คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 12 (จบจ๊า)
++เรียว++
“ -___- “
“ ........ “
“ มากันหน้าสลอนเลยนะ “
“ เหอๆ ดูเหมือนว่าจะทำไม่สำเร็จสินะ “
“ -*- แล้วเห็นว่าสำเร็จไหมล่ะ “ เรียวพูดอย่างโมโห
“ โอเคๆ กลับๆๆ “
“ ก็ดี ผมเบื่อจะแย่อยู่แล้ว ที่จะต้องมาดูคู่รักสวีทหวานกัน - - “
“ ฮ่าๆๆ รู้แล้ว....พอกลับไปแล้วก็อย่าลืมแจ้งให้พวกนั้นรู้ล่ะ ว่างานไม่สำเร็จ “
“ เออ! “ จะได้กลับสักที มาทำงานแบบนี้ไม่สมกับเป็นตัวเองเลย แค่แกล้งทำเป็นว่าสามีเนี่ยนะ - -;;; พวกนนั้นคิดอะไรอยู่กันแน่ เฮ้ออออ ผมละเซ็ง....หึๆ แต่ยังไงสะ ผมก็จะได้กลับล่ะ...แล้วเดี๊ยววันหลังจะไปเอาคืนเจ้าพวกนั้นสะให้เข็ด!!
++นามิโมริ++ (รวดเร็วทันใจ ติดสปีดอินเทอร์เน็ต)
“ ลั้นลา ในที่สุดก็ได้กลับบ้านเฮาสักที “ ตอนนี้สึนะได้มาถึงบ้านของตนแล้ว และกำลังร้องรำทำเพลงอย่างสนุกสนาน
“ ซือคุง ไปเข้าค่ายสนุกไหมจ๊ะ “
“ (ไม่)สนุกคร๊าบบบ ^^ “ สึนะตอบจบ ก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องของตน เพื่อจะไปนอนพักผ่อนเพราะเหนื่อยจากการเข้าค่ายมาเยอะพอสมควร
ตึกๆๆ โครม ตุบ!!
“ แอร๊ย!? “ ขณะที่สึนะกำลังจะเปิดประตูห้องนอนของตน แต่ก็ถูกประตูจากด้านในห้องเปิดออกมา มันจึงทำให้สึนะชนกับประตูจนล้มไปกองกับอย่าแรง
“ อ้าว...เจ้าห่วยมานอนทำไมตรงนี้ “
“ -*-^^^^ “ ฉันไม่ได้นอนโว้ยยยย แต่ฉันกระแทกกับประตูที่แกเปิดมาต่างหาก เจ้ารีบอร์น!!
“ หืมมม ลูกศิษย์นายคงเหนื่อยล่ะมั้ง ถึงได้มานอนตรงนี้ “ -0- เข้าใจผิดอีกคนแล้ว คุณมาม่อน
“ คุฟุฟุ เป็นยังไงบ้างครับ วองโกเล่ “
“ –[]-+++ “ มุครั่วววว นี้หว่า ทำไมมาอยู่ที่นี้ได้แว๊ มันน่าจะไปปลูกสับปะรดกับเผือกที่บ้านนอกนิ
“ ไม่ต้องสงสัยหรอกครับ ว่าผมมาได้ยังไง...ผมมาเพราะมีธุระกับพวกอัลโกบาเลโน่ “ มุคุโร่พูดยิ้มๆ อ๊ายยย! ทูน่าจะละลายเพราะรอยยิ้มพี่ท่านชั่ง...น่าสยดสยองเสียจริง!!
