คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : ◣Fanfic◥ [LawxLuffy] Fuse
Rate: PG-13
Writer: PINKUHERO
Part: 1/1
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มันเป็นความรู้สึกที่แปลก... ไม่เข้าใจ ว่ากำลังคิดไปเองหรือเปล่า
...ความฝัน? หรือความจริง?
สิ่งที่อยู่ในหัวของเขามันยังคงเลือนลาง
แต่ถึงกระนั้นก็ไม่สามารถสลัดออกไปได้...
เจ็บปวด... เกลียดตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง...
...แค่พี่ชายคนเดียวยังรักษาไว้ไม่ได้
เกลียดตัวเองที่ยังแข็งแกร่งไม่พอ...
เกลียดตัวเองที่สุดท้ายแล้วก็เหมือนไปเป็นตัวถ่วงให้กับคนอื่นๆ…
ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว...
...จนรู้สึกว่าอยากจะหายไปจากโลกนี้
หายไป
ในที่ที่ไม่มีคนรู้จัก...
คลุ้มคลั่งเหมือนกับคนบ้า... บาดแผล... ความเจ็บปวด
และเลือดเนื้อ เป็นสิ่งย้ำเตือนว่าเขายังคงมีชีวิตอยู่ ย้ำเตือนความอ่อนแอของตัวเอง ...ความอ่อนแอ ทำให้ตัวเขารู้สึกโดดเดี่ยว
ความโดดเดี่ยวมันน่ากลัว... มันหนาว... มันหนาวจริงๆ
ไม่เอาแล้ว... มันหนาวเกินไป... ไม่อยากจะอยู่คนเดียวแบบนี้เลย...
….....
…
..
นั่นใครกัน...
บางทีพระเจ้าอาจจะได้ยินคำขอของเขา... ใบหน้าของคนๆหนึ่งลอยเข้ามาในห้วงความคิด
คนๆนั้น คอยอยู่ไม่ห่างไปจากเขา... แม้สติสัมปชัญญะจะเลือนลาง...
ความอบอุ่นที่สัมผัสได้จากฝ่ามือที่ใหญ่กว่าของอีกฝ่าย... ที่คอยกุมมือบอบบางเอาไว้
ใครกันนะ... ในช่วงเวลาที่กำลังชุลมุนวุ่นวายแบบนี้
น้ำตาพรั่งพรูออกมาจากดวงตากลมโตที่พล่ามัว ...ขอเพียงแค่ที่พักพิงที่อบอุ่น ...ขอเพียงแค่ใครซักคน ...ไม่อยากจะอยู่คนเดียว
ไม่เอา... ไม่อยากจะเสียใครไปอีกแล้ว...
มือเล็กกอดร่างของคนตัวใหญ่กว่าแน่นเหมือนกลัวว่าจะหายไป
ร่างกายบอบบางสั่นสะท้าน... ความกลัวมันกำลังกอบกุมจิตใจ... ใครซักคน... คนที่อยู่ตรงหน้าของเขาตอนนี้ ...ช่วยอยู่ข้างๆเขา ช่วยอยู่ตรงนี้อีกซักพัก...
...อย่าหายไป อย่าหายไปอีกคนนะ...
สัมผัสอบอุ่นที่รู้สึกได้จากร่างของใครอีกคน... แขนแกร่งที่โอบตัวเขาเหมือนต้องการปลอบประโลม... น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่ฟังแล้วทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นมา...
“ ไม่เป็นอะไร... ไม่เป็นอะไรแล้ว ...ฉันจะอยู่ตรงนี้ ”
น้ำตาหลั่งไหลออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน... ความอบอุ่นนี้... มันจับต้องได้
และสัมผัสได้...คนๆนี้อยู่ข้างๆเขาแล้ว
มือหนาของอีกฝ่ายช้อนคางของใบหน้าเล็กให้เข้าไปใกล้
ความรู้สึกอุ่นๆจากริมฝีปากที่คอยจูบซับคราบน้ำตา... เขารู้สึกได้
...ความต้องการไม่ได้หยุดลงแค่นั้น
มันกำลังรุกราน... และลามไปยังส่วนอื่นทีละน้อย
สัมผัสที่หยาบโลน ฝ่ามือที่กำลังเลื่อนไปสัมผัสยังจุดต่างๆ... มันกำลังปลุกให้บางสิ่งที่ถูกเก็บเอาไว้ปะทุขึ้นมา...
ไม่มีเรี่ยวแรง... แค่จะขัดขืนร่างกายก็ยังขยับไม่ได้ดั่งใจ... แต่ถึงอย่างนั้น...
...มันกลับเต็มใจ รับสัมผัสอบอุ่นที่ค่อยๆคลืบคลานเข้ามา... มันกำลังต้องการ... ความอบอุ่นที่คนๆนี้กำลังมอบให้...
