★ One Piece 'short fanfiction All Luffy [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #27 : ◣Fanfic◥ [LawxLuffy] Hey! you are my cutie code =) (Part4)

Title: Hey! you are my cutie code =)

Pairing: Law x Luffy
Rate: PG-13
Writer: PINKUHERO
Part: 4/9

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

รู้สึกใจไม่สงบสุดๆ...

        ทำไมในหัวของเขาถึงได้มีแต่เรื่องเจ้าน้องรหัสตัวเล็กนั่นเต็มไปหมด.... แถมยังพ่วงมาด้วยเรื่องของเจ้าหัวเขียวที่คอยมาป้วนเปี้ยนกับเจ้านั่นอีกต่างหาก 

เจ้าเด็กนั่นกลายเป็นคนที่มีอิทธิพลต่อจิตใจของเขาขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ... ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คิดว่าไม่อยากให้ใครมาเกาะแกะด้วยเลย 

...อยากจะเจอหน้าเดี๋ยวนี้เลยจริงๆ แต่วันนี้ดันเป็นวันหยุดซะได้ 

ช่วงวันสองวันที่ผ่านมา เขาต้องคอยมานั่งเขม่นกับทั้งพี่ชายแล้วก็เจ้าคนชอบถือดาบนั่นตลอด เพราะเห็นว่าเป็นน้องรหัสก็เลยนึกอยากจะแกล้งนิดแกล้งหน่อย ยิ่งพอรู้ว่าเป็นน้องชายของโปรโตกัส ดี เอส ก็ยิ่งน่าสนใจเข้าไปใหญ่ แต่เหมือนกับตัวเขาจะคำนวณอะไรพลาดไป ที่ไม่ได้ทันคิดเผื่อในกรณีของเจ้าเด็กที่น่ารักเกินไปนั่น ตัวเล็กๆบางๆ ดวงตากลมโต และเสียงหวานๆ น่ารัก... จนอยากจะคว้าเอามากอด 

อยากจะเห็นรอยยิ้มนั่นอีกชะมัด.... รอยยิ้มที่เปลี่ยนโลกทั้งใบให้สดใสได้นั่นน่ะ 

มือหนาวางแก้วกาแฟเย็นรสชาติขมฝาดลงกับโต๊ะกลมๆในร้านกาแฟ วันนี้คนที่มีโลกส่วนตัวสูงอย่างเขากำลังนั่งหน้าขรึมอยู่ในห้างสรรพสินค้า สวมเสื้อคลุมสีดำกับกางเกงขายาวสีฟ้า และหมวกขนสัตว์ใบโปรด ที่รวมๆแล้วกลับดูดีอย่างน่าประหลาด สาเหตุเพียงเพราะแค่ทนอยู่บ้านเฉยๆไม่ได้... หรือว่าจะไม่ใช่กันแน่นะ... 

ดวงตาคมมองลอดออกไปนอกกระจกใสของทางร้าน ความวุ่นวายที่อยู่ภายนอก คนที่กำลังเดินสวนไปสวนมา... มองยังไงก็น่ารำคาญแท้ๆ แต่ทำไมถึงได้คิดจะออกมาในที่แบบนี้กันนะ... 

สายตาคู่เดิมหยุดลงที่หน้าร้านอาหารฟาสฟู้ด เมื่อร่างที่คุ้นเคยของใครบางคนดันเข้ามาอยู่ในภาพตรงหน้า... เพียงแค่แวบหนึ่ง เผลอกระพริบตาก็หายไปแล้ว 

ตาฝาดไปแหงๆ... คงไม่ใช่หรอกมั๊ง 

เมืองนี้ไม่ได้เล็กขนาดคนจะเดินชนไหล่กันได้ง่ายขนาดนั้น ห้างสรรพสินค้าหรือสถานที่พักผ่อนก็ใช่ว่าจะมีที่เดียวซักหน่อย คงไม่บังเอิญขนาดมาอยู่ในที่ที่เดียวกันได้หรอก 

สงสัยจะคิดมากไป... 

คงเป็นไปไม่ได้... 

