★ One Piece 'short fanfiction All Luffy [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #29 : ◣Fanfic◥ [LawxLuffy] Hey! you are my cutie code =) (Part6)

Title: Hey! you are my cutie code =)

Pairing: Law x Luffy
Rate: PG-13
Writer: PINKUHERO
Part: 6/9

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 และแล้วเวลาของการเล่นสายรหัสก็ได้ดำเนินมาถึงหนึ่งอาทิตย์ โรงยิมขนาดกว้างใหญ่ไพศาลได้ถูกใช้งานอีกครั้ง บรรยากาศครึกครื้นออกไปทางวุ่นวายถูกดำเนินไปเรื่อยๆแบบไม่เคร่งเครียด เมื่อนี่คือกำหนดการรวมตัวกันอีกครั้ง เพื่อให้เหล่าน้องรหัสได้รับ 'คำใบ้' ที่บ่งบอกถึงพี่รหัสของตัวเอง 

รอยยิ้มกรุ่มกริ่มกับท่าทางกลบเกลื่อนของพวกรุ่นพี่ทำเอาเหล่ารุ่นน้องแทบอยากจะเข้าไปกระชาก(?)คอเสื้อแล้วเค้นถามให้รู้แล้วรู้รอด พิธีกรผู้ครองไมโครโฟนยังคงเป็นเจ้าเดิมไม่เปลี่ยนแปลง และร่างสูงของชายผิวแทนที่ยังคงยืนกอดอกมองอยู่ห่างๆเหมือนเดิม 

“ นี่ก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว... พอจะรู้รึยังฮ้า ว่าพี่รหัสของน้องๆเป็นคนไหน ” 

เสียงแหลมปรี๊ดถูกส่งผ่านลำโพงขยายเสียง ร่างบางเจ้าของหมวกฟางนั่งเท้าคางมองบรรยากาศรอบข้างที่ดูวุ่นวายด้วยใบหน้ามุ่ยๆ หันไปทางไหนก็เจอแต่คนบอกว่าพอจะรู้ว่าเจ้าของโค้ดลับเป็นใครกันแล้ว... คนที่ยังไม่รู้อะไรซักอย่างแบบเขาก็ลำบากใจนะ 

'Heart' คำใบ้อะไรล่ะนั่น... 

คนอย่างลูฟี่แค่จะออกแรงตามหาซักนิดก็ยังไม่ทำเลย... แถมไอการให้จำหน้าใครหลายๆคนให้ได้ในเวลาเดียวกันดันเป็นเรื่องที่เจ้าตัวทำไม่ได้อีกต่างหาก ยังเหลือเวลาตามหาตัวอีกหนึ่งอาทิตย์

...คิดไปคิดมา หรือจะไปตายเอาดาบหน้าดีมั๊ยนะ

ฮึ่ม... ใช้ความคิดมากๆแล้วรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้เลย 

“ ผ่านมาจนป่านนี้... เอาจริงๆนายยังไม่รู้อีกหรอลูฟี่ ” เพื่อนจมูกยาวที่รู้สึกได้ถึงบรรยากาศอึมครึมหันมามองคนร่างเล็กพร้อมใบหน้าระเหี่ยใจ อีกฝ่ายเอาแต่ส่งเสียงตอบในลำคอ 

“ อืม...! ” 

ให้ตายเถอะ... ไอท่าทางตอบแบบไม่ลังเลนั่นมันอะไรฟระ 

จากข้อตกลงระหว่างรุ่นพี่และรุ่นน้องที่รู้ทั่วกัน ...หากน้องรหัสหาว่าพี่รหัสเป็นใครไม่ได้หรือทายผิดจะต้องโดนลงโทษ ส่วนพี่รหัสที่โดนทายโค้ดเนมถูกก็จะโดนลงโทษเหมือนกัน ด้วยบทลงโทษที่ยังไม่มีใครซักคนรู้ว่าเป็นแบบไหน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากโดนเลย... 

“ ฉันกับอุซปพอจะเดาออกแล้วนะลูฟี่ เอาจริงๆมันก็ไม่ได้ยากขนาดนั้นซักหน่อย ” ซันจิที่ยืนอยู่ไม่ห่างหันมาช่วยพูดเสริม 

เพราะพี่รหัสของลูฟี่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนไกลเลยซักนิด ทำไมถึงไม่รู้สึกตัวซักนิดเลยนะ... 

