ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ★ One Piece 'short fanfiction All Luffy [Yaoi]

    ลำดับตอนที่ #24 : ◣Fanfic◥ [LawxLuffy] Hey! you are my cutie code =) (Part1)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 5.67K
      94
      14 มิ.ย. 65

    Title: Hey! you are my cutie code =)
    Pairing: Law x Luffy
    Rate: PG-13
    Writer: PINKUHERO
    Part: 1/9

    -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





















                  

     ฤดูใบไม้ผลิ...วันเปิดภาคเรียนใหม่มาถึงแล้วสินะ...

      

                ดวงตาคมสีรัตติกาลเปิดขึ้น คำพูดที่นึกได้ทำเขาต้องยกมือหนาขึ้นมาวางบนหน้าผากพลางถอนหายใจเบาๆ ร่างสูงแผ่กายอยู่บนที่นอนกว้างสีขาวสะอาด เช่นเดียวกับผนังโมโนคัลเลอร์ที่มีเพียงสีขาวกับดำทาสลับกันอย่างลงตัว ทั้งห้องนี้มีเพียงแค่เสียงเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานคอยอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้น ต้นซากุระสีชมพูข้างหน้าต่างกำลังพัดไหวไปตามแรงลม แสงแดดอ่อนๆยามเช้าเป็นตัวปลุกให้ตื่นเหมือนดังปกติ

     

                ชายหนุ่มยันกายขึ้นจากเตียงด้วยใบหน้ายุ่ง นึกอารมณ์เสียที่วันเวลาที่แสนสุขมันช่างหมดไปเร็วซะจริง นาฬิกาปลุกดิจิตอลถูกปิดลงโดยที่มันยังไม่ได้ทำหน้าที่ของตัวเอง ก่อนที่มือคู่เดิมจะคว้าเอาผ้าเช็ดตัวและเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการภารกิจส่วนตัว

     

    วันเวลาที่น่าเบื่อในรั้วโรงเรียนมันกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว....

     

    “ เอาล่ะฮ่า ที่พี่เรียกน้องทุกคนมาวันนี้ก็ไม่มีอะไรมาก ไหนๆเราก็จะอยู่ด้วยกันต่ออีกหลายปีแล้ว ”

     

                เสียงประกาศจากหน้าเวทีดังก้องไปทั่วโรงยิม กิจกรรมรับน้องของโรงเรียนที่เพิ่งเคยมีได้ถูกจัดขึ้นเป็นครั้งแรก รสนิยมแปลกๆของพิธีกรที่ใส่ที่คาดผมปุกปุยคู่กับผมตัดเกรียน ไหนจะเข็มขัดที่เหมือนกับมีหัวอะไรซักอย่างงอกออกมาจากลำตัวนั้น ทำเอาคนที่อยู่ในบริเวณนั้นรู้สึกอยากจะควักลูกตาออกมาเสียให้ได้

     

    ไอบ้าเอ้ย... ใส่ตรงไหนดันไม่ใส่ มันดันเลื่อนหัวหงส์สีชมพูนั่นไปไว้ตรงเป้ากางเกงพอดีอีก....

     

    “ วันนี้พวกเราจะมาจับฉลากพี่รหัส-น้องรหัสกันน้า ยังไม่เคยเล่นกันใช่มั๊ยล่ะฮ้า! ”

     

                โรงยิมขนาดกว้างใหญ่จุคนได้หลายร้อย ถึงจะบอกว่ายืมใช้ชั่วคราวก็เถอะ ที่นี่มันก็กว้างขนาด พื้นที่ที่ใช้สอยจริงๆกลับไม่ถึงครึ่งเลยด้วยซ้ำ รุ่นพี่ชายใจหญิงร้องวี้ดว้ายอย่างตื่นเต้นอยู่คนเดียว เป็นโอกาสดีที่จะสานความสัมพันธ์ของพี่น้องต่างชั้นปี

     