….หรอกมั๊ง

ไอสถานการณ์แบบนี้รู้สึกเหมือนจะเคยเจอมาก่อน... 

แบบที่สุดท้ายแล้วปลายเท้าของเขามันก็พาทั้งร่างเดินออกมาจนได้... ร่างเล็กๆกับตัวบางๆที่มองเห็นไกลๆนั่น จะใช่เจ้าเด็กนั่นหรือเปล่านะ... ทำไมถึงได้ไปยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อมของผู้ชายตัวใหญ่แบบนั้นกันเล่า

“ เฮ้..! เจ้าหัวแดงตรงนั้นน่ะ เมื่อกี๊นายแทรกแถวฉันใช่มั๊ย ! ” 

เสียงเล็กตะโกนขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่วุ่นวายของประชาชี ดวงตากลมโตจ้องเขม็งไปยังร่างสูงใหญ่ของคนที่กำลังจะเดินออกไปจากตรงหน้าของตัวเอง ลอว์รีบแหวกฝูงคนเข้าไปให้พอมองเห็นเจ้าของเสียงได้ชัดขึ้น 

“ หา..! ว่าไงนะเจ้าหนู ” 

พอถูกกล่าวหา เจ้าของใบหน้าโหดอย่างกับมาเฟียก็หันกลับมามองต้นเสียงด้วยใบหน้าปานจะฆาตกรรมคนได้ ทำเอาคนที่ยืนอยู่ในร้านพากันหุบปากเงียบเหมือนกดสวิตซ์สั่งได้ดั่งใจ หน้าซีดอย่างกับถูกสูบเลือดออกไปเป็นแถบ แต่แล้วร่างสูงก็ต้องชะงักเมื่อเจ้าของเสียงดันตัวเล็กตามเสียงอย่างน่าแปลกใจ ...เจ้าเด็กท่าทางน่ารักนี่น่ะหรอ ตัวเล็กขนาดนี้ยังจะมากล้าขู่เขาฟอดๆเป็นแมวอีก ไม่กลัวภัยที่จะมาถึงตัวเองเลยหรือไงกัน... 

เด็กหนุ่มอยู่ในชุดสบายๆ เสื้อยืดแขนสั้นมีฮู้ดสีแดงกับกางเกงขาสามส่วน...หมวกฟางใบเก่าถูกห้อยอยู่ข้างหลังคอ 

ชัดเลย... ตัวจริงเสียงจริงแน่ๆ... 

ลอว์ยกมือขึ้นมาจับหน้าผากตัวเองด้วยความรู้สึกเหนื่อยใจสุดๆ นั่นมันน้องรหัสของเขาไม่ผิดตัวแน่... ไอท่าทางหาเรื่องคนอื่นที่ดูน่ารักนั่นมันอะไรกัน ...แต่อะไรก็คงไม่น่าเป็นห่วงไปกว่าคู่กรณีอีกฝ่าย ร่างสูงใหญ่กับใบหน้าสุดโหดและผมสีแสบสันนั่นมัน ยูทัส คิด กับคู่หูตัวสูงที่อยู่ข้างๆกัน คิลเลอร์ ตัวร้ายๆของโรงเรียนนานาชาติระแวกนี้ชัดๆ ทำไมถึงได้ไปมีเรื่องกับคนแบบนั้นได้นะ... 

ขายาวของคนเป็นพี่รหัสรีบก้าวเข้าไปในวงล้อมของคนมุงโดยไม่ต้องคิดให้ยาก อดที่จะถอนหายใจกับความวุ่นวายไม่ได้ 

“ แล้วมันจะเป็นยังไงล่ะ ” ชายตัวสูงคู่กรณีของลูฟี่เหยียดยิ้มร้าย ใบหน้าโหดยื่นเข้าไปใกล้กับคนตัวเล็กจนแทบจะติด 