“ อ่า...ครับ “ แล้วธุระของพี่ท่านเสร็จอ้ะยังคร๊าบบบบ TT^TT
“ และผมก็จะกลับแล้วด้วย “ อ๊ากกกก สับปะรดมันมีวิชาอ่านใจใช่ไหม ถึงได้รู้ว่าทูน่าคิดอะไรอยู่
“ ครับ ผมมี “ >[]<!!!! อีสับปะรั่ว ตอบได้ตรงจริงๆ กลับไปหาเผือกได้แล้วไป๊ ชิ่วๆๆ
“ -*- ผมไม่ได้รั่ว อีกอย่างทำไมผมต้องไปหาเผือกด้วยเล่า...ชิ! ผมกลับล่ะ “ แล้วมุคุโร่ก็หายไปพร้อมกับหมอกที่ปกคลุมร่างกาย
“ = =;;; “ ไปไวเครมไว แล้วเวลาทำ...จะไปไว เสร็จไวไหมเนี่ย
“ เอ่ออออ แล้วพวกนายมาทำอะไรที่บ้านฉันเนี่ย “ สึนะพูดขึ้นเมื่อเดินเข้าไปในห้องของตน ก็พบเจอขบวนการเรนเจอร์(?) ที่ยัดรวมกัน อยู่ในห้องของสึนะ
“ อ๊อ เดี๊ยวพวกเราก็จะกลับ...ก็คุยธุระกันเสร็จแล้วนิ “ รัลพูดขึ้น
“ อ่า...ครับ “ สึนะตอบ
“ งั้นฉันกลับแล้วนะเว้ยเฮ้ย “
“ ผมก็ขอกลับเลยนะครับ “
“ ไปล่ะ “ และบลาๆ คำลาของอัลโกบาเลโน่
“ ฉันไปล่ะ เจ้าห่วย “
“ อ้าววว นายจะไปไหนนะ “ สึนะถามเมื่อได้ยินรีบอร์นบอกลา
“ ไปฮันนีมูน “
“ ...เชิญครับ “ Y^Y รีบอร์นแกใช้ครีมชนิดไหนทาหน้าเนี่ย ตอบได้หน้าด้านจริงๆ
++รีบอร์น++
“ ....... “ เฮ้ออออ แผนไม่สำเร็จงั้นหรอ ไอ้สับประรดนั้น ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ อุตสาห์ช่วยให้หนีจากเผือกแท้ๆ และการตอบแทนก็คือ การไปขัดขวางความสุขของฮิบาริและสึนะ ใช้ไม่ได้....แต่ช่างเถอะ! ไปเที่ยวกับมาม่อนแก้เซ็งดีกว่า
“ แล้วเราจะไปที่ไหนต่อ “
“ เที่ยวรอบโลกกัน “ รีบอร์นตอบ
“ อืม... “
วันต่อมา
“ ซือคุงงงงงง ตื่นได้แล้วว 7โมงครึ่งแล้วนะ “
“ คร๊าบบบบ รู้แล้วๆ ผมกำลังลงอยู่นี้ไง “ สึนะรีบวิ่งลงบันได
“ จ๊ะ ^^ “ นานะตอบยิ้มๆ เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่ลูกของตนตื่นเช้าเองได้ ถึงจะเกือบสายก็เถอะ
“ ....ผมไปก่อนนะครับ “ พูดจบสึนะก็หยิบขนมปัง แล้ววิ่งออกจากบ้านเพื่อตรงไปที่โรงเรียน
“ อรุณสวัสครับรุ่นที่10 “ โกคุทักสึนะ ขณะที่กำลังวิ่งไปโรงเรียน
“ สวัสดี สึนะ “ ยามะ
“ สวัสดี...ทั้งสองคนก็ตื่นสายหรอ?? “ สึนะถาม
“ ใช่ครับ พวกเราตื่นสายนะครับ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งน๊านน “ โกคพูด
“ ....... “ ฉันยังไม่ได้ถามถึงขนาดนั้นเลยนะ น่าสงสัย....อ๊ะ!!? นั้นมัน คิๆๆๆๆ
“ งั้นหรอ ฉันไม่รังเกียจหรอกนะ ถ้าทั้งสองคนจะรักกันนะ “ สึนะพูดต่อเมื่อสังเกตุไปเห็นจุดๆหนึ่งตรงซอกคอของโกคุ
“ ห๊ะ!? “
“ ^[]^! “