                โรงเรียนแห่งนี้เป็นสถานที่รวมตัวของเหล่าลูกคนมีหน้ามีตาในสังคม หรือไม่ก็คงเป็นประเภทเงินกองเป็นตั้งๆกันทั้งนั้น หากเป็นคนธรรมดาคงจะไม่กล้าเฉียดเข้ามาอยู่ในสถาบันแห่งนี้เป็นแน่ เพราะค่าเทอมมันแพงหูฉี่ขนาดที่จะฉีกกระเป๋าสตางค์ของคุณให้ขาดรุ่งริ่งได้เลยทีเดียว นอกจากนั้นแล้ว เพื่อง่ายแก่การปกครองผู้เรียน สถาบันนี้จึงรับเพียงแค่นักเรียนชายเข้ามาเรียนเท่านั้น ว่าง่ายๆก็คือเป็นโรงเรียนชายล้วนนั่นเอง

     

                พิธีกรคนเดิมอุ้มกล่องกระดาษสีสันสดใสขึ้นมาชูให้เหล่ารุ่นน้องดู ภายในมีฉลากสีขาวพอดีจำนวนคน ถูกม้วนเป็นทรงกระบอกกระจายคละกันอยู่ทั่ว หลังจากที่ทนฟังเสียงแหลมๆนั่นพล่ามไม่หยุดมานานสองนาน ก็เริ่มมีเสียงคุยกันด้วยความตื่นเต้นขึ้นมาบ้าง กิจกรรมพี่รหัส-น้องรหัสจะเริ่มขึ้นจากการจับฉลาก ชื่อที่เขียนอยู่ในฉลากนั้นเป็นเพียงโค้ดลับเท่านั้น จะไม่มีการเฉลยว่าเป็นใครเด็ดขาดจนกว่าเวลาจะผ่านไปครบ 2 อาทิตย์

     

    และแน่นอน...นั่นแหละคือเวลาที่กำหนดให้ค้นหาว่าใครเป็นพี่รหัสของตัวเอง

     

    “ เอาล่ะฮ้า!! ดวงเราจะสมพงศ์กับใครกันน้าาา...! ”

     

                เสียงโหวกเหวกดังไปทั่วบริเวณ การจับฉลากเริ่มขึ้นแล้ว พอรุ่นพี่รู้ว่าโค้ดของตนไปตรงกับใครก็พากันยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างอารมณ์ดี บ้างก็ผิดหวังที่น้องรหัสดันไม่ใช่แบบที่หวังไว้ ชายหนุ่มผิวสีแทนยืนมองความวุ่นวายอยู่ที่มุมหนึ่งอย่างเงียบๆ เขาเองก็ยังไม่โดนจับคู่กับใคร อีกทั้งยังไม่มีกระจิตกระใจจะมาทำเรื่องที่ไร้สาระพรรค์นี้ด้วยซ้ำ

     

                ฉลากเหลืออีก ใบกับรุ่นน้องอีก 4 คน คงต้องเป็นใครซักคนในกลุ่มเด็กหน้าจืดตรงหน้าที่เขาจะต้องมาเล่นพี่น้องไร้สาระอะไรนั่นด้้วยสินะ...

     
     แต่เดี๋ยวสิ... ฉลาก 5 ใบกับน้อง 4 คน แบบนี้มันก็ไม่ครบไม่ใช่รึไง?

      

                ดวงตาคมทอดมองไปยังกลุ่มเพื่อนที่ยืนอยู่ไม่ห่าง ดูท่าแล้วทางนั้นเองก็น่าจะรู้ปัญหาตรงนี้ดี นั่นก็หมายความว่ายังมีรุ่นน้องอีกคนที่ไม่มาร่วมกิจกรรมนี้...

     

    ซวยแล้วล่ะไอน้อง... มีหวังแกคงได้ถูกรุ่นพี่รวมหัวกันแกล้งสารพัดแน่ๆ

     

    ปัง!!