“ มันเป็นสิ! เพราะนายเอาแฮมเบอร์เกอร์หน้าเนื้ออันสุดท้ายที่ฉันอยากกินไปแล้ว! ” คนตัวเล็กเองก็ใช่ว่าจะยอมแพ้ จ้องมาก็จ้องกลับได้เหมือนกันล่ะหวา คิ้วเรียวขมวดกันยุ่งเหมือนกำลังโมโหไม่น้อย แต่ผลตอบรับจากอีกฝ่ายมันกลับเป็นรอยยิ้มขำ ยิ่งดูก็ยิ่งนึกขำ... เป็นเด็กหนุ่มแปลกๆแต่ก็น่ารักชะมัด 

“ โห... แย่จังแฮะ ...แบบนี้จะชดใช้ยังไงดีล่ะ ” มือหนาทำท่าจะวางลงไปบนไหล่ของเด็กหนุ่ม แต่ก็ถูกมือของใครอีกคนปัดออกอย่างไม่ใยดี คนมาใหม่วางแขนลงบนไหล่บางนั้นอย่างสนิทสนม ใบหน้าเล็กเงยขึ้นไปมองคนที่ตัวสูงกว่าตัวเองมากโข แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเป็นคนคุ้นเคย 

“ โทราโอะ! ” 

“ ถ้าเจ้าเด็กนี่ล่ะก็ เขามาด้วยกันกับฉัน ...มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า ” คนผิวสีแทนเผยรอยยิ้มยั่วโทสะ จ้องหน้าชายร่างใหญ่กลับไปด้วยสายตากวนบาทา อีกฝ่ายเองก็ดูคาดไม่ถึงที่จะได้มาเจอกับทราฟาลก้า ลอว์ แห่งกลุ่มฮาร์ทจากโรงเรียนชื่อดังกะทันหันแบบนี้ สถานการณ์ที่ดูกำลังวุ่นวายในเวลานี้ ยิ่งชุลมุนมากขึ้นไปอีก พนักงานที่ยืนประจำอยู่ตรงหน้าเครื่องคิดเงินพากันหน้าถอดสีจนกลายเป็นกระดาษสีขาวไปแล้ว 

“ เหอะ... ” คิดพ่นหัวเราะออกมาอย่างนึกขัดใจ 

“ ฉันก็ไม่ได้งี่เง่าขนาดจะมีเรื่องกับคนอื่นเพียงเพราะแค่ของกินชิ้นเดียวหรอกนะ ...แต่ถ้าเป็นเจ้านี่คงให้นายไปไม่ได้หรอกเจ้าหนู ” 

น่าแปลกที่คนอย่างยูทัส คิดกลับยอมถอยกลับไปง่ายๆ เพราะหากมีเรื่องกันในที่ชุลมุนแบบนี้ อะไรที่วุ่นวายคงจะตามมาอีกเป็นขบวน มือหนาของเขายกถุงแฮมเบอร์เกอร์มาไว้ใกล้ๆใบหน้าของลูฟี่ แล้วเหยียดยิ้มเยาะก่อนเดินออกไป ซึ่งนั่นก็ทำให้คนตัวเล็กแยกเขี้ยวมองกลับไปด้วยความโมโห มือไม้ยกขึ้นประท้วง 

“ หนอย เจ้าบ้า! ไอ้หัวตั้ง! ” เสียงเล็กตะโกนด่ากลับไปอย่างไม่เกรงกลัว ทำเอาพนักงานและคนแถบนั้นแทบจะวิญญาณหลุดออกจากร่าง แต่คนผมสีแดงก็ไม่ได้หันกลับมา คนโดนว่าไอหน้าโหดเพียงแค่หัวเราะหึในลำคอเบาๆเท่านั้น ก่อนที่ร่างของเพื่อนตัวสูงใหญ่ที่มาด้วยกันจะเดินออกไปด้วย

ถึงจะเป็นวิธีประหลาดๆไปซักหน่อย... แต่เหมือนว่าเขาจะชนะเจ้าหนูนั่นยังไงก็ไม่รู้แฮะ...? 

