คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Vam HighSchool : Chapter 3
Chapter 3
ลู่หานื่นในวันรุ่ึ้นอนหโมเ้า เาเินออาห้อไป้วยวามอายเมื่อิว่าัวเอเผลอหลับไปเมื่อืน เาเินรไปยัห้อรัวแล้วลอเปิู้เย็นูอ้าในและ็พบว่า้าในนั้นมีอสอยู่นิหน่อย
แวมไพร์ินอาหารธรรมาไ้้วยหรอ ลู่หานิ
ร่าบาหยิบวัถุิบาในู้เย็นแล้วเริ่มทำอาหารทันที...
เฮุนที่ำลัหลับอยู่ในห้อนั้นไ้ลิ่นหอมๆลอยมาเะมูทำให้ลืมาื่นแ่้วยวามที่เป็นอนเ้าเา็เลยรู้สึเหนื่อยเล็น้อย
“พี่ลู่หาน?” เฮุนพึมพำแล้วลุออาเีย
เมื่อเินออมานถึห้อรัว เาเห็นว่าลู่หานำลัทานอาหารอย่ามีวามสุอยู่ที่เาน์เอร์ เ็หนุ่มึเินเาไปทา้านหลัอย่าเียบๆ
“ผมิน้วยไ้มั้ยรับ”
“เฮ้ย!”
เพล้!!!
ลู่หานมอานที่ร่วลแระายอยู่บนพื้นเพราะเาใเสียอเฮุน้วยวามสำนึผิ่อนที่ะ้มลไปและทำท่าะเ็บแ่เฮุนห้ามไว้เสีย่อน
“อย่ารับๆ เี๋ยวพี่ะโนบาเอา”
“แ่ันเป็นนทำหล่นนะ” ลู่หานแย้
“ผมผิเอรับที่ทำให้พี่ใ” เฮุนบอพร้อมทั้เินไปหยิบถุมือมาสวมแล้วลมือเ็บเศษแ้วทันที
ลู่หานที่ไม่อยารบวนเลยั้ใว่าะเินไปนั่รอที่โฟาแ่ทันทีที่เา้าวา็พลาไปโนเศษานที่แพอี เฮุนที่ไ้ลิ่นเลือแม้ลู่หานะไม่ไ้ร้อออมาแ่เา็ไ้ลิ่นึรีบเ้าไปหาร่าบาทันที
“พี่เป็นอะไรรึเปล่ารับ”
“อะ...อืม ไม่เป็นไรหรอ”
“เฮ้อ! ระวััวหน่อยสิรับ”
เฮุนบ่นแล้วประอลู่หานไปนั่ที่โฟา่อนะยเท้าอลู่หานึ้นมาูบาแผลทันที เมื่อเาเห็นึ่อยเอามันออมาเพราะมันไม่ลึมานั เฮุนึแ่ใ้นิ้วสะินิเียวมัน็หลุแล้ว
“อบในะ” ลู่หานเอ่ยอบุ
“เี๋ยวผมทำแผลให้นะรับ”
“ไม่ๆ ันทำเอไ้ นายไปเ็บวา่อเถอะ” ลู่หานรีบปิเสธเพราะไม่อยารบวน
“แ่ผมอยาทำให้...” เฮุนบอ่อนะส่าอออ้อนไปให้ลู่หาน “ไม่ไ้หรอรับ”
“อะ...เอ่อ...็ไ้”
พอลู่หานเห็นสายาอออ้อนอเฮุนแล้วเาึไม่ปิเสธ เฮุนึเินไปหยิบล่อปมพยาบาลมาแล้วเริ่มทำแผลอย่าเบามือ ลู่หานมอรุ่นน้ออย่าเอ็นู่อนะเอื้อมมือไปลูบหัวนรหน้า
“นายนี่น่ารััเลยน้า~”
“..!”
เฮุนะัเล็น้อยแล้ว็ทำแผล่อเหมือนไม่มีอะไรเิึ้นทั้ที่ริๆแล้วหัวใอเามันรู้สึอุ่นวาบอย่าบอไม่ถู เมื่อทำแผลเสร็เฮุน็เินไปเ็บล่อปมพยาบาลแล้วัารเ็บวา่อ ส่วนลู่หาน็พยายามลอเินู
เ็บแหะ
“อนที่อยู่ในโรเรียนนี้พี่ห้ามอยู่ห่าผมนะรับ มันอันราย แล้ว็...ห้ามออาบริเวโรเรียน้วยนะรับ” เฮุนโพล่ึ้นมา
“อะ อืม ันะำไว้นะ”
“อีเรื่อ...”
