“ กล่อง ”
ตั้งแต่จำความได้…
ภาพรอบตัวก็มีแต่กำแพงหนาล้อมรอบ
เหมือนกับห้องเล็กๆที่มีอุปกรณ์ทุกอย่างครบครัน
ของกินของใช้ ทุกอย่างถูกเตรียมพร้อมเอาไว้
ในสายตาของฉัน… มันก็เป็นแค่กล่องเท่านั้น
ผนังที่ล้อมรอบเป็นปูนเรียบ ที่สัมผัสได้ถึงความเย็นชืดไร้ชีวิตชีวา
กล่องๆนี้ไม่มีหน้าต่าง เป็นแค่กล่องมืดๆกล่องหนึ่ง
กับประตูหนึ่งบาน…
ฉันรู้แค่ว่า… เมื่อถึงเวลาอันควร
ฉันจะต้องเปิดประตูบานนั้นออกไป
เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รู้ว่า… ทิวทัศน์ข้างนอกมันเป็นอย่างไร
ถนนลาดยาง…
ทอดยาวไปเรื่อยๆ ปลายทางที่ฉันมองไม่เห็น
กับรอบข้างที่ว่างเปล่า เป็นแค่ทุ่งโล่งๆเท่านั้น
มันทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาบ้าง… เมื่อได้ออกมาจากกล่องๆนั้น
หน้าที่ของฉัน… เดินตามถนนลาดยางนั้นไปเรื่อยๆ
….ไปเรื่อยๆ
ทำไมกันนะ...
ทำไมมันถึงเป็นถนนที่ทั้งเงียบเหงาและหนาวขนาดนี้
…ฉันรู้สึกโดดเดี่ยวจริงๆ
ทิวทัศน์ที่ฉันเดินผ่านมันเริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
ฉันสัมผัสกับบรรยากาศ… สถานการณ์ และผู้คนใหม่ๆ
ถึงอย่างนั้น…
บนถนนลาดยางนี้… มันก็ยังคงโดดเดี่ยว
ฉันเคย…
มีบ้างที่ฉันออกมาจากถนนลาดยางนั้น
มันช่างสนุกสนาน เป็นครั้งแรกที่ได้ลองทำอะไรที่ไม่เคยเป็นครั้งแรก…
แต่หน้าที่ของฉัน…
มันทำให้ตัวเองต้องเดินย้อนกลับไปบนนถนนเส้นนั้นอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้
หน้าที่…
บางทีฉันก็นึกเกลียดคำๆนี้ขึ้นมา
ฉันไม่อาจหลีกเลี่ยงมันได้เลย…
ตั้งแต่ฉันจำความได้
พวกเขาก็วาดทุกอย่าง…
เตรียมเส้นทางเอาไว้ให้ฉันแล้ว…
เวลานี้... ทั้งๆที่เท้ายังคงเดินไปบนถนนเส้นนั้น
แต่สายตามันก็ยังคงมองออกไปข้างทาง
ฉันเห็น…
คนอื่นที่กำลังเดินบนถนนลาดยาง ที่มีคนสร้างให้เขาเหมือนกัน
พอคิดจะข้ามไปหา… กำแพงสูงก็เข้ามากั้นไว้
…ที่จริงแล้ว…
เส้นทางที่ทอดยาวนี่
มันก็ยังอยู่ในกล่องเหมือนเดิม…
ภาพความทรงจำ… ทุกอย่างในวัยเยาว์
มันย้อนกลับมาฉายซ้ำ
ความฝันของฉันในวัยที่ไร้เดียงสา
พูดมันออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง
…ไม่น่าเชื่อ…
จนถึงตอนนี้มันก็ยังคงไม่เปลี่ยนไป...
