คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3
++สึนะ++
จ๊อก จ๊อก จ๊อก
“ ท้องร้องอีกแล้ว T^T “ ตอนนี้สึนะได้เดินไปจะถึงเซเว่นแล้ว
“ ......ทำไมตรงนี้ไม่มีใครอยู่เลยเนี่ย “ สึนะพึ่งสักเกตุได้ว่า บริเวณแถวๆนี้ไม่มีคนเดินไปมาเลยสักนิด ทั้งที่ปกติก็ต้องมีใครออกมาซื้อนู้นซื้อนี้อยู่แล้ว
“ เฮ้อออ นี้ก็มืดแล้วด้วย คงไม่มีผีโผล่มานะ “ สึนะพูดกับตัวเองเบาๆ
ตุบ!
“ -[ ]-!!!! “ เสียงไรง่ะ! ........ฮ่าๆ คงเป็นแค่ของตกนั้นแหละ ต้องไม่มอง ไม่มอง สึนะพยายามทำใจและทำจิตให้คิดว่าเสียงที่ได้ยินนั้นเป็นเพียงของตกเท่านั้น
ตึก ตึก
“ ......... “ T^T เขาหูหนวก ไม่ได้ยินอะไรทั้งน้านนนน
แปะ!!
“ TToTT “ มะ มะ มะ มีอะไรมาแตะไหล่ด้วยยยยยยย แงๆๆๆๆ อ๊ากกกก จะเป็นลมตายแล้ววววว T^T
“ นี้ “
“ T^T…..-[]-!! “ ผีพูดได้เหรอะ!... หรือว่าจะไม่ใช่ผี โหยยย โล่งอกไปเปราะหนึ่ง แล้วคนๆนี้เป็นใครเนี่ย หรือว่าจะเป็นโรคจิต!! ต้องใช่แน่ๆ เพราะแถวๆนี้ก็ไม่มีใครอยู่ด้วย สาเหตุคงมาจากไอ้โรคจิตคนนี้แน่ มันคงไปลวนลามชาวบ้านจนชาวบ้านอยู่ที่นี้ไม่ได้สินะ(คิดได้สร้างสรรค์จริงๆ) แล้วเราจะทำยังไงดี....แต่เดี๊ยวก่อน!? รู้สึกว่าตอนเด็กๆแม่จะเคยสอนนะ อืมมมมม สึนะพยายามคิดถึงคำสอนของแม่ที่เวลาเจอโรคจิตต้องทำยังไง และความคิดที่สึนะพยายามค้นหาภายใต้สมองที่เป็นญาติกับปลาทอง(?)ทั้งที่ชื่อดันเป็นทูน่า พันธุ์ปลาชนิดหนึ่งที่อยู่แถวๆแอฟริกา แต่ตัวนี้เผอิญโดนพายุหมุนพัดเข้ามาที่ญี่ปุ่น ทูน่าตัวนี้เลยต้องมาอยู่ญี่ปุ่นเป็นต้นไป จบ!! (เกี่ยว?/ขำๆ =3=) ต่อๆ และความคิดของสึนะก็เอาคำสอนของนานะมาได้เพียงแค่นี้
ข้อที่ 1 ตะโกนเสียงดังๆให้คนอื่นช่วย คงไม่ได้เพราะแถวนี้ไม่ใครอยู่
ข้อที่ 2 วิ่งหนี ไม่ไหว ตูวิ่งช้าจะตาย T^T
ข้อที่ 3 แกล้งทำเป็นป่วย ไม่ได้ๆ เดี๊ยวมันได้ใจกว่าเดิม
ข้อที่ 4 ชกหน้า เค๊าแรงมดง่ะ -^-
ข้อที่ 5 เตะกล่องดวงใจ ตัวเองก็เสียวเหมือนกันนะเออ -[ ]- คงต้องเป็นข้อนี้ใช่ไหมเนี่ยยยยย
ขณะที่สึนะกำลังคิดอยู่ คนที่ถูกหาว่าเป็นโรคจิตก็รู้สึกหนาวๆขึ้นมาทันใด
“ คุณเป็นนักเรียนโรง......อั๊ก!!! “
“ นี้แนะ ไอ้โรคจิต ฉันไปก่อนล่ะ :P “ สึนะเตะไปที่เป้าของไอ้โรคจิตทันที ส่วนไอ้โรคจิตนั้นกุมเป้าตัวเองใหญ่เลย (เจ็บขนาดนั้นเลยหรอ? เขาเป็นผู้หญิง มิรู้ว่าเจ็บขนาดไหนง่ะ:ไรท์)
“ โอ๊ยยยยย เจ้าสัตว์กินพืช!! “
“ ^[]^……-[]-+++ “ เมื่อกี้ไอ้โรคจิตมันพูดว่าอะไรนะ สึนะหันไปมองไอ้โรคจิตทันที และเมื่อได้เห็นไอ้โรคจิตสึนะก็ตกใจสุดขีดดดด