ความอบอุ่นจากริมฝีปาก... จากสัมผัสที่เขาไม่เคยรู้จัก
ความอบอุ่นจากร่างกายที่สัมผัสถึงกัน จากอีกฝ่ายที่กำลังสัมผัสตัวเขา... เสียงนุ่มทุ้มที่ยังคงได้ยินสม่ำเสมออยู่ข้างหูตลอดเวลา...
เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยสัมผัสกับมันมาก่อน... ความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
ยังรู้สึกกลัวมันอยู่...
แต่ในความกลัวนั้น... ลูฟี่สัมผัสถึงมัน
มันอ่อนโยนเหลือเกิน... สิ่งที่เกิดขึ้นในเวลานี้เหมือนกับกำลังต้องการบรรเทาความเศร้าโศกของเขา...มันอ่อนหวาน... ความรู้สึกนั้นยังคงตราตรึงอยู่กับตัวไม่หายไปไหน
เหมือนความมืดมิดที่คอยเกาะกุมจิตใจถูกแสงสว่างทะลวงผ่านเข้ามาได้ทีละนิด...
เป็นช่วงเวลาที่ยาวนาน
และจะไม่มีวันลืม... เป็นความรู้สึกที่ตัวเขายังไม่แน่ใจในความหมายของมันนัก...
แสงตะวันยามเช้าส่องกระทบผ่านหน้าต่างกรอบกลม
เมื่อเรือของโจรสลัดกลุ่มฮาร์ทเข้าเทียบท่าชายฝั่ง
ปลุกให้เปลือกตาที่หนักอึ้งของร่างบางค่อยๆเปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า...
อ่อนล้าไปทั้งร่างกาย... เจ็บปวดตามตัวมากเกินไปอย่างบอกไม่ถูก...
ดวงตากลมโตกวาดมองสภาพของตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า
เขากำลังสวมเสื้อผ้าอยู่ในชุดของตัวเอง
ผ้าพันแผลสีขาวสะอาดที่ดูแล้วคงจะเพิ่งเปลี่ยนให้ได้ไม่นาน... ร่างของเขานอนอยู่บนเตียงสีขาวขนาดกว้างพอสมควร
แขนบอบบางค่อยๆพาร่างกายที่อ่อนเพลียนั้นชันตัวขึ้นอย่างทุลักทุเล
เรี่ยวแรงที่มีอยู่เหมือนโดนสูบออกไปจนหมด... บาดแผลร้ายแรงเกินไป
ร่างกายของเขามันบอบช้ำขนาดนี้เลยอย่างนั้นหรือ...
มือเล็กผลักบานประตูไม้ของห้องออกไปอย่างแผ่วเบา...
ความทรงจำของเมื่อวานย้อนกลับเข้ามาในความคิด... มันเลือนลาง
แต่สัมผัสที่รู้สึกได้ยังคงอยู่ในความรู้สึก... เกิดอะไรขึ้นกับตัวเขากันแน่... สิ่งที่เห็นนั่นคือความจริง... หรือเขาแค่ฝันไปเท่านั้น...
เบื้องหน้าคือภาพของเกาะสตรีที่เขาเคยมาเยือนแล้วครั้งหนึ่ง
เหล่าลูกเรือของโจรสลัดฮาร์ทยืนประปรายอยู่บนดาดฟ้าของเรือ
พร้อมกับร่างสูงโปร่งที่รู้สึกคุ้นตาของใครบางคนที่ค่อยๆหันหน้ามามองที่เขา...
“ ฟื้นแล้วหรอ... นายควรจะนอนพักอีกหน่อยนะ ” คนเป็นกัปตันเรือพูดเสียงเรียบ
ดวงตาคมจ้องมายังใบหน้าของเขานิ่ง เหมือนไม่ได้แฝงความนัยอะไรเอาไว้
เป็นคนๆนี้... เมื่อคืนเป็นคนๆนี้ไม่ผิดแน่
แต่ทำไม... เขาถึงได้ทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นแบบนั้นกันนะ...
หรือว่าความทรงจำที่เลือนลางของเขา...
…จะเป็นเพียงสิ่งที่คิดไปเองเท่านั้น
ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มในชุดโค้ทสีดำสนิททั้งตัวกำลังเดินอยู่ท่ามกลางบรรยากาศหนาวจัดที่มีหิมะตกประปราย
ในมือหนาถือดาบเล่มใหญ่ขนาดความยาวเกือบเท่าความสูงของเจ้าของ
บนศีรษะสวมหมวกขนสัตว์ที่ดูเหมือนจะเป็นเอกลักษณ์ประจำตัว
รู้สึกคุ้นตามากๆ... จะต้องเป็นคนๆนั้นไม่ผิดแน่...
