★ One Piece 'short fanfiction All Luffy [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #18 : ◣Fanfic◥ [ZoroxLuffy] Responsibility (Part1)

Title: Responsibility
Pairing: Zoro x Luffy
Rate: PG-13
Writer: PINKUHERO
Part: 1/2
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    บนเรือเธาน์ซันด์ซันนี่ที่บรรยากาศเงียบสงบ บนเสากระโดงเรือที่มีห้องลอยฟ้าสำหรับสังเกตการณ์ ชายหนุ่มผมสีเขียวตื่นขึ้นมาจากการนอนกลางวันและยกมือขึ้นมาเกาศีรษะที่ยุ่งเหยิงของตัวเองด้วยความงัวเงีย พอมองออกไปข้างนอกก็ไม่พบอะไรนอกจากทะเล และเหล่าสมาชิกบนเรือเพียงไม่กี่คนที่กำลังสนุกสนานอยู่บนสนามหญ้า

“ นี่พวกนายเข้ามาข้างในได้แล้วนะ! ฝนกำลังจะตกแล้ว ” เสียงดังมาจากต้นหนเรือที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัว แต่หาได้เรียกความสนใจจากคนเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย

“ เดี๋ยวเข้าไปนะนามิ! ทางนี้กำลังสนุกเลย ” เสียงของกัปตันเรือตอบกลับมาพร้อมกับใบหน้ายิ้มระรื่น ร่างของเขากำลังไถลลื่นอยู่บนสไลด์เดอร์พิเศษที่ช่างต่อเรืออย่างคัตติ แฟลมสร้างมาให้โดยเฉพาะ และนั่นก็ทำให้หญิงสาวสวดกลับมาเป็นชุดอย่างไม่เป็นภาษา

            ดวงตาสีดำของร่างสูงจ้องมองไปยังร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังยิ้มร่า พลางนึกถึงอดีตที่นับเป็นจุดเริ่มต้นของตัวเอง เด็กหนุ่มที่แสนจะธรรมดาที่เปลี่ยนชีวิตนักล่าโจรสลัดอย่างเขาให้กลายมาเป็นโจรสลัดเสียเอง เขาเคยเดิมพันไว้กับเด็กหนุ่มคนนี้ ซึ่งปัจจุบันได้กลายเป็นตัวอันตรายของรัฐบาลโลกไปเสียแล้ว

มิตรภาพ? ความผูกพัน?

อะไรกันที่เป็นตัวยึดเขาเอาไว้กับเด็กนี่กันแน่นะ...

ซ่า...

            ไม่นานนักฝนก็ได้เทกระหน่ำลงมาจากท้องฟ้า คลื่นทะเลที่สงบเริ่มกระหน่ำขึ้นสูงจนเรือโอนเอนไปมา บรรดาคนที่วิ่งอยู่บนสนามหญ้าก็ได้กลิ้งไปมาอย่างไร้ทิศทาง

“ นามิ! ทำอะไรซักอย่างเซ่! พายุมาแล้วนะ ” ชายหนุ่มจมูกยาวที่กำลังปลิวไปตามแรงคลื่นหันมาตะโกนใส่ต้นหนสาว ก่อนที่ร่างของเขาจะไปอัดเข้ากับเสากระโดงเรือซะเอง

พายุมันมาได้ยังไงเนี่ย ทั้งๆที่เมื่อกี๊ก็ร้อนจนตับออกมาเต้นระบำเล่นหมดแล้ว

            เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงรีบทรงตัวกลับเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง ก็พบกับสภาพของที่วางอยู่บนโต๊ะล้มระเนระนาดลงมาหมด พร้อมกับร่างของโครงกระดูกเอฟโฟว่ที่กำลังลอยเคว้งคว้างไปมา เพราะน้ำหนักตัวที่เบาหวิวของเขา

“ โย่ะ โฮ่ะ โฮ่ะ โฮ่ะ หยุดไม่อยู่แล้วคร้าบบบ ”

“ พวกนาย! เก็บใบเรือเดี๋ยวนี้ซะ! ”

            คำสั่งเด็ดขาดของเธอเป็นตัวเรียกให้ชายหนุ่มวิ่งเข้ามาทำหน้าที่ของตนอย่างคล่องแคล่ว แขนของเด็กหนุ่มหมวกฟางยืดยาวจากพื้นขึ้นไปเกาะบนเสาะกระโดงพร้อมกับเชือกที่ถูกดึงขึ้น และใบเรือที่พับขึ้นตาม ข้างๆกันเป็นร่างสูงของชายผมเขียวที่กำลังดึงเชือกเอาไว้เช่นกัน ชายหนุ่มผมทองที่อยู่อีกฝั่งรีบดึงเชือกที่ยังไม่สุดขึ้นอย่างสุดแรง ทำให้ปลายเชือกที่อยู่อีกด้านถูกสะกิดขึ้นด้วย

และปลายเชือกนั้นมันก็ได้ผูกติดกับขาของกัปตันร่างเล็ก...

