★ One Piece 'short fanfiction All Luffy [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #19 : ◣Fanfic◥ [ZoroxLuffy] Responsibility (Part2-END)

Title: Responsibility
Pairing: Zoro x Luffy
Rate: PG-13
Writer: PINKUHERO
Part: 2/2
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“ กรี๊ดดดด!! หิมะกลายเป็นลูกเห็บไปแล้ว! ”

            เสียงโครมครามจากภายนอกเป็นตัวเรียกสตินักดาบหนุ่มให้กลับมาอีกครั้ง เขาจึงรีบชักมือออกจากร่างเล็กนั้น และตรงไปยังฝักบัวอาบน้ำในทันที เด็กหนุ่มอีกคนที่อยู่ด้วยกันจึงเงยหน้ามองคนตัวใหญ่อย่างงงๆ ด้วยแววตาใสซื่อ

“ เป็นอะไรไปน่ะ...โซโล? ”

ตัวเปียกแบบนั้น ตั้งใจจะยั่วกันรึไง...แล้วไหนจะท่าทางแสนบริสุทธิ์นั่นอีก

ซ่า...

“ นายนั่นแหละที่ผิด... ช่วยอยู่เฉยๆหน่อยไม่ได้รึไงกัน ” คนผมเขียวแยกเขี้ยวใส่เขาพร้อมกับใช้มือขยี้ผมที่ยุ่งเหยิงให้พันกันมากกว่าเดิม มือข้างหนึ่งถือฝักบัวอาบน้ำสาดลงมายังร่างของคนตัวเล็ก ซึ่งตอนนี้กำลังดิ้นต่อต้านเหมือนลูกแมวกลัวน้ำไม่มีผิด

“ ผิดที่ไหนเล่า! นายก็เห็นไม่ใช่หรอว่าผ้าใบน่ะมั.. ! ”

“ ชอบทำให้ฉันเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ... ” ใบหน้าคมนั้นเลื่อนเข้ามาพูดข้างๆใบหน้าของเด็กหนุ่ม ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดใบหูของกัปตันจนรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาแปลกๆ

หมอนี่ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่เนี่ย..?

            พอลอบมองไปยังใบหน้าที่อยู่ใกล้ๆก็เห็นริมฝีปากบางที่ขึ้นสีแดงอ่อนๆ และใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีเดียวกัน ไม่รู้ว่ากำลังเขินหรือเป็นเพราะพิษไข้กันแน่ ยิ่งระยะประชิดแบบนี้ยิ่งรู้สึกอยากสัมผัส มือทั้งสองข้างของเขาจึงรีบฉุดใบหน้าของคนร่างเล็กให้เข้ามาประกบกับริมฝีปากของตน

            เด็กหนุ่มพยายามใช้มือดันร่างที่ใหญ่กว่าตนออกไป แต่ดูเหมือนไข้หวัดที่กำลังประสบจะไม่ค่อยเป็นใจซักเท่าไร เหมือนเรี่ยวแรงจะขาดหายไปเกือบหมด ส่วนหนึ่งเป็นเพราะรสจูบที่เร่าร้อนของคนตรงหน้า ที่ไม่เปิดโอกาสแม้แต่จะให้เขาพักหายใจ

หายใจไม่ออก... หยุดซักที

“ แฮก...ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย! ” ในที่สุดคนร่างสูงก็ยอมเปิดโอกาสให้กัปตันตัวดีได้โวยวายใส่ คิ้วเล็กๆนั่นกำลังย่นเข้าหาดวงตาที่จ้องเขม็งมายังใบหน้าของเขา

ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไงกันนะ...ทั้งๆที่ตัวเองกำลังเป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่แท้ๆ

อุ๊บ!

            ใบหน้านั้นถูกดึงเข้ามาอีกครั้งโดยที่เจ้าตัวยังไม่ทันตั้งตัว พวงแก้มของกัปตันขึ้นสีแดงมากกว่าเดิม คนเดินเกมไม่ปล่อยให้ร่างกายของเขาขยับไปไหนทั้งนั้น ปลายลิ้นเริ่มสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากเล็กนั้นอย่างซุกซน เพื่อหาความหวานที่ซ่อนอยู่ภายในอย่างรีบร้อน

