ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ★ One Piece 'short fanfiction All Luffy [Yaoi]

    ลำดับตอนที่ #30 : ◣Fanfic◥ [LawxLuffy] Hey! you are my cutie code =) (Part7)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.87K
      57
      14 มิ.ย. 65


    Title: Hey! you are my cutie code =)
    Pairing: Law x Luffy
    Rate: PG-13
    Writer: PINKUHERO
    Part: 7/9

    -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



















                  

     โอเค... ตอนนี้ทุกอย่างพร้อมแล้ว เตรียมตัวเริ่มแผน

      

    อันดับแรก... เจ้าเด็กนั่นเลิกเรียนตอนบ่ายสาม ...ไม่แวะที่อื่น ...และวันนี้น่าจะตรงกลับบ้านเลย ส่วนพี่ชายกับเจ้าคนหัวเขียวๆติดอยู่ชมรมช่วงเย็น ได้โอกาสที่เขาจะต้องทำอะไรซักอย่างให้ได้... 

     

    อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นสตอล์กเกอร์ไปซะแล้ว... 

     

    คนตัวสูงกำลังดักรออยู่ที่ทางกลับบ้านของลูฟี่ ดวงตาคมกริบจ้องไปที่ประตูโรงเรียนไม่วางสายตาจนนักเรียนรอบข้างที่กำลังเดินกลับเหมือนกันรู้สึกระแวงแปลกๆ ...แต่เรื่องนั้นเขาสนที่ไหนกันล่ะ ...เพราะอีกซักพักเด็กน่ารักคนนั้นก็จะเดินออกมาแล้ว 

     

    ร่างเล็กๆสะพายกระเป๋านักเรียนที่ไหล่ข้างขวา หมวกฟางใบเดิมถูกสวมอยู่บนศีรษะ ส่วนมือข้างที่ว่างก็กำลังถืออมยิ้มอันเล็กๆที่ดูท่าคงจะกินมาได้ซักพักแล้ว ร่างนั้นกำลังเดินเข้ามาทางนี้เรื่อยๆ ผ่านประตูโรงเรียนและบ้านสองหลังที่ตั้งอยู่ไม่ห่าง... 

     

    มาแล้ว... เข้ามาในระยะที่กำหนดแล้ว... 

     

    เวลาเนียนได้เริ่มขึ้น...! 

     

    ปลายเท้าของคนตัวสูงค่อยๆขยับออกมาจากหลังเสาไฟฟ้าที่ช่วยอำพรางตัว ไหลรวมเข้าไปกับฝูงชนที่กำลังกลับทางเดียวกัน กระเป๋าใส่ดาบขนาดไม่ธรรมดากับหมวกขนสัตว์ที่อยู่บนหัวของเขาดูจะเป็นจุดสนใจในคนหมู่มากไม่น้อย ...ที่เหลือก็รอแค่ว่าใครอีกคนจะสังเกตเห็นก็เท่านั้น 

     

    ถึงจะคิดแบบนั้นก็เถอะ... 

     

    ช่วยสังเกตเห็นฉันซักทีสิเจ้าหมวกฟาง...! 

     

    ใบหน้าคมคายมีเหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นมา หัวใจเต้นระส่ำอย่างไม่เป็นจังหวะ... ความรู้สึกมันตื่นเต้นเหมือนกับกำลังลุ้นรางวัลที่หนึ่ง และเหมือนความพยายามของเขามันจะยังไม่สูญสิ้นไป เมื่อลอว์พลันได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นมา... 