วืด!

“ หวะ..เหวออออ!! ” ร่างของกัปตันหนุ่มถูกฉุดลงสู่พื้นเบื้องล่างตามแรงดึงดูดของโลก ทำให้เขาห้อยต่องแต่งอยู่กับเสากระโดงและลมจากพายุที่กำลังพัดกระหน่ำ

“ ลูฟี่!! ”

            เสียงของนักดาบสามเล่มตะโกนเรียกเด็กหนุ่ม แต่คนเบื้องหน้าก็กลับยิ้มกว้างตามแบบฉบับและยกนิ้วโป้งขึ้นมาแฝงความนัยประมาณว่า 'สบายมาก' มือทั้งสองข้างกำลังพยายามยืดตัวไปหาที่ยึดเกาะที่ใกล้ที่สุด

พรืดด...

            แต่รองเท้าสานเจ้ากรรมก็ดันลื่นหลุดออกไปจากปลายเท้าเล็กๆข้างนั้นเสียก่อน เชือกที่มัดหลวมๆติดไว้กับขาที่เป็นยางจึงลื่นหลุดออกไปตามระเบียบ

ซวยแล้วไงล่ะ...เรือโคลงเคลงแบบนี้จะกลิ้งไปไหนก็ไม่รู้

            พลันความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาได้ เขารีบยืดแขนนั้นไปเกาะกับระเบียงเรือที่โดนคลื่นซัดอยู่ตลอดเวลา ด้วยความคิดไม่ถึงว่าตัวเองไม่มีแรงเมื่ออยู่ในน้ำทะเล ร่างทั้งร่างนั้นจึง...

ตู้มมมม!!

“ ลูฟี่ตกน้ำไปแล้ว!! ”

 
พรูดดด!!

            น้ำทะเลถูกพ่นออกมาจากร่างของเด็กหนุ่มที่กำลังนอนแผ่ราบกับพื้นเรือ ข้างๆกันเป็นชายหนุ่มร่างใหญ่ที่กำลังนั่งเทน้ำออกจากรองเท้าบูททั้งสองข้างของตัวเอง เสื้อคลุมตัวนอกถูกถอดออกไปแผ่ราบอยู่ข้างๆกับร่างของกัปตัน ในเวลานี้พายุที่บ้าคลั่งกลับเงียบสงบลงไปอย่างน่าประหลาด อาจจะเป็นเพราะอยู่ในโลกใหม่ด้วยกระมัง อะไรๆถึงคาดเดาได้ยากขนาดนี้

            สายตาคู่เดิมของนักดาบหนุ่มจ้องมองไปยังร่างของคนตรงหน้า เพียงแค่ใช้มือกดไปตรงหน้าอกไม่กี่ครั้งน้ำก็ถูกพ่นออกมาจากร่างนั้นได้แล้ว นึกแล้วเสียดายริมฝีปากบางที่น่าครอบครองนั้น มันกำลังเผยอขึ้นพร้อมกับร่างกายที่กำลังหอบโยน ก่อนที่ดวงตากลมโตของเจ้าของจะค่อยๆปรือขึ้น

ผู้ชายบ้าอะไร... ทำไมร่างกายถึงอ้อนแอ้นได้ขนาดนี้กันนะ...

