คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #69 : ◣Fanfic◥ [LawxLuffy] Remembrance [Part 3]
Rate: PG-13
Writer: PINKUHERO
Part: 3/5
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันนี้ลูฟี่ก็ยังคงพักอยู่ในโรงพยาบาล ร่างบางลุกขึ้นนั่งบนเตียงผู้ป่วยด้วยใบหน้าสะลึมสะลือเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน นิ้วเรียวยกขึ้นมาบีบนวดขมับคลายความมึนหัวที่มีอยู่
เขาฝันถึงผู้ชายร่างหมีคนหนึ่งที่มีหนวดเคราและดูมีอายุ ในฝันนั้นมีภาพของเขาในวัยเด็กที่สวมหมวกฟางกับเด็กที่ดูโตกว่าอีกสองคน คนหนึ่งมีผมหยักศกสีดำและมีกระที่แก้ม ส่วนอีกคนมีผมสีทองสั้นเกรียนและฟันหลอตามวัย
ทุกคนเรียกผู้ชายร่างหมีคนนั้นว่า'ปู่' แม้กระทั่งตัวเขาด้วย แต่ดูเหมือนความทรงจำระหว่างเขากับปู่จะไม่ค่อยน่าจดจำซักเท่าไรนัก ร่างบางมักจะโดนประเคนหมัดแห่งรักจากชายร่างใหญ่คนนั้นบ่อยๆจนรู้สึกขยาด
นั่นคงจะเป็นความทรงจำในวัยเด็กของลูฟี่ไม่ผิดแน่... แม้แต่ตอนนี้ก็ยังรู้สึกขยาดไม่หายแม้จะตื่นขึ้นมาแล้ว
จะว่าไปก่อนหน้านี้ก็เคยฝันถึงช่วงเวลาในวัยเด็กเหมือนกัน จากวันที่เขาฟื้นขึ้นมาก็ผ่านมาได้ราวๆ สองอาทิตย์แล้ว แผลตามแขนขาเริ่มหายเจ็บลงไปเยอะ แต่ก็ยังถูกสั่งให้พันแผลเอาไว้เหมือนเดิม เด็กหนุ่มเคยฝันถึงเหล่าเพื่อนที่เคยมาเยี่ยมเขาในช่วงเวลาที่ผ่านมา พวกเขาเหล่านั้นในร่างเด็กอายุไม่ถึงสิบขวบที่มีลักษณะโดดเด่นตามตัวบุคคล ที่ถึงแม้จะผ่านมาหลายปีก็ยังจำได้ว่าใครเป็นใคร
แต่พยายามนึกให้ตายยังไงก็ไม่มีคุณหมอผิวแทนในความทรงจำเลยแม้แต่นิด... บางทีเขาอาจจะแค่คิดไปเองก็ได้ว่าเคยเจอคนๆนี้มาก่อน
คิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้นนะ...
“ เป็นยังไงบ้างความทรงจำของนาย... ”
พอเผลอนึกถึงเพียงแค่แป๊บเดียว ร่างของคุณหมอทราฟาลก้าก็เข้ามาพร้อมกับรายงานในมืออย่างเช่นทุกวัน จะติดก็ตรงวันนี้ที่เข้ามาเร็วกว่าปกติซักสองสามชั่วโมงเห็นจะได้ ดวงตาคมกริบนั้นจ้องมาที่ใบหน้าของลูฟี่ที่กำลังเคร่งเครียดอยู่
“ ปู่... ผมคิดว่านะ ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันทำท่าครุ่นคิด คุณหมอเข้ามาตรวจอาการ วัดไข้ วัดความดัน อัตราการเต้นของหัวใจเหมือนปกติ แต่ก็แปลกดีที่เขาไม่ค่อยรู้สึกอึดอัดเวลาอยู่กับคนๆนี้แล้ว...
หลังจากวันนั้นที่ร่างสูงปฏิเสธว่าไม่รู้จักเขา ...ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม คนในชุดสีขาวเข้ามาตรวจร่างกายทุกวันด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ช่วงหลังๆชอบแสดงสีหน้าเหนื่อยใจหรือรำคาญ อะไรซักอย่างที่ลูฟี่แยกไม่ออกว่าเป็นสีหน้าแบบไหนกันแน่ให้เห็นอยู่บ่อยๆ จนเริ่มมาคิดว่าตัวเองทำตัวน่าเบื่อขนาดนั้นเลยหรือไงกัน...