เส้นทางที่พวกเขามอบให้…
มีครั้งหนึ่งที่ฉันเคยยิ้มรับมันด้วยความยินดี
อา… ตอนนั้นฉันคิดว่ามันช่างดีจริงๆ
แต่มันก็ไม่ใช่…
ฉันไม่ได้ชอบมันเลย…
ฉันเดินมาบนเส้นทางนี้ไกลเกินไปแล้ว
จนตอนนี้…
ฉันยังไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องการอะไร
เป้าหมายของฉันคืออะไร
ฉันแปลกใจ… ที่ไม่อาจตอบตัวเองได้เลย
แต่ฉันกดดันเหลือเกิน
ไม่เคยคิด… ว่าน้ำตามันจะไหลออกมาได้
โดดเดี่ยวจริงๆ...
ฉันควรจะทำอย่างไรต่อไป
ผู้คนบนถนนลาดยาง… ที่ล้อมไปด้วยกำแพงสูง
เขาเป็นแบบฉันบ้างหรือเปล่า…
นี่… ฉันจะออกไปจากกล่องนี้ได้อย่างไร
การโดนบังคับให้ทำสิ่งทีไม่ชอบ เพราะมันเป็นสิ่งที่ควรทำ มันทำให้ทรมานมากจริงๆ ค่ะ
เกิดความรู้สึกว่า...แม้จะมีคนอื่นที่ต้องทนเหมือนกัน ทำไมเขาทนได้ แต่เราทนไม่ได้
และก็รวมทั้งความรู้สึกที่ว่า...ยังมีคนบางพวกที่ได้เดินตามทางที่เขาอยากเดิน แต่เรากลับเดินไม่ได้
เพราะคำว่า "หน้าที่" และ "ความเหมาะสม" มากั้นไว้ ให้เราทำสิ่งที่ "ควรทำ" ไม่ใช่สิ่งที่ "อยากทำ"
แต่ถ้าหากทนไม่ไหวจนออกมาจากทางที่ถูกบังคับให้เดินแล้ว...หากมองย้อนกลับไป มันจะเป็นความรู้สึกลึกๆ ว่า
จะดีใจก็ไม่ใช่ เสียดายก็ไม่เชิงค่ะ...(เพราะอดทนมานานแล้วนี่นา) ให้ความรู้สึกเหมือนคนจับปลาสองมือ ลังเล
ท้ายที่สุดก็จะไม่เหลืออะไรเลยสักอย่าง... (เพราะสุดท้ายก็จะกังวลอยู่แต่สิ่งที่เคยทำมาเหมือนเดิม)
ขอเป็นกำลังใจให้ไรท์นะคะ หากอดทนได้ก็ขอให้สู้ต่อไป ฝ่าฟันไปให้ถึงที่สุด เมื่่อหมดภาระแล้ว คิดหวังสิ่งใด
หวนกลับมาทำ ก็น่าจะยังพอทำได้อยู่นะคะ
...ไม่อยากให้ผิดพลาดอย่างเราที่เลือกเดินออกมาจากทางนั้นแล้ว มันมีแต่ความลังเล วิตกกังวล และสับสน รวมทั้งไม่เป็นที่ยอมรับของคนรอบข้างด้วยค่ะ เพราะเขาไม่ชอบ ไม่ว่าเราจะทำอย่างไร ถ้าคนพวกนั้นไม่ยอมรับจริงๆ เขาก็จะไม่ยอมรับต่อไปค่ะ ...แต่ก็นั่นเป็นเพราะเขาห่วงเรานะคะ :)
ตอนนี้ก็มารู้สึกว่า ควรจะทำสิ่งที่เราพอจะทำได้ไปก่อน เพราะมันก็เป็นหน้าที่อย่างนึง
สิ่งที่เราอยากทำพวกเขาก็ไม่ได้ยอมรับกันหรอกค่ะ ก็เลยคิดว่าหากมีเวลาว่างจะแบ่งมาหามันบ้าง
คงจะทำตามที่พวกเขาหวังกันต่อไปนั่นแหละค่ะ แต่มันก็ทำให้รู้สึกกดดันจนต้องหาที่ระบาย
ตอนนี้สบายใจแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจมากๆเลยนะคะ