『Whisper of LOVE • Short Fanfiction』

ลำดับตอนที่ #2 : ▲ [Conan] Catch me if you can (Kaito x Shinichi) - Part1

แนะนำกดเล่นเพลงเพื่ออรรถรสได้นะคะ :)

ชื่อของเขาคือ…ยอดนักสืบจิ๋วโคนัน!

อา…เรียกแบบนั้นไม่ได้แล้วสิ ก็ตอนนี้กลายเป็นเด็กม.ปลายไปแล้วนี่นา

 หลังจากเวลาได้ล่วงเลยไปถึงสิบปี… สิบปีที่ทุกอย่างของเขายังถูกหยุดเอาไว้ที่เดิม…

ถึงสมองและความคิดตอนนี้จะเทียบเท่าคนอายุยี่สิบเจ็ดปีก็เถอะ …จะเรียกแบบนั้นได้หรือเปล่านะ การใช้ชีวิตอยู่ในร่างโคนันแบบนี้ เหมือนกับการค่อยๆเจริญรอยตามชินอิจิไปในแต่ละช่วงเวลาของวัยเท่านั้น

เอโดงาวะ โคนัน กลายเป็นยอดนักสืบม.ปลายที่มีชื่อเสียงเหมือนกับชินอิจิในวัยอดีต คอยช่วยตำรวจไขคดีหลายๆอย่างอยู่เสมอ กาลเวลาผ่านไปทำให้เขาได้พบเห็นการเปลี่ยนแปลงอีกหลายๆอย่าง มันก็ไม่น่าเชื่อเหมือนกัน… 

 อย่างเช่นผู้หมวดทาคางิที่ตอนนี้แต่งงานมีลูกน้อยอายุห้าหกขวบกับหมวดซาโต้เรียบร้อยแล้ว… ลุงโมริที่ตอนนี้แม้ไม่ต้องพึ่งความสามารถของโคโกโร่นิทราก็สามารถไขคดีด้วยตัวเองได้แล้ว ถึงแม้จะยังไขคดีที่ซับซ้อนมากๆไม่ได้ก็เถอะ…

ฮัตโตริ เฮย์จิ… หมอนั่นกำลังวางแผนจะแต่งงานกับคาซึฮะ เพื่อนสาวตั้งแต่สมัยเด็กของตัวเอง …ฝ่ายหญิงรับงานตำรวจสืบสวนเหมือนกับพ่อของตน ส่วนเจ้าตัวก็กำลังยุ่งๆอยู่กับงานนักสืบที่เรื้อรังด้วยเช่นกัน ทำให้คนทั้งคู่ต่างไม่ค่อยมีเวลาให้กันนัก… ถึงจะอย่างนั้นก็ยังวิ่งวุ่นไปตามหาสถานที่ โยกย้ายเอกสารต่างๆและแว่วมาว่าจะส่งบัตรเชิญมาให้เขาในฐานะโคนันด้วย

และสุดท้าย…โมริ รัน ผู้หญิงที่เขาปล่อยให้รอมานานหลายปี มันนานจนจินตนาการไม่ได้ว่าเธอจะโดดเดี่ยวและอ้างว้างมากขนาดไหน ชินอิจิไม่ได้ห้ามเธอ และเต็มใจที่จะปล่อยให้ใครบางคนเข้ามาแทนที่ในช่วงเวลาที่ขาดหายไป ตอนนี้รันได้เข้าพิธีแต่งงานกับผู้ชายคนอื่นไปแล้ว... ส่วนเขาก็ทำได้เพียงยิ้มรับให้กับความยินดีนั้นในคราบของโคนัน ที่เป็นเหมือนกับน้องชายคนหนึ่ง มันเป็นการลงโทษที่สาสมแล้วสำหรับคนที่ไร้ความรับผิดชอบอย่างเขา…

ความรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ทุกอย่างมันเคว้งคว้างไปหมดเมื่อได้ตัดสินใจตัดขาดจากผู้หญิงที่รักไป       ...เขาใช้เวลาหลายปีกว่าจะยอมรับความจริงข้อนั้นได้ กลายเป็นตัวเขาเองที่ต้องพบกับความอ้างว้างเดียวดายเพียงลำพัง… ในโลกของโคนันยังมีเพื่อนๆและผู้คนรายล้อมอีกมากมาย เด็กตัวเล็กที่เข้ามาแทนที่ชินอิจิตั้งแต่เมื่อสิบปีที่แล้วได้สร้างโลกของเขาขึ้นมา จนตอนนี้เขาก็ไม่อาจที่จะออกไปจากโลกใบนี้ได้แล้ว…

