★ One Piece 'short fanfiction All Luffy [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #26 : ◣Fanfic◥ [LawxLuffy] Hey! you are my cutie code =) (Part3)

Title: Hey! you are my cutie code =)

Pairing: Law x Luffy
Rate: PG-13
Writer: PINKUHERO
Part: 3/9

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 “ หืออออ... ”

        เสียงใสๆ ถูกส่งออกมาจากริมฝีปากบางของคนร่างเล็ก เขาเอียงคอไปด้านข้างน้อยๆกับความน่าสงสัยตรงหน้า

 ในห้องเรียนที่อยู่ระหว่างช่วงพัก เสียงคุยกันดังจอแจปนกันจนฟังไม่ได้ศัพท์ เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำสนิท ห้อยหมวกฟางที่ดูจะผ่านการใช้งานมานานไว้ใต้ปกเสื้อ ในมือมีกระดาษแผ่นเล็กยับยู่ยี่ ตัวอักษรพิมพ์ใหญ่ที่เขียนด้วยลายมือดูจะเลือนๆลงไปบ้างตามสภาพ

กระดาษฉลากของพี่รหัส... ที่เพิ่งจะหยิบขึ้นได้เมื่อสองวันที่แล้ว

น่าสงสัย... น่าสงสัยสุดๆเลย เป็นใครกันแน่นะเนี่ย

“ ถึงจ้องฉลากไป มันก็ไม่บอกนายหรอกน่าว่าคนเขียนเป็นใคร “ เสียงทุ้มๆเสียงหนึ่งเรียกให้ดวงตากลมโตที่ยังคงจดจ้องที่ใบฉลากไม่วางตา ย้ายสายตาไปยังโต๊ะเรียนที่ตั้งอยู่ข้างๆกัน ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีทองสว่างที่ถูกปัดมาปิดใบหน้าคมคายครึ่งหนึ่งเอาไว้ จะแปลกก็ตรงคิ้วที่ม้วนผิดธรรมชาตินั่น

“ นี่นายไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งโง่กันแน่เนี่ยว่าเขาเป็นใคร ”

รู้สึกเหมือนถูกด่าอยู่ชอบกล...

“ ก็จริงสิ...! จะบอกว่าซันจิรู้อย่างนั้นหรอ ” ลูฟี่มู่ปากเข้าหากันด้วยความรู้สึกเซ็งๆ คนข้างๆกันเองก็มองร่างเล็กด้วยความเหนื่อยใจอย่างสุดๆ

“ ก็คงงั้นมั๊ง... ”

มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับคว้าอมยิ้ม(?)ขึ้นมาแกะแล้วส่งเข้าปาก น่าแปลกที่เพื่อนตัวเล็กของเขากลับนั่งเงียบ แต่ริมฝีปากบางนั้นยังคงยู่เข้าหากันแบบเดิม

“ ไม่อยากให้บอกหรอ ” ซันจิเอ่ยขึ้น ดวงตาสีฟ้าหม่นของเขาจับจ้องไปยังใบหน้าเล็กอย่างนึกสงสัย ไม่รู้ว่ากลายไปเป็นเพื่อนของเจ้านี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ กับคนที่นิสัยแปลกประหลาดแบบนี้น่ะ...

“ ไม่ล่ะ... สู้ไปหาเอาเองมันสนุกกว่าอีกจริงมั๊ยเล่า ชิชิชิชิ ”

แถมยังซื้อบื้ออีกต่างหาก... เอาจริงๆคนทั้งห้องก็รู้กันแล้วล่ะว่าพี่รหัสของเจ้านี่เป็นใคร

“ ว่าแต่ของนายล่ะซันจิ ” ลูฟี่หันมาถามเพื่อนข้างๆ ซึ่งเขาเองก็ล้วงเอากระเป๋าสตางค์ในกระเป๋ากางเกงอีกข้าง    

ออกมา ฉลากสีขาวถูกพับเก็บในช่องใส่การ์ดอย่างเรียบร้อย แตกต่างจากใครบางคนอย่างสิ้นเชิง

“ ของฉันน่ะหรอ... ” ใบหน้าของคนผมทองค่อนไปทางเหยเก นิ้วเรียวของเขาค่อยๆเปิดใบฉลากออกแบบขยาดๆเหมือนกำลังรังเกียจอย่างบอกไม่ถูก... ถ้าไม่เกรงใจป่านนี้คงโยนลงถังขยะไปแล้ว

“ เจ้ารุ่นพี่เจ้าของฉลากนี่ คิดชื่อโค้ดเนมได้อุบาทว์สิ้นดีเลยล่ะ ”

คนตัวเล็กกว่าชะโงกหน้าเข้าไปมองใกล้ๆด้วยความสนใจ ข้างในกระดาษแผ่นนั้นของซันจิเขียนด้วยปากกาดำ ประกอบกับลายมือห่วยๆเพียงคำเดียวสั้นๆว่า 'หล่อ'

“ เออ... จริงด้วย อุบาทว์สิ้นดีเลย ”

แล้วแกมาเออออด้วยทำไมกันเนี่ย...

