คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4
“ ฟี้...ฟี้.....ฟี้ “
“ หลับสบายเลยนะเจ้าห่วย “ เสียงปริศนาที่ไม่ปริศนา(?)พูดขึ้นขณะที่มองสึนะหลับอยู่
“ ....... “ ไม่ได้เจอตั้งนาน ความเป็นห่วยก็ยังเหมือนเดิม ถ้าไม่มีเขาอยู่ด้วย คงจะเป็นเจ้าห่วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(เน้นเข้าไว้!) อยู่วันยังค่ำ และดูมัน นี้มัน 8 โมงเช้าแล้ว จะไม่ไปโรงเรียนหรือไง -*- รีบอร์นคิดอย่างสมเพชถึงลูกศิษย์ของตน
ปัง!
“ ฟี้...ฟี้ “ - -^^^ ยังไม่ตื่นอีก ปกติยิงปืนนัดเดียวก็ตื่นนี้หว่า ดูเหมือนว่ามันจะกลับไปเป็นตอนที่เจอกับเขาครั้งแรกใช่ไหมเนี่ย!
“ เจ้าห่วยสึนะ ตื่นได้แล้วววว!!! “ รีบอร์นพูดเสียงดังพร้อมกับส่งลูกถีบไปให้ลูกศิษย์ของตน
ตุบ โครม!!
“ โอ๊ยยยยยยยย “ สึนะร้องโอดโอย
“ ไปโรงเรียนได้แล้ว “
“ เจ็บๆ ใครทำ......-[ ]-!! “ สึนะทำหน้าเหวอเพราะคนที่ถีบตนก็ไม่ใช่ใครที่ไหน มันคือ ไอ้บ้ารีบอร์นที่ตัวสูงกว่าเขานิดหน่อย(?) แต่ทำไมรีบอร์นมันดูแปลกไปนะ ท่าทาง? รูปร่าง....ก็ต้องเปลี่ยนอยู่แล้วสิเพราะมันแก้คำสาปได้แล้วนิ เหอๆ เขาคงคิดมากไปเอง
“ -*- นอนอยู่ได้ ไปได้แล้ว ไม่ไปหรือไงห๊ะ! โรงเรียนนะ “ รีบอร์นพูดอย่างโมโห
“ โรงเรียน....อ๊ากกกกกกกก “ สึนะพึ่งคิดได้ว่าวันนี้ยังเป็นวันอังคารอยู่ สึนะจึงรีบไปแต่งตัว ส่วนรีบอร์นก็ลงไปข้างล่างแล้ว เพราะทนดูความห่วยของลูกศิษย์ตนไม่ไหว
20 นาทีผ่านไป
“ แม่คร๊าบบบบ ผมไม่กินข้าวนะ...ไปล่ะครับ “ สึนะวิ่งลงมาจากบันไดพร้อมกับตะโกนบอกแม่ของตนแล้วรีบออกจากบ้านไป
“ เฮ้อออ พอรีบอร์นคุงไม่อยู่ สึนะตื่นสายเป็นว่าเล่นเลย “ เมื่อเห็นลูกของตนออกจากบ้าไปนานะก็บ่นให้รีบอร์นฟัง
“ ครับ “
“ เอ่....ทำไมรีบอร์นคุงถึงตัวสูงขึ้นล่ะ ^^?? “ นานะถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่ารีบอร์นมีรูปร่างที่เปลี่ยนไป
“ วัยกำลังโตนะครับ หม่าม๊า “ รีบอร์นตอบหน้าเรียบ(?)