            คนตรงหน้าทำท่าจะขัดขืนขึ้นมาอีกครั้ง แขนแข็งแกร่งนั้นจึงยันร่างเล็กให้ล้มลงไปนอนราบกับพื้นอ่าง มือหนาเริ่มเลื้อยไต่ไปตามร่างกายของผู้เป็นเหยื่ออย่างบ้าคลั่ง และไล่จากหน้าท้องขึ้นไปวนอยู่รอบๆหน้าอกทั้งสองข้าง พอเห็นคนตรงหน้าเริ่มขาดอากาศหายใจจึงยอมผละริมฝีปากหนาของตนออกมา คนตัวเล็กส่งเสียงหอบออกมาพร้อมกับใบหน้าที่กำลังแดงซ่าน ดวงตากลมโตจ้องมายังคนตัวสูงอย่างคาดโทษ

“ พอได้แล้ว! นายเป็นบ้าไปแล้วรึไงโซโล! ฉันเป็นผู้ชายนะ! ”

นั่นน่ะสิ...เขากำลังเป็นบ้าอะไรกัน

ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าเจ้าหมอนี่มันเป็นผู้ชาย! แต่ทำไมกลับรู้สึกหลงไหลได้ขนาดนี้กันนะ...

นายจะทำให้ฉันคลั่งมากเกินไปแล้ว...ลูฟี่

“ แล้วทำไมจะไม่ได้ล่ะ... ”

            เจ้าของคำพูดงับลงตรงใบหูของคนตัวเล็กกว่า ทำให้เขาสะดุ้งขึ้นและทำท่าจะต่อต้านขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็ทำได้เพียงแค่ดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้อ้อมแขนของคนตัวสูงเท่านั้น

“ บอกมาสิว่าที่จริงแล้วนายก็ชอบ... ”

            ริมฝีปากหนาเริ่มเลื่อนลงไปตามคอระหงส์ ลงไปถึงหน้าอกขาวเนียน ทั้งเลียและขบเม้มจนเกิดรอยแดงขึ้นเป็นหย่อมๆ คนถูกกระทำจึงได้แต่ร้องคลางออกมาด้วยความเสียวซ่าน มือเล็กนั้นกวาดไปทั่วแผ่นหลังของคนที่อยู่เบื้องบน สติที่มีเริ่มจะเลือนลาง ทั้งที่อยากจะต่อต้านคนตรงหน้าแต่ก็ทำไม่ได้

ทำไมกันนะ... ทำไมเขาถึงรู้สึกดีกับเรื่องแบบนี้ได้

            ปลายลิ้นของคนตัวใหญ่สัมผัสได้ถึงรอยลึกลงไป เมื่อมองดูก็ต้องแปลกใจกับรอยที่เหมือนกับกากบาทอยู่กลางหน้าอก ที่เห็นครั้งแรกตอนเจอกันที่เกาะชาบอนดี้หลังจากห่างหายกันไป 2 ปี คิดแล้วก็น่าแค้นเจ้าคนที่ทำให้ร่างกายของกัปตันมีแผลเป็น จนอยากจะฆ่าให้ตาย...

            มือหนาเริ่มสัมผัสไปตามร่างที่เปียกชุ่มของเด็กหนุ่ม มือของเขาหยุดที่ยอดปทุมถันก่อนจะนวดคลึงมันอย่างมันส์มือ สร้างความเสียวซ่านที่มากกว่าเดิม และเมื่อพอใจแล้วจึงเปลี่ยนใจเลื่อนมือนั้นต่ำลงไปกว่าเดิม ลูบคลำบริเวณหน้าท้องของเขาอย่างถือวิสาสะ จนกระทั่งลงไปถึงชายกางเกง

“ โซโล! ลูฟี่! พวกนายเป็นอะไรหรือเปล่า! เข้าไปนานแล้วนะ! ” เสียงเรียกและเคาะประตูจากภายนอกเป็นตัวหยุดการกระทำนั้นลง คนตัวสูงหยุดชะงักค้างไว้พักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจผละตัวออกมาพร้อมกับถอนหายใจเสียงดัง

“ กำลังจะออกไปแล้ว! อีกแป๊บเดียว! ”

ดีแล้วที่มาขัดจังหวะแบบนี้...

