คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #73 : ◣Fanfic◥ [DoflamingoxLuffy] Akaito (Part2)
Title: Akaito
Pairing: Doflamingo x Luffy
Rate: PG-13
Writer: PINKUHERO
Part: 2/??
แนะนำเปิดเพลงเพื่ออรรถรสได้นะคะ:)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ข่าวการเสียชีวิตของหัวหน้าตระกูลคนเก่า และการแต่งตั้งหัวหน้าตระกูลคนใหม่แห่งดองกิโฮเต้แพร่สะพัดไปหลายพื้นที่ ตระกูลขุนนางเก่าราวกับต้องคำสาปเมื่อต้องสูญเสียยศถาบรรดาศักดิ์ ซ้ำร้ายยังเกิดอุบัติเหตุไม่คาดฝันส่งให้ผู้นำตระกูลคนสุดท้ายต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว
โดฟลามิงโก้ได้รับการติดต่อจากบริวารที่ยังคงเหลือบางส่วนจากบ้านเกิด พวกเขาจะตามมาสบทบและให้การรับใช้ในอีกไม่นาน เด็กหนุ่มใช้เวลาช่วงเย็นของวันอยู่กับทะเลสาบของตระกูล วันนี้เขาก็อยู่กับคนในชุดยูกาตะสีม่วงที่ร่างกายซีดจางราวกับภาพวาดเช่นเดิม
เทพผู้ถูกทอดทิ้งผู้นั้นรับรู้ถึงเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นในอนาคต แต่เขาไม่สามารถเข้าไปก้าวก่ายโชคชะตาของมนุษย์ได้มากไปกว่านี้ เจ้าตัวทำได้เพียงเอ่ยเตือนคนที่เป็นห่วงไปเท่านั้น
‘อย่าไว้ใจใครง่ายๆ แม้คนตรงหน้าจะเป็นคนคุ้นเคยก็ตาม’
หัวหน้าตระกูลคนใหม่ได้รับการถ่ายทอดคำพูดมาเช่นนั้น วันนี้เขาจำเป็นต้องเข้าไปทำธุระในเมือง บริวารจากต่างแดนที่เหลืออยู่ไม่มากจะเดินทางมาถึงญี่ปุ่นโดยรถไฟในวันนี้ พวกเขาจำเป็นต้องมีผู้นำทางเพียงหนึ่งเดียวเช่นเขา
เมืองใหญ่มีการจราจรที่วุ่นวาย รถยนต์สัญจรเต็มสองข้างทาง เด็กหนุ่มยืนรออยู่หน้าสถานีรถไฟได้พักใหญ่ คนคุ้นหน้ากันดีก็โค้งตัวคำนับตามอำนาจเดิมที่เจ้าตัวพึงมี หนึ่งในนั้นมีเด็กชายอายุประมาณห้าหกปีที่สวมหมวกขนสัตว์มาด้วยกัน
จนกระทั่งตกลงกันได้ว่าจะนั่งรถยนต์กลับไปยังคฤหาสน์ บริวารคนหนึ่งก็ขับรถโบราณมาจอดตรงหน้า พวกเขาขนสัมภาระขึ้นไปวางบนรถ ให้อำนาจหัวหน้าตระกูลเลือกรถคันที่สะดวกสบายที่สุด โดฟลามิงโก้ระบายยิ้มพอใจ จังหวะที่ฝ่ามือของเจ้าตัวสัมผัสโดนกับประตูรถ ก็ราวกับมีไฟฟ้าช็อตจนต้องชักมือกลับมาคืน
‘อย่าขึ้นรถคันนั้นนะ ห้ามเด็ดขาด’
ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัว น้ำเสียงอันคุ้นเคยจากเด็กหนุ่มร่างเล็กที่พบกันอยู่ทุกวัน คนตัวสูงหันมองรอบตัว แต่ก็ไม่ปรากฏเจ้าของเสียง