ยืนเก๊กท่าหล่ออยู่ตรงมุมนั้นไงโว้ยยยยยย... นั่นคือสิ่งที่เพื่อนผมทองได้แต่ตะโกนในใจ

“ อยากได้คำใบ้ก็ลองถามพวกพี่ๆได้นะฮ้า... มันจะช่วยยืนยันคำตอบของน้องๆได้อย่างดีเลยล่ะ ” 

พอดีกับพิธีกรบอนเครย์ที่แผดเสียงสูงใส่ไมค์ เรียกให้คนทั้งยิมหันไปมอง ลูฟี่ยันตัวขึ้นยืนก่อนจะเดินเข้าไปหาพร้อมกับซันจิและอุซปที่ตามไปสมทบกับเพื่อนตัวเอง 

“ นี่บอนจัง... พี่รหัสของฉันเขาเป็นคนแบบไหนงั้นหรอ... ” เสียงเล็กถามชายใจหญิงที่ตัวสูงกว่าตัวเองพอสมควร วันนี้เขายังอยู่ในชุดประหลาดๆที่ทำให้คนมองอยากควักลูกตา(?)ออกมาเหมือนเคย ชื่อเรียก'บอนจัง'จากคนตัวเล็กทำเอาคนที่ยืนอยู่แถวนั้นพากันรู้สึกขนลุกเป็นแถบๆ 

ไปเสี้ยมสอนให้เด็กเรียกตัวเองแบบนั้นเลยเรอะ... 

“ เอ่อ... บ..แบบว่า ” ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องสำอางหลากสีทำสีหน้าลำบากใจ จะให้พูดยังไงดี... เมื่ออยู่ๆก็เห็นสายตาคมๆของลอว์จ้องเขม็งมา 

“ หือ…. ” 

ฝ่ายรุ่นน้องตัวเล็กเองก็เล่นจ้องมายังใบหน้าของเขาด้วยสีหน้าคาดหวังสุดๆอยู่เหมือนกัน ให้ตายเถอะ...จะให้เลือกซักทาง คนสวยอย่างบอนเครย์รู้สึกลำบากใจจริงๆ 

ไม่เป็นไร... เพื่อเธอ ฉันทำได้นะหมวกฟางจัง 

“ อืม... พี่รหัสของหมวกฟางจังน่ะนะ... เขาอยู่ใกล้ตัวเธอจนน่าตกใจเลยล่ะ ” คนตัวสูงกว่าพูดขึ้น สายตาก็แอบลอบมองคนเป็นพี่รหัสด้วยความระแวง ...เรียกได้ว่านี่คงเป็นคำใบ้ที่โจ่งแจ้งอย่างสุดๆ 

“ เออใช่... ใกล้ตัวมากๆ... ” 

“ ใกล้สุดๆไปเลย... ” สองหน่อที่เดินตามมาด้วยแสดงความคิดเห็นออกมาบ้างด้วยใบหน้าอึนๆ อุตส่าห์ใบ้ให้ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว... 

ซันจิและอุซปเคยโดนลูฟี่ชวนไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันบนดาดฟ้าอยู่หลายครั้ง และไม่ว่าจะขึ้นไปกี่ครั้งก็เจอแต่เจ้าหมอนี่อยู่กับพี่รหัส รุ่นพี่ผมสีเขียวและพี่ชายตัวเองทุกครั้ง ...ดูยังไงนั่นมันก็มีแต่คนน่ากลัวๆกองรวมกันอยู่ทั้งนั้น ทำเอาอุซปป่วยเป็นโรคขึ้นดาดฟ้าไม่ได้กระทันหันขึ้นมาทุกที 

 
           ลูฟี่ทำท่าคิดหนัก คิ้วเรียวขมวดพันกันยุ่ง ...คนใกล้ตัวงั้นหรอ พวกรุ่นพี่ที่เจอกันบ่อยๆช่วงนี้ก็มีแต่เอสกับโซโลที่ไม่ได้อยู่ห้องนี้ แล้วก็โทราโอะเท่านั้น...

หรือว่าจะเป็นโทราโอะกันนะ! ก็คนๆนั้นอยู่ใกล้ตัวเขาสุดๆเลยนี่นา... 