     

    “ โฮ่ยยยยยโทราโอะนั่นนายใช่หรือเปล่าาาา ” เสียงเล็กๆน่ารักๆที่เขาคุ้นเคย ...ใช่เลยแบบนั้นคนๆนั้นสังเกตเห็นเขาแล้ว แต่หากจะหันกลับไปทันทีมันก็จะดูมีพิรุธจนเกินไป 

     

    ...ต้องเนียนทำเป็นไม่ได้ยินไปก่อน 

     

    “ ...โฮ่ยยยย โทราโอะฉันเองไงฉันเอง! ” 

     

    เสียงปลายเท้าที่กำลังตรงมาทางคนตัวสูงดังขึ้นไม่ห่าง พร้อมกับร่างของลูฟี่ที่โบกมือเรียกคนเป็นรุ่นพี่ด้วยท่าทางเหมือนคนกำลังดีใจ ...ครั้นเขาจะไม่หันไปตอบมันก็ออกจะใจร้ายกับเด็กน่ารักคนนั้นเกินไป 

     

    “ นาย... หมวกฟาง ? ” ใบหน้าคมคายหันกลับไปมองคนตัวเล็กนิ่งๆ สีหน้าแสดงความตกใจบ้างพอเป็นพิธี...(?) 

     

    ภารกิจเป็นอันเสร็จสิ้น... ได้เดินกลับบ้านกับรุ่นน้องคนนี้แบบเนียนๆซักที... 

     

    เสียงทุ้มหัวเราะออกมาผ่านลำคอด้วยความพอใจ... 

     

    “ ..เจอกันอีกแล้ว เอ่อ...กลับด้วยกันมั๊ย ” ร่างเล็กหยุดลงตรงหน้าของคนเป็นรุ่นพี่ บนใบหน้าหวานปรากฏรอยยิ้มบางๆที่คนมองรู้สึกเหมือนกำเดาจะพุ่ง 

     

    “ เอาสิ...” 

     

    ...ไม่อย่างนั้นจะลงทุนทำขนาดนี้ไปทำไม 

     

    ปลายเท้าของลูฟี่หยุดลงข้างๆร่างของลอว์ ก่อนที่ทั้งสองคนจะเริ่มก้าวออกไปพร้อมกัน ใบหน้าหวานเอาแต่ก้มมองพื้นด้านล่าง และหมวกฟางใบนั้นที่ปีกของมันกว้างพอที่จะบังสีหน้าของคนตัวเล็กจากมุมสูงได้จนหมด 

     

    ดูตั้งใจกินอมยิ้มมากเกินไปจนบทสนทนาระหว่างคนสองคนกลายเป็นความเงียบ... จนคนเป็นพี่รหัสสังเกตได้ 

     

    “ หลังจากนี้ไป... เดินกลับด้วยกันทุกวันเลยมั๊ย ” 

     

    เสียงใสดังขึ้นทำลายความเงียบ ใบหน้าน่ารักเงยขึ้นมามองคนผิวแทนเหมือนกำลังรอคำตอบ ทำเอาคนตัวสูงรู้สึกแปลกใจขึ้นมาไม่น้อย ก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา 

     

    ...เด็กคนนี้ กำลังเอ่ยปากชวนเขาอยู่งั้นสิ ? 

     

    “ ก็เอาสิ... ” ไม่มีทางปฏิเสธอยู่แล้ว... 

     

    พร้อมๆกับรอยยิ้มของลูฟี่ที่ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากบาง ก่อนที่เจ้าตัวจะก้มหน้าลงไปอีกรอบ คนที่ควรจะพูดจ้ออย่างทุกวันอย่างเด็กคนนี้กลับเอาแต่เงียบอย่างผิดปกติ ...ท่าทางแปลกๆไปที่ทำให้คนตัวสูงรู้สึกใจสั่นแปลกๆ 

     

    ลูฟี่ไม่กล้าสบตากับคนตัวสูงตรงๆ.... ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แถมพอคนๆนั้นหันมาทีไร เสียงของเขามันก็พลอยจะสั่นไปด้วยทุกที บทสนทนาที่เคยมีมากมายในหัว ตอนนี้เหมือนกับโดนเสียงหัวใจที่เต้นแปลกๆของตัวเองดังขึ้นมากลบทั้งหมด... 

     

    ยังไม่ลืมไปหรอกนะ... ว่าเมื่อวานนี้เขาเพิ่งโดนคนๆนี้ชิงหอมแก้มไป 

     

    ตั้งแต่นั้นมาก็รู้สึกเหมือนตัวเองทำตัวไม่ถูกเลย... 

