『Whisper of LOVE • Short Fanfiction』

ลำดับตอนที่ #23 : ▲ [D.Gray man] White & Dark lord (Tyki x Allen) - Part 2

แนะนำกดเล่นเพลงเพื่ออรรถรสได้นะคะ :)

      ช่วงเวลาสองวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ระยะเวลาในการเตรียมตัวกระชั้นชิดนัก อเลนรู้ดีว่าวิธีแก้ปัญหาของเขาออกจะแปลกพิลึกไปหน่อย แต่ในเมื่อชายจากตระกูลโนอาเห็นหน้ารินารีไปแล้วก็เลี่ยงไม่ได้และจำเป็นต้องซ่อนเธอเอาไว้ให้มิดที่สุด ทำให้มีคนรู้ความจริงเรื่องนี้เพียงหยิบมือเท่านั้น 

แหงล่ะ…หากวาติกันรับรู้ว่าบรรณาการที่กำลังจะถูกส่งมอบไม่ใช่หญิงสาวที่วางตัวไว้ตั้งแต่แรกต้องเกิดปัญหาตามมาแน่ 

เอ็กโซซิสต์หนุ่มอยู่ในชุดกระโปรงยาวสีดำที่ปิดขึ้นมาถึงลำคอระหงส์ ผมสีหัวเป็ดปล่อยยาวสยายจนเต็มแผ่นหลัง เล่นรายละเอียดที่ปลายผมเป็นคลื่นเพิ่มความอ่อนหวาน ทั้งหมดนั่นไม่ใช่ทั้งชุดหรือผมของเขา ด้วยความช่วยเหลือจากบุ๊คแมน อเลนจำเป็นต้องใส่หมวกปีกกว้างที่ตกแต่งด้วยผ้าลูกไม้สีดำใบนี้ตลอดเวลา มันจะช่วยปกปิดได้ทั้งใบหน้าที่แท้จริงและกลิ่นอายของเขาต่อปีศาจ 

ด้วยส่วนสูงระหว่างเขาและรินารีที่ใกล้เคียงกันตั้งแต่แรก… ทำให้การมองจากภายนอกแทบไม่มีความแตกต่างกัน 

เจ้าของร่างระหงส์พยักหน้าเข้าใจเมื่อเสียงจากภายนอกแจ้งให้ทราบว่าชายจากโลกปีศาจมาถึงที่ศาสนจักรแล้ว ริมฝีปากบางที่ในเวลานี้ถูกแต่งแต้มไปด้วยสีชมพูเม้มเข้าหากันอย่างกดดัน ไม่ใช่ว่าเขาไม่กลัวคนจากตระกูลนั้นเสียทีเดียว แต่นี่เป็นการตัดสินใจเพื่อทำให้ศาสนจักรปลอดภัย 

อเลนรู้ดีว่าจะปลอมตัวแบบนี้ตลอดไปไม่ได้ ขอแค่สามารถพาตัวเองไปถึงโลกปีศาจได้แล้วก็เพียงพอ แม้ภายหลังโนอาจะรู้ความจริงว่าบรรณาการถูกสับเปลี่ยนไป แต่ศาสนจักรก็ไม่ได้ผิดคำสัญญาว่าจะส่งสิ่งแลกเปลี่ยนไปให้ เพียงแค่เปลี่ยนเงื่อนไขเท่านั้น 

พอปลายเท้าทั้งคู่จะก้าวออกไปจากห้อง แขนข้างหนึ่งก็ถูกคนที่ยืนอยู่ข้างตัวมาตั้งแต่แรกคว้าไว้เสียก่อน เขาคือคันดะ ยู ชายเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มที่ในเวลานี้ถูกมัดรวบไปด้านหลัง อเลนเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นใบหน้าคมเคลือบไปด้วยความจริงจัง ปกติคันดะมักจะชอบพูดจาหาเรื่องและชวนทะเลาะอยู่ตลอดเวลา แต่ตอนนี้บรรยากาศรอบตัวของเขากลับดูเคร่งเครียดกว่าทุกที 

“มีอะไรไหมครับ ผมต้องออกไปแล้วนะ” แต่ก็พอจะเข้าใจได้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันบ้าบิ่นเกินไป อเลนเก็บความกังวลที่มีแล้วเลือกที่จะระบายยิ้มให้กับคนตรงหน้าแทน นั่นยิ่งทำให้ฝ่ามือใหญ่กำข้อมือของเขาแน่นกว่าเดิมจนเผลอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ 

“ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน ฉันจะไปช่วยแกให้ได้”  

