★ One Piece 'short fanfiction All Luffy [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #39 : ◣Fanfic◥ [ZoroxLuffy] Wha! It was just illusion wall X) (Part5)

Title: Wha! It was just illusion wall X)

Pairing: Zoro x Luffy
Rate: PG-13
Writer: PINKUHERO
Part: 5/6

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

บางทีก็เผลอหงุดหงิดกับเจ้านั่นไปอย่างไม่มีเหตุผลอีกนั่นแหละ...

การกระทำแปลกๆที่พลอยทำให้คิดเข้าข้างตัวเอง

นี่นายกำลังแกล้งให้ฉันบ้าไปเองคนเดียวอยู่หรือไง...

            เพราะเจ้าคิ้วม้วนที่ยังคงนั่งทำหน้าไม่รู้เรื่องอะไร บอกลูฟี่มาอีกที... เขากับเพื่อนสนิทตัวเล็กจึงต้องมาโดนลงโทษข้อหาเข้าห้องเรียนช้ากันทั้งคู่ 

ไหนว่าอาจารย์จะเข้าสอนช้า... แล้วที่ยืนทำหน้าโหดอยู่หน้าห้องนั่นใคร 

            สมาธิอะไรก็ไม่มีจะเรียน จนกระทั่งนั่งเนือยให้เวลามันผ่านไปเรื่อยๆจนถึงคาบพักกลางวัน กลุ่มเพื่อนของโซโลก็พากันอพยพพลพรรคขึ้นไปกินข้าวบนดาดฟ้า  แต่ดูเหมือนจะพากันมีภาระงานที่ต้องไปสะสางกันทั้งหมด จึงเหลือเพียงโซโลกับลูฟี่ที่ยังคงนั่งพิงอยู่กับผนังห้องเก็บของบนชั้นนี้เท่านั้น 

            เป็นวันที่ลมโกรกและบรรยากาศน่านอนอย่างเหลือเชื่อ ถ้าตอนนี้ไม่มีเสียงเล็กๆมาคอยชวนคุย เขาคงจะเผลอหลับไปแล้วหลายตลบ 

            เรื่องของประธานนักเรียนหญิงคนนั้นถูกยกขึ้นมาถามด้วยความแปลกใจจากร่างบางข้างๆ ...ปกติลูฟี่ก็ไม่ใช่คนที่จะจุกจิกอะไรกับเรื่องส่วนตัวของคนอื่นนักหรอก... 

ยกเว้นเพื่อนสนิทแบบเขาไว้ซักคนก็แล้วกัน...

" หือ... เหมือนพี่สาวนายเด๊ะเลยหรอ " เสียงใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับใบหน้าสนใจเล็กน้อย ลูฟี่ขยับตัวเข้ามาฟังให้ใกล้กับโซโลมากขึ้น ยกมือทั้งสองข้างขึ้นพาดหลังท้ายทอย เหยียดขาทั้งสองข้างไปด้านหน้า วางหมวกฟางใบที่พกติดตัวตลอดเวลาไว้บนตัก

" อืม... เหมือนกันอย่างกับออกมาจากพิมพ์เดียวกันเลยล่ะ "

จริงสิ...

ลูฟี่ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่หลังจากที่คุอินะตายไปแล้ว คงเคยได้ยินเพียงชื่อและเรื่องเล่าจากปากเขาเท่านั้น...

 " คุอินะหรอ...? ดูเหมือนว่าเธอจะสำคัญกับนายมากเลยสินะ "

            ดวงตากลมโตคู่นั้นจ้องมายังใบหน้าของเขาอย่างนิ่งๆ อดทำให้โซโลรู้สึกเกร็งๆขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้ กลายเป็นประเด็นสนใจของหมอนี่ไปได้ยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน 

" อืม.. อาจจะเป็นแบบนั้นล่ะมั๊ง " 

            คุอินะเป็นเหมือนคู่แข่งกับพี่น้องไปในคนๆเดียวกัน... ถึงจะมีเป้าหมายที่ดูเพ้อฝันในวัยเด็ก แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นก็ฝันอยากจะเป็นนักดาบมือหนึ่งให้ได้...

 พี่สาวคนนั้นสำคัญกับเขา ...เหมือนกับที่ลูฟี่เองก็เป็นคนสำคัญ

 ต่างกันเพียงในทางความหมายก็เท่านั้น...