“ ก็ดี... พวกเขาคงใกล้มาถึงแล้ว ”
“ หือ...? ” ประโยคที่ดูเหมือนจะพูดขึ้นลอยๆจากเจ้าของเสียงทุ้มทำให้คนร่างเล็กได้แต่แสดงสีหน้างุนงง
...พวกเขาไหน ? คนๆนี้ได้กำลังพูดกับเขาอยู่หรือเปล่า...
ฟลุบ...
อา... ความอบอุ่นแบบนี้อีกแล้ว ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจว่าคนตรงหน้าคิดอะไรอยู่ก็เถอะ...
“ ฟังนะ... อีกซักพักปู่กับพี่ชายของนายกำลังจะมาที่นี่ ฉันขอไปจัดเตรียมอะไรซักหน่อย ” ใบหน้าคมคายนั้นติดจะแสดงความเหนื่อยใจออกมาบ้าง ในขณะที่มือหนาข้างหนึ่งวางอยู่บนกลุ่มผมนุ่มของคนตัวเล็กประหนึ่งลูกหมาตัวน้อยๆ
แต่ซักพักหนึ่งก็ชักมือนั้นออกไปเหมือนนึกอะไรได้ ร่างสูงนั้นจึงค่อยๆเดินออกไป ทิ้งให้ผู้ป่วยได้แต่นั่งยู่หน้าสับสนอยู่กับความคิดของตัวเอง พลันประโยคที่เพิ่งเข้าหูก็ได้ประมวลผลเรียบร้อยจนต้องเผลอรั้งอีกฝ่ายเอาไว้ด้วยความตกใจ
“ เดี๋ยวก่อน...โทราโอะ! ”
อ๊ะ... เผลอเรียกไปแล้ว
ช่างมันก่อนละกัน...
ถึงจะรู้ว่าชื่อที่ตัวเองเรียกมันออกจะแหม่งๆก็เถอะ ไอชื่อที่พาลจะทำให้ลิ้นพันกันนั่นก็ยากเกินความสามารถของเขาเกินไป ลูฟี่รีบสลัดประเด็นดังกล่าวทิ้งไป เมื่อเรื่องใหม่ที่เข้ามาดันกระตุกต่อมตกใจเขาได้มากกว่า
ได้ยินแว่วๆว่าปู่..! นั่นปู่เลยนะ !
“ เมื่อกี๊หมอบอกว่าใครจะมาที่นี่นะ...! ”
“ ฮ่าฮ่าฮ่า แกว่าไงนะเจ้าลูฟี่ สมกับเป็นหลานฉันจริงๆเลย ฮ่าฮ่า ”
เสียงหัวเราะดังลั่นไปทั้งห้องพัก หลังจากที่คุณหมอออกไปจัดการอะไรซักอย่างอย่างที่บอกซักพัก กลุ่มคนสามคนก็เดินเข้ามาในห้อง พอบอกว่าตัวเองจำคนเป็นปู่ได้ ผู้ชายร่างหมีที่รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาดีเหลือเกินก็เข้ามาหยิกแก้มเขาทั้งสองข้างของเขาพร้อมยืดออก ด้วยถูกห้ามว่าเขากำลังความจำเสื่อมอยู่ ไม่ว่ายังไงก็ห้ามทำอะไรกระทบหัวเด็ดขาด
“ เจ็บบบ! เจ็บนะปู่! ปล่อยๆๆ ” มือบางรีบง้างมือของคนมีอายุออกแทบจะทันที เพราะแบบนี้ไง... ความทรงจำของเขาเกี่ยวกับคนๆนี้ถึงได้ชัดเจนกว่าใครเขาที่สุด
ภาพความทรงจำที่เห็นในฝันนั่นมันก็ผ่านมาราวๆสิบกว่าปีได้แล้ว ใครมันจะไปคิดว่าปู่จะยังฟิตปั๋งไม่ต่างไปจากวันนั้นเลยแม้แต่นิด จะมีก็เพียงเส้นผมสีขาวที่แซมขึ้นมาบ่งบอกอายุ แต่ยังไงก็ยังดูออกอยู่ดีว่าแทบไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่นิด
ผู้ชายร่างสูงอีกสองคนที่มาด้วยยกยิ้มขบขันกับท่าทางของเขา เป็นคนที่ลูฟี่คลับคล้ายคลับคลาเหมือนจะรู้จัก คนหนึ่งมีผมสีดำหยักศกกับใบหน้าเป็นกระ คงจะเป็นเด็กผู้ชายในความทรงจำคนนั้น แต่ร่างกายที่เติบโตสมส่วน เป็นผู้ชายหน้าตาดีแบบที่ผู้หญิงเห็นแล้วต้องชอบแบบนี้ก็ทำเอาลูฟี่เกือบจำไม่ได้เหมือนกัน
ส่วนอีกคนก็มีใบหน้าหล่อเหลาไม่แพ้กัน ดูเหมือนสองคนนี้จะอายุเท่าๆกัน ผมหยักศกทรงเดียวกันกับคนก่อนหน้านี้ เพียงแต่เป็นสีทองสว่าง ร่างสูงโปร่ง ผิวขาวเหลืองและใบหน้าด้านซ้ายที่มีรอยแผลเป็นพาดผ่าน ลักษณะการแต่งตัวที่รู้สึกคุ้นตาขึ้นมา แต่ก็ได้แต่ถามตัวเองอยู่ในใจเงียบๆว่าคนๆนี้เป็นใครกัน...