“ ยังงี้นี้เอง..งั้นแม่ไปทำอาหารให้เพื่อนๆรีบอร์นคุงต่อนะ “ พูดจบนานะก็เดินเข้าไปในห้องครัว รีบอร์นก็เดินตามนานะเข้าไป พร้อมกับบ่นใจไปด้วยเมื่อเห็นคนที่นานะคิดว่าเป็นเพื่อนของเขา แต่แท้จริงแล้วไม่ใช่เลย(?) -…..-
“ หือ!? รีบอร์นมานั่งดิ “ มาม่อนเรียกรีบอร์นให้ไปนั่งข้างๆ
“ ...... “ รีบอร์นไม่พูดอะไรแต่เดินเข้าไปนั่งเลย
“ เร็วๆหน่อยสิ “ สคัลเร่งนานะ
“ จ๊าๆ จะเสร็จแล้ว “
“ คุณรอหน่อยไม่ได้หรือไง “ ฟงพูด
“ ก็ฉันหิวนิ “
“ มารยาท “
“ ......... “ ก็ได้ -*-
“ ทำไมพวกแกถึงมาอยู่ที่นี้ได้ “ รีบอร์นพูด
“ โดนรีบอร์นลากมา “ มาม่อน
“ อยากกินอาหารฝีมือแม่สึนะเว้ยเฮ้ย “ โคโรเนโร่
“ ตามโคโรเนโร่มา “ รัล
“ ขอเป็นปลิงติดสอยห้อยตาม =^= “ สคัล
“ ว่างๆเลย มาที่นี้นะครับ ^^ “ ฟง
“ ...... “ โกหกแน่ๆ ตั้งใจจะตอบแบบรัลใช่ไหมล่ะ ทุกคนคิดยกเว้นนานะ สคัลและฟง
“ หนูอยากมาหาคุณซาวาดะ ค่ะ “ ยูนิ
“ ไรท์มันบอกว่า กลัวไม่มีบทเลยให้มา “ เวลเด้
“ อืม มันก็จริง แกไม่สมควรมีบท “
ฉึก!
“ ส่วนเกิน -0- “
ฉึก!
“ ไม่มีใครต้องการ “ และบลาๆๆ คำด่าของเหล่าอัลโกบาเลโน่
ฉึก! ฉึก!! ฉึก!!! (ไม่มีมุกเล่นแล้วใช่ไหม:คนอ่าน/อืม (‘ ‘)(. .):ไรท์)
“ อ๊ะ อาหารเสร็จแล้วจ๊ะ “ ขณะที่เวลเด้ใกล้จะตาย(?)ก็ได้มีผู้ช่วยชีวิตนั้นก็คือนานะนั้นเอง
“ คร๊าบบบบ/ค่าาาาาาา “ นานะพูดเพียงแค่นั้นคนทั้งกลุ่มที่ล้อเวลเด้ก็หันไปตอบทันที
“ ........ “ ไรท์มันไม่ชอบขี้หน้าตูใช่ไหม (=0= ไม่ใช่น๊าา//เสียงสูง)
++สึนะ++
“ แฮ่กๆ ยังไม่ถึงอีกหรอ “ สึนะบ่นไปด้วยวิ่งไปด้วย ตื่นสายอีกแล้วเพราะคุณฮิบาริแท้ๆ ทำเอาผมลุกไม่ขึ้นเลย คุณฮิบาริทำหนักเกินไป เมื่อวานน้ำเกือบหมดตัวเพราะคุณฮิบาริวิ่งไล่ไปถึงจังหวัดข้างๆ(อย่าคิดลึกนะเออ)พี่ท่านก็อึดจริงๆแต่ทูน่าอึดกว่า ฮ่าๆ ^0^ ต้องขอบคุณบาร์เกย์นะเนี่ย ก็ตอนที่พี่ท่านวิ่งไล่ไปถึงจังหวัดข้างๆ แล้วตอนนั้นดันวิ่งเข้าไปในบาร์เกย์อ่ะ = = แล้วพี่ท่านก็วิ่งตามเข้ามาด้วย พอพี่ท่านเข้ามาเท่านั้นแหละ ทุกคนหันมาทางพี่ท่านหมดเลย หลังจากนั้น....พี่ท่านก็โดนทุกคนทั้งเกย์และไม่เกย์(?)มารุมล้อมทั้งหน้าทั้งหลังเลย ส่วนทูน่านั้นไม่มีใครสนเลย T^T แต่มันก็เป็นโอกาสรอดของทูน่าแล้ว ทูน่าเลยวิ่งออกไปจากที่นี้แต่ก่อนที่จะออกไปก็ได้ยินที่พี่ท่านตะโกนบอกด้วย อึ๊ย~ ไม่อยากคิดอ่ะ ถ้าพี่ท่านทำจริงๆทูน่าคงกลายเป็นอาหารของพี่ท่านแน่ๆ TT0TT “ ถ้าเจอคราวหน้า เตรียมตัวโดนกิน(?)ไว้เลย “ แงๆ
“ ใกล้จะถึงแล้วว ทำไมทีวิ่งไปโรงเรียนถึงช้าแบบนี้เนี่ย ที่วิ่งหนีคุณฮิบาริล่ะเร็วจริงๆ -0-;;; “
“ หรอออ “
“ ก็ใช่นะ...สิ “ ใครตอบอ่ะ +++- - สึนะเลยหันไปตามเสียงที่พูดขึ้น
“ เจ้าสัตว์กินพืช เมื่อวานทำผมแสบมากเลย!! “
“ สวัสดีครับคุณฮิบาริ....ผมพึ่งจะเจอคุณฮิบาริวันนี้เองนะครับ “ แหลไว้ก่อน พ่อสอนไว้(?)