“หือ?”
“ลิ่นพี่นี่...หอมัเลยนะรับ”
“..!”
ลู่หานะัแล้วระพริบาปริบๆเมื่อไ้ยิน นเฮุนหลุหัวเราะออมานั่นทำให้ลู่หานยิ่ว่าเิมน้อเอ่ยปาถาม
“อะไรอนาย พูาแปลๆ”
“หน้าพี่ลมาเลยรับ...อ้อ! ไม่้อห่วนะรับผมไมู่เลือพี่หรอ”
“็ลอสิ ันะบหัวให้”
เฮุนหัวเราะ นเาเ็บวาเสร็เรียบร้อยแล้วึัสินใลับไปนอน่อ ลู่หานที่เห็นแบบนั้นเลยถามอย่าสสัย
“นายะไปไหน”
“อนเ้าเป็นเวลานอนอแวมไพร์รับ พี่เอ็วระเปลี่ยนาราเวลานะรับ” เฮุนอบ “พี่ะมานอน้วยันมั้ยรับ?”
“บ้า! รีบๆไปนอนเลยไป” ลู่หานออปาไล่้วยใบหน้าร้อนผ่าว
ไอ้เ็บ้านี่...
“ให้ายเหอะ! ยิ่รู้ัยิ่ปีนเลียวนะ!!!” ลู่หานบ่น
12.55 AM.
ลู่หานำลัเินไปเ้าเรียนพร้อมเฮุนและระหว่าทาเา็ไ้เอับานยอลและแบฮยอน้วยเ่นัน ลอทาพวแวมไพร์่า็ให้วามสนใับพวเาึ่เป็นมนุษย์มาเป็นพิเศษ
“อ้าว! ว่ายัไแบฮยอน่วนี้ไม่่อยไ้เอเลยนะ” แวมไพร์ที่ท่าทาไม่น่าไว้ในหนึ่ทั
แบฮยอนไม่ไ้อบอะไรไ้นิ่เียบแ่านยอลรับรู้ถึวามผิปิอนัวเล็ไ้ึ้อแวมไพร์นนั้นอย่าไม่่อยอบในั
“วันนี้เราน่าะนัเอันหน่อยนะ ที่เิมเวลาเิมนะแบฮยอน”
“...”
แล้วแวมไพร์นนั้น็เินาไป านยอลเอื้อมมือไปบหลัแบฮยอนเบาๆ แบฮยอนึหันมามอเล็น้อยแล้วพยัหน้าเหมือนบอว่านเอไม่เป็นอะไร
แล้วทั้สี่น็เินมาถึห้อเรียน เฮุนเปิประูเ้าไปาม้วยลู่หาน านยอลและแบฮยอน เพียแ่้าวแรที่พวเาเ้ามา ทุนในห้อ็เ้ามารุมทันทีแล้วยิำถามเป็นุ
“นายื่ออะไรอะ”
“ว้าว! หน้าหวานั”
“อายุเท่าไหร่แล้ว”
“นี่ๆ ที่เมืออพวมนุษย์นะสนุมั้ย”
านยอลับลู่หาน็เลย้ออบำถามอทุนลอนถึเวลาเริ่มเรียน พออาารย์เ้าทุน็ลับไปนั่ที่เหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
“เอาละ เรามาเริ่มเรียนันเลย...”
พัเที่ยืน...
“ฝาานยอลหน่อยนะ”
แบฮยอนบอเฮุนเมื่อไ้เวลาพัแล้วสาวเท้าออาห้อไปอย่ารวเร็ว เฮุนที่ยัไม่ทันั้ัว็ไ้แ่ถอนหายใอย่าเหนื่อยใ ส่วนทา้านานยอลเอ็ประหลาใเ่นันทีู่่ๆแบฮยอน็ทิ้เาไว้ับเฮุน
หรือะไปหาไอ้แวมไพร์นั่น...
“เราวรามไปมั้ย” ลู่หานถาม
“ปล่อยเาไปเถอะ” านยอลบอ “แล้วนาย...ันูแลัวเอไ้ ไม่เป้นไรหรอ ูแลยัยวาัวแสบนี่ีว่า”
ายหนุ่มเอื้อมมือไปยีหัวเพื่อนสนิทอย่าเอ็นูแบบที่เยทำเป็นประำแ่ารระทำนั้นทำให้ใรบานที่มออยู่รู้สึว่ามันน่าหุหิหัวใเสียเหลือเิน
พึ่บ!
