คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนแรกเริ่มเดิมที
“สิบโมงแล้ว!”หญิงสาวนามว่า“ใบบัว”ก้มลงมองนาฬิกาสีแดงสดอย่างกังวล
“ตายล่ะ! ฉันเข้าเรียนไม่ทันแน่เลย วันแรกจะสายเลยหรือไงยัยบัวเอ้ย”ว่าแล้วใบบัว สาวน้อยก็รีบวิ่งเข้าตึกคณะแพทยศาสตร์อย่างรวดเร็ว
กริ๊ง ประตูลิฟต์ชั้น 6 ถูกเปิดออก
ตึก ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้ารีบวิ่งอย่างรวดเร็ว
“อาจารย์ ขออนุญาติค่ะ”
“เชิญครับ นักศึกษา ทีหลังมาช้ากว่านี้ก็ได้”
หญิงสาวมองไปรอบห้อง สายตาหลายคู่มองมาที่เธอ บ้างก็หัวเราะกันคิกคัก แต่เธอก็ไม่ใส่ใจ เพราะมัวแต่กวาดตามองหาที่ว่าง ซึ่งเหลืออยู่ที่เดียวคือ ที่ตรงนั้น หน้าห้องสุดเลย
“ตรงนี้ว่างหรือเปล่าคะ นั่งด้วยคนนะ”
“ว่างจ๊ะ นั่งเลย”หญิงสาวภายใตแว่นหนาเตอะ ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
เวลาผ่านไปจนเที่ยง ได้เวลาทานข้าว
“เอ่อ ฉันชื่อใบบัว เธอชื่ออะไรหรอจ๊ะ”
“ฉัน เอ่อ ฉัน...ชื่อ...ไหมจ๊ะ”
“ไปกินข้าวกัน”ใบบัว ชวนเอ่ยปากชวนสาวแว่นที่อยู่ข้างหน้า
บนลิฟท์
“ไหม เธออยู่หอพักหรือเปล่าจ๊ะ”บทสนทนาเริ่มขึ้น
“จ๊ะ ไหมอยู่หอพักคนเดียว ใบบัวหล่ะ”
“บัวหรอ อยู่บ้านแหล่ะ ว่าแต่ว่างๆบัวมานอนหอไหมได้เปล่าเอ่ย”
“จ๊ะ”
บทสนทนาจบลง เวลาผ่านไปด้วยความเงียบ จนกระทั่งลิฟต์ถูกเปิดออกสู่ชั้นล่างสุดของตึก
“ไหมจะกินข้าวที่นี่หรือออกไปข้างนอกหรอ”
“ที่ไหนก็ได้จ๊ะ ใบบัวทานที่ไหนหรอ”
“อ๋อ ว่าจะไปข้างนอก ไปด้วยกันเปล่า”
“เอ่อ...ออกไปไกลอยู่นะ”
“โอเค งั้นไหมรอหน้าตึก เดี๋ยวบัวเอารถมารับนะ”
“เอ่อ...ได้จ๊ะ”
เอี๊ยดดดด
รถสปอร์ตคันหรูสีแดงหยุดตรงหน้าทั้งคู่
“พี่ต้นใบ มาหาบัวหรอ”
“อื้ม มาขึ้นรถ ชวนเพื่อนขึ้นมาด้วย”
“ไปไหม ไปกินข้าวกัน นี่พี่เรานะ ชื่อต้นใบ พี่ต้น นี่ไหม เพื่อนบัวเอง”
“อื้ม ยินดีที่ได้รู้จักนะบัว ขึ้นมาๆ เดี๋ยววันนี้พี่เลี้ยง”
“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ”
“มาเหอะๆๆๆ แหม พี่ไม่กัดหรอก”
“ขึ้นมาเลยจ้าไหม พี่ต้นเค้าไม่กัดหรอก”
“ก็ได้จ๊ะ”
ครืนนน เสียงรถสตาร์ทอีกรอบ
“ใบบัว วันนี้ไม่มีเรียนแล้วใช่เปล่าจ๊ะ”
“อ่อ ใช่จ๊ะ วันนี้มีแค่ตอนเช้า ตอนบ่ายว่าง แต่อาทิตย์หน้าจะมีให้เลือกชมรมจ๊ะ”
“จ้า”
“บัว พี่ว่าวันนี้ไปกินสเต็กกันเถอะ อยากกิน”
“ไม่เอาบัวอยากกินส้มตำ”
“สเต็กเถ๊อะ”ต้นใบพยายามอ้อนน้องสาว
“ไม่ต้องเลยพี่ต้นใบ วันนั้นก็พาบัวเข้าร้านสเต็กมาทีแล้ว วันนี้ยังไงบัวก็กินส้มตำ”
“งั้นเอาอย่างนี้ น้องไหมอยากทานอะไรจ๊ะ สเต็กหรือส้มตำ”
“อะไรก็ได้ค่ะ ไหมทานได้”
“ไม่ได้ๆๆ ไหม เอาส้มตำเถอะ บัวขอร้อง”
“ส้มตำก็ได้ค่ะ”
“บัวชนะ โอเคส้มตำ เอาร้านแถวๆนี้แหล่ะ”ว่าแล้วเธอก็ชี้ไปร้านส้มตำข้างถนนที่มีอยู่เกลื่อนกลาด
“ข้างถนนเลยหรอยัยบัว”
หญิงสาวไม่ตอบ พยักหน้าตอบรับ อย่างเดียว
เอี๊ยดดด!!!!!!!