“นั่นเธอหรอ” ทำไมจึงเตือนกันแบบนี้ ไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มที่เขาไม่ทราบชื่อผู้นั้นอยู่ที่ใด แต่ภาพที่ซีดจางของเจ้าตัวกับย้อนมาในความคิดอีกครั้ง
“หมายความว่ายังไง ทำไมเธอถึงใช้พลังกับฉัน”
ทั้งที่เจ้าตัวเองก็เหลือพลังอยู่ไม่มากแล้ว… โดฟลามิงโก้รู้สึกใจไม่ค่อยดีนัก
เขารีบกวาดสายตามองรอบตัว บริวารรอบตัวไม่ได้มีพิรุธใด แต่พื้นที่รอบข้างที่เคยครึกครื้นเมื่อครู่กับเงียบสงัดลงอย่างน่าสงสัย เด็กหนุ่มถอยปลายเท้าข้างหนึ่งออกมาโดยอัตโนมัติ
กำลังจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่…
‘รีบออกมาจากตรงนั้น!’ เสียงหวานดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่เจ้าตัวจะรู้สึกได้ถึงแรงกระชากจากด้านหลังจนล้มลงไปกับพื้น แรงกระแทกอย่างรุนแรงพร้อมเสียงดังสนั่นจากด้านหน้าส่งให้กายสูงโปร่งไถลออกไปจากจุดที่เคยล้มลงไปอีกระยะ
รถคันเดิมที่เขาเคยจะเปิดประตูระเบิดเสียงดัง พร้อมกับไฟที่ลุกไหม้ถาโถมทั้งคันในเวลาอันสั้น…
หากไม่ได้แรงกระชากเมื่อครู่ ร่องรอยการบาดเจ็บจะไม่ใช่แค่รอยถลอกตามตัวเช่นตอนนี้
อีกครั้งแล้วที่เขาถูกช่วยไว้โดยเด็กคนนั้น… โดฟลามิงโก้รีบเรียกสติของตนกลับมา เขาประมวลผลเหตุการณ์ทุกอย่างได้เพียงชั่วครู่ ปลายเท้าทั้งคู่ก็รีบพาตัวเองกลับไปยังสวนซากุระนั้นอย่างแทบไม่ต้องคิด
จะต้องรีบกลับไปหาคนๆ นั้น… คนที่น่าเป็นห่วงไม่ใช่เขาแต่เป็นเทพผู้ถูกทอดทิ้งคนนั้น
วันนั้นโดฟลามิงโก้กลับไปที่ทะเลสาบที่รายล้อมไปด้วยพรรณไม้สีชมพูนั้นอีกครั้ง แต่เขากลับไม่พบร่างของเด็กหนุ่มที่เฝ้าถวิลหา…
ไม่ว่าจะเอ่ยเรียกอย่างไร หรือแม้แต่ไปตามหาที่ศาลเจ้าซอมซ่อนั่นก็แล้ว แต่กลับไร้วี่แววของร่างเล็กนั้น
เขานั่งอยู่อย่างนั้นจนท้องฟ้ามืดมิดลง แม้จะผ่านไปกลางดึกจนจวนจะเข้าวันใหม่ สถานที่แห่งนี้ก็มีเพียงเขาผู้เดียว
วันต่อมา และวันต่อๆ มา เด็กหนุ่มยังคงทำเช่นเดิมอยู่แบบนั้น เขาพาตัวเองเข้ามาในสวนซากุระของตระกูล สวนที่ไม่เคยอนุญาตให้ผู้ใดเข้ามา ใช้เวลาของช่วงเย็นนั่งมองทะเลสาบที่กระแสน้ำนิ่งสนิทอย่างไร้จุดหมาย โดยหวังว่าจะได้พบคนที่เฝ้าถวิลหาในซักวัน
วันนี้ก็เป็นอีกวันเช่นกัน กายสูงโปร่งทิ้งตัวลงพิงกับลำต้นของซากุระต้นใหญ่ เบื้องหน้าของเขาคือศาลเจ้าเก่าๆ ที่ประตูของมันเปิดออกฝั่งเดียวเพราะบานพับที่สึกหรอ รูปปั้นหินทรงคล้ายกับตัวทานุกิล้มระเนระนาดอยู่บนพื้น