และด้านหลังยังมีคุณหมอหน้านิ่งยืนอยู่เงียบๆด้วยล่ะ...
“ พอได้แล้วน่าตาแก่ อุตส่าห์ว่างตรงกันทั้งทีก็อย่าแย่งลูฟี่ไปคุยคนเดียวสิ! ” คนผมดำที่น่าจะเป็นพี่ชายของลูฟี่รีบช่วยดึงมือของชายร่างหมีออกอีกคน พร้อมแยกเขี้ยวใส่
“ พร้อมกันที่ไหนล่ะ แกดูลูกชายฉันสิ ลูฟี่ป่วยทั้งคนยังเอาแต่ทำงานอยู่ได้ ”
พอแยกออกจากกันได้ ชายสูงอายุก็พูดถึงใครบางคนที่ลูฟี่ไม่รู้จัก พลางทำหน้างอนเหมือนเด็กๆ คนผมทองที่ยืนอยู่เงียบๆตั้งแต่เมื่อครู่จึงยกยิ้มขำก่อนเอ่ยขึ้น
“ เอาน่าปู่... อย่างน้อยคุณดราก้อนก็เคยมาเยี่ยมตอนลูฟี่ยังไม่ฟื้นแล้วนะครับ ”
ประโยคสนทนาข้างต้นยิ่งทำให้ร่างบางขมวดคิ้วยุ่ง ...คุณดราก้อนนี่ใครก็ไม่รู้ แต่เท่าที่สังเกตแล้ว ผู้ชายสองคนนี้ที่ดูเหมือนจะเป็นพี่ชายของเขาก็บุคลิกต่างกันโดยสิ้นเชิง
พอรู้สึกตัวอีกที มือหนาของพี่ชายผมดำก็วางลงบนไหล่ของเขา บนใบหน้าคมคายนั้นกำลังแสดงสีหน้าตื่นเต้นเหมือนคนกำลังรอลุ้นรางวัลใหญ่
“ แล้วพี่จ๋าล่ะลูฟี่! นายจำได้หรือเปล่าว่าพี่จ๋าเป็นใคร! ”
“ พี่...จ๋า...? ” เจ้าของใบหน้าหวานเอียงคอไปด้านข้างพร้อมสีหน้าสงสัย
ไม่ใช่แน่ๆ... เขาเนี่ยนะจะเรียกผู้ชายคนนี้ว่าพี่จ๋า
“ นาย... เอสหรือเปล่า ? ”
พยายามนึกถึงความทรงจำที่ฝันถึง ชื่อที่เข้าข่ายก็คงจะมีแต่ชื่อนี้ล่ะมั๊ง... แต่แล้วก็ต้องแปลกใจอีกรอบเมื่อคนแทนตัวเองว่าพี่จ๋ากำลังทำสีหน้าเหมือนคนจะร้องไห้และดีใจไปพร้อมๆกัน
“ นายจำฉันได้! ฉันชื่อเอส! โปรโตกัส ดี เอส ” มือสองข้างที่ยังค้างอยู่ที่ไหล่บางเขย่าร่างน้องชายรัวๆ คนเป็นน้องจึงทำได้แค่พยักหน้าตอบรับสีหน้าดีใจของเขา จังหวะนั้นอีกร่างที่ยืนอยู่ข้างๆกันก็แทรกตัวขึ้นมาดึงมือของเอสออก และยืนอยู่ตรงหน้าลูฟี่แทน
“ แล้วฉันล่ะ! นายจำฉันได้หรือเปล่าลูฟี่ ” ดวงตาติดจะกลมของชายคนนั้นจ้องมาในดวงตากลมโตของลูฟี่ ยกนิ้วเรียวขึ้นชี้หน้าตัวเองที่กำลังลุ้นไม่ต่างอะไรไปจากคนผมดำเลยซักนิด
ลูฟี่เริ่มขมวดคิ้วเข้าหากันอีกรอบ มองพิจารณาคนตรงหน้าอยู่ซักพัก แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าคิ้วยุ่งๆนั้นจะคลายออกจากกันเลยซักนิด ก่อนที่สีหน้าของคนผมทองจะกำลังแสดงความผิดหวัง เขาจึงตัดสินใจหยิบหมวกทรงสูงสีดำที่เอาติดมือมาด้วยขึ้นมาสวมใส่ มันถูกคาดด้วยแว่นตาที่เหมือนกับแว่นดำน้ำ
หมวกกับแว่นอันนั้น...! ลูฟี่จำได้ว่าเขาเคยเห็นไม่ผิดแน่
และคนที่สวมใส่หมวกใบนั้นเองก็เป็น...!
