★ One Piece 'short fanfiction All Luffy [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #23 : ◣Fanfic◥ [Lawxluffy] Kamisama no purezento (One shot)

Title: Kamisama no purezento
Pairing: Law x Luffy
Rate: PG-13
Writer: PINKUHERO
Part: 1/1

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

  

 

 มันคงจะเป็นวันปกติ... คงเป็นวันที่กิจวัตรประจำวันของผมมันวนซ้ำอยู่ที่เดิม

  ใช้ชีวิตอย่างคนทั่วไป เป็นคนธรรมดาที่หาได้ตามท้องถนน

  มันคงจะเป็นแบบนั้น...

ถ้าไม่มี 'สิ่งนั้น' เข้ามาในชีวิต...

6/10/xx

  วันนี้เป็นวันเกิดของผม

             ตอนสายของวันที่แสนน่าเบื่อ ดวงอาทิตย์สาดแสงจ้าตอนรับวันใหม่ ฤดูใบไม้ผลิที่เต็มไปด้วยต้นไม้หลากสี บรรยากาศตอนนี้ก็คงจะเรียกได้ว่า อบอุ่น ล่ะมั๊ง

             ผมพาร่างของตัวเองออกมาจากห้องนอนที่ไร้การตกแต่งใดๆ เป็นอีกวันที่ต้องหยุดนอนอยู่บ้านเฉยๆเพราะไม่มีเรียน มือของผมเลื่อนไปเปิดตู้สีขาว หยิบเอาอาหารชั้นเลิศที่เรียกว่า 'ราเม็ง' ออกมาเติมน้ำร้อน รอซักสามนาทีก็จะได้มื้อเช้า ว่าแล้วก็พาร่างตัวเองไปนั่งยังหน้าโทรทัศน์อย่างปกติ

 กิ๊ง ก่อง ~~

             โทรทัศน์ช่องเดิมถ่ายทอดละครรักกุ๊กกิ๊กที่ผมไม่เคยสนใจ จังหวะที่กำลังจะกดเปลี่ยนช่องนั้น เสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ น่าแปลกที่วันนี้บุรุษไปรษณีย์มาทำงานช้ากว่าปกติ เพราะผมไม่เคยจะตื่นทันได้เห็นหน้าของเขาเลยซักครั้ง

 น่าตื่นเต้นดีนะ... สำหรับคนอย่างผมที่แม้แต่วันไปเรียนก็ยังตื่นสายเนี่ย

             จนกระทั่งเมื่อผมมาหยุดอยู่หน้าประตู จังหวะที่กำลังจะเปิดประตูมันทำให้รู้สึกใจเต้นตุบตับแปลกๆ สาบานว่าผมไม่ได้หวั่นไหวกับคนส่งไปรษณีย์เลยซักนิด แต่เพราะบรรยากาศข้างนอกมันเงียบเกินไปต่างหาก

            และแล้วผมก็รู้ว่าหน้าห้องมันไม่ได้มีอะไรอยู่เลยตั้งแต่แรก กระแสลมที่ไม่รู้มาจากไหนพัดโกรกผ่านหน้าผมไปจนรู้สึกหนาววาบขึ้นมาแปลกๆ ใบไม้ที่ร่วงลงมาปลิวว่อนไปทางเดียวกัน นี่ผมเบลอขนาดหูฝาดไปเลยหรือไง

 ไร้สาระชะมัด...

แอด...

    “ งือ... ” พอจะปิดประตู อีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาทำให้ผมชะงักกึก เหมือนกับว่าไม่อยากให้ผมเดินออกไปจากประตูนี่

            จุดบอดของสายตาที่ผมมองข้ามไปก็คือด้านล่าง เสียงเล็กๆดังมาจากตรงนั้น มันเหมือนกับกล่องใส่พัสดุใหญ่ๆอย่างพวกโทรทัศน์ ผมคงจะดีใจมากหากมันเป็นรางวัลที่เคยส่งชิงโชคไป แต่ข้างกล่องมันบังเอิญมีกระดาษแผ่นหนึ่งแปะเอาไว้ว่า 'ช่วยเลี้ยงด้วยนะคะ' ด้วยน่ะสิ

            ให้ตายสิ... เดี๋ยวนี้เจ้าของพากันไร้ความรับผิดชอบหมดเลยหรือไงกัน แถมยังลงทุนเอามาวางไว้หน้าห้องของผมที่อยู่ตั้งชั้น 2 อีกต่างหาก

 กล่องใหญ่ขนาดนี้จะมีแมวซักกี่ตัวกัน... ห้องผมไม่ได้มีที่สำหรับเลี้ยงมันเยอะขนาดนั้นหรอกนะ

 หา!!