“หมายความว่ายังไงครับ” ทุกคนต่างเข้าใจความหมายของบรรณาการดี หากได้มอบสิ่งนั้นให้กับโนอาไปแล้วคงไม่มีวันทวงคืนได้อีก อเลนรู้สึกไม่สบายใจกับดวงตาสีน้ำเงินของอีกฝ่ายที่ราวกับมองทุกอย่างอย่างทะลุปรุโปร่ง เขาสะบัดแขนตัวเองออกและเลือกที่จะเดินออกไปด้านนอกแทน 

“อย่าให้ต้องมีการสูญเสียอะไรอีกเลยนะครับ” 

คนจากศาสนจักรทั้งหมดมารวมตัวกันอยู่ที่ห้องโถงกลาง เสียงพูดคุยกันที่เคยระงมไปทั่วพื้นที่เงียบสงัดลงเมื่อปลายเท้าคู่หนึ่งก้าวเดินเข้ามา เขาเป็นชายร่างสูงชะลูดที่แต่งกายด้วยชุดสูทเนื้อดีตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้าคมจัดวางองค์ประกอบทุกอย่างลงตัวราวกับผลงานชิ้นเอกของพระเจ้า ผมสีดำถูกมัดรวบไปด้านหลังอย่างมีระเบียบ ข้างกันคือร่างของเด็กสาวผมสั้นหน้าตาน่ารัก เธอสวมกระโปรงฟูฟ่องสีขาว ดูอย่างไรอายุก็ไม่น่าเกินไปกว่าสิบห้าปี 

สิ่งที่โดดเด่นท่ามกลางผู้คนมากมายคงเป็นผิวสีน้ำตาลอมเทาของคนทั้งคู่ และรอยแผลเป็นที่พาดยาวกลางหน้าผาก 

เอกลักษณ์ที่บ่งบอกว่าพวกเขามาจากตระกูลโนอาที่มีสายเลือดปีศาจนั่น… 

อเลนรีบก้มหน้าหลบดวงตาสีทองของลอร์ดทีกี้ มิกก์ที่ทอดมองมาแทบจะทันที ก้อนเนื้อใต้อกเต้นเร็วแรงราวกับจะหลุดออกมาเสียตรงนี้ อาจเพราะบรรยากาศตอนนั้นมืดเกินกว่าจะมองออก แต่ไม่ว่าอย่างไรทั้งสองคนตรงหน้าก็เหมือนกับชายหนุ่มและเด็กน้อยที่เจอในตรอกมืดคืนนั้นไม่มีผิด 

จะให้ผู้นำตระกูลโนอารู้ว่าบรรณาการที่ถูกส่งตัวไปในวันนี้เป็นเขาไม่ได้โดยเด็ดขาด แม้ทั้งคู่จะมีรูปลักษณ์ภายนอกที่เหมือนกับมนุษย์ทุกประการ แต่กลิ่นอายของพลังที่แผ่ออกมารอบตัวราวกลับกำลังข่มขวัญคนทั้งห้องโถงให้หวาดกลัว 

ทุกอย่างจะไม่เป็นอะไร… อเลนคิดว่าแบบนั้น หมวกปีกกว้างที่เขาสวมใส่มันจะช่วยปิดบังตัวตนจนกว่าจะไปถึงที่นั่น 

ทุกอย่างกลับตาลปัตรไปหมด ชายที่ช่วยชีวิตเขาจากปีศาจเมื่อสองคืนก่อนกลับกลายเป็นปีศาจเสียเอง เหตุผลที่ทำให้คนทั้งคู่ได้พบกันคงเป็นเพราะลอร์ดทีกี้ มิกก์มาเพื่อดูตัวรินารีไม่ผิดแน่ 

“ธรรมเนียมยุ่งยากอะไรกันนะ ทำไมต้องปิดหน้าปิดตาขนาดนี้” ร่างนั้นก้าวมาหยุดตรงหน้า ส่วนสูงที่มากกว่าทำให้ศีรษะของเด็กหนุ่มสูงเลยบ่าของชายจากตระกูลโนอาไปไม่มากเท่านั้น ร่างใหญ่พยายามเอี้ยวตัวมองใบหน้าใต้หมวกสีดำด้วยความสนใจ ส่วนอเลนก็ทำได้เพียงก้มหน้าต่ำกว่าเดิมจนคางแทบจะชิดอก 