" แล้วยัยนั่นก็ดันมาหน้าเหมือนกับเปี๊ยบซะขนาดนั้น ...ฉันทำตัวลำบากชะมัด " 

            อดที่จะนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาไม่ได้ พร้อมกับถอนหายใจอย่างหน่ายใจ สายตาคู่คมหรี่ลงเล็กน้อย เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ แต่คราวนี้เสียงตอบรับจากเพื่อนตัวเล็กก็กลับเงียบไปเฉยๆ ...เปลี่ยนเป็นเสียงหายใจสม่ำเสมอที่ลองเงี่ยหูฟังซักนิดก็จะได้ยิน

...หันไปมองก็เจอลูฟี่ที่กำลังนอนหลับ โดยยกหมวกฟางขึ้นมาปิดหน้า แผ่นอกบางขยับขึ้นลงเป็นจังหวะคงที่

" นี่นายไม่ได้ฟังเลยนี่หว่า... "

ก็เพราะสมาธิสั้น ทนฟังอะไรได้ไม่นานก็จะเลิกสนใจแล้ว...

ลูฟี่ยกแขนบอบบางของตนขึ้นมาปัดๆแบบคนไม่มีแรงเหมือนพยายามตอบรับ เสียงเล็กงัวเงียอู้อี้ในลำคอ...

" หนวกหูน่าโซโล... ไม่เห็นจะน่าฟังซักหน่อย "

ตอบกลับมาเพียงแค่นั้น... ก่อนที่ร่างนั้นจะเข้าสู่ห้วงนิทราโดยสมบูรณ์ไปจนหมดช่วงเวลาพักกลางวัน...

            เหตุการณ์มักจะเกิดขึ้นแบบนี้ทุกๆช่วงเย็นหลังเลิกเรียน จะต่างออกไปก็ตรงครั้งนี้ ที่ลูฟี่โดนรุกเข้าหาอย่างรวดเร็วมากจนคนตัวเล็กเตรียมใจไม่ทัน...

             ชายร่างสูงในชุดนักกีฬาของโรงเรียนยืนดักอยู่หน้าประตู พอเซ็นเซอร์ตรวจจับพบร่างที่กำลังค้นหา คนผมแดงก็ไม่รีรอที่จะคว้าร่างบอบบางนั้นเข้ามาในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว โดยไม่มีการเอ่ยคำพูดคำจาใดๆทั้งสิ้น

 " เหวอ... อะไรเนี่ย! "

             ตั้งการ์ดเตรียมพร้อมในท่าสู้ ดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนนั้น แต่พอเงยหน้ามองเจ้าของอ้อมแขนแกร่ง ลูฟี่ก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ ส่วนพ่อองครักษ์ที่เดินตามหลังมาก็ทำได้เพียงแผ่รังสีอาฆาต เตรียมเข้าไปยื้อยุดฉุดกระชากด้วยคน

" คิดถึงชะมัดเลย ...เจ้าหนู " ใบหน้าโหดเผยรอยยิ้มที่มุมปาก บรรดาผองเพื่อนของคนตัวเล็กที่เดินกลับด้วยกันพากันรีบเบี่ยงฝีเท้าออกไปทางอื่นทื่อๆเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ...ทิ้งให้บริเวณนี้เหลือเพียงโจทก์เก่าที่เคยมีคดีด้วยกัน

             ความรู้สึกนุ่มนิ่มที่สัมผัสได้จากคนน่ารักตรงหน้าอดทำให้ชายร่างใหญ่ขยับยิ้มกว้างกว่าเดิมไม่ได้ ...คนบ้าอะไรตัวนิ่มชะมัด อยากได้โว้ยยยย

" หา...ฉันก็อายุเท่านายหรอกน่า! "

             พอโดนเรียกว่าเจ้าหนูเข้าหน่อยก็รีบย่นคิ้วเข้าหากัน แกะมือเหนียวๆแล้วผลักร่างสูงใหญ่นั้นออกให้พ้นจากตัว ...แต่ไม่ทันไรก็โดนนักกีฬาบาสเก็ตบอลอีกคนคว้าเข้าไปกอดคอต่อ จนเซไปชนกับแผงอกของอีกฝ่าย

" ไง วันนี้สนใจไปกินข้าวเย็นกับฉันหรือเปล่า ...หรือนายจะเรียกว่าเดทก็ได้นะฉันไม่ว่า " พอได้โอกาส คนผิวแทนก็รีบหยอดคำชวนที่แสนจะชวนให้เขินขึ้นมา

 เว้นเสียแต่ว่าคนตัวเล็กตรงหน้าจะโฟกัสแค่เพียงประโยคแรกก็เท่านั้น...