“ เนื้อ! อยากกินเนื้อ!! ” พอลืมตาตื่นขึ้นมาได้ก็ไม่พ้นของกิน หญิงสาวผมยาวจึงวางกำปั้นลงไปบนหัวด้วยความโมโห และเอ็ดกัปตันตัวดีไปตามระเบียบ

“ เจ้าบ้าเอ้ย! ใครใช้ให้นายเอาเชือกผูกไว้กับขากันหา! นายนี่ตลอดเลยนะ ”

“ ถ้าไม่ผูกเอาไว้ผ้าใบก็ไม่ดึงขึ้นสิ เสียเวลาจะตาย ”

            ฝ่ายคนตัวเล็กก็ยังไม่ยอมแพ้ เขามู่หน้าและนั่งกอดอกเชื่อมั่นความคิดของตัวเอง และนั่นก็ทำให้ลูกเรือหลายคนร่วมใจกันระดมทุบกำปั้นลงไปบนหัวของเขาอีกครั้ง และพูดเสียงดังใส่กัปตันตัวเล็กอย่างพร้อมเพรียง

“ แค่ดึงเชือกผ้าใบมันก็ดึงขึ้นแล้วเฟ้ย!! ”

            พอบรรยากาศตรงหน้าเงียบสงบลงได้ มือเล็กก็รีบยกขึ้นมากุมหัวที่ปูดขึ้นหลายตำแหน่งของตัวเอง อากาศจากบริเวณรอบตัวเริ่มตีเข้าใส่ผิวที่ขาวเกลี้ยงนั้นจนขนลุกชัน ตามมาด้วยเสียงอีกเสียงหนึ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้

“ ฮ..ฮัดเช้ยยยย!! ” สายตาทุกคนมองไปทางเดียวกันด้วยความตกใจ

ล..ลูฟี่ไม่สบายเนี่ยนะ...!

วันนี้ฝนต้องตกแน่ๆ!

เอ๊ะ... มันตกไปแล้วนี่หว่า...

“ เฮ้ยๆ เดี๋ยวก่อนนามิ! นั่นน่ะมัน... ” เรนเดียร์ตัวน้อยรีบชี้ไปบนท้องฟ้า กลุ่มก้อนสีขาวโพลนตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับลูกเรือไม่น้อย

“ นั่นมันหิมะไม่ใช่หรอ! ”

            เสียงของลูกเรือหลายคนตะโกนขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน บางคนถึงกับลุกขึ้นไปวิ่งร่าอยู่บริเวณดาดฟ้าเรือ แต่กลับไร้เงาของเด็กหนุ่มร่างเล็ก ซึ่งกำลังนั่งสั่นกอดตัวเองด้วยความหนาว ไหนจะเสื้อที่กำลังเปียกโชกนี่อีก

“ ฮ..ฮะ..ฮัดชิ่ว! ”

“ เฮ้พวกนาย.. รีบไปล้างตัวแล้วเช็ดตัวให้แห้งเถอะ! ” มนุษย์ไซบอร์กตะโกนบอกโซโลที่กำลังนั่งหนาวไม่ต่างกัน เขาพยักหน้ารับและรีบหิ้วร่างของคนตัวเล็กตรงหน้าตรงไปยังห้องน้ำเรืออย่างรู้หน้าที่ ปล่อยให้คนอื่นๆสนุกอยู่กับการเล่นหิมะโดยไม่ทันได้สังเกต

            พอมองร่างในอ้อมแขนก็เห็นเด็กหนุ่มที่สภาพหน้ามอมแมมเหมือนเด็กสามสี่ขวบ ร่างกายอ่อนปวกเปียกไปหมด ดูเหมือนตัวจะร้อนขึ้นมานิดหน่อยซะด้วย จึงบ่นขึ้นตามนิสัยของตัวเอง

“ ทำไมวันนี้ยัยนามิใช้การไม่เห็นได้เลยฟะ ”

“ ฉันไม่ได้มีตาอยู่บนท้องฟ้านะยะ! จะไปมีเวลาดูแลพวกนายตลอดเวลาได้ยังไงกัน! ” แต่ก็ดันไปกระทบหูของคนถูกด่าเข้าอย่างจังจนโดนสวนกลับมา นักดาบหนุ่มย่นคิ้วทั้งสองข้างเข้าหากัน ระงับอารมณ์โกรธของตัวเองเอาไว้

            พอประตูห้องน้ำของเรือถูกปิดลง มือหนานั้นจึงวางร่างของกัปตันตัวเล็กลงในอ่างอาบน้ำอย่างทะนุถนอม มือใหญ่ยื่นเข้าไปลูบผมสีดำที่บดบังใบหน้าเล็กเอาไว้

สองปีมานี่นายแทบไม่เปลี่ยนไปเลยแฮะ... เจ้าบ้าลูฟี่

อะไรกันที่ทำให้ฉันรู้สึกอยากสัมผัสเจ้านี่ให้มากกว่านี้กันแน่นะ

TB