“ เอ..เดี๋ยวสิซันจิ ตรงเหนือชื่อนั่นมีรูปวาดที่เหมือนกับคิ้วของนายอยู่ด้วยล่ะ! ” เสียงเล็กแทรกขึ้นมาเหมือนกำลังตื่นเต้น ดวงตาคมกวาดมองไปตามปลายนิ้วของคนตัวเล็กที่ชี้อยู่ ก็พบกับรูปวาดที่ขดเหมือนก้นหอยอยู่ด้วย จริงๆก็เพิ่งมาสังเกตเห็น... เพราะมัวแต่ยัวะกับชื่อโค้ดเนมนั่นน่ะแหละ เลยคิดว่ามันไม่ได้สำคัญอะไร

ว่าแต่ว่า... หมอนี่มันจะเอาหน้าเข้ามาใกล้มากเกินไปแล้วเฟ้ย

โป๊ก!

มือหนาสับลงที่กลางหัวของเพื่อนตัวเล็กอย่างหมั่นไส้ อย่าคิดว่าประโยคเมื่อกี๊มันจะเล็ดรอดไปจากโสตประสาทของเขาได้นะ

“ เมื่อกี๊นายพูดวิจารณ์คิ้วสุดแสนจะเพอร์เฟ็คของฉันว่าอะไรนะลูฟี่... ”

“ โอ๊ย! ฉันเจ็บนะซันจิ! ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย!! ” เสียงเล็กเอ็ดขึ้นใส่คนตัวสูงกว่า ดวงตากลมโตค้อนขวับไปยังใบหน้าคมคายอย่างนึกโมโห

“ เฮ้ๆ พวกนาย เงียบๆกันได้แล้วน่า... อาจารย์เดินมานู่นแล้วเห็นมั๊ย! ”

แต่แล้วบทสนทนาระหว่างคนสองคนก็ถูกตัดจบโดยเพื่อนร่วมห้องที่นั่งอยู่ข้างหน้าของพวกเขา เด็กหนุ่มจมูกยาวที่เหมือนจะนั่งฟังบทสนทนามานานหันมาบอกด้วยสีหน้าเหมือนกับเหนื่อยใจเล็กน้อย

แล้วจะไปรู้ได้ยังไงกับเล่าว่าคนๆนี้เป็นใคร... ยิ่งคิดก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่

แอด...

ประตูของชั้นดาดฟ้าโรงเรียนถูกดันออกจนกว้างพอให้คนๆหนึ่งเดินแทรกเข้าไปได้ ก่อนที่ร่างเล็กๆของลูฟี่จะลอดผ่านช่องนั้นเข้าไป พร้อมกับมองซ้ายมองขวาเพื่อหาคนรู้จัก เวลาได้ดำเนินเข้ามาสู่ช่วงพักกลางวัน รวมไปถึงเวลาอาหารที่แสนสำคัญของเขาด้วย

“ หือ... ไม่เห็นจะมีใครเลยนี่นา ” มือเล็กยกขึ้นมาไว้บริเวณคิ้วเพื่อบังแสงจ้า หรือจะเป็นเพราะว่าเขารีบขึ้นมาบนนี้เร็วเกินไปหน่อย จะนั่งรอซักพักก็ได้

ว่าแต่ว่า... หิวจนไส้จะกิ่วแล้วเนี่ย

ใบหน้าหวานเริ่มเหยเก แลบลิ้นออกมาเหมือนเป็นท่าทางเฉพาะเวลาหิว ก่อนที่ดวงตาคู่นั้นของเขาจะไปสังเกตเห็นบางสิ่งที่ผิดปกติ

“ อะ...! ” ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเหมือนคนตกใจไม่น้อย เมื่อภาพตรงหน้าของเขา มันมีบางสิ่งที่กำลังชี้ขึ้นบนฟ้า ไอสิ่งที่มีรองเท้าใส่ในโรงเรียนอยู่ตรงปลาย กับกางเกงขายาวสีดำที่ทำท่าจะตกลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลกอยู่    

รอมร่อนั่นน่ะมัน

“ ขาาา!! ”

ขาจริงๆด้วย...! ขาคนกำลังชี้ขึ้นฟ้าอยู่นี่นา!!