     

                พลันเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาแทรกอย่างถูกจังหวะ ประตูเหล็กของโรงยิมถูกผลักเข้ามาอย่างแรงจนชนเข้ากับผนัง สร้างความตกใจให้กับกลุ่มคนเล็กๆจนต้องหันไปมองอย่างพร้อมเพรียง

     

                ร่างหนึ่งกำลังใช้แขนเล็กเรียวยันค้ำร่างตนเอาไว้กับประตูพลางหอบหายใจหนัก เด็กหนุ่มผมสีดำสนิทเงยหน้าที่ขึ้นสีแดงเพราะเลือดที่กำลังสูบฉีดอย่างรวดเร็วขึ้นมองรอบๆ เมื่อมั่นใจว่าเป็นที่นี่ไม่ผิดแน่ จึงวิ่งพรวดเข้ามาข้างในด้วยสีหน้ารู้สึกผิดอย่างสุดๆ

     

    “ อ๊างงง!! หมวกฟางจังว่ายังไงจ๊ะ มาทางนี้ทางนี้เลยจ้า!! ” ชายผมเกรียนโบกมือเรียกผู้มาใหม่อย่างตื่นเต้น ดูท่าแล้วก็คงจะเป็นคนรู้จักของหมอนี่ด้วยล่ะมั๊ง

      

    ท่าทางบอบบางอ่อนแอ... คนอะไรน่าแกล้งชะมัด 

     

    ชื่อมันก็แปลกชอบกล... คนบ้าอะไรชื่อหมวกฟาง?


                 จนกระทั่งร่างนั้นมาหยุดอยู่ตรงหน้ากลุ่มคนทั้งหมด กลายเป็นจุดสนใจของทุกคนเพียงเพราะการกระทำที่แสนบ้าบิ่นนั่น และอาจเป็นเพราะเป็นคนรู้จักของพิธีกรจำเป็นคนนั้น เขาจึงมีสิทธิพิเศษ แทรกคนอื่นจับฉลากได้อย่างไม่มีข้อกังขาใดๆทั้งสิ้น

     

    “ อ่ะแฮ่ม.. พี่ขอแนะนำน้องชายคนสนิทให้รู้จักนะฮ้า เด็กหนุ่มผู้น่ารักคนนี้มีชื่อว่า 'มังกี้ ดี ลูฟี่นะฮ้า ” คนพูดยิ้มร่า ในขณะที่เหล่ารุ่นน้องต่างก็พากันเท้าคางมองอย่างเอือมๆ

     

    ในใจก็คงคิดว่าไอหมอนี่มันเป็นใคร หรือไม่ก็อาจจะรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าไปแล้วก็ได้

     

    คนอะไรเข้ามาได้แค่แป๊บเดียวก็สร้างความวุ่นวายไปซะทั่ว...

     

                คนตัวสูงที่ยืนมองเหตุการณ์มาโดยตลอดยกคิ้วหนาขึ้นมาอย่างแปลกใจ เพราะชื่อแปลกๆนั่นทำให้เขานึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นมาได้ ทั้งลักษณะอะไรก็คล้ายกันไปหมด แต่คิดว่าคงจะไม่ใช่หรอกมั๊งนะ...

      

    ไอตัวน่ารำคาญประจำโรงเรียนนั่น...

      

                มือเล็กล้วงเข้าไปในลังกระดาษสีฉูดฉาดนั้นด้วยใบหน้าตื่นเต้น ดวงตากลมโตคู่นั้นดูกำลังลุ้นผลที่จะออกมาอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว


     ใครกันนะที่จะโชคร้ายได้เป็นพี่รหัสของเจ้าเด็กท่าทางอ่อนแอนี่...

     

                คิดแล้วก็พลางถอนหายใจอย่างหน่ายๆ คนผิวสีแทนทิ้งตัวลงพิงกับกำแพงสีครีม ท่ากอดอกนั่นดูเหมือนจะเป็นนิสัยติดตัวไปซะแล้ว ฉลากใบหนึ่งที่ดูจะแบนเรียบกว่าใบอื่นๆถูกหยิบขึ้นมาตามขั้นตอน พิธีกรคนสวย(?)รับมันจากมือเล็กนั้นอย่างสนิทสนม ยกมืออีกข้างที่ว่างอยู่ขึ้นมาบรรจงแงะกระดาษที่พับอยู่ให้คลี่ออกจนสุด

     

    จังหวะนั้นกลับทำให้เขารู้สึกหัวใจกระตุกวูบขึ้นมาแปลกๆ รางสังหรณ์ไม่ดีมันชักจะมาเยือนซะแล้วสิ...

