★ One Piece 'short fanfiction All Luffy [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #46 : ◣Fanfic◥ [AllxLuffy] Candied dream : The pirate determine(1) (Part5)

Title: Candied dream : The pirate determine (1)

Pairing: All x Luffy
Rate: PG-13
Writer: PINKUHERO
Part: 5/20

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตำนานที่จะนำไปสู่ความเป็นอมตะชั่วนิรันดร์... 

สิ่งนั้นจะต้องแลกด้วยบางสิ่งที่มีราคาเทียมเท่ากัน 

เมื่อเวลาแห่งโชคชะตามาถึง... บุคคลผู้นั้นจะปรากฏ 

จงตัดสินใจ... เลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตนเอง 

 มีหลายสิ่งที่อยู่เหนือจินตนาการและไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้... ตั้งแต่ที่เด็กหนุ่มหลุดเข้ามาในสถานที่นี้

“ อ๊าาาาาา!! อย่าเข้ามานะ! ฉันกินไม่ได้นะเฟ้ยยย!! ” 

ที่สำคัญคือบางสิ่งที่ตัวป้อมๆ หน้าตาบ้องแบ๊วคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นทานุกิตรงหน้านี่... 

“ หยุดนะเจ้าทานุกิ! นายนั่นแหละหยุดวิ่งเดี๋ยวนี้เลย! ” 

“ ไม่ใช่ทานุกิเฟ้ย เรนเดียร์ต่างหาก! ” 

มันดันพูดได้ด้วยนี่สิ...! 

แต่แล้วไม่นานนักคนบ้าสองคนก็ต้องหยุดวิ่งลงแล้วนั่งหอบกับตัวเองด้วยสภาพหมดแรง คนหนึ่งคือเด็กหนุ่มในชุดกระโปรงที่หิวโซ กับเรนเดียร์ตัวน้อยที่ตกเป็นอาหารชั่วคราว ลูฟี่ไม่สามารถหาทางกลับไปยังปราสาทกุหลาบหลังนั้นได้อีกทั้งๆที่ท้องร้องประท้วงตลอดเวลา ทำได้แค่เดินเลาะป่าทึบนั้นมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมาพบกับหมู่บ้านเล็กๆ และทานุกิที่กำลังยืนเก็บสมุนไพรอยู่

“ เจ้าบ้านี่! บอกอยู่ว่าฉันกินไม่ได้ รอเดี๋ยวแล้วกัน จะเข้าไปเอาอะไรมาให้กิน ” เรนเดียร์ตัวน้อยเอ็ดคนหน้าหวาน ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินลับเข้าไปในบ้านไม้หลังเล็กของตัวเอง ลูฟี่ได้แต่มองตามไปด้วยความแปลกใจ... 

ทำไมถึงพูดได้กันนะ... 

“ มีแค่เท่านี้แหละนะ... นั่นก็ชิ้นสุดท้ายของอาทิตย์นี้แล้ว ” ไม่นานนักร่างนั้นก็เดินกลับมา มือเล็กยื่นขนมปังชิ้นหนึ่งให้ลูฟี่ เจ้าของดวงตากลมโตเลิกคิ้วขึ้นอย่างนึกแปลกใจ ไม่ได้รับขนมปังเข้ามาไว้ในมือแต่อย่างใด 

“ ทำไมล่ะ... นายไม่มีเงินหรอ ” ถามตรงประเด็น สิ่งมีชีวิตมีขนหนาเพียงแค่ส่ายหน้าเศร้าๆ ก่อนที่มือเล็กๆนั้นจะชี้ออกไปทางตะวันออกที่มีพื้นที่ติดทะเล บริเวณชายหาดมีบ้านคนขึ้นอยู่ประปราย และเรือขนาดใหญ่ที่มีเสากระโดงและผ้าใบระโยงระยางเทียบอยู่กับชายฝั่ง 

“ เพราะเจ้านั่นต่างหากล่ะ ” 

บนยอดกระโดงมีผ้าสีดำพาดด้วยลายหัวกระโหลกสีขาว พริ้วไหวไปตามลมทะเล ดวงตากลมโตสีดำสนิทมองตาม รูปแบบธงแบบนั้นเขาเคยเห็นมาบ้าง... 

“ โจรสลัดงั้นหรอ... ” 

เรนเดียร์ตัวน้อยเพียงแค่พยักหน้ารับเบาๆ ตั้งแต่ลูฟี่เข้ามาถึงที่หมู่บ้านนี้ครั้งแรกก็นึกแปลกใจขึ้นมาบ้างเหมือนกัน... เป็นหมู่บ้านเก่าๆที่ขนาดไม่ได้เล็กเลย ถึงอย่างนั้นที่นี่กลับเงียบเกินไป ไม่มีคนออกมาเดินเพล่นพล่านเหมือนที่หมู่บ้านปกติควรจะเป็น บ้างก็มีร่องรอยการต่อสู้ให้เห็นอยู่บ้างประปราย 

“ เจ้านั่นมักจะมาปล้นผลผลิตของชาวบ้านอยู่ตลอด แล้วอ้างเหตุผลว่าชาวเมืองที่นี่ไม่มีวันแก่เฒ่า ยังไงก็ไม่มีวันตาย ” 

“ ….. ” 