     

    “ ฉันจะรอรับนายอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน... เข้าใจแล้วนะ ” 

     

    “ เอ๊ะ..? ”

      

    เสียงทุ้มเอ่ยบอกข้อตกลงที่ตัวเองกำหนดขึ้นมาเองอย่างเสร็จสรรพ ร่างเล็กเงยหน้ามองด้วยความตกใจ ถึงจะบอกว่ากลับด้วยกันแต่ไม่ได้หมายความว่าจะต้องให้คนๆนี้มารอรับซักหน่อย... รอยยิ้มของรุ่นพี่ที่อยู่ๆก็รู้สึกว่ามันมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาดทำให้ใบหน้าเล็กขึ้นสีเรื่อๆขึ้นมาบนแก้มนิ่มทั้งสองข้าง 

     

    “ ชิชิชิชิ... ก็ได้อยู่หรอก ” 

     

    รอยยิ้มกว้างที่ส่งมาจากคนหน้าหวาน ทำเอาใบหน้าคมคายอดขึ้นสีไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้ ...วันนี้เด็กคนนั้นท่าทางแปลกๆ ใบหน้าที่ขึ้นสีเรื่อๆนั่น ความเงียบที่ผิดปกติ กับท่าทางหลบหน้าหลบตาที่ไม่เคยเห็นแบบนั้น ...มันชวนให้คิดอยู่ลึกๆ 

     

    ...ว่าบางที คนแบบเขาอาจจะพอมีโอกาสเข้าไปอยู่ในใจของคนๆนี้ได้บ้างซักนิด 

     

    แต่ว่ากว่าจะสะกิดให้รู้สึกตัวได้นี่... ก็ผ่านมานานจริงๆ 

     

    ความเงียบยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ในความรู้สึกของลูฟี่มันเป็นอะไรที่ชวนให้รู้สึกอึดอัดใจจริงๆ ...จะขุดอะไรมาคุย จะยกเรื่องไหนมาเล่า ในหัวตอนนี้มันก็ว่างไปหมดจนชวนให้รู้สึกหงุดหงิด แถมคนที่อยู่ข้างๆเขาก็ดันเป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้วยิ่งลำบากไปอีก... 

     

    เสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้งเหมือนกับสั่งได้... แต่คำพูดที่พูดออกมายิ่งทำให้ความเงียบของลูฟี่เพิ่มขึ้นไปอีก 

     

    “ นี่... ฉันถามอะไรหน่อยสิ... ฉันกับนาย พวกเรารู้จักกันในแบบไหน ” 

     

    ดวงตาคมสีนิลมองกลับไปยังคนตัวเล็กเหมือนต้องการคำตอบ แต่สิ่งที่ตอบเขากลับมามีเพียงความเงียบจากร่างบางเท่านั้น... 

     

    ลูฟี่สะดุ้งขึ้นอย่างไม่ได้ทันตั้งตัว... เขาไม่ได้ตอบลอว์กลับไป มือบอบบางยกขึ้นมาดึงปีกหมวกฟางของตัวเองลง หวังให้มันบิดบังใบหน้าของเขาตอนนี้ให้มิด ...ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป 

     

    เป็นคำถามที่ยากสำหรับลูฟี่... แบบไหนที่รู้จักกันงั้นหรอ... 

     

    คนรู้จักของเอส..? พวกพี่รหัส...? หรือคนที่มากินข้าวเที่ยงด้วยกันทุกวัน... 

     

    ก็ไม่น่าใช่... มันมีอะไรมากกว่านั้น 

     

    จะว่าเป็นเพื่อนกันมันก็.... 

     

    มันก็... 

     

    “ เป็นเพื่อนกันหรือเปล่า...? ” 

     

    “ ..ไม่ใช่! ” 

     

    เสียงของรุ่นพี่ที่ถามขึ้นเหมือนกับรู้สิ่งที่คนตัวเล็กคิดอยู่ทำเอาลูฟี่รีบปฏิเสธกลับไปแทบจะทันที พอรู้ตัว ดวงตากลมโตก็เบิกกว้างขึ้น รีบดึงหมวกลงมาบิดใบหน้าตัวเองอีกครั้ง... 