 นั่นแมวหรอ!! ไม่ใช่... ที่อยู่ในนั้นน่ะ

 มันเป็นแมว.. ไม่สิ เป็นคน!!

              เด็กหนุ่มตัวเล็กคนหนึ่งนอนขดอยู่ในนั้นเหมือนกำลังหลับสนิท บนหัวมีสิ่งที่งอกขึ้นมาที่เหมือนกับ 'หู' และที่สำคัญ สิ่งที่กองอยู่ข้างๆกับต้นขาของเขานั่นน่ะมัน 'หาง' ไม่ใช่หรือไงกัน!! 

  ผมเข้าใจนะว่าวันนี้เป็นวันเกิดของผม... 

ดูยังไงนี่มันก็เป็นการแกล้งกันชัดๆ หูกับหางนั่นมันจะเป็นของจริงได้ยังไงกัน 

 ใครกันที่บังอาจมาเล่นตลกร้ายกับผมแบบนี้.... 

7/10/xx

เพราะเจ้านั่นทำให้ผมขาดเรียน

              กลางดึกของวันใหม่ ในขณะที่ผมกำลังหลับสบายใต้ผ้าห่มผืนโปรด อยู่ๆผมก็รู้สึกว่าที่นอนมันแคบผิดปกติ ที่จริงตัวผมมันไม่ได้ขยายใหญ่ขึ้นแบบเดอะฮัคส์หรอกนะ มีอะไรก็ไม่รู้มายุกยิกยุกยิกอยู่ข้างๆผม เหมือนกำลังจะเบียดเข้ามาหาความอบอุ่นยังไงยังงั้น

            และแล้วบางสิ่งก็ทำให้ผมนึกออก พอรู้สึกตัวผมก็รีบเด้งตัวออกจากที่นอนในทันที ผมวิ่งไปเปิดไฟและไม่ลืมที่จะกระชากผ้าห่มผืนนั้นออกอย่างไม่ใยดี

              เป็นอย่างที่คิด... เจ้าสิ่งที่นอนขดอยู่บนเตียงของผมนั่นน่ะมันเป็นเด็กคนนั้นที่เคยนอนอยู่ในกล่อง จริงๆแล้วตอนแรกก็ไม่ได้คิดจะสนใจอะไรหรอก กะจะปล่อยทิ้งไว้อย่างนั้นหรือไม่ก็จับโยนลงแม่น้ำไปแล้ว ถ้าคนที่อยู่ห้องข้างๆไม่บังเอิญเดินขึ้นมาพอดี แล้วยังมองหน้าผมเหมือนคนโรคจิตอีกด้วยน่ะ...

              แล้วอะไรของมันล่ะเนี่ย... เสื้อผ้าอะไรก็ไม่ใส่มาเลยซักนิด เพราะอากาศตอนดึกๆนี่มันหนาวสินะ ถึงได้มาหาที่ซุกแบบนี้ 

  พอกันที... ไม่รู้หรอกนะว่าต้องการอะไรจากผม แต่เลิกเล่นแบบนี้ซักที

 “ งือ.. ” ผมตัดสินใจหิ้วปีกเจ้าเด็กนั่นออกมา เขาดิ้นขลุกขลักและยังส่งเสียงร้องออกมาเหมือนแมวไม่มีผิด เนื้อตัวมอมแมมชะมัด อย่างกับไปคลุกดินที่ไหนมา ปลุกขนาดนี้ก็ยังไม่ยอมตื่น ขี้เซายิ่งกว่าแมวตัวจริงซะอีก ถึงจะน่ารักยังไงผมก็ไม่สนใจหรอกนะ ถ้าจะมาทำให้ผมปวดหัวแบบนี้น่ะ... 

 ซ่า!!

 “ แง่ว! แง่ว! ” เจ้าเด็กนั่นดิ้นไม่ยอมหยุดหลังจากที่ผมเอาฝักบัวมาจ่อ แต่ก็ยังสู้แรงผมที่ล็อกแขนเอาไว้ไม่ได้อยู่ดี กลัวน้ำไม่พอ ยังทำท่าสลัดขนด้วยอีก จนทำให้ตอนนี้ตัวผมเปียกไปหมดแล้ว

 คิดบ้าอะไรอยู่กันเนี่ย... เลิกเล่นเป็นแมวได้แล้ว 

 ตู้ม!!