รถคันหรูจอดลงหน้าเพิงเล็กๆ ตั้งอยู่ข้างถนน มีป้ายติดไว้ว่า “ส้มตำเจ๊สวย”
“ร้านนี้แล้วกัน”
“ขอบคุณพี่ชาย”ประตูถูกเปิดออกหนุ่มร่างบางเดินมาเปิดประตูอีกฝั่งหนึ่ง
“ขอบคุณอีกทีพี่ชาย”
“ขอบคุณค่ะคุณ..เอ่อ..พี่ต้นใบ”
“จ๊ะ น้องไหม”
“แหม! ทำเป็นจ๊ะจ๋า เร็วๆเข้า บัวหิวแล้ว”
ชายหนุ่มกวาดมองไปทั่วร้านมีโต๊ะว่างเล็กๆอยู่ด้านในสุด ยังไม่ทันจะก้าวเท้าเข้าร้าน
“พี่ต้น บัวอยากกินสเต็ก”
“เอ้า! ยัยบัวจะเอาอะไรกันแน่”
“บัวล้อเล่น ไปๆๆๆ ข้างในโต๊ะว่าง”
“ไหม เดินไปด้วยกัน”ว่าแล้วสาวแว่นก็ถูกเพื่อนใหม่ควงแขนเดินเข้าไป
“จะสั่งอะไรก็เขียนไว้ เดี๋ยวป้าไปหยิบเอง”เสียงตะโกนมาจากผู้เป็นเจ้าของร้าน
“บัวเอา ส้มตำปูปลาร้าใส่พริกเยอะๆ”
“เอาจริงหรอ”ชายหนุ่มฟังแล้วแปลกใจ น้องสาวคนนี้นอกจากไม่ทานของเผ็ดแล้ว อาหารจำพวกปลาร้าก็ไม่เคยแตะ
“จริง...ซะที่ไหน ก็รู้อยู่บัวกินไม่เป็น เอาเหมือนปกติแหล่ะ ตำไทยไม่ใส่พริก โอเค๊”
“เรื่องมากจริง ไม่ถามเพื่อนบ้างหรอกว่าเอาอะไร”
“อะไรก็ได้ค่ะ ไหมทานได้”
“อื้ม เห็นเปล่าไหมบอกไม่เป็นอะไร งั้นบัวสั่งต่อ บัวเอาไก่ย่าง น้ำตก ลาบหมู อ่อ ข้าวเหนียวด้วย แค่นี้พอเดี๋ยวน้ำหนักขึ้น”
“เป็นชุดเลยน้องฉัน”
“เอาน้ำอะไรไหม บัวกับพี่ต้นเอาน้ำเปล่า”
“ฉันบอกตอนไหนยะ”
“บัวรู้หน่า”
“น้ำเปล่าก็ได้จ๊ะ”
ผ่านไป 15 นาที อาหารก็มาวางอยู่เต็มโต๊ะ
“โห บัว แล้วเราจะทานกันหมดหรอ”สาวแว่นกวาดตามองรอบโต๊ะ ที่เต็มไปด้วยอาหาร
“ ไหมถามผิดคนแล้วแหล่ะจ๊ะ”
---------------------
ผ่านไปเพียงครึ่งชั่วโมง จานที่เต็มไปด้วยอาหารก็เหลือเพียงความว่างเปล่า
“บัวอิ่มแล้ว เอ่อ...เดี๋ยวไปส่งไหมที่หอด้วยนะพี่ต้น”
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ออกมานิดเดียวเอง ไหมเดินเข้าไปได้”
“ไม่เป็นไรๆ รถบัวยังจอดอยู่หน้าตึกอยู่เลย”
“อ้าว!หรอ งั้นแล้วแต่จ๊ะ”สาวแว่นยิ้มอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไรหรอก น้องไหม เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง”
เอี๊ยดดด
“ยัยบัวลงไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวพี่ไปส่งไหมเอง เจอกันที่บ้าน โอเค๊”