 " หือ.. เลี้ยงมั๊ยอะ! " ดวงตากลมโตขึ้นประกายวิบวับ ทำหน้าตื่นเต้นปนเคลิ้มออกไปอย่างไม่ปกปิด ทิ้งไว้ก็เพียงความรู้สึกขัดใจให้กับเพื่อนสนิทที่ยังคงทำได้แค่ยืนมองเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่เฉยๆเหมือนเคย

             เป็นแบบนี้ทุกที... เลิกเดินตามก้นคนอื่นไปง่ายๆแบบนี้ซักที อาการของเจ้านั่นก็ออกจะแสดงออกชัดเจนขนาดนี้แล้ว...รู้สึกตัวซักทีสิ

            ครั้นพอคิดจะเดินเข้าไปกระชากตัวบางๆนั่นออกมา อยู่ๆก็มีเสียงหวานแบบผู้หญิงดังขึ้นมาขัดจังหวะ ปลายเท้าของผู้มาใหม่รีบสับฉับเข้ามา บนต้นแขนมีปลอกแขนสภานักเรียนสีแดงกลัดเอาไว้อยู่

 " พวกคุณที่อยู่ตรงนั้นกรุณาแต่งตัวให้ถูกระเบียบด้วยค่ะ! "

 ประธานนักเรียนหญิงคนใหม่...

 " ผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว... "

             คนผมเขียวบ่นออกมาเบาๆ ก่อนจะพ่นลมหายใจ ในตอนที่สถานการณ์กำลังวุ่นวาย ทำไมจะต้องมีเธอคนนี้เข้ามาทำให้เรื่องมันยิ่งวุ่นวายไปกว่าเดิมทุกที

" ตอนนี้พวกคุณอยู่ในรั้วโรงเรียน ช่วยรักษากฎระเบียบกันด้วยค่ะ " ปลายเท้าของหญิงสาวเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าโซโล ยกมือขึ้นดันแว่นสีแดงของตัวเองเข้าไป แล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ ทั้งเขากับลูฟี่ต่างก็พากันเสื้อหลุดลุ่ยออกนอกกางเกงทั้งคู่...

            ดวงตาคู่สวยของประธานนักเรียนเลื่อนไปเห็นอีกสามร่างที่ยืนอยู่ข้างหลังโซโล ชายร่างใหญ่สองคนที่พยายามยื้อแย่งเด็กหนุ่มตัวเล็กๆไปมา แขนแกร่งที่วางโอบไหล่บางเกินกว่าผู้ชายของคนๆนั้นซะแน่น

 ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่า... เด็กคนนั้นกำลังถูกลวนลาม

 " ไม่ทราบว่าตรงนี้กำลังมีปัญหาอะไรกันอยู่หรือเปล่าคะ " มองไปด้วยแววตาสงสัย แต่กลับเป็นลูฟี่เองที่ค่อยๆแกะมือของนักกีฬาสองคนนั้นออก แล้วดันร่างตัวเองออกมาอีกรอบ ...เสียงใสๆอยู่ๆก็เอ่ยขึ้นเสียงดัง

" โซโล ...ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้ฉันจะไปกินข้าวกับเจ้าพวกนี้นะ "

 
กลีบปากบางเผยรอยยิ้มสดใสจนตาหยีไปด้วย เรียกให้ร่างสูงอีกสองคนเผยรอยยิ้มขึ้นมาตามอย่างช่วยไม่ได้...