             ในที่สุดความอดทนมันก็หมดลง ผมเหวี่ยงเจ้านั่นลงไปในอ่างอาบน้ำที่มีน้ำเปิดเอาไว้รออยู่แล้ว ในที่สุดก็ยอมสงบซักทีสินะ เสียงเล็กๆนั่นกำลังสำลักน้ำออกมาไม่หยุด มือทั้งสองข้างยกขึ้นมาขยี้ตากับจมูกพัลวัน

 “ ค..แค่ก ท..ทำอะไรของนายน่ะ! ”

  หืม... พูดได้ด้วยงั้นหรอเนี่ย นั่นสินะ... ก็นายมันไม่ใช่แมวซักหน่อย 

 “ เพราะนายทำให้ฉันเปียกไงล่ะ... บอกมาว่านายต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ” ผมบีบแชมพูและขยี้หัวเจ้านั่นอย่างหมั่นไส้ และแน่นอนว่าเขาก็ต้องดิ้นซะจนฟองมันกระเด็นมาโดนตัวผมเต็มไปหมด

 เจ้าเด็กนี่นี่นะ... 

 “ เอาออกไปนะ! เอาฉันออกไปจากอ่างนี่ด้วย!! ” เขาตะโกนลั่น มือก็ตีน้ำวุ่นวายไปหมด สภาพผมตอนนี้ไม่ต่างกับคนอาบน้ำใหม่เลยซักนิด เพราะเสียงโวยวายนี่ มันจะทำให้คนห้องข้างๆตื่นขึ้นมาด่าผมหรือเปล่าก็ไม่รู้ นี่มันกลางดึกนะ...

             เพราะดิ้นไปดิ้นมานั่นแหละ ฟองแชมพูมันถึงได้ไหลเข้าตาหมดแล้ว ไม่รู้ว่าผมเป็นผู้ช่วยชีวิตหรือพี่เลี้ยงเด็กกันแน่ รู้สึกเหมือนกำลังดูแลเด็กอยู่ไม่ผิดเลย.... 

             หลังจากที่จัดการกับฟองที่เข้าตาออกไปได้เรียบร้อยแล้ว ผมก็เอื้อมมือไปดึงหูแมวข้างหนึ่งที่แสนจะเกะกะลูกตาออก แต่สิ่งที่ได้กลับมานั่นกลับเป็น... 

“ โอ๊ยยยยย!! เจ้าบ้า! มันเจ็บนะ!! ”

 และตอนนั้นเอง... ผมถึงได้รู้ว่า 

 หูกับหางที่ติดมากับเจ้านั่นน่ะ...มันเป็นของจริง... 

14/10/xx

  เจ้านั่นทำตัววุ่นวายชะมัด...

             หนึ่งสัปดาห์หลังจากที่เจ้าแมวบ้านั่นมาอยู่ด้วย อืม... มันทำให้ผมทำอะไรลำบากขึ้นเยอะ เวลาจะไปเรียนก็ต้องสั่งให้เขาอยู่เฝ้าบ้านเฉยๆ พอกลับมาก็จะเจอกับสภาพห้องที่เละเทะไม่เป็นท่า และถ้าวันไหนมีอาหารติดมือกลับมา เขาก็จะกระโจนเข้ามากอดแบบไม่ทันตั้งตัว 

  จะว่าไปเมื่อวานเจ้านั่นก็มาเลียหน้าผมด้วยนี่นา เลยจัดด่าไปฉาดใหญ่เลย... เล่นหงอยไปพักใหญ่เลยล่ะ 

ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องรู้สึกใจเต้นแปลกๆกับเจ้านี่ด้วยก็ไม่รู้ ทั้งๆที่มันน่ารำคาญขนาดนั้นแท้ๆ

             กับเจ้านั่นถ้าดุใส่หน่อยก็จะยอมพูดแบบคนปกติ จนกระทั่งตอนนี้ผมได้ข้อมูลมาเพียงคร่าวๆ ชื่อของเขาก็คือ'ลูฟี่' ส่วนเรื่องหูกับหางและประวัติก่อนหน้านี้นั้น เหมือนเจ้าตัวจะจำอะไรไม่ได้ซักอย่าง 

              วันนี้ผมซื้อปลาซาบะกลับมา 2 ตัว เจ้าเด็กนั่นชอบกินปลาอย่างที่แมวเป็นจริงๆ แต่จะว่าไป... ความจริงเขาก็กินได้ทุกอย่างนั่นแหละ แถมยังกินเยอะชะมัดเลยด้วย แต่ดูเหมือนคงจะชอบปลาที่สุดอยู่ดีล่ะนะ  ...