     

    บ้าจริง... ดันตอบไปทันทีซะอย่างงั้น 

     

    แต่นั่นมันก็เป็นความรู้สึกจริงๆของเขา... ลูฟี่คิดว่าตัวเองรู้จักคำจำกัดความของเพื่อนดี แต่ตอนนี้กำลังมีเรื่องที่คิดยังไงก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้อยู่... 

     

    เหตุการณ์วันที่เขาโดนนักเลงพวกนั้นลากไป พอโทราโอะเจอเขาแล้ว ทำไมถึงต้องกอด...? แล้วไหนจะเมื่อวานที่โดนหอมแก้มแบบงงๆนั่นอีก... 

     

    เพื่อนกันจำเป็นต้องทำแบบนี้ด้วยหรือเปล่า...? คิดว่ามันคงไม่ใช่... 

     

    “ แล้วเป็นแบบไหนกันล่ะ ? ” 

     

    คนตัวสูงยิงคำถามมาอีกครั้งเหมือนจงใจ... ใบหน้าคมคายปรากฏรอยยิ้มน้อยๆเหมือนกำลังอดดีใจไม่ได้ ท่าทางแปลกๆของเด็กน่ารักข้างๆทำให้เขากำลังรู้สึกเข้าข้างตัวเองอย่างสุดๆ 

     

    ถ้าหากมันพอเป็นไปได้... ก็อยากจะลองเชิงดูซักนิด... 

     

    สายตาคู่เดิมย้ายไปหยุดลงตรงที่มีร่างบางอยู่ข้างๆ แต่แล้วเขาก็ต้องแปลกใจ... ลูฟี่หายไปแล้ว...? 

     

    “ โหวววว... น่าอร่อยชะมัดลุง..ขอฉันไม้นึง! ” 

     

    เสียงเล็กดังเจื้อยแจ้วจากด้านหน้าที่มีควันโขมง อาคารพาณิชย์สูงสี่ชั้นที่มีชั้นล่างสุดเปิดร้านขายอาหารอยู่ ติดป้ายเครื่องหมายการค้า 'Niku Niku' ชัดเจน และร่างของเด็กน่ารักที่ยืนเกาะขอบเคาน์เตอร์ของร้านอยู่ด้วยตาเป็นมัน 

     

    ไปอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่... 

     

    เสียงถอนหายใจหนักๆดังขึ้น ก่อนที่ลอว์จะเดินตามร่างของคนตัวเล็กไปอย่างช่วยไม่ได้... มันชวนให้คิดจริงๆว่าเจ้าเด็กน่ารักนั่นตั้งใจจะหลีกเลี่ยงคำถามของเขา ...พอหยุดตรงหน้าร้านได้แล้ว ลูฟี่ที่รู้สึกตัวว่ามีใครอีกคนเดินมาหยุดข้างๆก็หันมามองพร้อมรอยยิ้มน่ารักและแก้มที่ขึ้นสีชมพูอ่อนๆ 

     

    “ พรุ่งนี้ไปด้วยกันมั๊ย... งานวันเกิดของปู่น่ะ ” 

     

     

     

     

     

     

    ใครมันจะไปกล้าปฏิเสธคนน่ารักแบบนั้นได้... แล้วก็มีอีกเรื่องที่ทำให้คนอย่างทราฟลาก้า ลอว์ รู้สึกอึ้งไม่น้อย ใครมันจะไปคิดว่าเด็กคนนั้นจะเป็นหลานของมังกี้ ดี การ์ป คนที่มีศักดิ์เป็นถึงผอ.โรงเรียนคนนั้น... 