คุโด้ ชินอิจิได้ถูกลงบันทึกเอาไว้ว่าเป็นบุคคลหายสาปสูญ ผู้คนที่รู้จักตัวจริงตอนนี้ก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้แล้ว กาลเวลาทำให้เขาวกกลับมายังอายุสิบเจ็ดเช่นเดิม แต่ช่องว่างของมันกลับมีมากเกินไปอยู่ดี

รันเป็นรักแรกของเขาเสมอมา ...ตั้งแต่เธอที่แต่งงานไป ถึงแม้จะเป็นโคนัน แต่ความห่างเหินก็ค่อยๆปรากฏขึ้นมาอย่างช้าๆ …เอโดงาวะ โคนัน กลับมาอยู่ในความดูแลของคุโด้ ยูซากุ และคุโด้ ยูกิโกะเรียบร้อยแล้ว หลังพวกเขาอ้างว่าทั้งพ่อและแม่ของโคนันได้หายสาปสูญไปพร้อมกับคุโด้ ชินอิจิ

โคนันเติบโตมาเป็นนักสืบม.ปลายผู้มากความสามารถ ความฉลาดของเขาทำให้กลายเป็นคนเนื้อหอมในหมู่สาวๆไม่น้อย แต่ถึงอย่างนั้นเด็กหนุ่มก็ยังไม่เคยมีแฟนเลยแม้แต่นิด… ไม่ใช่ไม่สนใจ หรือยังฝังใจกับรักครั้งแรกอยู่ เพียงแต่ยังไม่มีใครที่เข้าตาก็เท่านั้น

ชื่อของชินอิจิถูกลบหายไป พร้อมกับตัวตนของโคนันที่ค่อยๆถูกหลอมรวมเข้ามาทีละน้อย บางครั้งเขาก็เกือบจะลืมชื่อชินอิจิไปแล้วด้วยซ้ำ

ไฮบาระเองก็ดูเหมือนจะกำลังคบกับคนที่ถูกใจอยู่ รายนั้นมีสมองระดับไม่ธรรมดา เธอสามารถสอบพาสชั้นจนไปเรียนอยู่ในระดับมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว

คิดไปคิดมาคิ้วมันก็พลันกระตุกยิกๆ ถึงช่วงเวลานี้จะเรียกได้ว่าสงบสุขจนน่าเบื่อ องค์กรชุดดำถูกกวาดล้างจนไม่ต้องกังวลใจกับอะไรอีกแล้ว แต่เรื่องทั้งหมดมันก็ยากเกินกว่าจะเล่าให้ใครฟังได้อยู่ดี ช่วงเวลาที่คาบเกี่ยวกัน ประสิทธิภาพของยาเริ่มเสื่อมถอย ร่างกายเริ่มชินกับร่างเล็กๆของเด็กที่เติบโตขึ้นอยู่ทุกๆวัน

การกินยาแก้ที่ทำให้ร่างกายกลับมาสู่อายุจริง ทำให้อวัยวะต่างๆเกิดการยืดหดอย่างผิดปกติภายในเวลาอันสั้น ยิ่งใช้บ่อยก็ยิ่งส่งผลเสีย ดูเหมือนจะไม่มียาแก้ที่ได้ผลอย่างถาวร ยิ่งเวลานานวันการกลับสู่ร่างเดิมก็ยิ่งไม่ได้ผล ทั้งยังเป็นผลเสียกับอวัยวะภายในที่ทำงานอย่างหนักด้วยอีก...

ไฮบาระจึงเลี่ยงผลเสียเหล่านั้นโดยการยกเลิกการคิดค้นยาแก้ทั้งหมด... ทั้งเธอและเขาต้องยอมรับความจริงที่ว่าตัวเองไม่สามารถกลับสู่ชีวิตเดิมๆได้อีกแล้ว ยาAPTX4869ก็เหมือนกับกล่องแพนโดร่า หากเอื้อมมือไปเปิดมันครั้งหนึ่งแล้วล่ะก็ ชีวิตเดิมๆก็ไม่อาจหวนคืนมาได้อีกแล้ว...

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ชินอิจิยังคงใช้ชีวิตอยู่ในชื่อเอโดงาวะ โคนันมาจนถึงปัจจุบัน...