“ โฮ่ยยยยย!! โทรา...โทราโอะ! ”
ร่างบางในชุดโค้ทลายทางสีแดง-ขาวโบกมือเรียกร่างที่ห่างออกไปด้วยท่าทางร่าเริง
บนใบหน้าหวานประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้างที่ไม่ปกปิดความดีใจของเจ้าตัวเลยแม้แต่น้อย
อีกฝ่ายเองก็ดูตกใจไม่น้อยที่ได้มาเจอกับลูฟี่โดยบังเอิญแบบนี้...
ลูฟี่รีบสาวปลายเท้าเข้าไปหาร่างนั้นอย่างรวดเร็ว
ก่อนที่เสียงเล็กๆจะเอ่ยขึ้น...
“ เป็นนายจริงๆด้วย! ที่ช่วยฉันเอาไว้เมื่อ 2 ปีก่อน
ต้องขอบคุณจริงๆนะ! ” แววตากลมโตที่สื่อมาถึงคนร่างสูงมันกำลังแสดงออกถึงความจริงใจของคนๆนี้ ...ความจริงใจกับความใสซื่อนี้ที่เขารู้จักกับมันดี...
เวลาผ่านไปถึง 2 ปี
กับคนๆนี้ที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ...กลับกันกับความแข็งแกร่งที่รู้สึกได้กรายๆจากร่างกายบอบบางตรงหน้า ...ยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้
ความทรงจำที่ตกผลึกอยู่ภายในตีย้อนเหตุการณ์เข้ามาในหัวของคนตัวเล็กเหมือนเครื่องฉายภาพ
ไม่ว่าจะผ่านมานานเท่าไร... เขาก็ไม่อาจจะลืมความทรงจำนั้นไปได้... ทั้งๆที่คิดว่ามันเลือนลาง... ทั้งที่คิดว่าหากมันเป็นแค่ความฝัน... ซักวันคงจะลืมไปเอง...
ความอบอุ่น... ความอ่อนโยน
ทุกอย่างที่รู้สึกได้ในวันนั้น... ถึงจะเลือนลาง... แต่ก็เหมือนเป็นความจริงเหลือเกิน
มันไม่เคยหลุดออกไปจากความทรงจำอย่างไม่รู้เหตุผล... ถึงแม้จะนึกแปลกใจขึ้นมา
...ทำไมในใจ
ถึงได้ต้องการให้คนที่อยู่ในความทรงจำนั้นเป็นคนตรงหน้ากันนะ...
...โทราโอะที่มีท่าทางเหมือนกับจำอะไรไม่ได้ซักอย่างแบบนั้น ...โอกาสเป็นไปได้มันก็มีไม่มากแท้ๆ
ความฝัน... หรือเรื่องจริง? ได้แต่ถามคำถามเดิมซ้ำๆในหัวไม่หยุด
“ นั่นมันเป็นแค่ความต้องการของฉัน ...อย่าลืมเรื่องที่ว่าฉันเองก็เป็นโจรสลัดเหมือนกันไปซะล่ะ ” เสียงทุ้มตอบกลับไปแบบนั้น ก่อนที่ความวุ่นวายจะประดังเข้ามาแทรก
ตัวเขาเองก็เป็นโจรสลัด... อย่าลืมเรื่องนี้ไปเด็ดขาด
เป็นโจรสลัด... ที่จะทำอะไรนายเมื่อไรก็ได้...
และเรื่องไม่คาดคิดอย่างการเป็นพันธมิตรระหว่างทราฟลาก้า
ลอว์กับกลุ่มหมวกฟางก็ได้เกิดขึ้นท่ามกลางความงุนงงของเหล่าพวกพ้อง
ศึกที่เกิดขึ้นในพังค์ ฮาซาร์ด จบลงโดยที่ทหารเรือยอมปล่อยพวกเขาไปอย่างว่าง่าย
ชายผู้ครองตำแหน่งหนึ่งในเจ็ดเทพโจรสลัด
บัดนี้ได้ขึ้นมาอยู่บนเรือเทาน์ซันด์ซันนี่ ในห้องอาหารที่ดูจะครึกครื้นเกินไปในสายตาของเขา
'นายช่วยลูฟี่เอาไว้จริงๆหรอเนี่ย'
นั่นคือสิ่งที่ลูกเรือหลายคนประดังคำถามเข้ามาพร้อมๆกันด้วยสีหน้าตกใจ
พอดีกับแขนที่ยืดยาวของกัปตันตัวเล็กที่ยื่นเข้ามาหยิบเอาขนมปังจากจานที่อยู่ตรงหน้าของเขาไปด้วยความรวดเร็ว
ใบหน้าคมคายแสดงความเหนื่อยใจ
ก่อนที่ลมหายใจหนักๆจะถูกพ่นออกมา...