" เห..จริงหรอเนี่ย " 

            คนผิวแทนผู้สวมหมวกขนสัตว์ยกยิ้มพอใจ รวมไปถึงชายผมแดงที่กำลังกลั้วหัวเราะในลำคอ เหยียดยิ้มเย้ยให้คนเป็นเพื่อนสนิทที่วันนี้แพ้ไปเต็มประตู

" เฮ้..เดี๋ยวสิลูฟี่!! "

             ไม่มีเวลาได้ทันห้ามไว้ ปลายเท้าของร่างเล็กๆนั้นก็เดินออกไปแล้ว เสียงคุยจ้อสนุกสนานดังขึ้นมาเป็นแบ็คกราวน์ให้ได้ยินมาแต่ไกล

 ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้... ถึงจะพอรู้อยู่แก่ใจว่าระดับคนอย่างลูฟี่  แค่ของกินนิดๆหน่อยๆ ก็ยอมเดินตามไปด้วยแล้ว...

 แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ รอยยิ้มของลูฟี่ ...มันทำให้รู้สึกว่ามีอะไรที่มันไม่ใช่

นายกำลังท้าทายฉันอีกแล้วนะ... ถึงแม้ฉันจะไม่รู้ว่านายจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม

ความรู้สึกไม่ชอบมาพากลสั้นๆในตอนนั้น ไม่ได้คิดไปเอง... มันมีอะไรแปลกๆ


และชวนให้รู้สึกหงุดหงิด...

             ช่วงเวลาไม่นานก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะเดินเข้ามา โซโลรู้สึกได้ถึงลูฟี่ที่เลื่อนสายตามาหยุดตรงกับเขาโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ มันเป็นความนิ่ง... มากเสียจนโซโลก็รู้สึกได้ แต่ไม่อาจตีความหมายได้ว่านั่นหมายถึงอะไร...

เพิ่งจะเคยเห็นลูฟี่จ้องเขานิ่งๆนานๆ ก็ครั้งแรก...

            ตัดสินใจหันไปพูดกับคู่กรณีที่ยืนอยู่ด้านหลัง เขาเพียงแค่รู้สึกว่าจะต้องตามลูฟี่ไป เพราะเป็นคนๆนี้ถึงได้ต้องคอยเป็นห่วง... โดยเฉพาะการปล่อยให้ไปกับสองคนนั้นตามลำพัง

" ม..มีอะไรไม่ทราบคะ " ฝ่ายหญิงที่อยู่ๆก็โดนจ้องกลับมาทำท่าทางระมัดระวังตัวมากขึ้น 

            ผู้หญิงคนนี้... ตั้งแต่ตอนที่เจอกันครั้งแรกก็จ้องจะจับผิดเขาอยู่ตลอด ก็ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอกว่าเขาดูน่าจับเข้าฝ่ายปกครองขนาดไหนกัน

 ผู้หญิงที่หน้าเหมือนพี่สาว ...เหมือนแม้กระทั่งนิสัยชอบเข้มงวดกับคนอื่นแบบนี้

             มือหนาเลื่อนไปจับไหล่ของคนตรงหน้า แล้วเลือกที่จะยืนจ้องหน้าประธานนักเรียนนิ่งๆ นั่นทำให้ปฏิกิริยาตอบรับจากอีกฝ่ายกลายเป็นสีหน้าที่ซับสีระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย

 

ไม่ได้คิดไปเองจริงๆด้วย... บางทีการที่เธอคนนี้เข้ามาข้องแวะกับเขาบ่อยๆ อาจจะมีเบื้องหลังอะไรมากกว่าที่คิด

เขาจะเสียเวลาไปมากกว่านี้ไม่ได้ ...โซโลมีคนที่ตัวเองกำลังมั่นใจ ว่าคนๆนั้นได้กุมหัวใจของเขาไว้แล้ว ...แม้บางทีเจ้านั่นอาจจะไม่ได้รู้ตัวอะไรเลย แต่เขาถอนตัวขึ้นไปไม่ทันแล้ว...

ตัวเลือกได้ถูกกำหนดเอาไว้ตั้งแต่แรก...

" นี่ฟังนะ... ฉันไม่ได้อยากจะเสียเวลามาทะเลาะกันกับเธอเลย " ว่าพร้อมถอนหายใจหนักๆ ตัดสินใจแล้วว่า ต่อให้เป็นประโยคที่จะทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายก็ตาม ก็จะพูดออกไป

" ..... "

" เลิกยุ่งกับฉันซักทีจะได้มั๊ย " ร่างสูงเอ่ยประโยคนั้น ก่อนจะก้าวออกมาโดยไม่ได้หันกลับไปสนใจภาพเบื้องหลังอีก...