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด “ คุณท่านฮิบาริเจ้าเก่านี้เอง TTOTT สึนะกรี๊ดดังลั่น(-0-;;; เก็บอาการหน่อย)
“ คะ คะ คุณฮิบาริ “ สึนะพูดเสียงสั่นๆ
“ เจ้าสัตว์กินพืชบังอาจนัก ข้าจะประหารเจ้า(?) เตรียมตัวโดนตัดหัวสะ!! “ ฮิบาริพูดออกมาไม่เป็นภาษา -......-
“ ขอโทษคร๊าบบบบบ อย่าทำผมเลยยย “ สึนะพูดไปด้วยวิ่งหนีไปด้วย
“ เจ้าสัตว์กินพืชแกตายยยยย บังอาจทำฮิบาริน้อย(?)ของผมมม “ ฮิบาริวิ่งตามโดยมีอาวุธวิ่งไล่ฟาดสึนะไปด้วย
“ แงๆๆ “ หิวก็หิว เหนื่อยก็เหนื่อย ซวยจริงๆ YoY
“ ถ้าคุณหยุด ผมอาจจะลดโทษให้ก็ได้นะ “ ฮิบาริพูดจบ สึนะก็รีบหันมาทันที
“ ........ “ ลดโทษงั้นหรอ อาจจะดีก็ได้ สึนะคิดได้ดังนั้นก็หยุดวิ่งทันที เน้น ทันที!!
ตุบ โครม!!
ฮิบาริวิ่งไปชนสึนะจนล้มไปกองกับพื้นทั้งคู่ และตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในท่าที่ฮิบาริอยู่บนตัวของสึนะ (กรี๊ดดด >////<)
“ โอ๊ยยย เจ็บจัง อ๊ะ.... “ สึนะร้องขึ้น แต่ก็ต้องหยุดเสียงไปเพราะหน้าของตนกับหน้าของคุณฮิบาริอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ส่วนฮิบาริที่เริ่มรู้สึกตัว จึงได้มองหน้าคนที่เตะฮิบาริน้อยของตน
“ หืมมม ซาวาดะ งั้นหรอ? “ ฮิบาริเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้หน้าสึนะเพื่อสังเกตว่าเป็นใคร พอเห็นฮิบาริก็ถึงบางอ้อ ทันที
“ คะ คะ คะ ครับ “ สึนะพูดเสียงสั่น+ความกลัว+ความเขิน
“ หึ เจ้าสัตว์กินพืชเตรียมตัวโดนขย้ำได้เลย “ ฮิบาริพูดเสียงโหด
“ ยกโทษให้ผมเถอะคร๊าบบบบ “ สึนะพูดอย่างกลัวๆ
“ ไม่! คุณบังอาจทำฮิบาริน้อยของผมแถมยังวิ่งหนีผมอีก “
“ TToTT “ แงๆๆๆ ใจร้ายยย ใจยักษ์ ใจมาร ใจชั่ว สารเลวววว (เวอร์)
“ แต่ผมจะยกโทษให้ก็ได้นะ แต่....... “ ฮิบาริพูดต่อเมื่อเห็นสึนะทำท่าจะร้องไห้ก็เกิดเวทนา(?)ขึ้นมาจึงลองยกข้อเสนอมาให้แต่ฮิบาริยังพูดไม่จบสึนะก็ขัดขึ้นมาก่อน
“ จริงหรอครับ!! *0* “ สึนะพูดอย่างดีใจ แต่ฮิบารินั้นอารมณ์เสียสุดๆ
“ ถ้าคุณขัดอีก ผมจะฆ่าคุณ!! “
“ คร๊าบบบบ Y^Y “ ดีใจหน่อยก็ไม่ได้
“ คุณต้อง....มาเป็นคนรับใช้ของผม “
“ ........ “ หูฝาดสินะ หูฝาด ชิมิๆ (-*- อย่าโกหกตัวเองเลย)
“ ได้ยินไม่ผิดหรอก “ TToTT แงๆๆ
“ เป็นก็รอด ไม่เป็นก็....ตาย!!! “ ฮิบาริพูดเสียงโหด
“ เป็นครับ “ และแล้วสึนะก็ได้เป็นคนรับใช้ของฮิบาริตั้งแต่นี้ไป....