ต้องอยู่โดดเดี่ยวคนเดียวแบบนี้มานานแค่ไหนกันนะ ก่อนจะมาพบกับเขา
คราวนี้ก็จะทิ้งให้เขาอยู่อย่างโดดเดี่ยวแทนหรือไงกัน…
“ไม่ใช่ซักหน่อย เป็นไปได้ฉันก็อยากอยู่กับนายต่อไปนะ”
เสียงที่ตอบความคิดในใจทำให้คนที่เคยนั่งเหม่อสะดุ้งขึ้น เขาหันมองรอบตัว แต่ก็ไร้ร่างที่คุ้นเคยหรือแม้แต่เสียงยุกยิกที่เจ้าตัวมักจะชอบทำตอนแอบซ่อนก็ไม่มีให้ได้ยิน
“เธออยู่ที่ไหน เธอหายไปไหนมา” โดฟลามิงโก้ร้อนรน ก้อนเนื้อที่เต้นอยู่ใต้อกราวกับจะระเบิดออกมาตอนนี้ เผลอคิดไปแล้วว่าเจ้าตัวจะไม่มีวันกลับมาแล้วเสียอีก
“ฉันอยู่ที่นี่ อยู่ตรงหน้านาย” เสียงหวานดังออกมาจากศาลเจ้าเล็กๆ ตรงหน้า แต่ดวงตาใต้กรอบแว่นกลับมองไม่เห็นร่างบอบบางอยู่ภายใน
“แต่ฉันไม่มีพลังพอจะปรากฏให้นายเห็นได้อีกแล้ว ขอโทษทีนะ”
เพราะว่าช่วยคนตรงหน้าไว้… ถึงได้สูญเสียพลังไปแบบนั้น
ริมฝีปากบางระบายยิ้มเศร้า น่าเสียดายที่รอยยิ้มนี้คนตรงหน้าไม่มีวันได้เห็นมันอีกแล้ว…
“เทพที่ไร้คนศรัทธาแบบฉันมีเวลาจำกัดนัก คราวนี้ฉันมาเพื่อมาลานายเท่านั้น” เวลากำลังนับถอยหลังอย่างเชื่องช้า พลังชีวิตถดถอยลงตามศรัทธาที่เหลือเป็นศูนย์
“ทำไมนะ การจะช่วยคนๆ หนึ่งถึงต้องแลกมาด้วยเรื่องแบบนี้”
“เดี๋ยวสิ ไม่ได้นะ ห้ามหายไปไหน!” ไม่มีเวลาให้ได้ทันเตรียมใจ ความรู้สึกดีใจเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นความรู้สึกบีบรัดไปทั่วทั้งอก มีแต่คำถามว่าทำไมอยู่ในหัวของบุตรชายแห่งดองกิโฮเต้เต็มไปหมด
เพราะศรัทธาอย่างนั้นหรือ… ของยุ่งยากแบบนั้นทำไมจึงจำเป็นนัก
“เธอไม่ได้ไร้คนศรัทธา ฉันนี่ไง ฉันศรัทธา” แม้จะได้ยินเพียงเสียงของอีกฝ่าย แต่ดวงตาภายใต้กรอบแว่นยังคงจ้องเข้าไปยังศาลเจ้าอย่างแน่วแน่
“ฉันรู้ว่าเธอคือเทพ ฉันเชื่อว่าเธอมีอยู่จริง”
ท่าทางขึงขังทำให้เทพผู้เฝ้ามองหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ สายตาที่เศร้าหมองมองเจ้าของใบหน้าคมตรงหน้าด้วยความเอ็นดู
“นายก็รู้ สิ่งที่นายให้ฉันไม่ใช่ความศรัทธาหรอกนะ”
คนฟังเพียงชะงักไปชั่วครู่ เทพผู้นี้ล่วงรู้ทุกอย่างจริงๆ สินะ…
“ขอบคุณนะที่มอบความรู้สึกแบบนั้นให้กัน แต่ฉันคงต้องไปแล้ว…”
เสียงนั้นค่อยๆ แผ่วเบาลง ก่อนจะถูกกลบด้วยเสียงของแมกไม้ที่สั่นไหว กลีบสีชมพูพัดปลิวสัมผัสโดนใบหน้าอย่างแผ่วเบาพร้อมกลิ่นหอมอ่อนๆ และเสียงของนกที่บินกลับรังในช่วงพลบค่ำ
