้วยยากสุดๆตอนกำลังหิว... 

พอจัดการแงะร่างเล็กๆนั่นออกจากตัวได้ ลูฟี่ก็ยังคงไม่หายงอนเขาง่ายๆ แก้มนิ่มๆทั้งสองข้างพองลมออกไปด้านข้าง ใบหน้ายุ่งๆที่ไม่ยอมสบตากันแม้แต่นิด และแขนเล็กๆยกขึ้นมากอดอกแน่น ...คิดว่าใบหน้ากับท่าทางแบบนั้นมันน่ากลัวนักหรือไง …ให้ตายเหอะ 

“ นี่ลูฟี่... เมื่อกี๊ฉันขอโทษก็ได้ ” 

เป็นเขาทุกทีที่จะต้องมาตามง้อคนๆนี้ ...ยอมรับผิดก็ได้ ว่าเมื่อกี๊เขาเผลอหนักปากไปหน่อย 

“ ไม่ต้องมายุ่งเลย...! ” 

ดูท่าว่าจะยังไม่หายงอนง่ายๆ ร่างบางลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงไปทางประตูด้านหลังบ้าน พื้นที่ระแวกนี้ติดต่อกับทะเลเกือบทั้งหมด นั่นเป็นปัจจัยให้ดวงตากลมโตมองซ้ายมองขวาหาเบ็ดตกปลา ก่อนจะได้เบ็ดอันหนึ่งที่วางพิงประตูอยู่เข้ามาอยู่ในมือ ปลายเท้าเล็กๆเดินเตาะแตะออกไปยังแหลมที่เหมือนหน้าผาเล็กๆหลังโรงฝึกแล้วทิ้งตัวลงนั่ง 

พอเหวี่ยงเบ็ดลงไปได้ ก็เริ่มขยับตัวหย่อนขาลงไปตามแนวหน้าผาที่ไม่สูงมากนัก เสียงคลื่นที่กระทบฝั่งช่วยกล่อมให้อารมณ์ที่ครุกครุ่นสงบลงได้ คนสมาธิสั้นแบบเด็กคนนั้นจะจดจ่ออยู่กับอะไรนานๆได้ยังไงกัน


...นอกซะจากว่า จะนั่งหลับคาไม้เบ็ดไปทั้งอย่างนั้น... 

ทำไมถึงได้เอาแต่ใจแล้วก็งอแงเป็นเด็กๆแบบนี้ไปได้นะ... 

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ... ท่าทางงอนแบบนั้น ห้ามไปทำให้คนอื่นเห็นโดยเด็ดขาดก็พอ... 

ตู้มมมม!!

แล้วเสียงโวยวายก็ตามหลังมาจากเสียงแผ่นน้ำที่โดนกระทบอย่างรุนแรง มือเล็กของลูฟี่พยายามปัดป่ายให้ร่างของตัวเองขึ้นลอยตัวอยู่บนผิวน้ำ หลังจากที่พลัดตกลงมาจากหน้าผา เพียงเพราะมัวแต่หลับอยู่ในท่าแบบนั้น... 

เด็กคนนี้ว่ายน้ำไม่เป็น... ถึงจะดูขัดกับท่าทางว่องไวอย่างกับลิงแบบนั้นก็เถอะ 

สุดท้ายแล้วก็เป็นโซโลที่ต้องลงไปช่วยขึ้นมา ร่างเล็กๆนั้นสำลักน้ำยกใหญ่ สีหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด บ่นกระปอดกระแปดว่า นึกว่าจะไม่รอดแล้ว หยดน้ำเล็กๆเกาะพราวอยู่บนผิวขาวเนียน ผมสีดำเปียกลู่ลงมาตามโครงหน้าเรียวได้รูป 

“ นายนี่มันจริงๆเลย... ” 

เป็นแค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนนึง... เวลาแค่วันเดียวทำไมถึงได้สรรหาแต่เรื่องวุ่นวายมาให้เขาหัวปั่นตลอดเวลาได้ขนาดนี้กันนะ... 