ลูฟี่รีบวิ่งเข้าไปด้วยสิ่งไม่คุ้นตาใกล้ๆโดยทันที บนชั้นดาดฟ้าที่ล้อมไปด้วยตาข่ายเหล็กสูงปรี๊ด กลับมีขาทั้งสองข้างของใครบางคนชี้ด้านบนและกำลังพิงอยู่บนสิ่งนั้น กลับกันกับร่างกายครึ่งบนที่กำลังราบไปกับพื้นคอนกรีต ร่างของชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบนักเรียนกำลังนอนขาชี้ฟ้าอยู่... ใบหน้านั้นออกไปทางคมคาย กำลังปิดตาสนิทตัดขาดจากโลกภายนอก ผมสีเขียวแบบต้นหญ้าตัดสั้นเกรียน รอบๆตัวมีของที่เหมือนกับดาบไม้สองสามอันวางเกลื่อนอยู่

“ อะไรกัน... คนหรอกเหรอ ตกใจหมดเลยนะเนี่ย ” ร่างเล็กทิ้งตัวลงนั่งยองๆใกล้กับร่างของชายแปลกหน้าคนนั้น พิจารณาดูซักครู่ก่อนจะเลื่อนมือเข้าไปตบๆที่ใบหน้าของคนๆนั้นเบาๆ

“ นี่นาย... ตายหรือยังอ่ะ ตื่นสิ ” เป็นคำพูดที่สวนทางกับใบหน้าน่ารักที่นิ่งเฉยอย่างสุดๆ เสียงแปะๆดังขึ้นตามแรงมือ คิ้วของชายคนนั้นขมวดเข้าหากันอย่างนึกขัดใจที่มีคนมากวนเวลานอน 

“ หืม... ”

เปลือกตาอันหนักอึ้งค่อยๆเปิดขึ้น คิ้วเรียวของเขายิ่งขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิม บ่งบอกอารมณ์ของคนถูกปลุกได้อย่างดี ดวงตาคมมองตรงไปยังใบหน้าของเจ้าเสียงเล็ก แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเจ้าตัวดันยื่นหน้าเข้ามาใกล้มาก คำพูดที่ตั้งใจจะสวนกลับไปเป็นอันกลืนลงคอไปเรียบร้อย

น...น่ารักชะมัด

“ เอ๋.. นายนี่หน้าคุ้นๆแฮะ ...ใช่คนที่อยู่ห้องเดียวกันกับเอสหรือเปล่าน่ะ ” ก่อนที่ร่างบอบบางเกินผู้ชายนั้นจะผละออกไปนั่งอยู่ในท่ากอดอก แต่ในขณะเดียวกันดวงตาสีดำนั้นก็ยังคงจับจ้องมายังใบหน้าของคนผมเขียวอย่างพิจารณา

เคยเห็นหรือเปล่านะ... คนที่สีผมแปลกๆนี่น่ะ

“ เอสน่ะหรอ... อืม.. เจ้าหมอนั่นมันนั่งอยู่ข้างหน้าฉัน ” เสียงทุ้มตอบ เขาเองก็ปรับท่านั่งให้กลับมาอยู่ในท่าปกติเหมือนกับลูฟี่ มือหนาเอื้อมไปรวบเอาดาบไม้เข้ามาอยู่ในมือ

ให้ตายเถอะ... นึกว่าผู้หญิงซะอีก ลืมไปว่าที่นี่มันโรงเรียนชายล้วน

แต่ว่า... เจ้าเด็กนี่มันจะน่ารักเกินผู้ชายมากไปแล้ว

“ ฉันชื่อลูฟี่ เป็นน้องชายของเอสนะ! ...ว่าแต่ว่านายทำไมมานอนอยู่ตรงนี้เนี่ย ”

จะว่าคล้ายก็คล้ายกันอยู่นะ... กับเจ้าเอสนั่น เคยได้ยินมาว่าเจ้านั่นมันมีน้องชายมาอยู่บ้าง

“ ...ฉันกำลังฝึกร่างกายอยู่ แล้วคิดว่าลมมันเย็นดีก็เลยเผลอหลับไปน่ะ ”

“งั้นหรอ ” คนตัวเล็กพยักหน้าเข้าใจอย่างว่าง่าย ก่อนจะเริ่มหันไปมองซ้ายมองขวาอีกครั้ง นึกสงสัยว่าทำไมถึงยังไม่มีใครขึ้นมาอีก

แต่ถึงอย่างนั้น... ทำไมถึงไม่มีใครรู้สึกแปลกใจกับท่าฝึกประหลาดๆของคนๆนี้ ที่หลับไปได้ทั้งๆที่กำลังทำท่าแบบนี้อยู่เลยซักนิดนะ...