“ ฉันไปก่อนนะ ฉันไม่อยากเป็น กขค. นะ “ แล้วสึนะก็วิ่งจากไป
“ อ๊ากกก เจ้าบ้าเบสบอล แกทำตัวมีพิรุธ เห็นไหมรุ่นที่10 รู้หมดแล้ว!! “
“ นาๆๆ โกคุเดระ สึนะเขาก็บอกนิ ว่าไม่รังเกียจ “
“ คิกๆๆ “ สึนะได้ยินเสียงโวยวายของโกคุเดระมาแต่ไกล
“ ฉันก็อยากมีความสุขบ้างจัง >< “
++ฮิบาริ++
“ ........ “ ทำไมเจ้าสัตว์กินพืชยังไม่มาอีกนะ ถ้าไม่มาจะทำยังไงดี ผมอุตสาห์เตรียมแผนไว้แล้วนะ ไม่ได้ๆๆ ห้ามคิด มันเป็นลางไม่ดี...อ๊ะ! มาแล้ว เจ้าสัตว์กินพืชของผม
“ คุณฮิบาริ... “
“ เอ่อออ มากับผมแปปนึงสิ “ ผมเดินเข้าไปจับมือเจ้าสัตว์กินพืช แล้วพาเดินไปที่ๆหนึง โดยไม่รอฟังคำตอบจากสึนะเลยสักนิด
“ รุ่นที่10 จะไปไหนคร๊าบบบ “ ระหว่างที่ฮิบาริลากสึนะไป โกคุและยามะก็มาถึงหน้าโรงเรียนพอดี
“ ฮิบาริจะพาสึนะไปไหนเนี่ย “ ยามะทำหน้าสงสัย
“ หรือว่ามันจะทำร้ายรุ่นที่10 ผมจะไปช่วยรุ่นที่10 แล้วนะครับ “ แล้วโกคุก็วิ่งตามฮิบาริและสึนะไป
“ รอด้วยสิ “ ยามะก็วิ่งตามเช่นกัน
“ ยามาโมโตะ จะไปไหน “ เพื่อนที่ชมรมเบสบอลของยามะ ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเวลานี้ก็ใกล้จะเข้าเรียนแล้ว แต่ทำไมถึงไม่เข้าห้องเรียน
“ ไปช่วยเพื่อนนะ “ ยามะตอบ
“ ไปด้วยสิ “
“ ตามใจ “ แล้วยามะก็วิ่งตามไปต่อ
“ ฉันไปด้วย “
“ ไปๆๆ “ และบลาๆๆๆ
++หลังตึกโรงยิมเก่า++
“ เจอรุ่นที่10 แล้ว รุ่นที่ อุ๊บ! “
“ เงียบก่อนนะ “ ยามะปิดปากโกคุ เพื่อจะแอบฟังฮิบาริและสึนะคุยกัน เพราะฮิบารินะไม่มีทางที่จะขอคนอื่นไปคุยด้วยหรอก มีแต่เจอกันตรงนั้นก็คุยตรงนั้น ฆ่าตรงนั้น และมันคงไม่ใช่นิสัยของฮิบาริด้วย นอกจากจะมีเรื่องสำคัญที่จะบอกหรือให้คนอื่นได้ยินไมได้
“ ทำไมมาหลบอยู่นี้ล่ะ “ เพื่อนและเพื่อนและเพื่อนๆๆๆ ของยามะเมื่อมาถึง ก็ถามต่อ เพราะสงสัยว่า ทำไมถึงต้องมาหลบอยู่ตรงนี้ล่ะ...ไหนบอกมาช่วยเพื่อนไม่ใช่หรอ??
“ เงียบๆหน่อยสิ “ ยามะพูดเตือน
“ อะ อืม... “ ส่วนเพื่อนๆก็งงไปตามๆกัน แต่เมื่อได้เห็นภาพหนึ่งที่อยู่ตรงหน้า ก็ต้องรีบซ่อนทันที
“ ยามาโมโตะ นั้นคุณฮิบาริกับเจ้าห่วยนิ “
“ อืมม “
“ แล้วทำไมพวกเราต้องมาแอบดูด้วยล่ะ “
“ ฟังสิ..ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน “ ยามะพูดจบ คนอื่นๆก็ทำตัวเป็นจิ้งจก(?) ที่แอบอยู่ตามบ้าน คอยแอบฟังเรื่องของชาวบ้าน
“ เจ้าสัตวืกินพืช “ ฮิบาริเริ่มพูด ทุกๆคนที่แอบฟังอยู่ก็ใจเต้นระทึกกันใหญ่ ว่าพี่ท่านจะทำอะไรกันแน่ =[]= ตึกตัก ตึกตัก...