“ นาย! ซา...! ”
“ ซา...? ” คนตรงหน้าร่างบางเผยรอยยิ้มกว้าง แววตาแสดงความตื่นเต้นอย่างไม่ปกปิด ส่วนลูฟี่เองก็ได้แต่อ้ำอึ้งอยู่อย่างนั้น...
ซา... ซาอะไรกันนะ ทำไมถึงนึกไม่ออก
“ ซา...โตชิ ซาโตชิหรือเปล่า ? ”
“ ….. ”
“ อุ๊บ... ฮ่าฮ่าฮ่า! ”
เกิดเสียงหัวเราะดังลั่นจากสองปู่หลานที่ตอนแรกทำท่าเหมือนจะทะเลาะกัน คนถูกเรียกซาโตชิมีสีหน้าจ๋อยลงจนแทบจะเป็นกระดาษขาว หันไปค้อนให้กับเหล่าคนข้างๆที่พากันหัวเราะอย่างไม่เกรงใจ ส่วนตัวปัญหาก็ยังคงนั่งทำหน้าไม่รู้เรื่องอยู่เหมือนเดิม
ขนาดความจำเสื่อมอยู่... ลูฟี่ก็ยังเป็นลูฟี่เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
“ ซาโบ้ ...ฉันชื่อซาโบ้ไงลูฟี่ พี่ชายของนายนะ ...แล้วก็เลิกหัวเราะซักทีน่าเอส! ปู่ก็ด้วย! ” เสียงทุ้มของคนผมทองเอ่ยขึ้น และไม่วายหันไปส่งสายตาอาฆาตสองคนข้างๆที่ยังคงหัวเราะไม่หยุด
“ ซาโบ้...? ซาโบ้งั้นหรอ ” คนตัวเล็กพยักหน้าเข้าใจ ก่อนยกยิ้มแหยๆให้เป็นการขอโทษ
ก่อนที่ทุกอย่างกำลังจะวุ่นวายมากไปกว่าเดิม ปู่ของลูฟี่จึงยกตระกร้าผลไม้ที่ซื้อติดมาด้วยขึ้นมาวางบนโต๊ะข้างเตียง พร้อมพูดจ้อถึงวีรกรรมสมัยเด็กของเขาและพี่ชายทั้งสองคน ส่วนเหล่าพี่ชายเองก็ดูเหมือนกำลังหันไปสนใจคุณหมอที่ยืนเงียบๆมาตั้งแต่แรก
“ ทราฟาลก้า นายดูแลน้องชายของฉันให้ดีๆนะ... อย่าให้ฉันต้องผิดหวัง ” พี่ชายที่ชื่อเอสกล่าว บทสนทนาที่ดูจะสนิทกันเกินญาติผู้ป่วยกับหมอทำเอาลูฟี่รู้สึกแปลกใจนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก...
“ ผมขอโทษ... ที่ปล่อยให้เป็นแบบนี้ ”
“ เอาน่า... ใครๆก็รู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของนาย ” ซาโบ้ยกมือขึ้นตบไหล่ของคุณหมอเบาๆ
...เขาขอโทษอีกแล้วหรอ เรื่องอะไรกันแน่นะ...
พวกเขากำลังคุยกันในเรื่องที่ลูฟี่ไม่เข้าใจ...