ไม่ได้มีธรรมเนียมอะไรทั้งนั้น แต่เปิดหน้าให้เห็นไม่ได้ต่างหาก 

รอยยิ้มพอใจระบายลงบนริมฝีปากได้รูปเมื่อเจ้าของใบหน้าคมคายสัมผัสได้ถึงสายตาเกลียดชังจากผู้คนรอบตัว สงครามศักดิ์สิทธิ์ก็จบไปหลายสิบปีแต่ความเกลียดชังไม่ได้จบไปด้วยงั้นสิ ทีกี้ไม่ได้แยแสท่าทีเหล่านั้น เขาทำเพียงยื่นฝ่ามือใหญ่ที่สวมถุงมือสีขาวสะอาดไปตรงหน้าบรรณาการมนุษย์ 

“พร้อมจะไปกับฉันหรือยังสาวน้อย ไปทำหน้าที่บรรณาการของเธอ” รอยยิ้มจากอีกฝ่ายให้ความรู้สึกน่ากลัวแต่กลับมีเสน่ห์ดึงดูดอย่างน่าประหลาด อเลนเห็นภาพรอบตัวที่กำลังดำเนินไปอย่างชัดเจน ใครบางคนที่พยายามล็อกตัวคันดะเอาไว้เพื่อไม่ให้พุ่งเข้ามาขัดขวาง ทุกสายตาที่เข้าใจว่าเขาคือรินารีไม่ต้องการให้บรรณาการถูกส่งไป แต่ก็ไม่ได้มีใครเอ่ยห้ามปราม 

เขาพยักหน้ารับอย่างไร้ทางเลือก วางฝ่ามือที่เล็กกว่าของตนลงบนฝ่ามือของโนอาด้วยท่าทีหวาดหวั่น พลันความรู้สึกราวกับไฟช็อตเหมือนกับเมื่อสองคืนก่อนก็แล่นเข้ามาอีกครั้ง ไม่ปล่อยโอกาสให้ชักมือกลับ อีกฝ่ายรีบคว้ามือของเขาไว้แน่นและออกแรงดึงเบาๆให้เดินตาม 

วัตถุประสงค์ของการสลับตัวกับรินารีก็เพื่อช่วงเวลานี้ อเลนทำได้เพียงนั่งตัวเกร็งและก้มหน้าก้มตาตลอดเวลา เขานั่งอยู่บนรถไฟที่จะพาข้ามไปยังโลกปีศาจ เพราะทั้งสองมิติไม่ได้หลอมรวมกัน จึงต้องมีตัวนำพาที่ใช้พลังมหาศาลกว่าจะเดินทางข้ามไปได้ในแต่ละครั้ง รถไฟข้ามมิติเป็นเรื่องเล่าในตำนานที่เด็กหนุ่มได้รับฟังมาตั้งแต่เด็ก แต่ไม่คิดว่าจะมีโอกาสมาใช้บริการด้วยตัวเอง 

เขาลอบกวาดสายตามองผู้คนรอบตัว รถไฟออกจากชานชาลามาได้ซักพักแล้ว คนจากตระกูลโนอาทั้งสองยังไม่ได้มีท่าทีสงสัยอะไร ทีกี้กำลังนั่งสูบบุหรี่โดยไม่ได้สนใจเขา แต่ทั้งร่างก็ต้องสะดุ้งเมื่อหันมาพบกับใบหน้าน่ารักของโร้ด เด็กสาวตัวเล็กที่ดวงตาสีทองกำลังเป็นประกาย เธอดูสนใจบรรณาการคนนี้เป็นพิเศษจนอเลนทำตัวไม่ถูก ได้แต่หันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างเพื่อหลบสายตา 

ลูกสาวของชายคนนั้นหรือไงนะ เห็นไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเวลา 

เมื่อไรก็ตามที่หัวขบวนเข้าสู่เขตของโลกปีศาจแล้ว ประตูฝั่งของโลกมนุษย์จะถูกปิดตายไปอีกระยะหนึ่ง จนกว่าจะถึงตอนนั้นคนจากตระกูลโนอาก็จะย้อนกลับมาทำร้ายรินารีและศาสนจักรไม่ได้อีก 

“นี่… เจ้าสาวของทีกี้” เสียงเล็กของโร้ดเป็นตัวเรียกให้อเลนกลับมาสนใจอีกครั้ง คงเพราะหมวกใบนี้ตกแต่งด้วยผ้าลูกไม้ยาวระย้าลงมาปกปิดใบหน้า เขาจึงไม่ต้องก้มหน้าหลบมากมายขนาดนั้น 

แต่เขาไม่ใช่เจ้าสาวเสียหน่อย… ถ้ามีลูกแล้วผู้นำตระกูลโนอาจะเอาเจ้าสาวไปทำอะไรอีก

อเลนทำได้เพียงยกมือขึ้นโบกปฏิเสธสองสามที แม้จะขัดใจแต่ก็พูดอะไรออกไปไม่ได้เลย เสียงของเขากับรินารีต่างกันมากเกินไป อย่างน้อยถ้าจะโดนรู้ตัวก็ช่วยรอให้รถไฟเข้าจอดที่ชานชาลาเสียก่อนเถอะ 