     

    ร่างสูงหยุดอยู่ที่หน้าบ้านขนาดใหญ่มหึมาที่ล้อมรอบไปด้วยสวนหย่อมขนาดไม่ต่างกัน ถึงแม้ว่าท้องฟ้าจะมืดไปแล้วแต่ก็มีไฟประดับตามรั้วคอยให้ความสว่าง ...ได้ยินมาว่างานวันเกิดนี้จัดขึ้นกันแค่คนรู้จักเท่านั้น แต่แค่เพื่อนของหลานชายคนโตที่ชวนมาด้วยมันก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว... เสียงของเครื่องดนตรีกำลังบรรเลงเพลงจังหวะสนุกสนาน พร้อมๆกับบรรยากาศเซ็งแซ่ของคนหลายรุ่นที่กำลังเดินอยู่ในงานวันเกิดขนาดไม่ใหญ่จนเกินไป 

     

    ถึงจะบอกว่ามาเข้าร่วมงานด้วยมันก็ยังไงอยู่... ลอว์ได้แต่ยืนอยู่รอบๆบ้าน ห่างจากบริเวณที่กำลังเต็มไปด้วยงานเลี้ยงสังสรรค์อยู่มากโข เขาไม่ใช่คนที่จะไปอยู่รวมกับคนหมู่มาก... แถมยังไม่มีคนรู้จักอยู่ในนั้นอีกต่างหาก 

     

    จะชวนมาก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะไม่มีเพื่อนเลยหรือไงนะ... เจ้าเด็กน่ารักคนนั้น 

     

    ว่าแล้วร่างสูงก็ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ... 

     

    ดวงตาคมเหลือบไปเห็นร่างเล็กๆนั้นยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อมของเพื่อนและรุ่นพี่ เจ้าคนผมทองที่เป็นรุ่นเดียวกันนั่น ถึงสายตากับปากจะบอกว่ากำลังสนใจผู้หญิงผมสีส้มที่ยืนอยู่ไม่ห่างก็เถอะ แต่ทำไมแขนของเจ้านั่นถึงได้โอบไหล่บางของลูฟี่อยู่ได้เล่า...! 

     

    นึกแล้วอยากจะเดินเข้าไปแยกคนสองคนให้ห่างออกจากกันซะตอนนี้... 

     

    อยู่ๆก็รู้สึกโมโหขึ้นมา... ติดก็ตรงไม่มีคนรู้จักนอกจากเด็กคนนั้นเลยซักคน ...แต่ถ้าไม่เข้าไปก็จะชวดโอกาสทำคะแนนไปได้ง่ายๆ 

     

    พอปลายเท้านั้นคิดจะก้าวเข้าไปใกล้อีกนิด ก็พลันเห็นร่างเล็กที่ถูกใครอีกคนดึงตัวออกไปอีกทาง หัวเขียวๆนั่นทำให้นึกออกไม่ยากเลยว่าเป็นใคร เขาจูงมือนิ่มๆนั่นออกไปทางโต๊ะที่มีอาหารวางเรียงรายอยู่ และเนียนเป็นคนป้อนอาหารให้พร้อมกับใบหน้าที่ดูจะมีความสุขไม่น้อย 

     

    น่าหมั่นไส้สุดๆ... 

     

    หมั่นไส้เจ้านั่นโว้ยยยย... ทำไมคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นถึงไม่เป็นเขา 

     

    ลอว์กำลังไม่เข้าใจว่าทำไมตอนนี้เขาถึงทำได้แค่กำลังตะโกนด่าคนอื่นอยู่ในใจ(แถมยังอยู่ห่างๆ)เหมือนกับเด็กมีปัญหาแบบนี้ ไม่มีวิธีที่เขาพอจะเข้าไปหาร่างบางนั่นได้บ้างเลยหรือไงกันนะ... 

     

    ช่างเป็นวันที่ทำให้เขารู้สึกเหนื่อยใจจริงๆ... 