“ หรอออ งั้นเรามาฟื้นความจำกันดีไหม “
“ ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงใจ แหะๆ ^0^;;; “ ผมยังไม่อยากตายอ่ะคร๊าบบบ
“ ไม่ต้องเกรงใจหรอก...ยังจำคำพูดที่ผมพูดได้หรือป่าว “ ฮิบาริพูดเสียงเจ้าเลห์(?)
“ -[ ]-……ไม่ได้ครับ ผมเป็นญาติกับปลาทองอ่ะ ^^;;; “ ที่จริงจำได้หมดทุกคำเลย
“ หึๆ งั้นพวกเรามาฟื้นความจำกันเถอะ....ตาย!! “
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด TT0TT “ จะขอพักสักตอนไม่ได้เลยหรอไอ้ไรท์ปัญญาอ่อน (-*- เอาไงดีน๊าาา:ไรท์/ได้โปรด *0*:สึนะ/คิดดูก่อน -0-:ไรท์)
“ อ๊ะ สึนะคุงไม่เข้าเรียนหรอจ๊ะ “
“ เคียวโกะจัง *0* “ มาได้จังหวะพอดีเลย
“ วันนี้เผลอตื่นสายนะ สึนะคุงก็ด้วยหรอ “
“ คร๊าบบบ เรารีบเข้าเรียนเถอะ ป่ะๆ “ สึนะดึงมือของเคียวโกะให้ไปโรงเรียนด้วยกัน โดยมีสายตาที่หึงหวง(?)ส่งมาจากฮิบาริที่ยืนมองอยู่
“ ผม-ไป-ก่อน-นะ-ครับ :P “ ก่อนจะไปสึนะก็หันกลับมาแลบลิ้นใส่ฮิบาริด้วย แล้วสึนะกับเคียวโกะก็เดินจากไป
++ฮิบาริ++
“ -///////- “ ทำหน้าตาแบบนั้นมันน่ารักเกินไปแล้ว ฮิบาริคิดในใจ (มันต้องโกรธดิ)
“ -[ ]-!!! “ ไม่ๆๆ ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย ไม่เข้าจายตัวเองจริงๆ แต่ผมรู้สึกหงุดหงิดอย่างหนึ่งก็คือ ทำไมเจ้าสัตว์กินพืชมันต้องทำท่าทางกระดี๊กระด๊าเมื่อเจอซาซางาวะ เคียวโกะ ด้วยเล่า!! ผมไม่ชอบเลย ฮึ่มๆ ผมหึงนะ!....หึง ผมหึงเจ้าสัตว์กินพืชงั้นหรอออ ม๊ายยยยย! ผมแค่เห็นว่าเจ้าสัตว์กินพืชมันน่ารักและก็น่ากิน ไม่ใช่ๆ ผมเป็นอะไรไปเนี่ย อย่างตอนที่ผมจุ๊บเจ้าสัตว์กินพืชนั้น ก็เพราะมันเผลอเห็นว่าริมฝีปากมันน่าลิ้มลองดีอ่ะ อ๊ากกกก ผมคิดเรื่องลามกแบบนี้ได้ไง T^T ไม่ๆ ผมอยู่ไม่ได้แล้ว ผมคงต้องฝึกอีกเยอะใช่ไหม? งั้นผมจะขอตัวไปฝึกอดทนก่อนล่ะกัน ไรท์ปัญญาอ่อนมันจะไปเรียนล่ะ
ปล.ตอนนี้ผมก็ออกน้อยเหมือนเดิมเลย YoY
แหะๆ ตอนนี้ลงน้อยไปหน่อยนะค่ะ ส่วนมะวานที่ไม่ได้มาลงเพราะป๊อปแอบไปเล่นเกมค่าาา อย่าโกรธนะเออ คนเราเนี่ยต้องมีเวลาพักกันบ้าง ฮ่าๆ เดี๊ยวตอนเย็นจะมาต่อให้อีก 2 ตอนนะ ^0^ จงรอต่อปายยยยยยยย
และก็อีกอย่างหนึ่งนะ ถ้ามีคำผิดก็ขอโทษด้วยนะ และก็จะไม่ขอกลับมาแก้นะ
ขี้เกียจอ่ะ = = ไปจริงๆล่ะ
ความคิดเห็น