“ คิดว่าตอนนั้นฉันคงเผลอหลวมตัวไปน่ะ...
”
ท่าทางเหนื่อยหน่าย... นั่นคือสิ่งที่เขาแสดงออกให้คนอื่นเห็น
“ ชิชิชิชิ
เป็นอย่างงั้นหรอเนี่ย! ” ลูฟี่ที่นั่งฟังเรื่องราวอยู่เงียบๆส่งเสียงหัวเราะออกมาผ่านไรฟัน
ก่อนที่ร่างนั้นจะหันไปสนใจโครงกระดูกในชุดสูทที่เดินถือเปียโนออกมาแทน
...ไม่รู้เลยว่าคนๆนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ในใจกันแน่
กำลังต้องการบ่ายเบี่ยงความรู้สึกของตัวเองอยู่หรือเปล่า.... ภายใต้ใบหน้าเปื้อนยิ้มที่มักจะแสดงออกมาให้เห็นอยู่บ่อยๆนั้น
...สิ่งไหนคือของจริง
และสิ่งไหนคือความรู้สึกที่เก็บซ่อนไว้กันแน่...
...กับคนสำคัญอย่างพี่ชาย
ที่ใช้เวลาร่วมกันมากว่าค่อนชีวิตแบบนั้น
การตัดใจให้ขาดคงเป็นเรื่องที่ทำยากอย่างแสนสาหัส ...คนอย่างหมอนั่นย่อมรู้ตัวเองดี
มีกี่เรื่องกันแน่ที่คนๆนั้นกำลังแบกเอาไว้อยู่บนบ่าเล็กๆนั่น... ไม่เคยแม้แต่จะปริปากบ่นว่าหนักหรือเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย...
คนที่เป็นเหมือนกับคนนอกอย่างเขาคงพูดอะไรไม่ได้มากนักหรอก... เพราะตอนนี้สิ่งที่ทำได้ก็เพียงการเป็นคนรู้จักในฐานะพันธมิตรก็เท่านั้น
...มันไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้นเลย
ย้อนกลับไปเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อน... ณ เกาะชาบอนดี้
รุกกี้งั้นหรอ... บังเอิญมารวมตัวกันอยู่บนเกาะแห่งนี้มากมายขนาดนั้นเลย...
ริมฝีปากหนาของศัลยแพทย์แห่งความตายเหยียดยิ้มเย็น
เขานั่งอยู่ในห้องพักบนเรือดำน้ำของตนด้วยท่าทางสบายๆ
บนโต๊ะตรงหน้ามีใบประกาศจับของเหล่าโจรสลัดที่ได้ชื่อว่าเป็นรุ่น 'ซุปเปอร์โนวา' วางเรียงรายเต็มพื้นที่... มือหนาเลือกที่จะหยิบใบประกาศจับเหล่านั้นขึ้นมาพิจารณาทีละใบ
ไม่ว่าจะทางไหนก็มีแต่คนท่าทางมีฝีมือทั้งนั้น...
...แต่แล้วดวงตาคมกริบก็ไปสะดุดเข้ากับใบประกาศจับของเด็กหนุ่มร่างบางที่กำลังยิ้มร่า ...เด็กหนุ่มคนนี้เป็นใครกัน
ค่าหัวที่สูงลิบนั่นทำเขารู้สึกแปลกใจขึ้นมาไม่น้อย
เด็กหนุ่มที่ท่าทางไม่มีพิษภัยอะไรแบบนี้ แต่กลับมีค่าหัวสูงกว่าเขาเสียอีก... รอยยิ้มกว้างกับใบหน้าไร้เดียงสาที่ยิ้มอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไรนั่น...
...ทำให้รู้สึกสะกิดใจ อยากจะลองเจอหมอนี่ดูซักครั้งจริงๆ...
งานประมูลบนหมู่เกาะชาบอนดี้ถูกจัดขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบเชียบของห้องโถงขนาดใหญ่
ลอว์ทิ้งร่างตัวเองลงกับเก้าอี้ตัวยาวที่ถูกจัดมาเป็นขั้นๆ
ใบหน้าคมคายจ้องมองกิจกรรมที่กำลังดำเนินไปอย่างไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ...การค้าขายชีวิตของที่นี่
มีค่าเพียงแค่เศษเงินจำนวนหนึ่งเท่านั้น...