ใบหน้าเล็กพยักรับกับตัวเองเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนที่เจ้าตัวจะเปลี่ยนเป้าหมายเดินเข้าไปหาคนที่ตัวเองกำลังสงสัย ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองใบหน้าคมคายของลอว์นิ่งๆ ก่อนที่เสียงเล็กจะเอ่ยขึ้น 

“ นี่โทราโอะ...นายเป็นพี่รหัสฉันใช่หรือเปล่า..? ” 

คนเป็นพี่รหัสเองก็มองกลับไปบ้างด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงออกพิรุธใดๆ... ไม่มีใครเขาเข้ามาถามกันตรงๆแบบนี้หรอกนะ... แต่ถึงจะถาม ก็ไม่มีพี่รหัสคนไหนตอบความจริงเหมือนกัน... นึกแล้วก็ขำคนน่ารักที่ดูจริงจังผิดปกติขึ้นมา 

“ เปล่า... ไม่ใช่ ” เสียงทุ้มตอบกลับไป ใบหน้าหวานของคนตรงหน้าค่อยๆมุ่ยเข้าหากันอีกครั้ง 

“ ไม่ใช่อ่ะ ”

ลูฟี่หันไปปัดมือไปมาให้กับสามคนที่เหลืออย่างเซ็งๆ เพราะความเชื่อคนง่าย(เกินไป)เลยทำให้เจ้าตัวไม่ได้นึกสงสัยเลยซักนิด สามคนที่เหลือที่คอยมองเหตุการณ์อยู่ตลอดแทบอยากจะเอาหัวโขกกับกำแพงแถวนั้นให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าตะโกนใส่หน้าเจ้าเด็กนี่ไปได้คงทำไปนานแล้ว 

เจ้าคนซื้อบื้อเอ้ย!! 

ลอว์ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาบนริมฝีปากหนา แต่เดิมก็ไม่ได้กลัวอยู่แล้ว กับการลงโทษอะไรนั่น แต่ความรู้สึกที่ว่าอยากเห็นคนร่างบางโดนแกล้งมันดันมาแรงกว่า ...สนุกดีจริงๆ 

สุดท้ายแล้วลูฟี่ที่อุตส่าห์ได้คำใบ้ไปแล้วก็กลายเป็นคนที่ยังไม่รู้อะไรซักอย่างเหมือนเดิมอยู่ดี...

...น่าเหนื่อยใจจริงๆ

เวลาได้ดำเนินเข้าสู่ช่วงเย็น ร่างสูงของลอว์กำลังเดินทอดน่องอยู่บนถนนที่ไม่ค่อยมีคนนัก บนไหล่ข้างหนึ่งสะพายกระเป๋าทรงยาวที่เหมือนกับกระเป๋าใส่ดาบเอาไว้ ...เพราะวันนี้ไม่มีธุระอะไรสำคัญนัก เขาจึงได้กลับบ้านเร็วกว่าเวลาปกติ 

“ โฮ่ยยยยย!! โทราโอะ! ” 

และในระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงเล็กๆที่คุ้นเคยเรียกชื่อที่ไม่ครบพยางค์ของตัวเองขึ้นมา... 

ร่างเล็กของใครอีกคนวิ่งเหยาะๆเข้ามาหาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนริมฝีปากบางๆ มือเล็กยกขึ้นโบกไปมาเหมือนกำลังทักทาย ...ท่าทางว่าจะบังเอิญกลับในเวลาเดียวกันพอดี นึกแปลกใจขึ้นมาว่าทำไมถึงไม่กลับพร้อมกับโปรโตกัสคนนั้น 

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ... อยู่ๆริมฝีปากมันก็หุบยิ้มลงไม่ได้ 

รอยยิ้มของลูฟี่ทำให้ปลายเท้าของเขาแทบชะงักลงตรงนั้น... ให้ตายเถอะ... น่ารักชะมัด 

ถือโอกาสนี้เดินกลับบ้านไปพร้อมกันเลยก็แล้วกัน... กำไรจริงๆที่ได้มาเจอใบหน้าน่ารักนั่นก่อนกลับ 

ลูฟี่เร่งฝีเท้าเข้ามาหยุดข้างๆร่างของรุ่นพี่ บนใบหน้าหวานยังคงมีพลาสเตอร์อันเล็กๆติดอยู่บนหน้าผาก ดวงตากลมโตจ้องเขม็งไปยังใบหน้าของคนตัวสูงกว่า พอรู้ตัวว่าโดนจ้อง ลอว์ก็มองกลับไปอย่างงงๆบ้าง แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรกลับไป 

“ นี่นาย... ไม่ใช่พี่รหัสฉันจริงๆน่ะหรอ ” คนตัวเล็กทำท่าเอียงคอไปด้านข้างพร้อมกับมู่ปากเข้าหากันน้อยๆ ...มันช่างเป็นท่าที่ดาเมจแรงจริงๆในสายตาของเขา 