             ผมสอนวิธีใช้ของต่างๆในบ้านกับเขาทุกอย่าง ถึงแม้ภายนอกจะดูเป็นคน แต่ที่จริงแล้วเขากลับใช้อะไรไม่เป็นซักอย่าง ตั้งแต่โถปัสสาวะไปจนถึงช้อนกินข้าว อ้อ... เจ้าเด็กนี่มีแปรงสีฟันแล้วด้วยนะ กว่าจะใช้เป็นก็เล่นยากเอาเรื่องเหมือนกัน ดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบแปรงฟันซักเท่าไรแฮะ... 

  เฮ้อ... นายน่ะเป็นใครกันแน่นะ... 

   หวังว่าคงไม่ใช่มิจฉาชีพมาหลอกฉันหรอกนะ... 

23/10/xx

  มันต้องไม่เป็นแบบนั้นแน่ๆ

              เอ๊ะ... ช่วงนี้ผมบันทึกน้อยลงอย่างงั้นหรอ.. เฮ้อ..ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาว่างเลย งานที่มหา'ลัยก็เยอะเป็นบ้า แถมกลับบ้านก็ยังต้องมาดูแลเจ้าแมวนี่อีก นับวันเขาก็ยิ่งกินเยอะขึ้นทุกที แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเขาเอาท้องที่ไหนไปเก็บ ถึงได้ไม่อ้วนเลยซักนิด 

            เพราะว่าวันนี้กลับบ้านเร็วกว่าปกติ ถึงจะเหนื่อย แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถึงได้นึกสงสารเจ้าเด็กนี่ขึ้นมา ผมตั้งใจจะพาเขาออกไปเดินเล่นข้างนอก โดยให้สวมหมวกฟางพรางหูแมวเอาไว้ กับเสื้อกั๊กและกางเกงขาสั้นแบบเด็กๆ โดยไม่ลืมที่จะให้เขาเก็บหางเอาไว้ในกางเกงให้มิด

“ นี่ๆ โทราโอะ ทำไมถึงต้องใส่ชุดนี้อ่ะ ? ”

          'โทราโอะ' นั่นแหละคือชื่อที่เขาเรียกผม ทั้งๆที่จริงแล้วชื่อที่แสนจะเพอร์เฟคของผมก็คือ 'ทราฟาลก้า ลอว์' แท้ๆ แต่พอสอนให้เรียกหลายครั้งต่อหลายครั้ง เจ้านี่ก็ทำท่าเหมือนลิ้นพันกัน สุดท้ายก็ได้แต่เอียงคอเรียกผมว่า 'โทราโอะ'

             ช่วยไม่ได้ล่ะนะ... ผมคงต้องยอมให้เขาเรียกแบบนั้น เพราะสุดท้ายแล้วก็ต้องแพ้ให้กับท่าเอียงคอที่หูกระดิกไปพร้อมกันน่ะ.... ผมคงจะบ้าไปแล้วแน่ๆ 

 จะว่าไปเขาก็ยังไม่รู้สินะว่าผมจะพาไปที่ไหน... 

“ แล้วนายชอบชุดนี้หรือเปล่าล่ะ? ”

 “ ชอบสิ!! ชอบ!! ใส่สบายมากๆเลยล่ะ! ” เขาพูดพร้อมกับยิ้มร่า หยิบหมวกที่สวมอยู่บนหัวลงมามองด้วยตาเป็นประกาย โดยไม่ได้ทันรู้สึกตัวว่าหูกับหางมันกำลังกระดิกเบาๆ

 หารู้ไม่ว่าไอท่าทางแบบนี้น่ะ... มันจะน่ารักเกินไปแล้ว 

  ฟลุบ! 