จุ๊บ!?
“ พรุ่งนี้เช้าเจ็ดโมงมาหาฉันด้วยล่ะ “ ฮิบาริพูดจบก็ลุกออกจากตัวของสึนะและเดินจากไป พร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆที่ขึ้นมาบนใบหน้าของฮิบาริ ส่วนสึนะนั้นเอ๊อไปสักพักก็เริ่มรู้สึกตัว ตอนแรกความกลัวเข้าครอบงำแต่ตอนนี้ความเขินเข้ามาแทนที่!
“ ……. “ คุณฮิบาริจุ๊บ จุ๊บ คุณฮิบาริจุ๊บปากผม คุณฮิบาริจุ๊บผมทำไมเนี่ยยยย ทูน่าไม่เข้าใจ ทู่น่าจะฟ้องมูลนิธิปวีณา T3T แต่ทำไมฉันต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย.....คงเป็นเพราะเหนื่อย ใช่ๆเป็นเพราะเหนื่อยแน่ๆ เพราะหัวใจมันก็เต้นเร็วด้วยนี่ เวลาเหนื่อยๆก็เป็นแบบนี้แหละ -//////- ฮ่าๆๆ อย่าคิด อย่าคิด (จงคิด จงคิด:ไรท์) แงๆๆ เพราะคุณฮิบาริแท้ๆ จุ๊บมาได้ ในหัวมีแต่ภาพปะกี้เต็มไปหมด เรื่องนี้......ถึงครูอัง-คะ-นาแน่ ทูน่าไม่ยอมเสียสิทธิที่จะได้รับความเสมอภาคและเสรีภาพที่จะฟ้องร้องและทำตามใจตัวเอง(เกี่ยว?) ดังนั้นทูน่าน้อยคนนี้จะขอตั้งมั่นที่จะแก้แค้นคุณฮิบาริ!!! (และมันก็เป็นเช่นนี้เองที่ทำให้ฮิบาริตกระกำลำบาก(?) อาเมนนน)
++ร้านเซเว่น(อีกแล้ว)++
“ อั๊ยยะ! ฉงเฉงฉุเฉีย ฉ้งฉง ฉู่ฉีฉำเฉ “ (ภาษาไรแว๊:คนอ่าน/ภาษา...ไม่รู้จิ:ไรท์//โดนถีบ)
“ เฮ้ยยยย! ไอ้กรรมการมันพูดภาษาอะไรว่ะ “ สควอโล่เริ่มโวยวานรอบที่ 10069(ผมเกี่ยวไรด้วย -*-:มุคุ/เยี่ยม!! ^0^b :เบีย)
“ meก็ไม่รู้เหมือนกันแต่.....รุ่นพี่ช่วยออกไปจากตรงนี้สักทีเถอะครับ รำคาญ! “ ตอนนี้ฟรานและเบลได้สนิท(?)กันแล้ว และได้ตกลงกันว่าจะให้เรียกชื่อแต่ละคนยังไงเพราะเรื่องชื่อเนี่ยทะเลาะกันมาตั้งแต่ตอนที่แล้ว =*= ไรท์เลยจัดการลอกในการ์ตูนมาเลย คิๆ ฟรานต้องเรียกเบลว่ารุ่นพี่ ส่วนเบลนั้นมิยอมที่จะเรียกชื่อฟราน(เพราะอะไรไม่รู้) ดังนั้นฟรานจึงได้ชื่อ เจ้ากบ แทน
“ ไม่อาวววววว ตรงนี้มันสบายดี ชิชิชิ “