ผ้าขนหนูผืนหนึ่งถูกโยนจากมือหนาไปแปะอยู่บนหน้าของลูฟี่ มือของโซโลขยับผ้าผืนนั้นไปวางบนกลุ่มผมนิ่ม ก่อนจะออกแรงขยี้รัวๆอย่างหมั่นเขี้ยว ...ได้ยินเพียงเสียงอู้อี้ของคนตัวเล็กกว่าที่พยายามประท้วงกลับมา 

ประการที่สาม... เอาจริงๆข้อนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับโรงฝึกหรอก แค่เผลอคิดขึ้นมาได้เมื่อไม่นานมานี้ 

ว่าการรับมือกับลูฟี่ให้ได้นั้น ...ทั้งเสี่ยงทั้งอันตรายกับหัวใจของเขาเกินไป 

สุดท้ายแล้วเด็กดื้อคนนั้นก็ยอมสงบลง ลูฟี่ทิ้งตัวลงนอนอยู่ข้างๆกับร่างของเขา ในมือบอบบางมีหมอนที่เพิ่งไปคว้ามาได้จากโซฟา ดวงตาจ้องตรงมายังยาที่เขายังคงบดไม่เสร็จซักทีอย่างตั้งใจ จนกระทั่งเปลือกตาบางค่อยๆหรี่ลงจนปิด 

ผลอยหลับไปทั้งอย่างนั้น... ศีรษะทุยๆวางลงกับหมอนนิ่ม ใบหน้าหวานยังคงหันมาทางโซโล ดวงตากลมโตหลับพริ้มลงอย่างสบายใจ ริมฝีปากนิ่มเผยอขึ้นเล็กน้อย และผมนุ่มๆสีดำนั้นก็กำลังคลอเคลียอยู่กับขาของเขา 

น่ารัก... 

ร่างบางๆนั่น... เวลาหลับกลับดูน่าทะนุถนอมชะมัด ถึงแม้จะตื่นแล้วก็ยังคงน่าทะนุถนอมอยู่ดี... แม้นิสัยเจ้าตัวจะอยู่ไม่สุขเหมือนลิงก็เถอะ 

อดไม่ได้ที่จะขยับใบหน้าคมเข้าไปใกล้ๆ ยิ่งได้เห็นใบหน้าน่ารักนั้นชัดๆแล้ว ยิ่งรู้สึกว่ามันมีแรงดึงดูดบางๆเรียกเขาเข้าไปอยู่ จมูกโด่งของโซโลฝังเข้าไปในแก้มนิ่ม ริมฝีปากหนาสัมผัสกับผิวหน้าเพียงเล็กน้อย ได้กลิ่น
หอมอ่อนๆจากลูฟี่ติดจมูกมา... 

คำว่าเพื่อนสนิทก็เป็นเหมือนกับกำแพง... กั้นไม่ให้โซโลทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้

ทำไมกันนะลูฟี่... 

...ฉันน่าจะไม่เป็นเพื่อนกับนายซะตั้งแต่แรกก็ดีหรอก... 

นิ้วมือเรียวของคนตัวสูงเกลี่ยเส้นผมที่ตกลงมาบดบังใบหน้าหวานออกไปด้านข้าง นั่งพิจารณาดวงหน้านั้นเงียบๆเพียงชั่วครู่ ก่อนที่โซโลจะเดินไปหยิบเอาผ้าห่มผืนบางมาคลุมร่างเล็กนั้นไว้... 

ห้ามไปทำแบบนี้กับคนอื่นได้หรือเปล่า... ถึงจะคิดแบบนั้นก็เถอะ

จะยังไงก็ไม่กล้าพูดออกไปให้รับรู้อยู่ดี...

 กลัวว่าความลับนี้มันจะแตกไปซะก่อน...

 

 

ตอนนี้ลูฟี่ดูซนมากๆ

จะบอกว่าตอนหลังจากนี้ไป โซโลจะเริ่มทำตัวน่าหมั่นไส้แล้วค่ะ(?)

แลดูบททำร้ายพระเอกเหลือเกิน มาช่วยกันยำโซโลดีกว่า เฮฮฮฮฮ //มีรองเท้าแม่ยกคนไหนหายไปหรือเปล่าคะ

ไม่ชินกับเด็กดีระบบใหม่สุดๆ ยังใช้แบบเก่าอัพนิยายอยู่เลยค่ะ lllOrz

 

TB