“ ผมรักคุณ.....มาเป็นภรรยาผมเถอะนะ “
“ –[ ]-!!!!!!!!!! “ Oh! ม๊ายยยยยย คุณฮิบาริสารภาพรักด้วย!!...แอบโรแมนติกนะเนี่ย >0< นึกว่าจะโหด ที่ไหนได้แอบมีด้านโรแมนติกๆกะเขาด้วยแหะ แต่เจ้าห่วยมันเป็นผู้ชายแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์นี้นา..คุณฮิบาริชอบผู้ชายสินะ อืมๆๆ ระหว่างที่ทุกคนคิดกันอยู่ โกคุก็ช็อคเป็นหินไปแล้ววว ส่วนยามะก็ยิ้มหน้าบานเหมือนเดิม
“ อะ อะ อะ อะ “ สึนะพูดติดอ่าง
“ -0- “ เฮ้ย! เจ้าห่วยตอบตกลงไปเลย อย่ามัวรีรา ถ้าคุณฮิบาริมีภรรยา บางทีความดื้อด้านและความหน้าด้าน และบลาๆ ที่บรรยายวีรกรรมของพี่ท่านไม่หมด อาจจะลดลงก็ได้
“ ถ้าคุณไม่รับ ผมจะขย้ำ(กด)คุณนะ “ ฮิบาริพูดเสียงโหด
“ ผมไม่รับครับ... “ สึนะพูด
“ –[]-!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! “ เจ้าห่วยมันชั่งกล้า! ขอนับถือๆ แต่เดี๊ยวก็คงจะถูกคุณฮิบาริขย่ำแน่ๆ ทั้งที่โกหกไปก็ได้แท้ๆ ทุกคนต่างคิดว่าสึนะไปต่างๆนานา บางคนก็คิดว่าสึนะกล้า ไม่ก็ขี้เก๊ก(?) บ้างก็ชม บ้างก็ด่า แต่ระหว่างที่ทุกคนคิด สึนะก็พูดต่อ...
“ เพราะผมอยากให้คุณฮิบาริขย่ำ(กด)ผมอ่ะ >////< “ สึนะพูดหน้าแดงๆ
“ –[]-!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! “
“ หึๆ งั้นผมขอขย่ำ(กด)ตอนนี้เลยได้ไหม “
“ อ่า...ครับ >//////< “โห!! หวานกันเสียจริง!!! เจ้าห่วยมันชั่งกล้า! แล้วพี่ท่านก็กล้ามากเหมือนกัน....เหอะๆ คู่รักประหลาด
“ ผมรับไม่ได้ครับ รุ่นที่10 จะไปเป็นภรรยาของหมอนี้ไม่ได้นะคร๊าบบบบ “ หลังจากที่โกคุแข็งเป็นหินไปนาน ก็ได้กลับเข้าสู่สภาวะปกติแล้ว และตอนนี้ก็ได้ลุกขึ้นแล้วเดินไปหาสึนะและฮิบาริ ที่ยืนหน้าแดงอยู่ทั้งคู่ เพราะทั้งสองคนไม่คิดว่าจะมีใครมาแอบฟังนะสิ
“ รอก่อนสิ โกคุเดระ “ ยามะ
“ เฮ้ยๆๆ ไปด้วย “ และบลาๆ
“ >[]< ทะ ทะ ทะ ทุกคนมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงครับ “ สึนะถามเมื่อ คนที่แอบดูตนออกมาหมด
“ เดินมา “ ทุกคนตอบพร้อมกัน
“ ...... “ ฮิบาริ
“ แต่เราก็ขอแสดงความยินดีด้วยนะ เจ้าห่วย “
“ เราดีใจด้วย ที่นายจะไม่ขึ้นคานแล้ว “
“ สึนะคุงขอให้มีความสุขมากๆนะ “
“ ในที่สุดก็มีคนเห็นคุณค่าของทูน่าแล้วสินะ “
“ กรี๊ดดด คู่เกย์ล่ะ “
“ ฉันจะจิ้นๆๆ “ และบลาๆ(อีกครั้ง)
“ เจ้าสัตวืกินพืช...ไปได้แล้ว “ ฮิบาริเรียกพร้อมกับจับมือสึนะให้เดินมาด้วยกัน
“ เอ๊!? จะไปกันแล้ว “
“ หรือว่าจะไปเล่นจ้ำจี้กันใช่ไหม “
