คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5
++เลิกเรียน++
“ เลิกแล้ววววววววว ^[]^ ไชโย! “ คิๆ ใครเป็นแบบนี้บ้างเวลาเลิกเรียน เขาคนหนึ่งแหละที่เป็น =0=
“ สึนะ เตรียมชุดที่จะไปเข้าค่ายหรือยังจ๊ะ “
“ เข้าค่าย - -?? “ เข้าค่ายอะไร ไม่เห็นรู้เรื่อง (หลับอยู่แล้วจะรู้ได้ไงล่ะ)
“ ก็เข้าค่ายไง อีก 2 วันก็จะเข้าค่ายแล้วนะ สึนะคุงไม่รู้หรอ “
“ (‘ ‘ )( ‘ ‘) ไม่รู้ “
“ มันจะไปรู้อะไร ก็มันหลับในคาบนิ “ หัวหน้าห้อง(สมมุติ)พูดขึ้น
“ รุ่นที่10 ไม่ได้หลับ พักผ่อนต่างหาก “ โกคุพูดแย้ง
“ ใช่ๆ “ ยามะก็เห็นด้วย
“ งั้นหรอจ๊ะ เดี๊ยวฉันบอกรายละเอียดเข้าค่ายให้ฟังล่ะกัน “ เคียวโกะพูดจบก็เริ่มอธิบายการเข้าค่ายให้สึนะฟัง ส่วนหัวหน้า(สมมุติ)ก็กลายเป็นหมาหัวเน่าไปทันที
10 นาทีผ่านไป
“ อ๊อ! ฉันเข้าใจล่ะ ขอบคุณนะเคียวโกะจัง “
“ จ๊ะ ไม่เป็นไร “
“ แต่ครูไม่บอกเลยหรอว่าจะไปเข้าค่ายที่ไหนนะ “ สึนะถาม เพราะหลังจากที่ฟังรายละเอียดการเข้าค่ายแล้วก็เหมือนปกติ พักแรม เดินป่า แข่งกีฬา และบลาๆที่เวลาเข้าค่ายเขาทำกัน แต่ก็ยังติดอยู่อย่างหนึ่งก็คือสถานที่เข้าค่ายนี้สิ มันที่ไหน?
“ ไม่จ๊ะ เห็นครูเข้าบอกว่ายังตัดสินใจไม่ได้แต่จะไปอีก 2 วันข้างหน้านะ “ เคียวโกะตอบ
“ อืม....งั้นฉันกลับก่อนนะ “ สึนะบอกลา เคียวโกะ โกคุและยามะ
“ คร๊าบบบบบ รุ่นที่10 “ โกคุ
“ อืม “ ยามะ
“ บ๊ายบายจ๊ะ “ เคียวโกะโบกมือให้
++หน้าบ้านสึนะ++
“ ........ “ รีบอร์นมันกลับมาแล้วนี่นา ลืมไปเลยแหะ (. .”) แล้วมันไปอยู่ไหนมาเนี่ย สึนะก้มหน้าก้มตายืนคิดอยู่หน้าบ้าน
“ หือ!? ทำไมไม่เข้าบ้านล่ะ “
“ คิดเรื่องรีบอร์นอยู่นะ “ สึนะตอบ แต่ก็ยังไม่เอะใจว่าใครถาม คงเป็นเพราะดูการ์ตูนเรื่องนางฟ้ากับยมบาล(?)มากไปมั้ง เลยคิดว่าจะมีนางฟ้ากับยมบาลมาพูดกับตน
“ หรอออ แต่รีบอร์นมันยืนอยู่ตรงนี้นะ “
“ อืม.... “ แหะๆ ดูเหมือนว่าในสมองเราจะคิดได้แปลกดีจริงๆ ว่ารีบอร์นมันจะมายืนอยู่ตรงนี้ได้ (ยังซื่อ(บื้อ)อยู่)
“ เจ้าห่วย “ โอ้!! -0- สุดยอดมีเสียงประกอบด้วย ถ้ามีภาพด้วยคงจะเทพสุดๆ
“ -*- เจ้าห่วยเงยหน้าขึ้นมาได้แล้ว! “ รีบอร์นรู้สึกโมโหมากที่ลูกศิษย์ของตนไม่สนใจ(พวกเรียกร้องความสนใจ ฮิ่ววว//โดนไล่ฆ่า)
“ อืม “ หุๆ ยังไงก็เป็นความคิดในสมองเราอยู่แล้ว ดูสิ! ว่าภาพจินตนาการของเราจะเหมือนตัวจริงแค่ไหน
“ โอ้ -[]-! “ เหมือนตัวจริงเป๊ะๆเลย ยังงี้คงต้องไปออกรายการจ้อจี้สะแล้ว(เกี่ยว?).... หืม!? แล้วคนที่ใส่ผ้าคลุมปิดหน้าปิดตามันใครหว่า - -? แต่มันคุ้นๆจังแหะ ทั้งที่เป็นความคิดเราแท้ๆแต่ทำไมถึงคิดไม่ออกหว่าาาาา
“ รีบอร์น ดูเหมือนว่าลูกศิษย์นายกำลังจะปัญญาอ่อนล่ะ “ มาม่อนเดินไปกระซิบ
“ อืม ฉันก็ว่างั้น “ รีบอร์นเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง
โป๊ก!!