ก่อนที่ตัวเขาจะพลั้งเผลอทำอะไรไปมากกว่านี้

            เสียงหอบจากคนตรงหน้าดังขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน ใบหน้านั้นแดงซ่านไปหมด มือทั้งสองข้างอ่อนระทวยลงไปกองกับพื้นอ่างอย่างหมดสภาพ กัปตันที่แข็งแกร่งที่สุดในเรือกลับมาแพ้เขาเพราะเรื่องแบบนี้งั้นหรือ

            โซโลจับร่างบอบบางของคนตรงหน้าขึ้นนั่ง ยกฝักบัวที่เปิดน้ำแรงสุดขึ้นชำระล้างคราบเหงื่อไคลต่างๆออก และไม่ลืมที่จะปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่เปียกโชกนั่นออกให้ด้วย แต่ถึงจะอยากสัมผัสร่างกายนั้นอีกมากเท่าไร เขาก็ทำได้เพียงห้ามใจตัวเองไว้และโยนผ้าขนหนูผืนหนึ่งมาให้เท่านั้น

“ รีบเช็ดตัวให้แห้งเถอะ นายน่ะไม่สบายไม่ใช่หรอ ”

' คงเป็นเพราะความเหนื่อยสะสมแล้วก็อาการอักเสบของแผลน่ะ

ตั้งแต่ออกมาจากเกาะเงือกลูฟี่ก็ยังไม่ได้พักเลยนี่นา '

            นั่นคือเสียงสุดท้ายของคุณหมอเรนเดียร์ก่อนที่ร่างนั้นจะก้าวออกจากห้องไปเพราะกำลังสนใจหิมะที่ยังคงตกอยู่ภายนอก ซ้ำยังออกคำสั่งให้เขาอยู่เฝ้าลูฟี่เอาไว้ ถึงตอนแรกจะโวยวายแต่ก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร เพราะตอนนี้ร่างกายกัปตันเหลือเพียงแค่การต้องการพักผ่อนเท่านั้น

            ตอนนี้เด็กหนุ่มร่างเล็กได้เพลียจนหลับไปแล้วอยู่บนเตียงในห้องพยาบาลของช็อปเปอร์ ใบหน้าที่แสนบริสุทธิ์นั่นที่ทำให้คนอย่างเขาหลงจนโงหัวไม่ขึ้น ทั้งหน้าตาและรูปร่างที่อ้อนแอ้นเหมือนกับผู้หญิง กลับแบกรับภาระหนักเอาไว้สาระพัด เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยจนกระทั่งได้สัมผัสกับมันเมื่อครั้งอยู่ในเรือทริลเลอร์ บาร์ค กัปตันยังคงฝืนตัวเองอยู่เสมอ เพื่อช่วยเหลือคนอื่นๆ โดยที่ไม่คิดถึงความลำบากของตัวเองเลยแม้แต่น้อย

รอยจูบถูกประทับลงบนหน้าผากมนของคนที่กำลังนอนหลับ ก่อนที่เสียงเอะอะจากข้างนอกจะตามมาอีกครั้ง

“ เจอเกาะแล้ว! มีแต่หิมะเต็มไปหมดเลย! ว้าววววว!! ” และเสียงเรียกนั้นก็เป็นเหมือนดังสวิตช์เรียกให้ร่างที่กำลังหลับเด้งขึ้นมานั่งโดยฉับพลัน ดวงตาที่เคยงัวเงียเพราะพิษไข้เจิดจ้าขึ้นมาในทันที

“ หิมะงั้นหรอ! จะลงไปดูเดี๋ยวนี้แหละ! ”

            ริมฝีปากบางนั้นฉีกยิ้มกว้างตามแบบฉบับ ร่างผอมบางตั้งท่าลุกขึ้นเตรียมออกวิ่ง คนที่นั่งเฝ้าเมื่อเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปคว้าแขนทั้งสองข้างของคนตัวเล็กเอาไว้ ขืนให้ออกไปตอนนี้มีหวังได้ไข้ขึ้นอีกแน่

“ จะบ้าหรือไงฟะ! ถ้านายออกไปเดี๋ยวอาการก็ได้หนักกว่าเดิมสิเจ้าบ้า! ”

“ ก็ช่างมันสิ! ช้านจะดูหิม้าาาาาา!! ”

            กัปตันตัวดีดิ้นพรวดพราดอย่างเอาแต่ใจ ดูเหมือนแรงจะเยอะกว่าเดิมซักหน่อยเพราะยาที่ได้รับ แต่ถึงยังไงคนอย่างเขาก็ยังได้เปรียบอยู่ดี จึงตัดสินใจกดร่างนั้นลงไปนอนราบกับเตียง และมองหน้าเขาอย่างดุๆ คนที่ถูกจับข้อมือจึงได้แต่มองคนตรงหน้าอย่างหวาดๆ ก่อนที่ใบหน้านั้นจะขึ้นสีแดงเล็กน้อยและยิ้มกว้างขึ้นมาอีกครั้ง

“ เรื่องนั้นที่นายบอก... ฉันจะลองเก็บเอาไปคิดก็ได้นะ ”

END.

TB