“ แต่meรำคาญ มานอนบนตักmeทำไมเนี่ย หนักก็หนัก ขอก็ไม่ได้ขอ “ ฟรานพูดอย่างรำคาญและพยายามเอาหัวของเบลออก
“ ทำไมเจ้าชายต้องขอ เจ้าชายจะทำอะไรก็ไม่ผิด “ ไอ้ ไอ้ ไอ้หน้าด้าน!!! ฟรานคิดอย่างคับแค้นใจ
“ แล้วตกลงกรรมการมันเป็นอะไรของมันว่ะ ไอ้สวะ “ แซนซัสถามไปที่ลุซซูเรียที่เป็นคนทำอาหารเสร็จก่อน เลยให้กรรมการชิมแต่พอชิมอาหารเข้าไปก็เป็นอย่างที่เห็นนั้นแหละ พูด+ทำท่าทางแปลกๆ
“ ......... “ หรือว่าอาหารจะเป็นพิษ ทุกๆคนที่อยู่ที่นี้คิด
“ แค่กๆๆ “ อยู่ดีๆกรรมการก็ไอออกมาเป็นเลือด(ไม่ใช่ล่ะ) ไอใหญ่เลย
“ อา.....หาร....ไม่.....อะ....หร่อย...เลย..สัก..นิด แง่ก! “ กรรมการพูดได้เพียงแค่นั้นก็สลบและจะไม่ตื่นอีกเลยยยยย ส่วนคนอื่นๆก็พากันสยองอาหารของลุซซูเรียเป็นอย่างมาก
“ เอ่อ....คงรู้ผลกันแล้วล่ะครับ “ พนักงานพูดขึ้น ทุกๆคนก็พยักหน้าตามๆกัน
“ ไม่โว้ยยยยยยย มันอาจจะแกล้งก็ได้ เอากรรมการคนใหม่มาดิ “ คงมีแค่สควอโล่เพียงคนเดียวที่ไม่เห็นด้วย ใครจะไปยอมแพ้ว่ะ ไม่ยอม!!
“ ไอ้สวะ งั้นแกก็มาชิมเองเลยสิ “ แซนซัสพูดขึ้น และมันก็ทำให้ทุกๆคนหันมามองแซนซัสกันหมด
“ -[ ]- ฉัน....ฉัน ลิ้นมันใช้การไม่ได้อยู่โว้ยยยยยย “ สควอโล่พูดเสียงดัง(-_- โกหกอ่ะดิ//โดนไล่ฟัน)
“ เหอะ! หรอออ “ แซนซัสพูดอย่างไม่เชื่อ
“ งั้นเราคงรู้ผลกันแล้วละครับ “ พนักงานพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อไม่มีใครพูดอะไรต่อ
“ โธ่ แม่ยังไม่ได้ให้ชิมเลยยยยยยย “ นานะพูดอย่างเสียดาย ทั้งที่ตนอุตสาห์ทำสุดฝีมือเลยนะ
“ =0= ขอโทษจริงๆครับ คุณแม่ “ พนักงานพูด
“ อ่ะจ๊ะ ตกลงแม่ชนะใช่ไหมจ๊ะ ^^ “ นานะพูดยิ้มๆ
“ ครับ ฝั่งเราชนะแล้ววววววว ไม่ถูกหักเงินเดือนแล้ว “
“ เฮ้!! “ พอพนักงานพูดจบ ฝั่งร้านเซเว่นก็ส่งเสียงเฮกันใหญ่ ส่วนฝั่งสควอโล่ก็หงอยกันหมด
“ โหยยยยยย meรับไม่ได้เลยยย อะไรก็ไม่รู้ กระเทยถึกไม่ได้เรื่อง!! “ ฟรานพูดอย่างอารมณ์เสีย+หิวมากก
ฉึก!