“อืม”ร่างบางก้าวเท้าออกจากรถ
“เจอกันที่บ้าน บ๊ายบาย”ก่อนจะเดินไป ก็หันมาลาเพื่อนใหม่ก่อน
“บ๊ายบายจ๊ะใบบัว”สาวแว่นโบกมือให้เพื่อน
“น้องไหม มานั่งข่างหน้าด้วยกันมา นั่งคนเดียวพี่เหงา”
“อ่อ ค่ะ”แก้มเริ่มแดงระเรื่อ เมื่อถูกเรียกให้ไปนั่งข้างหน้า
“น้องไหม ไม่ได้อยู่แถวนี้หรอถึงนอนหอพัก”บทสนทนาเริ่มขึ้นระหว่างขับรถไปหอพัก
“ค่ะ ไหมอยู่จังหวัดอื่น”
บทสนทนาได้ดำเนินไปเรื่อยๆ จนถึงหอพัก ทั้งคู่กับบอกลากันซักพัก ชายหนุ่มก็ขับรถออก
----------------------------------------------
‘อีกเลี้ยวนึงก็ถึงบ้านแล้ว ฉันไม่อยากกลับบ้านเลยจริงๆ’ สาวน้อยคิดในใจ
081………….
ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด
“ฮัลโหล พี่ต้น ถึงบ้านยัง”
“ถึงแล้ว มีไรจ๊ะ”
“เปล่าๆ เจอกันๆ”
สาวน้อยหมดหวัง พี่ชายเธอถึงบ้านแล้ว ดังนั้นเธอต้องกลับบ้านด้วยเช่นกัน
รถคันเล็ก มาถึงหน้าบ้าน สาวน้อยคว้ารีโมท มากดเปิดประตู ไม่นานนักประตูก็ถูกเปิดออก รถคันเล็กพุ่งเข้าไปจอดภายในบ้าน หลังจากจอดเสร็จ ร่างบางเดินลงจากรถ พร้อมกดรีโมทล็อกรถอัตโนมัติ
“คุณใบบัวมาถึงแล้วหรอคะ มาค่ะมีอะไรให้ป้าถือไหมคะ”สาวอาวุโส ที่ชื่อว่า “แหวน” รีบก้าวฝีเท้ามาจากหลังบ้าน
“ไม่มีอะไรค่ะป้าแหวน วันนี้บัวไม่ได้เอาอะไรไป พึ่งเปิดเรียนวันแรกเอง”
“ค่ะ ว่าแต่เดี๋ยวนี้ปีหนึ่ง ไม่มีรับน้องแล้วหรือคะ”
“อ๋อ คงจะเป็นสัปดาห์หน้าแหล่ะค่ะ มหาลัยบัว ไม่ให้จัดงานในสัปดาห์แรกค่ะ”
“ค่ะ งั้นป้าไม่กวนแล้วค่ะ”ว่าแล้วก็เดินกลับเข้าไปหลังบ้านเหมือนเดิม
สาวน้อยเดินเข้าบ้าน พบว่าไม่มีใครอยู่บ้าน มีเพียงพี่ชายที่น่าจะอยู่บนห้อง ว่าแล้วเธอสาวก้าวไปยังห้องพี่ชายทันที
เอี๊ยด ประตูถูกเปิดออก สาวน้อยเดินเข้าไปในห้องพี่ชายอย่างไม่เกรงใจ
“เข้ามาไม่เคาะประตูอีกแล้วนะ”
“พี่ต้น ป๊ากับม๊า ไม่อยู่หรอ”
“ไม่อยู่”
“ไปไหนอ่ะ”
“ม๊าไปประชุมโรงบาลในฝันมั้ง”
“อ่านะ แล้วป๊าอ่ะ”
“ไปประชุมวางงบประมาณตึกแหล่ะ ว่าไป”
“แล้วไม่บอกว่าป๊าม๊าไม่อยู่ บัวจะไปเดินเล่นซักหน่อย”
“พอเลย ออกไปได้แล้วพี่จะทำธุรกิจส่วนตัว”
“ทำไรอ่ะ”
“ส่วนตัว ส่วนตัว เข้าใจไหม เชิญ...”