 “ ถ้าเจ้านั่นล่ะก็... ตอนนี้กำลังทำเวรอยู่น่ะ ”

คนตัวสูงบอกเหมือนกับรู้ว่าลูฟี่กำลังตามหาใครอยู่ ดวงหน้าเล็กหันกลับมามองยังใบหน้าของเขาแบบงงๆ ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นตกใจอย่างรวดเร็ว

“ เอ้อจริงด้วย! เมื่อเช้าเอสเหมือนจะพูดกับฉันไว้ว่าแบบนั้นนี่นา... ” ร่างเล็กรีบยันตัวขึ้นยืนเตรียมจะออกวิ่ง ปกติพี่ชายของเขามักจะเตรียมข้าวกล่องมาเผื่อให้เสมอ แต่เพราะวันนี้ดันติดทำเวร เจ้าตัวก็เลยบอกให้น้องชายถือมาเองเผื่อทนหิวไม่ไหว ลืมไปเลยว่าตัวเองเอาใส่กระเป๋ามาด้วย

“ ถ้าอย่างนั้นฉันลงไปเอาเบนโตะแป๊บนึงนะ! หิวจะตายอยู่แล้ว! ”

“ เดี๋ยวนาย... ลูฟี่! ”

“ ...หือ ”

เสียงทุ้มเรียกให้ปลายเท้าที่กำลังก้าวออกไปชะงัก คนตัวเล็กหันหน้ากลับมายิ้มกว้างให้กับชายร่างสูงที่กำลังทำท่าเหมือนจะเดินตามเขามาด้วย ยิ้มอย่างกับกำลังดีใจที่ตัวเองโดนเรียกชื่อ...

 “ เอ่อ... ข้างล่างนี่มีสโมคเกอร์ยืนดักรออยู่นะ ถ้าไม่อยากโดนเรียกไปฝ่ายปกครอง ทางที่ดีนายน่าจะใส่เนกไทล์เข้าไปซะหน่อย ” นิ้วเรียวชี้ไปยังเนกไทล์ตรงคอเสื้อของตัวเอง เมื่อกี๊รู้สึกเหมือนกับหัวใจมันกระตุบวูบไปชั่วขณะ

“ เอ๋... ตาลุงพ่นควันนั่นน่ะหรอ ” ริมฝีปากบางเบะลงด้านล่าง กับคนๆนั้นแค่นึกภาพก็สยองแล้ว ถ้าเมื่อวานหนีไม่รอดนี่จะเป็นยังไงนะ

“ แต่ว่านะ... เน็กไทล์น่ะ ฉันใส่ไม่เป็นหรอกนะ ชิชิชิชิ ”

        ลูฟี่หัวเราะผ่านไรฟันอย่างภาคภูมิใจ ปกติไอของแบบนี้ก็ตื่นไม่ค่อยจะทันใส่ซักเท่าไรแล้ว แถมยังใส่ไม่เป็นอีก ทำเอาคนผมเขียวนึกหน่ายใจขึ้นมาแว๊บหนึ่ง มันน่าภูมิใจตรงไหนกันเนี่ย...

“ นี่... ขอยืมเน็กไทล์ของนายแป๊บนึงสิ ” ชายผู้มีผิวออกไปทางสีแทนเอ่ยขึ้น ใบหน้าหวานของคนตรงหน้าแสดงออกอย่างชัดเจนว่ากำลังงงอย่างสุดๆ

“ หืม... ยืมหรอ ได้สิ ” แต่ถึงจะงง มือบอบบางก็คว้าเอาเนกไทล์สีกรมท่าออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะส่งถึงมือหนาของเพื่อนพี่ชายอย่างว่าง่าย และไม่ลืมที่จะถามเรื่องที่ตัวเองกำลังสงสัย

“ นายจะเอาไปทำอะไรน่ะ ”

 “ ขยับมาใกล้ๆซิ... ”

        คนตัวสูงกว่าไม่ได้ตอบคำถาม แต่กลับกวักมือเรียกร่างเล็กเบาๆ ซึ่งเจ้าเด็กน่ารักตรงหน้าก็ดันเดินเข้ามาหาเขาอย่างง่ายดาย เข้ามาใกล้พอที่มือหนาจะโอบรอบคอระหงส์เพื่อนำสิ่งที่เรียกว่าเนกไทล์ใส่ลงไปใต้ปกคอเสื้อได้

ผมสีดำนี่มันนุ่มกว่าที่เห็นภายนอกอีกแฮะ แถมเจ้านี่ยังไม่มีกลิ่นตัวแบบผู้ชายอีกต่างหาก...