หากแต่ประเด็นที่เขากำลังสนใจมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น... คนตัวสูงเพียงได้ยินข่าวจากวงในมา... ว่าเบื้องหลังที่เป็นคนจัดการธุรกิจอันแสนโสมมนี่
เป็นคนของเผ่ามังกรฟ้าที่รัฐบาลไม่กล้ายื่นมือเข้ามาสอด ...หากว่านั่นมันจะทำให้เขาสามารถสาวเข้าไปถึงตัวการจริงๆ
อย่างหนึ่งในเจ็ดเทพโจรสลัดที่ตัวเองกำลังหมายหัวอยู่ได้ ...โจรสลัดจำนวนไม่น้อยเข้ามาอยู่ในงานขายศักดิ์ศรีความเป็นคนนี่ด้วยเช่นกัน...
เสียงเอะอะจากข้างนอกเป็นตัวเรียกความสนใจจากคนในห้องโถงให้หันไปมอง ไม่นานนักประตูของงานประมูลก็ถูกทำลายลงด้วยร่างของผู้มาใหม่ ...สิ่งมีชีวิตที่คล้ายกับหมีขั้วโลกเดินมากระซิบกับคนร่างสูงเบาๆ
...โจรสลัดที่ชื่อลูฟี่กำลังจะมาที่นี่
...ความรู้สึกที่มันกำลังครุกครุ่นอยู่ในใจพลันลุกโชนขึ้นทันที ...วินาทีนั้นมันทำให้คนอย่างเขารู้สึกตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าจะได้เจอ ...อะไรกันที่ทำให้คนอย่างทราฟลาก้า
ลอว์อยากจะเห็นหน้าเด็กหนุ่มคนนั้นขนาดนี้กันนะ…
ร่างเล็กๆนั้นก้าวเข้ามาข้างในงานประมูลด้วยสีหน้าเหมือนคนกำลังโมโหไม่น้อย
ร่างกายที่ดูเหมือนจะพอมีกล้ามเนื้อแบบผู้ชายอยู่บ้าง แต่ก็บอบบางซะจนน่าแปลกใจ... พอได้มาเจอตัวจริงแบบนี้แล้วกลับยิ่งรู้สึกว่า ...ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆที่เด็กคนนี้จะกลายเป็นตัวอันตรายของรัฐบาลโลกไปได้
...เจ้าหมอนี่น่าสนใจ
นั่นคือสิ่งที่คิดได้ในเวลานั้น
เขาอยากจะลองเข้าไปใกล้... อยากรู้จักตัวตนจริงๆของเจ้านี่ทั้งๆที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก
งานประมูลเป็นอันต้องล่มลงอย่างไม่เป็นท่า
สถานการณ์บีบให้เหล่ากัปตัน 3 คนจำเป็นต้องสู้กับทหารเรือจำนวนมากมาย ...ตัวตนของกัปตันตัวเล็กค่อยๆซึมซับเข้าสู่ความทรงจำของเขา... ทัศนคติ บุคลิก รวมไปถึงอุปนิสัยต่างๆ... ทุกอย่างถูกหลอมรวมให้กลายเป็นเด็กหนุ่มตัวเล็กๆที่น่าสนใจสุดๆคนนี้...
จะต้องเป็นราชาโจรสลัดให้ได้... ฟังดูบ้าบิ่นและไร้เหตุผลเหลือเกินกับการเข้าสู่โลกของโจรสลัดของคนๆนั้น ...โจรสลัดที่มีเพียงความโหดเหี้ยม เข่นฆ่ากันเป็นเรื่องสามัญ
แย่งชิงเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการมา ...แต่กับคนๆนี้มันกลับไม่มี ...โจรสลัดไร้มลทินผู้ใสสะอาดงั้นหรอ
...น่าสนใจอะไรแบบนี้
เขาเคยบอกกับตัวเองไปไม่นาน ...ว่าไม่เคยคิดสนใจที่จะเอาศักดิ์ศรีคนอื่นเข้ามาอยู่ใต้อาณัติของตน ...แต่ตอนนี้ร่างสูงกลับได้คำตอบที่ค่อนข้างมั่นใจมากเลยว่า ...เขากำลังต้องการ
...เขากำลังอยากได้ ...เด็กหนุ่มคนนี้
ข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วโลกเมื่อชื่อของคนที่คุ้นหูบุกเข้าไปในสถานที่สำคัญของโลกอย่างมารีนฟอร์ด ...เป็นเหมือนดั่งสวิตช์สั่งให้ตัวเขาเดินเรือเข้าไปสู่สถานที่อันตรายแบบนั้น
จะเข้าไปทำอะไรในที่ที่ตัวเองไม่มีส่วนเกี่ยวข้องแบบนั้น...
...วินาทีนั้นลอว์ไม่สามารถตอบตัวเองได้
ร่างสูงเพียงแค่ทำตามความต้องการของตัวเองเท่านั้น ...แค่อยากจะเจออีกซักครั้ง
เหตุการณ์บนเกาะชาบอนดี้เมื่อคราวก่อน
เขาเสียเวลาไปกับการรับมือกับนายทหารระดับพลเอกอยู่นานสองนาน จนทำให้คลาดกันไป...