“ ว้ายๆๆ หวานกันจังเลย “
“ ถ้ายังพูดมากอีก ฉันจะขย่ำพวกแกให้หมด “ ฮิบาริหันมาพูดเสียงโหดพร้อมกับเอาอาวุธประจำตัวขึ้นมา
“ ไม่ต้องอายหรอกครับ คุณฮิบาริ “
“ พวกเรารู้กันหมดแล้ว “
“ ....ไปกันได้แล้ว เจ้าสัตว์กินพืช และถ้าพวกคุณยังพูดอีกผมจะฆ่า!! “ แล้วฮิบาริก็เดินจากไปพร้อมกับสึนะที่แอบยิ้มน้อยๆที่ได้เห็นด้านใหม่ๆของฮิบาริมากขึ้น....ก็ที่ทุกคนพูดกันเมื่อกี้ คุณฮิบาริเขาหน้าแดงใหญ่เลยนี้นา คิกๆ ทูน่ามีความสุขที่สุดเลย♥♥
++ยามะ++
“ นาๆ ใจเย็นสิ โกคุเดระ “ ตอนนี้ผมกำลังห้ามโกคุเดระไม่ให้ไปเป็น กขค. กับพวกสึนะและฮิบาริ เฮ้อออ ทั้งที่เขาเป็นแฟนผมแท้ๆ แต่ดันไปห่วงสึนะมากว่าผมอีก ผมก็หึงเป็นนะ ไม่ใช่จอมเนียนอย่างเดียวสักหน่อย
“ โกคุเดระ จะไปขักขวางความสุขของสึนะงั้นหรอ “ ผมพูดต่อ เมื่อโกคุเดระไม่มีท่าทางจะฟังผมเลยสักนิด แต่ผมพูดเพียงแค่นี้ ก็หยุดดิ้นเลยนะ =^=
“ ความสุขของรุ่นที่10.... “
“ ใช่ ความสุขของสึนะที่ได้อยู่กับคนที่เขารักไง “ ดูเหมือนว่าโกคุเดระจะเริ่มใจอ่อนลงบ้างแล้ว
“ ....ถ้ารุ่นที่10 มีความสุข ผมยอมก็ได้ “
“ อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิ.....ฉันเป็นคนรักของโกคุเดระนะ ^^ “ ยามะพูดยิ้มๆ
“ >////< ไอ้บ้า! รุ้แล้วนา “
“ แฟนใครเนี่ย พูดง่ายแล้วเข้าใจง่าย น่ารักจริงๆ “ ยามะดึงตัวโกคุเข้ามากอด
“ บ้าๆๆๆ ฉันอายนะ >< “
“ ฮ่าๆๆ ตัวนิ่มจังเลยนะ “ โกคุเดระของผมนี้น่ารัก....คราวนี้โรงเรียนนี้คงมีสีสันมากขึ้นสินะ....มดคงได้เต็มโรงเรียนแน่ๆ ก็เพราะไรท์มันแต่งสะหวานขนาดนี้~
หึๆๆๆ จบแล้วจ๊า~ The end สำลักน้ำตาลกันบ้างหรือป่าววว ป๊อปสำลักน้ำตาลไปเยอะเลยอ่ะ =,.= เรื่องที่ป๊อปแต่คงไม่ค่อยมีดราม่าเท่าไรหรอก เพราะมันแต่ไม่เป็น แบบว่า..ลองแต่งดูแล้ว มันก็ดูโอเคนะ แต่มันเหมือนขาดบางอย่างไป พอมาอ่านอีกที....เฮ้ย!!! ตูเขียนมุขลงไปด้วยเหรอะ! มันก็เลยไม่ดราม่าอย่างที่เห็น =0= ชีวิตนี้ ถ้าวันหนึ่งป๊อปไม่ได้เล่นมุข คงจะบ้าตาย กินอะไรไม่ลง และบลาๆ
โอ๊ะ! เรื่องของสึนะและฮิบาริก็จบไปแล้ว แต่เหลือคู่ที่เหลือนิดหน่อยที่ยังไม่จบ ก็คงเป็นคู่ XS BF 10069 อ่านะ...แอร๊ย!? เยอะขนาดนี้เชียว ป๊อปจะไหวไหมเนี่ย - -;; ป๊อปคิดว่าคู่อื่นๆคงลงเป็นจบในตอนนั้นแหละ ง่ายๆก็คือ เหลือตอนสั้นพิเศษอีก 3 ตอนนะเออ ใครจะไม่อ่านก็ได้นะ แล้วแต่จ๊า~
-[ ]-!!!!!! ใครเคะ ใครเมะ เนี่ย?
ความคิดเห็น