 “ ถ้างั้นวันนี้ฉันจะพานายออกไปข้างนอก... จะไปมั๊ย ” ผมรีบคว้าหมวกจากมือมาสวมหัวของเขา พร้อมกับเปิดประตูห้องรอการตัดสินใจ

 ไม่อยากให้ใครมาเห็นสีหน้าของผมตอนนี้เลย... ให้ตายสิ 

 นี่ผมกำลังเป็นอะไรไปนะ... ไม่อยากจะคิดเลย 

 “ ไปสิ!! นายจะพาไปจริงๆหรอ! ”

 เจ้าแมวบ้า... ถ้าเกิดว่านายมาหลอกฉันจริงๆ 

 ฉันจะฆ่าให้ตายเลยคอยดูสิ... 

 31/10/xx

  เป็นปีศาจแมวที่น่ารักที่สุดเลยล่ะมั๊ง... 

               วันนี้เป็นวันฮาโลวีนนี่นะ... เจ้าแมวบ้านี่ดูจะตื่นเต้นกับวันนี้ซะเหลือเกิน คะยั้นคะยอจะให้ผมพาออกไปเดินเที่ยวในเมืองตอนกลางคืนให้ได้ เห็นตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วล่ะ... ในเมืองติดไฟประดับไว้เพียบเลย แถมยังมีพวกฟักทองกับรถม้าอีกต่างหาก 

             บ้าชะมัด... ทำไมผมจะต้องมาแต่งตัวด้วยก็ไม่รู้ ลุ่มล่ามชะมัด แวมพงแวมไพร์อะไรกัน ตอนออกจากบ้านมาผมก็เผลอเอาหมวกไปสวมให้เจ้านั่นหลายครั้งอยู่เหมือนกัน ลืมไปซะสนิทว่าตอนนี้อยู่ในงานฮาโลวีน จะมีหูมีหางก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ดูเขาจะตื่นเต้นกับงานนี่ไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ก็ยังไม่พ้นที่จะวิ่งเข้าใส่ร้านขายอาหารอยู่ดีสินะ... 

 เหอะ... ปีศาจแมวงั้นหรอ 

คงเป็นปีศาจแมวที่น่ารักที่สุดเลยล่ะมั๊ง...

19/11/xx

วันนี้เป็นวันที่งานยุ่งที่สุดในรอบปี

             ตั้งแต่เข้าเดือนพฤศจิกายนมานี่ ผมไม่ค่อยมีเวลาได้บันทึกอะไรเลยแฮะ ช่วงนี้อาจารย์เอะอะอะไรก็สอบท่าเดียว บางวิชาก็ให้งานกันแบบไม่เกรงใจเวลาอ่านหนังสือกันบ้างเลย ผมก็เลยต้องมานั่งอ่านหนังสือดึกๆทุกวัน แต่มีคนอยู่เป็นเพื่อนด้วยแบบนี้ก็คงไม่ขาดอะไรอีกแล้วล่ะ.... 

              ผมเช่าหนังมาให้เขาดูแก้เบื่อตอนที่กำลังอ่านหนังสือ หมอนี่น่ะ เวลาเปิดโทรทัศน์ เขาจะนั่งอยู่กับมันได้ทีละหลายๆชั่วโมงเลยทีเดียว เรียกว่าเหมือนกับเด็กไม่มีผิดเลยใช่มั๊ยล่ะ? อาจจะเป็นการสอนให้เขาเรียนรู้การใช้ชีวิตแบบมนุษย์ไปในตัวได้เลยล่ะมั๊ง เวลาที่ดูข่าวหรือละครต่างๆ...  .

             มีช่วงหนึ่งที่เขาลุกออกไปจากหน้าจอโทรทัศน์ เพราะคิดว่าคงจะไปเข้าห้องน้ำผมเลยไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก แต่มันก็นานเกินไปจนผมรู้สึกแปลกใจ เสียงถ้วยชามกระทบกันดังมาจากครัวที่อยู่ด้านหลัง ถ้าคิดไม่ผิด...เขาคงคิดจะทำอะไรแปลกๆอีกแน่ๆ 

            พอผมคิดจะเดินออกไปดู ก็เห็นเขาเดินออกมาพร้อมแก้วเซรามิคมีหูในมือข้างละแก้ว ควันสีขาวลอยออกมาจากสิ่งที่บรรจุอยู่ข้างใน หน้าของเจ้าแมวนี่เลอะไปด้วยคราบเขม่าสีดำ ไม่นานนักเขาก็ยกแก้วทั้งสองใบมาวางตรงหน้าผม

 โกโก้กับนมสดงั้นหรอ? 