        คนเป็นรุ่นพี่ใส่เน็กไทล์ให้ตามขั้นตอนอย่างบรรจง ดวงตากลมโตของเจ้าเด็กนี่กำลังมองตามมือของเขาไม่วางสายตา ไม่ยักรู้ว่าน้องชายของโปรโตกัส ดี เอสคนนั้นจะน่ารักขนาดนี้แฮะ... แถมยังน่ารักเกินไปแล้วอีกต่างหาก

“ เอ้านี่... เสร็จแล้ว ” เขาผละออกจากลูฟี่อย่างนึกเสียดาย มือเล็กจับปลายเน็กไทล์ขึ้นมามองอย่างไม่เชื่อสายตา    

ตัวเอง

“ โหวว นายนี่สุดยอดเลย! ขอบคุณมากนะ ”

“ โซโล... โรโรโนอา โซโล นั่นคือชื่อของฉัน ” ริมฝีปากหนาหลุดยิ้มบางๆให้อย่างไม่รู้ตัว ทางฝ่ายรุ่นน้องตัวน้อยเองก็กำลังยิ้มร่า ใบหน้าน่ารักนั้น เวลายิ้มยิ่งทำให้น่ารักมากขึ้นไปกว่าเดิม

 “ โซโลงั้นหรอ... ชิชิชิชิ ยินดีที่ได้รู้จัก! ฉันกับนายเป็นเพื่อนกันแล้วนะโซโล! ”

 “ เฮ้เดี๋ยวสิ... ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ! ” ไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ร่างบอบบางนั้นก็หายไปแล้ว พร้อมกับเสียงปลายเท้าที่วิ่งออกไปตามมาไม่ห่าง

แต่ไม่นานนักเจ้าของร่างเดิมก็เดินขึ้นมาบนชั้นดาดฟ้าอีกครั้ง ในมือมีกล่องข้าวขนาดใหญ่ผิดกับขนาดตัวของคนกิน ประตูบานเดิมถูกดันออก ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะฉายให้เห็นบางสิ่งที่แปลกไป

ถ้าเป็นสายตาคนธรรมดาทั่วไปมอง คงต้องคิดว่าตรงหน้ากำลังมีสงครามเย็นระหว่างชายสองคนเป็นแน่ คนหนึ่งเป็นชายผมเขียวหน้าตาน่ากลัว กำลังเล่นสงครามทางสายตากับชายผมดำอีกคนที่มีรอยสักแปลกๆตามมือและแขน บนตักมีหมวกขนสัตว์หน้าตาน่ารักผิดกับเจ้าของ(?)

จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อตัวอันตรายของโรงเรียนดันมานั่งอยู่ในที่เดียวกัน...

แต่จะมีผลอะไรกับคนซื้อบื้ออย่างลูฟี่กันเล่า...

 “ เฮ้! พวกนายนี่เอง! ”

        มือเล็กโบกไปมาอย่างเริงร่า ไม่ได้ทันรู้สถานการณ์ตอนนี้แม้แต่นิด ร่างของเด็กหนุ่มก้าวไปหยุดท่ามกลางสงครามประสาทของสองรุ่นพี่ เรียกให้สายตาทุกคู่มาหยุดที่ใบหน้าหวานที่มีรอยยิ้มชวนฝัน

“ ไง/ไงลูฟี่ ” สองเสียงประสานกันอย่างไม่ได้นัดหมาย คนเป็นพี่รหัสหันขวับไปมองชายผมเขียวเหมือนกำลังตกใจในทันที 

ไอหมอนี่... แม้แต่ชื่อเจ้าเด็กนี่ฉันยังไม่กล้าเรียกเลยนะ

เหมือนกับรู้ทัน โซโลหันกลับมาส่งรอยยิ้มเยาะเย้ยอย่างผู้ชนะให้ลอว์ทันที ทำลายปรอทความอดทนของคนผมดำจนแตกเพล้งไม่มีเหลือ

เฮ้ๆ... อย่ามาตลกน่า

ตัวอันตรายแบบแกไปรู้จักกับเจ้าหนูนี่ตั้งแต่ตอนไหนกัน...

<

TB