ฝ่ายลอว์เองก็รีบดึงตัวคนตัวเล็กออกมาจากวงล้อมของคนมากมายทันที แขนแกร่งยังคงโอบไหล่เล็กค้างเอาไว้อย่างเนียนๆ อุตส่าห์มีโอกาสทั้งที เรื่องแบบนี้ไม่พลาดอยู่แล้ว ในใจรู้สึกอยากจะขยี้ผมยุ่งๆนั่นให้เข็ดด้วยความหมั่นไส้ 

“ นายนี่มันจริงๆเลย... ” ดวงตาคมจ้องไปยังใบหน้าหวานเหมือนกำลังเอ็ดอยู่เนืองๆ คนตัวเล็กเองก็เอาแต่ขมวดคิ้วพันกับยุ่ง ...หมอนี่มันเคยกลัวอะไรบ้างมั๊ย เป็นแค่เด็กหนุ่มตัวเล็กๆแท้ๆ แต่ทำไมถึงได้ดึงดูดแต่พวกอันตรายๆเข้าหาตัวเองแบบนี้เนี่ย... 

ร่างสูงถอนหายใจหนัก เหมือนจะพาลงอนเขาไปด้วยที่ตัวเองไม่ได้แฮมเบอร์เกอร์ชิ้นนั้นกลับมา... 

“ เข้าใจแล้ว... ฉันเองก็ยังไม่ค่อยอยากกลับเท่าไร จะเดินเล่นเป็นเพื่อนนายก็แล้วกัน ” ชายผิวแทนยื่นข้อเสนอ 

จริงๆแล้วที่ยังไม่ค่อยอยากกลับ ก็เพราะบังเอิญมาเจอคนที่กำลังอยากเจอที่สุดพอดีเลยน่ะสิ... 

อยากจะอยู่กับน้องรหัสคนนี้นานๆ.... 

“ งั้นหรอ ” แต่ใบหน้าหวานยังคงขมวดคิ้วยุ่งอยู่ ...ยังไม่หายงอนอีก แต่งอนบ่อยๆแบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน... 

“ โอเค... งั้นฉันจะเลี้ยงนายเองก็แล้วกัน ” ข้อเสนอถัดไปถูกยกขึ้นมา ริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นที่มุมปากเหมือนผู้ชนะ 

“ จริงหรอ! ” มันได้ผล... เจ้าเด็กน่ารักหันมามองเขาพร้อมยิ้มร่าทันที จับไต๋ง่ายชะมัด พลันเสียงหึก็ดังขึ้นในลำคอของคนตัวสูงอย่างพอใจ 

“ มีข้อแม้อย่างนึง... ไม่เอาขนมปังเข้าใจมั๊ย ” 

“ เห... ทำไมอ่ะ ” 

“ ไม่มีอะไรพิเศษ... ไม่เอาก็คือไม่เอา ” มือหนาผละออกจากไหล่เล็ก เลื่อนลงมาจูงมือของลูฟี่แทนอย่างเนียนๆ มือนุ่มๆนี่ ไม่มีอะไรมีความสุขไปมากกว่านี้แล้ว 

“ เอ๋... ฉันหรอ ฉันมาซื้อของกับเอสแล้วก็โซโลน่ะ แต่ดันหลงทางกันซะได้ ” 

ตอนนี้ร่างของทั้งลอว์และลูฟี่นั่งอยู่ในร้านเนื้อย่าง เตาไฟฟ้าตรงหน้าขึ้นเสียงฉ่าเมื่อวางเนื้อลงบนตะแกรง ตั้งแต่เข้าร้านมาพักใหญ่เจ้าเด็กนี่ก็ยังกินไม่หยุด ตัวเล็กๆแบบนี้ไม่รู้ว่าเอาส่วนไหนของกระเพาะไปเก็บ... บรรยากาศสีชมพูตรงหน้า(ของลอว์)ดูเหมือนจะมีแต่ร่างบางที่คอยชวนคุยเรื่องสัพเพเหระกับคนที่พูดไม่ค่อยเก่งแบบเขา

ว่าแต่ว่า เรื่องที่มาซื้อของกับเอสคงไม่น่าแปลกเท่าไร... แต่ชื่อคนหลังที่มาด้วยนี่หมายความว่าอะไร..! 