น่าเสียดายว่า ต่อให้อายุจริงของเขาจะมากกว่าคนปกติทั่วไปถึงสิบปีก็เถอะ แต่ชีวิตประจำวันที่ยังคงเป็นเด็กม.ปลายธรรมดาๆคนหนึ่ง ทำให้วุฒิภาวะของเขายังคงถูกชะลอเอาไว้ที่สิบเจ็ดปีอยู่ดี…

 ด้วยสิ่งแวดล้อมรอบตัว ต่อให้อายุจริงจะมากเพียงใด แต่ชินอิจิในร่างโคนันก็ยังคงไร้ประสบการณ์ในอีกหลายๆเรื่องโดยสิ้นเชิง... นึกแล้วมันก็น่าเจ็บใจแปลกๆนะ

ดวงตาสีฟ้าครามที่ทอดมองจอโทรทัศน์ในบ้านของตัวเองหลุบลงน้อยๆด้วยอารมณ์เซ็งจับจิต เมื่อหนังสืบสวนที่เฝ้ารอมาทั้งอาทิตย์ถูกคั่นด้วยรายการข่าวด่วน หน้าของดาราประจำวันที่โชว์หราอยู่บนจอแก้วนั้น อดทำให้ชินอิจิอยากปิดสวิตช์ลงเสียเดี๋ยวนั้นไม่ได้

จอมโจรคิดส่งสาส์นท้าถึงตระกูลซึสึกิ ว่าจะมารับเพชรที่จัดแสดงในพิพิธภัณฑ์ในเร็ววันนี้ รายนั้นเป็นคุณพ่อของซึสึกิ โซโนโกะ เพื่อนสมัยเด็กของเขา ที่ขึ้นแท่นมาเป็นคู่แข่งของคิดแทนปู่จิโรคิจิที่ตอนนี้ค่อนข้างชราภาพมากแล้ว …พวกคนรวยนี่เขาไม่เบื่อกับการนำเงินมาผลาญเล่นกับการจับคิดที่ล้มเหลวทุกครั้งแบบนี้บ้างหรือไงนะ...

ใครจะไปคิดว่าพ่อของโซโนโกะเองก็มีนิสัยชอบเอาชนะไม่ต่างจากคุณปู่คนนั้นเลยซักนิด

เจ้าจอมโจรในชุดผ้าไหมสีขาวนั่นก็เหมือนกัน เวลาผ่านมาขนาดนี้แล้ว เขายังไม่ล้มเลิกที่จะขโมยอีกหรือไงนะ... โคนันเป็นคู่ปรับของคิดมาตลอดสิบปี เรียกว่าบนหน้าหนังสือพิมพ์มีทั้งหน้าเขาและคิดแปะหราอยู่บนนั้นอยู่เสมอ ทั้งคดีฆาตรกรรมที่โคนันไขคดีได้อีก ไม่รู้ว่ากลายเป็นของคู่บ้านคู่เมืองไปแล้วหรือยัง... ชีวิตประจำวันที่สงบสุขของเขาก็พลันมลายหายไปด้วย

“ฮ้าว….” ริมฝีปากอวบอิ่มได้รูปอ้าหาวหวอดๆเมื่อรายการข่าวที่แสดงตรงหน้ามันช่างน่าเบื่อจับใจ มือเรียวคว้าเอาแก้วกาแฟดำที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆขึ้นมาดื่มพลางคิดว่าไม่มีอะไรที่น่าสนใจมากกว่านี้แล้วหรือไง…

ถึงจะน่าเบื่อแต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้กดเปลี่ยนช่อง ดวงตาสีความารีนคู่สวยยังคงทอดมองร่างโปร่งสง่าในชุดสีขาวสะอาดที่แสดงบนจอทีวีต่อไป …มันไม่ได้มีความหมายอะไรพิเศษแต่ก็ไม่อาจละสายตาไปได้

“ อา… นี่ฉันบ้าไปแล้วหรือเปล่าเนี่ย ”

พอรู้สึกตัวก็ยกมือขึ้นมาเกาหัวตัวเองอย่างไม่เข้าใจนัก ลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งอยู่จะไปจัดการกับแก้วที่ไร้เครื่องดื่มบรรจุไว้นี่ซักหน่อยเสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะจนต้องเปลี่ยนทิศทางจากห้องครัวเป็นโต๊ะที่วางโทรศัพท์เอาไว้แทน 