“ฮึ อารมณ์ขันจังนะ” ดวงตาสีทองของเด็กน้อยหรี่ลงพร้อมรอยยิ้มขำ  

“ใครๆเขาก็รู้กันทั้งนั้นว่าบรรณาการหมายถึงเจ้าสาวของโนอา”  

ดวงตาสีขี้เถ้าของอเลนเบิกกว้าง ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันด้วยความกดดัน 

ใครๆเขาก็รู้… แต่เด็กหนุ่มไม่รู้ ไม่เห็นมีใครบอกเขาเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ ตอนที่คิดว่าจะสลับตัวกับรินารีเพราะคิดว่าโนอาต้องการบรรณาการเพื่อไปสังเวยอะไรซักอย่าง หรือไม่ก็นำไปใช้เป็นทาสเท่านั้น เขาที่เป็นผู้ชายคงเสียหายน้อยกว่าจึงได้มาแบบไม่คิดอะไรเลย 

หันไปมองที่เจ้าของชื่อทีกี้ก็ยังนั่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น… ไอ้ท่าทีเหมือนไม่ได้สนใจเรื่องเจ้าสาวเลยแบบนั้นมันอะไรกันนะ 

ซวยแน่ๆ อเลนเข้าใจเหตุผลในทันทีว่าทำไมวาติกันจึงเลือกบรรณาการที่เป็นเพศหญิง คราวนี้ต่อให้ไปถึงยังโลกปีศาจแล้วก็ตาม หากโนอารู้ว่าเขาไม่ใช่ผู้หญิงอาจจะต้องตายสถานเดียวก็ได้… 

ไม่ตายด้วยเงื้อมมืออโพคริฟอสก็ต้องตายจากโนอา ไม่ว่าทางเลือกไหนเด็กหนุ่มก็ไม่ต้องการทั้งนั้น 

“เธอเคยได้ยินเรื่องโซลเมทระหว่างปีศาจมาบ้างหรือเปล่า” เด็กสาวยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะสนทนาด้วย เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้อย่างสนอกสนใจจนอเลนต้องเบี่ยงตัวหนี 

เคยได้ยินสิ... 

ว่ากันว่าสายสัมพันธ์โซลเมทระหว่างมนุษย์ด้วยกันจะเบาบางนัก เพราะพลังอำนาจที่ไหลเวียนในกายเป็นศูนย์ พวกเขาจึงรับรู้เพียงความรู้สึกผูกพันธ์อันน่าประหลาดระหว่างกันเท่านั้น 

     แต่หากสายสัมพันธ์นั้นเกิดขึ้นกับปีศาจ อำนาจของมันอาจจะรุนแรงถึงขั้นกินนอนยังลำบาก ต่างฝ่ายจะโหยหากันอย่างไร้เหตุผลราวกับฝ่ายตรงข้ามเป็นอากาศหายใจที่ไม่อาจขาดไปได้ แต่นั่นก็เป็นเรื่องเล่าที่เคยได้ยินมา เพราะไม่เคยวุ่นวายกับปีศาจ เขาจึงไม่รู้หรอกว่ามันจะจริงแท้แค่ไหน 

“ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน เขาก็รู้แล้วล่ะนะว่าเธอเป็นโซลเมทของเขา”  

ประโยคนั้นทำให้เจ้าของใบหน้้าหล่อเหลาที่นั่งถัดออกไปขมวดคิ้วเหมือนจะหงุดหงิด อเลนเห็นภาพนั้นทันก่อนที่เขาจะเปลี่ยนสีหน้ากลับเป็นนิ่งเฉย 

เป็นอีกครั้งที่เขาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นจนขึ้นสีแดง 

โซลเมทนั่นคงหมายถึงรินารีไม่ใช่เขา... แบบนี้จะเรียกว่ากำลังขัดขวางโชคชะตาไหมเนี่ย 

     คิดเสียว่ายังดีกว่าปล่อยให้รินารีมาอยู่ในโลกปีศาจที่อันตรายเพียงลำพัง ต่อให้เด็กหนุ่มโดนฆ่าตายทันทีที่โนอารู้ตัว ประตูมิติที่ปิดสนิทลงแล้วก็ทำให้มั่นใจว่าคนเหล่านี้จะย้อนกลับไปทำร้ายคนที่ศาสนจักรไม่ได้ 