  “ นายทำมาให้ฉันหรอ...? ” เขาพยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบ นึกแล้วก็อดขำไม่ได้ เขาทำเป็นด้วยหรอเนี่ย

“ ฉันก็ดูจากตอนที่นายทำไงล่ะ... ” ก้มหน้างุดพร้อมกับซ่อนอาการเขินเอาไว้ หน้านี่แดงไปถึงใบหูแล้วนะเจ้าแมวบ้า นายนี่มันน่ารักชะมัด...

 ไปทำอะไรพังอีกหรือเปล่าล่ะเนี่ย... 

“ กินสิ... ฉันอยากรู้ว่ามันอร่อยมั๊ย ”

             เขาว่าพร้อมกับยกนมสดที่เหมือนจะเทมาจากกล่องขึ้นมาซดเบาๆ โดยที่สายตาไม่ได้ละออกไปจากใบหน้าของผมเลยซักนิด แบบนั้นน่ะกำลังหวังคำตอบจากผมสุดๆเลยไม่ใช่หรือไง.... 

ผมยกโกโก้แก้วที่เหลืออยู่ขึ้นมาจิบเล็กน้อย แต่มันก็อดไม่ได้ที่รู้สึกอยากจะพ่นออกไปเสียตรงนั้น

 หวานชะมัดเลย... ใส่น้ำตาลเข้าไปเยอะแค่ไหนล่ะเนี่ย 

              ผมยกมือขึ้นไปขยี้ผมยุ่งๆของเขาอย่างรู้สึกเอ็นดู กับคนที่ตั้งใจทำมาให้แบบนี้จะไปว่าได้ยังไงกัน แล้วก็อย่ามาทำหน้าแดงแบบนั้นใส่กันนะ แบบนั้นน่ะมันน่ารักสุดๆเลยไม่ใช่หรือไงกัน... 

“ ขอบใจมากนะ... อร่อยมากเลยล่ะ ”

“ อื้อ! ” เขายิ้มกว้างซะจนตาหยี ทำให้ผมอดยิ้มตามไปไม่ได้เลยทีเดียว

 หึ... โกโก้เขาเอาไว้กินก่อนนอนนะเจ้าบ้า... ฉันน่ะยังต้องอ่านหนังสืออีกเยอะเลย 

             เวลาผ่านไปนานจนกระทั่งหนังในแผ่นนั้นจบลง เจ้าแมวนั่นที่ท่าทางจะงัวเงียน่าดูพาร่างตัวเองมานอนข้างๆกับผม นาฬิกาบนฝาผนังบอกเวลาตีหนึ่งครึ่ง ผมจึงเอื้อมไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้ เวลานอนเขาเองก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากแมวดีๆตัวนึงนี่เอง ขดตัวจนแทบจะกลมแบบนั้นไม่เมื่อยบ้างหรือไงนะ... 

             ผมพาร่างของตัวเองเข้าไปสำรวจความเสียหายในครัว มีแก้วแตกไปซักประมาณ 2-3 ใบได้ แถมหม้อต้มน้ำก็ยังไหม้อีกต่างหาก มิน่าล่ะ... หน้าของเขาถึงได้มีแต่เขม่าดำๆนั่น 

            พอจัดการกับเศษแก้วทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ผมก็อุ้มร่างของคนตัวเล็กขึ้นไปไว้บนเตียง เช็ดรอยเปื้อนบนหน้าออกจนหมด

 ถึงจะดูฉวยโอกาสไปซักหน่อย... แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะจุมพิตลงไปที่ริมฝีปากบางๆนั่น 

 ราตรีสวัสดิ์นะเด็กน้อย... นายน่ะมัน ชักจะน่ารักขึ้นทุกวันเลยนะ 

สิ่งที่ผมจะไม่มีวันเสียไปอย่างเด็ดขาด

 ก็คงจะเป็น 'เขาคนนี้' ล่ะมั๊ง... 

แมวตัวหนึ่งที่ผมเจอในกล่องหน้าห้องในวันเกิดที่แสนจะธรรมดา...

  เหมือนกับเขามาเปลี่ยนชีวิตที่แสนซ้ำซากของผมให้พิเศษกว่าเดิม...

 จริงๆแล้วผมก็ไม่ค่อยเชื่อเรื่องพระเจ้าซักเท่าไรหรอกนะ...

แต่เขาคงจะเป็น 'ของขวัญจากพระเจ้า' ที่เอ็นดูคนธรรมดาๆอย่างผม

และก็ยังเป็นสิ่งที่ทำให้ผม 'รัก' เข้าซะแล้วล่ะ...  

TB