...ว่าแต่ว่ายังสงสัยเรื่องนั้นอยู่อีก 

“ ก็ไม่ใช่น่ะสิ... ” เสียงทุ้มตอบอย่างไม่มีพิรุธ ได้แต่กลั้นเสียงหัวเราะในลำคอของตัวเองเอาไว้ไม่ให้เล็ดลอดออกมา 

“ อื้ม.. ” 

ใบหน้าหวานพยักรับก่อนขมวดคิ้วยุ่ง ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นกอดอกแล้วทำท่าครุ่นคิด พอดีกับคนเป็นพี่รหัสที่หันไปหาอะไรบางอย่างในกระเป๋านักเรียนของตัวเอง ก่อนที่กล่องโลหะเล็กๆจะถูกยื่นไปไว้ตรงหน้าคนข้างๆ 

“ หืม... นี่อะไรอ่ะ ” 

ช็อคโกแลตบอลในกล่องโลหะ... ตอนเด็กๆเขาชอบกินของแบบนี้ 

การเป็นพี่รหัสก็ควรจะมีการให้ของน้องรหัสตัวเองบ้าง... ถึงแม้เขาจะเคยเลี้ยงเจ้าเด็กนี่ไปแล้วครั้งนึงก็เถอะ 

ก็ตั้งใจว่าจะเอาให้หลังให้คำใบ้อยู่หรอก... แต่เจ้าตัวดันเดินเข้ามาถามตรงๆแบบนั้น เลยกลัวว่าความลับจะแตกซะก่อน .แต่ก็ดูเหมือนว่าคงไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรแล้ว 

“ พี่รหัสของนายเขาฝากฉันเอามาให้ “ ใบหน้าคมคายเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ลูฟี่ไม่ได้ทันสังเกต ร่างบางยกยิ้มดีใจเหมือนเด็กได้ของเล่น รับขนมในมือของเขาไปแกะโดยไม่ได้สะกิดใจอะไร 

“ ถ้างั้นฉันกินเลยก็แล้วกัน... กำลังหิวพอดี ฝากนายไปขอบคุณเขาหน่อยนะ ” ช็อคโกแลตบอลชิ้นหนึ่งถูกส่งเข้าปากจนแก้มเนียนตุ่ยออกมาด้านข้าง 

ให้ตายเถอะ...เด็กคนนี้ 

บทจะซื้อบื้อก็เล่นซะขนาดนี้เชียวหรอเนี่ย... 

“ หึ... พี่รหัสของนายจะต้องได้รู้แน่นอน ” ก็ยืนอยู่ตรงนี้แล้วนี่นา... 

ร่างสูงแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ เป็นวันที่เขาเผลอยิ้มออกมาเพราะคนๆเดียวกันหลายรอบจริงๆ 

ร่างของคนสองคนเดินไปตามทางเรื่อยๆ ...เอาจริงๆเรียกว่าออกนอกเส้นทางกลับบ้านของลอว์ไปไกลแล้วเสียมากกว่า ถึงคนตัวเล็กจะไม่ได้ทันรู้ตัวก็เถอะ ว่าตอนนี้เขาก็เหมือนกำลังเดินมาเป็นเพื่อนจนเริ่มเข้าสู่ระแวกหมู่บ้านแล้ว

เรื่องอะไรจะยอมแยกทางกลับไปก่อนกันล่ะ... ถ้าเนียนไปส่งถึงหน้าบ้านเจ้าเด็กน่ารักนี่ได้ก็จะทำ

ขืนไม่ทำอะไรซักอย่าง คนๆนี้ก็คงไม่รู้... เขากำลังพยายามเข้าหาตัวเองอยู่แท้ๆ

“ อ๊ะ...มาถึงนี่แล้วหรอเนี่ย... ”

        ปลายเท้าเล็กชะงักลงที่หน้าทางแยกของถนน ไม่ว่าจะมองไปทางไหนระแวกนี้ก็มีแต่กำแพงสูงที่ล้อมบ้านขนาดใหญ่เอาไว้ทั้งนั้น ใบหน้าหวานหันมองซ้ายมองขวา ก่อนที่จะหันมาส่งยิ้มน่ารักให้คนตัวสูงอีกครั้ง 

“ เดี๋ยวฉันแยกทางกับนายตรงนี้เลยก็ได้ ...เดินอีกไม่ไกลก็ถึงบ้านของฉันแล้วล่ะ ”

อยากตามไปอีกซักนิดชะมัด... จะมาทิ้งรอยยิ้มติดตานั่นไว้แล้วจากกันไปง่ายๆแบบนี้ไม่ได้นะ 

ต้องทำอะไรซักอย่าง... 