ปั้งงงง
เสียงประตูถูกปิด
ชายหนุ่มภายในห้องอมยิ้มเล็กน้อย น้องสาวถึงแม้จะเข้ามหาลัยแล้วนิสัยก็ยังเป็นเด็กเช่นเดิม
--------------------------------
ทางด้านล่างของบ้าน
สาวน้อยก้าวออกไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้าน ระหว่างเดินหญิงสาวก็จ้องมองไปบนฟ้า เมฆดูสวยงาม ท้องฟ้าก็สีฟ้าไม่แปรเปลี่ยน
“อ้าว! น้องบัว มาทำอะไรแถวนี้ครับ”เสียงหนุ่มมาทางด้านหลัง สาวน้อยเหลือบมองไป
“พี่กานต์ สวัสดีค่ะ กลับมาจากมหาลัยแล้วหรอคะ”
“ครับ”ชายหนุ่มคิ้วคมเข้ม ตอบสั้นๆ
“น้องใบบัว เรียนแพทย์ใช่หรือเปล่าครับ”
“ใช่ค่ะ เรียนที่เดียวกับพี่กานต์แหล่ะ อาทิตย์หน้ารับน้อง อย่าแกล้งน้องคนนี้นะ”สาวน้อยพูดอย่างร่าเริง
“ครับ ถ้าน้องใบบัว ไม่เข้าใจอะไรก็ให้พี่ติวให้ได้นะ”
“คิดไว้อยู่แล้วค่ะ พี่กานต์อยู่ปี 3 แล้วใช่เปล่าคะ จำได้ว่าปีเดียวกับพี่ต้น”
“ใช่แล้ว ว่าแต่นายต้นเรียนวิศวะเป็นไงบ้าง”
“ไว้เจอเค้าแล้วถามเองดีกว่าไหมคะ เหอะๆ”
“ใกล้วันเกิดน้องใบบัวแล้วนิ่ครับ เห็นคุณแม่บอกพี่ว่าวันเสาร์ที่จะถึงนี้แล้ว”
“ป้าแหวนจำวันเกิดบัวได้ด้วยหรอคะ ดีใจจัง”สาวน้อยยิ้มหน้าบาน
“ครับ คุณแม่จำวันเกิดน้องใบบัวได้อยู่แล้วครับ น้องใบบัวอยากได้อะไรไหมครับ”
สาวน้อยได้แต่ยิ้มเขิน ส่วนชายหนุ่มก็ส่งสายตาหวานๆไปให้ไม่หยุด
“บัวว่าบัว...เอ่อ...บัวเข้าบ้านก่อนดีกว่า แล้วเจอกันตอนทานข้าวนะคะ”
“ครับ บ๊ายบาย”ชายหนุ่มโบกมือลา
“บ๊ายบายค่ะ”หญิงสาวโบกตอบ พร้อมกับเขินหน้าแดงก้าวเท้าเข้าบ้านอย่างเร็ว
บนเตียงนอนแสนนุ่ม สาวน้อยค่อยๆก้มศรีษะลงบนหมอน
“พี่กานต์ ทำไมทำกับบัวอย่างนี้ บัวเขินเป็นนะ”สาวน้อยพึมพำกับตัวเอง พร้อมหน้าแดงระเรื่อ
-------------------
จบตอนแรกค่ะ
เป็นไงก็เม้นให้ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น