“ จริง นึกว่าจะเป็นประโยชน์กับเขาบ้าง ที่ไหนได้ ไม่ได้เรื่องเลย “ สควอโล่
ฉึก!
“ เฮ้ออออ เราจะมีอะไรกินไหมเนี่ย “ และบลาๆ ของเหล่าลูกน้องที่บ่นกัน
ฉึก! ฉึก!! และฉึก!!! (ลุซตายแล้ววว)
“ เฮ้ย!! ไอ้ลุซแกลงไปนอนกับพื้นทำไมว่ะ “ สควอโล่ถาม
“ เจ๊ ตายแล้ว T^T “ แล้วลุซก็นอนตายต่อไป
จ๊อก จ๊อก
“ ........ “ โหยยยย ร้องไม่ได้เกรงใจเลย ไอ้ท้องบ้า หิวโว้ยยยยย สควอโล่โวยวายในใจ
“ ไอ้สวะ “
“ ไรว่ะ จะมาเยาะเย้ยกันหรือไง ทั้งที่แกก็ไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด(ถูกเจ้าค่ะ) “ สควอโล่พูดแทงใจดำใส่แซนซัส
“ เออ งั้นก็ไม่ต้องกิน “ แล้วแซนซัสก็เดินจากไปพร้อมกับอาหารบนมือ
“ เฮ้ยๆๆๆ อย่าพึ่งแก....จะให้ไอ้นั้นกับฉันหรอ “ เมื่อสควอโล่สังเกตเห็นอาหารบนมือเลยวิ่งไปจับแขนแซนซัส
“ แล้วเอาจะไหม ไอ้สวะ “
“ เอาดิ “ สควอโล่ตั้งใจจะหยิบอาหารจากมือแซนซัสแต่แซนซัสดันเลื่อนมือไม่ให้หยิบ
“ ไหนบอกจะให้ฉันไง อย่าโกหกดิว่ะ เอามาๆๆ “ สควอโล่พยายามเอาอาหารมาให้ได้ แต่แซนซัสก็ไม่ยอมแพ้ หนีจากมือสควอโล่ใหญ่
“ ชิชิช หวานกันจริงๆ.....และก็ป้อนเร็วๆดิ เจ้ากบ “ และอีกคู่หนึ่งที่กำลังสวีทหวาน(?)กันอยู่
“ ทำไมmeต้องมาป้อนข้าวให้รุ่นพี่ด้วยละคร๊าบบบ “
“ แล้วเจ้ากบจะไม่กินข้าวหรอ “
“ ......กินครับ ป้อนต่อก็ได้ ป้อนเพราะเห็นแก่ของกินนะ “ แล้วฟรานก็ป้อนข้าวให้เบลและตัวเองไปเรื่อยๆ
กลับมาทางแซนซัสกับสควอโล่บ้าง
“ แฮ่กๆๆ ไหนแกจะให้ไง ฉันไม่กินแล้วว!! “ สควอโล่พูดเสียงดัง
“ .....ไอ้สวะแกลองพูดเพราะๆดี เพื่อฉันจะให้ “
“ -[ ]- ห๊า แกเป็นบ้าอะไรของแกว่ะ “ ปัญญาอ่อนล่ะ ให้พูดเพราะๆเนี่ยนะ
“ ไม่พูดก็ไม่ต้องกิน “ แซนซัสพูดจบก็ทำท่าจะเดินออกไป สควอโล่เห็นดังนั้นก็รีบวิ่งไปจับแขนแซนซัสอีกรอบ
“ เออๆ ก็ได้ว่ะ “
“ เพราะๆล่ะ ไอ้สวะ “
“ ...ผมขออาหารในมือได้ไหม!! “ สควอโล่พูดอย่างเร็ว
“ ได้ เอาไป “ สควอโล่ยื่นมือไปรับแต่....