เจ้าเด็กนั่นหายไปอย่างไร้ร่องรอยจนน่าแปลกใจ ...ความรู้สึกเมื่อครั้งนั้นมันครุกครุ่นขึ้นมา
จนตอนนี้ก็ยังคงไม่มอดดับไป ...เขาจะไม่ยอมให้ใครมาพรากไปอีกเด็ดขาด... ในใจคิดเพียงแค่ว่า จะต้องได้เจอกันอีกครั้งแน่ๆ...
และเป็นอย่างที่คิด... ลูฟี่ปรากฏตัวขึ้นอีกในสงครามมารีนฟอร์ด
ผลของมันกลับพลิกเป็นหลังมืออย่างน่าตกใจ...
...แพ้ยับเยิน
เอส
หมัดเพลิงคนนั้นโดนประหารไปแล้ว... แต่ความเสียหายทั้งชีวิตและทรัพย์สินยังคงไม่จบลงง่ายๆ
ร่างของเด็กหนุ่มตัวเล็กที่ลอว์รู้จักดีถูกอุ้มออกมาจากลานสงครามอย่างทุลักทุเล
บาดแผลฉกรรจ์บนร่างกายบอบบางนั้น
ทั้งร่างกายและจิตใจของคนๆนั้นจะกำลังบอบช้ำมากขนาดไหนกัน...
เขาจะไม่ยอมให้อะไรมาพรากคนตัวเล็กไปอีกแล้ว...
...แม้แต่ความตาย
จะให้ตายไม่ได้...และจะต้องช่วยให้ได้
“ พาเขาขึ้นมาบนเรือนี้! ฉันเป็นหมอ! จะรักษาเขาเอง! ” เสียงทุ้มนั้นเป็นตัวตัดสินโชคชะตาของเด็กหนุ่ม ...สถานะเจ้าของไข้ตกเป็นของลอว์ไปโดยปริยาย
ร่างบอบบางนั่นเสียเลือดไปจำนวนมาก
เขาไม่ลังเลเลยที่จะรีบสั่งให้เหล่าลูกเรือรีบพาร่างนั้นเข้าไปรักษาอย่างเร่งด่วนที่สุด ...ทั้งร่างกายและชีวิตของเจ้าเด็กนี่ ...ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเขา
...ทุกอย่างมันกำลังอยู่ในกำมือของเขาหมด
...ความรู้สึกที่สั่งสมมาในจิตใจมันกำลังพรั่งพรูออกมา
เจ้านี่อยู่ใกล้แค่นี้ ...แต่กลับไม่กล้าที่จะก้าวก่าย
เพราะสิ่งที่เขายังไม่ได้ และไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้มันมาหรือเปล่า...
สิ่งที่เรียกว่า หัวใจ...
สิ่งที่เจ้าเด็กนี่กำลังต้องการ
คือสิ่งที่เพิ่งจะเสียไป ...คนสำคัญของตัวเอง
สิ่งที่จะสามารถเติมเต็มหัวใจที่มีแต่รอยแผลเหวอะนั้นได้... คือการปลอบใจ ความห่วงใย
และความอบอุ่น...
นั่นคือสิ่งที่เขาพอจะให้กับเด็กนั่นได้บ้างหรือเปล่า...
เขาจะให้ความอ่อนโยน... และที่พักพิงกับคนๆนี้ได้ไหม
หรือถ้าหากว่านั่นมันไม่มีผลอะไร... เขาเองก็จำเป็นจะต้องออกไปให้ห่างจากคนๆนี้...
เจ้านี่อันตราย... ไม่ใช่ในความหมายของความแข็งแกร่ง
หรือความโหดเหี้ยม
แต่อันตราย... ต่อความรู้สึกของเขา ก่อนที่ตัวเขาจะอยากได้ คนๆนี้มากไปกว่านี้
รอยยิ้มกับใบหน้าหวานนั่น ปรากฏให้เขาเห็นอีกครั้งราวกับปาฏิหารย์... ตัดสินใจไปแล้วว่าจะปล่อยลูฟี่ไปโดยไม่คิดจะทวงบุญคุณอะไร... ทั้งที่คิดว่าเจ้านั่นคงจะจำอะไรไม่ได้แล้ว... แต่กับความสนิทสนมที่เด็กคนนี้มอบให้มันกำลังทำให้เขารู้สึกเข้าข้างตัวเองอยู่
...ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่านั่นคือนิสัยของเจ้านั่นที่ปฏิบัติแบบนี้กับทุกคน
ความรู้สึกของเขาที่มีต่อลูฟี่... ทั้งที่คิดว่าจะเลิกดึงดันแล้ว... ทั้งที่คิดว่าจะยอมออกห่างจากคนๆนี้ไปแล้ว ...ความรู้สึกที่อุตส่าห์คิดว่ามันจะมอดดับลงไปหมดแล้ว
มันกลับกำลังเผาผลาญตัวเขาเองอยู่...