     

    “ กำลังคิดว่ามันยากที่จะเข้าถึง...ก็เลยเหนื่อยที่จะวิ่งตามอยู่งั้นหรอ ” 

     

    แต่แล้วอีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ท่ามกลางความคิดที่กำลังวุ่นวาย... ร่างสูงของชายอีกคนเดินเข้ามาในงาน พร้อมกับไพ่ทาโรต์หน้าตาประหลาดๆในมือ 

     

    'บาจิล ฮอว์กินส์เป็นคนที่จัดว่าหน้าตาดีอยู่พอตัว แต่เคยได้ยินมาว่าเป็นคนที่มีนิสัยแปลกๆ อยู่ในชมรมวิจัยเรื่องเหนือธรรมชาติของโรงเรียน ผมสีทองหยักศกถูกปล่อยยาวถึงกลางหลัง สายตาที่เหมือนกับคนไม่ยินดียินร้ายอะไรซักอย่าง และคิ้วแต่ละข้างที่เหมือนกับมีรูปสามเหลี่ยมมาแปะเอาไว้ 

     

    ทำไมคิ้วของเจ้าหมอนี่ถึงได้แปลกนัก... 

     

    ว่าแต่ว่าคนแบบนั้นมีธุระอะไรกับเขา... 

     

    “ นายหมายถึงอะไร... ” เสียงทุ้มของลอว์ถามกลับไปนิ่งๆ ในขณะเดียวกันกับที่สีหน้าของร่างสูงแสดงความไม่ไว้วางใจออกมาอย่างชัดเจน

      

    คนๆนี้กำลังพูดเหมือนกับรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ... 

     

    “ บางทีมันก็ไม่จำเป็นต้องไปวิ่งตามให้เสียแรงหรอก... เพราะเมื่อถึงเวลา มันก็จะเข้ามาหานายเอง... ” 

     

    “ ….? ” 

     

    เสียงทุ้มของชายอีกคนไม่ได้ตอบคำถาม แต่กลับพูดเรื่องที่ทำให้ลอว์ไม่เข้าใจมากขึ้นไปอีก ร่างสูงของฮอว์กินส์ค่อยๆเดินห่างออกไปโดยไม่ได้กลับมาสนใจเขาอีก ทิ้งไว้เพียงประโยคสุดท้ายให้คนฟังรู้สึกแปลกใจเล่น 

     

    “ ความรักน่ะ.... ” 

     

    คิ้วของลอว์ขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจนัก... แต่ก็ต้องเป็นอันต้องสลัดความคิดนั้นทิ้งไปเมื่อได้ยินเสียงใสๆที่คุ้นเคย เรียกชื่อของเขาดังมาแต่ไกล

      

    “ โทราโอ่อออออทางนี้เข้าไปในงานกันเถอะ..! ” 

     

    ร่างบอบบางของใครอีกคนวิ่งเข้ามาทางร่างสูงพร้อมรอยยิ้มร่าที่พร้อมกระชากใจคนมองได้ทุกเมื่อ พลันประโยคแปลกๆจากชายคนนั้นก็ค่อยๆประติดประต่อความหมายขึ้นมาในหัวของเขา...

      

    ไม่จำเป็นต้องไปวิ่งตามให้เสียแรงหรอก... เพราะเมื่อถึงเวลา มันก็จะเข้ามาหานายเอง...

      

    ...ความรักน่ะ

      

    มือบอบบางที่นิ่มสุดๆคว้าเข้าที่มือหนาข้างหนึ่งของคนเป็นรุ่นพี่ ก่อนจะออกแรงน้อยๆ ดึงให้ใครอีกคนเดินตามมาด้วย บนใบหน้าหวานนั้น ถ้าหากเมื่อกี๊เขาไม่ได้มองผิดไป... มันคงกำลังขึ้นสีชมพูน่ามองอยู่ไม่ผิดแน่ 

     

    ริมฝีปากหนาของลอว์เผยรอยยิ้มขึ้นมาด้วยความพอใจ มือหนากอบกุมมือเล็กนั้นไว้บ้างอย่างถือสิทธิ์ ปลายเท้าของคนสองคนก้าวเข้าไปในงานด้วยกันพร้อมกับเสียงของหัวใจที่กำลังเต้นแปลกไป...

      

     

    หึ...ถ้าหากมันเป็นอย่างที่นายบอกจริงๆ ก็คงจะดีไม่น้อยเลยล่ะ...

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×