“ นี่ลูฟี่... เจ้านั่นดูแลแกดีหรือเปล่า ...ถ้าไม่ดีมาบอกฉันได้ จะได้จัดการเจี๋ยนมันทิ้งซะ ” เป็นเสียงของปู่ที่แทรกขึ้นมาขัดจังหวะ พร้อมลากนิ้วผ่านลำคอประกอบคำพูด ส่งให้ร่างเล็กขมวดคิ้วยุ่งด้วยความไม่เข้าใจ
“ อะไรของปู่เนี่ย... โทราโอะก็เป็นหมอไม่ใช่หรอ...? ” ขืนดูแลไม่ดีแล้วโดนร้องเรียนก็แย่กันพอดี
เอ๊ะ... แล้วเขาจะไปห่วงด้วยทำไมเนี่ย
กลายเป็นปู่ที่แสดงสีหน้าแปลกใจ ก่อนจะเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นแทน พวกเขาอยู่คุยกับลูฟี่นานกว่าเหล่าเพื่อนฝูงที่มาในตอนนั้น ก่อนจะกลับไปพร้อมใบหน้าเสียดาย และเอสที่ทำท่าเหมือนจะไม่ยอมกลับ แต่ก็โดนซาโบ้ลากออกไปซะก่อน ชายสูงอายุได้เข้าไปคุยกับคุณหมอผิวแทนด้วยบทสนทนาที่อยู่ไกลเกินกว่าที่เขาจะได้ยิน...
คุณหมอทราฟาลก้ายังคงอยู่ดูแลความเรียบร้อยในห้องของเขา ถึงแม้ทุกคนจะกลับกันไปหมดแล้วก็ตาม เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ที่วางอยู่ข้างๆเตียง ปลอกแอปเปิลที่ล้างมาแล้วเรียบร้อยใส่จาน ก่อนยื่นให้ลูฟี่ที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียง
“ นายลองเรียกชื่อฉันอีกรอบได้หรือเปล่า... ”
เสียงทุ้มนั้นพูดขึ้นพร้อมกับสายตาคมที่จ้องเขานิ่ง ใบหน้าที่ดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่อดทำให้ลูฟี่หน้าซีดลงไม่ได้ ...อะไรของคนๆนี้กันนะ หรือจะเคืองที่เขาเรียกชื่อตัวเองผิดอยู่
ดวงตากลมโตพลันเบนสายตาออกไปด้านข้างโดยอัตโนมัติ... แต่ก็ยอมทำตามคำพูดของคนตัวสูงแต่โดยดี
“ ท..โทรา.. โทราฟา... โทราโอะ... ” คิ้วเรียวขมวดพันกัน หน้าเครียดยิ่งกว่าตอนทำข้อสอบไม่ได้
“ ….. ”
แต่คนตรงหน้าก็ยังคงนั่งจ้องหน้าเขานิ่งๆเหมือนเดิม ติดจะเบิกตาขึ้นบ้างนิดหน่อยเหมือนกำลังแปลกใจ... สงสัยจะโกรธจริงๆ แต่เขาก็เรียกชื่อคนๆนี้ไม่ได้จริงๆเหมือนกัน
“ โทราโอะ! ผมจะเรียกหมอว่าโทราโอะ! ” ใบหน้าหวานยู่เข้าหากัน เริ่มจะกลายเป็นอีกฝ่ายที่โดนเขาโกรธแทนซะแล้ว
“ เฮ้อ... ”
ลมหายใจหนักๆแบบที่ลูฟี่มักจะได้ยินอยู่บ่อยๆถูกพ่นออกมา พร้อมกับสีหน้าเหนื่อยใจของคุณหมอ พอรู้สึกตัวอีกที มือหนักๆก็ถูกวางลงบนหัวของเขาอีกแล้ว...
“ เอาเถอะ... ถ้ามันจะลำบากขนาดนั้น ฉันยอมให้นายเรียกแบบนั้นก็ได้... ”
ริมฝีปากหนาค่อยๆเผยรอยยิ้มบางๆก่อนลูบศีรษะคนตัวเล็กเบาๆ เวลาอยู่กับคนตรงหน้ามันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายจากงานที่ตรึงเครียดมาทั้งวัน ท่าทางที่เหมือนเด็กๆของคนๆนี้ ไม่รู้ว่าทำให้เขาแสดงสีหน้าแบบไหนออกไปบ้าง
ดวงตากลมโตสีดำสนิทจ้องมองใบหน้าคมคายด้วยติดสงสัย เป็นอีกครั้งแล้วที่เขาได้เห็นมุมแปลกๆจากคนตรงหน้า คนผิวแทนไม่ใช่คนที่ทำหน้านิ่งตลอดเวลา ออกจะแสดงสีหน้าเหนื่อยใจกับเขาบ่อยๆซะด้วยซ้ำ...
แต่ภาพเมื่อกี๊ที่เขาเห็น... ทำให้ไม่แน่ใจอยู่ทุกที
...คุณหมอคนนี้กำลังยิ้มอยู่หรือเปล่านะ ?
ความคิดเห็น