     

                แพขนตาปลอมงอนวิ๊งของคนถือฉลากเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ ดวงตาของเขาละจากกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมามองใบหน้าของเด็กหนุ่มตัวเล็กตรงหน้าอย่างปรับอารมณ์ไม่ถูก

     

    อันตรายแบบนี้มันอันตรายชัดๆเลย!

      

    เด็กหนุ่มคนนี้กำลังจะเจอกับผู้ชายที่อันตรายสุดๆเข้าซะแล้วสิ!?

      

                เขาชะงักค้างไว้อย่างนั้นอยู่นานพอสมควร อารมณ์ที่อยู่ในใจตอนนี้ไม่รู้จะเลือกอะไรดี สงสาร เป็นห่วง หรือจะตกใจ ก็ในเมื่อพี่รหัสที่เด็กหนุ่มคนนี้บังเอิญจับฉลากขึ้นมาได้ ดันเป็นตัวร้ายๆของโรงเรียนไปได้ซะนี่...

     

                ฉลากใบนั้นเป็นเพียงกระดาษสมุดที่เจ้าของดูไม่ใคร่จะสนใจมันซักเท่าไรนัก ตัวอักษรพิมพ์ใหญ่ภาษาอังกฤษถูกเขียนลงไปด้วยปากกาสีดำอย่างเป็นระเบียบ จัดเรียงอยู่กลางหน้ากระดาษพอดิบพอดี

      

    “ โค้ดเนมที่หมวกฟางจังจับได้ก็คือ...‘HEART’ ” เจ้าของเสียงพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ซีดเป็นไก่ต้ม ไม่ต่างกับเพื่อนคนอื่นๆในห้องที่ได้ฟังประโยคนั้น

     

    “ HEART งั้นหรอ...? ” เด็กหนุ่มเอียงคอถามด้วยความแปลกใจ เป็นประโยคแรกที่เพิ่งหลุดออกจากริมฝีปากบางนั้น ทำให้รู้ว่าเสียงของเขานั้นเล็กแหลมเหมือนกับเด็กผู้หญิงไม่มีผิด

     

    กับคนที่ทำตัวเด่นตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแบบนี้... โอกาสรอดคงจะมีน้อยแล้วล่ะ


                 สายตาของรุ่นพี่แทบทุกคนเบนมายังชายที่ยืนกอดอกอยู่ห่างออกไป บ่งบอกได้ทันทีว่าเจ้าของโค้ดเนมนั้นเป็นใคร ถ้าไม่ติดตรงน้องรหัสมันดันซื่อบื้อ ยืนทำหน้าแบ๊วไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ที่เดิมล่ะก็นะ...

      

    ร่างสูงปรายตามองความผิดปกติตรงหน้า นึกทบทวนประโยคที่เพิ่งผ่านทะลุหูไปไม่นานนัก

     

     โค้ดเนมที่เจ้าเด็กนี่มันจับได้ก็คือ 'HEART' งั้นสินะ...

      

    แต่ว่า HEART นั่นน่ะ...

      

    มันคือโค้ดเนมของเขาไม่ใช่หรือไงกัน!!

      

    อย่าบอกนะว่า เจ้าเด็กนี่จะต้องมาเป็นน้องรหัสของเขาน่ะ!!

      

                ทั้งห้องโถงตกอยู่ในความเงียบ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรังสีอำมหิตที่ปล่อยออกมาจากเจ้าของโค้ดเนม ประกอบกับชื่อเสียงที่ไม่ค่อยดีนัก ซึ่งกระฉ่อนไปทั่วโรงเรียนของเขาหรือเปล่า แต่เจ้าตัวก็เดินจ้ำอ้าวออกไปอย่างรับไม่ได้อย่างสุดๆไปซะแล้ว


     

    บังเอิญจังนะ...รุ่นพี่สุดแสนจะซวยคนั้น

     

     

    ดันเป็นเขาเองซะนี่!!  

    TB
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×