“ เจ้านั่นไม่ได้รู้อะไรเลย... ” 

บางประโยคที่กล่าวออกมายากเกินความเข้าใจของเด็กหนุ่ม แต่ความรู้สึกที่สื่อมาถึงก็ไม่ยากเกินจะทำให้ร่างนั้นหยัดยืนขึ้นมองกวางจมูกน้ำเงินตัวนั้นด้วยสายตาที่เหมือนจะแฝงอะไรบางอย่างเอาไว้ 

“ ฉันชื่อลูฟี่ ...นายชื่ออะไร ” 

“ ช็อปเปอร์... ” กวางพูดได้ตอบอย่างงงๆ แต่แล้วประโยคต่อมาพร้อมรอยยิ้มกว้างของลูฟี่ก็ทำให้เขาต้องร้องเหวอออกมาด้วยสีหน้าตกใจอย่างสุดขีด 

“ งั้นช็อปเปอร์ เราไปปล้นเสบียงของเจ้าพวกนั้นกันเถอะ! ชิชิ ” 

“ หา... !? ” 

“ นี่ๆๆ มันจะดีงั้นหรอลูฟี่ นายก็รู้ว่าเจ้าพวกนี้ไม่ธรรมดา ” 

“ ช่างมันเถอะน่า... พวกนี้ก็ขโมยของกินจากพวกนายเหมือนกัน ...ถ้าฉันขโมยจากพวกมัน ฉันก็ไม่ผิด! ” อยากจะพูดเหลือเกินว่าสิ่งที่กวางตัวน้อยกำลังสื่อถึงเด็กหนุ่มที่กำลังบุกมายังห้องเสบียงของโจรสลัดและคุ้ยของจนเละเทะตอนนี้ไม่ใช่เรื่องนี้ ไปเอาตรรกะไหนมาคิดเนี่ย... 

“ เร็วเข้าช็อปเปอร์ นายรีบเอาของกินใส่กระสอบเดี๋ยวนี้เลย ถ้าเกิดอะไรขึ้นฉันจะเตะก้นเจ้าพวกนั้นเอง ” 

ปากก็พูดไปพร้อมมือที่คว้าแอปเปิลเข้าปาก ช็อปเปอร์เพียงแค่พยักหน้ารับเร็วๆแล้วคว้าอาหารเข้ากระสอบที่พกติดตัวมาด้วยให้มากที่สุด เขามั่นใจว่าอีกไม่นานเจ้าพวกโจรสลัดต้องรู้ตัวแน่ๆ แต่เวลานี้เขาต้องไว้ใจเด็กหนุ่มคนนี้ไว้ก่อน ...เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าในเวลาอันสั้นแค่นี้ทำไมจึงได้รู้สึกไว้ใจลูฟี่มากขนาดนี้กัน 

ปังๆๆ!! 

แต่ไม่นานนักเสียงโครมครามก็ดังมาจากภายนอกเหมือนดังที่คาดไว้ เสียงฝีเท้าหนักๆของหลายๆคนกำลังตรงมายังห้องเสบียง ทางเดียวที่จะออกไปได้คือช่องระบายอากาศเล็กๆที่จะพาไปสู่ชายหาดเท่านั้น 

“ ลูฟี่ เร็วเข้า— ” 

ปัง!! 

พูดไม่ทันขาดคำ ประตูของห้องเสบียงก็ถูกผลักออกจนติดผนัง ปรากฏสีหน้าตกใจของผุ้กรุกทั้งสองคนขึ้นมาทันที ผู้มาใหม่เป็นผู้ชายร่างใหญ่มีเครื่องหมายการค้าว่าเป็นโจรสลัดแปะอยู่บนหน้าชัดเจน ในมือมีสิ่งที่สามารถยิงลูกตะกั่วความเร็วสูงออกมาได้ 

“ หนีไปซะช็อปเปอร์ ” เสียงเล็กบอกนิ่งๆ ก่อนที่ใบหน้าหวานนั้นจะเปลี่ยนเป็นความจริงจังขึ้นมา ข้อมือเล็กถูกชายผู้มาใหม่คว้าเอาไว้แทบจะทันที 

“ เจ้าหนู...! มากับข้าเดี๋ยวนี้ ” แรงกระชากกับมือหนักๆนั่นทำให้ใบหน้าหวานต้องเบ้เข้าหากันด้วยความเจ็บปวด เรนเดียร์จมูกน้ำเงินเริ่มหน้าซีด ดวงตากลมใสนั้นเริ่มมีน้ำตาคลอเต็มหน่วย 

“ ลูฟี่! แต่นาย...นาย— ” 

“ ไปซะช็อปเปอร์! ” ลูฟี่ตะโกนไล่เมื่อโจรหน้าโหดตรงหน้ากำลังเรียกพวกอีกคนให้เข้ามาจับเพื่อนตัวน้อย มือเล็กของกวางยืนสองขาสั่นระรัวด้วยความรู้สึกกลัว น้ำตาเป็นสายอาบใบหน้าขนนั้น ก่อนที่เขาจะตัดสินใจกระโดดออกไปทางช่องระบายอากาศนั้นพร้อมใบหน้าเจ็บปวด 

“ สัญญานะ! ว่านายจะต้องไม่เป็นอะไร! ” 

“ อ้ากกกกก!! ”