พื้นที่แห่งนี้เหลือเพียงเขาที่โดนทิ้งให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวเพียงผู้เดียวเท่านั้น…
โดฟลามิงโก้ยังคงกลับมาที่ทะเลสาบแห่งนี้ทุกวัน โดยหวังว่าเขาจะได้พบกับคนที่เฝ้ารอในซักวัน
แม้เรื่องนั้นจะไม่มีวันเกิดขึ้นจริงก็ตาม…
กาลเวลาได้ไหลผ่านเหมือนกับสายน้ำ เปลี่ยนผลัดฤดูกาลไปหลายครั้งจนเรื่องราวได้ดำเนินมาถึงปัจจุบัน ดองกิโฮเต้ยังคงเป็นที่รู้จักในนามของบริษัทค้าขนมต่างประเทศที่โด่งดัง
หากแต่สิ่งนั้นเป็นแค่ฉากบังหน้าที่โดฟลามิงโก้ ชายวัยสามสิบหกปีสร้างขึ้นมาตบตาผู้อื่นเท่านั้น ภายใต้ธุรกิจโรงงานขนมหวานที่รุ่งเรือง เขาเป็นที่รู้จักในนามผู้ค้าอาวุธรายใหญ่ที่ได้รับการจดทะเบียนอย่างถูกกฎหมาย เพียงแต่อาวุธเหล่านั้นไม่ได้จำกัดการจำหน่ายให้เพียงแค่ผู้คนที่ชอบด้วยกฎหมายเท่านั้น แต่เป็นคลังแสงชั้นดีของกบฎและกลุ่มคนที่เคลื่อนไหวอยู่ในเงามืดด้วยเช่นกัน
เป็นอีกหนึ่งวันที่ชายหนุ่มเดินทางมาเจรจาธุรกิจ สถานที่นัดหมายคือสถานเริงรมย์ชื่อดังของเมือง แสงไฟหลากสีประดับประดาอยู่บนเพดานหมุนวนไปมาชวนให้รู้สึกมึนหัว ที่แห่งนี้มีทั้งเด็กสาวและเด็กหนุ่มในชุดนุ่งน้อยห่มน้อย เพื่อเป็นเป้าหมายในการบริการแก่ผู้มาเที่ยวในค่ำคืนนี้
หลังเจรจาธุรกิจเสร็จสิ้นเขาก็เลือกที่จะใช้เวลาในสถานเริงรมย์แห่งนี้อีกซักพัก มองภาพเหตุการณ์เบื้องหน้าที่กำลังดำเนินไปอย่างเชื่องช้า พร้อมเหยียดยิ้มให้กับความจริงอันน่าโสมม
ใครๆ ก็รู้ว่าที่นี่มีธุรกิจค้ามนุษย์ มีเพียงตำรวจเท่านั้นที่ทำเป็นไม่รู้
แต่แล้วเสียงเอะอะโวยวายจากด้านหลังก็ดึงความสนใจของหัวหน้าตระกูลดองกิโฮเต้ให้หันไปมอง ใครบางคนท่ามกลางฝูงชนกำลังยุดยื้อกันอยู่ แต่เพราะแสงที่มืดสลัวของร้านทำให้มองออกได้ยากนัก
ชายร่างท้วมคนหนึ่งพยายามจะรั้งข้อมือของเด็กหนุ่มคนหนึ่งเอาไว้ ฝ่ายคนตัวเล็กกว่าก็ไม่ยอม อ้าปากงับแขนอีกฝ่ายจนจมเขี้ยว สิ่งที่ทำให้โดฟลามิงโก้ต้องตัดสินใจเดินเข้าไปไม่ใช่เพราะเป็นหนึ่งในคนรู้จัก แต่ชุดที่ไม่ได้วับแวมแต่เป็นเพียงกิโมโนสีม่วงอ่อนของเด็กคนนั้นเท่านั้น
ทำไมกันนะ… ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องเข้าไปวุ่นวายด้วยแท้ๆ
“เจ้าเด็กบ้า กัดฉันแบบนี้คิดว่าจะทำงานอยู่ที่นี่ต่อได้หรือไง!”
“ลุงนั่นแหละจับตรงไหนกันแน่ ฉันไม่เอานิ้วจิ้มตาก็บุญแล้ว!”
“ไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นใคร กล้ามาทำแบบนี้แกไม่มีอนาคตแน่!”
เสียงของคนสองคนปะทะฝีปากกันเคล้าไปกับเสียงเพลงที่ดังระงมในร้าน คนที่เคยวาดลวดลายอย่างสนุกสนานเริ่มหลีกทางออกเป็นวงกว้างเมื่อดูท่าว่าสองคนนี้จะไม่ยอมยุติลงง่ายๆ
บางสิ่งกระตุ้นให้ร่างสูงก้าวเข้าไปในวงนั้นโดยอัติโนมัติ ชายหนุ่มไม่รู้ว่าสิ่งใดดลใจให้เขาเลือกที่จะเอื้อมมือไปคว้าร่างเล็กนั้นมาไว้ในอ้อมแขน จนทำให้คนตัวเล็กกว่าเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสับสนระคนกับตกใจ
“เขาเป็นคนของฉันเอง แกมีปัญหาอะไรงั้นหรอ”
กายที่สูงโปร่งของชายหนุ่มดึงความสนใจของคนทั้งหมดให้หันไปมอง ชายร่างท้วมที่คราแรกตั้งท่าจะง้างแขนหวังใช้กำลังกับเด็กหนุ่มตรงหน้าเป็นอันต้องชะงัก เขามองผู้มาใหม่ด้วยสีหน้าหวาดหวั่น
“ด..ดองกิโฮเต้”
รอยยิ้มเหยียดกว้างบนริมฝีปากได้รูป ใครๆ ก็รู้ว่าไม่ควรมีเรื่องกับตระกูลนี้ที่มีเส้นสายกับทั้งตำรวจและผู้มีอำนาจในตลาดมืด แม้จะขัดใจไม่น้อยแต่ชายผู้นั้นก็ยอมรามืออย่างว่าง่าย พร้อมๆ กับฝูงชนที่เริ่มกลับไปครื้นเครงอีกครั้งเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
“ดองกิโฮเต้งั้นหรอ…” เสียงเล็กจากร่างในอ้อมแขนพูดขึ้นด้วยความสงสัย เขาดันร่างผอมบางของตัวเองออกก่อนมองร่างตรงหน้าด้วยความสับสน ไม่ทันได้ขยับตัวไปมากกว่านั้น ข้อมือเล็กก็ถูกคว้าเอาไว้ ก่อนดึงทั้งร่างออกไปจากบริเวณนั้น
“เธอเองก็ต้องมากับฉัน”
“เดี๋ยวสิ นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย!” เสียงเล็กโวยวาย แม้ชายหนุ่มจะรู้สึกคุ้นหูเสียงนั้นไม่น้อยแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือออก แม้เด็กที่เดินตามมาด้านหลังจะพยายามต่อต้านอย่างไรก็ไม่อาจสู้แรงที่มากกว่าได้
เขาพาคนอายุน้อยกว่ามาหยุดหน้าประตูสถานเริงรมย์ คลายข้อมือบอบบางนั้นออก ก่อนหันมาประจันหน้า แสงไฟที่สว่างมากขึ้นทำให้โดฟลามิงโก้เห็นภาพทุกอย่างชัดเจน มันกระจ่างเสียจนทำให้เผลอชะงักค้างไปทั้งแบบนั้น
ทั้งใบหน้า ช่วงวัย ส่วนสูงหรือแม้แต่ร่างกายบอบบางแบบนั้นเหมือนกับคนๆ นั้นทุกประการ…
เหมือนแม้กระทั่งรอยแผลเป็นใต้ดวงตาข้างซ้ายของเจ้าตัว
นี่มันเรื่องตลกอะไรกันแน่…
“นายเป็นใครเนี่ย ทำไมไม่พูดอะไรซักอย่าง” แม้แต่เสียงเล็กที่กำลังเอ็ดเขาด้วยความไม่พอใจแบบนั้น