“ เวลาเอาของที่คนอื่นให้ต้องพูดยังไง “ แซนซัสเอามือหลบ
“ ขะ ขะ ขอบคุณ “ สควอโล่พูดจบก็รีบเอาอาหารจากมือของแซนซัสและวิ่งออกไปจากร้านเซเว่นทันที
“ หึๆ สควอโล่งั้นหรอ “ แซนซัสยิ้มนิดๆกับท่าทีของสควอโล่
“ อ้าววว หัวหน้าจะไปไหนคร๊าบบบบ “
“ จะกลับแล้วโว้ยยยย! “
“ งั้นmeกลับด้วย....ไปล่ะไอ้ขอทาน :P “ แล้วฟรานกับสควอโล่และลูกน้องคนอื่นๆก็วิ่งกันออกไปจากร้านเซเว่น
“ ชิชิชิ เจ้ากบ คอยดูเถอะ...ถ้าเจอกันอีกล่ะก็ ไม่ปล่อยไปแน่! “ เบลบ่นกับตัวเองเบาๆ
“ งั้นแม่ขอตัวกลับก่อนล่ะกัน ป่านนี้สึนะคงหิวแย่แล้ว “ แล้วนานะก็กำลังจะเดินออกไป แต่....
“ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก “ เสียงร้องของ...กลุ่มสควอโล่ที่วิ่งกลับเข้ามาในร้านเซเว่นอีกครั้งพร้อมกับหน้าตาที่ชวนสยอง(?)
“ ว๊ายย เกิดอะไรขึ้นหรอจ๊ะ “ นานะถามสควอโล่
“ ผะ ผะ ผะ ผี ผมเจอผีนะสิ มันวิ่งตามมาด้วยเนี่ย(พูดเพราะจริง =0=) “ สควอโล่ตอบเสียงสั่นแล้วชี้ไปข้างนอกร้าน
“ ชิชิชิ เจ้ากบกลัวผีหรอ “ เบลพูดกับฟรานที่ตอนนี้หน้าตาดูไม่ได้เลย
“ ไม่กลัวแต่คราวนี้มันน่ากลัวมากก(งง) “
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
“ ใครมาเคาะประตูว่ะ แล้วทำไมมันไม่เข้ามา “ แซนซัสพูดขึ้นแล้วมองไปที่ประตู
“ อย่าไปเปิด! มันคือผีนะโว้ยยยย!! “ สควอโล่พูดห้าม
“ ไอ้สวะ แกล็อคงั้นหรอ.....ไปเปิดดิ “ แซนซัสสั่งพนักงานเจ้าเก่าให้ไปเปิดประตู
“ เอ่!? ผมอีกแล้ว..ก็ได้คร๊าบ “ แล้วพนักงานก็เดินไปเปิดประตูอย่างกล้าๆกลัวๆ
แอ๊ดดดดด
“ -[ ]-+++++++ “ เมื่อเปิดประตูทุกคนก็ได้หันไปมองทางประตูกันหมดและก็ได้เจอ...
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด/ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก “
“ ผีโว้ยยยยยยยยย ฉันบอกแกแล้วว่าอย่าเปิด “
“ ต๊ายยยย เจ๊ขอตายอีกรอบนะจ๊ะ “
“ รุ่นพี่ไปจัดการมันดิคร๊าบบ “
“ ไม่ไหว ไม่ไหว เจ้าชายกลัวววว เจ้ากบไปเองดิ “
“ ว๊ายยย หนีกันเถอะ พวกเธอ “
“ ใช่ๆ น่ากลัวจังเลยยย กรี๊ดดดดดดด มาทางนี้แล้ว “ ตอนนี้ทุกคนในร้านเซเว่นกำลังสับสนวุ่นวายเป็นอย่างมากเพราะนี้เป็นครั้งแรกที่เจอผีตัวเป็นๆเป็นครั้งแรก และผีตัวนั้นก็กำลังวิ่งไล่ทุกคนอยู่
“ เดี๊ยววววสิ จะวิ่งไปหนายยยย “ ผีร้องทักแต่ก็ไม่มีใครสนใจเลยเพราะ...ความกลัวมันเข้าครอบงำยังไงล่ะ!!