เฮุนว้าแนลู่หานแล้วออแรึเบาๆให้ร่าบามาอยู่้าัว านยอละัมือ้าลาอาาศ อนแรเา็ใแ่พอเห้นหน้าอเฮุนแล้ว็ร้ออ้อในใทันที
“โอเๆ เบาๆับ ‘วาน้อย’ หน่อยแล้วันนะ ันลับไปที่ห้อนะ” านยอลบอลาแล้วเินออมาาห้อเรียน
“ที่สวนหลัโรเรียน”
เสียอเฮุนทำให้านยอละัฝีเท้าแล้วอบุอีฝ่ายในใ เารีบสาวเท้าไปามที่เฮุนบอทันทีเพราะเารู้สึเป็นห่วนัวเล็เอามาๆเลย
พลั่!
เสียระทบันอย่าแรอวัถุแ็ัสนั่นไปทั่วบริเวนั้น ร่าอแบฮยอน่อยๆทรุลอย่า้าๆแม้ะเป็นแวมไพร์แ่วามรู้สึอระูที่หั็เ็บเอาารอยู่เหมือนัน
“ยัทนไม้ทนมือเหมือนเิมเลยนะแบฮยอนอา”
“เทา...” แบฮยอนเรียื่อนรหน้าเสียเบาหวิว
“อั!”
เทาเะท้อแบฮยอนสุแรแล้วหัวเราะอย่าสะใ แบฮยอนพยายามที่ะป้อันัวเออย่าสุวามสามารถแ่เาุและเ็บนไม่มีแระยับัวแล้ว สายาอันพร่าเลือนเห็นเทาำลัะเหวี่ยาใส่อีรอบ แ่ทว่า...
“โห...ทำอะไรันอยู่หรอ”
“..!”
แบฮยอนใเมื่อไ้ยินเสียนที่เาไม่ิว่าะไ้ยินแถม...าลิ่นแล้วานยอลมานเียวแน่ๆ นัวเล็พยายามที่ะเพ่มอแล้วเา็เห็นานยอลเินเ้ามาทานี้
“นาย...นัเรียนแลเปลี่ยนสินะ”
“อืมใ่...ยินีที่ไ้รู้ันะ เทาใ่มั้ย ันานยอล” านยอลยยิ้ม “ว่าแ่นายำลัทำอะไรอยู่หรอ”
พอบประโยานยอล็เินมาอยู่้าหน้าแบฮยอนเสียแล้ว นัวเล็พยายามะบอให้เาหนีไปแ่ปาลับไม่ยับามที่สั่เลยแม้แ่น้อยนแบฮยอนนึเ็บใ
“หลีไปะีว่า” เทาพูเสียเรียบ
“ไม่ไ้หรอ...ันถูสั่ไม่ให้อยู่ห่าา ‘แบ’ นะ แล้วนี่็ำลัะลับห้อพอี ้อพา ‘แบ’ ลับไป้วย”
...แล้วหมั็พุ่รมาที่ใบหน้าอานยอลทันที ายหนุ่มหลบไ้อย่าเียิว เทาัฟันรอแล้วปล่อยหมัอีรั้แ่ราวนี้านยอลไม่หลบ..
หมับ!
านยอลรับหมันั้นไว้ไ้...ท่ามลาวามะลึอทั้เทาและแบฮยอน านยอล็ัารประเนหมัใส่หน้าเทาอย่าเ็มแรนเทาเถอยหลัไปหลาย้าว
“พอแ่นี้ีว่านะ”
านยอลพูทั้ๆที่ยัยิ้มอยู่ เาเินเ้าไปหาแบอยอนแล้ว้อนนัวเล็ที่สภาพสะบัสะบอมเ้ามาไว้ในอ้อมแนแล้วรีบลับไปที่ห้อ
“ไหวมั้ย”
แบฮยอนพยัหน้าับออานยอลแทนำอบ านยอลถอนหายใอย่าโล่อ่อนะรีบเร่ฝีเท้าให้เร็วึ้นเพราะูท่าแบฮยอนะอ่อนแรเหลือเิน
“อบในะ”
แบฮยอนบออีฝ่ายแล้วผล็อยหลับไป้วยวามอ่อนล้าทิ้ให้นที่ถูอบุยิ้มเหมือนนบ้าไปลอทา...
......................................................................
สวัสี่าาา เมื่อวานไม่ไ้ทัทายเลย
รีบั้อไปทัศนศึษา
ยั็็ฝาิามและอมเม้น้วยน้าาาา
ความคิดเห็น