“ โฮ่ย! โทราโอะ... นายกะจะนอนอยู่ตรงนี้ทั้งคืนเลยอย่างนั้นหรอ ”
เสียงหนึ่งเป็นตัวเรียกให้เปลือกตาของลอว์เปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า
ตรงหน้าเขาคือร่างเล็กของกัปตันเรือเทาน์ซันด์ซันนี่ที่กำลังก้มลงมามองตัวเองใกล้ๆ ...มันใกล้มาก จนรู้สึกใจสั่น...
ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดสนิททำให้ร่างสูงรู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่มาเจอคนๆนี้อยู่ตรงหน้า...
“ แล้วนายไม่ไปนอนหรือไง... ถึงได้มายืนถามฉันอยู่ตรงนี้ ” เสียงทุ้มถามกลับไป ...กัปตันตัวน้อยยืดตัวขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะกอดอกแล้วทำหน้ามุ่ย
“ ไปไม่ได้หรอก ...ก็วันนี้มันเวรของฉันต้องอยู่เฝ้าดาดฟ้านี่นา คนอื่นน่ะคงหลับไปหมดแล้วล่ะ!
”
เพิ่งเคยได้ยินว่ากัปตันโจรสลัดมีหน้าที่เฝ้าเรือด้วยก็คราวนี้... เป็นเรือที่ดูจะแบ่งงานให้กับลูกเรือแต่ละคนได้เท่าเทียมดี
“ ถ้านายอยากจะเข้าไปนอนในห้องของผู้ชายก็ได้นะ
พอจะมีที่ว่างให้นายอยู่ ” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นเสนอ
พร้อมๆกับปลายนิ้วเรียวที่ชี้ไปยังประตูห้องใต้บันได ...ตั้งแต่ขึ้นเรือลำนี้มา
ผนังหรือระเบียงก็กลายที่หลับกิตติมศักดิ์ของลอว์ไปแล้ว...
“ ไม่เอาล่ะ...
” ร่างสูงตอบนิ่งๆ ...ไม่ใช่วิสัยของเขาเลยที่จะต้องไปอยู่ร่วมกับคนอื่น
“ อย่างนั้นหรอ... ถ้าอย่างนั้นวันนี้ฉันจะนั่งอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนนายก็แล้วกัน ”
ใบหน้าหวานเผยรอยยิ้มน้อยๆ
ก่อนที่ร่างบอบบางนั้นจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเขาอย่างปากว่า ...คนตัวสูงรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากร่างเล็กๆที่ส่งผ่านอากาศเย็นของกลางดึก
จังหวะหัวใจของเขามันกำลังเต้นแปลกไป...
ถึงแม้จะไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไป
แต่ความรู้สึกนี้มันไม่อาจจะเก็บได้อีกต่อไป ...เขากำลังดีใจ
...และกำลังต้องการคนๆนี้
ลูฟี่ยกเอาหมวกฟางใบโปรดขึ้นมาปิดหน้า แขนเรียวประสานกันที่หลังคอ
จนกระทั่งเสียงเล็กที่ควรจะพูดจ้อกลับเงียบสนิทไป... ได้ข่าวว่าเป็นเวรของเด็กนี่ให้อยู่เฝ้าเรือ
แต่ก็ยังอุตส่าห์มานั่งหลับได้ทั้งแบบนี้เนี่ยนะ...
“เรื่องเมื่อสองปีก่อนน่ะ
ขอบคุณมากนะ... ” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
ดวงตาสีนิลของร่างสูงที่ทอดมองตรงไปยังทะเลสีดำในยามค่ำคืน
ไม่ได้เบนหันกลับมามองคนข้างๆแต่อย่างใด
เจ้าเด็กนี่จะจำได้หรือเปล่านะ
ว่าตัวเองพูดประโยคแบบนี้กับเขามาสองรอบแล้ว...
นั่นมันไม่ใช่เรื่องที่ควรขอบคุณแต่อย่างใด... เขาทำไปเพียงเพราะความต้องการของตัวเอง
เพียงเพราะความรู้สึก... ที่ไม่อาจจะบอกคนๆนี้ได้...
เพียงเพราะฉันต้องการนาย...