การเดินทางครั้งนี้ช่างทรมานลมหายใจของอเลนมากกว่าที่คิด เขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงเพราะกลัวอีกฝ่ายจะจับผิดได้ พอรถไฟมาถึงชานชาลาฝั่งโลกปีศาจหัวใจมันก็พาลเต้นระส่ำด้วยความหวาดกลัว เวลาชีวิตกำลังโดนนับถอยหลังลง เขาหอบกระเป๋าสัมภาระของตัวเองลงจากรถไฟตามร่างสูงของลอร์ดทีกี้ มิกก์อย่างทุลักทุเล อีกฝ่ายไม่สนใจที่จะช่วยเหลืออะไรเลยด้วยซ้ำ 

“คนในตระกูลอยากเห็นหน้าเจ้าสาวกันทั้งนั้น เคลียร์กันเองก็แล้วกัน” หลังลงมาได้ โร้ดก็เดินเข้ามายิ้มละไมให้เด็กหนุ่มก่อนปลีกตัวออกไป

“ฉันขอล่วงหน้าไปก่อนนะ ปะป๊าบอกว่าจะมารับน่ะ” 

ไม่รู้จะตกใจกับประโยคไหนดี... ทั้งที่บอกว่าคนในตระกูลอยากเห็นหน้าเจ้าสาว ทั้งที่บอกว่าปะป๊านั่นก็ด้วย ปะป๊าของคนตัวเล็กไม่ใช่ผู้ชายคนนี้งั้นหรือ แล้วคนในตระกูลโนอามีมากมายขนาดไหนกัน พวกเขารู้หรือเปล่าว่าเจ้าสาวหน้าตาเป็นแบบไหน 

ในระหว่างที่กำลังลนลานกับคำถามมากมายในหัว ปลายเท้าของร่างใหญ่ก็สาวเข้ามาใกล้จนอเลนเผลอถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าหล่อเหลาในเวลานี้นิ่งเฉยกว่าทุกครั้ง ดวงตาสีทองทั้งคู่ราวกับกำลังแฝงความหมายบางอย่างเอาไว้ แต่บรรยากาศดำทะมึนรอบตัวทีกี้ทำให้เขารู้สึกขนลุก 

“ฉันก็ไม่ได้ขัดข้องหรอกนะถ้าพวกเขาจะส่งหนุ่มน้อยแบบเธอมาแทน” 

ตุบ... 

     หัวใจดวงน้อยของเด็กหนุ่มราวกับหยุดเต้นไปชั่วขณะ เมื่อการเคลื่อนไหวอันรวดเร็วของอีกฝ่ายทำให้หมวกปีกกว้างและวิกผมยาวที่เคยสวมอยู่ลงไปกองอย่างหมดสภาพบนพื้นถนน ราวกับว่าหากนั่นเป็นหัวไม่ใช่หมวกก็สามารถตัดให้ขาดได้เหมือนกัน 

“แต่การบิดเบือนสัญญามันทำให้ฉันไม่ชอบใจ”  

เสียงทุ้มเย็นทำให้อเลนกลัว รายละเอียดบนใบหน้าทุกอย่างปรากฏแก่สายตาว่าที่ผู้นำแห่งตระกูลโนอา ทั้งรอยแผลเป็นบนใบหน้าซีกซ้าย ดวงตาสีขี้เถ้าและผมยาวประบ่าสีขาวละมุน ดวงตาสีทองคู่นั้นมองลึกเข้ามาราวกับจะสูบพลังชีวิตของเขาให้หมดเสียตอนนี้ 

โดนจับได้แล้ว... แต่ตั้งแต่เมื่อไรกัน 

“อดทนได้ดีนี่... อยู่เฉยๆให้เดินทางข้ามมาที่นี่ก่อน แล้วค่อยว่ากันทีหลังงั้นหรอ” 

มือหนาเลื่อนมาบีบคางของอเลนแน่นจนต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน เจ้าของใบหน้าทรงเสน่ห์เหยียดยิ้มลงบนริมฝีปากได้รูปราวกับพอใจนักหนา ความรู้สึกเหมือนกับไฟช็อตเกิดขึ้นทุกครั้งยามที่ร่างกายสัมผัสโดนกัน 

“ฉันยังไม่ฆ่าเธอตอนนี้หรอกนะ” 

“เพราะเธอเองต้องมากับฉันในฐานะเจ้าสาวเสียก่อน”

          

พาร์ทสองมาแล้วค่ะ พาร์ทนี้สั้นหน่อยแต่ระทึกหัวใจไม่น้อย
ทีกี้ก็ต้องเถื่อนๆแบบนี้สินะ

แล้วพบกันพาร์ทหน้าค่ะ

SNAP