“ ครับ…บ้านคุโด้ครับ ” ตอบรับไปทั้งที่ในมือยังคงถือแก้วกาแฟเอาไว้อยู่ เสียงแหลมๆของผู้หญิงที่ตอบกลับมาทำเอาสีหน้าของเด็กหนุ่มเจือไปด้วยความเบื่อหน่ายแทบจะทันที

[โคนันคุงหรือเปล่า… เธอเห็นข่าวที่เพิ่งออกไปมั๊ย? พอดีคุณพ่อของฉันอยากจะให้เธอมาเข้าร่วมการสืบสวนครั้งนี้หน่อยน่ะ]

“ …….. ” 

[นี่! อย่ามาทำเป็นเงียบนะ! ก็มีแต่เธอที่เข้าใกล้ท่านคิดของฉันได้มากที่สุดแล้วนี่นา! ]

แม้ไม่ต้องบอกชื่อเขาก็รู้ได้เองว่าปลายสายคือคุณหนูซึสึกิ โซโนโกะ ที่ถึงแม้จะแต่งงานกับนักกีฬาทีมชาติอย่างคุณมาโกโตะไปแล้วก็เถอะ แต่ยังไม่วายเป็นแฟนคลับตัวยงของจอมโจรคนนั้น แถมยังยืดอกเรียก ‘ท่านคิดของฉัน’ อย่างภาคภูมิใจเสียด้วย… 

“ พี่โซโนโกะก็รู้นี่ครับ ว่าถึงผมจะเข้าร่วมด้วย จอมโจรคนนั้นก็หนีไปได้อยู่ดี ” ถึงจะไม่ค่อยอยากยอมรับ แต่นับวันวิธีหนีของชายคนนั้นก็ชักจะแอดวานซ์ขึ้นทุกที ถึงจะประจันหน้ากันได้ทุกครั้งแต่ก็ไม่เคยจะจับผู้ชายคนนั้นได้เลยจริงๆเลยซักที…

[เฮอะ… ก็คุณพ่อเขาบอกว่าอยากให้เธอช่วยปกป้องเพชรเอาไว้นี่นา… แถมฉันยังเตรียมที่นั่งพิเศษเอาไว้สำหรับนั่งชมมายากลของท่านคิดในระยะเผาขนอีกด้วย]

“ …….. ” ชินอิจิในร่างโคนันไม่รู้จะพูดอะไรกับตรรกะของคุณหนูที่โตแต่ตัวคนนี้ดี เปลือกตาบางค่อยๆหลุบลงมาจนกลายเป็นการลืมตาแค่ครึ่งดวงพร้อมๆกับลมหายใจทอดยาวที่ถูกพ่นออกมา

[ทำไมคราวนี้นายถึงได้ดูถอดใจนักล่ะหืม…? ช่วยฉันหน่อยไม่ได้หรือไงยะ?] ปลายสายถามกลับมาเหมือนกับกำลังสงสัย ส่งให้ดวงตาสีควอมารีนเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย

“ ก็….เปล่านี่ครับ? ”

ไม่ได้ถอดใจ… แล้วก็ไม่ได้เบื่อ

…ไม่ได้มีอะไรพิเศษซักหน่อย

[แล้ว…? ]

“ ครับๆ…แล้วผมจะติดต่อกลับไปอีกที ” สุดท้ายก็ต้องตัดสินใจรับคำขอแกมบังคับนั้นอย่างช่วยไม่ได้

การคุยโทรศัพท์กับผู้หญิงคนนี้นี่ช่างเปลืองพลังงานเหลือเกิน …เฮ้อ

To be continue…

ฟิคเรื่องนี้เกิดจากการการฟังเพลงปิดของโคนันเดอะมูฟวี่ 19 ล้วนๆเลยค่ะ
Oh Rival ของวง Porno Graffiti ที่ให้อารมณ์ละตินๆ ฟังแล้วอยากเต้นมาก(?)
แล้วพล็อตก็ผุดออกมาจากในหัวแทบจะทันที อยู่ๆไรเตอร์ก็คิดขึ้นมาว่า 
ถ้าชินอิจิไม่ได้คืนร่างเดิมอีกหลายๆปีจะเป็นยังไง มันเลยออกมาเป็นฟิคนี้นั่นแล
เป็นเรื่องที่แต่งสดทิ้งไว้มาซักระยะ เพราะฉะนั้นไม่รับประกันความสลวยของภาษาเท่าไรนะคะ 

TB