ไอหมอนั่นอีกแล้วเรอะ... เคยได้ยินว่าเป็นพวกไม่ชอบสุงสิงกับใคร แถมยังไม่ค่อยมีเพื่อน 

แต่ไหงทำไมถึงกลายเป็นคนสนิทโปรโตกัส ดี เอสไปได้... คิดจะเข้าทางพี่ชายอย่างงั้นสินะ! 

ไม่ได้การแล้ว... เขาจะมัวชักช้าอยู่ไม่ได้แล้ว ต้องทำอะไรซักอย่าง 

...เจ้าเด็กน่ารักนี่ไม่ว่าใครเห็นก็คงพากันชอบแน่ๆ แถมยังเที่ยวหว่านเสน่ห์ไปทั่วแบบไม่รู้ตัวอีกต่างหาก 

ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวที่กำลังสนใจคนๆนี้อยู่... ถ้าเข้าทางพี่ชายไม่ได้ ก็ต้องใช้ความเป็นพี่รหัสเข้าไปตรงๆแบบนี้เลยนี่แหละ! 

“ ฮ้า! อิ่มชะมัดเลย นายเนี่ยใจดีจริงๆเลยโทราโอะ เราไปร้านไอติมกันต่อเถอะ! ” พอเวลาผ่านไปซักพัก เนื้อหลายชุดก็ถูกจัดการเรียบลงอย่างง่ายดาย ร่างเล็กเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ก่อนที่ริมฝีปากบางจะเผยรอยยิ้มร่า ทั้งที่ปากบอกว่าอิ่มแล้วแต่ก็ชวนเขาไปกินไอศครีมต่อเนี่ยนะ... 

เชื่อเขาเลย... 

แต่ใครมันจะกล้าไปขัดคนน่ารักได้ล่ะ... 

“ เกรงใจคนที่เลี้ยงนายบ้างสิเจ้าหนู... ” มือหนาขยี้ผมนิ่มของคนตัวเล็กเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่ริมฝีปากหนาก็เผยรอยยิ้มน้อยๆแสดงความเอ็นดู เรื่องให้เลี้ยง ทั้งวันก็ไม่เป็นปัญหาหรอก... ขอแค่ได้อยู่กับเจ้าเด็กนี่ต่อนานๆ 

ทั้งสองคนแวะเข้ามานั่งในร้านไอศครีมชื่อดังต่อ พอเปิดเมนูของทางร้านขึ้นมาดูได้ซักพัก ลูฟี่ก็ทำหน้ายุ่งๆขึ้นมาอีกครั้ง ดูเหมือนจะตัดสินใจเลือกไอศครีมที่ตัวเองอยากกินไม่ได้ซักที สุดท้ายนิ้วมือเรียวๆนั่นก็ชี้ไปยังไอศครีมถ้วยใหญ่ที่ราดด้วยช็อกโกแลต พอพนักงานเอามาเสิร์ฟก็ทำท่าอย่างกับเด็กได้ของเล่น ใบหน้าที่กำลังมีความสุขแบบนี้มัน... 

....น่ารักชิบ 

นายจะฆ่าฉันด้วยรอยยิ้มนั่นหรือไงกัน... 

อยากจะหอมแก้มนิ่มๆนั่นชะมัด... 

คนเป็นรุ่นพี่ทำได้แค่การนั่งมองใบหน้ากับท่าทางกระชากหัวใจนั่นข้างๆกัน ที่จริงแล้วที่นั่งก็มีเยอะแยะ แต่เขาเลือกที่จะมานั่งเบียดกับลูฟี่บนเก้าอี้ยาวตัวเดียวกัน ที่ความกว้างมันพอดีกับจำนวนสองคนนั่ง เจ้าตัวดูเหมือนจะไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ แต่ตอนนี้คนอย่างทราฟลาก้า ลอว์กำลังรู้สึกว่า วันนี้เขาใช้ชีวิตได้คุ้มค่าสุดๆ 

“ นี่... หมวกฟาง ” 

เสียงเรียกเพียงเบาๆเรียกให้คนตัวเล็กหันมามองคนข้างๆด้วยสีหน้างุนงง ระยะห่างเพียงเล็กน้อยระหว่างที่นั่งทำให้ใบหน้าน่ารักนั้นอยู่ใกล้จนน่าตกใจ 

ใกล้เกินไปแล้ว... 