“ นี่... ฉันไม่รู้ว่าตอนนั้นตัวเองกำลังฝันอยู่หรือเปล่านะ
แต่ว่ามีเรื่องอยากจะถามโทราโอะซักหน่อย... ” คนตัวเล็กพูดทั้งๆที่หมวกฟางยังคงปิดใบหน้าเอาไว้
ลอว์ที่ยังไม่เข้าใจประเด็นจึงได้แต่นั่งฟังอยู่เงียบๆ
“ ….. ”
“ เมื่อสองปีก่อนนั่น ...เป็นนายหรือเปล่า ที่อยู่กับฉันในวันนั้น... ” พลันประโยคนั้นก็ทำให้ดวงตาคมเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ
อย่า... นายอย่ามาจุดชนวนกันแบบนี้นะ...
ถ้าหากนายทำ ...คงจะมีเรื่องวุ่นวายอีกมากมายตามมาแน่ๆ
“ มันอบอุ่นสุดๆเลยล่ะ
จนบอกไม่ถูก... แต่ก็แปลกนะ
ที่ความรู้สึกที่ว่านั่นมันยังติดอยู่ในหัวฉันมาจนถึงตอนนี้ ”
ริมฝีปากบางใต้หมวกฟางยกยิ้มบางๆ ...สัมผัสนั้นมันตกผลึกในความทรงจำ ...ความอบอุ่น ความอ่อนโยนและความอ่อนหวานที่ได้รับ ...ความรู้สึกแปลกๆที่ตัวของลูฟี่ไม่เข้าใจความหมาย ...เขากำลังขอบคุณคนตัวสูง
ในความหมายแบบนี้...
คิ้วของลอว์ขมวดเข้าหากันอย่างชั่งใจ
ความอดทนของเขามันไม่ได้มากมายอะไรขนาดนั้น...
หมวกฟาง... อย่าทำให้ฉันรักนายไปมากกว่านี้
...เพราะฉันกลัวจริงๆ
“ เอ้อ... จะว่าไปคงฝันล่ะมั๊งนั่น เพราะตอนตื่นมานาย...ก็ ?
” ร่างของลูฟี่สะดุ้งขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่แปลกไป
หมวกฟางที่ปิดหน้าใบเล็กนั้นอยู่ค่อยๆเลื่อนหล่นลงเรื่อยๆ
จนไปตกอยู่บนตักนิ่มของเจ้าของ...
ตรงหน้าของคนตัวเล็กมีร่างของลอว์ที่กำลังกักตัวเขาไว้ด้วยแขนแกร่งทั้งสองข้าง
ดวงตาคมกริบสีนิลจ้องตรงมายังใบหน้าหวานเหมือนกับมีความหมายอะไรบางอย่าง...
“ หือ... มีอะไรหรือเปล่า? ” ร่างเล็กถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย ...ไม่ได้ทันสะกิดใจเลยหรือไงนะ ว่าตัวเองกำลังอยู่ในสถานะอะไร...
ไอท่าทางไร้เดียงสานั่นมันมันอะไรกัน... มันคือจุดเริ่มต้นที่เรียกความสนใจของเขาเข้ามาสู่เด็กหนุ่มคนนี้ตั้งแต่แรกพบ...
น่ากลัวจริงๆ... กลัวว่าจะหลงรักเจ้านี่จนโงหัวไม่ขึ้น...
...กลัวว่าจะห้ามตัวเองไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว
“ นายอยากรู้หรือเปล่าล่ะ... ว่าเป็นฉันหรือเปล่าที่อยู่กับนายในคืนนั้น ”
“ เอ๊ะ..?
”
เสียงนุ่มทุ้มที่พูดขึ้นเอื่อยๆข้างใบหู
ทำให้ลูฟี่รู้สึกเหมือนกับได้ยินเสียงหัวใจตัวเองกำลังเต้นโครมคราม
มันกำลังเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ และเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ
ร่างสูงของลอว์โน้มเข้ามาใกล้กับเขามากขึ้นเรื่อยๆ ...มากขึ้นเรื่อยๆจนสองสายตาประสานเข้าหากันอย่างไม่อาจหลบเลี่ยง
มือหนาเลื่อนไปเชยคางมนของร่างบางขึ้นมา ทำให้ระยะห่างระหว่างคนสองคนยิ่งลดลงไปอีก
...ลมหายใจอุ่นๆที่กำลังเป่ารดลงมาบนใบหน้าหวาน
ทำให้ลูฟี่รู้สึกใจหายวาบขึ้นมาแปลกๆ
“ พิสูจน์ดูสิ... ด้วยร่างกาย ด้วยความคุ้นเคยของนาย …ว่านั่นมันเป็นความจริงหรือเปล่า ”
ไม่คิดว่าจะมาถึงขนาดนี้ได้เหมือนกัน เราจะพยายามอัพเท่าที่ทำได้ค่ะ
ความคิดเห็น