มันจะมีเรื่องบังเอิญแบบนี้เกิดขึ้นได้ด้วยงั้นหรือ…
“เธอยังไม่บรรลุนิติภาวะเลย ทำไมถึงมาทำงานแบบนี้” แต่ประโยคแรกที่ชายหนุ่มเลือกที่จะเปิดบทสนทนาออกไปกลายเป็นสิ่งนี้ ไม่คาดคิดว่าจะได้มาพบกันอีกครั้ง แถมยังเป็นสถานที่อโคจรอีกต่างหาก
ไม่รู้หรอกว่าฟ้าดินตั้งใจหรือไม่… แต่โดฟลามิงโก้คิดว่านี่คงเป็นโอกาสของเขาแล้ว
“ไม่ใช่ซักหน่อย ฉันมาช่วยงานเอสต่างหาก!” ใบหน้านิ่วคิ้วขมวดที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน มองดูแล้วก็น่าตลกดีเหมือนกัน ชายหนุ่มยกยิ้มให้กับท่าทางเหล่านั้น
ฟังอย่างไรก็ไม่ได้ทำให้สถานะของตัวเองดีขึ้นเลยไม่ใช่หรือไง แล้ว ‘เอส’ ที่ว่านั่นก็ใครไม่รู้
“ฉันมีงานที่ดีกว่านี้ให้เธอทำ… สนใจไหม บ้านฉันทำโรงงานขนมหวานนะ”
เห็นการชักชวนอย่างไม่น่าไว้ใจของคนตรงหน้า เด็กหนุ่มก็ได้แต่ย่นคิ้วด้วยความไม่พอใจ ครั้งนี้เขามาช่วยงานพี่ชายตัวเองจริงๆ อย่างที่ปากว่า แถมยังได้รับการป้อนข้อมูลมาจากปู่ด้วยว่าคนที่ชื่อ ‘ดองกิโฮเต้’ เป็นคนไม่ดี เป็นผู้ต้องสงสัยด้วยอีกต่างหาก
“ไม่เอาหรอก นายมันคนนิสัยไม่ดี แถมมีธุรกิจสีเทาอีก!”
จะว่าเป็นคนเถรตรงหรือซื่อบื้อดี โดฟลามิงโก้หลุดหัวเราะออกมาจากประโยคนั้นของเด็กหนุ่มอย่างเลี่ยงไม่ได้
“โห รู้ละเอียดขนาดนั้นเชียว ใครส่งเธอมากันล่ะเด็กน้อย” ดูท่าว่าเขาจะประมาทคนตัวเล็กไม่ได้แล้วสิ
เสียงไซเรนตำรวจเป็นสิ่งดึงความสนใจของคนทั้งคู่ให้หันไปมอง รถตำรวจหลายคันกำลังจอดเทียบลงตรงหน้าสถานบันเทิง ก่อนที่ร่างสูงของชายหนุ่มคนหนึ่งจะตรงมายังพวกเขา เขาเป็นชายอายุประมาณยี่สิบปีต้นๆ สวมเครื่องแบบตำรวจเต็มยศ ผมหยักศกสีดำถูกปล่อยลงด้วยความยาวระต้นคอ
“เขาเป็นคนของผมเอง” ใบหน้าคมคายนี้ไม่ว่าใครต่างก็รู้จักกันดี เขาคือ ‘โปรโตกัส ดี เอส’ ตำรวจสืบสวนมือดีที่มีอัตราการปิดคดีได้สูงที่สุดในสำนัก เจ้าตัวก้มหัวทักทายโดฟลามิงโก้เล็กน้อยตามมารยาท
“นั่นลูฟี่น้องชายผม ไม่ใช่เด็กบริการอย่างที่คุณเข้าใจ”
เด็กหนุ่มที่เป็นหัวข้อสนทนาเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งไปหลบหลังพี่ชายตัวเองอย่างไม่ลังเล ซ้ำยังไม่วายแลบลิ้นให้คนอายุมากกว่าเพราะรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าด้วย เจ้าของตระกูลโด่งดังเพียงกลั้วหัวเราะในลำคอ เขายักไหล่ขึ้นเล็กน้อยเหมือนเป็นการบอกว่า ‘ช่วยไม่ได้นี่นะ’