“ โอ๊ยยยยยยย เจ็บๆ “ ทำไมภาพจินตนาการมันตีได้แว๊ เขาไม่ได้คิดว่าจะให้ตบสักหน่อย แถมยังตบเจ็บเหมือนตัวจริงอีก T^T
“ เจ้าห่วย รู้สึกตัวได้แล้วว! “ รีบอร์นพูดเสียงโหด
“ ฮ่าๆๆ ภาพจินตนาการมันพูดได้หมือนตัวจริงเลย “ สึนะหัวเราะลั้นกับความคิดอันแสนบรรเจิดของตน (นายเอกบ้าไปแล้ววว ToT)
“ ภาพจินตนาการ? ปัญญาอ่อนล่ะ ฉันไม่ภาพจินตนาการ “ รีบอร์นเถียงพร้อมกับตบหัวของสึนะไปอีกรอบเพื่อเตือนสติและความสะใจของรีบอร์น
“ เจ็บๆ....แล้วนายไม่ใช่ภาพจินตนาการหรอ “ เมื่อสึนะเริ่มกลับมาสู่ภาวะคนปกติ ก็ถามรีบอร์นต่อ
“ ไม่ใช่! ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าแกคิดอะไรอยู่แต่ขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะ ว่าห้ามนินทาฉัน!! “ รีบอร์นร่ายยาวเป็นคนแก่
“ ^^;; บ้าป่าว ฉันไม่ได้นินทาอะไรนายสักหน่อย “ เหอๆ ก็นึกว่าเป็นภาพจินตนาการสะอีก เชอะ! อดออกรายการจ้อจี้เลย
“ แล้วนั้นใครนะ “ สึนะขอเปลี่ยนประเด็นทันทีเพราะกลัวจะโดนท่านรีบอร์นไล่ฆ่าเอา
“ มาม่อน ตอนแก้คำสาปแล้ว “ รีบอร์นตอหน้านิ่ง
“ โห!? ก็ว่าอยู่มันคุ้นๆแต่ฉันสงสัยอยู่อย่างหนึ่งนะ “ สึนะพูด
“ สงสัยอะไร “ มาม่อนถาม
“ สงสัยว่านาย...เพศไรอ่ะ??? “ (-w-b เยี่ยม! ไรท์ก็อยากรู้เหมือนกัน)
“ เอ่ออออ เป็นสองเพศนะ “
โครม!!!
“ เฮ้ย! ลงไปนอนกับพื้นทำไม “ มาม่อนถามอย่างสงสัย เพราะอยู่ดีๆทั้งรีบอร์น สึนะ และไรท์ที่อยู่ตรงไหนไม่รู้ ก็ล้มตึงลงกับพื้นทันทีเมื่อเขาพูดจบ
“ เหอๆ “ รีบอร์น
“ ไม่อยากจะเชื่อ “ สึนะ
“ ไรท์ไม่รู้จริงๆ เอาแบบนี้ไปแทนนะ “ ไรท์
“ ก็อย่างที่ไรท์มันพูด “ มาม่อน
“ งั้นไรท์ขอตัวไปพากย์ตัวละครต่อล่ะ “ และไรท์ก็จากไป มานั่งหน้าโต๊ะคอมต่อ *_*
“ แล้วทำไมมาม่อนถึงมาอยู่ที่นี้ได้ล่ะ “ สึนะถามเมื่อทุกคนกลับเข้าสู่สภาวะปกติอีกครั้ง
“ รีบอร์นพามา “ มาม่อนโบ๊ยไปให้รีบอร์น ส่วนสึนะก็หันไปทางรีบอร์นแล้วทำหน้าสงสัยสุดขีด
“ เมียฉันเอง “ (กรี๊ดดดด หยาบ!) รีบอร์นตอบจบ ก็ทำให้สึนะและมาม่อนเหวอไปทันที ช่างกล้าาา สมกับเป็นคนที่ชอบเรียกร้องความสนใจเป็นอย่างมากก!
“ บ้าป่าวว ฉันไม่ใช่เมียแกสักหน่อย -////- “ เมื่อมาม่อนรู้สึกตัวก็พูดแก้ตัวทันที แต่ทำไมต้องหน้าแดงเจ้าก๊ะ??