“ อ๊ะ! แม่คร๊าบบบบบ “ ผีตัวนั้นวิ่งไปทางนานะที่ตอนนี้แข็งเป็นหินไปแล้ว
“ กรี๊ดดดดด อย่าเข้ามานะ “ เมื่อนานะรู้สึกตัวก็เริ่มวิ่งหนีผี
“ รอก่อนนนนนนนน “ แงๆๆ ทำไมทุกคนต้องวิ่งหนีด้วย ฉัน สึนะ ไง T^T แล้วทำไมทุกคนต้องเรียกฉันว่าผีด้วยยย แม่ก็ยังวิ่งหนีอีกกก (คิๆ สึนะนี้เอง)
ตุบ โป๊ก!!
“ โอ๊ย เจ็บๆ “ ชนอะไรเนี่ย กระจกงั้นหรอ....แล้วใครที่มันอยู่ในกระจกเนี่ย น่ากลัวจังเลยแหะ เหมือนผีมากกก ผมปิดหน้าปิดตา เปียกน้ำสีแดง ผมรุงรัง เสื้อผ้าขาด....และคนที่อยู่ในกระจก มันเป็นฉันนี้หว่า!! ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย ทูน่าแค่เผลอคิดอะไรเพลินๆเกี่ยวกับคุณฮิบาริ เอ้ย! ไม่ใช่ๆ เกี่ยวกับอาหารต่างหาก แล้วก็เผลอเดินตกท่อเองนิ มันก็ไม่น่าเป็นถึงขนาดนี้นี่นา ToT (เพราะไรท์อยากให้เป็น:ไรท์)
“ ผมไม่ใช่ผีน๊าาาาาาาา “ สึนะรีบแก้ตัวแล้ววิ่งตามคนอื่นๆ แต่มีรึ....ว่าจะมีคนฟัง หนีหน้าตั้งกันหมดแหละ =3=
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด “
“ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก “
“ แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ “ ครบชุด ฮ่าๆ
จบการย้อนเจ้าค่ะ
และก็จบตอนที่ 3 แล้วด้วย
ลงช้าไปหน่อยนะ
เพราะป๊อปต้องไปเรียนพิเศษทุกวันตอนเช้า-บ่าย(ยกเว้นเสาร์-อาทิตย์)
คิๆ และถ้าใครอ่านแล้วยังไม่เข้าใจตัวละครสักเท่าไรเดี๊ยวป๊อปคนนี้จะสรุปตัวละครย่อๆให้ล่ะกัน
สควอโล่ – หัวหน้านักเลงที่ชอบยึดของกินจากร้านเซเว่น
ฟราน – รองหัวหน้ากลุ่มของสควอโล่
ลุซซูเรีย – เชฟ(ที่ไม่ได้เรื่อง?)ของกลุ่มสควอโล่
แซนซัส – ผู้จัดการร้านคนใหม่ของร้านเซเว่นที่สควอโล่ชอบไปยึดเป็นประจำ
เบล – ผู้ติดตามของแซนซัสที่โดนลูกหลงจากป๊ะปาของแซนซัสให้มาช่วยดูแล
นานะ – แม่ของสึนะแต่ถูกให้มาช่วยเป็นตัวแทนการทำอารหาร
สึนะ – ผู้ที่ต้องเป็นคนรับใช้ของฮิบาริและยังถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผีในตอนนี้อีกด้วย
ฮิบาริ – พระเอก(จบ -0- :ไรท์/เจ้าสัตว์กินพืช ทำไมผมออกน้อยยังงี้:ฮิ/ก็อยากจะให้ออกน้อยๆอ่ะ:ไรท์/จะขย้ำ!!-*-:ฮิ)
คิๆ และใครที่สงสัยว่าทำไม ท่านฮิถึงไม่ไปร้านเซเว่นั้นก็เพราะ....ท่านฮิดีใจ(?)
จนลืมเรื่องที่จะต้องไปร้านเซเว่นยังไงล่ะ -3-
เอาล่ะ! มีแค่นี้เจ้าค่ะ ถ้ามีมาเพิ่มอีกเดี๊ยวก็จะสรุปเพิ่มให้ในตอนต่อไปเจ้าค่ะ
ความคิดเห็น