“หลานชายของการ์ปนี่เอง โตขึ้นมากขนาดนี้แล้วหรอ” ประโยคนั้นส่งให้เจ้าของชื่อลูฟี่ได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ
เขาเคยเจอผู้ชายตัวสูงปี๊ดคนนี้ที่ไหนมาก่อนด้วยหรอ…
“คุณเองก็ยังไปไหนไม่ได้ ช่วยให้ความร่วมมือกับตำรวจด้วย”
เรื่องราวทั้งหมดได้คลี่คลายลงเมื่อกำลังตำรวจกรูกันเข้าไปในสถานบันเทิง ก่อนออกหมายจับผู้ต้องหาที่ทำธุรกิจค้ามนุษย์ โดยเฉพาะเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เจ้าของสถานเริงรมย์ถูกคุมตัวไปโรงพักตามระเบียบ ส่วนลูฟี่เป็นเพียงนกต่อไม่บรรลุนิติภาวะที่ถูกส่งมาช่วยสืบคดีเท่านั้น
“ฉันไม่น่าเชื่อใจนายเลย มีซักครั้งมั้ยที่แผนจะไม่ล่มก่อนฉันมาถึง”
คนเป็นพี่ดึงแก้มนุ่มของน้องชายก่อนยืดออกเพราะอดหมั่นไส้ไม่ได้ เจ้าน้องคนนี้ก็ดันชอบไปมีเรื่องกับคนอื่นไปทั่ว ถ้าโดฟลามิงโก้ไม่แยกออกมาก่อน แผนก็คงแตกแล้วว่าเป็นคนของตำรวจ ส่วนเด็กน้อยก็ทำได้เพียงตีมือพี่ชายตัวเองเพราะเจ็บ
น่าเสียดายที่ไม่อาจหาเบาะแสใดมาเล่นงานหัวหน้าตระกูลดองกิโฮเต้ได้ แม้เจ้าตัวจะเป็นหนึ่งในคนที่มาใช้บริการในสถานเริงรมย์แห่งนี้ แต่ก็ไม่มีหลักฐานว่าได้ซื้อบริการเด็กไม่บรรลุนิติภาวะด้วย เจ้าตัวจึงถูกปล่อยตัวกลับบ้านไปอย่างง่ายดาย
ถึงอย่างไรลูฟี่ก็ยังไม่อาจปักใจเชื่อได้ว่าผู้ชายคนนี้มีประวัติใสสะอาด
ถ้าปู่บอกว่าเป็นคนไม่ดี แสดงว่าหมอนี่เป็นคนไม่ดีจริงๆ
ไม่รู้ทำไมแต่เด็กหนุ่มรู้สึกไม่ชอบใจเอาเสียเลย…
“อยู่ห่างจากหมอนั่นไว้ล่ะลูฟี่ เขาเป็นผู้ชายไม่น่าไว้ใจ” พอเห็นสีหน้าไม่พอใจจากเด็กน้อยที่เป็นเป้าหมาย โดฟลามิงโก้ก็ระบายยิ้มและทำท่าจะเดินเข้ามาใกล้ สบจังหวะกับที่นายตำรวจรรีบเอ่ยปากเตือนน้องชายของตนไว้ ลูฟี่พยักหน้าเข้าใจหงึกหงักโดยทันที
ผู้ชายคนนั้นสวมยูกาตะสีเข้ม แถมยังสวมแว่นหน้าตาประหลาดนั่นด้วยอีก
ทั้งที่ไม่เคยเจอมาก่อน แต่ทำไมกันนะ…
“นานเหมือนกันที่ไม่ได้คุยกับการ์ป จากวันนั้นตาแก่นั่นเป็นยังไงบ้างนะ” ใบหน้าคมยกยิ้มให้เด็กน้อยตรงหน้าเป็นการทักทายอีกครั้ง
“ฉันดันมีธุระกับเขาด้วยพอดีน่ะสิ”
แม้จะไม่ได้ชอบใจกับรอยยิ้มที่ดูเหมือนมีนัยยะอะไรแฝงอยู่ แต่ลูฟี่ก็ทำได้เพียงมองภาพคนตัวสูงที่ทำท่าโบกมือลา และเลือกที่จะตรงกลับไปยังรถยนต์ของตัวเองทั้งแบบนั้น
“น่าตลกนะ… โชคชะตากำหนดมาให้เราต้องพบกันอีกหลายครั้งเลยล่ะ”
ความคิดเห็น