เธอคนนี้คือต้นเหตุของความรู้สึกที่แปลกไป...

...ที่โซโลสัมผัสได้จากตัวของลูฟี่

            ความสัมพันธ์แบบเพื่อนสนิท ...ก็เป็นเหมือนกับเชือก หรืออาจจะเป็นโซ่เหล็กกล้าเสียด้วยซ้ำ มันเข้ามามัดตัวเขาเอาไว้ ไม่ให้ขยับเกินเลยความสัมพันธ์ไปมากกว่านี้...

            สำหรับตัวเขา... ลูฟี่ก็เหมือนแสงสว่างเล็กๆ เป็นเหมือนกับความอบอุ่นที่ค่อยๆเข้ามาละลายความมืดในใจของเขาออกไปตั้งแต่เจอกันครั้งแรก... จำไม่ได้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่คนๆนี้กลายเป็นคนสำคัญของตัวเองไปแล้ว...

             เดินออกมาตามทางเรื่อยๆ ทางที่คิดว่าน่าจะสามารถหาร่างเล็กๆนั่นเจอได้ ไม่รู้หรอกว่าเจ้าพวกนั้นจะพาลูฟี่ไปกินข้าวที่ร้านไหน แต่จะรีบไปพาตัวกลับมาตอนนี้ หรือไม่ก็นั่งแจมไปด้วยทื่อๆแบบนั้นนั่นแหละ

            แต่พอจะก้าวเท้าเดินออกไปอีกหน่อย... ปลายเท้าทั้งคู่ของร่างสูงก็ต้องชะงักลงที่หน้าสนามบาสเก็ตบอลสาธารณะ พื้นที่กว้างที่ล้อมรอบไปด้วยตาข่ายเหล็กทรงสูง มีร่างหนึ่งกำลังยืนกอดอกพิงอยู่ โดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ

 น่าแปลกใจ...

 ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะ...

 " หือ... ผู้หญิงคนนั้นล่ะ "

ลูฟี่...

" ไม่รู้สิ... แต่ดูท่าฉันคงจะทำให้เธอไม่ชอบขี้หน้าซะแล้วล่ะ "

ทำไมถึงไม่ไปกับคนพวกนั้น... ทำไมถึงมายืนรอฉันอยู่ตรงนี้

 " งั้นหรอ... "

            ร่างบอบบางนั้นเดินเข้ามาขนาบข้างกับโซโล ปลายเท้าหมุนเปลี่ยนไปยังทางกลับบ้าน ...และมันมักจะเป็นแบบนี้ทุกวัน บนทางเดินที่มีร่างของคนสองคนเดินด้วยกัน...

" แล้วนายล่ะ... ไม่ไปกินข้าวกับเจ้าพวกนั้นแล้วหรือไง " หันไปถามเรื่องที่กำลังสงสัย เห็นเพียงแต่ร่างบางที่ทำสีหน้าเรียบสนิท ...เดาอารมณ์ยาก วันนี้คนๆนี้จะทำตัวให้รู้สึกว่าเดาอารมณ์ยากเกินไปแล้ว...

ลูฟี่ยักไหล่ทั้งสองข้างขึ้นเบาๆ ก่อนจะเอ่ยคำตอบที่ทำให้โซโลยิ่งไม่เข้าใจระบบความคิดของคนตัวเล็กมากขึ้นไปอีก...

" ไม่เอาล่ะ ...ฉันก็แค่รู้สึกว่าไม่อยากไปแล้วก็เท่านั้น "

ก็มีบ้างบางครั้งที่ฉันไม่เข้าใจการกระทำแปลกๆของนาย

 แต่ถึงอย่างนั้น... นั่นมันกำลังหมายความแบบที่ฉันกำลังคิดอยู่หรือเปล่า

 

    

ตอนนี้บททำร้ายทาชิกิซะเหลือเกิน ขออภัยด้วยนะคะT___T 

โซโลพูดจาโหดร้ายจริงๆ//ตบตี

ลูฟี่เริ่มตบะแตกแล้ว รู้สึกตัวได้แล้วหรือยังนะ ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้โซโลซื่อบื้อ(?)แปลกๆ







 

TB