“ หมวกฟาง... เข้ามาใกล้ๆหน่อยสิ ” 

มือหนากวักเรียกคนตรงหน้าที่อยู่ไม่ห่างออกไปนัก ยกมืออีกข้างขึ้นมาป้องปากพอเป็นพิธี ลูฟี่ฉายสีหน้างงๆออกมาอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมเดินเข้ามาหาพี่รหัสอย่างว่าง่าย 

“ มีอะไรหรอโทราโอะ... ”

เพราะนิสัยซื่อ(จนบื้อ)แบบนี้ไง... ถึงได้โดนคนอื่นหลอกแต๊ะอั๋งได้ง่ายๆขนาดนี้ 

ร่างสูงของลอว์ก้มตัวลงให้อยู่ระดับเดียวกันกับเด็กน่ารักตรงหน้า อีกฝ่ายคงเข้าใจว่าเขามีเรื่องอะไรจะกระซิบบอกจึงยื่นใบหน้าหวานนั่นมาใกล้ๆ ...ได้เวลาที่เขาจะใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์ ใบหน้าคมคายขยับเข้าไปใกล้กับคนตัวเล็กมากขึ้นเรื่อยๆ... 

...จนความรู้สึกอุ่นหนุบปรากฏขึ้นบนแก้มนุ่มข้างหนึ่งของลูฟี่ 

จุ๊บ... 

ริมฝีปากหนาประทับลงบนแก้มเนียนโดยไม่ขออนุญาต... ทำเอาดวงตากลมโตคู่สวยเบิกกว้างขึ้นมาด้วยความตกใจ 

“ ไว้เจอกันพรุ่งนี้... ถ้าอย่างนั้นฉันกลับล่ะ ” 

ตึก ตัก... 

ลอว์ว่าพร้อมกับเหยียดยิ้มอย่างผู้ชนะ ดวงตาคมปรายมองใบหน้าเล็กอย่างยียวน มันคือแววตาของคนที่กำลังยั่วให้คนอื่นแทบจะลงไปกองกับพื้นเสียตรงนั้น...

ตึก ตัก... 

ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีชมพูระเรื่อบนแก้มทั้งสองข้าง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแสงสีส้มของตอนเย็นหรือเปล่า ใบหน้าน่ารักนั้นถึงได้แดงไปหมดแบบนั้น มือบอบบางยกขึ้นมาโบกลาให้กับร่างสูงอย่างเก้ๆกังๆ ...ความรู้สึกหลายๆอย่างมันกำลังประดังเข้ามาที่เขาแบบไม่ให้ได้ทันตั้งตัว

ตึก ตัก... 

มันอะไรกันน่ะเมื่อกี๊... ไม่เข้าใจเลยซักนิด

ทำไมอยู่ๆหัวใจมันถึงเต้นแปลกๆไปได้นะ...

“ อ..อือ จ..เจอกันพรุ่งนี้ ! ” 

อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนกับไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าไปซะอย่างนั้น... 

ลอว์มองคนร่างเล็กที่กำลังวิ่งออกไปด้วยท่าทางเคอะเขินอย่างพอใจ ใบหน้าขึ้นสีที่เขาไม่เคยเห็นนั่นมันกำลังทำให้จังหวะหัวใจของเขาเต้นแปลกไป....

ให้ตายเถอะ... เพราะน่ารักขนาดนี้ไง ถึงได้อยากแกล้งบ่อยๆ 
 

แปะโป้งไว้ก่อนก็แล้วกัน... ว่าเมื่อกี๊เป็นการบอกว่าชอบแบบอ้อมๆไปแล้วนะ

* ฟิคเรื่องนี้เขียนจากประสบการณ์การเล่นพี่รหัสน้องรหัสของนังไรท์เองค่ะ 
ช่วงเป็นน้องรหัสมันเป็นอะไรที่หัวหมุนกับการตามหาพี่รหัสมาก 
แต่พอได้เป็นพี่รหัสเองแล้วก็รู้สึกว่าการได้หลอกน้องมันส์มากเหมือนกันค่ะ(?)

ปล.จะว่าไปแต่งเองก็เพิ่งมาสังเกต ลอว์เป็นนักเรียนที่ไว้เคราแพะด้วยสินะคะ-.,- 
แถมเป็นคนที่ไว้เคราแพะแล้วหล่ออีกต่างหาก ฮุฮุฮุ