“ รีบอร์น...นายเปลี่ยนไปมากเลยนะ นายคงเป็นวัยที่กำลังมีอารมณ์เปลี่ยนแปลงไปสินะ ฉัน ฉัน...ฉันไม่รู้จะพูดอะไร ยังไงก็ขอให้นายโชคดี *^* “ แล้วสึนะก็เดินเข้าบ้านไป โดยทิ้งสองผัวเมียไว้หน้าบ้าน...
“ รีบอร์น ตกลงแผนการจะเริ่มตอนไปเข้าค่ายของโรงเรียนสึนะใช่ไหม “ มาม่อนถามเมื่อเห็นว่าสึนะเดินเข้าไปในบ้านแล้ว
“ อืม “ รีบอร์นพยักหน้า
“ เฮ้ออออ งั้นฉันกลับล่ะ ทั้งที่ฉันตั้งใจจะกลับคนแรกแท้ๆ แต่ดันกลับเป็นคนสุดท้ายแทน “ มาม่อนบ่นยาว
“ อืม แล้วเจอกันนะที่รัก “ รีบอร์นพูด
“ ไอ้บ้า...ฉันไปล่ะ “ แล้วมาม่อนก็หายตัวไป
++น้ำตกแห่งหนึ่ง++ (คิๆ มาทางพระเอกดีกว่า)
ซ่า ซ่า ซ่า
“ คุณเคียว ทำอะไรอยู่นะครับ “ คุซาคาเบะถามเมื่อเห็นเจ้านายของตนเปลืองท่อนบนแล้วนั่งอยู่ใต้น้ำตกเป็นเวลานาน (มุขเก่าสุดๆ =0=)
“ อย่าพึ่งยุ่ง ฉันกำลังฝึกความอดทนอยู่ “ ฮิบาริตอบเสียงสั่นเพราะความหนาวและความคิดที่กำลัง....กับทูน่าอยู่ (กร๊ากกกก ทะลึ่งแล้ว!) ทำไมกัน! ทำม๊ายยยย!! ทั้งที่ผมเคยเห็นในหนังกังฟูแล้วเห็นเขาทำแบบนี้ ความคิดฟุ้งซ่านจะไม่มีนี่นา แต่ทำไมมันหนักกว่าเดิมอีก เห็นแต่หน้าเจ้าสัตว์กินพืชลอยไปมาเต็มหัวสมองไปหมด กร๊ากกกกกกก! ยังงี้ต้องไปถล่มคนที่คิดวิธีแบบนี้สะแล้ว -*- ไม่เห็นได้ผลเลย(ขำๆนะ อย่าคิดมาก) ....แต่มันก็ดีอยู่อย่างหนึ่งแหะ มันทำให้ผมเห็นเจ้าสัตว์กินพืชใส่ชุดแปลกๆด้วย เห็นแล้วน่าขย้ำ(กด)จริงๆ ชุดแปลกๆก็อย่างเช่น ชุดนางพยาบาล ชุดแมวเหมียว(?) และบลาๆ >0< อ๊ากกก! ผมเผลออีกแล้ว ผมทำแบบนี้เพราะไม่อยากคิดต่างหาก ฮือๆ ผมคงต้องยอมแล้วใช่ไหม
“ เอ่ออ..คุณเคียวครับ “ คุซาคาเบะเรียกชื่อเจ้านายของตนที่เริ่มแสดงท่าทีแปลกๆออกมา เช่น อยู่ดีๆก็ยิ้ม พอยิ้มสักแปปก็หน้าบึ้ง แถมยังมีโหมดหน้าเศร้ากับเขาด้วย
“ มีอะไรอีก “ ฮิบาริพูดอย่างโมโหเมื่อมีคนมาขัด
“ แล้วการเข้าค่ายของโรงเรียนจะไปที่ไหนครับ “
“ อืมมมมมม เห็นพูดกันว่าจะไปอิตาลี่นะ “ ก็ได้ยินมาแว่วๆเหมือนกันว่าทางโรงเรียนจะไปอิตาลี่แต่ก็ยังไม่เป็นที่แน่ชัดเท่าไรหรอก
“ ครับ...แล้วก็ขอให้คุณเคียวประสบผลสำเร็จกับการฝึกนะครับ “ พูดจบคุซาคาเบะก็เดินจากไปเหลือเพียงฮิบาริคนเดียว
“ ....ผมว่าผมไปเข้าค่ายด้วยดีกว่า หึๆ “ จะได้เจอเจ้าสัตว์กินพืชด้วยเพราะเรายังมีหนี้ที่จะต้องชำระกันอยู่
แหะๆ ขอโทษนะค่ะ ที่มาลงช้า ทั้งที่บอกไปว่าตอนเย็น แต่เพราะมีธุระที่ต้องไปทำเลยไม่ได้เอามาลง เวลาเลยคลาดเคลื่อนนิดหนึ่ง(ตรงไหน) เดี๊ยวลงอีกตอนนะ แต่ต้องรอสักครู่
ความคิดเห็น