คนตัวสูงรู้สึกได้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นแปลกไป ดวงตากลมโตที่ทอประกายสดใสกับริมฝีปากสีชมพูเรื่อๆมันเหมือนกับกำลังดึงดูดเขาเข้าไป ใบหน้าหล่อเหลาขยับเข้าไปใกล้กับคนร่างเล็กมากขึ้นเรื่อยๆโดยไม่ได้ทันรู้ตัว 

...มากขึ้นเรื่อยๆ ...จนระยะห่างระหว่างคนสองคนเหลือไม่กี่เซน 

จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของอีกฝ่ายที่เป่ารดใบหน้า...

“ หือ... มีอะไรหรือเปล่าโทราโอะ ”

เสียงเล็กหยุดการกระทำนั้นลงได้อย่างถูกจังหวะ ดวงตากลมโตสีดำสนิทกระพริบปริบๆอย่างไม่เข้าใจ จ้องไปยังดวงตาคมของอีกฝ่ายที่เหมือนกำลังแฝงอะไรบางอย่างเอาไว้ 

เผลอไป.... 

“ เปล่า... ไอศครีมมันเลอะปากนายแล้วน่ะ ” 

มือหนาของคนผิวแทนหยิบทิชชูขึ้นมาเช็ดคราบช็อคโกแลตสีน้ำตาลที่มุมปากนิ่มออกให้อย่างแผ่วเบา ก่อนที่เขาจะผละตัวออกมาแล้วนั่งมองคนตัวเล็กนิ่งๆ ความงุนงงยังคงไม่หายไปจากร่างบาง ลูฟี่จึงทำได้แค่พยักหน้ารับเบาๆ 

“ อื้อ ขอบคุณนะโทราโอะ ” 

ให้ตายเถอะ... นายนี่มันไม่ได้รู้อะไรเลยนะ

เกือบไปแล้ว... อีกนิดเดียวแท้ๆ 

ลูฟี่หันกลับไปตักไอศกรีมเข้าปากต่อโดยไม่ได้รู้เรื่องอะไร ไม่นานนักเขาก็เจอกับพี่ชายที่ดูท่าจะเดินตามหาตัวเองมาซักพักแล้ว อยู่ที่หน้าร้านพอดี ส่วนโซโลที่มาด้วยกันตอนแรก ฝ่ายนั้นเองก็หลงทางจนโทรมาบอกว่าขอกลับไปก่อนแล้ว เหมือนกับปล่อยให้เอสมาเดินเที่ยวอยู่คนเดียวนั่นเอง... 

ความสุขเล็กๆของลอว์เป็นอันถูกตัดจบลงอย่างง่ายดาย แถมยังไม่วายโดนเจ้าบราค่อนนั่นเขม่นกลับมาอีก ถึงจะน่าเสียดายแต่ก็ช่วยไม่ได้... ริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นมาบางๆ... อย่างน้อยวันนี้เขาก็เป็นผู้ชนะก็แล้วกัน 

พอจัดการเช็คบิลเรียบร้อยคนตัวเล็กก็โบกมือลาคนเลี้ยงอาหารพร้อมรอยยิ้มกว้าง ร่างสูงของพี่รหัสค่อยๆห่างออกไปเรื่อยๆ เรียกได้ว่าวันนี้อิ่มหนำสำราญแถมตังยังอยู่ครบ โทราโอะเนี่ยเป็นคนดีจริงๆ ...คนเป็นน้องหันไปเล่าเรื่องมื้ออาหารที่สุดแสนจะปรีดาให้พี่ชายตัวเองฟัง เรื่องราวของชายหน้าโหดคนนั้นวนเข้ามาในบทสนทนา ก่อนที่เอสจะทำท่าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแทนคนตัวเล็ก 

...และความรู้สึกแปลกๆตอนที่ผู้ชายคนนั้นเอาหน้าเข้ามาใกล้ 

คือสิ่งที่ลูฟี่กำลังถามตัวเองเงียบๆอยู่ในใจคนเดียว...

TB